The Baltic republics of Latvia, Est

The Baltic republics of Latvia, Estonia and Lithuania achieved their independence from the Soviet Union by conducting movements based on nonviolence. Tactics included: nonviolent protests, noncooperation, and defiance to combat Soviet military intervention and political intrusion. The problems for Latvia in particular were born after the Soviet occupation following World War II. From that point forward the Soviet leaders employed a program to eradicate the previous Latvian society and to force the “Sovietization” of Latvian society. The Soviets implemented a repression of Latvian culture and language. Initially, many Latvians responded by using guerrilla tactics to fight violently during the first years of the oppressive Soviet occupation, but by 1952 it was clear that the violence was ineffective and nonviolent resistance began in small doses.
Students began the nonviolent effort by boycotting the Communist Youth organizations and citizens followed suit by refusing to vote in Soviet elections and by refusing to speak Russian in public. In addition, Latvian Communists resisted nonviolently by defending Latvian culture in Soviet institutions.
In 1986 and 1987, the Latvian human rights watch group, Helsinki ’86, began to lay further groundwork for the 1989 independence campaign by organizing large demonstrations to celebrate important dates in Latvian history. The group also wrote letters to the Soviet leaders and international authorities expressing the group’s discontent with the political and cultural oppression. During 1987, Latvian civil society groups began to hold meetings that would later lead to the organization of the independence campaign. In 1988, during a funeral march to commemorate a popular Latvian dissident, Latvians sang their national anthem and flew their original flag for the first time since World War II.
The Soviet occupiers still attempted to suppress these early forms of nationalist resistance though slander in the official media and arrests of dissidents. Nonetheless, the nationalist fervor in Latvia continued to grow around a shared desire to reclaim traditional culture and independence. By June 14, 1988 the number of participants in pro-Latvian marches reached 100,000 (later reaching 500,000 on a regular basis). Despite attempts by Communist Party authorities to slow the move towards liberalization, Latvians became more and more openly defiant to Soviet rule. Latvians began to publish critiques of the Communist Party and occupiers in newspapers and increased the number of letters and declarations demanding the protection of Latvian culture.
By late summer in 1988 the National Independence Movement of Latvia (NIML) had begun to call for full independence. They were joined less than a year later by the Popular Front of Latvia (PFL), which would lead the independence campaign from mid-1989 to 1991. On August 23, 1989, one year after its founding, the PFL joined with the Estonian and Lithuanian independence campaigns. With this partnership between the three campaigns, the groups formed a human chain to connect from one capital city to the next with more than two million people participating. This action of the PFL and the other Baltic groups enraged the Soviet leaders in Moscow, who threatened any continued agitation with violence.
Meanwhile Latvian nationalists became more creative in their actions in support of independence. In November 1989 a student group led a mock funeral for “scientific communism,” and later Helsinki-86 organized a similar mock funeral for Lenin at his monument in Riga. During this period and later, young Latvian men refused conscription into the Russian army.
Also in 1989, a group called the Citizens’ Movement began registering all citizens who had been in Latvia before the occupation and all other residents who supported an independent Latvia in the future. The group registered nearly half the population before electing a Citizens’ Congress in April 1990 to act as a parallel government in the movement towards independence.
Even before the Citizens’ Congress was formed, however, the Latvian Supreme Soviet (later called the Supreme Council) held its first open elections. On March 18, 1990, pro-independence candidates from the PFL and the NIML won the elections with two-thirds of the seats. This new pro-Latvian council quickly replaced the Citizens’ Congress (which had been widely supported as a parallel government at its outset) at the head of the independence campaign.
Just two months after the elections, the Latvian Supreme Council then announced its intention to restore independence and renamed the nation “The Republic of Latvia”. At that point the Supreme Council was seen as the real government in Latvia receiving legitimacy from the people and taking the lead in the campaign. With a mixed population of Russians and Latvians, along with the presence of thousands of Soviet troops, the opposition to this parallel government was strong and on May 14, 1990, President Gorbachev of the Soviet Union nullified the Latvian independence. The next day, when unarmed Russian-loyalists marched on the Latvian Supreme Council to demand the repeal of the declaration of independence, an even larger crowd of Latvians hurried to surround the building of the Supreme Council and defended it without violence—although there were a few minor physical interactions during the 4-hour standoff.
Consequently, an increase in repressive violence occurred in the Latvian capital of Riga as the Soviet Interior Ministry's “Black Berets” conducted attacks against Latvian citizens and local authorities. People supporting the Soviet Union called for an intervention to restore order, while the pro-independence organization started to uncover new forms of nonviolence to combat a possible Soviet military invasion. On December 11, 1990, the Popular Front announced an organized national defense plan in a statement titled “Announcement to All Supporters of Latvia's Independence.” The plan was to use civilian nonviolent actions and noncooperation to resist Soviet force.
On January 2, 1991, the Soviets tested this nonviolent defense plan when Black Berets attacked the Press Building in Riga and the Soviet government said that more paratroopers would be sent in order to make sure military conscription was properly carried out. The Latvians responded nonviolently with an initial protest rally of 10,000 people in front of the building that housed the Communist Party’s Central Committee. Then the Latvians presented a strong resistance to the conscription by pretending not to speak Russian and by removing or replacing street signs, signposts, house numbers, and place name tablets to confuse the army.
Pro-Russian residents also continued to use increasing nonviolence to protest the Supreme Council’s support of independence. They held rallies and threatened a general strike to begin on January 15 unless Latvia was returned to Soviet rule. Nonetheless, on January 11, the violence in the Baltic region increased with Soviet soldiers firing at peaceful citizens in Lithuania. A few days later, Russian soldiers and tank units killed 14 and wounded 200 people that had been guarding the Television Center in the Lithuanian capital, Vilnius.
Naturally, Latvian leaders thought that they would be the next targets. In order to prevent this, on January 13 the Supreme Council broadcast on the radio a plan to guard the parliament building, the communications centers, and other sites in Riga. Human and material barricades would be set up to hinder the Soviets. On the same day, 500,000 people had come together to protest the treatment of Lithuanians and to show that they would not back down. The attack on Latvia did not end up occurring because Boris Yeltsin, the chairman of the Russian Supreme Soviet, joined the leaders of the three Baltic nations on January 13 to protest the use of violence and intrusion in the Baltic states. In addition, Yeltsin announced an “Appeal to Russian Soldiers” to discourage them from attacking legal institutions in the Baltic states. Despite these actions, hostility remained at a high level for the next eight months with the Black Berets employing their terror tactics in an attempt to provoke a violent Latvian reaction. Despite killing six Latvians, these provocations failed.
The Latvian Supreme Council made the next move on June 20, 1991, when they approved a proposal for the creation of the Nonviolent Defense Center to organize nonviolent resistance in order to protect Latvia against a rumored invasion from Moscow. The proposal not only discussed the new center, but also detailed the protocol for responding to a coup d'etat.
August 19, 1991, brought tensions to a new high with rumors that a military coup was happening in Moscow. There was an increased troop presence in Latvia, especially in the capital Riga. The National Defense Center issued 2,000 copies of the guide to nonviolent resistance and they encouraged people to set up small centers of resistance in each of their towns. With everyone prepared to resist using nonviolence, the pressure from the Baltic states and within Moscow (see “Defense of Soviet State against coup, 1991” in this database) was too much and two days later the coup failed. Latvia gained its complete independence only two weeks later.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชาติบอลติกเอสโตเนีย ลัตเวีย และลิทัวเนียได้ของพวกเขาเป็นอิสระจากสหภาพโซเวียต โดยทำการเคลื่อนไหวตามอหิงสา กลยุทธ์รวม: ประท้วงรุนแรง noncooperation และสมัยที่ต่อสู้กับการแทรกแซงทางทหารโซเวียตและบุกรุกทางการเมือง ปัญหาสำหรับเฉพาะเกิดจากอาชีพสหภาพโซเวียตหลังสงครามโลกครั้งที่สอง จากจุดนั้นไปข้างหน้า ผู้นำโซเวียตจ้างโปรแกรมขจัดสังคมลัตเวียก่อนหน้า และบังคับให้ "Sovietization" ของสังคมที่ลัตเวีย สหภาพดำเนินการปราบปรามของลัตเวียวัฒนธรรมและภาษา เริ่มต้น Latvians ในการตอบสนอง โดยใช้ยุทธวิธีกองโจรในการต่อสู้ในช่วงปีแรกของการยึดครองของโซเวียตกดขี่โหง แต่ โดย 1952 เป็นชัดเจนว่า ความรุนแรงไม่มีประสิทธิภาพ และเริ่มต่อต้านรุนแรงในขนาดที่เล็กนักเรียนเริ่มต้นความพยายามรุนแรง โดย boycotting องค์กรเยาวชนคอมมิวนิสต์ และประชาชนตามชุด โดยปฏิเสธที่จะลงคะแนนเสียงในการเลือกตั้งสหภาพโซเวียต และปฏิเสธที่จะพูดภาษารัสเซียในที่สาธารณะ นอกจากนี้ ลัตเวียคอมมิวนิสต์ nonviolently resisted โดยปกป้องวัฒนธรรมสถาบันโซเวียตลัตเวียในปี 1986 และ 1987 ในลัตเวียสิทธิมนุษยชนนาฬิกากลุ่ม เฮลซิงกิ ' 86 เริ่มที่จะวางส่วนในปี 1989 เป็นอิสระส่งเสริมการขายเพิ่มเติม โดยการจัดชุมนุมใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองวันสำคัญในประวัติศาสตร์ลัตเวีย กลุ่มยังเขียนจดหมายไปยังผู้นำสหภาพโซเวียตและหน่วยงานนานาชาติที่กำลังไม่พอใจของกลุ่ม ด้วยการกดขี่ทางการเมือง และวัฒนธรรม ระหว่างปีค.ศ. 1987 กลุ่มประชาสังคมลัตเวียเริ่มเก็บที่จะนำองค์กรส่งเสริมการขายความเป็นอิสระภายหลัง การประชุม ในปี 1988 ระหว่างมีนาคมศพที่ระลึก dissident ลัตเวียนิยม Latvians ร้องเพลงชาติของเขา และบินธงเดิมเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองผู้ครอบครองสหภาพโซเวียตที่ยังคง พยายามระงับฟอร์มเหล่านี้ช่วงของชาตินิยมต่อต้านแม้ว่าป้ายสีในสื่อของทางการจับกุมของ dissidents กระนั้น fervor นิยมในลัตเวียยังคงเติบโตทั่วความปรารถนาร่วมแผ้ววัฒนธรรมและความเป็นอิสระ โดย 14 มิถุนายน 1988 จำนวนผู้เรียนในลัตเวียสนับสนุน marches ถึง 100000 (ภายหลังถึง 500000 เป็นประจำ) แม้ มีความพยายามโดยเจ้าหน้าที่พรรคคอมมิวนิสต์จะชะลอย้ายไปเปิดเสรี Latvians เป็นอย่างเปิดเผยมาก defiant ปกครองสหภาพโซเวียต Latvians เริ่มประกาศข้อดีข้อเสียของพรรคคอมมิวนิสต์และผู้ครอบครองในหนังสือพิมพ์ และเพิ่มจำนวนตัวอักษรและประกาศเรียกร้องการคุ้มครองวัฒนธรรมลัตเวียโดยช่วงปลายฤดูร้อนในปี 1988 ชาติเอกราชความเคลื่อนไหวของลัตเวีย (NIML) เริ่มเรียกร้องเอกราชเต็ม พวกเขาได้เข้าร่วมน้อยกว่าปีในภายหลังโดยด้านหน้านิยมของลัตเวีย (PFL), ซึ่งจะทำแคมเปญอิสระจากกลางปี 1989 1991 บน 23 สิงหาคม 1989 หนึ่งปีหลังจากการนำพา PFL ที่ร่วมกับแคมเปญอิสระเอสโตเนีย และลิทัวเนีย กลุ่มก่อตั้งโซ่มนุษย์เชื่อมต่อจากเมืองหนึ่งไป ด้วยมากกว่าสองล้านคนที่เข้าร่วมกับห้างหุ้นส่วนนี้ระหว่างแคมเปญ 3 การกระทำนี้ของ PFL และกลุ่มบอลติกอื่น ๆ enraged ผู้นำโซเวียตในมอสโก ที่คุกคามใด ๆ อาการกังวลต่ออย่างต่อเนื่อง ด้วยความรุนแรงในขณะเดียวกัน ลัตเวีย nationalists กลายเป็นความคิดสร้างสรรค์ในการดำเนินการของพวกเขาสนับสนุนความเป็นอิสระ ในเดือน 1989 พฤศจิกายน กลุ่มนักศึกษานำศพจำลองสำหรับ "วิทยาศาสตร์คอมมิวนิสต์" และหลังเฮลซิงกิ-86 จัดจันทร์จำลองคล้ายเลนินที่พระอนุสาวรีย์ในริกา ใน ช่วงเวลานี้ และในภาย หลัง ลัตเวียหนุ่มปฏิเสธการเกณฑ์ทหารเข้ากองทัพรัสเซียในปี 1989 กลุ่มความเคลื่อนไหวของประชาชนเริ่มต้นลงทะเบียนประชาชนทั้งหมดที่มีในลัตเวียก่อนอาชีพและคนอื่น ๆ ทั้งหมดที่สนับสนุนลัตเวียมีอิสระในอนาคต กลุ่มการลงทะเบียนประชากรเกือบครึ่งก่อน electing สภาของประชาชนในเดือน 2533 เมษายนเพื่อทำหน้าที่เป็นรัฐบาลขนานในการเคลื่อนไหวต่อความเป็นอิสระEven before the Citizens’ Congress was formed, however, the Latvian Supreme Soviet (later called the Supreme Council) held its first open elections. On March 18, 1990, pro-independence candidates from the PFL and the NIML won the elections with two-thirds of the seats. This new pro-Latvian council quickly replaced the Citizens’ Congress (which had been widely supported as a parallel government at its outset) at the head of the independence campaign.Just two months after the elections, the Latvian Supreme Council then announced its intention to restore independence and renamed the nation “The Republic of Latvia”. At that point the Supreme Council was seen as the real government in Latvia receiving legitimacy from the people and taking the lead in the campaign. With a mixed population of Russians and Latvians, along with the presence of thousands of Soviet troops, the opposition to this parallel government was strong and on May 14, 1990, President Gorbachev of the Soviet Union nullified the Latvian independence. The next day, when unarmed Russian-loyalists marched on the Latvian Supreme Council to demand the repeal of the declaration of independence, an even larger crowd of Latvians hurried to surround the building of the Supreme Council and defended it without violence—although there were a few minor physical interactions during the 4-hour standoff.Consequently, an increase in repressive violence occurred in the Latvian capital of Riga as the Soviet Interior Ministry's “Black Berets” conducted attacks against Latvian citizens and local authorities. People supporting the Soviet Union called for an intervention to restore order, while the pro-independence organization started to uncover new forms of nonviolence to combat a possible Soviet military invasion. On December 11, 1990, the Popular Front announced an organized national defense plan in a statement titled “Announcement to All Supporters of Latvia's Independence.” The plan was to use civilian nonviolent actions and noncooperation to resist Soviet force.On January 2, 1991, the Soviets tested this nonviolent defense plan when Black Berets attacked the Press Building in Riga and the Soviet government said that more paratroopers would be sent in order to make sure military conscription was properly carried out. The Latvians responded nonviolently with an initial protest rally of 10,000 people in front of the building that housed the Communist Party’s Central Committee. Then the Latvians presented a strong resistance to the conscription by pretending not to speak Russian and by removing or replacing street signs, signposts, house numbers, and place name tablets to confuse the army.Pro-Russian residents also continued to use increasing nonviolence to protest the Supreme Council’s support of independence. They held rallies and threatened a general strike to begin on January 15 unless Latvia was returned to Soviet rule. Nonetheless, on January 11, the violence in the Baltic region increased with Soviet soldiers firing at peaceful citizens in Lithuania. A few days later, Russian soldiers and tank units killed 14 and wounded 200 people that had been guarding the Television Center in the Lithuanian capital, Vilnius.Naturally, Latvian leaders thought that they would be the next targets. In order to prevent this, on January 13 the Supreme Council broadcast on the radio a plan to guard the parliament building, the communications centers, and other sites in Riga. Human and material barricades would be set up to hinder the Soviets. On the same day, 500,000 people had come together to protest the treatment of Lithuanians and to show that they would not back down. The attack on Latvia did not end up occurring because Boris Yeltsin, the chairman of the Russian Supreme Soviet, joined the leaders of the three Baltic nations on January 13 to protest the use of violence and intrusion in the Baltic states. In addition, Yeltsin announced an “Appeal to Russian Soldiers” to discourage them from attacking legal institutions in the Baltic states. Despite these actions, hostility remained at a high level for the next eight months with the Black Berets employing their terror tactics in an attempt to provoke a violent Latvian reaction. Despite killing six Latvians, these provocations failed.The Latvian Supreme Council made the next move on June 20, 1991, when they approved a proposal for the creation of the Nonviolent Defense Center to organize nonviolent resistance in order to protect Latvia against a rumored invasion from Moscow. The proposal not only discussed the new center, but also detailed the protocol for responding to a coup d'etat.
August 19, 1991, brought tensions to a new high with rumors that a military coup was happening in Moscow. There was an increased troop presence in Latvia, especially in the capital Riga. The National Defense Center issued 2,000 copies of the guide to nonviolent resistance and they encouraged people to set up small centers of resistance in each of their towns. With everyone prepared to resist using nonviolence, the pressure from the Baltic states and within Moscow (see “Defense of Soviet State against coup, 1991” in this database) was too much and two days later the coup failed. Latvia gained its complete independence only two weeks later.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สาธารณรัฐบอลติกลัตเวีย, ลิทัวเนียเอสโตเนียและประสบความสำเร็จของพวกเขาเป็นอิสระจากสหภาพโซเวียตโดยการดำเนินการบนพื้นฐานของการเคลื่อนไหวอหิงสา รวมกลยุทธ์: การประท้วงรุนแรง noncooperation และท้าทายในการต่อสู้กับการแทรกแซงทางทหารของสหภาพโซเวียตและการบุกรุกทางการเมือง สำหรับปัญหาที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในลัตเวียที่เกิดหลังจากการยึดครองของโซเวียตหลังสงครามโลกครั้งที่สอง จากจุดนั้นไปข้างหน้าผู้นำโซเวียตลูกจ้างโปรแกรมที่จะขจัดสังคมลัตเวียที่ผ่านมาและที่จะบังคับให้ "Sovietization" ของสังคมลัตเวีย โซเวียตดำเนินการปราบปรามของวัฒนธรรมลัตเวียและภาษา ในขั้นต้นหลายลัตเวียตอบสนองโดยการใช้กลยุทธ์การรบแบบกองโจรในการต่อสู้อย่างรุนแรงในช่วงปีแรกของการยึดครองของโซเวียตกดขี่ แต่ 1952 มันเป็นที่ชัดเจนว่าการใช้ความรุนแรงก็ไม่ได้ผลและความต้านทานความรุนแรงเริ่มต้นขึ้นในขนาดเล็ก.
นักเรียนเริ่มความพยายามที่รุนแรงโดยการคว่ำบาตรคอมมิวนิสต์ องค์กรเยาวชนและประชาชนตามเหมาะสมโดยปฏิเสธที่จะลงคะแนนเสียงในการเลือกตั้งโซเวียตและโดยปฏิเสธที่จะพูดภาษารัสเซียในที่สาธารณะ นอกจากนี้ลัตเวียต่อต้านคอมมิวนิสต์ nonviolently ปกป้องวัฒนธรรมลัตเวียในสถาบันของสหภาพโซเวียต.
ในปี 1986 และปี 1987 สิทธิมนุษยชนกลุ่มนาฬิกาลัตเวีย, เฮลซิงกิ 86 เริ่มวางรากฐานต่อไปสำหรับการรณรงค์ความเป็นอิสระของปี 1989 โดยการจัดสาธิตขนาดใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองวันสำคัญในการ ประวัติศาสตร์ลัตเวีย กลุ่มที่ยังเขียนจดหมายถึงผู้นำโซเวียตและหน่วยงานระหว่างประเทศที่แสดงความไม่พอใจของกลุ่มที่มีการกดขี่ทางการเมืองและวัฒนธรรม ในช่วงปี 1987 กลุ่มประชาสังคมลัตเวียเริ่มที่จะมีการประชุมในภายหลังว่าจะนำไปสู่องค์กรที่เป็นอิสระของการรณรงค์ที่ ในปี 1988 ในช่วงเดือนมีนาคมศพเพื่อรำลึกถึงผู้ต่อต้านลัตเวียที่นิยมลัตเวียร้องเพลงชาติของพวกเขาและบินธงเดิมของพวกเขาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สอง.
ครอบครองโซเวียตยังคงพยายามที่จะปราบปรามรูปแบบช่วงแรกของความต้านทานชาติแม้ว่าใส่ร้ายใน สื่ออย่างเป็นทางการและการจับกุมของ dissidents อย่างไรก็ตามความร้อนชาตินิยมในลัตเวียยังคงเติบโตรอบความปรารถนาร่วมกันที่จะเรียกคืนวัฒนธรรมดั้งเดิมและความเป็นอิสระ โดย 14 มิถุนายน 1988 จำนวนผู้เข้าร่วมในการเดินขบวนโปรลัตเวียถึง 100,000 (ต่อมาถึง 500,000 เป็นประจำ) แม้จะมีความพยายามจากเจ้าหน้าที่พรรคคอมมิวนิสต์ที่จะชะลอตัวย้ายไปเปิดเสรี, ลัตเวียเป็นมากขึ้นและมากขึ้นอย่างเปิดเผยท้าทายในการปกครองของสหภาพโซเวียต ลัตเวียเริ่มเผยแพร่วิพากษ์วิจารณ์ของพรรคคอมมิวนิสต์และผู้ครอบครองในหนังสือพิมพ์และเพิ่มจำนวนของตัวอักษรและการประกาศความต้องการการป้องกันของวัฒนธรรมที่ลัตเวีย.
โดยช่วงปลายฤดูร้อนในปี 1988 การเคลื่อนไหวอิสรภาพแห่งชาติลัตเวีย (NIML) ก็เริ่มที่จะเรียกร้องให้อิสระเต็มที่ พวกเขามาสมทบน้อยกว่าหนึ่งปีต่อมาโดยทั่วหน้าของลัตเวีย (PFL) ซึ่งจะนำไปสู่การรณรงค์ความเป็นอิสระจากช่วงกลางปี ​​1989 ปี 1991 เมื่อวันที่ 23 สิงหาคม 1989 หนึ่งปีหลังจากการก่อตั้ง PFL ร่วมกับเอสโตเนีย แคมเปญอิสระลิทัวเนีย ด้วยความร่วมมือระหว่างสามแคมเปญนี้กลุ่มกลายเป็นห่วงโซ่มนุษย์ที่จะเชื่อมต่อจากเมืองหลวงหนึ่งไปยังอีกที่มีมากกว่าสองล้านคนที่เข้าร่วมโครงการ การกระทำของ PFL และกลุ่มบอลติกอื่น ๆ โกรธผู้นำโซเวียตในกรุงมอสโกที่ขู่ปั่นป่วนใด ๆ ด้วยความรุนแรงอย่างต่อเนื่อง.
ในขณะที่โดนัลลัตเวียกลายเป็นความคิดสร้างสรรค์มากขึ้นในการกระทำของพวกเขาในการสนับสนุนการเป็นอิสระ ในกลุ่มพฤศจิกายน 1989 นักเรียนนำศพจำลองสำหรับ "คอมมิวนิสต์ทางวิทยาศาสตร์" และต่อมาเฮลซิงกิ-86 จัดงานศพจำลองที่คล้ายกันสำหรับเลนินที่อนุสาวรีย์ของเขาในริกา ในช่วงเวลานี้และต่อมาผู้ชายลัตเวียหนุ่มปฏิเสธการเกณฑ์ทหารในกองทัพรัสเซีย.
นอกจากนี้ในปี 1989, กลุ่มที่เรียกว่าการเคลื่อนไหวของประชาชนเริ่มลงทะเบียนประชาชนทุกคนที่ได้รับในลัตเวียก่อนที่จะประกอบอาชีพและอยู่อาศัยอื่น ๆ ที่ได้รับการสนับสนุนเป็นอิสระลัตเวียที่ อนาคต กลุ่มที่จดทะเบียนเกือบครึ่งหนึ่งของประชากรก่อนการเลือกตั้งของประชาชนในสภาคองเกรสเมษายน 1990 เพื่อทำหน้าที่เป็นรัฐบาลแบบคู่ขนานในการเคลื่อนไหวไปสู่ความเป็นอิสระ.
แม้กระทั่งก่อนที่ประชาชนมีเพศสัมพันธ์ที่ถูกสร้างขึ้น แต่ลัตเวียสูงสุดสหภาพโซเวียต (ต่อมาเรียกว่าสภาสูงสุด) การเลือกตั้งที่จัดขึ้นเป็นครั้งแรกที่เปิด เมื่อวันที่ 18 มีนาคม 1990 ผู้สมัครโปรเอกราชจาก PFL และ NIML ชนะการเลือกตั้งด้วยสองในสามของที่นั่ง นี้โปรลัตเวียสภาใหม่ได้อย่างรวดเร็วแทนที่ประชาชนรัฐสภา (ซึ่งได้รับการสนับสนุนอย่างกว้างขวางว่าเป็นรัฐบาลขนานเริ่มแรกของมัน) ที่หัวของการรณรงค์เป็นอิสระ.
เพียงแค่สองเดือนหลังจากที่การเลือกตั้งสภาสูงสุดลัตเวียประกาศความตั้งใจที่จะ เรียกคืนความเป็นอิสระและเปลี่ยนชื่อประเทศ "สาธารณรัฐลัตเวีย" ณ จุดที่สภาสูงสุดถูกมองว่าเป็นรัฐบาลที่แท้จริงในลัตเวียได้รับความชอบธรรมจากประชาชนและการเป็นผู้นำในการรณรงค์ มีประชากรผสมของรัสเซียและลัตเวียพร้อมกับการปรากฏตัวของพันของกองทัพโซเวียตที่ขัดแย้งกับรัฐบาลนี้ขนานเป็นที่แข็งแกร่งและวันที่ 14 พฤษภาคมปี 1990 ประธานาธิบดี Gorbachev ของสหภาพโซเวียตเป็นอิสระไร้ผลลัตเวีย วันรุ่งขึ้นเมื่ออาวุธรัสเซียเซฟเดินอยู่ในลัตเวียสภาสูงสุดเพื่อเรียกร้องให้ยกเลิกการประกาศเอกราช, ฝูงชนขนาดใหญ่ของลัตเวียรีบที่จะล้อมรอบอาคารของสภาสูงสุดและได้รับการปกป้องโดยไม่มีความรุนแรงแม้ว่าจะมีเป็น ไม่กี่ปฏิสัมพันธ์ทางกายภาพเล็กน้อยในช่วงความขัดแย้ง 4 ชั่วโมง.
ดังนั้นการเพิ่มขึ้นของการใช้ความรุนแรงปราบปรามที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงของลัตเวียริกาเป็นกระทรวงมหาดไทยโซเวียต "เบเร่ต์สีดำ" ดำเนินการโจมตีพลเมืองลัตเวียและหน่วยงานท้องถิ่น คนสนับสนุนสหภาพโซเวียตเรียกร้องให้มีการแทรกแซงเพื่อเรียกคืนสินค้าในขณะที่องค์กรอิสระโปรเริ่มต้นที่จะค้นพบรูปแบบใหม่ของอหิงสาในการต่อสู้กับการรุกรานของทหารโซเวียตที่เป็นไปได้ เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม 1990 ที่หน้าประกาศแผนป้องกันประเทศจัดในงบหัวข้อ "ประกาศการสนับสนุนทั้งหมดของลัตเวียเป็นอิสระ." แผนคือการใช้การกระทำที่รุนแรงและพลเรือน noncooperation ที่จะต้านทานแรงโซเวียต.
ที่ 2 มกราคม 1991 โซเวียตทดสอบแผนป้องกันนี้รุนแรงเมื่อเบเร่ต์สีดำโจมตีกดอาคารริกาและรัฐบาลโซเวียตบอกว่าโดดร่มมากขึ้นจะถูกส่งในการสั่งซื้อเพื่อให้แน่ใจว่าการเกณฑ์ทหารได้ดำเนินการอย่างถูกต้องออกมา ลัตเวียตอบ nonviolently กับการชุมนุมประท้วงเริ่มต้นของ 10,000 คนในด้านหน้าของอาคารซึ่งเป็นที่ตั้งคณะกรรมการกลางของพรรคคอมมิวนิสต์ จากนั้นลัตเวียที่นำเสนอความต้านทานที่แข็งแกร่งในการชุมนุมโดยแกล้งทำเป็นไม่ได้ที่จะพูดภาษารัสเซียและโดยการถอดหรือเปลี่ยนป้ายสัญญาณจราจร, ป้ายตัวเลขบ้านและแท็บเล็ตชื่อสถานที่ที่จะสร้างความสับสนให้กองทัพ.
ที่อาศัยอยู่ Pro-รัสเซียยังคงใช้อหิงสาที่เพิ่มขึ้นเพื่อประท้วง การสนับสนุนของสภาสูงสุดของความเป็นอิสระ พวกเขาจัดชุมนุมและขู่ว่าการนัดหยุดงานทั่วไปที่จะเริ่มต้นที่ 15 มกราคมเว้นแต่ลัตเวียก็จะกลับไปปกครองของสหภาพโซเวียต อย่างไรก็ตามในวันที่ 11 มกราคมความรุนแรงในภูมิภาคบอลติกที่เพิ่มขึ้นกับทหารโซเวียตยิงประชาชนที่เงียบสงบในลิทัวเนีย ไม่กี่วันต่อมาทหารรัสเซียและหน่วยรถถังที่ถูกฆ่าตายและได้รับบาดเจ็บ 14 200 คนที่ได้รับการดูแลที่ศูนย์โทรทัศน์ในเมืองหลวงของลิทัวเนีย, ลิทัวเนีย.
ธรรมชาติผู้นำลัตเวียคิดว่าพวกเขาจะเป็นเป้าหมายต่อไป เพื่อที่จะป้องกันการนี้ที่ 13 มกราคมสภาสูงสุดออกอากาศทางวิทยุแผนเพื่อป้องกันอาคารรัฐสภาสื่อสารศูนย์และเว็บไซต์อื่น ๆ ในริกา เครื่องกีดขวางมนุษย์และวัสดุจะได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อขัดขวางโซเวียต ในวันเดียวกันที่ 500,000 คนได้มารวมตัวกันเพื่อประท้วงการรักษาเนียนและเพื่อแสดงให้เห็นว่าพวกเขาจะไม่กลับลงมา การโจมตีในลัตเวียไม่ได้จบลงที่เกิดขึ้นเพราะบอริสเยลต์ซินประธานของรัสเซียศาลฎีกาโซเวียตเข้าร่วมผู้นำของสามประเทศบอลติกที่ 13 มกราคมเพื่อประท้วงการใช้ความรุนแรงและการบุกรุกในรัฐบอลติก นอกจากนี้เยลต์ซินประกาศ "อุทธรณ์ไปยังทหารรัสเซีย" เพื่อกีดกันพวกเขาจากการโจมตีสถาบันกฎหมายในรัฐบอลติก แม้จะมีการกระทำเหล่านี้เป็นศัตรูยังคงอยู่ในระดับสูงสำหรับแปดเดือนต่อไปกับเบเร่ต์สีดำจ้างกลยุทธ์ความหวาดกลัวของพวกเขาในความพยายามที่จะกระตุ้นปฏิกิริยารุนแรงลัตเวีย แม้จะมีการฆ่าหกลัตเวีย, ปลุกปั่นเหล่านี้ล้มเหลว.
ศาลฎีกาสภาลัตเวียทำต่อไปในวันที่ 20 มิถุนายน 1991 เมื่อพวกเขาได้รับการอนุมัติข้อเสนอสำหรับการสร้างศูนย์ป้องกันสันติวิธีในการจัดระเบียบความต้านทานรุนแรงเพื่อปกป้องลัตเวียกับการรุกรานของข่าวลือจาก กรุงมอสโก ข้อเสนอนี้ไม่ได้กล่าวถึงเพียงศูนย์ใหม่ แต่ยังมีรายละเอียดโปรโตคอลสำหรับการตอบสนองต่อการรัฐประหาร.
19 สิงหาคม 1991 นำความตึงเครียดไปใหม่สูงที่มีข่าวลือว่าทหารทำรัฐประหารที่เกิดขึ้นในมอสโก มีการปรากฏตัวของกองกำลังที่เพิ่มขึ้นในลัตเวียเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองหลวงริกา ศูนย์ป้องกันราชอาณาจักร 2000 ออกสำเนาคู่มือที่จะต้านทานความรุนแรงและพวกเขาได้รับการสนับสนุนให้คนที่จะตั้งศูนย์เล็ก ๆ ของความต้านทานในแต่ละเมืองของพวกเขา กับทุกคนพร้อมที่จะต่อต้านการใช้อหิงสาแรงกดดันจากประเทศแถบบอลติกและอยู่ในกรุงมอสโก (ดูที่ "กลาโหมของรัฐโซเวียตกับรัฐประหาร 1991" ในฐานข้อมูลนี้) เป็นมากเกินไปและสองวันต่อมาการทำรัฐประหารล้มเหลว ลัตเวียได้รับเอกราชสมบูรณ์เพียงสองสัปดาห์ต่อมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่สาธารณรัฐทะเลบอลติกของลัตเวีย เอสโตเนียและลิทัวเนียได้รับเอกราชจากสหภาพโซเวียต โดยทำการเคลื่อนไหวโดยสันติวิธี กลยุทธ์การรวม : การประท้วง , noncooperation และต่อต้านเพื่อต่อสู้กับทหารโซเวียตและการแทรกแซงก้าวก่ายการเมือง ปัญหาสำหรับลัตเวียโดยเกิดหลังจากการยึดครองของสหภาพโซเวียตภายหลังสงครามโลกครั้งที่สองจากจุดนี้ไปข้างหน้าผู้นำโซเวียตใช้โปรแกรมเพื่อทำลายสังคม ลัตเวีย ก่อนหน้า และบังคับให้ " โซเวียต " ของสังคม ภาษาไทย . โซเวียตใช้ความอดกลั้นของวัฒนธรรม ภาษาไทยและภาษา ตอนแรก latvians หลายตอบสนองโดยการใช้ยุทธวิธีกองโจรต่อสู้อย่างรุนแรงในช่วงปีแรกของการยึดครองโซเวียตแบ่งแต่โดยปี มันชัดเจนว่า ความรุนแรงก็ไม่ได้ผลและความต้านทานรุนแรงเริ่มขึ้นในขนาดเล็ก doses .
นักเรียนเริ่มความพยายามสันติวิธีโดยคว่ำบาตรเยาวชนคอมมิวนิสต์องค์กรและประชาชนตามเหมาะสม โดยการลงคะแนนในการเลือกตั้งของโซเวียตและรัสเซียปฏิเสธที่จะพูดในที่สาธารณะ นอกจากนี้ลัตเวียคอมมิวนิสต์ต่อต้าน nonviolently ปกป้องวัฒนธรรม ลัตเวีย ในสถาบันสหภาพโซเวียต
ในปี 1986 และ 1987 ชมลัตเวียกลุ่มสิทธิมนุษยชนเฮลซิงกิ ' 86 เริ่มวางรากฐานต่อไปเพื่อความเป็นอิสระการรณรงค์โดยการจัดประท้วงใหญ่ปี 1989 เพื่อฉลองวันสำคัญในประวัติศาสตร์ลัตเวีย .กลุ่มที่ยังเขียนจดหมายไปถึงผู้นำโซเวียตและหน่วยงานนานาชาติ การแสดงของกลุ่มไม่พอใจกับการกดขี่ทางการเมืองและทางวัฒนธรรม ในช่วงปี 2530 , ลัตเวียกลุ่มประชาสังคมเริ่มประชุมที่ภายหลังจะทำให้องค์กรของความเป็นอิสระในแคมเปญ ในปี 1988 ในระหว่างงานศพมีนาคมเพื่อฉลองลัตเวีย ไม่เห็นด้วยที่เป็นที่นิยม ,latvians ร้องเพลงชาติของพวกเขาและบินธงเดิมของพวกเขาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สอง สหภาพโซเวียตยังพยายาม
ผู้ปราบปรามเหล่าเร็วแบบชาตินิยมต่อต้านแม้ว่าใส่ร้ายในสื่ออย่างเป็นทางการ และการจับกุมของ dissidents . อย่างไรก็ตาม ความเร่าร้อนผู้รักชาติลัตเวียยังคงเติบโตรอบแบ่งปันความปรารถนาที่จะเรียกคืนวัฒนธรรมประเพณีและเป็นอิสระโดย วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2531 จำนวนผู้เข้าร่วมในขบวนถึง 100000 ลัตเวีย PRO ( ต่อมาถึง 500000 เป็นประจำ ) แม้จะมีความพยายามจากเจ้าหน้าที่พรรคคอมมิวนิสต์เพื่อชะลอการย้ายไปสู่การเปิดเสรีมากขึ้นและมากขึ้น latvians อย่างเปิดเผยท้าทายกฎของโซเวียต