Some biological activities of F. ca

Some biological activities of F. carica, namely, antioxidant, acetyl cholinesterase inhibition ( Oliveira, Silva, Ferreres, et al., 2010), antifungal, anti-helminthic ( Amorin et al., 1999 and Mavlonov et al., 2008), and anticarcinogenic ( Lansky et al., 2008, Rubnov et al., 2001 and Wang et al., 2008), have been reported. Parts (fruits leaves, twigs) of F. carica and Ficus sycomorus are reported, either fresh or dry, for treatment of tumors and inflammatory syndromes; also ashes of fig tree as well as wine made from the fruits were used ( Lansky et al., 2008). Fruits, leaves and latex of F. carica were reported as antioxidants in diabetic rats ( Pérez, Canal, & Torres, 2003), as inhibitors of LDL oxidation in humans ( Mawa et al., 2013), to treat papillomatosis on bovine teats ( Hemmatzadeh, Fatemi, & Amini, 2003) and as inhibitors of proliferation of several cancer cell lines ( Rubnov et al., 2001). Also, skin contact with latex may produce allergic reactions like dermatitis, asthma and anaphylaxis ( Bohlooli et al., 2007). Decoctions of leaves were stated as effective in ameliorating post-prandial hyperglycaemia in Type 1 diabetes mellitus ( Pérez et al., 2003), while leaves mixed with animal feed are used as a digestive in veterinary medicine ( De Feo, Aquino, Menghini, Ramundo, & Senatore, 1992).

As was previously exposed in Section 2, leaves of F. carica accumulate germacrene D. This sesquiterpene was found as an important factor for insect behaviour ( Buttery, Flath, Mon, & Ling, 1986) and as an antimicrobial agent ( Steliopoulos, Wüst, Adam, & Mosandl, 2002) such as the β-caryophyllene and the τ-elemene ( Kim et al., 2008). β and α-caryophyllene could be related to the response of fig to attack of insects ( Loughrin, Manukian, Heath, Turlings, & Tumlinson, 1994). The existence of higher contents of monoterpenes in figs may be related with their important role in the attraction of specific pollinators, namely in the fig/wasp relationship ( Grison-Pigé, Hossaert-McKey, Greeff, & Bessière, 2002). Despite some poorly documented evidences, no health hazards are known in conjunction with the proper administration of designated therapeutic dosages, consequently all available data shown that common fig is a secure natural remedy ( PDR for Herbal Medicines, 2000). Although latex is not ingested per se, some precautions regarding the direct use are needed, because this material is known to have keratolytic and corrosive properties ( Hemmatzadeh et al., 2003).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางกิจกรรมชีวภาพของ F. carica ได้แก่ สารต้านอนุมูลอิสระ ยับยั้ง cholinesterase acetyl (Oliveira, Silva, Ferreres, et al., 2010), ต้านเชื้อ รา ต่อต้าน helminthic (Amorin et al., 1999 และ Mavlonov et al., 2008), และ anticarcinogenic (Lansky et al., 2008, Rubnov และ al., 2001 และวัง et al., 2008), รายงานการ ส่วน (ผลไม้ใบไม้ กิ่ง) F. carica และฟิคัส sycomorus รายงาน สด หรือ แห้ง สำหรับการรักษาเนื้องอกและแสงศตวรรษอักเสบ นอกจากนี้ ขี้เถ้าของมะเดื่อเป็นไวน์ที่ทำจากผลไม้ที่ใช้ (Lansky et al., 2008) ผลไม้ ใบไม้ และยางของ F. carica ถูกรายงานว่า เป็นสารต้านอนุมูลอิสระในหนูเบาหวาน (Pérez คลอง และ ทอร์เรส 2003), inhibitors ออกซิเดชัน LDL ในมนุษย์ (Mawa et al., 2013), การรักษา papillomatosis ในวัว teats (Hemmatzadeh, Fatemi, & Amini, 2003) และ เป็น inhibitors ของบรรทัดหลายโรคมะเร็งเซลล์ (Rubnov และ al., 2001) ยัง ผิวสัมผัสกับยางอาจผลิตแพ้เช่นผิวหนังอักเสบ โรคหอบหืด และ anaphylaxis (Bohlooli et al., 2007) Decoctions ของใบไม้ได้ระบุเป็นผลใน hyperglycaemia ameliorating หลัง prandial ที่ประเภท 1 เบาหวาน (Pérez et al., 2003), ในขณะที่ผสมกับอาหารสัตว์ใบใช้เป็นอาหารในสัตวแพทยศาสตร์ (Feo เด Aquino, Menghini, Ramundo, & Senatore, 1992)ขณะที่ก่อนหน้านี้ถูกเปิดเผยในส่วนที่ 2 ใบของ F. carica สะสม germacrene D. Sesquiterpene นี้พบ เป็นปัจจัยสำคัญสำหรับพฤติกรรมแมลง (Buttery, Flath จันทร์ และ ลิง 1986) และมีจุลินทรีย์ (Steliopoulos, Wüst อดัม & Mosandl, 2002) เช่นβ-caryophyllene และτ-elemene (Kim et al., 2008) Βและα-caryophyllene อาจเกี่ยวข้องกับการตอบสนองของฟิกโจมตีแมลง (Loughrin, Manukian สุขภาพ Turlings, & Tumlinson, 1994) การดำรงอยู่ของ monoterpenes ในมะเดื่อสูงสินค้าอาจเกี่ยวข้องกับบทบาทความสำคัญในสถานที่ท่องเที่ยวของ pollinators เฉพาะ คือในความสัมพันธ์ ฟิก/wasp (Grison Pigé แม็กคีย์ซูล ลี Hossaert, Greeff, & Bessière, 2002) แม้ มีหลักฐานบางอย่างงานเอกสาร อันตรายสุขภาพไม่ทราบว่าร่วมกับการบริหารงานที่เหมาะสมของกำหนดรักษา dosages ข้อมูลดังนั้นทั้งหมดแสดงว่ามะเดื่อเป็นการแก้ทางธรรมชาติทาง (ลาวสำหรับยาสมุนไพร 2000) แม้ว่ายางจะกินไม่ต่อ se บางข้อควรระวังเกี่ยวกับการใช้โดยตรงจำเป็น เนื่องจากวัสดุนี้เป็นที่รู้จักกันมีคุณสมบัติ keratolytic และกัดกร่อน (Hemmatzadeh et al., 2003)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางกิจกรรมทางชีวภาพของเอฟฝากคือสารต้านอนุมูลอิสระ, ยับยั้งแท้จริงของเอนไซม์ cholinesterase acetyl (Oliveira, ซิลวา, Ferreres, et al., 2010), เชื้อรา, ป้องกันหนอนพยาธิ (Amorin et al., 1999 และ Mavlonov et al., 2008) และมะเร็ง (Lansky et al., 2008, Rubnov et al., 2001 และวัง et al., 2008) ได้รับรายงาน อะไหล่ (ใบผลไม้กิ่งไม้) ของเอฟฝากและ sycomorus ไทรจะมีการรายงานทั้งสดหรือแห้งสำหรับการรักษาเนื้องอกและอาการอักเสบ; นอกจากนี้ยังมีเถ้าถ่านของต้นมะเดื่อเช่นเดียวกับไวน์ที่ทำจากผลไม้ที่ถูกนำมาใช้ (Lansky et al., 2008) ผลไม้ใบไม้และน้ำยางข้นของเอฟฝากได้รับรายงานว่าสารต้านอนุมูลอิสระในหนูเบาหวาน (Pérezคลองและ Torres, 2003) เป็นสารยับยั้งการเกิดออกซิเดชันของ LDL ในมนุษย์ (Mawa et al., 2013), การรักษา papillomatosis บนจุกนมวัว ( Hemmatzadeh, Fatemi และ Amini 2003) และเป็นสารยับยั้งการแพร่กระจายของเซลล์มะเร็งหลายคน (Rubnov et al., 2001) นอกจากนี้สัมผัสกับน้ำยางอาจทำให้เกิดอาการแพ้เช่นโรคผิวหนังโรคหอบหืดและภูมิแพ้ (Bohlooli et al., 2007) decoctions ของใบถูกระบุเป็นที่มีประสิทธิภาพในขบเขี้ยวเคี้ยวฟันระดับน้ำตาลในเลือดหลังการ prandial ในชนิดที่ 1 โรคเบาหวาน (Pérez et al., 2003) ในขณะที่ใบผสมกับอาหารสัตว์ที่ใช้เป็นทางเดินอาหารในสัตวแพทยศาสตร์ (De Feo, กัว Menghini, Ramundo และ Senatore, 1992). ในฐานะที่ได้รับการเปิดเผยก่อนหน้านี้ในมาตรา 2 ใบของเอฟฝากสะสม germacrene D. sesquiterpene นี้ถูกพบเป็นปัจจัยสำคัญสำหรับพฤติกรรมแมลง (เนย, Flath มอญและหลิง, 1986) และในฐานะที่เป็น สารต้านจุลชีพ (Steliopoulos, Wüst, อดัมและ Mosandl, 2002) เช่นβ-caryophyllene และτ-elemene (Kim et al., 2008) และβα-caryophyllene อาจจะเกี่ยวข้องกับการตอบสนองของมะเดื่อในการโจมตีของแมลง (Loughrin, Manukian, ป่า Turlings และ Tumlinson, 1994) การดำรงอยู่ของเนื้อหาที่สูงขึ้นของ monoterpenes ในมะเดื่ออาจจะเกี่ยวข้องกับบทบาทที่สำคัญของพวกเขาในสถานที่ของการถ่ายละอองเรณูที่เฉพาะเจาะจงคือในมะเดื่อ / ความสัมพันธ์ต่อ (Grison-หญิง, Hossaert-McKey, Greeff และ Bessiere, 2002) แม้จะมีบางหลักฐานเอกสารที่ไม่ดีไม่เป็นอันตรายต่อสุขภาพเป็นที่รู้จักกันในการร่วมกับการบริหารจัดการที่เหมาะสมของการรักษาปริมาณที่กำหนดดังนั้นข้อมูลที่มีอยู่ทั้งหมดแสดงให้เห็นว่ารูปที่เหมือนกันคือการรักษาธรรมชาติที่ปลอดภัย (สปปสำหรับยาสมุนไพร, 2000) แม้ว่าน้ำยางไม่ได้กินต่อ se ข้อควรระวังบางประการเกี่ยวกับการใช้โดยตรงมีความจำเป็นเพราะสารนี้เป็นที่รู้จักกันว่ามีคุณสมบัติ keratolytic และกัดกร่อน (Hemmatzadeh et al., 2003)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางกิจกรรมทางชีวภาพของเอฟ ซึ่งได้แก่ สารอะเซติลโคลีนเอสเตอเรส , ยับยั้ง ( Oliveira , ซิลวา , ferreres et al . , 2010 ) , ป้องกันเชื้อรา , ป้องกันพยาธิ ( amorin et al . , 1999 และ mavlonov et al . , 2008 ) , และการ ( แลนสกี้ et al . , 2008 , rubnov et al . , 2001 และวัง et al . , 2008 ) , ได้รับการรายงาน ส่วน ( ใบ , ผลไม้กิ่งไม้ ) Fและ sycomorus ฝรั่งซึ่งมีรายงานทั้งสดหรือแห้งสำหรับการรักษาเนื้องอกและกลุ่มอาการอักเสบ ; ขี้เถ้าของต้นมะเดื่อเป็นไวน์ที่ทำจากผลไม้ที่ใช้ ( แลนสกี้ et al . , 2008 ) ผลไม้ ใบไม้ และน้ำยาง เอฟ ซึ่งมีรายงานเป็นสารต้านอนุมูลอิสระในหนูเบาหวาน ( เปเรซ , คลอง , & ตอร์เรส , 2003 ) เป็นสารยับยั้งปฏิกิริยาออกซิเดชันของ LDL ในมนุษย์ ( Mawa et al . , 2013 )เพื่อรักษา papillomatosis ในวัวนม ( hemmatzadeh ฟัตมี& , , amini , 2003 ) และเป็นสารยับยั้งการงอกของเซลล์มะเร็งต่าง ๆ ( rubnov et al . , 2001 ) นอกจากนี้ สัมผัสกับน้ำยางอาจก่อให้เกิดปฏิกิริยาแพ้ เช่น ผิวหนังอักเสบ โรคหอบหืดและอาการภูมิแพ้โปรตีนแปลกปลอม ( bohlooli et al . , 2007 )decoctions ใบถูกระบุประสิทธิภาพใน ameliorating โพสต์เผย hyperglycaemia ในโรคเบาหวานชนิดที่ 1 ( เปเรซ et al . , 2003 ) ในขณะที่ใบผสมอาหารสัตว์ที่ใช้เป็นอาหารในทางสัตวแพทย์ ( เดเฟโอ กัว menghini ramundo , , , , senatore & , 1992 ) .

ตามที่ได้เคยสัมผัส ในส่วนที่ 2 ใบ เอฟ ซึ่งสะสม germacrene Dเซสควิเทอร์ปีนี้ พบว่าเป็นปัจจัยที่สำคัญสำหรับพฤติกรรมแมลง ( เนย , flath Mon , &หลิง , 1986 ) และเป็นสารต่อต้านจุลชีพ ( steliopoulos W ü st , อดัม & mosandl , 2002 ) เช่น บีตา - caryophyllene และτ - ลเมเน ( Kim et al . , 2008 ) แอลฟาบีตา และแคริโอฟิลลีนอาจจะเกี่ยวข้องกับการตอบสนองของมะเดื่อการโจมตีของแมลง ( loughrin manukian , ฮีธ turlings & tumlinson , , , ,1994 ) มีเนื้อหาที่สูงขึ้นขององค์ประกอบในมะเดื่ออาจเกี่ยวข้องกับบทบาทที่สำคัญของพวกเขาในสถานที่เฉพาะของการผสมเกสร คือ ในรูป / ต่อความสัมพันธ์ ( grison หมูและ hossaert mckey greeff , , &เบซซี่ , อีเบย์ , 2002 ) แม้จะมีบางหลักฐานเอกสารไม่ดี ไม่มีอันตรายต่อสุขภาพเป็นที่รู้จักควบคู่กับเหมาะสมการบริหารเขตยารักษาโรคจากนั้นทั้งหมดที่มีอยู่ข้อมูลแสดงว่า มะเดื่อ เป็นการเยียวยาธรรมชาติ ( PDR สำหรับยาสมุนไพร , 2000 ) แม้ว่ายางไม่กินต่อ เซ มาตรการป้องกันการใช้โดยตรงเป็นเพราะวัสดุนี้เป็นที่รู้จักกันมีเคอราโตไลติก คุณสมบัติและการกัดกร่อน ( hemmatzadeh et al . , 2003 )