Debut." The word was like a double-

Debut."

The word was like a double-edged sword decorated in gold and laced with poison. And right now, it felt as though someone had aimed the weapon at my heart, right at an exposed crevice in it's surface, and proceeded to ram it inside. The pain spilled over in little waves, an agonising throb trickling through my veins.

And I stood there, with that dreadful sword sticking out from my chest, clad in my punctured armour of careful smiles. Looking back, the vision of her came piling back in my dreams, on a broken repeat. And the memory of us singed every enjoyable moment onwards, over and over again.

For the first time, I doubted myself.

Where was my promised flower path?


2.

The night was cold.

I walked down the quiet streets, snuggling into the thin scarf around my neck for warmth, listening to my footfalls. It was funny how everything looked different when plunged in darkness and especially tonight, the familiar streets seemed particularly foreign. There was something about the roads, the way they were drenched in splashes of dimly-illuminated orange; the street-lamps gave beckoning bows, as though inviting me to step into their modest circles of light.

And there was something about the trees, the way they reached out to touch the sky. The night had coloured their branches and leaves into pitch, and it became hard to discern whether or not I was staring at a piece of the night-sky or an overhead of thick dark leaves. The way everything was... it felt like I was seeing it all for the first time again.

I paused at the start of the bridge, my feet stopping before the part where the pavement began to curve and rise. Turning around, I approached the railings and peered into the unlit river. There was nothing I could see--it was like a void--but I could hear the waves lapping against the thick columns beneath me.

It sounded nice.

And it echoed throughout the evening quietude, save for the usual background noise.

I pushed my hands off the cool railings, continuing onwards.

There was no mistaking it, the night was cold.

I shivered under the merger protection of my red skull pullover, squinting my eyes at the chilly wind that had suddenly burst through. In an attempt to find warmth, I brought the hoodie over my head and stuffed my hands--which had gone numb--into the generous pockets of my pullover. I wished I had brought an extra jacket.

I stopped again, inhaling deeply.

Then, a sour chuckle slipped past my lips.

What am I doing?

It was not that hard really, to turn around and head back into the comfort of the dorm. All the girls would be there, precious smiles painted across their faces as they welcomed me back. Mina would be there, asking again for permission if she could eat a snack (poor girl--but I understood). And there will be warmth, and there will be love and care...

Perhaps, that was why I found myself so attached to them.

And Chungha--

At that, I squeezed my eyes shut and shook my head, pushing away the thought.

Yes, tonight was oh so very cold.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เปิดตัว" คำว่าเป็นเหมือนดาบสองคมตกแต่งด้วยทอง และเจือ ด้วยยาพิษ และตอนนี้ มันรู้สึกเหมือนกับว่าคนมีวัตถุประสงค์เพื่ออาวุธที่หัวใจของฉัน ที่มีรอยแยกสัมผัสของผิว และดำเนินการภายใน อาการปวดหกมากกว่าในคลื่นน้อย การทนทุกข์ทรมานทร้อปไหลผ่านเส้นเลือดของฉัน และผมยืนมี ด้วยดาบที่ dreadful ติดจากหน้าอกของฉัน ในเกราะของฉันแฟบของรอยยิ้มที่ระมัดระวัง มองย้อนกลับไป วิสัยทัศน์ของเธอมาในความฝันของฉัน บนหักซ้ำซ้อน และหน่วยความจำของเราทุกช่วงเวลาสนุกสนานของ singed เป็นต้นไป ซ้ำแล้วซ้ำอีก ครั้งแรก ฉันสงสัยตัวเอง เส้นทางดอกไม้ตามสัญญาของฉันที่ไหน 2 กลางคืนก็เย็น ผมเดินลงถนนที่เงียบสงบ เบอร์มีสกำลังอิงแอบเข้าผ้าพันคอบาง ๆ รอบคอของฉันเพื่อความอบอุ่น ฟัง footfalls ของฉัน มันเป็นตลกวิธีทุกอย่างดูแตกต่างกันเมื่อกระโจนในความมืดและโดยเฉพาะคืนนี้ ดูเหมือนต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งถนนคุ้นเคย มีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับถนน วิธีพวกเขากำลังเปียกโชกในกระเด็นเรืองแสงสลัวสีส้ม โคมไฟถนนให้แสดงธนู ว่าเชิญผมได้ก้าวเข้าสู่แวดวงของพวกเขาเจียมเนื้อเจียมตัวของแสง และมีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับต้นไม้ วิธีพวกเขาเข้าถึงสัมผัสท้องฟ้า กลางคืนมีสีกิ่งและใบไม้ในสนาม และกลายเป็นยากที่จะแยกแยะหรือไม่ผมก็จ้องมองที่ชิ้นส่วนของท้องฟ้าตอนกลางคืน หรือออกค่าการผลิตของมืดหนา วิธีเสร็จ...มันรู้สึกเหมือนฉันได้เห็นทั้งหมดเป็นครั้งแรกอีกครั้ง ผมหยุดที่จุดเริ่มต้นของสะพาน เท้าของฉันหยุดก่อนที่จะเป็นส่วนหนึ่งที่ทางเท้าเริ่มโค้ง และขึ้น เปิดรอบ เข้าหารั้ว และ peered เป็นน้ำแม่ทาบ มีอะไรฉันได้เห็น - มันเป็นเหมือนเป็นโมฆะ - แต่ฉันสามารถได้ยินเสียงคลื่นซัดกับคอลัมน์หนาใต้ฉัน มันฟังดี และมันโล่งกว้างแบบเอเชียเย็น บันทึกสำหรับพื้นหลังปกติ ฉันผลักมือปิดรั้วเย็น ต่อไปเป็นต้นไป มีไม่มี mistaking มัน กลางคืนก็เย็น ผม shivered ภายใต้การป้องกันการควบรวมกิจการของผ้าศีรษะสีแดงของฉัน หรี่ตาตาที่ลมหนาวที่มีระเบิดก็ผ่าน ในความพยายามค้นหาความอบอุ่น ผมนำ hoodie ที่เหนือหัวของฉัน และยัดมือ - ซึ่งหายไปไหน - อาการลงในกระเป๋ากว้างของผ้าของฉัน ผมอยากผมได้นำเสื้อพิเศษ ฉันหยุดอีก สูดดมอย่างลึกซึ้ง แล้ว chuckle เปรี้ยวเล็ดรอดผ่านริมฝีปากของฉัน ฉันควรทำอย่างไร มันไม่ยากจริง ๆ การเปิดรอบ และหัวกลับเข้าหอพัก สาวจะ มีรอยยิ้มมีค่าทาสีทั่วใบหน้าเป็นค่อยกลับ Mina จะมี ขออีกอนุญาตถ้าเธอรับประทานอาหารว่าง (สาวจน - แต่ผมเข้าใจ) และจะมีความอบอุ่น และจะมีความรักและการดูแล... บางที นั่นคือเหตุผลที่พบตัวเองแนบดังนั้น เขา และ Chungha- ว่า ผมบีบของฉันปิดตา และส่ายหัว ผลักดันออกไปคิด ใช่ คืนนี้ได้โอ้ เย็นมากดังนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เปิดตัว”คำที่เป็นเหมือนดาบสองคมที่ตกแต่งในทองและเจือด้วยยาพิษ และตอนนี้ มันรู้สึกเหมือนว่ามีคนเล็งอาวุธไปที่หัวใจ อยู่ที่ตาก รอยแยกในพื้นผิวมัน และก็แรมมันอยู่ข้างใน ความเจ็บปวดทะลักในคลื่นที่ทนทุกข์ทรมานเต้นไหลผ่านทางหลอดเลือดดำของฉันและฉันยืนอยู่ที่นั่น ด้วยดาบที่ยื่นออกมาจากหน้าอกของฉันเจาะเกราะในเกราะของรอยยิ้ม ระวังด้วย มองย้อนกลับไป วิสัยทัศน์ของเธอมาซ้อนกลับมาในความฝันของผม ที่ย้ำเสีย และความทรงจำของเรา singed ทุกเพลิดเพลินขณะนี้เป็นต้นไป ซ้ำแล้วซ้ำเล่าสำหรับครั้งแรก ที่ฉันสงสัยในตัวเองที่ผมสัญญากับดอกไม้ทางเดิน ?2 .คืนที่เหน็บหนาวฉันเดินลงถนนเงียบ , snuggling เข้าบางผ้าพันคอรอบคอเพื่อความอบอุ่น ฟัง footfalls ของฉัน มันก็ตลกดีนะ ทุกอย่างดูแตกต่างเมื่อลดลงในความมืด และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คืนนี้ ถนนที่คุ้นเคยดู โดยเฉพาะต่างประเทศ มีบางอย่างเกี่ยวกับถนน วิธีที่พวกเขาเปียกโชกเต็มรางๆสว่างสีส้ม ; ถนนโคมไฟ ให้กวักมือเรียกคันธนูเหมือนเชิญให้ผมก้าวเข้าสู่วงการของพวกเขาเจียมเนื้อเจียมตัวของแสงและมีบางอย่างเกี่ยวกับต้นไม้ เวลาเขาเอื้อมมือออกไปสัมผัสท้องฟ้า กลางคืนมีสีของสาขาและใบเข้าสนาม และมันก็ยากที่จะมองเห็นหรือไม่ ผมมองชิ้นส่วนของท้องฟ้ายามค่ำคืน หรือค่าใช้จ่ายของใบเข้มข้น ทุกวิธี . . . . . . . มันรู้สึกเหมือนฉันกำลังเห็นมันเป็นครั้งแรกอีกครั้งฉันหยุดที่เริ่มต้นของสะพาน เท้าของฉันหยุดก่อน ส่วนที่พื้นเริ่มโค้งขึ้น หมุนไปรอบๆ ฉันเข้าหา railings และเหลือบมองไปในแม่น้ำไม่ . ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถดู . . มันเหมือนความว่างเปล่า . . . แต่ฉันสามารถได้ยินเสียงคลื่นกระทบกับคอลัมน์หนาใต้ผมมันฟังดูดีและมันสะท้อนตลอดเย็นความเยือกเย็น บันทึกสำหรับเสียงพื้นหลังปกติฉันผลักมือของฉันออก railings , เย็นอย่างต่อเนื่องต่อไปไม่มีพลาดเลย กลางคืนก็หนาวฉันตัวสั่นภายใต้การคุ้มครองของเสื้อสวมหัวกระโหลกสีแดงของฉัน , squinting ตาของฉันที่หนาวเย็น ลม ที่ได้ออกมาก็ผ่าน ในความพยายามเพื่อหาไออุ่น หนูเอาฮู้ดคลุมหัวและยัดมือของฉัน . . . ที่จากไป ชา . . . . เข้าไปในกระเป๋าใจกว้างของเสื้อสวมหัวของฉัน ฉันปรารถนาที่ฉันได้นำเสื้อมีเสริมฉันหยุดอีกครั้ง หายใจเข้าลึกๆงั้น ๆเปรี้ยว เล็ดรอดผ่านริมฝีปากของฉันฉันกำลังทำอะไร ?มันก็ไม่ยากจริงๆ ที่จะหันหลังกลับเข้าไปในความสะดวกสบายของหอพัก หญิงทั้งหมดจะมีค่าทาสีทั่วใบหน้ารอยยิ้มของพวกเขาที่พวกเขาต้อนรับผมกลับไป มินาจะถามอีกครั้งเพื่อขออนุญาต ถ้าเธอจะกินของว่าง ( น่าสงสาร . . . แต่ผมเข้าใจ ) และจะมีความอบอุ่นและจะมีความรักและการดูแล . . . . . . .บางที นั่นคือเหตุผลที่ฉันพบตัวเองดังนั้นที่แนบมากับพวกเขาchungha -- และที่ผมบีบหลับตาและส่ายหัวของฉันดันไปคิดใช่ คืนนี้ โอ้ หนาวมาก