At the architecture level, the appl

At the architecture level, the application of adaptation strategies often implies dynamic reconfiguration and, ultimately, system evolution. Hence adaptation can be considered as a low-level version of architectural evolution; generic dynamic techniques, such as meta-level superimposition, can effectively be used for both. This approach can be translated to several different contexts, and we describe the specific case of service-oriented architectures.

The conceptual relationship between software evolution and adaptation is well known. Nonetheless, they have evolved into full-fledged research fields, acquiring new features and connotations; hence this relationship has to be carefully analyzed in different contexts.

In Software Architecture, the system is studied as a whole; and then the impact of evolution has to be considered system-wide. From the beginning, this has been a key concern in architectural research; indeed, the notion of architectural style was specifically conceived for the needs of evolution. Moreover, the area of dynamic architecture was designed to combine both issues, usually within the limits of a style. In recent times, the specific notion of evolution style has been conceived of to provide an analogous abstraction, within the area of architectural dynamism.

Meanwhile, self-adaptive architectures, those able to adapt to changes in the environment, stress the limits of existing dynamic techniques. Only the most general approaches are able to express the needs of self-adaptive components. Among these, the most powerful are probably the autonomic control loop and reflection. In both cases, a part of the system, ie services, is devoted to perform system tasks, while another is in charge of managing these services. These meta-services were originally designed to control evolution; currently they also are in charge of performing required adaptations. In fact, as summarized in Figure 1, when an adaptation has to modify the system’s structure and/or behaviour, it is actually executing a step of dynamic evolution.

Reflective architectures were introduced roughly a decade ago. They encompass two levels: the meta-level, which is able to operate on the system itself, and the base-level, which is adapted by these operations. Almost any potential change can be described using this approach; but the implicit capability to modify the meaning of internal concepts is often considered too complex.

An alternative perspective can be offered, using the notion of superimposition. Instead of having meta-components which manage the concepts of the language itself, this approach defines interactive supervisors which impose their control on selected components. Thus, they provide the same dynamic effects, just by observing and altering their interactions. Note also that this just defines a conceptual layer: the adaptive structure is still essentially decentralized, providing the basis not only for adaptation, but also for self-organization.

Several proposals have covered these issues from a generic perspective; in our own research we have developed the reflective architectural language PiLar, to describe dynamic architectures, and also an equivalent aspectual language, specifically designed on top of superimposition. Both are based on the -calculus, which defines a sound formalization for the approach; besides, this choice happens to provide another coincidence with service technologies.

Self-adaptive approaches are relatively new, and their application to architecture is even more recent. In particular, the way to provide self-adaptive properties in specific architectural styles can differ depending on the application domain. We have developed both a theoretical foundation for adaptive architectures, and the application of this theory to multi-agent systems and agreement technologies. Even considering their commonalities, these versions are clearly distinct from each other.

Furthermore, the service-oriented domain is particularly interesting; services have specific features which separate them from conventional components. In particular, a service has a unique locator and can be accessed even when it is composed. Therefore, it can perform a dynamic adaptation even from inside a coordination process, whether a strict orchestration, or a more generic choreography.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระดับสถาปัตยกรรม การประยุกต์ใช้กลยุทธ์การปรับตัวมักจะหมายถึงการกำหนดค่าแบบไดนามิกใหม่และ วิวัฒนาการระบบ จึง ปรับตัวถือได้ว่าเป็นรุ่นระดับล่างของวิวัฒนาการสถาปัตยกรรม ทั่วไปเทคนิคแบบไดนามิก เช่น superimposition ระดับ meta- สามารถใช้ได้ทั้งอย่างมีประสิทธิภาพ วิธีการนี้สามารถแปลเป็นหลายบริบทที่แตกต่างกัน และเราอธิบายกับกรณีเฉพาะของสถาปัตยกรรมที่เด่นแนวคิดความสัมพันธ์ระหว่างวิวัฒนาการของซอฟต์แวร์และการปรับตัวเป็นที่รู้จัก กระนั้น พวกเขามีพัฒนาลงในเขตข้อมูลวิจัยเต็มเปี่ยม ได้รับคุณลักษณะใหม่และหมายถึง ดังนั้น ความสัมพันธ์นี้มีการวิเคราะห์อย่างรอบคอบในบริบทที่แตกต่างกันสถาปัตยกรรมซอฟต์แวร์ ศึกษาระบบทั้งหมด แล้ว ผลกระทบของวิวัฒนาการได้เป็นระบบ จากจุดเริ่มต้น นี้ได้รับเป็นงานวิจัยสถาปัตยกรรม จริง แนวคิดของสถาปัตยกรรมได้เฉพาะรู้สึกความต้องการของวิวัฒนาการ นอกจากนี้ พื้นที่ของสถาปัตยกรรมแบบไดนามิกถูกออกแบบให้รวมทั้งปัญหา ปกติภายในขีดจำกัดของรูปแบบ ในครั้งล่าสุด แนวคิดเฉพาะของลักษณะวิวัฒนาการมีการรู้สึกของ abstraction เป็นคู่ ภายในบริเวณของสถาปัตยกรรมสามัคคีให้ในขณะเดียวกัน สถาปัตยกรรม self-adaptive ผู้สามารถปรับตัวรับการเปลี่ยนแปลงในสิ่งแวดล้อม ความเครียดข้อจำกัดของเทคนิคแบบไดนามิกที่มีอยู่ เพียงแนวทางทั่วไปส่วนใหญ่จะแสดงความต้องการของคอมโพเนนต์ self-adaptive มีประสิทธิภาพมากที่สุดในหมู่เหล่านี้คงควบคุม autonomic ลูปและสะท้อน ในทั้งสองกรณี เป็นส่วนหนึ่งของระบบ ie บริการจะทุ่มเทในการทำงานระบบ ในขณะที่อื่นเป็นค่าใช้จ่ายต่าง ๆ บริการ meta เหล่านี้ถูกออกแบบเพื่อควบคุมวิวัฒนาการ ขณะนี้พวกเขายังจะชอบทำท้องต้อง ในความเป็นจริง ตามที่สรุปไว้ในรูปที่ 1 เมื่อมีการปรับตัวในการปรับเปลี่ยนโครงสร้างหรือพฤติกรรมของระบบ มันเป็นจริงดำเนินการขั้นตอนของวิวัฒนาการแบบไดนามิกสถาปัตยกรรมสะท้อนแสงถูกนำมาใช้ประมาณในทศวรรษที่ผ่านมา พวกเขารอบสองระดับ: การ meta-ระดับ ซึ่งเป็นที่ต้องมีระบบตัวเอง และพื้นฐานระดับ ซึ่งดัดแปลงจากการดำเนินงานเหล่านี้ สามารถอธิบายการเปลี่ยนแปลงอาจเกิดขึ้นเกือบทุกเมื่อใช้วิธีนี้ แต่นัยความสามารถในการปรับเปลี่ยนความหมายของแนวคิดภายในมักจะถือว่าซับซ้อนเกินไปมุมมองอื่นสามารถมีการนำเสนอ โดยใช้แนวคิดของ superimposition แทนมี meta-คอมโพเนนต์การจัดการแนวคิดของภาษาตัวเอง วิธีการนี้กำหนดผู้บังคับบัญชาแบบโต้ตอบที่กำหนดการควบคุมส่วนประกอบที่เลือก ดังนั้น พวกเขาให้ผลแบบเดียวกัน เพียงแค่สังเกต และแก้ไขการโต้ตอบ หมายเหตุว่า นี้เพียงกำหนดชั้นแนวคิด: โครงสร้างเหมาะสมจะยังคงเป็นแบบกระจายศูนย์ ให้ข้อมูลพื้นฐานไม่เพียงแต่ การปรับตัว แต่ยัง สำหรับองค์กรตนเองข้อเสนอต่าง ๆ ได้ครอบคลุมประเด็นจากมุมมองทั่วไป ในการวิจัยของเราเอง เราได้พัฒนาภาษาสถาปัตยกรรมสะท้อน PiLar สถาปัตยกรรมแบบไดนามิก การอธิบาย และภาษา aspectual เทียบเท่า ออกแบบบน superimposition ทั้งตาม-แคลคูลัส ซึ่งกำหนด formalization เสียงสำหรับวิธี นอกจาก นี้เกิดขึ้นให้บังเอิญอีก ด้วยบริการเทคโนโลยีวิธี self-adaptive ยังค่อนข้างใหม่ และการประยุกต์สถาปัตยกรรมยิ่งล่าสุด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วิธีให้คุณสมบัติ self-adaptive ในลักษณะรูปแบบสถาปัตยกรรมเฉพาะอาจแตกต่างขึ้นอยู่กับโดเมนโปรแกรมประยุกต์ เราได้พัฒนารากฐานทฤษฎีสถาปัตยกรรมที่เหมาะสม และการประยุกต์ใช้ทฤษฎีนี้ตัวแทนหลายระบบและเทคโนโลยีข้อตกลง พิจารณา commonalities ของพวกเขา แม้รุ่นนี้จะแตกต่างจากกันอย่างชัดเจนFurthermore, the service-oriented domain is particularly interesting; services have specific features which separate them from conventional components. In particular, a service has a unique locator and can be accessed even when it is composed. Therefore, it can perform a dynamic adaptation even from inside a coordination process, whether a strict orchestration, or a more generic choreography.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในระดับสถาปัตยกรรมประยุกต์ใช้กลยุทธ์การปรับตัวมักจะหมายถึงการคอนฟิเกอร์แบบไดนามิกและในที่สุดวิวัฒนาการระบบ ดังนั้นการปรับตัวถือได้ว่าเป็นรุ่นระดับต่ำของวิวัฒนาการของสถาปัตยกรรม เทคนิคแบบไดนามิกทั่วไปเช่นเมตาเยี่ยมระดับอย่างมีประสิทธิภาพสามารถนำมาใช้สำหรับทั้งสอง วิธีการนี้สามารถแปลบริบทที่แตกต่างกันและเราจะอธิบายกรณีที่เฉพาะเจาะจงของสถาปัตยกรรมที่มุ่งเน้นบริการ. ความสัมพันธ์ระหว่างแนวคิดวิวัฒนาการของซอฟแวร์และการปรับตัวเป็นที่รู้จักกันดี อย่างไรก็ตามพวกเขาได้พัฒนาเป็นสาขาการวิจัยที่เต็มเปี่ยมแสวงหาคุณสมบัติใหม่และความหมาย; ด้วยเหตุนี้ความสัมพันธ์นี้จะต้องมีการวิเคราะห์อย่างรอบคอบในบริบทที่แตกต่างกัน. ในสถาปัตยกรรมซอฟต์แวร์ระบบคือการศึกษาโดยรวม; แล้วผลกระทบของการวิวัฒนาการมีการพิจารณาทั้งระบบ จากจุดเริ่มต้นนี้ได้รับความกังวลที่สำคัญในการวิจัยสถาปัตยกรรม แน่นอนความคิดของรูปแบบสถาปัตยกรรมที่ได้รู้สึกเฉพาะสำหรับความต้องการของวิวัฒนาการ นอกจากนี้พื้นที่ของสถาปัตยกรรมแบบไดนามิกที่ถูกออกแบบมาเพื่อรวมทั้งปัญหามักจะอยู่ในขอบเขตของสไตล์ ในช่วงเวลาที่ผ่านมาความคิดที่เฉพาะเจาะจงของรูปแบบวิวัฒนาการได้รับรู้สึกของเพื่อให้เป็นนามธรรมคล้ายภายในพื้นที่ของชีวิตชีวาสถาปัตยกรรม. ในขณะเดียวกันสถาปัตยกรรมตนเองปรับตัวเหล่านั้นสามารถที่จะปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมที่เน้นข้อ จำกัด ที่มีอยู่แบบไดนามิก เทคนิค เพียง แต่วิธีการทั่วไปมากที่สุดสามารถที่จะแสดงความต้องการของตัวเองชิ้นส่วนการปรับตัว กลุ่มคนเหล่านี้ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดน่าจะเป็นห่วงการควบคุมอัตโนมัติและการสะท้อน ในทั้งสองกรณีเป็นส่วนหนึ่งของระบบการให้บริการเช่นการทุ่มเทให้กับการดำเนินงานของระบบในขณะที่อีกเป็นค่าใช้จ่ายในการจัดการบริการเหล่านี้ บริการเหล่านี้ meta-ได้รับการออกแบบมาเพื่อควบคุมการวิวัฒนาการ ขณะที่พวกเขายังอยู่ในความดูแลการดำเนินการต้องปรับตัว ในความเป็นจริงสรุปในรูปที่ 1 เมื่อมีการปรับตัวมีการปรับเปลี่ยนโครงสร้างของระบบและ / หรือพฤติกรรมที่มันเป็นจริงการดำเนินการขั้นตอนของวิวัฒนาการแบบไดนามิก. สถาปัตยกรรมที่สะท้อนแสงได้ถูกนำมาประมาณทศวรรษที่ผ่านมา พวกเขาครอบคลุมสองระดับเมตาดาต้าระดับที่สามารถทำงานบนระบบของตัวเองและฐานระดับซึ่งจะเหมาะกับการดำเนินงานเหล่านี้ เกือบการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นสามารถอธิบายการใช้วิธีการนี้ แต่ความสามารถในการปรับเปลี่ยนนัยความหมายของแนวคิดภายในมักจะคิดว่าซับซ้อนเกินไป. มุมมองทางเลือกที่สามารถนำเสนอโดยใช้ความคิดของการเยี่ยม แทนที่จะมีส่วนประกอบ meta-ซึ่งจัดการแนวคิดของภาษาของตัวเองวิธีการนี้กำหนดผู้บังคับบัญชาแบบโต้ตอบที่กำหนดควบคุมของพวกเขาในส่วนที่เลือก ดังนั้นพวกเขาให้ผลแบบไดนามิกเดียวกันเพียงโดยการสังเกตและการเปลี่ยนแปลงการปฏิสัมพันธ์ ยังทราบว่าเพียงแค่นี้กำหนดชั้นความคิด: โครงสร้างการปรับตัวยังคงมีการกระจายอำนาจเป็นหลักพื้นฐานการให้บริการไม่เพียง แต่สำหรับการปรับตัว แต่ยังสำหรับตนเององค์กร. ข้อเสนอได้ครอบคลุมหลายปัญหาเหล่านี้จากมุมมองทั่วไป; ในการวิจัยของเราเองเรามีการพัฒนาภาษาทางสถาปัตยกรรมที่สะท้อน Pilar, เพื่ออธิบายสถาปัตยกรรมแบบไดนามิกและยังเป็นภาษา aspectual เทียบเท่าออกแบบมาโดยเฉพาะด้านบนของประสิทธิภาพเยี่ยม ทั้งสองจะขึ้นอยู่กับแคลคูลัสซึ่งกำหนด formalization เสียงสำหรับวิธีการนั้น นอกจากนี้ทางเลือกนี้เกิดขึ้นเพื่อให้บังเอิญอีกด้วยเทคโนโลยีที่ให้บริการ. วิธีการปรับตัวได้เองค่อนข้างใหม่และการประยุกต์ใช้ของพวกเขาเพื่อสถาปัตยกรรมแม้กระทั่งล่าสุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการที่จะให้ตัวเองคุณสมบัติการปรับตัวในรูปแบบสถาปัตยกรรมที่เฉพาะเจาะจงสามารถแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับการประยุกต์ใช้โดเมน เราได้พัฒนาทั้งพื้นฐานทางทฤษฎีสำหรับสถาปัตยกรรมการปรับตัวและการประยุกต์ใช้ทฤษฎีนี้ไปใช้กับระบบหลายตัวแทนและเทคโนโลยีข้อตกลง ได้พิจารณา commonalities ของพวกเขาเหล่านี้เป็นรุ่นที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดจากแต่ละอื่น ๆ . นอกจากนี้โดเมนที่มุ่งเน้นบริการเป็นที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่ง; บริการที่มีคุณลักษณะเฉพาะที่แยกพวกเขาออกจากองค์ประกอบทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งการให้บริการที่มีที่ตั้งที่ไม่ซ้ำกันและสามารถเข้าถึงได้แม้ในขณะที่มันจะประกอบด้วย ดังนั้นจึงสามารถดำเนินการปรับตัวแบบไดนามิกแม้จะมาจากภายในขั้นตอนการประสานงานไม่ว่าจะเป็นแปลงที่เข้มงวดหรือการออกแบบท่าเต้นทั่วไปมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระดับสถาปัตยกรรม การใช้กลยุทธ์การปรับแบบไดนามิกและมักแสดงถึง ที่ สุด วิวัฒนาการของระบบ ดังนั้น การปรับตัวที่ถือได้ว่าเป็นรุ่นระดับล่างของการวิวัฒนาการของสถาปัตยกรรม เทคนิคแบบทั่วไป เช่น meta ระดับศึกษาตรงกันได้อย่างมีประสิทธิภาพสามารถใช้สำหรับทั้ง วิธีการนี้ สามารถแปลได้หลายบริบทและเราอธิบายกรณีเฉพาะของสถาปัตยกรรมเชิงบริการ

ความสัมพันธ์เชิงวิวัฒนาการและการปรับตัวระหว่างซอฟต์แวร์ที่เป็นที่รู้จักกันดี อย่างไรก็ตาม พวกเขาได้พัฒนาเป็นสาขาการวิจัยซึ่งได้รับคุณสมบัติใหม่และความหมาย ดังนั้น ความสัมพันธ์นี้จะต้องมีการวิเคราะห์อย่างรอบคอบในบริบทที่แตกต่างกัน .

ในสถาปัตยกรรมซอฟต์แวร์ ระบบการศึกษาเป็นทั้ง ;และผลกระทบของวิวัฒนาการเป็นระบบที่กว้าง จากจุดเริ่มต้นนี้มีความกังวลที่สำคัญในการวิจัยทางสถาปัตยกรรม แน่นอน ความคิดของรูปแบบสถาปัตยกรรมที่ถูกเฉพาะออกแบบมาเพื่อความต้องการของวิวัฒนาการ นอกจากนี้ พื้นที่ของสถาปัตยกรรมแบบไดนามิกถูกออกแบบมาเพื่อรวมทั้งปัญหาปกติภายในขอบเขตของรูปแบบ ในครั้งล่าสุดความคิดที่เฉพาะเจาะจงของลักษณะวิวัฒนาการได้รับการสนับสนุนเพื่อให้นามธรรมคล้ายคลึง ภายในพื้นที่ของพลวัตสถาปัตยกรรม

ส่วน self-adaptive สถาปัตยกรรมที่สามารถปรับให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อม ความเครียด ข้อจำกัดของเทคนิคแบบเดิม เพียงวิธีทั่วไปมากที่สุด สามารถที่จะแสดงความต้องการของส่วนประกอบ self-adaptive . ในหมู่เหล่านี้ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดคงเป็นระบบประสาทอัตโนมัติควบคุมวงและการสะท้อน ในทั้งสองกรณี เป็นส่วนหนึ่งของระบบการให้บริการเช่นทุ่มเทปฏิบัติงานระบบ ในขณะที่อีกคนที่รับผิดชอบในการจัดการบริการเหล่านี้ บริการเหล่านี้ meta ได้รับการออกแบบเดิมเพื่อควบคุมวิวัฒนาการ ; ขณะนี้พวกเขายังรับผิดชอบในการดำเนินการ ต้องปรับ ในความเป็นจริงตามที่สรุปไว้ในรูปที่ 1เมื่อมีการปรับตัวมีการปรับเปลี่ยนโครงสร้างของระบบและ / หรือพฤติกรรม มันจริง ๆ ขั้นตอนของการวิวัฒนาการแบบไดนามิก

สะท้อนสถาปัตยกรรมแนะนำประมาณทศวรรษที่ผ่านมา พวกเขาครอบคลุมสองระดับคือระดับ meta ซึ่งจะสามารถใช้งานระบบได้เอง และระดับพื้นฐาน ซึ่งดัดแปลงโดยการดำเนินการเหล่านี้