![Religion[edit]A Roman priest, his head ritually covered with a fold of การแปล - Religion[edit]A Roman priest, his head ritually covered with a fold of ไทย วิธีการพูด](http://thimg.ilovetranslation.com/_data/ilovetranslation_com_th/pic/logo.gif?v=869a7f0268970bd1_1889){kind=logo}
- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Religion[edit]A Roman priest, his h
Religion[edit]
A Roman priest, his head ritually covered with a fold of his toga, extends a patera in a gesture of libation (2nd–3rd century)
Main articles: Religion in ancient Rome and Imperial cult (ancient Rome)
See also: History of the Jews in the Roman Empire, Early Christianity and Religious persecution in the Roman Empire
Religion in the Roman Empire encompassed the practices and beliefs the Romans regarded as their own, as well as the many cults imported to Rome or practised by peoples throughout the provinces. The Romans thought of themselves as highly religious, and attributed their success as a world power to their collective piety (pietas) in maintaining good relations with the gods (pax deorum). The archaic religion believed to have been handed down from the earliest kings of Rome was the foundation of the mos maiorum, "the way of the ancestors" or "tradition", viewed as central to Roman identity. There was no principle analogous to "separation of church and state". The priesthoods of the state religion were filled from the same social pool of men who held public office, and in the Imperial era, the Pontifex Maximus was the emperor.
Roman religion was practical and contractual, based on the principle of do ut des, "I give that you might give." Religion depended on knowledge and the correct practice of prayer, ritual, and sacrifice, not on faith or dogma, although Latin literature preserves learned speculation on the nature of the divine and its relation to human affairs. For ordinary Romans, religion was a part of daily life.[537] Each home had a household shrine at which prayers and libations to the family's domestic deities were offered. Neighborhood shrines and sacred places such as springs and groves dotted the city. Apuleius (2nd century) described the everyday quality of religion in observing how people who passed a cult place might make a vow or a fruit offering, or merely sit for a while.[538] The Roman calendar was structured around religious observances. In the Imperial era, as many as 135 days of the year were devoted to religious festivals and games (ludi).[539] Women, slaves, and children all participated in a range of religious activities.
In the wake of the Republic's collapse, state religion had adapted to support the new regime of the emperors. As the first Roman emperor, Augustus justified the novelty of one-man rule with a vast program of religious revivalism and reform. Public vows formerly made for the security of the republic now were directed at the wellbeing of the emperor. So-called "emperor worship" expanded on a grand scale the traditional Roman veneration of the ancestral dead and of the Genius, the divine tutelary of every individual. Upon death, an emperor could be made a state divinity (divus) by vote of the Senate. Imperial cult, influenced by Hellenistic ruler cult, became one of the major ways Rome advertised its presence in the provinces and cultivated shared cultural identity and loyalty throughout the Empire. Cultural precedent in the Eastern provinces facilitated a rapid dissemination of Imperial cult, extending as far as the Augustan military settlement at Najran, in present-day Saudi Arabia.[540] Rejection of the state religion became tantamount to treason against the emperor. This was the context for Rome's conflict with Christianity, which Romans variously regarded as a form of atheism and novel superstitio.
Statuettes representing Roman and Gallic deities, for personal devotion at private shrines
The Romans are known for the great number of deities they honoured, a capacity that earned the mockery of early Christian polemicists.[541] As the Romans extended their dominance throughout the Mediterranean world, their policy in general was to absorb the deities and cults of other peoples rather than try to eradicate them.[542] One way that Rome promoted stability among diverse peoples was by supporting their religious heritage, building temples to local deities that framed their theology within the hierarchy of Roman religion. Inscriptions throughout the Empire record the side-by-side worship of local and Roman deities, including dedications made by Romans to local gods.[543] By the height of the Empire, numerous international deities were cultivated at Rome and had been carried to even the most remote provinces, among them Cybele, Isis, Epona, and gods of solar monism such as Mithras and Sol Invictus, found as far north as Roman Britain. Because Romans had never been obligated to cultivate one god or one cult only, religious tolerance was not an issue in the sense that it is for competing monotheistic systems.[544]
Mystery religions, which offered initiates salvation in the afterlife, were a matter of personal choice for an individual, practised in addition to carrying on one's family rites and participating in public religion. The mysteries, however, involved exclusive oaths and secrecy, conditions that conservative Romans viewed with suspicion as characteristic of "magic", conspiracy (coniuratio), and subversive activity. Sporadic and sometimes brutal attempts were made to suppress religionists who seemed to threaten traditional morality and unity. In Gaul, the power of the druids was checked, first by forbidding Roman citizens to belong to the order, and then by banning druidism altogether. At the same time, however, Celtic traditions were reinterpreted within Imperial theology, and a new Gallo-Roman religion coalesced, with its capital at the Sanctuary of the Three Gauls in Lugdunum (present-day Lyon, France). The sanctuary established precedent for Western cult as a form of Roman-provincial identity.[545]
Relief from the Arch of Titus in Rome depicting a menorah and other spoils from the Temple of Jerusalem carried in triumph
The monotheistic rigour of Judaism posed difficulties for Roman policy that led at times to compromise and the granting of special exemptions. Tertullian noted that the Jewish religion, unlike that of the Christians, was considered a religio licita, "legitimate religion." Wars between the Romans and the Jews occurred when conflict, political as well as religious, became intractable. When Caligula wanted to place a golden statue of his deified self in the Temple in Jerusalem, the potential sacrilege and likely war were prevented only by his timely death.[546] The Siege of Jerusalem in 70 AD led to the sacking of the temple and the dispersal of Jewish political power.
Christianity emerged in Roman Judea as a Jewish religious sect in the 1st century AD. The religion gradually spread out of Jerusalem, initially establishing major bases in first Antioch, then Alexandria, and over time throughout the Empire as well as beyond. Imperially authorized persecutions were limited and sporadic, with martyrdoms occurring most often under the authority of local officials.[547]
This funerary stele from the 3rd century is among the earliest Christian inscriptions, written in both Greek and Latin: the abbreviation D.M. at the top refers to the Di Manes, the traditional Roman spirits of the dead, but accompanies Christian fish symbolism
The first persecution by an emperor occurred under Nero, and was confined to the city of Rome. Tacitus reports that after the Great Fire of Rome in AD 64, some among the population held Nero responsible and that the emperor attempted to deflect blame onto the Christians.[548] After Nero, a major persecution occurred under the emperor Domitian[549][550] and a persecution in 177 took place at Lugdunum, the Gallo-Roman religious capital. A surviving letter from Pliny the Younger, governor of Bythinia, to the emperor Trajan describes his persecution and executions of Christians.[551] The Decian persecution of 246–251 was a serious threat to the Church, but ultimately strengthened Christian defiance.[552] Diocletian undertook what was to be the most severe persecution of Christians, lasting from 303 to 311.
In the early 4th century, Constantine I became the first emperor to convert to Christianity, launching the era of Christian hegemony. The emperor Julian made a short-lived attempt to revive traditional and Hellenistic religion and to affirm the special status of Judaism, but in 380 (Edict of Thessalonica), under Theodosius I Christianity became the official state religion of Rome, to the exclusion of all others. From the 2nd century onward, the Church Fathers had begun to condemn the diverse religions practised throughout the Empire collectively as "pagan."[553] Pleas for religious tolerance from traditionalists such as the senator Symmachus (d. 402) were rejected, and Christian monotheism became a feature of Imperial domination. Heretics as well as non-Christians were subject to exclusion from public life or persecution, but Rome's original religious hierarchy and many aspects of its ritual influenced Christian forms,[554] and many pre-Christian beliefs and practices survived in Christian festivals and local traditions.
A Roman priest, his head ritually covered with a fold of his toga, extends a patera in a gesture of libation (2nd–3rd century)
Main articles: Religion in ancient Rome and Imperial cult (ancient Rome)
See also: History of the Jews in the Roman Empire, Early Christianity and Religious persecution in the Roman Empire
Religion in the Roman Empire encompassed the practices and beliefs the Romans regarded as their own, as well as the many cults imported to Rome or practised by peoples throughout the provinces. The Romans thought of themselves as highly religious, and attributed their success as a world power to their collective piety (pietas) in maintaining good relations with the gods (pax deorum). The archaic religion believed to have been handed down from the earliest kings of Rome was the foundation of the mos maiorum, "the way of the ancestors" or "tradition", viewed as central to Roman identity. There was no principle analogous to "separation of church and state". The priesthoods of the state religion were filled from the same social pool of men who held public office, and in the Imperial era, the Pontifex Maximus was the emperor.
Roman religion was practical and contractual, based on the principle of do ut des, "I give that you might give." Religion depended on knowledge and the correct practice of prayer, ritual, and sacrifice, not on faith or dogma, although Latin literature preserves learned speculation on the nature of the divine and its relation to human affairs. For ordinary Romans, religion was a part of daily life.[537] Each home had a household shrine at which prayers and libations to the family's domestic deities were offered. Neighborhood shrines and sacred places such as springs and groves dotted the city. Apuleius (2nd century) described the everyday quality of religion in observing how people who passed a cult place might make a vow or a fruit offering, or merely sit for a while.[538] The Roman calendar was structured around religious observances. In the Imperial era, as many as 135 days of the year were devoted to religious festivals and games (ludi).[539] Women, slaves, and children all participated in a range of religious activities.
In the wake of the Republic's collapse, state religion had adapted to support the new regime of the emperors. As the first Roman emperor, Augustus justified the novelty of one-man rule with a vast program of religious revivalism and reform. Public vows formerly made for the security of the republic now were directed at the wellbeing of the emperor. So-called "emperor worship" expanded on a grand scale the traditional Roman veneration of the ancestral dead and of the Genius, the divine tutelary of every individual. Upon death, an emperor could be made a state divinity (divus) by vote of the Senate. Imperial cult, influenced by Hellenistic ruler cult, became one of the major ways Rome advertised its presence in the provinces and cultivated shared cultural identity and loyalty throughout the Empire. Cultural precedent in the Eastern provinces facilitated a rapid dissemination of Imperial cult, extending as far as the Augustan military settlement at Najran, in present-day Saudi Arabia.[540] Rejection of the state religion became tantamount to treason against the emperor. This was the context for Rome's conflict with Christianity, which Romans variously regarded as a form of atheism and novel superstitio.
Statuettes representing Roman and Gallic deities, for personal devotion at private shrines
The Romans are known for the great number of deities they honoured, a capacity that earned the mockery of early Christian polemicists.[541] As the Romans extended their dominance throughout the Mediterranean world, their policy in general was to absorb the deities and cults of other peoples rather than try to eradicate them.[542] One way that Rome promoted stability among diverse peoples was by supporting their religious heritage, building temples to local deities that framed their theology within the hierarchy of Roman religion. Inscriptions throughout the Empire record the side-by-side worship of local and Roman deities, including dedications made by Romans to local gods.[543] By the height of the Empire, numerous international deities were cultivated at Rome and had been carried to even the most remote provinces, among them Cybele, Isis, Epona, and gods of solar monism such as Mithras and Sol Invictus, found as far north as Roman Britain. Because Romans had never been obligated to cultivate one god or one cult only, religious tolerance was not an issue in the sense that it is for competing monotheistic systems.[544]
Mystery religions, which offered initiates salvation in the afterlife, were a matter of personal choice for an individual, practised in addition to carrying on one's family rites and participating in public religion. The mysteries, however, involved exclusive oaths and secrecy, conditions that conservative Romans viewed with suspicion as characteristic of "magic", conspiracy (coniuratio), and subversive activity. Sporadic and sometimes brutal attempts were made to suppress religionists who seemed to threaten traditional morality and unity. In Gaul, the power of the druids was checked, first by forbidding Roman citizens to belong to the order, and then by banning druidism altogether. At the same time, however, Celtic traditions were reinterpreted within Imperial theology, and a new Gallo-Roman religion coalesced, with its capital at the Sanctuary of the Three Gauls in Lugdunum (present-day Lyon, France). The sanctuary established precedent for Western cult as a form of Roman-provincial identity.[545]
Relief from the Arch of Titus in Rome depicting a menorah and other spoils from the Temple of Jerusalem carried in triumph
The monotheistic rigour of Judaism posed difficulties for Roman policy that led at times to compromise and the granting of special exemptions. Tertullian noted that the Jewish religion, unlike that of the Christians, was considered a religio licita, "legitimate religion." Wars between the Romans and the Jews occurred when conflict, political as well as religious, became intractable. When Caligula wanted to place a golden statue of his deified self in the Temple in Jerusalem, the potential sacrilege and likely war were prevented only by his timely death.[546] The Siege of Jerusalem in 70 AD led to the sacking of the temple and the dispersal of Jewish political power.
Christianity emerged in Roman Judea as a Jewish religious sect in the 1st century AD. The religion gradually spread out of Jerusalem, initially establishing major bases in first Antioch, then Alexandria, and over time throughout the Empire as well as beyond. Imperially authorized persecutions were limited and sporadic, with martyrdoms occurring most often under the authority of local officials.[547]
This funerary stele from the 3rd century is among the earliest Christian inscriptions, written in both Greek and Latin: the abbreviation D.M. at the top refers to the Di Manes, the traditional Roman spirits of the dead, but accompanies Christian fish symbolism
The first persecution by an emperor occurred under Nero, and was confined to the city of Rome. Tacitus reports that after the Great Fire of Rome in AD 64, some among the population held Nero responsible and that the emperor attempted to deflect blame onto the Christians.[548] After Nero, a major persecution occurred under the emperor Domitian[549][550] and a persecution in 177 took place at Lugdunum, the Gallo-Roman religious capital. A surviving letter from Pliny the Younger, governor of Bythinia, to the emperor Trajan describes his persecution and executions of Christians.[551] The Decian persecution of 246–251 was a serious threat to the Church, but ultimately strengthened Christian defiance.[552] Diocletian undertook what was to be the most severe persecution of Christians, lasting from 303 to 311.
In the early 4th century, Constantine I became the first emperor to convert to Christianity, launching the era of Christian hegemony. The emperor Julian made a short-lived attempt to revive traditional and Hellenistic religion and to affirm the special status of Judaism, but in 380 (Edict of Thessalonica), under Theodosius I Christianity became the official state religion of Rome, to the exclusion of all others. From the 2nd century onward, the Church Fathers had begun to condemn the diverse religions practised throughout the Empire collectively as "pagan."[553] Pleas for religious tolerance from traditionalists such as the senator Symmachus (d. 402) were rejected, and Christian monotheism became a feature of Imperial domination. Heretics as well as non-Christians were subject to exclusion from public life or persecution, but Rome's original religious hierarchy and many aspects of its ritual influenced Christian forms,[554] and many pre-Christian beliefs and practices survived in Christian festivals and local traditions.
0/5000
[แก้ไข] ศาสนาพระสงฆ์โรมัน ศีรษะของเขาปกคลุม ด้วยกลีบของ toga เขา ritually ขยาย patera ในรูปแบบของ libation (2 3 ศตวรรษ)บทความหลัก: ศาสนาโรมันและลัทธิอิมพีเรียล (โรมัน)ดูเพิ่ม: ชาวยิวในเบียดเบียนจักรวรรดิโรมัน ศาสนา คริสต์ยุคแรก และศาสนาในจักรวรรดิโรมันศาสนาในจักรวรรดิโรมันผ่านการปฏิบัติและความเชื่อที่ชาวโรมันถือว่าเป็นของตนเอง รวมทั้งลัทธิจำนวนมากนำเข้าโรม หรือปฏิบัติ โดยคนทั่วจังหวัด ชาวโรมันคิดว่า ตัวเองเป็นอย่างสูงทางศาสนา และบันทึกความสำเร็จของพวกเขาเป็นพลังงานโลกความยำเกรงของพวกเขารวม (pietas) ในการรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับพระเจ้า (deorum คน) ศาสนาพวกที่เชื่อว่ามีสืบทอดมาจากพระมหากษัตริย์ที่เก่าที่สุดของโรมเป็นรากฐานของ mos maiorum "วิธีการของบรรพ" หรือ "ประเพณี" เป็นศูนย์กลางตัวโรมัน มีไม่มีหลักการคล้ายคลึงกับ "แยกของคริสตจักรและรัฐ" Priesthoods ของรัฐศาสนาเต็มไปจากกลุ่มสังคมเดียวกันของคนที่ถือสำนักงานสาธารณะ และในยุคอิมพีเรียล Pontifex Maximus จักรพรรดินั้นศาสนาโรมันตาม สัญญา และปฏิบัติตามหลักการของเดโด ut "ฉัน ให้ให้คุณอาจให้" ศาสนาขึ้นอยู่กับความรู้และการปฏิบัติถูกต้องอธิษฐาน พิธีกรรม และการเสีย สละ ไม่อยู่ในความเชื่อหรือความเชื่อ แม้ว่าจะรักษาวรรณกรรมละติเก็งธรรมชาติของพระเรียนรู้และความสัมพันธ์กับฝ่ายมนุษย์ สำหรับชาวโรมันธรรมดา ศาสนาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน[537] แต่ละบ้านมีศาลเจ้าบ้านซึ่งคำอธิษฐานและเครื่องให้เทวดาในประเทศของครอบครัวได้รับการเสนองาน ย่านศาลเจ้าและสถานศักดิ์สิทธิ์เช่นน้ำพุและสวนจุดเมือง Apuleius (ศตวรรษที่ 2) อธิบายคุณภาพชีวิตประจำวันของศาสนาในการสังเกตว่า คนที่ผ่านไปลัทธิอาจคำปฏิญาณหรือผลไม้ถวาย หรือเพียงนั่งในขณะ[538] ปฏิทินโรมันถูกจัดโครงสร้างรอบ ๆ observances ศาสนา ในยุคอิมพีเรียล จำนวน 135 วันของปีได้ทุ่มเทเพื่อเกม (ludi) และเทศกาลทางศาสนา[539] ผู้หญิง ทาส และเด็กทั้งหมดเข้าร่วมในกิจกรรมทางศาสนาที่หลากหลายในการปลุกของการล่มสลายของสาธารณรัฐ รัฐศาสนามาดัดแปลงเพื่อสนับสนุนระบอบการปกครองใหม่ที่จักรพรรดิ เป็นจักรพรรดิโรมันแรก Augustus ชิดนวัตกรรมของกฎ one-man กับโปรแกรมมากมาย revivalism ศาสนาและปฏิรูป สาธารณะว่าเดิม ทำความปลอดภัยของสาธารณรัฐนี้ได้โดยตรงที่ดีของจักรพรรดิ เรียกว่า "จักรพรรดิบูชา" ขยายทั้งที่แบบโรมัน veneration ตายโบราณ และ อัจฉริยะ tutelary พระเจ้าของแต่ละบุคคล เมื่อตาย จักรพรรดิไม่สามารถทำ divinity รัฐ (divus) โดยคะแนนเสียงของวุฒิสภา ลัทธิอิมพีเรียล รับอิทธิพลจากลัทธิไม้เฮเลนนิสติค เป็นหนึ่งในหลักการวิธีการโรมประกาศสถานะของตนในต่างจังหวัด และ cultivated ร่วมวัฒนธรรมและสมาชิกทั่วทั้งอาณาจักร ถึงวัฒนธรรมในจังหวัดภาคตะวันออกอำนวยความสะดวกการเผยแพร่ลัทธิอิมพีเรียล ขยายเท่าที่ทำการชำระบัญชีทหาร Augustan ที่ Najran ในซาอุดิอาระเบียเหตุการณ์อย่างรวดเร็วการปฏิเสธศาสนารัฐ [540] กลายเป็น tantamount to กบฏกับจักรพรรดิ นี่คือบริบทสำหรับความขัดแย้งของโรมกับศาสนาคริสต์ ซึ่งชาวโรมันถือว่าเป็นแบบอเทวนิยมและนวนิยาย superstitio เพิ่มStatuettes แทนโรมัน และ Gallic เทวดา ในความจงรักภักดีส่วนบุคคลที่ส่วนตัวศาลเจ้าชาวโรมันจะรู้จักกันดีจำนวนเทวดาที่พวกเขายกย่อง ความจุได้ mockery ของคริสเตียน polemicists ต้น[541] เป็นโรมขยายปกครองทั่วโลกเมดิเตอร์เรเนียน นโยบายของพวกเขาโดยทั่วไปคือการ ดูดซับเทวดาและลัทธิของคนอื่น มากกว่าที่พยายามที่จะขจัดพวกเขา[542] เที่ยวที่โรมส่งเสริมเสถียรภาพระหว่างคนหลากหลายได้ ด้วยการสนับสนุนของมรดกทางศาสนา สร้างวัดเฉพาะเทวดาที่กรอบของศาสนาภายในลำดับชั้นของศาสนาโรมัน จารึกทั่วอาณาจักรบันทึกบูชาเทวดาท้องถิ่น และโรมัน รวมถึง dedications ที่ทำ โดยชาวโรมันเทพเจ้าท้องถิ่น--เคียงข้างกัน[543] โดยความสูงของจักรวรรดิ เทวดานานาชาติมากมายถูกปลูกที่โรม และได้ถูกนำไปใช้ยังต่างจังหวัดไกลสุด ฝ่าย Cybele, Isis, Epona และพระเจ้าของแสงอาทิตย์ monism Mithras และ Sol อินวิคตุส พบเท่าเหนือราชอาณาจักรโรมัน เพราะชาวโรมันไม่เคยจะปลูกพระเจ้าหรือลัทธิหนึ่งเท่านั้น ยอมรับศาสนาไม่ใช่ปัญหาในแง่ที่มันเป็นระบบแข่งขัน monotheistic[544]ลึกลับศาสนา รอดซึ่งเริ่มนำเสนอใน afterlife มีเรื่องของทางเลือกส่วนบุคคลสำหรับแต่ละ ปฏิบัติดำเนินพิธีกรรมครอบครัว และเข้าร่วมในศาสนาสาธารณะ อย่างไรก็ตาม ลึกลับ เกี่ยวข้องกับ oaths แบบเอกสิทธิ์เฉพาะบุคคล และความลับ เงื่อนไขที่โรมหัวเก่าดู ด้วยความสงสัยเป็นลักษณะของ "ไสยศาสตร์" สมคบคิด (coniuratio), และกิจกรรม subversive บางครั้งโหดร้าย และมีความพยายามได้ทำการระงับ religionists ที่คุกคามสามัคคีและศีลธรรมดั้งเดิม ในกอล อำนาจของดรูอิดส์ถูกตรวจสอบ ครั้งแรก โดยพลเมืองโรมันการสั่งห้ามปรามทำ และห้าม druidism ไป ในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตาม ประเพณีเคลติกถูก reinterpreted ในศาสนาอิมพีเรียล และศาสนาโรมันกอลโลใหม่ coalesced กับทุนที่แซงของ Gauls สามใน Lugdunum (เหตุการณ์ลียง ฝรั่งเศส) ถึงสถานที่ก่อตั้งขึ้นในลัทธิตะวันตกรูปแบบของข้อมูลเฉพาะตัวของจังหวัดโรมัน[545]ดำเนินการปลดปล่อยจากการอาร์คของไททัสในโรมแสดงเป็น menorah และอื่น ๆ ริบจากวัดเยรูซาเล็มในชัยชนะนิตย์ monotheistic อยู่เกิดความยากลำบากในโรมันนโยบายที่นำไปสู่การประนีประนอมและการให้สิทธิพิเศษ exemptions ครั้ง Tertullian กล่าวคือถือศาสนายิว ซึ่งแตกต่างจากที่คริสเตียน religio licita "กฎหมายศาสนา" เกิดสงครามระหว่างชาวโรมันและชาวยิวเมื่อความขัด แย้ง การเมือง ตลอดจนการศาสนา เป็น intractable เมื่อคาลิกูลาอยากทำรูปปั้นทองของตัวเองของเขา deified ในวัดในกรุงเยรูซาเล็ม sacrilege ศักยภาพและแนวโน้มสงครามได้ถูกขัดขวาง โดยตายเวลาเท่านั้น[546] ล้อมกรุงเยรูซาเล็มใน 70 AD นำ sacking วัดและ dispersal ขุมกำลังชาวยิวศาสนาคริสต์เกิดใน Judea โรมันเป็นรีตศาสนายิวใน AD ศตวรรษ 1 ศาสนาค่อย ๆ แพร่กระจายออกจากเยรูซาเล็ม เริ่มสร้างหลักฐาน ในแอนติ ออกแรก แล้วซานเดรีย และเวลา ทั่วอาณาจักร และเหนือ Persecutions imperially ได้รับอนุญาตถูกจำกัด และ มี กับ martyrdoms ที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่มักจะอยู่ใต้อำนาจของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น[547]Stele ฟิวนี้จากศตวรรษ 3 เป็นหนึ่งในที่สุดคริสเตียนจารึก เขียนในภาษากรีกและละติน: ย่อ D.M. ที่ด้านบนถึง Di Manes วิญญาณโรมันแบบดั้งเดิมของคนตาย แต่มาพร้อมกับสัญลักษณ์คริสเตียนปลาเบียดเบียนแรก โดยมีจักรพรรดิเกิดขึ้นภายใต้ Nero และถูกจำกัดไปเมืองโรม Tacitus รายงานที่หลังดีไฟของโรมใน AD 64 บางคนประชากรชอบ Nero และจักรพรรดิพยายามปัดตำหนิบนคริ[548] หลังจาก Nero เบียดเบียนหลักเกิดขึ้นภายใต้จักรพรรดิ Domitian [549] [550] และเบียดเบียนใน 177 เอา Lugdunum เมืองหลวงศาสนาโรมันกอลโล หนังสือรอดตายจาก Pliny Younger, Bythinia ผู้ว่าการจักรพรรดิทราจันอธิบายเขาเบียดเบียนและดำเนินการของคริสเตียน[551] Decian เบียดเบียน 246 – 251 ได้เป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อคริสตจักร แต่สุด แกร่งสมัยคริสเตียน[552] Diocletian undertook สิ่งที่ต้องถูกเบียดเบียนอย่างรุนแรงของคริสเตียน ยาวนานจาก 303 การ 311ใน 4 ศตวรรษต้น คอนสแตนตินเป็นจักรพรรดิเพื่อแปลงไปเป็นศาสนาคริสต์ แรกเริ่มยุคนับถือคริสเตียน จักรพรรดิ Julian ทำความพยายามช่วงสั้น ๆ เพื่อฟื้นฟูศาสนาดั้งเดิม และเฮเลนนิสติค และรับรองสถานะพิเศษอยู่ แต่ ใน 380 (พระบรมราชโองการของ Thessalonica), ภายใต้ Theodosius I ศาสนาคริสต์กลายเป็น ศาสนาทางรัฐโรม การแยกออกของผู้อื่นทั้งหมด จาก 2 ศตวรรษเป็นต้นไป เริ่มบิดาโบสถ์ประณามศาสนาหลากหลายปฏิบัติทั่วทั้งจักรวรรดิโดยรวมเป็น "พุกาม"ถูกปฏิเสธ [553] pleas สำหรับยอมรับศาสนาจาก traditionalists เช่นสวี Symmachus (d. 402) และเตาหีดคริสเตียนกลายเป็น ลักษณะของการครอบงำทางอิมพีเรียล พวกนอกรีตเป็นคริสเตียนไม่ถูกแยกออกจากชีวิตสาธารณะหรือเบียดเบียน แต่ชั้นศาสนาเดิมของกรุงโรมและในด้านพิธีกรรมของฟอร์มคริสเตียน, [554] อิทธิพล และความเชื่อคริสเตียนก่อนและปฏิบัติมากที่รอดชีวิตคริสเตียนเทศกาลและประเพณีท้องถิ่น
การแปล กรุณารอสักครู่..
Religion[edit]
A Roman priest, his head ritually covered with a fold of his toga, extends a patera in a gesture of libation (2nd–3rd century)
Main articles: Religion in ancient Rome and Imperial cult (ancient Rome)
See also: History of the Jews in the Roman Empire, Early Christianity and Religious persecution in the Roman Empire
Religion in the Roman Empire encompassed the practices and beliefs the Romans regarded as their own, as well as the many cults imported to Rome or practised by peoples throughout the provinces. The Romans thought of themselves as highly religious, and attributed their success as a world power to their collective piety (pietas) in maintaining good relations with the gods (pax deorum). The archaic religion believed to have been handed down from the earliest kings of Rome was the foundation of the mos maiorum, "the way of the ancestors" or "tradition", viewed as central to Roman identity. There was no principle analogous to "separation of church and state". The priesthoods of the state religion were filled from the same social pool of men who held public office, and in the Imperial era, the Pontifex Maximus was the emperor.
Roman religion was practical and contractual, based on the principle of do ut des, "I give that you might give." Religion depended on knowledge and the correct practice of prayer, ritual, and sacrifice, not on faith or dogma, although Latin literature preserves learned speculation on the nature of the divine and its relation to human affairs. For ordinary Romans, religion was a part of daily life.[537] Each home had a household shrine at which prayers and libations to the family's domestic deities were offered. Neighborhood shrines and sacred places such as springs and groves dotted the city. Apuleius (2nd century) described the everyday quality of religion in observing how people who passed a cult place might make a vow or a fruit offering, or merely sit for a while.[538] The Roman calendar was structured around religious observances. In the Imperial era, as many as 135 days of the year were devoted to religious festivals and games (ludi).[539] Women, slaves, and children all participated in a range of religious activities.
In the wake of the Republic's collapse, state religion had adapted to support the new regime of the emperors. As the first Roman emperor, Augustus justified the novelty of one-man rule with a vast program of religious revivalism and reform. Public vows formerly made for the security of the republic now were directed at the wellbeing of the emperor. So-called "emperor worship" expanded on a grand scale the traditional Roman veneration of the ancestral dead and of the Genius, the divine tutelary of every individual. Upon death, an emperor could be made a state divinity (divus) by vote of the Senate. Imperial cult, influenced by Hellenistic ruler cult, became one of the major ways Rome advertised its presence in the provinces and cultivated shared cultural identity and loyalty throughout the Empire. Cultural precedent in the Eastern provinces facilitated a rapid dissemination of Imperial cult, extending as far as the Augustan military settlement at Najran, in present-day Saudi Arabia.[540] Rejection of the state religion became tantamount to treason against the emperor. This was the context for Rome's conflict with Christianity, which Romans variously regarded as a form of atheism and novel superstitio.
Statuettes representing Roman and Gallic deities, for personal devotion at private shrines
The Romans are known for the great number of deities they honoured, a capacity that earned the mockery of early Christian polemicists.[541] As the Romans extended their dominance throughout the Mediterranean world, their policy in general was to absorb the deities and cults of other peoples rather than try to eradicate them.[542] One way that Rome promoted stability among diverse peoples was by supporting their religious heritage, building temples to local deities that framed their theology within the hierarchy of Roman religion. Inscriptions throughout the Empire record the side-by-side worship of local and Roman deities, including dedications made by Romans to local gods.[543] By the height of the Empire, numerous international deities were cultivated at Rome and had been carried to even the most remote provinces, among them Cybele, Isis, Epona, and gods of solar monism such as Mithras and Sol Invictus, found as far north as Roman Britain. Because Romans had never been obligated to cultivate one god or one cult only, religious tolerance was not an issue in the sense that it is for competing monotheistic systems.[544]
Mystery religions, which offered initiates salvation in the afterlife, were a matter of personal choice for an individual, practised in addition to carrying on one's family rites and participating in public religion. The mysteries, however, involved exclusive oaths and secrecy, conditions that conservative Romans viewed with suspicion as characteristic of "magic", conspiracy (coniuratio), and subversive activity. Sporadic and sometimes brutal attempts were made to suppress religionists who seemed to threaten traditional morality and unity. In Gaul, the power of the druids was checked, first by forbidding Roman citizens to belong to the order, and then by banning druidism altogether. At the same time, however, Celtic traditions were reinterpreted within Imperial theology, and a new Gallo-Roman religion coalesced, with its capital at the Sanctuary of the Three Gauls in Lugdunum (present-day Lyon, France). The sanctuary established precedent for Western cult as a form of Roman-provincial identity.[545]
Relief from the Arch of Titus in Rome depicting a menorah and other spoils from the Temple of Jerusalem carried in triumph
The monotheistic rigour of Judaism posed difficulties for Roman policy that led at times to compromise and the granting of special exemptions. Tertullian noted that the Jewish religion, unlike that of the Christians, was considered a religio licita, "legitimate religion." Wars between the Romans and the Jews occurred when conflict, political as well as religious, became intractable. When Caligula wanted to place a golden statue of his deified self in the Temple in Jerusalem, the potential sacrilege and likely war were prevented only by his timely death.[546] The Siege of Jerusalem in 70 AD led to the sacking of the temple and the dispersal of Jewish political power.
Christianity emerged in Roman Judea as a Jewish religious sect in the 1st century AD. The religion gradually spread out of Jerusalem, initially establishing major bases in first Antioch, then Alexandria, and over time throughout the Empire as well as beyond. Imperially authorized persecutions were limited and sporadic, with martyrdoms occurring most often under the authority of local officials.[547]
This funerary stele from the 3rd century is among the earliest Christian inscriptions, written in both Greek and Latin: the abbreviation D.M. at the top refers to the Di Manes, the traditional Roman spirits of the dead, but accompanies Christian fish symbolism
The first persecution by an emperor occurred under Nero, and was confined to the city of Rome. Tacitus reports that after the Great Fire of Rome in AD 64, some among the population held Nero responsible and that the emperor attempted to deflect blame onto the Christians.[548] After Nero, a major persecution occurred under the emperor Domitian[549][550] and a persecution in 177 took place at Lugdunum, the Gallo-Roman religious capital. A surviving letter from Pliny the Younger, governor of Bythinia, to the emperor Trajan describes his persecution and executions of Christians.[551] The Decian persecution of 246–251 was a serious threat to the Church, but ultimately strengthened Christian defiance.[552] Diocletian undertook what was to be the most severe persecution of Christians, lasting from 303 to 311.
In the early 4th century, Constantine I became the first emperor to convert to Christianity, launching the era of Christian hegemony. The emperor Julian made a short-lived attempt to revive traditional and Hellenistic religion and to affirm the special status of Judaism, but in 380 (Edict of Thessalonica), under Theodosius I Christianity became the official state religion of Rome, to the exclusion of all others. From the 2nd century onward, the Church Fathers had begun to condemn the diverse religions practised throughout the Empire collectively as "pagan."[553] Pleas for religious tolerance from traditionalists such as the senator Symmachus (d. 402) were rejected, and Christian monotheism became a feature of Imperial domination. Heretics as well as non-Christians were subject to exclusion from public life or persecution, but Rome's original religious hierarchy and many aspects of its ritual influenced Christian forms,[554] and many pre-Christian beliefs and practices survived in Christian festivals and local traditions.
A Roman priest, his head ritually covered with a fold of his toga, extends a patera in a gesture of libation (2nd–3rd century)
Main articles: Religion in ancient Rome and Imperial cult (ancient Rome)
See also: History of the Jews in the Roman Empire, Early Christianity and Religious persecution in the Roman Empire
Religion in the Roman Empire encompassed the practices and beliefs the Romans regarded as their own, as well as the many cults imported to Rome or practised by peoples throughout the provinces. The Romans thought of themselves as highly religious, and attributed their success as a world power to their collective piety (pietas) in maintaining good relations with the gods (pax deorum). The archaic religion believed to have been handed down from the earliest kings of Rome was the foundation of the mos maiorum, "the way of the ancestors" or "tradition", viewed as central to Roman identity. There was no principle analogous to "separation of church and state". The priesthoods of the state religion were filled from the same social pool of men who held public office, and in the Imperial era, the Pontifex Maximus was the emperor.
Roman religion was practical and contractual, based on the principle of do ut des, "I give that you might give." Religion depended on knowledge and the correct practice of prayer, ritual, and sacrifice, not on faith or dogma, although Latin literature preserves learned speculation on the nature of the divine and its relation to human affairs. For ordinary Romans, religion was a part of daily life.[537] Each home had a household shrine at which prayers and libations to the family's domestic deities were offered. Neighborhood shrines and sacred places such as springs and groves dotted the city. Apuleius (2nd century) described the everyday quality of religion in observing how people who passed a cult place might make a vow or a fruit offering, or merely sit for a while.[538] The Roman calendar was structured around religious observances. In the Imperial era, as many as 135 days of the year were devoted to religious festivals and games (ludi).[539] Women, slaves, and children all participated in a range of religious activities.
In the wake of the Republic's collapse, state religion had adapted to support the new regime of the emperors. As the first Roman emperor, Augustus justified the novelty of one-man rule with a vast program of religious revivalism and reform. Public vows formerly made for the security of the republic now were directed at the wellbeing of the emperor. So-called "emperor worship" expanded on a grand scale the traditional Roman veneration of the ancestral dead and of the Genius, the divine tutelary of every individual. Upon death, an emperor could be made a state divinity (divus) by vote of the Senate. Imperial cult, influenced by Hellenistic ruler cult, became one of the major ways Rome advertised its presence in the provinces and cultivated shared cultural identity and loyalty throughout the Empire. Cultural precedent in the Eastern provinces facilitated a rapid dissemination of Imperial cult, extending as far as the Augustan military settlement at Najran, in present-day Saudi Arabia.[540] Rejection of the state religion became tantamount to treason against the emperor. This was the context for Rome's conflict with Christianity, which Romans variously regarded as a form of atheism and novel superstitio.
Statuettes representing Roman and Gallic deities, for personal devotion at private shrines
The Romans are known for the great number of deities they honoured, a capacity that earned the mockery of early Christian polemicists.[541] As the Romans extended their dominance throughout the Mediterranean world, their policy in general was to absorb the deities and cults of other peoples rather than try to eradicate them.[542] One way that Rome promoted stability among diverse peoples was by supporting their religious heritage, building temples to local deities that framed their theology within the hierarchy of Roman religion. Inscriptions throughout the Empire record the side-by-side worship of local and Roman deities, including dedications made by Romans to local gods.[543] By the height of the Empire, numerous international deities were cultivated at Rome and had been carried to even the most remote provinces, among them Cybele, Isis, Epona, and gods of solar monism such as Mithras and Sol Invictus, found as far north as Roman Britain. Because Romans had never been obligated to cultivate one god or one cult only, religious tolerance was not an issue in the sense that it is for competing monotheistic systems.[544]
Mystery religions, which offered initiates salvation in the afterlife, were a matter of personal choice for an individual, practised in addition to carrying on one's family rites and participating in public religion. The mysteries, however, involved exclusive oaths and secrecy, conditions that conservative Romans viewed with suspicion as characteristic of "magic", conspiracy (coniuratio), and subversive activity. Sporadic and sometimes brutal attempts were made to suppress religionists who seemed to threaten traditional morality and unity. In Gaul, the power of the druids was checked, first by forbidding Roman citizens to belong to the order, and then by banning druidism altogether. At the same time, however, Celtic traditions were reinterpreted within Imperial theology, and a new Gallo-Roman religion coalesced, with its capital at the Sanctuary of the Three Gauls in Lugdunum (present-day Lyon, France). The sanctuary established precedent for Western cult as a form of Roman-provincial identity.[545]
Relief from the Arch of Titus in Rome depicting a menorah and other spoils from the Temple of Jerusalem carried in triumph
The monotheistic rigour of Judaism posed difficulties for Roman policy that led at times to compromise and the granting of special exemptions. Tertullian noted that the Jewish religion, unlike that of the Christians, was considered a religio licita, "legitimate religion." Wars between the Romans and the Jews occurred when conflict, political as well as religious, became intractable. When Caligula wanted to place a golden statue of his deified self in the Temple in Jerusalem, the potential sacrilege and likely war were prevented only by his timely death.[546] The Siege of Jerusalem in 70 AD led to the sacking of the temple and the dispersal of Jewish political power.
Christianity emerged in Roman Judea as a Jewish religious sect in the 1st century AD. The religion gradually spread out of Jerusalem, initially establishing major bases in first Antioch, then Alexandria, and over time throughout the Empire as well as beyond. Imperially authorized persecutions were limited and sporadic, with martyrdoms occurring most often under the authority of local officials.[547]
This funerary stele from the 3rd century is among the earliest Christian inscriptions, written in both Greek and Latin: the abbreviation D.M. at the top refers to the Di Manes, the traditional Roman spirits of the dead, but accompanies Christian fish symbolism
The first persecution by an emperor occurred under Nero, and was confined to the city of Rome. Tacitus reports that after the Great Fire of Rome in AD 64, some among the population held Nero responsible and that the emperor attempted to deflect blame onto the Christians.[548] After Nero, a major persecution occurred under the emperor Domitian[549][550] and a persecution in 177 took place at Lugdunum, the Gallo-Roman religious capital. A surviving letter from Pliny the Younger, governor of Bythinia, to the emperor Trajan describes his persecution and executions of Christians.[551] The Decian persecution of 246–251 was a serious threat to the Church, but ultimately strengthened Christian defiance.[552] Diocletian undertook what was to be the most severe persecution of Christians, lasting from 303 to 311.
In the early 4th century, Constantine I became the first emperor to convert to Christianity, launching the era of Christian hegemony. The emperor Julian made a short-lived attempt to revive traditional and Hellenistic religion and to affirm the special status of Judaism, but in 380 (Edict of Thessalonica), under Theodosius I Christianity became the official state religion of Rome, to the exclusion of all others. From the 2nd century onward, the Church Fathers had begun to condemn the diverse religions practised throughout the Empire collectively as "pagan."[553] Pleas for religious tolerance from traditionalists such as the senator Symmachus (d. 402) were rejected, and Christian monotheism became a feature of Imperial domination. Heretics as well as non-Christians were subject to exclusion from public life or persecution, but Rome's original religious hierarchy and many aspects of its ritual influenced Christian forms,[554] and many pre-Christian beliefs and practices survived in Christian festivals and local traditions.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ศาสนา [ แก้ไข ]
โรมัน พระ หัว ritually ปกคลุมด้วยพับของเสื้อคลุมของเขา ขยายเป็นพาเทราในรูปแบบของการดื่มสุรา ( 2 ) ศตวรรษที่ 3 )
บทความหลัก : ศาสนาในกรุงโรมโบราณและศาสนาราชินี ( โรมยุคโบราณ )
ดูเพิ่มเติม : ประวัติศาสตร์ของชาวยิวในจักรวรรดิโรมัน แต่เช้า ศาสนาคริสต์และการกดขี่ทางศาสนาในจักรวรรดิโรมัน
ศาสนาในจักรวรรดิโรมันครอบคลุมถึงการปฏิบัติและความเชื่อของชาวโรมันถือว่าเป็นของตนเอง รวมทั้งหลายลัทธิ นำเข้าไปยังกรุงโรมหรือฝึกโดยประชาชนทั่วทั้งจังหวัด ชาวโรมันคิดว่า ตัวเองเป็นศาสนาอย่างมาก และจากความสำเร็จของพวกเขาเป็นโลกพลังความเลื่อมใสศรัทธาร่วมกันของพวกเขา ( pietas ) ในการรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับพระเจ้า ( ท่าน deorum )ศาสนาโบราณเชื่อว่าได้รับตกทอดจากกษัตริย์องค์แรกของโรมคือรากฐานของมอส maiorum " วิธีของบรรพบุรุษ " หรือ " ประเพณี " มองว่า กลาง กับตัวตนของโรมัน มีหลักการคล้ายคลึงกับ " การแยกของคริสตจักรและรัฐ " การ priesthoods สภาพศาสนาเต็มจากสระ สังคมเดียวกันของผู้ถือสำนักงานสาธารณะและในยุคจักรวรรดิ , ปุโรหิตสูงสุดเป็นจักรพรรดิโรมันศาสนา
.
เป็นจริงและสัญญา โดยอาศัยหลักการทำ UT เดส ผม ให้ ที่คุณอาจ ให้ ศาสนา ขึ้นอยู่กับความรู้และการปฏิบัติที่ถูกต้องของการสวดมนต์ , พิธี , และเสียสละ ไม่ศรัทธา หรือความเชื่อที่ ,แม้ว่าวรรณกรรมภาษาละตินจะเก็บรักษาเรียนรู้การเก็งกําไรในธรรมชาติของพระเจ้าและความสัมพันธ์กับประชาชน สำหรับคนธรรมดาโรมัน ศาสนาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน [ 537 ] แต่ละบ้านมีบ้านศาลเจ้าที่สวดมนต์และ libations จะเทพในประเทศของครอบครัว ได้แก่ การเสนอ ศาลเจ้าแถวบ้าน และสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เช่น สปริง และป่าละเมาะจุดเมืองอพูเลียส ( ศตวรรษที่ 2 ) อธิบายคุณภาพทุกวันของศาสนาในการสังเกตว่าผู้ที่ผ่านศาสนาสถานที่อาจจะสาบาน หรือการเสนอขายผลไม้ หรือแค่นั่งสักพัก [ 538 ] ปฏิทินโรมันเป็นโครงสร้างรอบวัตรทางศาสนา ในยุคจักรพรรดิ เท่าที่ 135 วันของปีเพื่อรองรับเทศกาลทางศาสนาและเกม ( ludi ) [ 539 ] สตรี ทาสและเด็กทุกคนที่เข้าร่วมในช่วงของกิจกรรมทางศาสนา
ในการปลุกของการล่มสลายของสาธารณรัฐ รัฐ ศาสนาได้ดัดแปลงเพื่อสนับสนุนการปกครองระบอบใหม่ของจักรพรรดิ เป็นจักรพรรดิโรมันก่อนออกัสตัสธรรมนวัตกรรมของกฎกับโปรแกรมมากมายของผู้กำกับการศาสนาและการปฏิรูป
โรมัน พระ หัว ritually ปกคลุมด้วยพับของเสื้อคลุมของเขา ขยายเป็นพาเทราในรูปแบบของการดื่มสุรา ( 2 ) ศตวรรษที่ 3 )
บทความหลัก : ศาสนาในกรุงโรมโบราณและศาสนาราชินี ( โรมยุคโบราณ )
ดูเพิ่มเติม : ประวัติศาสตร์ของชาวยิวในจักรวรรดิโรมัน แต่เช้า ศาสนาคริสต์และการกดขี่ทางศาสนาในจักรวรรดิโรมัน
ศาสนาในจักรวรรดิโรมันครอบคลุมถึงการปฏิบัติและความเชื่อของชาวโรมันถือว่าเป็นของตนเอง รวมทั้งหลายลัทธิ นำเข้าไปยังกรุงโรมหรือฝึกโดยประชาชนทั่วทั้งจังหวัด ชาวโรมันคิดว่า ตัวเองเป็นศาสนาอย่างมาก และจากความสำเร็จของพวกเขาเป็นโลกพลังความเลื่อมใสศรัทธาร่วมกันของพวกเขา ( pietas ) ในการรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับพระเจ้า ( ท่าน deorum )ศาสนาโบราณเชื่อว่าได้รับตกทอดจากกษัตริย์องค์แรกของโรมคือรากฐานของมอส maiorum " วิธีของบรรพบุรุษ " หรือ " ประเพณี " มองว่า กลาง กับตัวตนของโรมัน มีหลักการคล้ายคลึงกับ " การแยกของคริสตจักรและรัฐ " การ priesthoods สภาพศาสนาเต็มจากสระ สังคมเดียวกันของผู้ถือสำนักงานสาธารณะและในยุคจักรวรรดิ , ปุโรหิตสูงสุดเป็นจักรพรรดิโรมันศาสนา
.
เป็นจริงและสัญญา โดยอาศัยหลักการทำ UT เดส ผม ให้ ที่คุณอาจ ให้ ศาสนา ขึ้นอยู่กับความรู้และการปฏิบัติที่ถูกต้องของการสวดมนต์ , พิธี , และเสียสละ ไม่ศรัทธา หรือความเชื่อที่ ,แม้ว่าวรรณกรรมภาษาละตินจะเก็บรักษาเรียนรู้การเก็งกําไรในธรรมชาติของพระเจ้าและความสัมพันธ์กับประชาชน สำหรับคนธรรมดาโรมัน ศาสนาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน [ 537 ] แต่ละบ้านมีบ้านศาลเจ้าที่สวดมนต์และ libations จะเทพในประเทศของครอบครัว ได้แก่ การเสนอ ศาลเจ้าแถวบ้าน และสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เช่น สปริง และป่าละเมาะจุดเมืองอพูเลียส ( ศตวรรษที่ 2 ) อธิบายคุณภาพทุกวันของศาสนาในการสังเกตว่าผู้ที่ผ่านศาสนาสถานที่อาจจะสาบาน หรือการเสนอขายผลไม้ หรือแค่นั่งสักพัก [ 538 ] ปฏิทินโรมันเป็นโครงสร้างรอบวัตรทางศาสนา ในยุคจักรพรรดิ เท่าที่ 135 วันของปีเพื่อรองรับเทศกาลทางศาสนาและเกม ( ludi ) [ 539 ] สตรี ทาสและเด็กทุกคนที่เข้าร่วมในช่วงของกิจกรรมทางศาสนา
ในการปลุกของการล่มสลายของสาธารณรัฐ รัฐ ศาสนาได้ดัดแปลงเพื่อสนับสนุนการปกครองระบอบใหม่ของจักรพรรดิ เป็นจักรพรรดิโรมันก่อนออกัสตัสธรรมนวัตกรรมของกฎกับโปรแกรมมากมายของผู้กำกับการศาสนาและการปฏิรูป
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- สนุกแน่นอน
- An Arabian brother from Montreal, Canada
- โรงเรียนของคุณใกล้ถึงเทศกาลงานโรงเรียนแล
- move quickly
- consistently
- และยังหางานง่ายตามบริษัทต่างๆ
- แม่ทำแกงเขียวหวานไก่หอมมาก
- braces
- แต่สัญญาที่เราจะต้องทำไม่ใช่การจับมือทำส
- with additional privilege
- the beginning of love and forever
- a little
- นัดทานข้าวกลางวันด้วยกันเพื่อเข้าไปแนะนำ
- come
- Dear AnSorry for my test in your compute
- U like yet
- อาจมีการเปลี่ยนแปลง
- An Arabian brother from Montreal, Canada
- I am interested in both art and computer
- method validation for testing & calibrat
- Dear AnSorry for my test in your compute
- Milk fat saturation and reproductive per
- trigger
- หมอบอกว่า
