That night, Madam Du had all her th

That night, Madam Du had all her things removed from Pine courtyard as she got settled at Ginkgo courtyard.
Duke Ying and the old madam knew of this, but hadn’t said anything. It seemed that they had tacitly agreed. After all, everyone was well aware that although Nurse Dou had taken on someone else’s sins, without Madam Du’s approval, as her personal servant, she wouldn’t dare act of her own initiative. If there wasn’t the house of Count Zhongyi behind her, the Duke’s family wouldn’t have held back on the punishment. Moving her to Ginkgo courtyard was already considered fairly light.
So regarding this matter, everyone maintained their silence, making every effort to keep it secret. Wei Zheng was the only one making noise, loudly crying.
When Madam Du moved out, she grabbed onto her clothes, asking her not to leave, that it was all Ah Luo’s fault. She placed all the blame on Ah Luo. If it wasn’t for Wei Luo complaining to father, he wouldn’t have gotten mad at mother, and mother wouldn’t have had to move to a broken down courtyard.
She grew more and more angry. Glaring at Wei Luo with reddened eyes, her hands were feeling for something to grab and hurl towards Ah Luo: “It’s all your fault!”
Tossing items aside, Wei Zheng blindly grasped onto something. As soon as she threw it, it turned out to be a pair of copper scissors.
Standing behind Wei Kun, Ah Luo didn’t have to dodge. Wei Kun quickly picked her up, taking her out of harm’s way.
Wei Kun was outraged. At this young age, Wei Zheng knew to get the scissors to wound others. After growing up, how would she turn out? He was disgusted with Madam Du. Thinking those were all things she had taught, he became increasingly colder to her, his tone of voice somewhat fed-up: “Is this how you teach Wei Zheng? To have no regard for her elders! Ah Luo is her older sister, continuing like this, whatever’s next?”
Madam Du’s complexion was not good in the first place, having been reprimanded by him, she blanched even more. Clenching her teeth, she suffered through his reproach with making a sound.
Wei Kun also said: “If Zheng is still like this in the future, I’ll see to it that you won’t get to bring her up. When she learns decorum, then I’ll let her see you again.” Pausing for a bit, he added: “And Wei Zheng, you were too much to your older sister. You’ll be punished with no dinner, and kneeling at the ancestral shrine for half an hour.”
Madam Du felt her vision darken. She wanted to call his name, but he didn’t give her the opportunity to dispute. Holding Wei Luo, he turned around.
While he was walking, he was consoling Wei Luo: “Ah Luo, don’t be afraid. Daddy’s here, I’ll protect you.”
Wei Luo leaned on Wei Kun’s shoulder, and blinked her glittering pitch-black eyes, watching Madam Du mockingly.
And Wei Zheng, hearing about a punishment, was already alert. She was waiting for Madam Du to speak up for her, but Madam Du couldn’t save herself, how would she save her?
Wei Zheng cried despondently at her feet, looking in the direction Wei Kun and Wei Luo had departed, seemingly choking on something in her throat, almost spitting out blood in anger.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คืนนั้นท่านผู้หญิง Du มีทุกสิ่งที่เธอถูกลบออกจากไพน์คอร์ทยาร์ดขณะที่เธอได้รับการตัดสินที่แปะก๊วยคอร์ทยาร์ด.
ดยุค Ying และแหม่มเก่ารู้เรื่องนี้ แต่ไม่ได้พูดอะไร มันดูเหมือนว่าพวกเขาได้ตกลงกันโดยปริยาย หลังจากที่ทุกคนก็ตระหนักดีว่าถึงแม้จะ Dou พยาบาลได้ดำเนินการในความผิดบาปของคนอื่นโดยไม่ได้รับการอนุมัติท่านผู้หญิง Du ของเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของเธอเธอจะไม่กล้ากระทำของความคิดริเริ่มของเธอเอง หากไม่มีบ้านของเคา Zhongyi ด้านหลังของเธอครอบครัวของดยุคก็จะไม่ได้กลับมาในการลงโทษ ย้ายเธอไปแปะก๊วยคอร์ทยาร์ดได้รับการพิจารณาแล้วแสงธรรม.
ดังนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ทุกคนเก็บรักษาความเงียบของพวกเขาทำให้ความพยายามที่จะให้มันเป็นความลับทุก เหว่ยเจิ้งเหอเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้เสียงดังร้องไห้.
เมื่อท่านผู้หญิง Du ย้ายออกเธอคว้าลงบนเสื้อผ้าของเธอขอให้เธอไม่ให้ออกว่ามันเป็นความผิดของอาลู เธอวางไว้ทั้งหมดตำหนิในอา Luo ถ้ามันไม่ได้สำหรับ Wei Luo บ่นกับพ่อของเขาจะไม่ได้รับบ้าที่แม่และแม่จะไม่ได้มีการย้ายไปยังลานเสียลง.
เธอเติบโตมากขึ้นและโกรธมากขึ้น จ้องมอง Wei Luo ด้วยตา reddened, มือของเธอมีความรู้สึกบางสิ่งบางอย่างที่จะคว้าและเหวี่ยงไปทางอาลู: "มันเป็นความผิดของคุณ"
โยนรายการกันเหว่ยเจิ้งเหอสุ่มสี่สุ่มห้าลงโทษลงบนบางสิ่งบางอย่าง ทันทีที่เธอโยนมันก็เปิดออกมาเป็นคู่ของกรรไกรทองแดง.
ยืนอยู่ข้างหลัง Wei กุนอา Luo ไม่ต้องหลบ เหว่ยคุนรีบหยิบของเธอพาเธอออกจากทางอันตราย.
เหว่ยคุนถูกทำลาย ในวัยหนุ่มสาวนี้เหว่ยเจิ้งเหอรู้ว่าจะได้รับกรรไกรแผลอื่น ๆ หลังจากที่เติบโตขึ้นว่าเธอจะเปิดออก? เขาเป็นคนที่เบื่อหน่ายกับท่านผู้หญิง Du ความคิดเหล่านั้นเป็นทุกสิ่งที่เธอได้สอนเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ที่หนาวเย็นกับเธอเสียงของเสียงของเขาค่อนข้างเลี้ยงขึ้น "นี่คือวิธีการที่คุณสอนเหว่ยเจิ้งเหอ? ที่จะมีการคำนึงถึงผู้สูงอายุที่ไม่มีเธอ! อาลูเป็นพี่สาวของเธออย่างต่อเนื่องเช่นนี้สิ่งที่ต่อไปหรือไม่ "
ผิวท่านผู้หญิง Du ของไม่ดีในครั้งแรกที่ได้รับการตำหนิจากเขาเธอลวกมากยิ่งขึ้น กำฟันของเธอเธอได้รับความเดือดร้อนผ่านการประณามของเขาด้วยการทำเสียง.
เหว่ยคุนยังกล่าวว่า "เจิ้งเหอหากยังคงเป็นเช่นนี้ในอนาคตผมจะเห็นไปว่าคุณจะไม่ได้รับที่จะนำเธอขึ้น . เมื่อเธอเรียนรู้วิถีชีวิตแล้วฉันจะปล่อยให้เธอได้พบคุณอีก "หยุดสำหรับบิตเขาเพิ่ม:" และเหว่ยเจิ้งเหอคุณมากเกินไปที่จะพี่สาวของคุณ คุณจะได้รับการลงโทษโดยไม่มีอาหารเย็นและคุกเข่าลงที่ศาลบรรพบุรุษสำหรับครึ่งชั่วโมง. "
มาดาม Du รู้สึกมืดวิสัยทัศน์ของเธอ เธออยากจะเรียกชื่อของเขา แต่เขาไม่ได้ให้เธอมีโอกาสที่จะโต้แย้ง โฮลดิ้ง Wei Luo เขาหันไปรอบ ๆ .
ในขณะที่เขากำลังเดินเขาก็ปลอบใจ Wei Luo: "อา Luo, ไม่ต้องกลัว พ่ออยู่ที่นี่ผมจะปกป้องคุณ. "
Wei Luo พิงบนไหล่ Wei คุงและกระพริบตาของเธออร่ามตาดำมืดดูท่านผู้หญิง Du เย้ย.
และเหว่ยเจิ้งเหอได้ยินเกี่ยวกับการลงโทษอยู่แล้วการแจ้งเตือน เธอได้รับการรอคอยสำหรับท่านผู้หญิง Du จะพูดขึ้นสำหรับเธอ แต่ม่าย Du ไม่สามารถบันทึกตัวเองว่าเธอจะช่วยเธอ?
เหว่ยเจิ้งร้องไห้ despondently ที่เท้าของเธอมองไปในทิศทางเหว่ยเหว่ยกุลและ Luo ได้ออกดูเหมือนจะสำลัก สิ่งที่อยู่ในลำคอของเธอเกือบจะคายออกเลือดในความโกรธ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คืนนั้น มาดาม ดู มี สิ่งที่เธอออกจากลานสนที่เธอได้ไปที่แปะก๊วยลานดยุคแห่งหญิงและนายหญิงชรารู้ว่านี้ แต่ไม่ได้พูดอะไร ราวกับว่าพวกเขาเป็นนัยๆเห็นด้วย หลังจากนั้น ทุกคนก็ทราบดีว่า ถึงแม้ว่าโด้พยาบาลถ่ายคนอื่น บาป โดยไม่ต้องขออนุญาตมาดาม ดู เป็นคนรับใช้ส่วนตัวของหล่อน หล่อนไม่กล้าแสดงความคิดริเริ่มของเธอเอง ถ้าไม่มีบ้านนับ Zhongyi ข้างหลังเธอ ครอบครัวของดยุคไม่ถือกลับในการลงโทษ ย้ายไปสนามแล้วแปะก๊วยถือว่าแสงธรรมดังนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทุกคนรักษาความเงียบของพวกเขาทำให้ทุกความพยายามที่จะให้มันเป็นความลับ เว่ยเจิง เป็นคนเดียวที่ทำเสียงดัง เสียงดัง ร้องไห้เมื่อมาดาม ดู ออกไป เธอคว้าลงบนเสื้อผ้าของเธอ ขอให้เธอไม่ไป นั่นมัน อาหลัว เป็นฝ่ายผิด เธอวางกล่าวโทษอาหลัว . ถ้ามันไม่ได้สำหรับ Wei หลัว บ่นกับพ่อ เขาไม่ได้โกรธที่แม่ และแม่ก็จะได้ไม่ต้องย้ายไปหักลงลานเธอเติบโตมากขึ้นและโกรธมากขึ้น จ้อง Wei หลัวกับตา reddened มือความรู้สึกบางสิ่งบางอย่างที่จะคว้าและโยนต่อ อาหลัว : " มันเป็นความผิดของคุณ ! "โยนรายการออกไป เว่ยเจิงสุ่มสี่สุ่มห้าไขว่คว้าอะไรบางอย่าง ทันทีที่เธอผลักมันเปิดออกมาเป็นคู่ของกรรไกรทองแดงยืนอยู่ข้างหลัง Wei คุง อาหลัวไม่ต้องหลบ Wei คุงรีบเลือกเธอขึ้น พาเธอออกไปจากที่นี่Wei คุงถูกทำลาย อายุขนาดนี้ เว่ยเจิง รู้ว่าจะเอากรรไกรแผลของผู้อื่น พอโตขึ้น เค้าจะออกมา ? เขาเบื่อหน่ายกับมาดาม ดู คิดว่าทั้งหมดเป็นสิ่งที่เธอสอนเขาได้มากขึ้น เย็นกับเธอ น้ำเสียงของเขาเสียงค่อนข้างเบื่อ : " นี่เป็นวิธีที่เธอสอนเว่ยเจิง ? ไม่มีเรื่องสำหรับผู้ใหญ่ของเธอ อาหลัว เป็นพี่สาวเธอ อย่างนี้แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ? "มาดาม ดู ผิวไม่ดีในสถานที่แรกที่จะถูกตำหนิเค้าลวกมากขึ้น กัดฟันของเธอเธอได้รับความเดือดร้อนผ่านองค์ พร้อมทำเสียงเว่ยเจิง คุง กล่าวว่า " ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปในอนาคต ผมจะคอยดูว่าคุณจะไม่ได้รับที่จะนำเธอขึ้น เมื่อเธอเรียนรู้มารยาท แล้วผมจะเจอคุณอีก " สะดุดนิดหน่อย เขาเพิ่ม : " และเว่ยเจิง คุณมากเกินไปที่จะเป็นพี่สาวของคุณ คุณจะถูกลงโทษด้วย ไม่เย็น และคุกเข่าที่ศาลบรรพบุรุษ ครึ่งชั่วโมง "มาดาม ดู รู้สึกว่าสายตาเธอมืดมิด เธออยากเรียกชื่อเขา แต่เขาไม่ได้ให้โอกาสที่จะโต้แย้ง ถือเว่ย หลัว เขาหันไปรอบ ๆในขณะที่เขากำลังเดินอยู่ เขาก็ปลอบใจ เว่ย หลัว : " อาหลัว ไม่ต้องกลัว พ่ออยู่นี่แล้ว ฉันจะปกป้องเธอเอง "Wei Wei คุงหลัวพิงไหล่ และกระพริบตาของเธอมันวาวสีดำตาดูมาดาม ดูเย้ยหยัน .และเว่ยเจิง ได้ยินเกี่ยวกับการลงโทษ แล้วแจ้งเตือน เธอรอคุณนายดูเพื่อพูดกับเธอ แต่มาดาม ดู ไม่สามารถช่วยตัวเอง เค้าจะช่วยเธอเว่ยเจิง ร้องไห้ despondently ที่เท้าเธอ มองในทิศทางและ Wei Wei คุงหลัวได้ออกเดินทาง ดูเหมือนสำลักอะไรในคอของเธอ เกือบคายออกเลือดในความโกรธ