The part shown as (3) in the illust

The part shown as (3) in the illustration is the motor cortex, an area that generally
controls movement of the muscles (for moving hands, feet, arms, etc.). Close to
Broca’s area is the part of the motor cortex that controls the articulatory muscles of
the face, jaw, tongue and larynx. Evidence that this area is involved in the physical
articulation of speech comes from work reported in the 1950s by two neurosurgeons,
Penfield and Roberts (1959). These researchers found that, by applying small amounts
of electrical current to specific areas of the brain, they could identify those areas where
the electrical stimulation would interfere with normal speech production.
The part shown as (4) in the illustration is a bundle of nerve fibers called the arcuate
fasciculus. This was also one of Wernicke’s discoveries and is now known to form a
crucial connection between Wernicke’s and Broca’s areas.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนที่แสดงเป็น (3) ในภาพเป็นมอเตอร์คอร์เทกซ์ พื้นที่ซึ่งโดยทั่วไปควบคุมการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ (สำหรับเคลื่อนที่มือ เท้า แผ่นดิน ฯลฯ) ปิดไปที่ตั้งของ Broca เป็นส่วนหนึ่งของคอร์เทกซ์มอเตอร์ที่ควบคุมกล้ามเนื้อ articulatory ของใบหน้า ขากรรไกร ลิ้น และกล่องเสียง หลักฐานที่ว่า นี้เกี่ยวข้องกับทางกายภาพที่วิคิวลาร์ของเสียงมาจากการทำงานที่รายงานในทศวรรษ 1950 โดยสอง neurosurgeonsPenfield และโรเบิตส์ (1959) นักวิจัยเหล่านี้พบว่า โดยใช้เงินของกระแสไฟฟ้าไปยังพื้นที่เฉพาะของสมอง พวกเขาสามารถระบุบริเวณที่การกระตุ้นไฟฟ้าจะไปรบกวนการผลิตเสียงปกติส่วนที่แสดงในภาพประกอบเป็น (4) เป็นกลุ่มของเส้นใยประสาทที่เรียกว่าการ arcuatefasciculus นี้ยังเป็นการค้นพบของเวอร์นิเกอย่างใดอย่างหนึ่ง และเป็นที่รู้จักกันตอนนี้ฟอร์มการเชื่อมต่อที่สำคัญระหว่างบริเวณเวอร์นิเกเป็นและของ Broca

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนที่แสดงให้เห็นว่า (3) ในภาพเป็นรถยนต์นอกพื้นที่โดยทั่วไปว่า
การเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อควบคุม (สำหรับการย้ายมือเท้าแขน ฯลฯ ) ใกล้กับ
พื้นที่ Broca เป็นส่วนหนึ่งของเยื่อหุ้มสมองยนต์ที่ควบคุมกล้ามเนื้อรณของ
ใบหน้าขากรรไกรลิ้นและกล่องเสียง หลักฐานที่แสดงว่าพื้นที่นี้มีส่วนร่วมในทางกายภาพ
ในการพูดที่เปล่งออกมาจากการทำงานรายงานในปี 1950 สองประสาทศัลยแพทย์,
Penfield และโรเบิร์ต (1959) นักวิจัยพบว่าเหล่านี้โดยใช้จำนวนน้อย
ของกระแสไฟฟ้าไปยังพื้นที่ที่เฉพาะเจาะจงของสมองที่พวกเขาสามารถระบุพื้นที่ดังกล่าวที่
การกระตุ้นด้วยไฟฟ้าจะยุ่งเกี่ยวกับการผลิตการพูดปกติ.
แสดงเป็นส่วนหนึ่ง (4) ในภาพเป็นมัดของเส้นประสาท เส้นใยที่เรียกว่าคันศร
Fasciculus นี้ยังเป็นหนึ่งในการค้นพบของ Wernicke และเป็นที่รู้จักกันในขณะนี้ในรูปแบบ
การเชื่อมต่อที่สำคัญระหว่างพื้นที่และ Wernicke Broca ของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนที่แสดงเป็น ( 2 ) ในภาพคือ " คำพูดของคอร์ " หรือ
บริเวณเวอร์นิเก . คาร์ล เวอร์นิกเป็นแพทย์ชาวเยอรมัน ที่ในยุค 1870 , รายงาน
ที่สร้างความเสียหายให้กับส่วนนี้ของสมองที่พบในผู้ป่วยที่มีการพูด
ความเข้าใจปัญหา การค้นพบนี้ได้รับการยืนยันตำแหน่งของ
ซีกซ้ายส่วนที่แสดงเป็น ( 2 ) ในภาพคือ " คำพูดของคอร์ " หรือ
บริเวณเวอร์นิเก . คาร์ล เวอร์นิกเป็นแพทย์ชาวเยอรมัน ที่ในยุค 1870 , รายงาน
ที่สร้างความเสียหายให้กับส่วนนี้ของสมองที่พบในผู้ป่วยที่มีการพูด
ความเข้าใจปัญหา การค้นพบนี้ได้รับการยืนยันตำแหน่งของ
ซีกซ้ายส่วนที่แสดงเป็น ( 2 ) ในภาพคือ " คำพูดของคอร์ " หรือ
บริเวณเวอร์นิเก . คาร์ล เวอร์นิกเป็นแพทย์ชาวเยอรมัน ที่ในยุค 1870 , รายงาน
ที่สร้างความเสียหายให้กับส่วนนี้ของสมองที่พบในผู้ป่วยที่มีการพูด
ความเข้าใจปัญหา การค้นพบนี้ได้รับการยืนยันตำแหน่งของ
ซีกซ้าย