Bo looked both disappointed and und

Bo looked both disappointed and understanding. He hesitated for another moment and then started trotting up the path. The tail did not wag. Reynaldo waited until Bo was out of sight. For some reason, he didn’t want Bo to see inside the boxes. He could smell them, of course, knew what was inside, but when the targets saw Bo, when they sometimes even smiled at the friendly dog, it just . . . it just felt wrong to Reynaldo.

His key chain dangled from his belt. Reynaldo found the proper key, unlocked the padlock, and pulled up the door from the ground. The sudden light always made the targets blink or shield their eyes. Even at night. Even if there was just a sliver of moon. The box was complete and utter darkness. Any illumination, even the slightest from a distant star, hit them like an as**sault.

“Get out,” he said.

The woman groaned. Her lips were cracked. The lines on her face had darkened and deepened, as though the dirt had burrowed into every facial crevice. The stench of her body waste wafted up toward him. Reynaldo was used to that. Some of them tried to hold it in at first, but when you go days in the darkness, lying in what was essentially a coffin, the choice was taken away.

It took Number Six a full minute to sit up. She tried to lick her lips, but her tongue must have been like sandpaper. He tried to remember the last time he had given her a drink. Hours now. He had already dropped the cup of white rice down the mailbox-type slot in the door. That was how he fed them—through the slot in the door. Sometimes, the targets tried to stick their hands through the slot. He gave them one warning not to do that. If they tried it again, Reynaldo crushed the fingers with his boot.

Number Six began to cry.

“Hurry,” he said.

The blond woman tried to move faster, but her body was starting to betray her now. He had seen it before. His job was to keep them alive. That was all. Don’t let them die until Titus said, “It’s time.” At that stage, Reynaldo walked them out into the field. Sometimes, he made them dig their own graves. Most times not. He walked them out and then he put the muzzle of the gun against their heads and pulled the trigger. Sometimes, he experimented with the kill shot. He would press the muzzle against the neck and fire up or he’d press it against the crown of the skull and fire down. Sometimes, he put the muzzle against the temple, like you always see suicide victims do in the movies. Sometimes, the kill was quick. Sometimes, they lived until the second bullet. Once, when he had shot too low by the base of the spine, the victim, a man from Wilmington, Delaware, had survived but had been paralyzed.

Reynaldo buried him alive.

Number Six was a mess, defeated, broken. He had seen it often enough.
“Over there,” he said to her.

She managed to utter one word: “Water.”

“Over there. Change first.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บ่อดูทั้งผิดหวัง และความเข้าใจ เขา hesitated สำหรับช่วงเวลาอื่น และจากนั้น เริ่มต้น trotting ค่าเส้นทาง ไม่ได้กระดิกหาง Reynaldo รอจนกว่าบ่อถูกตา ดัง เขาไม่ต้องการบ่อเพื่อดูภายในกล่อง เขาได้กลิ่นนั้น แน่นอน รู้สิ่งที่เป็นภายใน แต่เมื่อเป้าหมายเห็นบ่อ เมื่อพวกเขายิ้มที่สุนัขเป็นบางครั้ง มันก็...มันแค่รู้สึกผิดกับ Reynaldo นั้นพวงกุญแจของเขา dangled จากเข็มขัดของเขา Reynaldo พบคีย์เหมาะสม ปลดล็อคกุญแจ และทำลายประตูจากพื้นดินขึ้น แสงพลันทำเป้าหมายกะพริบ หรือบังสายตาของพวกเขาเสมอ แม้ในเวลากลางคืน แม้มีเพียง sliver ของดวงจันทร์ กล่องมืดที่สุด และสมบูรณ์ แสงสว่างใด แม้จะเพียงน้อยนิดจากดาวไกล ตีพวกเขาเหมือนเป็น ** ซอลท์เซนแม"ไป เขากล่าวว่าผู้หญิง groaned ริมฝีปากของเธอก็แตก ใบหน้าของเธอได้มืดมัวไป และราย ประหนึ่งสิ่งสกปรกที่มี burrowed เป็นรอยแยกทุกหน้า กลิ่นเหม็นของเสียร่างกายของเธอ wafted ขึ้นไปทางเขา ใช้กับ Reynaldo บางส่วนของพวกเขาพยายามที่จะเก็บในครั้งแรก แต่เมื่อคุณไปวันในความมืด โกหกในสิ่งเป็นหีบศพ ทางเลือกที่ถูกตัดออกไปมันเอาเลขหกที่นั่งเต็มนาที เธอพยายามเลียริมฝีปากของเธอ แต่ลิ้นของเธอต้องมีเช่นกระดาษทราย เขาพยายามจำครั้งสุดท้ายที่เขามีให้เธอดื่ม ชั่วโมงนี้ เขาแล้วได้ลดลงถ้วยข้าวลงช่องชนิดของกล่องจดหมายในประตู ที่ถูกวิธีเขาเลี้ยงพวกเขา — ผ่านช่องในประตู บางครั้ง เป้าหมายพยายามที่จะติดมือของพวกเขาผ่านช่องเสียบ เขาให้หนึ่งคำเตือนไม่ให้ทำเช่นนั้น ถ้าเขาพยายามอีกครั้ง Reynaldo บดนิ้วกับบูตของเขาหมายเลข 6 เริ่มร้องไห้"รีบ เขากล่าวว่าผู้หญิงผมสีทองพยายามที่จะไปได้เร็วขึ้น แต่ร่างกายของเธอเริ่มต้นหักหลังเธอตอนนี้ เขาได้เห็นมาก่อน งานของเขาเพื่อ ให้พวกเขามีชีวิตอยู่ได้ ที่ได้ทั้งหมด อย่าปล่อยให้พวกเขาตายจนกว่าไตกล่าวว่า "มันเป็นเวลา" ในขั้นตอนที่ Reynaldo เดินพวกเขาออกในฟิลด์ บางครั้ง เขาทำให้พวกเขาขุดหลุมฝังศพตนเอง ส่วนใหญ่เวลาไม่ เขาเดินออก และจากนั้นเขาใส่ครอบปากปืนกับศีรษะของพวกเขา และดึงทริกเกอร์ บางครั้ง เขาเบื้องกับยิงฆ่า เขาจะกดครอบปากกับคอ และไฟขึ้น หรือเขาจะกดกับมงกุฎของกะโหลกศีรษะ และไฟลง บางครั้ง เขาใส่ครอบปากกับวัด เช่นคุณเห็นเหยื่อฆ่าตัวตายในหนังเสมอ บางครั้ง การฆ่าได้อย่างรวดเร็ว บางครั้ง พวกเขาอาศัยอยู่จนถึงหัวข้อย่อยที่สอง ครั้งเดียว เมื่อเขามายิงต่ำเกินไป โดยฐานของกระดูกสันหลัง เหยื่อ มนุษย์จากวิลมิ เดลาแวร์ มีชีวิตรอด ได้มีการอัมพาตReynaldo ฝังเขามีชีวิตอยู่หมายเลข 6 ระเบียบ พ่ายแพ้ เสีย เขาได้เห็นบ่อย ๆ พอ"โน่น เขากล่าวว่า เธอเธอจัดการส่งหนึ่งคำ: "น้ำ""โน่นต้องการ เปลี่ยนก่อน"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บ่อมองทั้งผิดหวังและความเข้าใจ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นก็เริ่มวิ่งเหยาะเส้นทาง หางไม่กระดิก Reynaldo รอจนกว่าบ่อก็ออกไปจากสายตา ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เขาไม่ต้องการที่จะเห็นบ่อภายในกล่อง เขาได้กลิ่นพวกเขาแน่นอนรู้สิ่งที่อยู่ภายใน แต่เมื่อเห็นเป้าหมายบ่อเมื่อพวกเขาบางครั้งก็ยิ้มให้สุนัขที่เป็นมิตรก็แค่ . . มันก็รู้สึกผิดที่จะ Reynaldo. พวงกุญแจของเขาห้อยจากเข็มขัดของเขา Reynaldo พบคีย์ที่เหมาะสม, ปลดล็อคกุญแจและดึงขึ้นประตูจากพื้นดิน แสงฉับพลันมักจะทำให้เป้าหมายการกระพริบตาหรือป้องกันสายตาของพวกเขา แม้ในเวลากลางคืน แม้ว่าจะมีเพียงเศษไม้ของดวงจันทร์ กล่องเสร็จสมบูรณ์และความมืดที่สุด แสงสว่างใด ๆ แม้แต่น้อยจากดาวไกลตีพวกเขาเหมือนเป็น ** ซอลท์. "ออกไป" เขากล่าว. หญิงคราง ริมฝีปากของเธอถูกแตก เส้นบนใบหน้าของเธอได้มืดและลึกราวกับว่าสิ่งสกปรกได้มุดเข้าไปในทุกรอยแยกบนใบหน้า กลิ่นเหม็นของขยะร่างกายของเธอพัดขึ้นต่อเขา Reynaldo ถูกใช้ในการที่ บางส่วนของพวกเขาพยายามที่จะถือไว้ในตอนแรก แต่เมื่อคุณไปในความมืดวันนอนอยู่ในสิ่งที่เป็นหลักโลงศพทางเลือกที่ถูกนำตัวไป. มันเอาหมายเลขหกนาทีเต็มในการลุกขึ้นนั่ง เธอพยายามที่จะเลียริมฝีปากของเธอ แต่ลิ้นของเธอจะต้องได้รับเหมือนกระดาษทราย เขาพยายามที่จะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้รับเครื่องดื่มของเธอ ชั่วโมงในขณะนี้ เขาได้ลดลงแล้วถ้วยข้าวขาวลงในช่องใส่กล่องจดหมายประเภทในประตู นั่นคือวิธีการที่เขาเลี้ยงพวกเขาผ่านช่องประตู บางครั้งเป้าหมายพยายามที่จะติดมือของพวกเขาผ่านช่อง เขาให้พวกเขาเตือนหนึ่งว่าไม่ต้องทำ หากพวกเขาพยายามอีกครั้ง Reynaldo บดนิ้วมือที่มีการบูตของเขา. หมายเลขหกเริ่มร้องไห้. "รีบ" เขากล่าว. ผู้หญิงผมบลอนด์พยายามที่จะเคลื่อนตัวได้เร็ว แต่ร่างกายของเธอก็เริ่มที่จะทรยศเธอตอนนี้ เขาได้เห็นมันมาก่อน งานของเขาคือเพื่อให้พวกเขามีชีวิตอยู่ นั่นคือทั้งหมดที่ อย่าปล่อยให้พวกเขาตายจนตัสกล่าวว่า "มันเป็นเวลา." ในขั้นตอนที่พวกเขา Reynaldo เดินออกไปที่ทุ่ง บางครั้งที่เขาทำให้พวกเขาขุดหลุมฝังศพของตัวเอง เวลาส่วนใหญ่ไม่ได้ เขาเดินออกและแล้วเขาก็ใส่ปากกระบอกปืนของปืนกับหัวของพวกเขาและเหนี่ยวไก บางครั้งเขาทดลองกับฆ่ายิง เขาจะกดปากกระบอกปืนกับลำคอและไฟขึ้นหรือเขาจะกดมันกับมงกุฎของกะโหลกศีรษะและไฟลง บางครั้งเขาใส่ตะกร้อพระวิหารเช่นคุณมักจะเห็นผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการฆ่าตัวตายทำในภาพยนตร์ บางครั้งฆ่าได้อย่างรวดเร็ว บางครั้งพวกเขาอาศัยอยู่จนกระสุนที่สอง เมื่อตอนที่เขายิงต่ำเกินไปโดยฐานของกระดูกสันหลังเหยื่อคนจากวิลมิง, เดลาแวร์, ยังมีชีวิตอยู่ แต่ได้รับการเป็นอัมพาต. Reynaldo ฝังเขามีชีวิตอยู่. หมายเลขหกเป็นระเบียบแพ้เสีย . เขาได้เห็นมันมักจะเพียงพอ. "ในช่วงที่นั่น" เขากล่าวกับเธอเธอพยายามที่จะเปล่งคำเดียว ". น้ำ" "ในช่วงที่มี เปลี่ยนครั้งแรก. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โบดูทั้งผิดหวังและความเข้าใจ เขาลังเลสักครู่หนึ่งแล้วเริ่ม trotting ขึ้นเส้นทาง หางไม่แกว่งไปมา เรย์นัลโด รอจนโบก็ลับไปจากสายตา สำหรับเหตุผลบางอย่าง เขาไม่อยากให้โบเห็นภายในกล่อง เขาได้กลิ่นมัน แน่นอน ว่าข้างในมีอะไร แต่เมื่อเป้าหมายเห็นโบ เมื่อ พวก เขา บางครั้งก็ยิ้มให้สุนัขที่เป็นมิตร มันแค่ . . . . . . .มันแค่รู้สึก ผิด กับ โรนัลโด้

พวงกุญแจของเขาเปิดเผยจากเข็มขัดของเขา เรย์นัลโด เจอคีย์ที่เหมาะสม , ปลดล็อคกุญแจประตู และดึงขึ้นจากพื้น แสงก็มักจะทำให้เป้าหมายกะพริบตาหรือบังสายตาของพวกเขา แม้ในเวลากลางคืน แม้มีเพียงเงาของดวงจันทร์ กล่องเสร็จสมบูรณ์และเปล่งความมืด มีแสงสว่างแม้เพียงน้อยนิดจากดาวอันห่างไกลตีมันเหมือน * * ซอลท์

" ออกไป " เขากล่าว .

ผู้หญิงคราง . ริมฝีปากของเธอแตก เส้นบนใบหน้าของเธอก็มืดและแนบแน่น ราวกับว่าดินขุดทุกหน้ามีรอยแตก กลิ่นกายของเธอเสียผ่านมาขึ้นต่อพระองค์ โรนัลโด้ เคยใช้ที่ บางส่วนของพวกเขาพยายามที่จะถือมันในตอนแรก แต่เมื่อคุณไปวัน ความมืดโกหกในสิ่งที่เป็นโลง เลือกไป

เอาเบอร์ 6 นาทีเต็ม ให้ลุกขึ้นนั่ง เธอพยายามจะเลียริมฝีปากของเธอ แต่ลิ้นของเธอคงเหมือนกระดาษทราย เขาพยายามที่จะจำเวลาเมื่อเขาได้รับการดื่มของเธอ ชั่วโมงแล้ว เขาได้เอาถ้วยข้าวลงกล่องจดหมายประเภทสล็อตในประตู เขาให้อาหารผ่านช่องในประตูบางครั้งเป้าหมายจะติดมือของพวกเขาผ่านช่อง เขาให้พวกเขาหนึ่งเตือนไม่ให้ทำอย่างนั้น ถ้าพวกเขาพยายามอีกครั้ง โรนัลโด้บดนิ้วกับบูตของเขา

เลขหกเริ่มร้อง . . . . . .

" รีบ " เขากล่าว .

ผู้หญิงผมบลอนด์พยายามที่จะย้ายได้เร็วขึ้น แต่ร่างกายของเธอเริ่มจะทรยศเธอ เขาเคยเห็นมันมาก่อน งานของเขาคือการช่วยให้พวกเขามีชีวิต นั่นคือทั้งหมดอย่าปล่อยให้พวกเขาตายจนทิตัสบอกว่า " ถึงเวลา " อยู่ในขั้นนั้น โรนัลโด้ เดินเขาไป บางครั้ง เขาทำให้เขาขุดหลุมฝังศพของตัวเอง เวลาส่วนใหญ่ไม่ เขาเดินออกไปแล้ว เขาวางปืนของปืนกับหัวของพวกเขาและเหนี่ยวไก บางครั้ง เขาทดลองกับการยิงฆ่าเขาจะกดปากกับคอ ไล่ขึ้น หรือเขาจะกดมันกับมงกุฎกะโหลกศีรษะและยิงลง บางครั้ง เขาใส่ตะกร้อกับวัด เหมือนที่คุณเคยเห็นเหยื่อฆ่าตัวตายในหนัง บางครั้ง ฆ่าเร็ว บางครั้งพวกเขาอยู่จนกว่ากระสุนนัดที่สอง ครั้งหนึ่ง เมื่อเขาได้ยิงต่ำเกินไป โดยฐานของกระดูกสันหลัง , เหยื่อ , ผู้ชายจากวิลมิงตันเดลาแวร์ รอดชีวิต แต่ได้รับการเป็นอัมพาต เรย์นัลโด ฝังเขาทั้งเป็น



เบอร์ 6 ก็แพ้ เสีย เขาเคยเห็นมันมักจะเพียงพอ .
" ที่นั่น " เขากล่าวกับเธอ

เธอจัดการเพื่อกล่าวคำหนึ่ง : " น้ำ "

" นั่นไง เปลี่ยน "
1