For as long as I can remember I mea

For as long as I can remember I measured time by the comings and
goings of bats. Even after the first people came to paint their dreams on my
walls, the great autumn swarms of bats were my best timekeepers. My
stalactites dripped and my stalagmites grew year round. Insects and their
predators constantly scurried over
the great piles of guano left by my
summer tenants. One of my front
rooms even housed strange little fish,
white and sightless. Their entire
ecosystem was based on the
summer clouds of bat mothers and
their babies. But the summer bats
didn’t keep the years for me and they
never came down to visit my
cathedral.
In my cool depths I didn’t notice the frigid winds or hot summer nights.
It was constant, stable, safe. The vaulted ceilings of my cathedral were quiet
and lifeless in summer. I had only my sighs and shifting air to make the crystal
speleothems hum. I knew a year had passed when the great choruses of
bats returned to the cathedral. The crystals hummed at higher frequencies
and the bats and I would harmonize. When the great hall’s ceiling was
completely filled with patches and drifts of bats swaying and shifting, I would
breathe a sigh of contentment. It would start to grow quieter, their wings
would gently whisper, and the bats would start their great sleep. I don’t know if
they meditated or dreamt, but I snuggled happily under the soft furry blanket
of their bodies and wished for a long winter.
I had crafted the great crystal sculptures for the amusement of my silken
flyers and the beauty of their songs. How could I have known that a new
people would come? They were as pale as the cavefish and they looked
without seeing. At first, it was just simple explorers and adventurers
fascinated by the complex world beneath their feet. Then more people came
with smoking lanterns and declared ownership of the cathedral
the water and I had not built for them. Little did I know there
Sanctuary of Stone
By Diana M. Barber, Ph.D.
Illustrations by Kaitlyn Tye
Indiana Bats, Kids & Caves - Oh My!
was worse ahead.
Several autumns passed and the bats slept fitfully. They survived, but
the humans changed the temperature and humidity of the cathedral just by
their presence. Then the men in shiny cars, the fast talkers, came with hordes
of men. They cursed every slippery step into my depths and set up great lines
of men to bring in tables, chairs, gas lights, and crates and crates of liquor.
Every day men with rifles came and massacred my winter friends in their
sleep. Some escaped, but the corpses of my gentle friends were swept into
great piles and carted off in the empty liquor crates. Then at night the humans
would sing, smoke cigarettes, and shout at each other. My crystals shrieked
and cracked under the strain. Delicate structures were knocked off or melted
away in the heat and smoke and noise. The bats were warmed in the winter
and many starved before they woke or woke early to take their chances away
from the world of men.
As bad as the shooters and partiers were, I still had not seen the worst
of men. Many winters after the drinking parties stopped coming, my friends
started returning to the cathedral. Much fewer bats than before, but my stable
temperatures and constant humidity helped them to survive and begin to
recover. Unfortunately, the cathedral was still not safe. The young men and
boys shattered my quiet sanctuaries with gunpowder and fire. Armed with
flashlights they roamed my passages, destroying art it had taken me centuries
to grow. I whispered warnings to my sleepers in the winter, but they could not
escape. The boys sprayed kerosene on their soft, gentle bodies and lit them
on fire. My walls streamed with tears, but I could do nothing. I watched my
friends, a matriarch of 20 + years, a juvenile seeing his first winter, the sisters
with such sweet voices, all screaming in agony.
The bats fled my cathedral. Its vaulted
ceilings were empty of my swift friends. No
more did their high delicate voices harmonize
with my deep sighs and bring our crystals to life.
I sang, but I sang alone. I wept, but my walls
wept alone. I could hear them occasionally in a
distant small cavern unknown to man, but the
great swarms were gone. I lost track of time for
a while. I don’t know how many winters I spent
alone wishing for the soft swish of my friends’ return. I longed
for them to close their bright eyes, wrap their wings around
3-4
Indiana Bats, Kids & Caves - Oh My!
themselves and sleep their winter woes away with me, safe again in my
cathedral.
Perhaps they missed me, too. I ached with joy when the first hesitant
calls bounced off my cathedral’s crystal-encrusted walls and made my
caverns sing. The bats returned in small parties at first. Several winters
came and went and the patches of bats on my ceiling began to grow again.
I wondered if I would ever see the great swarms again. If my cathedral
would ever fill again to capacity, and life would be as it was.
Humans came throughout the year and many of my friends woke too
early as a result of the humans’ winter visits. It was about twenty summers
ago that a different sort of human came to visit. They carried clipboards and
other strange instruments, but walked carefully and took only pictures. A
short time later, maybe a year or two, there was a strange hammering and
drilling coming from my entrances. Great gates of metal spanned the
openings with gaps big enough for the bats to fly through, and only one door
for people. When autumn came, the bats returned, buzzing amongst
themselves about the new structure at the entry. I fretted about this new
structure all winter while my charges slept their deep sleep. For the first
time in decades, no humans disturbed their slumber and most of the bats
made it through alive.
Now I tell time differently
than I used to. I still track the
comings and goings of bats and
delight in the arrival of the
autumn swarms. But I have new
visitors, careful visitors. They
come in the late spring and
summer when the bats have
gone. Some of the humans have
been coming so often that I begin
to recognize their voices. They lead groups of strangers through my
passages and protect me from their clumsy feet. Sometimes when it’s
quiet, I think my new friends can hear me whisper in their ears. I have
started a few patches of special speleothems for these humans and
soon I think we’ll sing together too. Until then, I will live in harmony with
these humans, but hum with joy when my soft and gentle
flyers sing with me in our sanctuary of stone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับตราบเท่าที่ฉันสามารถจำ ฉันวัดเวลา โดยเสด็จมาทั้งใน และgoings ของค้างคาว แม้หลังจากคนแรกมาวาดความฝันบนของฉันผนัง swarms ฤดูใบไม้ร่วงดีของค้างคาวได้ timekeepers ที่สุดของฉัน ของฉันนาย dripped และหินย้อยของฉันเติบโตตลอดปี แมลง และการล่าตลอดเวลา scurried ผ่านกองดีของ guano ซ้ายโดยฉันฤดูร้อนผู้เช่า หนึ่งหน้าของฉันห้องห้องพักแม้แต่ปลาน้อยแปลกสีขาว และ sightless ทั้งหมดของพวกเขาระบบนิเวศเป็นไปตามเมฆในฤดูร้อนของแม่ค้างคาว และเด็กทารกของพวกเขา แต่ค้างคาวร้อนไม่ให้ปีฉันและพวกเขาไม่เคยลงมาเยี่ยมฉันมหาวิหาร ในส่วนลึกของฉันเย็น ฉันไม่สังเกตลม frigid หรืออุ่นร้อนได้มันเป็นค่าคง มั่นคง ปลอดภัย เพดานของวิหารของฉันเงียบสงบและ lifeless ในฤดูร้อน ผมของฉัน sighs และอากาศเลื่อนลอยเพื่อทำให้ผลึกspeleothems ครวญ ผมรู้ว่า ปีได้ผ่านเมื่อ choruses ที่ดีของค้างคาวที่ส่งกลับไปยังวิหาร ผลึก hummed ที่ความถี่สูงและค้างคาวและจะประสาน เมื่อเพดานของห้องโถงใหญ่ได้เปี่ยมล้นด้วยแพทช์ drifts ค้างคาวห้อม และขยับ ฉันจะหายใจคาราโอเกะ มันจะเริ่มเติบโตเงียบสงบ ปีกของพวกเขาจะเบา ๆ whisper และค้างคาวจะเริ่มต้นการนอนหลับดี ผมไม่ทราบว่าพวกเขาได้ หรือฝัน แต่ฉันติดอย่างมีความสุขภายใต้ครอบขนยาวนุ่มของร่างกาย และปรารถนาสำหรับฤดูหนาวยาวนาน ฉันมีสลักประติมากรรมคริสตัลดีสำหรับสวนสนุกของฉันซิลเก้นใบปลิวและความสวยงามของเพลงของพวกเขา วิธีสามารถฉันได้รู้ว่าใหม่ผู้คนจะมาหรือไม่ พวกเป็นซีดเป็นการ cavefish และดูไม่เห็น ครั้งแรก มันเป็นเพียงเรื่องเอ็กซ์พลอเรอร์และ adventurersหลงใหลโลกซับซ้อนภายใต้เท้าของพวกเขา แล้ว คนมาโคมไฟบุหรี่และประกาศความเป็นเจ้าของวิหารน้ำและได้สร้างไว้ น้อยไม่ได้ฉันรู้ว่ามีหรือไม่หินโดยไดอาน่าเมตรร้าน ปริญญาเอกภาพประกอบ โดยท้ายเคทลินอินดีแอนาค้างคาว เด็ก และ ถ้ำ - โอ้ ของฉันแย่ไป ผ่านหลาย autumns และค้างคาวนอน fitfully พวกเขารอดชีวิต แต่มนุษย์การเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิและความชื้นของวิหารเพียงโดยสถานะการออนไลน์ของพวกเขา แล้วคนในรถเงา talkers รวดเร็ว มาพร้อมกับพยุหะของมนุษย์ ก็ซวยทุกขั้นตอนลื่นเข้าไปในส่วนลึกของฉัน และตั้งค่าบรรทัดดีของคนที่มาในตาราง เก้าอี้ ไฟแก๊ส ลัง และลังเหล้าคนทุกวันกับปืนมา และเพื่อนหนาวใน massacred ของพวกเขานอน บางคนหนี แต่ศพของเพื่อนของฉันอ่อนโยนถูกกวาดลงในดีกอง และ carted ปิดในลังเหล้าว่างเปล่า จากนั้นในเวลากลางคืนมนุษย์จะร้อง เพลง ควันบุหรี่ และตะโกนกัน ผลึกของฉัน shriekedและรอยร้าวใต้สายพันธุ์ โครงสร้างละเอียดอ่อนมีโบว์ลิ่งปิด หรือหลอมไปในความร้อน และควันไฟ และเสียงรบกวน ค้างคาวมี warmed ในฤดูหนาวและหลาย starved ก่อนจะตื่น หรือตื่นเช้านำโอกาสของพวกเขาจากโลกของผู้ชาย ที่ไม่ดีเป็นนักกีฬาและ partiers ฉันยังไม่เห็นร้ายของมนุษย์ หนาวมากหลังดื่มฝ่ายหยุดมา เพื่อนของฉันเริ่มต้นกับวิหาร ค้างคาวน้อยมากกว่าก่อน แต่คอกของฉันอุณหภูมิและความชื้นคงที่ช่วยให้อยู่รอด และเริ่มกู้คืน อับ วิหารยังไม่ปลอดภัย ชายหนุ่ม และเด็กชายซวนซีกของฉันเงียบ ด้วยดินปืนและไฟ ติดอาวุธด้วยไฟฉายจะ roamed ทางเดินของฉัน ทำลายศิลปะได้นำฉันนี่เติบโต ฉันกระซิบเตือนให้ผู้นอนฉันในฤดูหนาว แต่พวกเขาไม่หลบหนี เด็กชายพ่นน้ำมันก๊าดในร่างกายของพวกเขาอ่อนโยน นุ่ม และสว่างไปไฟไหม้ ส่งกระแสข้อมูลผนังของฉัน ด้วยน้ำตา แต่ฉันสามารถทำอะไร เฝ้าดูฉันเพื่อน การ matriarch 20 +ปี เยาวชนที่เห็นเขาหนาวแรก น้องสาวด้วยเสียงหวานดังกล่าว ทั้งกรีดร้องใน ค้างคาวหนีวิหารของฉัน ของ vaultedเพดานว่างเปล่าของเพื่อน swift ไม่ใช่ยิ่งได้การกลมกลืนเสียงของพวกเขาละเอียดอ่อนสูงกับฉันลึก sighs และนำผลึกของชีวิตฉันสัง แต่ผมร้องคนเดียว ฉันร้องไห้ แต่ผนังของฉันร้องไห้คนเดียว สามารถฟังได้ในบางครั้งการอุโมงค์ขนาดเล็กห่างไกลไม่รู้จักกับมนุษย์ แต่swarms มากหายไปได้ หายไปของเวลาในขณะนั้น ไม่ทราบกี่หนาวที่ฉันใช้ประสงค์สำหรับสวิชนุ่มของเพื่อนของฉันคนเดียวกลับ ฉันปรารถนาสำหรับพวกเขาจะปิดตาสว่าง ตัดปีกของสถาน3-4อินดีแอนาค้างคาว เด็ก และ ถ้ำ - โอ้ ของฉันตัวเองนอนความทุกข์โศกความหนาวไปกับฉัน เซฟอีกครั้งในของฉันมหาวิหาร บางทีพวกเขาพลาดฉัน เกินไป ฉัน ached มีสุขเมื่อแรกรี ๆ รอ ๆเรียกเด้งออกจากผนังหุ้มห่อคริสตัลวิหารของฉัน และทำฉันถ้ำสิงห์ ค้างคาวที่ส่งคืนในงานเลี้ยงเล็ก ๆ ในตอนแรก หลายแหล่งมา และไป และซอฟต์แวร์ของค้างคาวบนเพดานของฉันเริ่มที่จะเติบโตอีกด้วยสงสัยว่า ถ้า จะเคยเห็น swarms ดีอีกครั้ง ถ้าวิหารของฉันจะเติมอีกจุเคย และชีวิตจะเหมือนเดิม มนุษย์มาตลอดทั้งปี และหลายเพื่อนของฉันตื่นเกินไปจากหนาวมนุษย์ก่อนเข้าชม มันเป็นช่วงฤดูร้อนประมาณยี่สิบผ่านมาว่า การจัดเรียงแตกต่างกันของมนุษย์มาเยี่ยม พวกเขาดำเนินการ clipboards และเครื่องมืออื่น ๆ แปลก แต่เดินอย่างระมัดระวัง และเอารูปภาพเท่านั้น Aระยะเวลาในภายหลัง ปีที หรือ สอง มีแปลกตอก และเจาะมาจากทางเข้าของฉัน ประตูยอดเยี่ยมของโลหะที่ขยายตัวช่อง มีช่องขนาดใหญ่พอสำหรับค้างคาวบินผ่าน และประตูเดียวสำหรับคน เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมา ค้างคาวกลับ หึ่งหมู่ตนเองเกี่ยวกับโครงสร้างใหม่จากรายการ ฉัน fretted เกี่ยวกับเรื่องนี้ใหม่โครงสร้างทั้งหมดหนาวในขณะที่ค่าธรรมเนียมของฉันนอนหลับของ สำหรับครั้งแรกเวลาในทศวรรษที่ผ่านมา รบกวนมนุษย์ไม่สมที่สุดของพวกเขาและส่วนใหญ่ของค้างคาวทำให้ถึงชีวิต ตอนนี้ ผมบอกเวลาต่างกันกว่าที่เคย ผมยังคงติดตามการเสด็จมาทั้งและ goings ของค้างคาว และความสุขในการมาถึงของฤดูใบไม้ร่วง swarms แต่ฉันมีใหม่ผู้เข้าชม ผู้เข้าชมระมัดระวัง พวกเขามาในฤดูใบไม้ผลิที่ล่าช้า และเมื่อค้างคาวมีฤดูร้อนหายไป ของมนุษย์ได้ได้เข้ามาบ่อยที่ผมเริ่มต้นการรับรู้เสียงของพวกเขา ผู้นำกลุ่มของคนแปลกหน้าผ่านของฉันทางเดิน และป้องกันฉันจากเท้าป้ำ ๆ ของพวกเขา บางครั้งเมื่อมีเงียบ คิดว่า เพื่อนใหม่ของฉันได้ยินเสียงฉัน whisper ในหูของพวกเขา มีเริ่มต้นกี่แพทช์ของ speleothems พิเศษสำหรับมนุษย์เหล่านี้ และเร็ว ๆ นี้ ผมคิดว่า เราจะร้องกันเกินไป จนแล้ว ฉันจะอยู่ที่สอดคล้องกับเหล่านี้มนุษย์ แต่ครวญกับจอยเมื่อฉันนุ่ม และอ่อนโยนใบปลิวสิงห์กับหินวิหารของเรา