The man pulls a large hunting knife

The man pulls a large hunting knife from his boot and begins to clean the dirt from beneath his nails with its tip.

“This is faith: You grow up; you go to school. Find a job. Get married. Start a family.” Finishing the job on one hand, a nail for each rite of passage, then beginning on the other. “Your kids grow up. They go to school. They find a job. They get married. They start a family.” Scrape, scrape. Scrape, scrape, scrape. He pushes his hat back with the heel of the hand that wields the knife. “I was never what you’d call a religious person. Haven’t seen the inside of a church in twenty years. But I know what faith is, Father. I know what it is to believe in something. The lights go out, they come back on. The floodwaters roll in, they roll out again. Folks get sick, they get better. Life goes on. That’s true faith, isn’t it? Your mumbo-jumbo about heaven and hell, sin and salvation, throw it all out and you’re still left with that. Even your biggest church-bashing atheist has faith in that. Life will go on.”

“Yes,” the priest says. “Life will go on.”

The watchman bares his teeth. He jabs the knife toward the priest’s chest and snarls, “You haven’t heard a damn word I’ve said. See, this is why I can’t stand your kind. You light your candles and mumble your Latin spells and pray to a god who isn’t there, doesn’t care, or is just plain crazy or cruel or both. The world burns and you praise the asshole who either set it or let it.”

The little priest has raised his hands, the same hands that consecrated the bread and wine, as if to show the man that they are empty, that he means no harm.

“I don’t pretend to know the mind of God,” the priest begins, lowering his hands. Eyeing the knife, he quotes from the book of Job: “‘Therefore I have declared that which I did not understand, things too wonderful for me, which I did not know.’”

The man stares at him for a very long, very uncomfortable moment, absolutely still except for his jaw working the already tasteless knob of gum.

“I’m going to be honest with you, Father,” he says matter-of-factly. “I feel like killing you right now.”

The priest nods somberly. “I’m afraid that may happen. When the truth hits home.”

He eases the knife from the man’s shaking hand. The priest touches the man’s shoulder.

The man flinches but doesn’t pull away. “What is the truth?” the man whispers.

“This,” the little priest answers, and drives the knife deep into the man’s chest.

The blade is very sharp—it slides through the man’s shirt easily, gliding between the ribs before sinking three inches into the heart.

The priest pulls the man to his chest and kisses the top of his head. May God give you pardon and peace.

It is over quickly. The gum drops from the man’s slackened lips, and the priest picks it up and tosses it through the cave’s mouth. He eases the man onto the cold stone floor and stands up. The wet knife glimmers in his hand. The blood of the new and everlasting covenant . . .

The priest studies the dead man’s face, and his heart burns with rage and revulsion. The human face is hideous, unendurably grotesque. No need to hide his disgust anymore.

The little priest returns to the Big Room, following a well-worn path into the main chamber, where the others twitch and turn in restless sleep. All except Agatha, who leans against the back wall of the chamber, a small woman lost in the fur-lined jacket the little priest had lent her, her frizz of unwashed hair a cyclone of gray and black. Grime nestles in the deep crevices of her withered face, around a mouth bereft of dentures long since lost and eyes buried in folds of sagging skin.

This is humanity, the priest thinks. This is its face.

“Father, is that you?” Her voice is barely audible, a mouse’s squeak, a rat’s high-pitched cry.

And this, humanity’s voice.

“Yes, Agatha. It’s me.”

She squints into the human mask he has worn since infancy, obscured in shadow. “I can’t sleep, Father. Will you sit with me awhile?”

“Yes, Agatha. I will sit with you.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนดึงมีดล่าสัตว์ขนาดใหญ่จากบูตของเขา และเริ่มต้นการทำความสะอาดสิ่งสกปรกนำเล็บของเขาด้วยปลายของ"นี่คือความเชื่อ: คุณโต คุณไปโรงเรียน ค้นหางาน จะแต่งงาน เริ่มต้นครอบครัว" จบงานมือหนึ่ง เล็บสำหรับแต่ละพิธีของทาง แล้วเริ่มต้นอื่น ๆ "เด็ก ๆ ที่เติบโตขึ้น พวกเขาไปโรงเรียน พวกเขาหางาน พวกเขาจะแต่งงาน พวกเขาเริ่มต้นครอบครัว" ขูด ขูด ขูด ขูด ขูด เขาผลักหมวกของเขากลับ มีส้นมือที่ wields มีด "ผมไม่เคยอะไรที่คุณจะต้องเรียกคนเคร่งศาสนา ยังไม่เห็นด้านในของโบสถ์ในยี่สิบปี แต่จะทราบสิ่งศรัทธา พ่อ ฉันรู้ว่ามันคืออะไรจะเชื่อในสิ่งที่ ไฟออกไป กลับมาบน ไม่สมควรม้วนใน พวกเขาลุยอีกครั้ง คนได้รับการป่วย พวกเขาได้ดีกว่า ชีวิตไปใน นั่นคือศรัทธาที่แท้จริง ไม่ได้ ของคุณ mumbo-jumbo เกี่ยวกับสวรรค์ และนรก บาป และ รอด โยนมันออกทั้งหมด และคุณยังคงทิ้งไว้กับที่ แม้ของที่โบสถ์ทุบตีพระเจ้ามีความเชื่อในที่ ชีวิตจะไป" ปุโรหิตกล่าวว่า "yes "ชีวิตจะไป"ยามปราชัยฟันของเขา เขา jabs มีดอกของปุโรหิตและ snarls "คุณไม่ได้ยินคำไอ้ที่ฉันได้กล่าว ดู จึงไม่สามารถยืนชนิดของคุณ คุณแสงเทียนคุณ และพึมพำคาถาของละติน และอธิษฐานกับพระเจ้าที่ไม่มี ไม่แคร์ หรือเพียงธรรมดาบ้า หรือโหดร้าย หรือทั้งสองอย่าง เผาไหม้โลกและคุณสรรเสริญไอ้ที่ตั้ง หรือปล่อยให้มัน"The little priest has raised his hands, the same hands that consecrated the bread and wine, as if to show the man that they are empty, that he means no harm.“I don’t pretend to know the mind of God,” the priest begins, lowering his hands. Eyeing the knife, he quotes from the book of Job: “‘Therefore I have declared that which I did not understand, things too wonderful for me, which I did not know.’”The man stares at him for a very long, very uncomfortable moment, absolutely still except for his jaw working the already tasteless knob of gum.“I’m going to be honest with you, Father,” he says matter-of-factly. “I feel like killing you right now.”The priest nods somberly. “I’m afraid that may happen. When the truth hits home.”He eases the knife from the man’s shaking hand. The priest touches the man’s shoulder. The man flinches but doesn’t pull away. “What is the truth?” the man whispers.“This,” the little priest answers, and drives the knife deep into the man’s chest. The blade is very sharp—it slides through the man’s shirt easily, gliding between the ribs before sinking three inches into the heart. The priest pulls the man to his chest and kisses the top of his head. May God give you pardon and peace. It is over quickly. The gum drops from the man’s slackened lips, and the priest picks it up and tosses it through the cave’s mouth. He eases the man onto the cold stone floor and stands up. The wet knife glimmers in his hand. The blood of the new and everlasting covenant . . . The priest studies the dead man’s face, and his heart burns with rage and revulsion. The human face is hideous, unendurably grotesque. No need to hide his disgust anymore. The little priest returns to the Big Room, following a well-worn path into the main chamber, where the others twitch and turn in restless sleep. All except Agatha, who leans against the back wall of the chamber, a small woman lost in the fur-lined jacket the little priest had lent her, her frizz of unwashed hair a cyclone of gray and black. Grime nestles in the deep crevices of her withered face, around a mouth bereft of dentures long since lost and eyes buried in folds of sagging skin. This is humanity, the priest thinks. This is its face.“Father, is that you?” Her voice is barely audible, a mouse’s squeak, a rat’s high-pitched cry. And this, humanity’s voice.“Yes, Agatha. It’s me.”She squints into the human mask he has worn since infancy, obscured in shadow. “I can’t sleep, Father. Will you sit with me awhile?” “Yes, Agatha. I will sit with you.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

. คนที่ดึงมีดล่าสัตว์ขนาดใหญ่จากรองเท้าบู๊ตของเขาและเริ่มที่จะทำความสะอาดสิ่งสกปรกออกมาจากใต้เล็บของเขากับปลาย

"นี่เป็นความเชื่อ: คุณเติบโตขึ้น; คุณไปโรงเรียน. หางาน. ได้แต่งงาน. เริ่มต้นครอบครัว. "จบงานบนมือข้างหนึ่งเล็บสำหรับพิธีกรรมทางแต่ละจุดเริ่มต้นแล้วในที่อื่น ๆ "เด็กของคุณเติบโตขึ้น พวกเขาไปโรงเรียน. พวกเขาหางาน พวกเขาแต่งงานกัน. พวกเขาเริ่มต้นชีวิตครอบครัว. "ขูดขูด ขูดขูดขูด เขาผลักดันหมวกของเขากลับมาพร้อมกับส้นมือที่อาวุธมีด "ผมไม่เคยสิ่งที่คุณต้องการเรียกคนศาสนา ไม่ได้เห็นภายในของคริสตจักรในยี่สิบปี แต่ฉันรู้ว่าสิ่งที่เป็นความเชื่อของพระบิดา ฉันรู้ว่ามันคืออะไรที่จะเชื่อในบางสิ่งบางอย่าง ไฟออกไปพวกเขากลับมาใน น้ำท่วมม้วนพวกเขาแผ่ออกมาอีกครั้ง คนที่ได้รับการป่วยที่พวกเขาได้รับดีกว่า ชีวิตดำเนินต่อไป นั่นคือความเชื่อความจริงไม่ได้หรือไม่ mumbo จัมโบ้ของคุณเกี่ยวกับสวรรค์และนรกบาปและความรอดโยนมันออกทั้งหมดและคุณจะเหลือยังคงอยู่กับที่ แม้พระเจ้าคริสตจักรทุบตีที่ใหญ่ที่สุดของคุณมีความเชื่อมั่นในว่า ชีวิตจะไป. "

" ใช่ "ปุโรหิตกล่าวว่า "ชีวิตจะไป."

ยามปราชัยฟันของเขา เขา jabs มีดไปยังหน้าอกของพระสงฆ์และคำราม "คุณยังไม่เคยได้ยินคำด่าฉันได้กล่าวว่า ดูนี่คือเหตุผลที่ฉันไม่สามารถยืนชนิดของคุณ คุณแสงเทียนของคุณและพึมพำคาถาภาษาละตินของคุณและอธิษฐานต่อพระเจ้าที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นไม่ได้ดูแลหรือเป็นเพียงธรรมดาบ้าหรือโหดร้ายหรือทั้งสองอย่าง เกิดเพลิงไหม้ในโลกและคุณสรรเสริญไอ้ที่ตั้งค่ามันหรือให้มัน. "

พระเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ยกมือของเขา, มือเดียวกับที่ถวายขนมปังและไวน์เช่นถ้าจะแสดงให้เห็นคนที่พวกเขาเป็นที่ว่างเปล่าว่าเขาหมายความว่าไม่มี อันตราย.

"ฉันไม่ได้หลอกที่จะรู้ว่าใจของพระเจ้า" พระสงฆ์เริ่มลดมือของเขา eyeing มีดเขาพูดจากหนังสือของงาน: ". ดังนั้นผมจึงได้ประกาศว่าที่ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากเกินไปสำหรับผมซึ่งผมไม่ทราบว่า"

คนที่จ้องมองมาที่เขาเป็นเวลานานมาก ช่วงเวลาที่อึดอัดอย่างยังคงยกเว้นขากรรไกรของเขาทำงานลูกบิดรสจืดอยู่แล้วของเหงือก.

"ฉันจะซื่อสัตย์กับคุณพ่อ" เขากล่าวว่าเรื่องของหลักความจริง "ฉันรู้สึกเหมือนฆ่าคุณในขณะนี้."

พระพยักหน้าอย่างเศร้าหมอง "ผมเกรงว่าอาจจะเกิดขึ้น เมื่อความจริงฮิตบ้าน. "

เขาก้อมีดจากมือสั่นของมนุษย์ พระสงฆ์สัมผัสไหล่ของชายคนนั้น.

คนที่ถอย แต่ไม่ได้ดึงออก "ความจริงคืออะไร?" คนกระซิบ.

"นี้" คำตอบที่พระสงฆ์เล็ก ๆ น้อย ๆ และไดรฟ์มีดลึกเข้าไปในหน้าอกของชายคนนั้น.

ใบมีดคมมันมากสไลด์ผ่านเสื้อของชายคนนั้นได้อย่างง่ายดายร่อนระหว่างซี่โครงก่อนที่จะจม สามนิ้วเข้าไปในหัวใจ.

พระดึงคนที่หน้าอกของเขาและจูบด้านบนของหัวของเขา พระเจ้าอาจทำให้คุณให้อภัยและความสงบสุข.

มันเป็นมากกว่าอย่างรวดเร็ว เหงือกลดลงจากริมฝีปากหย่อนยานของมนุษย์และปุโรหิตหยิบมันขึ้นมาและโยนมันผ่านปากถ้ำ เขาก้อคนบนชั้นหินที่หนาวเย็นและลุกขึ้นยืน glimmers ดเปียกในมือของเขา เลือดแห่งพันธสัญญาใหม่และนิรันดร์ . .

พระสงฆ์ศึกษาใบหน้าของคนตายและหัวใจของเขาเผาไหม้ด้วยความโกรธและความสนใจ ใบหน้าของมนุษย์เป็นน่าเกลียดพิลึก unendurably ไม่จำเป็นต้องซ่อนความรังเกียจของเขาอีกต่อไป.

ผลตอบแทนที่พระสงฆ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ไปที่ห้องใหญ่ต่อไปนี้เป็นเส้นทางที่ดีสวมใส่เข้าไปในห้องหลักที่คนอื่น ๆ ชักและเปิดในการนอนหลับกระสับกระส่าย ทั้งหมดยกเว้นอกาธาที่พิงผนังด้านหลังของห้องที่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หายไปในแจ็คเก็ตขนสัตว์เรียงรายพระสงฆ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ยืมของเธอเสียงแฉ่ของเธอผมไม่เคยอาบน้ำของพายุไซโคลนสีเทาและสีดำ สิ่งสกปรกแอบอิงในรอยแยกลึกของใบหน้าของเธอลีบรอบปากสูญเสียของฟันปลอมที่หายไปนานตั้งแต่และตาฝังอยู่ในรอยพับของผิวหย่อนคล้อย.

นี้เป็นมนุษยชาติปุโรหิตคิด นี่คือใบหน้าของ.

"พ่อคือคุณ?" เสียงของเธอแทบจะไม่ได้ยินเสียงสารภาพของเมาส์หนูของแหลมสูงร้องไห้.

และเสียงนี้ของมนุษยชาติ.

"ใช่อกาธา มันเป็นฉัน. "

เธอ squints เข้าไปในหน้ากากมนุษย์เขาได้สวมใส่ตั้งแต่ยังเป็นทารกบดบังในเงา "ฉันไม่สามารถนอนหลับพ่อ คุณจะนั่งกับผมสักครู่? "

" ใช่อกาธา ผมจะนั่งอยู่กับคุณ. "