Thirteen foot six inches long, nine

Thirteen foot six inches long, nine foot wide, nine foot nine inches high; one hundred twenty one and a half square feet; three hundred ninety cinder blocks. Bobby knew the numbers by heart, the result of a combination of boredom and obsessive compulsive disorder. He could count the ugly beige blocks with his eyes closed; pace the stark gray floor in his sleep.

As well as any blind man, Bobby knew the unforgiving cell that was his home. From the cold steel door with the slot through which his meals passed, to the mocking barred window that offered drab filtered light but no view, Bobby knew his world. And like the cramped steel desk which held his bible; or the stainless one piece toilet and sink that dripped all night, Bobby felt nothing more than a fixture within it himself.

The thin plastic mattress cracked and groaned with each movement. Bobby lay in his steel bunk, eyes closed, remembering. He remembered the last time he held Janie: three years, two months, one week and one day. He remembered the last time he talked with her: two years, six months; received a letter from her: well over a year. And he remembered the day Janie’s kid sister wrote. He could recall each line, every word. She told him Janie had moved to Las Vegas with Bobby’s friend Tommy Spencer. Now the only mail Bobby received was from his mother.

Bobby hadn’t seen his mother since the day he was sentenced. The prison was too far for the elderly woman to travel. And he didn’t want her to remember him wearing an orange jumpsuit, talking through a thick glass window.

Many of the old timers said visits make doing time harder, especially on family. It was his crime, Bobby would do the time. Then he could return home, home to…

The hollow sound of the heavy cell door being unlocked pulled Bobby from his thoughts. An unfamiliar voice called out. “Carson, get dressed! You have a visit.”

“Can’t be me. Must be another Carson,” Bobby replied, rising from his bunk.

“You’re 138-381 aren’t you?”

“Yes, but…”

“But nothing, get into your jumpsuit.”

The guard snapped a pair of handcuffs on Bobby’s wrists. Holding him firmly by the upper arm, he escorted Bobby through cell block F.

The visiting room was deserted and dimly lit. At first Bobby didn’t recognize the face staring at him through the partition.

“Mom…?”

“Oh, Robert, it’s so good to see you.” His mother’s voice trembled and she wiped a tear. “I’ve missed you…”

“I’ve missed you, too. But what… my God… what are you doing here?”

The old woman smiled. It was a smile that reminded Bobby of his youth. “I’ve come to take you home, Robert.” It was the same smile that always said he was forgiven, no matter what mischief he’d gotten into.

“What… what are you talking about?”

His mother’s smile broadened and her eyes twinkled. Her face glowed in the darken room. Despite her tears, Bobby couldn’t recall the last time she looked so happy; so at peace.

“I can’t stay, Robert. But tomorrow you’ll be free; we’ll be together. I’ve come to take you home with me… home Bobby. I love you, honey.” She blew her son a kiss placing her hand to the glass.

“I love you, too, mom…” But she was gone. He touched the glass where her hand had been. It was warm.

Back in his cell, Bobby felt alive. He didn’t understand what was happening. He didn’t care. He was going home. Sleep settled over him like a comfortable shroud.

Early the next morning, the warden called cell block F. “I need to see Carson,” he said to the officer in charge. “Bring him to me.”

Several minutes later a guard tapped on the warden’s open door.

“Well…?”

“It’s Carson, Sir,” the guard replied. “He’s dead, Sir. I called the doc. Looks like he died in his sleep… peacefully.”

“Oh… I see…” The warden sighed, glancing down at a yellow slip of paper on his desk. It was a phone message. Bobby’s mother had passed away at her home three nights earlier.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Thirteen เท้าหกนิ้วยาว เท้ากว้างเก้า เก้าเท้า 9 นิ้วสูง หนึ่งร้อยยี่สิบหนึ่งครึ่งตารางฟุต สามร้อย 90 ถ่านบล็อก บ๊อบบี้รู้หมายเลขใจ ผลของความเบื่อและโรค obsessive compulsive เขาสามารถนับบล็อกสีเบจน่าเกลียด ด้วยตาของเขาปิด ก้าวชั้นสีเทาสิ้นเชิงในการนอนหลับของเขาเช่นเดียวกับคนตาบอด บ๊อบบี้รู้เซลล์ทั้ง ๆ ที่บ้านของเขา จากประตูเหล็กเย็นเสียบซึ่งอาหารของเขาผ่าน หน้าต่าง barred mocking ที่เสนอหญิงโสเภณีกรองแสง แต่ไม่ดู บ๊อบบี้รู้ว่าโลกของเขา เช่นโต๊ะเหล็กแคบ ซึ่งขึ้นพระคัมภีร์ของเขา หรือริสแตนเลสและอ่างล้างจานที่ dripped คืนทั้งหมด บ๊อบบี้รู้สึกอะไรมากไปกว่าแข่งอยู่ภายในตัวเองฟูกพลาสติกแตก และ groaned มีการเคลื่อนไหวแต่ละ บ๊อบบี้วางในเหล็กของเขานอน ตาปิด จดจำ เขาจำได้เขาจัด Janie ครั้งล่าสุด: 3 ปี 2 เดือน หนึ่งสัปดาห์ และหนึ่งวัน เขาจำได้เขาพูดคุยกับเธอครั้งล่าสุด: 2 ปี 6 เดือน ได้รับจดหมายจากเธอ: ดีกว่าปี และเขาจำน้องสาวของ Janie วันเด็กเขียน เขาสามารถเรียกคืนแต่ละบรรทัด ทุกคำ เธอบอก Janie มีย้ายไปลาสเวกัสกับเพื่อนของบ๊อบบี้ทอมมี่สเปนเซอร์ ตอนนี้ จดหมายเท่านั้นที่ได้รับบ๊อบบี้ได้จากมารดาของเขาบ๊อบบี้ไม่ได้เห็นแม่ของเขาตั้งแต่วันที่เขาถูกพิพากษา คุกในผู้หญิงสูงอายุเดินทางไกลได้ และเขาไม่ต้องการเธอจำไว้ว่า เขาสวมใส่เป็น jumpsuit สีส้ม พูดคุยถึงกระจกหนาMany of the old timers said visits make doing time harder, especially on family. It was his crime, Bobby would do the time. Then he could return home, home to…The hollow sound of the heavy cell door being unlocked pulled Bobby from his thoughts. An unfamiliar voice called out. “Carson, get dressed! You have a visit.”“Can’t be me. Must be another Carson,” Bobby replied, rising from his bunk.“You’re 138-381 aren’t you?”“Yes, but…”“But nothing, get into your jumpsuit.”The guard snapped a pair of handcuffs on Bobby’s wrists. Holding him firmly by the upper arm, he escorted Bobby through cell block F.The visiting room was deserted and dimly lit. At first Bobby didn’t recognize the face staring at him through the partition.“Mom…?”“Oh, Robert, it’s so good to see you.” His mother’s voice trembled and she wiped a tear. “I’ve missed you…”“I’ve missed you, too. But what… my God… what are you doing here?”The old woman smiled. It was a smile that reminded Bobby of his youth. “I’ve come to take you home, Robert.” It was the same smile that always said he was forgiven, no matter what mischief he’d gotten into.“What… what are you talking about?”His mother’s smile broadened and her eyes twinkled. Her face glowed in the darken room. Despite her tears, Bobby couldn’t recall the last time she looked so happy; so at peace.“I can’t stay, Robert. But tomorrow you’ll be free; we’ll be together. I’ve come to take you home with me… home Bobby. I love you, honey.” She blew her son a kiss placing her hand to the glass.“I love you, too, mom…” But she was gone. He touched the glass where her hand had been. It was warm.Back in his cell, Bobby felt alive. He didn’t understand what was happening. He didn’t care. He was going home. Sleep settled over him like a comfortable shroud.Early the next morning, the warden called cell block F. “I need to see Carson,” he said to the officer in charge. “Bring him to me.”Several minutes later a guard tapped on the warden’s open door.“Well…?”“It’s Carson, Sir,” the guard replied. “He’s dead, Sir. I called the doc. Looks like he died in his sleep… peacefully.”“Oh… I see…” The warden sighed, glancing down at a yellow slip of paper on his desk. It was a phone message. Bobby’s mother had passed away at her home three nights earlier.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิบสามฟุตหกนิ้วยาวเก้าเท้ากว้างเก้าเก้านิ้วเท้าสูง 121 และครึ่งตารางฟุต; 390 ถ่าน บ๊อบบี้รู้ตัวเลขด้วยหัวใจเป็นผลมาจากการรวมกันของความเบื่อหน่ายและความผิดปกติบังคับครอบงำได้ เขาสามารถนับบล็อกสีเบจที่น่าเกลียดด้วยดวงตาของเขาปิด ก้าวชั้นสีเทาสิ้นเชิงในการนอนหลับของเขา. เช่นเดียวกับคนหนึ่งคนใดคนตาบอด, บ๊อบบี้รู้ว่าเซลล์ที่ไม่ยอมให้อภัยนั้นเป็นบ้านของเขา จากประตูเหล็กเย็นที่มีช่องทางที่อาหารของเขาผ่านการเยาะเย้ยหน้าต่างห้ามที่นำเสนอการกรองแสงสดใส แต่มุมมองที่ไม่มีบ๊อบบี้รู้ว่าโลกของเขา และเช่นเดียวกับแผนกเหล็กแคบซึ่งถือพระคัมภีร์ของเขา หรือห้องน้ำสแตนเลสชิ้นเดียวและอ่างล้างจานที่หยดคืนบ๊อบบี้รู้สึกอะไรมากไปกว่าการติดตั้งอยู่ภายในตัวเอง. ที่นอนพลาสติกบางแตกและครางกับการเคลื่อนไหวในแต่ละ บ๊อบบี้วางในสองชั้นเหล็กของเขาตาปิดจดจำ เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาจัดขึ้นเจนี่: สามปีสองเดือนหนึ่งสัปดาห์และวันหนึ่ง เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาได้พูดคุยกับเธอ: สองปีหกเดือน ได้รับจดหมายจากเธอดีกว่าปี และน้องสาวของเขาจำวันเด็กของเจนี่เขียน เขาจะจำแต่ละบรรทัดทุกคำ เธอบอกเขาเจนี่ได้ย้ายไปลาสเวกักับเพื่อนของบ๊อบบี้ทอมมี่สเปนเซอร์ ตอนนี้จดหมายเพียงบ๊อบบี้ได้รับมาจากแม่ของเขา. บ๊อบบี้ไม่เคยเห็นแม่ของเขานับตั้งแต่วันที่เขาถูกตัดสินจำคุก คุกก็ยังห่างไกลเกินไปสำหรับหญิงชราคนหนึ่งที่จะเดินทางไป และเขาก็ไม่อยากให้เธอจำได้ว่าเขาสวมชุดหมีสีส้ม, พูดคุยผ่านหน้าต่างกระจกหนา. หลายตัวนับเก่ากล่าวว่าการเข้าชมให้ทำเวลาที่ยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับครอบครัว มันเป็นความผิดทางอาญาของเขาบ๊อบบี้จะทำเวลา จากนั้นเขาก็จะได้กลับบ้านกลับบ้านไป ... เสียงกลวงประตูเซลล์หนักที่จะถูกปลดล็อคดึงบ๊อบบี้จากความคิดของเขา เสียงเรียกที่ไม่คุ้นเคย "คาร์สันได้รับการแต่งตัว! คุณมีการเข้าชม. "" ไม่สามารถจะเป็นฉัน ต้องเป็นคาร์สันอีก "บ๊อบบี้ตอบว่าเพิ่มขึ้นจากสองชั้นของเขา." คุณไม่ได้ 138-381 คุณ? "" ใช่ แต่ ... "" แต่ไม่มีอะไรได้รับใน jumpsuit ของคุณ. "ยาม snapped คู่ของกุญแจมือ บนข้อมือของบ๊อบบี้ โฮลดิ้งเขาแน่นโดยแขนเขาพาบ๊อบบี้ผ่านบล็อกมือถือเอฟห้องพักเข้ามาเยี่ยมชมและถูกทิ้งร้างสว่างสลัว บ๊อบบี้ตอนแรกไม่รู้จักใบหน้าจ้องมองที่เขาผ่านพาร์ทิชัน. "แม่ ... ?" "โอ้โรเบิร์ตมันเป็นเรื่องดีมากที่เห็นคุณ." เสียงแม่ของเขาสั่นและเธอเช็ดน้ำตา "ฉันคิดถึงเธอ ... " "ฉันคิดถึงเธอมากเกินไป ... แต่สิ่งที่พระเจ้าของฉัน ... สิ่งที่คุณทำอะไรที่นี่? "หญิงชรายิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่เตือนบ๊อบบี้ของเยาวชนของเขา "ฉันได้มาพาคุณกลับบ้านโรเบิร์ต." มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนกันที่มักจะกล่าวว่าเขาได้รับการอภัยไม่ว่าสิ่งที่ชั่วร้ายเขาต้องการอากาศเป็น. "สิ่งที่ ... สิ่งที่คุณกำลังพูดถึง?" รอยยิ้มที่แม่ของเขาและขยาย ดวงตาของเธอส่องแสงระยิบระยับ ใบหน้าของเธอส่องแสงในห้องมืด แม้จะมีน้ำตาของเธอบ๊อบบี้จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอดูมีความสุขมาก; เพื่อให้อยู่ในความสงบ. "ฉันไม่สามารถเข้าพักโรเบิร์ต แต่ในวันพรุ่งนี้คุณจะฟรี เราจะได้อยู่ด้วยกัน ฉันได้มาพาคุณกลับบ้านกับฉัน ... บ้านบ๊อบบี้ ผมรักคุณน้ำผึ้ง. "เธอพัดลูกชายของเธอจูบมือของเธอวางแก้ว." ผมรักคุณมากเกินไปแม่ ... "แต่เธอก็หายไป เขาสัมผัสแก้วที่มือของเธอได้รับ มันเป็นความอบอุ่น. ย้อนกลับไปในมือถือของเขาบ๊อบบี้รู้สึกว่ายังมีชีวิตอยู่ เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ได้ดูแล เขาเป็นคนที่จะกลับบ้าน การนอนหลับที่ตั้งรกรากอยู่เหนือเขาเหมือนห่อหุ้มความสะดวกสบาย. ในเช้าวันถัดไปคุมขังที่เรียกว่าเอฟ "ผมต้องดูคาร์สัน" เขากล่าวกับเจ้าหน้าที่ในค่าใช้จ่าย "จงนำเขาให้ฉัน." หลายนาทีต่อมายามเคาะประตูเปิดพัศดีที่. "ดี ... ?" "มันเป็นคาร์สัน, เซอร์" ยามตอบ "เขาตายเซอร์ ผมเรียกหมอ ดูเหมือนว่าเขาเสียชีวิตในการนอนหลับอย่างสงบสุขของเขา ... . "" โอ้ ... ฉันเห็น ... "ผู้คุมถอนหายใจ glancing ลงที่ใบเหลืองกระดาษบนโต๊ะทำงานของเขา มันเป็นข้อความโทรศัพท์ แม่ของบ๊อบบี้ได้ผ่านไปที่บ้านของเธอสามคืนก่อนหน้านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิบสามฟุตหกนิ้วยาว 9 ฟุตกว้าง 9 ฟุต 9 นิ้วสูง ; หนึ่งร้อยยี่สิบหนึ่งและครึ่งฟุต ; สามร้อยเก้าสิบบล็อกเถ้าถ่าน บ็อบบี้รู้จักตัวเลข โดยหัวใจ ผลของการรวมกันของความเบื่อหน่าย และโรคย้ำคิดย้ำทำ เขาสามารถนับน่าเกลียดเบจบล็อก ตาของเขาปิด ; ก้าวพื้นเทา สตาร์คเพ้อ

เป็นผู้ชายตาบอด ,