It's been a media talking point for

It's been a media talking point for the last five years or so that adolescence is lasting longer and longer.

Rising rents are forcing people to stay living with their parents longer. Increasingly, an unstable job market is making tertiary education a necessity for the most menial employment. Enrolment in post-graduate education is higher than ever, filled with people putting off the 'real world' for just a couple more years.

People are getting married later and having children later. In the UK, child psychology guidelines have officially extended the end of late-adolescence from age 18 to 25.

Auckland artist Henrietta Harris, 31, takes this extended adolescence as her central subject.

Working predominantly in watercolour or black ballpoint pen, she draws and paints the faces of wistfully beautiful men and women in their early-to-mid 20s; their gazes averted, their psychological unease balanced by the hopefulness of their remaining youth.

Her boys all have impossibly floppy, wavy hair, plump lips and wide eyes. Her girls have long, shiny locks, tucked behind an ear or tied up in a bun. Their eyes are often closed.

She says she doesn't know what she looks for in a subject, she just knows it when she sees it. "I like his expression, because he looks kind of terrified," she says, pointing to a work in progress.

Her subjects tend to be friends, or friends of friends, usually from photographs she takes of them to draw from later. "I've done some life drawing," she says, "but it's just easier to do it from photo. I can take my time."

Harris looks like one of her portraits. Reticent, with a quiet force of determination. She has a round face. Her shiny, blonde hair (one side tucked behind her ear) is suitable for one of her pen drawings. Scrolling through her Instagram account, photographs of her merge into her paintings and drawings (except she wears glasses, and her subjects never do).

Her studio, in an early 20th-century building in inner-city Auckland, is a smallish, white-walled room, shared with a designer who says she taught herself to draw and paint only after leaving art school.and sculptor. She's there five days a week, keeping office hours, walking to work and home again from her flat in Grey Lynn.

Her desk is tidy. There are large translucent drawers of pens and paints, a printer for enlarging sketches to be painted or drawn at full-size, a light box for tracing, and well organised portfolios, with work sorted into the portraits of her fine art practice, and the labels, illustrations and commercial drawings that help pay the rent.

Carefully fastened to the wall are paintings in various stages of production – a line drawing, a dense sketch, watercolors waiting for another layer of paint, an inkjet print-out of a photo someone's emailed her for a commission.

In the last year or so, her pictures have becoming increasingly popular around the world.

When the local office of Universal Music gave Sam Smith a portrait she'd painted of him, he liked it so much, he asked her to meet up with him next time she's in New York.

Jonah Hill tried to buy one of her paintings, but it had sold already.
Unwittingly becoming part of an online art scene, she has over 16,000 Instagram followers, who like her pictures in their thousands, leaving comments such as, "Your work is beyond amazinggg", "This make me want to cry. I love it" and emojis of smiley faces with heart-shaped eyes.

"It's cool, but it's also a bit weird," she tells me in her soft, shy tone. "Some artists encourage it way more and interact with people way more and I try to be a bit more..." her thought trails off. "I'm shy."

She gets a lot of emails from teenagers, particularly from the UK, asking what her inspiration is, and how they can be as successful as she is. "It's really nice," she says, "but all I do is work and eat and go to the gym and go to sleep. My life isn't cool, but it's nice for people to think it is."

The day before we talked, a girl on Instagram posted a drawing of hair, tagging Harris and adding "please love me". Harris liked it, which brought the post, "Oh my god, she liked it!"

Harris has always drawn. Growing up in Kumeu, the daughter of a primary school art teacher and an ex-lawyer turned winemaker, she was always encouraged creatively, drawing faces since she was a child (though she drew bunnies then too).

In high school, she studied Lucian Freud, then went to art school simply because she didn't know what else to do. "I wasn't very good at art school at all," she says, recalling how she never found her place there, never sure what kind of work she wanted to make.
"I would have loved to go to an art school a hundred years ago and learnt lots of drawing theory and colour theory."

Instead, she taught herself the craft of drawing and painting after she graduated by studying paintings and trying to copy them, just as she would have a century ago.

She drew in her studio during the day and then in the evening, mindlessly sketched in front of the TV. Other than learning through hours of practice, she says the biggest lesson was learning patience and perseverance. "I didn't realise how much time you should spend on a painting," she says.

"I thought you could just churn it out but it looks so much better if you take your time. I thought I'd learn all of that at art school and I didn't at all."

Harris started gathering attention through her music-related commissions, mostly concert posters and the occasional album cover. A turning point was her poster for Ariel Pink's 2012 New Zealand tour.

She first painted him figuratively, as she usually did, but became bored. She'd recently seen a photograph online of a paused television showing a picture of a classical statue, the pause distorting the image right through its centre. She tried to do the same thing to Ariel Pink. In her source photo, Pink is crouched over singing into a tightly clutched microphone. His chin-length hair is a mousy brown with bright pink streaks.

In Harris' version, she's taken the hair that falls to one side of his eyes and pulled it across his face, Distorting the image so his eyes are erased by the warp of his hair and flesh. It's simple, but hallucinatory. You know it's wrong, but you don't immediately know why.

Harris, who affectionately refers to the technique as "melty face", knew she was on to something. She pushed the it further, making the distortions more extreme, adding colours that weren't there as if the faces were bleeding in technicolor, such as in her painting on the cover of Grayson Gilmour's album Infinite Life!

"I guess I've always been interested in trying to merge styles together without it looking terrible," she says in self-deprecation. "I was trying to mix abstract and figurative together but doing it in a way that looks polished."

But as the melty faces got more popular, Harris started to move away from the technique. "I've never been one of those artists that can do the same thing a lot – find a style and then churn out paintings," she says.

"Once I get really good at something I just feel like I have to try something new." She played around with other distortions – doubling faces, as if an exact replica of her subject's face was hovering just over their real face. That too hasn't lasted long.

In May this year she had her first solo exhibition, "The Hum", at the Robert Fontaine Gallery in Miami, Florida. The exhibition included some distorted faces, but the most popular pieces didn't include faces at all. The works that sold the fastest were the portraits without the subjects' most telling features. Instead, Harris simply drew their hair, and, perhaps, their neck and shoulders.

She came to the technique almost by accident. "I'd just sit and watch TV and just draw ears with the hair around it to turn my brain off," she says. "Sometimes I'd draw the hairstyle, but getting the facial features right is the hardest bit, so I'd just leave them out."

She started posting these sketches to Instagram and was surprised when these meditative sketches, done in ballpoint pen, attracted more attention than the watercolours she was spending weeks on.

"People seem to really like the pen drawings. Everyone uses a pen. I can spend a week working everyday on a big painting, but a quick sketch can get a better response."

In December this year, Robert Fontaine will show 12 large hair drawings at Art Basel Miami, one of the biggest, and richest, art fairs in the United States. The gallery has sold her work there the last two years, but this will be her biggest exhibition yet.

"Stuff there just seems to sell like," she clicks her fingers, "really fast. The first year I sent three little paintings and they sold straight away. The second year I sent two big paintings and they sold straight away. It's crazy."

For Harris, more sales mean less illustrating for advertising. "I just want to focus on fine art now," she says. "Just really narrow down what I'm doing. I was doing so much stuff – music, art, advertising. All I want to do now is paint for galleries.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แล้วจุดสื่อพูดถึงห้าปี หรือวัยรุ่นที่มียาวนานดังนั้น อีกต่อไป และอีกต่อไปค่าเช่าที่เพิ่มขึ้นจะบังคับให้คนที่จะอยู่กับพ่อแม่อีกต่อไป มาก ตลาดงานเสถียรจะทำให้การศึกษาระดับมหาวิทยาลัยเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการจ้างงานมากที่สุดถู เล่าเรียนในบัณฑิตศึกษาได้สูงขึ้นกว่าที่เคย เต็มไป ด้วยคนวาง 'โลกจริง' เพียงสองหรือสามปีเพิ่มเติมคนมีการแต่งงานในภายหลัง และมีเด็กในภายหลัง ในสหราชอาณาจักร แนวทางจิตวิทยาเด็กมีทางขยายจุดสิ้นสุดของวัยรุ่นตอนปลายจากอายุ 18-25ศิลปินโอ๊คแลนด์เฮนเรียตตาแฮร์ริส 31 เวลาวัยรุ่นตอนนี้ขยายเป็นเรื่องของเธอกลางทำงานส่วนใหญ่ใน watercolour หรือปากกาลูกลื่นสีดำ เธอวาด และวาดใบหน้าของ wistfully สวยงามชายและหญิงในช่วงกับกลางวัย 20 gazes ของ averted, unease จิตใจความสมดุล โดย hopefulness เยาวชนของพวกเขาที่เหลือชายของเธอทั้งหมดมีผมหยัก impossibly ปี้ ริมฝีปากอวบ และตามากมาย หญิงของเธอยาว เงาล็อค ซ่อนตัวอยู่หลังหู หรือติดในบุญได้ มักจะถูกปิดตาเธอกล่าวว่า เธอไม่รู้ว่าเธอมองหาในเรื่อง เธอเพิ่งรู้ว่าเมื่อเธอเห็น "ชอบนิพจน์ของเขา เพราะเขามีลักษณะของคนกลัว เธอว่า ชี้ไปงานระหว่างทำเรื่องของเธอมักจะ เป็นเพื่อน เพื่อนของเพื่อน ปกติจากภาพที่เธอใช้เวลาของพวกเขาตักจากในภายหลัง "ฉันได้กระทำชีวิตบางวาด เธอกล่าว "แต่มันเป็นเพียงง่ายทำจากภาพถ่าย ฉันสามารถใช้เวลาของฉัน"ห้องดูเหมือนหนึ่งภาพของเธอ Reticent มีแรงเงียบสงบของวัด เธอมีใบหน้ากลม ผมของเธอสีบลอนด์ เงา (ด้านใดด้านหนึ่งอยู่ข้างหลังหูของเธอ) เหมาะสำหรับภาพวาดปากกาของเธอหนึ่ง เลื่อนบัญชีของอินสตาแกรม ภาพถ่ายของเธอรวมเป็นภาพของเธอและภาพวาด (ยกเว้นเธอสวมแว่นตา และเรื่องของเธอไม่เคยทำ)สตูดิโอของเธอ ในการช่วง 20 ศตวรรษภายในรีด smallish กำแพงขาวห้องพัก ร่วมกับนักออกแบบที่ว่า เธอสอนการวาด และระบายสีเท่านั้นหลังจากออกจากประติมากร school.and ศิลปะตัวเอง ได้ เธอได้มี 5 วันต่อสัปดาห์ รักษาราชการ เดินไปทำงาน และบ้านอีกจากเธอแบนใน Lynn สีเทาโต๊ะของเธอมีระเบียบ มีลิ้นชักขนาดใหญ่โปร่งใสปากกา และสี เครื่องพิมพ์สำหรับขยายร่างทาสี หรือวาดที่ขนาดเต็ม ติดตาม และแก่พอร์ตการลงทุน งานเรียงเป็นภาพของเธอศิลปะ ปฏิบัติ และป้ายชื่อ ภาพประกอบ และภาพวาดเชิงพาณิชย์ซึ่งช่วยให้คุณเบาชำระค่าเช่าระมัดระวังกับผนังเป็นภาพวาดในระยะต่าง ๆ ของการผลิต – ร่างหนาแน่น วาดเส้น สีน้ำรออีกชั้นหนึ่งของสี พิมพ์ออกการอิงค์เจ็ทภาพบุคคลได้ส่งอีเมลเธอสำหรับเสริมในปีนั้น รูปภาพของเธอได้กลายเป็นที่นิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั่วโลกเมื่อสำนักงานท้องถิ่นของเพลงสากลให้สมิธสามภาพที่เธอได้วาดของเขา เขาชอบมันมาก เขาถามเธอเพื่อพบปะกับเขาครั้งต่อไปที่เธออยู่ในนิวยอร์กโจนาห์ฮิลล์พยายามซื้อภาพวาดของเธอ แต่มันมีขายแล้วไม่กลายเป็น ส่วนหนึ่งของฉากการศิลปะออนไลน์ เธอมีกว่า 16000 อินสตาแกรมลูกศิษย์ ผู้ชอบภาพของเธอในการพัน ออกจากข้อคิดเห็นเช่น "งานของคุณจะอยู่นอกเหนือ amazinggg" "นี้ทำ ให้ฉันต้องร้องไห้ ฉันรักมัน" และ emojis ยิ้มหันหน้ากับตาหัวใจ"ก็เย็น แต่มันเป็นบิตแปลก เธอบอกฉันเธออ่อน อายโทน "บางศิลปินสนับสนุนให้มันเพิ่มเติมทาง และโต้ตอบกับคนทางมากขึ้น และพยายามจะเล็กน้อย..." แนวความคิดของเธอออก " ฉันอาย"เธอได้รับมากอีเมล์จากวัยรุ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งจาก UK ขอแรงบันดาลใจของเธอคืออะไร และพวกเขาจะประสบความสำเร็จเป็นเธอ "ก็ดีจริง ๆ เธอกล่าว "แต่ทั้งหมดที่ทำงาน และกินไปโรงยิม และไปนอน ชีวิตไม่เย็น แต่มันจะดีสำหรับคนที่จะคิดว่า มันเป็น"วันก่อนเราคุยกัน ผู้หญิงในอินสตาแกรมลงรายการภาพวาดของผม ติดป้ายห้อง และเพิ่ม "โปรดรักฉัน" ห้องชอบมัน ซึ่งทำให้การลงรายการบัญชี "โอ้ พระเจ้าของฉัน เธอชอบมัน"แฮริสออกได้เสมอ เติบโตขึ้นใน Kumeu ลูกสาวของครูศิลปะประถมและเป็นอดีตทนายเปิด winemaker เธอได้เสมอสนับสนุนสร้างสรรค์ การวาดใบหน้า เพราะเธอเป็นเด็ก (แต่เธอดึงกระต่ายแล้วเกินไป)ในโรงเรียนมัธยม เธอศึกษา Freud ลูเชียน แล้วไปที่โรงเรียนศิลปะเพียง เพราะเธอไม่รู้ว่าอะไรทำ "ไม่ค่อยดีที่โรงเรียนศิลปะที่ เธอกล่าวว่า เรียกว่า เธอไม่เคยพบของเธอ ไม่เคยแน่ใจอะไรทำเธออยากทำ"ฉันจะมีรักไปโรงเรียนศิลปะการร้อยปีและเรียนรู้มากมายวาดทฤษฎีทฤษฎีและสี"แทน เธอสอนตัวเองงานฝีมือภาพวาด และภาพเขียนหลังจากที่เธอจบศึกษา โดยศึกษาภาพ และพยายามที่จะคัดลอก เหมือนเธอจะมีศตวรรษเธอดึงในสตูดิโอของเธอในระหว่างวัน และจากนั้น ในช่วงเย็น mindlessly ร่างแผนด้านหน้าของทีวี นอกเหนือจากการเรียนรู้ผ่านชั่วโมงการปฏิบัติ แหล่งเรียนรู้บทเรียนที่ใหญ่ที่สุดความอดทนและความเพียรพยายาม "ฉันไม่ได้รู้เวลาที่คุณควรใช้ภาพวาด, " เธอกล่าว"ผมคิดว่า คุณเพียงไม่สามารถผลาญออก แต่ดูดีกว่ามากถ้าคุณใช้เวลาของคุณ ผมคิดว่า จะเรียนที่โรงเรียนศิลปะทั้งหมด และฉันไม่ได้เลย"ห้องเริ่มต้นรวบรวมความสนใจผ่านเธอเพลงที่เกี่ยวข้องคณะกรรมการ โปสเตอร์คอนเสิร์ตส่วนใหญ่และปกอัลบั้มเป็นครั้งคราว จุดเปลี่ยนคือ โปสเตอร์สำหรับทัวร์นิวซีแลนด์ 2012 Ariel สีชมพูของเธอเธอก่อนทาสีเขา figuratively เธอมักจะไม่ได้ แต่ก็เบื่อ นอกจากนี้เธอเพิ่งได้เห็นรูปถ่ายออนไลน์ของโทรทัศน์หยุดชั่วคราวแสดงรูปภาพของรูปปั้นคลาสสิก หยุด distorting รูปขวาผ่านศูนย์ เธอพยายามทำเหมือนกับ Ariel สีชมพู ภาพของเธอมา crouched ชมพูมากกว่าร้องไมโครโฟนคลัตช์แน่น ชิ้นความยาวผมของเขาเป็นสีน้ำตาลขี้อาย ด้วยลายเส้นสีชมพูสดใสในรุ่นของแฮริส เธอได้ทำผมตกที่ด้านหนึ่งของดวงตาของเขา และดึงมันทั่วหน้า Distorting รูปดังนั้นตาของเขาจะถูกลบออก โดยการแปรปรวนของผมและเนื้อของเขา ง่าย แต่ hallucinatory ได้ คุณรู้ว่า มันไม่ถูกต้อง แต่คุณทันทีไม่รู้ทำไมแฮร์ริส ซึ่งหมายถึงเทคนิคการเป็น "หน้า melty" เสน่หา รู้ว่า เธอมีบางสิ่งบางอย่าง เธอผลักดันการเพิ่มเติม ทำการบิดเบือนมากขึ้น เพิ่มสีที่ไม่ได้ว่า ใบหน้ามีเลือดใน technicolor เช่นในภาพวาดของเธอบนปกของอัลบั้ม Grayson Gilmour อนันต์ชีวิต"ผมคิดว่า ผมจะเคยสนใจพยายามผสานลักษณะด้วยกันโดยไม่ได้มองน่ากลัว เธอกล่าวใน deprecation ตนเอง "ฉันถูกพยายามผสมนามธรรม และอุปมากัน แต่ทำในแบบที่ดูสวยงาม"แต่เป็นใบหน้า melty ได้รับความนิยมมากขึ้น แฮเริ่มย้ายจากเทคนิค "เราไม่ได้หนึ่งของเหล่าศิลปินที่สามารถทำสิ่งเดียวกันมาก– ค้นหาแบบ และเดือดพล่านแล้ว ออกภาพ เธอกล่าวว่า"เมื่อฉันได้รับจริง ๆ ดีที่บางเพียงรู้สึกเหมือนฉันได้ลองสิ่งใหม่" เธอเล่นรอบกับบิดเบือนอื่น ๆ – จะหน้า ถ้าจะแน่นอนจำลองของใบหน้าของเธอเรื่องถูกเลื่อนไปเหนือเพียงใบหน้าของพวกเขาแท้จริง ที่เกินไปไม่กินเวลายาวนานพฤษภาคมปีนี้ เธอมีเธอแรกเดี่ยวนิทรรศการ "เดอะครวญ" ที่เก็บฟงแตงโรเบิร์ตในไมอามี่ ฟลอริด้า รวมหน้าเพี้ยนบาง แต่ชิ้นนิยมมากที่สุดไม่รวมหน้าทั้งหมด งานที่ขายเร็วที่สุดที่มีภาพไม่ มีคุณลักษณะ telling สุดของเรื่อง แทน ห้องเพียงดึงผมของพวกเขา และ บางที ของลำคอ และไหล่เธอมาพร้อมกับเทคนิคเกือบ โดยบังเอิญ "ฉันจะเพียงนั่งดูทีวี และเพียงแค่วาดหูผมต้องปิดสมองของฉัน เธอกล่าว "บางครั้งฉันจะวาดทรงผม แต่การทำหน้าขวาเป็นบิตที่ยากที่สุด ดังนั้นฉันจะปล่อยให้พวกเขาออก"เธอเริ่มต้นการลงรายการบัญชีเหล่านี้ร่างอินสตาแกรม และก็ประหลาดใจเมื่อร่างนี้เข้าฌาน ทำปากกาลูกลื่น ดึงดูดความสนใจมากขึ้นกว่า watercolours เธอถูกใช้จ่ายสัปดาห์ใน"คนที่ดูเหมือนจะ ชอบวาดปากกา ทุกคนใช้ปากกา ฉันสามารถใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ทำงานทุกวันกับภาพวาดขนาดใหญ่ แต่ร่างอย่างรวดเร็วจะได้รับการตอบรับที่ดี"ในเดือนธันวาคมปีนี้ โรเบิร์ตฟงแตงจะแสดงภาพวาดขนาดใหญ่ผม 12 ในศิลปะบาเซิลไมอามี่ หนึ่งของงานศิลปะที่ใหญ่ที่สุด และรวยที่ สุด ในสหรัฐอเมริกา แกลเลอรี่ที่ขายของเธอทำงานสองปี แต่จะเป็นนิทรรศการที่ใหญ่ที่สุดของเธอได้"สิ่งที่มีเหมือนจะ ขายเช่น เธอคลินิ้วมือของเธอ "จริง ๆ รวดเร็ว ปีแรกที่ผมส่งภาพวาดเล็กน้อยสาม และจะขายทันที ปีสองที่ผมส่งภาพวาดขนาดใหญ่สอง และพวกเขาขายทันที มันเป็นบ้า"สำหรับห้อง ขายเพิ่มเติมหมายถึง น้อยแสดงในโฆษณา "ผมอยากเน้นศิลปะตอนนี้ เธอกล่าวว่า "จริง ๆ แคบลงว่าฉันทำ ข้าพเจ้าทำมากสิ่ง – เพลง ศิลปะ โฆษณา ทั้งหมดที่อยากทำตอนนี้เป็นสีสำหรับเก็บ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันถูกสื่อพูดถึงจุดสำหรับในช่วงห้าปีหรือดังนั้นวัยรุ่นที่ติดทนนานและนาน. ค่าเช่าที่เพิ่มขึ้นจะบังคับให้คนที่จะอยู่อาศัยอยู่กับพ่อแม่ของพวกเขาอีกต่อไป เพิ่มมากขึ้นการตลาดงานที่ไม่มั่นคงจะทำให้การศึกษาระดับอุดมศึกษาสิ่งจำเป็นสำหรับการจ้างงานคนรับใช้มากที่สุด การลงทะเบียนในการศึกษาหลังจบการศึกษาสูงกว่าที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนที่ออกวาง 'จริง' สำหรับเพียงไม่กี่ปีที่ผ่านมา. คนที่กำลังจะแต่งงานในภายหลังและมีเด็กในภายหลัง ในสหราชอาณาจักรแนวทางจิตวิทยาเด็กมีการขยายอย่างเป็นทางการในตอนท้ายของปลายวัยรุ่นตั้งแต่อายุ 18 ถึง 25 ศิลปินโอ๊คแลนด์เฮนแฮร์ริส, 31, วัยรุ่นขยายเวลานี้เป็นเรื่องของเธอกลาง. การทำงานเด่นในสีน้ำหรือปากกาลูกลื่นสีดำเธอเสมอ วาดใบหน้าของผู้ชายที่สวยงามละห้อยและหญิงในยุค 20 ต้นไปกลางของพวกเขา; อาศัยการมองตาของพวกเขาหันไปทางด้านจิตใจความไม่พอใจของพวกเขาจากความหวังของคนหนุ่มสาวที่เหลือของพวกเขา. ชายของเธอทุกคนมีฟลอปปี้เป็นไปไม่ได้ผมหยักริมฝีปากอวบอิ่มและดวงตาที่เบิกกว้าง สาว ๆ ของเธอมีความยาว, ล็อคเงาซุกอยู่ด้านหลังหูหรือผูกขึ้นในบุญ สายตาของพวกเขามักจะถูกปิด. เธอบอกว่าเธอไม่ทราบว่าสิ่งที่เธอจะมองหาในเรื่องที่เธอก็รู้ว่ามันเมื่อเธอเห็นมัน "ผมชอบการแสดงออกของเขาเพราะเขามีลักษณะชนิดของกลัว" เธอกล่าวชี้ไปที่การทำงานในความคืบหน้า. วิชาของเธอมีแนวโน้มที่จะเป็นเพื่อนหรือเพื่อนของเพื่อนมักจะมาจากภาพที่เธอจะใช้เวลาของพวกเขาที่จะดึงออกมาจากในภายหลัง "ฉันได้ทำบางวาดภาพชีวิต" เธอกล่าว "แต่มันเป็นเพียงเรื่องง่ายที่จะทำมันได้จากรูปภาพ. ฉันสามารถใช้เวลาของฉัน." แฮร์ริสมีลักษณะเช่นเดียวกับภาพของเธอ เงื่อนงำด้วยแรงที่เงียบสงบของความมุ่งมั่น เธอมีใบหน้ากลม เงางามผมบลอนด์ของเธอ (ด้านใดด้านหนึ่งซุกหลังใบหูของเธอ) เหมาะสำหรับการอย่างใดอย่างหนึ่งของภาพวาดปากกาของเธอ เลื่อนผ่านบัญชี Instagram ของเธอภาพของเธอรวมเข้าไปในภาพวาดและภาพวาดของเธอ (ยกเว้นเธอสวมแว่นตาและวิชาของเธอไม่เคยทำ). สตูดิโอของเธอในอาคารศตวรรษที่ 20 ในช่วงต้นโอ๊คแลนด์ในเมืองเป็น smallish, สีขาว ห้องพักมีกำแพงล้อมรอบร่วมกับนักออกแบบที่บอกว่าเธอสอนตัวเองให้วาดและระบายสีเฉพาะหลังจากที่ออกจากประติมากร school.and ศิลปะ เธอมีห้าวันต่อสัปดาห์ทำให้เวลาทำงานเดินไปทำงานและบ้านอีกครั้งจากเธอแบนใน Grey Lynn. โต๊ะเขียนหนังสือของเธอเป็นระเบียบเรียบร้อย มีลิ้นชักโปร่งแสงขนาดใหญ่ของปากกาและสี, เครื่องพิมพ์สำหรับการขยายสเก็ตช์ที่จะทาสีหรือวาดที่เต็มขนาดกล่องไฟสำหรับการติดตามและพอร์ตการลงทุนจัดดีกับการทำงานจัดเรียงเป็นภาพของการปฏิบัติงานศิลปะของเธอและ . ป้ายภาพประกอบและภาพวาดในเชิงพาณิชย์ที่จะช่วยจ่ายค่าเช่ายึดอย่างระมัดระวังกับผนังเป็นภาพวาดในขั้นตอนต่างๆของการผลิต- การวาดภาพเส้นร่างหนาแน่นสีน้ำรอให้อีกชั้นหนึ่งของสีอิงค์เจ็ทพิมพ์ออกมาจากคนภาพเป็น ส่งอีเมลของเธอสำหรับนายหน้า. ในปีที่ผ่านมาหรือดังนั้นภาพของเธอได้กลายเป็นที่นิยมมากขึ้นทั่วโลก. เมื่อสำนักงานท้องถิ่นของ Universal Music ให้แซมสมิ ธ ภาพที่เธอวาดของเขาเขาชอบมันมากเขาถาม เธอจะพบกับเขาในครั้งต่อไปของเธอในนิวยอร์ก. โจนาห์ฮิลล์พยายามที่จะซื้อหนึ่งในภาพวาดของเธอ แต่ได้ขายไปแล้ว. โดยไม่เจตนาที่จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของฉากศิลปะออนไลน์เธอมีกว่า 16,000 สาวก Instagram ที่ต้องการภาพของเธอใน พันของพวกเขาออกความเห็นเช่น "งานของคุณอยู่นอกเหนือ amazinggg", "นี้ทำให้ผมอยากจะร้องไห้ ฉันรักมัน "และ emojis ของยิ้มใบหน้าด้วยตารูปหัวใจ." มันเย็น แต่ก็ยังเป็นบิตแปลก "เธอบอกฉันในนุ่มของเธอเสียงขี้อาย." ศิลปินบางคนสนับสนุนให้มันด้วยวิธีอื่น ๆ อีกมากมายและมีปฏิสัมพันธ์กับวิธีที่ผู้คนมากขึ้น และผมพยายามที่จะเป็นอีกเล็กน้อย ... "เส้นทางความคิดของเธอออก." ฉันอาย. "เธอได้รับจำนวนมากของอีเมลจากวัยรุ่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสหราชอาณาจักรขอให้สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจของเธอและวิธีที่พวกเขาสามารถเป็นที่ประสบความสำเร็จเป็นเธอ. "มันเป็นเรื่องดีจริงๆ" เธอกล่าว "แต่ทั้งหมดที่ฉันทำคือการทำงานและการกินและไปที่โรงยิมและไปนอน ชีวิตของฉันไม่ได้เย็น แต่มันเป็นเรื่องดีสำหรับคนที่จะคิดว่ามันเป็น. "วันก่อนเราได้พูดคุยสาวในInstagram ที่โพสต์ภาพวาดของผมติดแท็กแฮร์ริสและเพิ่ม" โปรดรักฉัน ". แฮร์ริสชอบมันซึ่งนำ การโพสต์ว่า "โอ้พระเจ้าของฉันที่เธอชอบมัน!" แฮร์ริสได้รับเสมอ. เติบโตขึ้นมาใน Kumeu ลูกสาวของโรงเรียนครูสอนศิลปะระดับประถมศึกษาและอดีตทนายความหัน winemaker เธอได้รับการสนับสนุนเสมอสร้างสรรค์การวาดภาพใบหน้าตั้งแต่เธอยังเป็น เด็ก (แม้ว่าเธอดึงกระต่ายแล้วด้วย). ในโรงเรียนมัธยมเธอเรียนลูฟรอยด์แล้วไปโรงเรียนศิลปะเพียงเพราะเธอไม่เคยรู้อะไรที่จะทำ. "ฉันไม่ได้ดีมากที่โรงเรียนศิลปะที่ทุกคน "เธอกล่าวนึกถึงวิธีการที่เธอไม่เคยพบสถานที่ที่เธอมีไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ชนิดของการทำงานที่เธออยากจะทำ." ผมจะต้องรักที่จะไปที่โรงเรียนศิลปะหลายร้อยปีที่ผ่านมาและได้เรียนรู้จำนวนมากของการวาดภาพทฤษฎีและทฤษฎีสี. " แต่เธอสอนตัวเองฝีมือการวาดภาพและการวาดภาพหลังจากที่เธอจบการศึกษาจากการศึกษาภาพวาดและพยายามที่จะคัดลอกพวกเขาเช่นเดียวกับที่เธอจะต้องศตวรรษที่ผ่านมา. เธอเข้ามาในสตูดิโอของเธอในระหว่างวันและจากนั้นในช่วงเย็นร่างเหตุผลในด้านหน้า ของทีวี นอกเหนือจากการเรียนรู้ผ่านชั่วโมงของการปฏิบัติที่เธอบอกว่าบทเรียนที่ใหญ่ที่สุดที่ได้เรียนรู้ความอดทนและความเพียร "ผมไม่ได้ตระหนักถึงวิธีการมากเวลาที่คุณควรจะใช้จ่ายในการวาดภาพ" เธอกล่าว. "ผมคิดว่าคุณก็สามารถปั่นออก แต่ดูเหมือนมากดีกว่าถ้าคุณใช้เวลาของคุณ. ฉันคิดว่าฉันได้เรียนรู้ทุกที่ ที่โรงเรียนศิลปะและฉันไม่ได้ที่ทุกคน. "แฮร์ริสเริ่มต้นการรวบรวมความสนใจผ่านค่าคอมมิชชั่นที่เกี่ยวข้องกับเพลงของเธอส่วนใหญ่โปสเตอร์คอนเสิร์ตและปกอัลบั้มเป็นครั้งคราว จุดหักเหเป็นโปสเตอร์ของเธอสำหรับการทัวร์เอเรียลสีชมพู 2012 นิวซีแลนด์. ครั้งแรกที่เธอวาดเขาเปรียบเปรยขณะที่เธอมักจะได้ แต่กลายเป็นเบื่อ เธอเคยเห็นเมื่อเร็ว ๆ นี้ออนไลน์ถ่ายภาพของโทรทัศน์ที่หยุดชั่วคราวแสดงภาพของรูปปั้นคลาสสิก, หยุดบิดเบือนภาพขวาผ่านศูนย์ เธอพยายามที่จะทำสิ่งเดียวกันกับเอเรียลสีชมพู ในภาพแหล่งที่มาของเธอเป็นสีชมพูหมอบมากกว่าการร้องเพลงเป็นไมโครโฟนกำแน่น ผมคางยาวของเขาเป็นสีน้ำตาลหนูกับลายเส้นสีชมพูสดใส. ในรุ่นแฮร์ริสเธอเอาผมที่ตกไปอีกด้านหนึ่งของดวงตาของเขาและดึงมันบนใบหน้าของเขาบิดเบือนภาพเพื่อดวงตาของเขาจะถูกลบโดยวิปริตของ ผมและเนื้อของเขา มันง่าย แต่อาการประสาทหลอน คุณจะรู้ว่ามันผิด แต่คุณไม่ได้ทันทีว่าทำไม. แฮร์ริสที่สนิทสนมหมายถึงเทคนิคการเป็น "Melty ใบหน้า" รู้ว่าเธอเป็นยังสิ่ง เธอผลักดันมันต่อไปทำให้บิดเบือนมากขึ้น, เพิ่มสีที่ไม่เป็นถ้ามีใบหน้าที่ถูกเลือดออกในเท็เช่นในภาพวาดของเธอบนหน้าปกของอัลบั้มเกรย์สันมัวร์ไม่มีที่สิ้นสุดของชีวิต! "ผมคิดว่าผมได้เสมอ รับการสนใจในการพยายามที่จะผสานรูปแบบด้วยกันโดยไม่ได้มองที่น่ากลัว "เธอกล่าวในตัวเองคัดค้าน "ผมพยายามที่จะผสมนามธรรมและเป็นรูปเป็นร่างด้วยกัน แต่ทำมันในทางที่มีลักษณะขัด." แต่เป็นใบหน้า Melty มีความนิยมมากขึ้นแฮร์ริสเริ่มที่จะย้ายออกไปจากเทคนิค "ผมไม่เคยเป็นหนึ่งในศิลปินที่สามารถทำสิ่งเดียวกันมาก - หารูปแบบและจากนั้นปั่นออกภาพวาด" เธอกล่าว. "เมื่อฉันได้รับสิ่งที่ดีจริงๆในสิ่งที่ฉันรู้สึกเหมือนฉันมีจะลองสิ่งใหม่ . " เธอเล่นรอบกับการบิดเบือนอื่น ๆ - ใบหน้าสองเท่าเช่นถ้าแบบจำลองที่แน่นอนของใบหน้าของเธอได้รับการโฉบเพียงใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขา ที่มากเกินไปยังไม่ได้นาน. ในเดือนพฤษภาคมปีนี้เธอได้มีการแสดงนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกของเธอว่า "ฮัม" ที่โรเบิร์ตฟอนเตนแกลลอรี่ในไมอามี่, ฟลอริด้า นิทรรศการรวมถึงบางส่วนใบหน้าบิดเบี้ยว แต่ชิ้นที่นิยมมากที่สุดไม่ได้รวมถึงใบหน้าที่ทั้งหมด ผลงานที่ขายได้เร็วที่สุดโดยไม่ต้องมีการถ่ายภาพบุคคลวิชา 'บอกคุณสมบัติมากที่สุด แต่แฮร์ริสก็ดึงผมของพวกเขาและบางทีคอและไหล่ของพวกเขา. เธอมากับเทคนิคเกือบโดยอุบัติเหตุ "ฉันต้องการเพียงแค่นั่งดูทีวีและเพียงแค่วาดหูมีขนรอบที่จะเปิดสมองของฉันออก" เธอกล่าว "บางครั้งฉันวาดทรงผม แต่ได้รับใบหน้าที่เหมาะสมเป็นบิตยากที่สุดดังนั้นฉันต้องการเพียงแค่ปล่อยให้พวกเขาออก." เธอเริ่มโพสต์ภาพวาดเหล่านี้ไปยัง Instagram และรู้สึกประหลาดใจเมื่อภาพวาดสมาธิเหล่านี้ทำในปากกาลูกลื่น, ดึงดูดความสนใจมากขึ้นกว่าสีน้ำที่เธอใช้จ่ายสัปดาห์. "คนดูเหมือนจะชอบภาพวาดปากกา. ทุกคนใช้ปากกา. ฉันสามารถใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์การทำงานในชีวิตประจำวันในการวาดภาพขนาดใหญ่ แต่ร่างอย่างรวดเร็วจะได้รับการตอบสนองที่ดีกว่า." ในเดือนธันวาคมปีนี้โรเบิร์ตฟอนเทน 12 จะแสดงภาพวาดของผมที่มีขนาดใหญ่ในศิลปะบาเซิลไมอามี่ซึ่งเป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุดและร่ำรวยที่สุด, งานแสดงสินค้างานศิลปะในประเทศสหรัฐอเมริกา แกลเลอรี่มียอดขายผลงานของเธอมีช่วงสองปีที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้จะเป็นงานแสดงสินค้าที่ใหญ่ที่สุดของเธอยัง. "สิ่งที่มีก็ดูเหมือนว่าจะขายเช่น" เธอคลิกที่นิ้วมือของเธอ "ได้อย่างรวดเร็วจริงๆ. ในปีแรกที่ผมส่งภาพวาดสามเล็ก ๆ น้อย ๆ และพวกเขา ขายตรงไป. ปีที่สองผมส่งสองภาพขนาดใหญ่และพวกเขาขายได้ทันที. มันบ้า. "สำหรับแฮร์ริสหมายถึงยอดขายเพิ่มขึ้นน้อยกว่าที่แสดงสำหรับการโฆษณา "ผมเพียงต้องการที่จะมุ่งเน้นไปที่ศิลปะในขณะนี้" เธอกล่าว "เพียงแค่แคบลงจริงๆสิ่งที่ฉันทำผมทำสิ่งที่มาก -.. ดนตรีศิลปะการโฆษณาทั้งหมดที่ฉันต้องการจะทำในขณะนี้คือสีสำหรับแกลเลอรี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นสื่อที่พูดถึงจุดสำหรับสุดท้ายห้าปีหรือดังนั้นที่วัยรุ่นจะยาวนานอีกต่อไปและอีกต่อไป

ค่าเช่าที่เพิ่มขึ้นบังคับให้ประชาชนพักอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของพวกเขาอีกต่อไป ยิ่งขึ้น ตลาดงานไม่มั่นคง ทำให้การศึกษาระดับอุดมศึกษาจำเป็นสำหรับการจ้างงานที่ต่ำต้อยที่สุด ลงทะเบียนเรียนในระดับบัณฑิตศึกษาในระดับการศึกษาที่สูงกว่าเดิมเต็มไปด้วยคนใส่ออก ' โลก ' จริงสำหรับเพียงสองปี

มีคนแต่งงานกัน มีลูกทีหลัง ใน UK , แนวทางจิตวิทยาเด็กอย่างเป็นทางการขยายส่วนท้ายของวัยรุ่นตอนปลาย อายุ 18 ถึง 25 .

โอ๊คแลนด์ศิลปิน Henrietta แฮร์ริส , 31 , จะขยายวัยรุ่นเป็นวิชากลางของเธอ

งานเด่นในสีน้ำหรือปากกาลูกลื่นสีดำ เธอวาดและสีหน้าด้วยความโหยหาสวยงามชายและหญิงในช่วงต้นถึงกลางยุค 20 ของพวกเขา ; พวกเขาชื่นชอบ averted สบายใจ จิตของตนที่สมดุล โดยความหวังของเยาวชนที่เหลือของพวกเขา พวกเธอ

มีคนปี้ ผมหยัก ริมฝีปากอวบอิ่ม และดวงตากว้าง สาวของเธอได้นาน , ล็อคเงาเหน็บหลังหูหรือผูกขึ้นในขนมปัง สายตาของพวกเขามักจะปิด

เธอบอกว่าเธอไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่เธอมองหาในเรื่อง เธอจะรู้เมื่อเธอเห็นมัน ผมชอบสีหน้าของเขา เพราะเขาดูหวาดกลัว เธอกล่าวชี้ ไปทำงาน

วิชาของเธอมักจะถูกเพื่อน หรือเพื่อนของเพื่อน ปกติจากภาพถ่ายเธอใช้เวลาของพวกเขาเพื่อใช้ในภายหลัง" ผมเคยวาดภาพชีวิต " เธอกล่าว " แต่มันก็ง่ายที่จะทำจากภาพถ่าย ฉันสามารถใช้เวลาของฉัน "

แฮร์ริสดูเหมือนหนึ่งของเธอ portraits . ความเงียบกับแรงเงียบของความมุ่งมั่น เธอมีใบหน้ากลม นางเงาผมบลอนด์ ( หนึ่งข้างเหน็บหลังหูของเธอ ) เหมาะสำหรับหนึ่งของภาพวาดปากกาของเธอ เลื่อนผ่านบัญชี Instagram ของเธอ