43 common events from patients’ files and asked samples of judges to rate the amount of behavioral readjustment that each required. Death of a spouse was rated as requiring the most behavioral readjustment, 100 “life change units” on a scale ranging from 0 to 100; minor violations of the law had the fewest life change units, 11. Holmes and Rahe (1967) then showed that the more life change units an individual accumulated during a year’s time, the greater his or her likelihood of illness or injury.
The Social Readjustment Rating Scale gave behavioral researchers a simple, easily administered way of assessing the amount of stress in people’s lives in a survey format. Hundreds upon hundreds of studies followed, examining the relationship between stress exposure and various physical and mental health outcomes. Findings in the psychological, sociological, social work, nursing, and medical literatures were unequivocal, especially when dramatically expanded lists of events were developed, events that happened to loved ones were included, and issues of causal ordering were addressed. First, socially undesirable or negative events were more strongly associated with poor physical and mental health than desirable, positive events (Brown and Harris 1978; Hatch and Dohrenwend 2007; Thoits 1983). Because of this, the terms “life events” or “stressful events” now refer to negative changes in people’s lives (and from this point on, this is my meaning when I mention life events). Second, the more negative events that individuals experienced in a given period of time (say, during six months or a year), the higher the likelihood they would subsequently suffer an injury, an illness, a disability, or death (Cohen, Janicki-Deverts, and Miller 2007; Cooper 2005; Tennant 1999; Turner 2010). Pile ups of stressors also produced elevated levels of psychological distress,2 and they also predicted onsets or recurrences of psychiatric disorders, such as generalized anxiety disorder, major depression, posttraumatic stress disorder, and alcohol and substance use disorders (Brown and Harris 1978; Dohrenwend and Dohrenwend 1974; Mirowsky and Ross 2003b; Thoits 1983, 1995).
Investigators soon realized that, although sig- nificant and consistent, the relationship between events and outcomes was only weak to modest in strength (Thoits 1983). Many people with high numbers of events did not become ill or distressed, while others with few events did. Correlations between numbers of events and distress symptoms ranged from .10 to .35 across studies, indicating that negative events explained only 1 to 12 percent of the variance in distress. This observation suggested that the health impacts of stressful events were being buffered or reduced by other factors. Many investigators turned their attention to psychological and social variables that might moderate the effects of stress experiences on health outcomes (described below under finding 5). Other researchers reasoned that the weak to modest link between negative events and health outcomes was because there were important types of stressful experiences that were not captured by checklists of life changes (e.g., Turner, Wheaton, and Lloyd 1995; Wheaton 1999). More comprehensive measurement of stressors might help to explain the higher rates of illness, injury, disability, mortality, psychological distress, and psychiatric disorder found in lower-status, disadvantaged social groups in the population (Dohrenwend and Dohrenwend 1974; Pearlin 1999; Turner et al. 1995), differences which are sociologists’ main concern. In what follows, I focus on findings from sociological work that (1) included multiple types of stressors, (2) described the distributions of stressors across sociodemographic groups, and (3) examined the degree to which stressful experiences account for health differences by gender, age, race-ethnicity, marital status, and socioeconomic status. Five major findings emerge from these lines of research, each with its own policy implications.
เหตุการณ์ทั่วไป 43 จากแฟ้มและตัวอย่างถามผู้พิพากษาอันดับจำนวน readjustment พฤติกรรมผู้ป่วยแต่ละจำเป็น ความตายของคู่สมรสได้คะแนนตรวจ readjustment พฤติกรรมมากที่สุด 100 "ชีวิตเปลี่ยนหน่วย" ในระดับตั้งแต่ 0 ถึง 100 ละเมิดกฎหมายเล็กน้อยมีอายุน้อยที่สุดการเปลี่ยนหน่วย 11 โฮลมส์และ Rahe (1967) แล้วพบว่า หน่วยการเปลี่ยนแปลงชีวิตเพิ่มเติมแต่ละบุคคลสะสมในช่วงเวลาของปี ยิ่งโอกาสที่เขา หรือเธอเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บระดับการจัดอันดับ Readjustment สังคมให้นักวิจัยพฤติกรรมวิธีง่าย ง่ายปกครองการประเมินปริมาณของความเครียดในชีวิตของผู้คนในรูปแบบสำรวจ ร้อยตามศึกษาตาม การตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างความเครียดความเสี่ยงและผลสุขภาพกาย และจิตใจต่าง ๆ หลายร้อย ผลการวิจัยในการจิตวิทยา สังคม วิทยา สังคมสงเคราะห์ พยาบาล แพทย์ และ literatures ถูก unequivocal โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีพัฒนาอย่างมากขยายรายการของเหตุการณ์ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคนที่คุณรักได้รวม และปัญหาสาเหตุสั่งได้อยู่ แรก สังคมไม่พึงปรารถนา หรือลบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรงที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพกาย และจิตใจดีกว่าต้อง บวกเหตุการณ์ (น้ำตาลและแฮ 1978 ขณะและ Dohrenwend 2007 Thoits 1983) ด้วยเหตุนี้ เงื่อนไข "ชีวิตเหตุการณ์" หรือ "เหตุการณ์เครียด" ตอนนี้หมายถึงค่าลบการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของผู้คน (และจากนี้ นี้เป็นความหมายของฉันเมื่อฉันพูดถึงเหตุการณ์ชีวิต) สอง เหตุการณ์ลบขึ้นที่บุคคลมีประสบการณ์ในช่วงกำหนดเวลา (พูด ในระหว่างหกเดือนหรือปี), สูงโอกาสพวกเขาในเวลาต่อมาจะประสบบาด การเจ็บป่วย ความพิการ หรือตาย (โคเฮน Janicki Deverts และมิลเลอร์ 2007 คูเปอร์ 2005 ปี 1999 Tennant เทอร์เนอร์ 2010) กอง ups ของลดยังผลิตยกระดับจิตใจทุกข์ 2 และพวกเขายังคาดการณ์ onsets หรือเกิดความผิดปกติทางจิตเวช โรคเมจแบบทั่วไปวิตกกังวล ซึมเศร้าหลัก โรค posttraumatic ความเครียด และแอลกอฮอล์และสารใช้โรค (น้ำตาลและแฮ 1978 Dohrenwend และ Dohrenwend 1974 Mirowsky และรอสส์ 2003b Thoits 1983, 1995)Investigators soon realized that, although sig- nificant and consistent, the relationship between events and outcomes was only weak to modest in strength (Thoits 1983). Many people with high numbers of events did not become ill or distressed, while others with few events did. Correlations between numbers of events and distress symptoms ranged from .10 to .35 across studies, indicating that negative events explained only 1 to 12 percent of the variance in distress. This observation suggested that the health impacts of stressful events were being buffered or reduced by other factors. Many investigators turned their attention to psychological and social variables that might moderate the effects of stress experiences on health outcomes (described below under finding 5). Other researchers reasoned that the weak to modest link between negative events and health outcomes was because there were important types of stressful experiences that were not captured by checklists of life changes (e.g., Turner, Wheaton, and Lloyd 1995; Wheaton 1999). More comprehensive measurement of stressors might help to explain the higher rates of illness, injury, disability, mortality, psychological distress, and psychiatric disorder found in lower-status, disadvantaged social groups in the population (Dohrenwend and Dohrenwend 1974; Pearlin 1999; Turner et al. 1995), differences which are sociologists’ main concern. In what follows, I focus on findings from sociological work that (1) included multiple types of stressors, (2) described the distributions of stressors across sociodemographic groups, and (3) examined the degree to which stressful experiences account for health differences by gender, age, race-ethnicity, marital status, and socioeconomic status. Five major findings emerge from these lines of research, each with its own policy implications.
การแปล กรุณารอสักครู่..