- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
RabiesRabies is a viral disease tha
Rabies
Rabies is a viral disease that causes acute inflammation of the brain in humans and other warm-blooded animals. Early symptoms can include fever and tingling at the site of exposure. These symptoms are followed by one or more of the following symptoms: violent movements, uncontrolled excitement, fear of water, an inability to move parts of the body, confusion, and loss of consciousness. Once symptoms appear it nearly always results in death. The time period between contracting the disease and the start of symptoms is usually one to three months; however, this time period can vary from less than one week to more than one year. The time is dependent on the distance the virus must travel to reach the central nervous system.
Rabies is caused by lyssaviruses including: rabies virus and Australian bat lyssavirus. Rabies is spread when an infected animal scratches or bites another animal or human. Saliva from an infected animal can also transmit rabies if the saliva comes into contact with the mouth, nose, or eyes. Overall dogs are the most common animal involved. More than 99% of rabies cases in countries where dogs commonly have the disease are caused by dog bites. In the Americas, bat bites are the most common source of rabies infections in humans, and less than 5% of cases are from dogs. Rodents are very rarely infected with rabies. The rabies virus travels to the brain by following the peripheral nerves. The disease can only be diagnosed after the start of symptoms.
Animal control and vaccination programs have decreased the risk of rabies from dogs in a number of regions of the world. Immunizing people before they are exposed is recommended for those who are at high risk. The high-risk group includes people who work with bats or who spend prolonged periods in areas of the world where rabies is common. In people who have been exposed to rabies, the rabies vaccine and sometimes rabies immunoglobulin are effective in preventing the disease if the person receives the treatment before the start of rabies symptoms. Washing bites and scratches for 15 minutes with soap and water, povidone iodine, or detergent may reduce the number of viral particles and may be somewhat effective at preventing transmission. Only a few people have survived a rabies infection after showing symptoms and this was with extensive treatment known as the Milwaukee protocol.
Rabies causes about 26,000 to 55,000 deaths worldwide per year. More than 95% of these deaths occur in Asia and Africa. Rabies is present in more than 150 countries and on all continents but Antarctica. More than 3 billion people live in regions of the world where rabies occurs. A number of countries including Australia, Canada, Japan, Malaysia, the United States, and Western Europe do not have rabies among dogs. Many small island nations do not have rabies at all.
Signs and symptoms
The period between infection and the first flu-like symptoms is typically 2 to 12 weeks in humans. Incubation periods as short as four days and longer than six years have been documented, depending on the location and severity of the contaminated wound and the amount of virus introduced. Signs and symptoms may soon expand to slight or partial paralysis, anxiety, insomnia, confusion, agitation, abnormal behavior, paranoia, terror, and hallucinations, progressing to delirium. The person may have hydrophobia.
Death almost always occurs 2 to 10 days after first symptoms. Survival is rare once symptoms have presented, even with the administration of proper and intensive care. Jeanna Giese, who in 2004 was the first patient treated with the Milwaukee protocol, became the first person ever recorded to have survived rabies without receiving successful post-exposure prophylaxis. An intention-to-treat analysis has since found this protocol has a survival rate of about 8%.
Hydrophobia
Hydrophobia ("fear of water") is the historic name for rabies. It refers to a set of symptoms in the later stages of an infection in which the person has difficulty swallowing, shows panic when presented with liquids to drink, and cannot quench his or her thirst. Any mammals infected with the virus may demonstrate hydrophobia.
Saliva production is greatly increased, and attempts to drink, or even the intention or suggestion of drinking, may cause excruciatingly painful spasms of the muscles in the throat and larynx. This can be attributed to the fact that the virus multiplies and assimilates in the salivary glands of the infected animal for the purpose of further transmission through biting, and the infected animal's ability to transmit the virus will reduce significantly if he can swallow his saliva with/without external source of water.
Hydrophobia is commonly associated with furious rabies that affects 80% of the infected people. The remaining 20% may experience a paralytic form of rabies that is marked by muscle weakness, loss of sensation, and paralysis. This form of rabies does not usually cause fear of water.
Cause
Rabies is caused by a number of lyssaviruses including: rabies virus and Australian bat lyssavirus.
The rabies virus is the type species of the Lyssavirus genus, in the family Rhabdoviridae, order Mononegavirales. Lyssaviruses have helical symmetry, with a length of about 180 nm and a cross-section of about 75 nm. These viruses are enveloped and have a single-stranded RNA genome with negative sense. The genetic information is packed as a ribonucleoprotein complex in which RNA is tightly bound by the viral nucleoprotein. The RNA genome of the virus encodes five genes whose order is highly conserved: nucleoprotein (N), phosphoprotein (P), matrix protein (M), glycoprotein (G), and the viral RNA polymerase (L).
Once within a muscle or nerve cell, the virus undergoes replication. The trimeric spikes on the exterior of the membrane of the virus interact with a specific cell receptor, the most likely one being the acetylcholine receptor, acetyl. The cellular membrane pinches in a procession known as pinocytosis and allows entry of the virus into the cell by way of an endosome. The virus then uses the acidic environment, which is necessary, of that endosome and binds to its membrane simultaneously, releasing its five proteins and single strand RNA into the cytoplasm.
The L protein then transcribes five mRNA strands and a positive strand of RNA all from the original negative strand RNA using free nucleotides in the cytoplasm. These five mRNA strands are then translated into their corresponding proteins (P, L, N, G and M proteins) at free ribosomes in the cytoplasm. Some proteins require post-translative modifications. For example, the G protein travels through the rough endoplasmic reticulum, where it undergoes further folding, and is then transported to the Golgi apparatus, where a sugar group is added to it (glycosylation).
Where there are enough proteins, the viral polymerase will begin to synthesize new negative strands of RNA from the template of the positive strand RNA. These negative strands will then form complexes with the N, P, L and M proteins and then travel to the inner membrane of the cell, where a G protein has embedded itself in the membrane. The G protein then coils around the N-P-L-M complex of proteins taking some of the host cell membrane with it, which will form the new outer envelope of the virus particle. The virus then buds from the cell.
From the point of entry, the virus is neurotropic, traveling quickly along the neural pathways into the central nervous system. The virus usually first infects muscle cells close to the site of infection, where they are able to replicate without being 'noticed' by the host's immune system. Once enough virus has been replicated, they begin to bind to acetyl choline receptors (p75NR) at the neuromuscular junction. The virus then travels through the nerve cell axon via retrograde transport, as its P protein interacts with dynein, a protein present in the cytoplasm of nerve cells. Once the virus reaches the cell body it travels rapidly to the Central Nervous System (CNS), replicating in motor neurons and eventually reaching to the brain.After the brain is infected, the virus travels centrifugally to the peripheral and autonomic nervous systems, eventually migrating to the salivary glands, where it is ready to be transmitted to the next host.
Transmission
Main article: Rabies transmission
All warm-blooded species, including humans, may become infected with the rabies virus and develop symptoms. Birds were first artificially infected with rabies in 1884; however, infected birds are largely if not wholly asymptomatic, and recover.[22] Other bird species have been known to develop rabies antibodies, a sign of infection, after feeding on rabies-infected mammals.
The virus has also been adapted to grow in cells of poikilothermic ("cold-blooded") vertebrates. Most animals can be infected by the virus and can transmit the disease to humans. Infected bats, monkeys, raccoons, foxes, skunks, cattle, wolves, coyotes, dogs, mongooses (normally yellow mongoose) and cats present the greatest risk to humans.
Rabies may also spread through exposure to infected domestic farm animals, groundhogs, weasels, bears, raccoons, and other wild carnivorans. Small rodents, such as squirrels, hamsters, guinea pigs, gerbils, chipmunks, rats, and mice, and lagomorphs such as rabbits and hares, are almost never found to be infected with rabies and are not known to transmit rabies to humans. The Virginia opossum is resistant but not immune to rabies.
The virus is usually present in the nerves and saliva of a symptomatic rabid animal. The route of infection is usually, but not always, by a bite. In many cases, the infected animal is exceptionally aggressive, may attack without provocation, and exhibits otherwise uncharacteristic behavior. This is an example of a viral pathogen modifying the behavior of its host to facilitate its transmission to other hosts.
Transmission betw
Rabies is a viral disease that causes acute inflammation of the brain in humans and other warm-blooded animals. Early symptoms can include fever and tingling at the site of exposure. These symptoms are followed by one or more of the following symptoms: violent movements, uncontrolled excitement, fear of water, an inability to move parts of the body, confusion, and loss of consciousness. Once symptoms appear it nearly always results in death. The time period between contracting the disease and the start of symptoms is usually one to three months; however, this time period can vary from less than one week to more than one year. The time is dependent on the distance the virus must travel to reach the central nervous system.
Rabies is caused by lyssaviruses including: rabies virus and Australian bat lyssavirus. Rabies is spread when an infected animal scratches or bites another animal or human. Saliva from an infected animal can also transmit rabies if the saliva comes into contact with the mouth, nose, or eyes. Overall dogs are the most common animal involved. More than 99% of rabies cases in countries where dogs commonly have the disease are caused by dog bites. In the Americas, bat bites are the most common source of rabies infections in humans, and less than 5% of cases are from dogs. Rodents are very rarely infected with rabies. The rabies virus travels to the brain by following the peripheral nerves. The disease can only be diagnosed after the start of symptoms.
Animal control and vaccination programs have decreased the risk of rabies from dogs in a number of regions of the world. Immunizing people before they are exposed is recommended for those who are at high risk. The high-risk group includes people who work with bats or who spend prolonged periods in areas of the world where rabies is common. In people who have been exposed to rabies, the rabies vaccine and sometimes rabies immunoglobulin are effective in preventing the disease if the person receives the treatment before the start of rabies symptoms. Washing bites and scratches for 15 minutes with soap and water, povidone iodine, or detergent may reduce the number of viral particles and may be somewhat effective at preventing transmission. Only a few people have survived a rabies infection after showing symptoms and this was with extensive treatment known as the Milwaukee protocol.
Rabies causes about 26,000 to 55,000 deaths worldwide per year. More than 95% of these deaths occur in Asia and Africa. Rabies is present in more than 150 countries and on all continents but Antarctica. More than 3 billion people live in regions of the world where rabies occurs. A number of countries including Australia, Canada, Japan, Malaysia, the United States, and Western Europe do not have rabies among dogs. Many small island nations do not have rabies at all.
Signs and symptoms
The period between infection and the first flu-like symptoms is typically 2 to 12 weeks in humans. Incubation periods as short as four days and longer than six years have been documented, depending on the location and severity of the contaminated wound and the amount of virus introduced. Signs and symptoms may soon expand to slight or partial paralysis, anxiety, insomnia, confusion, agitation, abnormal behavior, paranoia, terror, and hallucinations, progressing to delirium. The person may have hydrophobia.
Death almost always occurs 2 to 10 days after first symptoms. Survival is rare once symptoms have presented, even with the administration of proper and intensive care. Jeanna Giese, who in 2004 was the first patient treated with the Milwaukee protocol, became the first person ever recorded to have survived rabies without receiving successful post-exposure prophylaxis. An intention-to-treat analysis has since found this protocol has a survival rate of about 8%.
Hydrophobia
Hydrophobia ("fear of water") is the historic name for rabies. It refers to a set of symptoms in the later stages of an infection in which the person has difficulty swallowing, shows panic when presented with liquids to drink, and cannot quench his or her thirst. Any mammals infected with the virus may demonstrate hydrophobia.
Saliva production is greatly increased, and attempts to drink, or even the intention or suggestion of drinking, may cause excruciatingly painful spasms of the muscles in the throat and larynx. This can be attributed to the fact that the virus multiplies and assimilates in the salivary glands of the infected animal for the purpose of further transmission through biting, and the infected animal's ability to transmit the virus will reduce significantly if he can swallow his saliva with/without external source of water.
Hydrophobia is commonly associated with furious rabies that affects 80% of the infected people. The remaining 20% may experience a paralytic form of rabies that is marked by muscle weakness, loss of sensation, and paralysis. This form of rabies does not usually cause fear of water.
Cause
Rabies is caused by a number of lyssaviruses including: rabies virus and Australian bat lyssavirus.
The rabies virus is the type species of the Lyssavirus genus, in the family Rhabdoviridae, order Mononegavirales. Lyssaviruses have helical symmetry, with a length of about 180 nm and a cross-section of about 75 nm. These viruses are enveloped and have a single-stranded RNA genome with negative sense. The genetic information is packed as a ribonucleoprotein complex in which RNA is tightly bound by the viral nucleoprotein. The RNA genome of the virus encodes five genes whose order is highly conserved: nucleoprotein (N), phosphoprotein (P), matrix protein (M), glycoprotein (G), and the viral RNA polymerase (L).
Once within a muscle or nerve cell, the virus undergoes replication. The trimeric spikes on the exterior of the membrane of the virus interact with a specific cell receptor, the most likely one being the acetylcholine receptor, acetyl. The cellular membrane pinches in a procession known as pinocytosis and allows entry of the virus into the cell by way of an endosome. The virus then uses the acidic environment, which is necessary, of that endosome and binds to its membrane simultaneously, releasing its five proteins and single strand RNA into the cytoplasm.
The L protein then transcribes five mRNA strands and a positive strand of RNA all from the original negative strand RNA using free nucleotides in the cytoplasm. These five mRNA strands are then translated into their corresponding proteins (P, L, N, G and M proteins) at free ribosomes in the cytoplasm. Some proteins require post-translative modifications. For example, the G protein travels through the rough endoplasmic reticulum, where it undergoes further folding, and is then transported to the Golgi apparatus, where a sugar group is added to it (glycosylation).
Where there are enough proteins, the viral polymerase will begin to synthesize new negative strands of RNA from the template of the positive strand RNA. These negative strands will then form complexes with the N, P, L and M proteins and then travel to the inner membrane of the cell, where a G protein has embedded itself in the membrane. The G protein then coils around the N-P-L-M complex of proteins taking some of the host cell membrane with it, which will form the new outer envelope of the virus particle. The virus then buds from the cell.
From the point of entry, the virus is neurotropic, traveling quickly along the neural pathways into the central nervous system. The virus usually first infects muscle cells close to the site of infection, where they are able to replicate without being 'noticed' by the host's immune system. Once enough virus has been replicated, they begin to bind to acetyl choline receptors (p75NR) at the neuromuscular junction. The virus then travels through the nerve cell axon via retrograde transport, as its P protein interacts with dynein, a protein present in the cytoplasm of nerve cells. Once the virus reaches the cell body it travels rapidly to the Central Nervous System (CNS), replicating in motor neurons and eventually reaching to the brain.After the brain is infected, the virus travels centrifugally to the peripheral and autonomic nervous systems, eventually migrating to the salivary glands, where it is ready to be transmitted to the next host.
Transmission
Main article: Rabies transmission
All warm-blooded species, including humans, may become infected with the rabies virus and develop symptoms. Birds were first artificially infected with rabies in 1884; however, infected birds are largely if not wholly asymptomatic, and recover.[22] Other bird species have been known to develop rabies antibodies, a sign of infection, after feeding on rabies-infected mammals.
The virus has also been adapted to grow in cells of poikilothermic ("cold-blooded") vertebrates. Most animals can be infected by the virus and can transmit the disease to humans. Infected bats, monkeys, raccoons, foxes, skunks, cattle, wolves, coyotes, dogs, mongooses (normally yellow mongoose) and cats present the greatest risk to humans.
Rabies may also spread through exposure to infected domestic farm animals, groundhogs, weasels, bears, raccoons, and other wild carnivorans. Small rodents, such as squirrels, hamsters, guinea pigs, gerbils, chipmunks, rats, and mice, and lagomorphs such as rabbits and hares, are almost never found to be infected with rabies and are not known to transmit rabies to humans. The Virginia opossum is resistant but not immune to rabies.
The virus is usually present in the nerves and saliva of a symptomatic rabid animal. The route of infection is usually, but not always, by a bite. In many cases, the infected animal is exceptionally aggressive, may attack without provocation, and exhibits otherwise uncharacteristic behavior. This is an example of a viral pathogen modifying the behavior of its host to facilitate its transmission to other hosts.
Transmission betw
0/5000
RabiesRabies is a viral disease that causes acute inflammation of the brain in humans and other warm-blooded animals. Early symptoms can include fever and tingling at the site of exposure. These symptoms are followed by one or more of the following symptoms: violent movements, uncontrolled excitement, fear of water, an inability to move parts of the body, confusion, and loss of consciousness. Once symptoms appear it nearly always results in death. The time period between contracting the disease and the start of symptoms is usually one to three months; however, this time period can vary from less than one week to more than one year. The time is dependent on the distance the virus must travel to reach the central nervous system. Rabies is caused by lyssaviruses including: rabies virus and Australian bat lyssavirus. Rabies is spread when an infected animal scratches or bites another animal or human. Saliva from an infected animal can also transmit rabies if the saliva comes into contact with the mouth, nose, or eyes. Overall dogs are the most common animal involved. More than 99% of rabies cases in countries where dogs commonly have the disease are caused by dog bites. In the Americas, bat bites are the most common source of rabies infections in humans, and less than 5% of cases are from dogs. Rodents are very rarely infected with rabies. The rabies virus travels to the brain by following the peripheral nerves. The disease can only be diagnosed after the start of symptoms. Animal control and vaccination programs have decreased the risk of rabies from dogs in a number of regions of the world. Immunizing people before they are exposed is recommended for those who are at high risk. The high-risk group includes people who work with bats or who spend prolonged periods in areas of the world where rabies is common. In people who have been exposed to rabies, the rabies vaccine and sometimes rabies immunoglobulin are effective in preventing the disease if the person receives the treatment before the start of rabies symptoms. Washing bites and scratches for 15 minutes with soap and water, povidone iodine, or detergent may reduce the number of viral particles and may be somewhat effective at preventing transmission. Only a few people have survived a rabies infection after showing symptoms and this was with extensive treatment known as the Milwaukee protocol. Rabies causes about 26,000 to 55,000 deaths worldwide per year. More than 95% of these deaths occur in Asia and Africa. Rabies is present in more than 150 countries and on all continents but Antarctica. More than 3 billion people live in regions of the world where rabies occurs. A number of countries including Australia, Canada, Japan, Malaysia, the United States, and Western Europe do not have rabies among dogs. Many small island nations do not have rabies at all. Signs and symptomsThe period between infection and the first flu-like symptoms is typically 2 to 12 weeks in humans. Incubation periods as short as four days and longer than six years have been documented, depending on the location and severity of the contaminated wound and the amount of virus introduced. Signs and symptoms may soon expand to slight or partial paralysis, anxiety, insomnia, confusion, agitation, abnormal behavior, paranoia, terror, and hallucinations, progressing to delirium. The person may have hydrophobia.Death almost always occurs 2 to 10 days after first symptoms. Survival is rare once symptoms have presented, even with the administration of proper and intensive care. Jeanna Giese, who in 2004 was the first patient treated with the Milwaukee protocol, became the first person ever recorded to have survived rabies without receiving successful post-exposure prophylaxis. An intention-to-treat analysis has since found this protocol has a survival rate of about 8%.HydrophobiaHydrophobia ("fear of water") is the historic name for rabies. It refers to a set of symptoms in the later stages of an infection in which the person has difficulty swallowing, shows panic when presented with liquids to drink, and cannot quench his or her thirst. Any mammals infected with the virus may demonstrate hydrophobia. Saliva production is greatly increased, and attempts to drink, or even the intention or suggestion of drinking, may cause excruciatingly painful spasms of the muscles in the throat and larynx. This can be attributed to the fact that the virus multiplies and assimilates in the salivary glands of the infected animal for the purpose of further transmission through biting, and the infected animal's ability to transmit the virus will reduce significantly if he can swallow his saliva with/without external source of water. Hydrophobia is commonly associated with furious rabies that affects 80% of the infected people. The remaining 20% may experience a paralytic form of rabies that is marked by muscle weakness, loss of sensation, and paralysis. This form of rabies does not usually cause fear of water. CauseRabies is caused by a number of lyssaviruses including: rabies virus and Australian bat lyssavirus. The rabies virus is the type species of the Lyssavirus genus, in the family Rhabdoviridae, order Mononegavirales. Lyssaviruses have helical symmetry, with a length of about 180 nm and a cross-section of about 75 nm. These viruses are enveloped and have a single-stranded RNA genome with negative sense. The genetic information is packed as a ribonucleoprotein complex in which RNA is tightly bound by the viral nucleoprotein. The RNA genome of the virus encodes five genes whose order is highly conserved: nucleoprotein (N), phosphoprotein (P), matrix protein (M), glycoprotein (G), and the viral RNA polymerase (L). Once within a muscle or nerve cell, the virus undergoes replication. The trimeric spikes on the exterior of the membrane of the virus interact with a specific cell receptor, the most likely one being the acetylcholine receptor, acetyl. The cellular membrane pinches in a procession known as pinocytosis and allows entry of the virus into the cell by way of an endosome. The virus then uses the acidic environment, which is necessary, of that endosome and binds to its membrane simultaneously, releasing its five proteins and single strand RNA into the cytoplasm. The L protein then transcribes five mRNA strands and a positive strand of RNA all from the original negative strand RNA using free nucleotides in the cytoplasm. These five mRNA strands are then translated into their corresponding proteins (P, L, N, G and M proteins) at free ribosomes in the cytoplasm. Some proteins require post-translative modifications. For example, the G protein travels through the rough endoplasmic reticulum, where it undergoes further folding, and is then transported to the Golgi apparatus, where a sugar group is added to it (glycosylation). Where there are enough proteins, the viral polymerase will begin to synthesize new negative strands of RNA from the template of the positive strand RNA. These negative strands will then form complexes with the N, P, L and M proteins and then travel to the inner membrane of the cell, where a G protein has embedded itself in the membrane. The G protein then coils around the N-P-L-M complex of proteins taking some of the host cell membrane with it, which will form the new outer envelope of the virus particle. The virus then buds from the cell. From the point of entry, the virus is neurotropic, traveling quickly along the neural pathways into the central nervous system. The virus usually first infects muscle cells close to the site of infection, where they are able to replicate without being 'noticed' by the host's immune system. Once enough virus has been replicated, they begin to bind to acetyl choline receptors (p75NR) at the neuromuscular junction. The virus then travels through the nerve cell axon via retrograde transport, as its P protein interacts with dynein, a protein present in the cytoplasm of nerve cells. Once the virus reaches the cell body it travels rapidly to the Central Nervous System (CNS), replicating in motor neurons and eventually reaching to the brain.After the brain is infected, the virus travels centrifugally to the peripheral and autonomic nervous systems, eventually migrating to the salivary glands, where it is ready to be transmitted to the next host.TransmissionMain article: Rabies transmissionAll warm-blooded species, including humans, may become infected with the rabies virus and develop symptoms. Birds were first artificially infected with rabies in 1884; however, infected birds are largely if not wholly asymptomatic, and recover.[22] Other bird species have been known to develop rabies antibodies, a sign of infection, after feeding on rabies-infected mammals. The virus has also been adapted to grow in cells of poikilothermic ("cold-blooded") vertebrates. Most animals can be infected by the virus and can transmit the disease to humans. Infected bats, monkeys, raccoons, foxes, skunks, cattle, wolves, coyotes, dogs, mongooses (normally yellow mongoose) and cats present the greatest risk to humans.Rabies may also spread through exposure to infected domestic farm animals, groundhogs, weasels, bears, raccoons, and other wild carnivorans. Small rodents, such as squirrels, hamsters, guinea pigs, gerbils, chipmunks, rats, and mice, and lagomorphs such as rabbits and hares, are almost never found to be infected with rabies and are not known to transmit rabies to humans. The Virginia opossum is resistant but not immune to rabies. The virus is usually present in the nerves and saliva of a symptomatic rabid animal. The route of infection is usually, but not always, by a bite. In many cases, the infected animal is exceptionally aggressive, may attack without provocation, and exhibits otherwise uncharacteristic behavior. This is an example of a viral pathogen modifying the behavior of its host to facilitate its transmission to other hosts.Transmission betw
การแปล กรุณารอสักครู่..
โรคพิษสุนัขบ้า
โรคพิษสุนัขบ้าเป็นโรคไวรัสที่เป็นสาเหตุของการอักเสบเฉียบพลันของสมองในคนและสัตว์อื่น ๆ เลือดอุ่น อาการเริ่มแรกสามารถมีไข้และรู้สึกเสียวซ่าที่เว็บไซต์ของการสัมผัส อาการเหล่านี้จะตามมาด้วยหนึ่งหรือมากกว่าของอาการต่อไปนี้: การเคลื่อนไหวรุนแรงที่ไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นความกลัวของน้ำไม่สามารถที่จะย้ายส่วนของร่างกาย, ความสับสนและการสูญเสียสติ เมื่อปรากฏอาการมันเกือบตลอดเวลาส่งผลให้เกิดการเสียชีวิต ช่วงเวลาระหว่างการทำสัญญาโรคและการเริ่มต้นของอาการที่มักจะ 1-3 เดือน แต่ช่วงเวลานี้จะแตกต่างจากที่น้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์ให้มากขึ้นกว่าหนึ่งปี เวลาจะขึ้นอยู่กับระยะทางที่ไวรัสจะต้องเดินทางไปถึงระบบประสาทส่วนกลาง.
โรคพิษสุนัขบ้าเกิดจากการ lyssaviruses รวมถึงไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าและ lyssavirus ค้างคาวออสเตรเลีย โรคพิษสุนัขบ้าจะถูกกระจายไปเมื่อรอยขีดข่วนจากสัตว์ที่ติดเชื้อกัดหรือสัตว์หรือมนุษย์อีก น้ำลายจากสัตว์ที่ติดเชื้อยังสามารถส่งผ่านโรคพิษสุนัขบ้าถ้าน้ำลายเข้ามาติดต่อกับปากจมูกหรือตา โดยรวมสุนัขเป็นสัตว์ที่พบมากที่สุดที่เกี่ยวข้องกับ มากกว่า 99% ของผู้ป่วยโรคพิษสุนัขบ้าในประเทศที่สุนัขทั่วไปมีโรคที่เกิดจากการถูกสุนัขกัด ในอเมริกากัดค้างคาวเป็นแหล่งที่พบมากที่สุดของการติดเชื้อพิษสุนัขบ้าในมนุษย์และน้อยกว่า 5% ของกรณีมาจากสุนัข หนูไม่ค่อยมีการติดเชื้อมากกับโรคพิษสุนัขบ้า ไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าเดินทางไปยังสมองโดยทำตามระบบประสาทส่วนปลาย โรคสามารถได้รับการวินิจฉัยหลังจากที่เริ่มต้นของอาการ.
การควบคุมสัตว์และโปรแกรมการฉีดวัคซีนได้ลดลงความเสี่ยงของโรคพิษสุนัขบ้าจากสุนัขในหลายภูมิภาคของโลก ภูมิคุ้มกันคนก่อนที่จะมีการเปิดเป็นที่แนะนำสำหรับผู้ที่มีความเสี่ยงสูง กลุ่มที่มีความเสี่ยงสูงรวมถึงผู้ที่ทำงานกับค้างคาวหรือที่ใช้ระยะเวลานานในพื้นที่ของโลกที่โรคพิษสุนัขบ้าเป็นเรื่องธรรมดา ในผู้ที่ได้รับการสัมผัสกับโรคพิษสุนัขบ้า, วัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าและบางครั้งอิมมูโนโรคพิษสุนัขบ้ามีประสิทธิภาพในการป้องกันโรคในกรณีที่บุคคลนั้นได้รับการรักษาก่อนที่จะเริ่มมีอาการโรคพิษสุนัขบ้า ซักผ้ากัดและรอยขีดข่วนเป็นเวลา 15 นาทีด้วยสบู่และน้ำโพวิโดนไอโอดีนหรือผงซักฟอกอาจลดจำนวนของอนุภาคไวรัสและอาจจะค่อนข้างมีประสิทธิภาพในการป้องกันการแพร่กระจาย มีเพียงไม่กี่คนที่จะมีชีวิตรอดหลังจากการติดเชื้อพิษสุนัขบ้าแสดงอาการและนี่คือที่กว้างขวางกับการรักษาที่รู้จักกันเป็นโพรโทคอลวอกี.
ทำให้เกิดโรคพิษสุนัขบ้าประมาณ 26,000 ไป 55,000 เสียชีวิตทั่วโลกต่อปี กว่า 95% ของการเสียชีวิตเหล่านี้เกิดขึ้นในเอเชียและแอฟริกา โรคพิษสุนัขบ้ามีอยู่ในกว่า 150 ประเทศและในทุกทวีปแอนตาร์กติกา แต่ กว่า 3 พันล้านคนอาศัยอยู่ในภูมิภาคของโลกที่เกิดขึ้นโรคพิษสุนัขบ้า หลายประเทศรวมทั้งออสเตรเลีย, แคนาดา, ญี่ปุ่น, มาเลเซีย, สหรัฐอเมริกาและยุโรปตะวันตกไม่ได้มีการป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าในหมู่สุนัข หลายประเทศเกาะเล็ก ๆ ที่ไม่ได้มีการป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าที่ทุกคน.
อาการและอาการแสดง
ช่วงเวลาระหว่างการติดเชื้อและอาการคล้ายไข้หวัดใหญ่ครั้งแรกโดยทั่วไปจะมี 2 ถึง 12 สัปดาห์ในมนุษย์ ระยะเวลาฟักตัวสั้นที่สุดเท่าที่สี่วันและยาวกว่าหกปีที่ได้รับการรับรองขึ้นอยู่กับตำแหน่งและความรุนแรงของแผลที่ปนเปื้อนและปริมาณของเชื้อไวรัสที่นำมาใช้ อาการและอาการแสดงเร็ว ๆ นี้อาจขยายไปยังอัมพาตเล็กน้อยหรือบางส่วนความวิตกกังวลนอนไม่หลับความสับสนปั่นป่วนพฤติกรรมที่ผิดปกติหวาดระแวงหวาดกลัวและหลอนความคืบหน้าในการเพ้อ บุคคลที่อาจมีพิษสุนัขบ้า.
ตายมักจะเกิดขึ้น 2 ถึง 10 วันหลังจากที่อาการแรก การอยู่รอดเป็นเรื่องยากที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นอาการได้นำเสนอถึงแม้จะมีการบริหารงานของการดูแลที่เหมาะสมและเข้มข้น Jeanna กีสที่ในปี 2004 เป็นผู้ป่วยรายแรกได้รับการรักษากับโปรโตคอลมิลวอกีกลายเป็นคนแรกที่เคยบันทึกไว้จะมีชีวิตรอดโรคพิษสุนัขบ้าโดยไม่ได้รับการป้องกันโรคหลังการสัมผัสที่ประสบความสำเร็จ ความตั้งใจที่จะรักษาได้ตั้งแต่การวิเคราะห์พบโปรโตคอลนี้มีอัตราการอยู่รอดของประมาณ 8%.
พิษสุนัขบ้า
พิษสุนัขบ้า ("ความกลัวของน้ำ") เป็นชื่อประวัติศาสตร์สำหรับโรคพิษสุนัขบ้า มันหมายถึงชุดของอาการในขั้นตอนต่อมาของการติดเชื้อในคนที่มีความยากลำบากในการกลืนแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวเมื่อนำเสนอด้วยของเหลวที่จะดื่มและไม่สามารถดับความกระหายของเขาหรือเธอ เลี้ยงลูกด้วยนมใด ๆ ที่ติดเชื้อไวรัสอาจแสดงให้เห็นถึงพิษสุนัขบ้า.
การผลิตน้ำลายเพิ่มขึ้นอย่างมากและพยายามที่จะดื่มหรือแม้กระทั่งความตั้งใจหรือข้อเสนอแนะของการดื่มอาจก่อให้เกิดความเจ็บปวดเลือดตาแทบกระเด็นกระตุกของกล้ามเนื้อในลำคอและกล่องเสียง นี้สามารถนำมาประกอบกับความจริงที่ว่าคูณไวรัสและ assimilates ในต่อมน้ำลายของสัตว์ที่ติดเชื้อเพื่อวัตถุประสงค์ในการส่งต่อผ่านกัดและความสามารถของสัตว์ที่ติดเชื้อในการส่งไวรัสจะลดอย่างมีนัยสำคัญถ้าเขาสามารถกลืนน้ำลายของเขาด้วย / โดยไม่มีแหล่งภายนอกของน้ำ.
พิษสุนัขบ้ามักจะเกี่ยวข้องกับโรคพิษสุนัขบ้าโกรธที่มีผลต่อ 80% ของคนที่ติดเชื้อ ส่วนที่เหลืออีก 20% อาจพบรูปแบบที่เป็นอัมพาตของโรคพิษสุนัขบ้าที่ถูกทำเครื่องหมายโดยกล้ามเนื้ออ่อนแอ, สูญเสียความรู้สึกและเป็นอัมพาต รูปแบบของการป้องกันโรคพิษสุนัขบ้านี้มักจะไม่ก่อให้เกิดความหวาดกลัวของน้ำ.
ก่อให้เกิด
โรคพิษสุนัขบ้าที่เกิดจากจำนวนของ lyssaviruses ได้แก่ :. ไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าและ lyssavirus ค้างคาวออสเตรเลีย
ไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าเป็นชนิดพันธุ์ของพืชและสัตว์ Lyssavirus ในครอบครัว Rhabdoviridae, สั่ง Mononegavirales Lyssaviruses สมมาตรมีขดลวดที่มีความยาวประมาณ 180 นาโนเมตรและข้ามส่วนของประมาณ 75 นาโนเมตร ไวรัสเหล่านี้จะถูกห่อหุ้มและมีจีโนมอาร์เอ็นเอเดียวติดอยู่กับความรู้สึกเชิงลบ ข้อมูลทางพันธุกรรมจะเต็มไปเป็นที่ซับซ้อน ribonucleoprotein อาร์เอ็นเอที่ถูกผูกไว้อย่างแน่นหนาโดยนิวคลีโอไวรัส จีโนมอาร์เอ็นเอของไวรัสเข้ารหัสห้ายีนที่มีการสั่งซื้อเป็นป่าสงวนสูง: นิวคลีโอ (N) phosphoprotein (P) โปรตีนเมทริกซ์ (M), ไกลโคโปรตีน (G) และอาร์เอ็นเอไวรัสโพลิเมอร์ (L).
เมื่อภายในกล้ามเนื้อหรือ เซลล์ประสาทไวรัสผ่านการจำลองแบบ แหลม trimeric ด้านนอกของเยื่อหุ้มเซลล์ของไวรัสโต้ตอบกับตัวรับของเซลล์ที่เฉพาะเจาะจงอย่างใดอย่างหนึ่งที่มีแนวโน้มมากที่สุดเป็นตัวรับ acetylcholine, acetyl บดทับเมมเบรนของเซลล์ในขบวนที่รู้จักกันเป็น pinocytosis และช่วยให้การเข้ามาของไวรัสในเซลล์โดยวิธีการ endosome ไวรัสแล้วใช้สภาพแวดล้อมที่เป็นกรดซึ่งเป็นสิ่งที่จำเป็นที่ endosome และผูกกับเมมเบรนของพร้อมกันปล่อยห้าโปรตีนและเส้นใยเดี่ยว RNA เข้าไปในพลาสซึม.
โปรตีน L แล้ว transcribes ห้าเส้น mRNA และสาระในเชิงบวกของอาร์เอ็นเอจาก สาระเชิงลบเดิมโดยใช้อาร์เอ็นเอนิวคลีโอพลาสซึมฟรี เหล่านี้ห้าเส้น mRNA จะแปลแล้วเป็นโปรตีนที่สอดคล้องกันของพวกเขา (P, L, N, G และโปรตีน M) ที่ไรโบโซมอิสระในพลาสซึม โปรตีนบางอย่างจำเป็นต้องปรับเปลี่ยนการโพสต์ translative ตัวอย่างเช่นโปรตีน G เดินทางผ่าน endoplasmic reticulum หยาบที่ผ่านการพับต่อไปและจะถูกส่งจากนั้นไปที่กอลไจอุปกรณ์ที่กลุ่มน้ำตาลจะถูกเพิ่มลงไป (glycosylation).
ในกรณีที่มีโปรตีนเพียงพอโพลิเมอร์ไวรัสจะ เริ่มต้นในการสังเคราะห์เชิงลบเส้นใหม่ของอาร์เอ็นเอจากแม่ของอาร์เอ็นเอสาระในเชิงบวก เส้นเชิงลบเหล่านี้จะมีรูปแบบคอมเพล็กซ์ N, P, L และโปรตีน M และจากนั้นเดินทางไปยังเยื่อหุ้มชั้นของเซลล์ที่มีโปรตีน G ฝังตัวเองในเมมเบรน โปรตีน G แล้วขดลวดรอบที่ซับซ้อน NPLM ของโปรตีนการบางส่วนของเยื่อหุ้มเซลล์โฮสต์กับมันซึ่งจะในรูปแบบซองด้านนอกใหม่ของอนุภาคไวรัส ไวรัสตาแล้วจากเซลล์.
จากจุดของรายการไวรัสเป็นประสาทการเดินทางได้อย่างรวดเร็วไปตามเซลล์ประสาทในระบบประสาทส่วนกลาง ไวรัสมักจะติดเชื้อครั้งแรกเซลล์กล้ามเนื้อใกล้กับที่ตั้งของการติดเชื้อที่พวกเขาจะสามารถที่จะทำซ้ำโดยไม่ต้องถูก 'สังเกตเห็นโดยระบบภูมิคุ้มกันของโฮสต์ เมื่อไวรัสเพียงพอที่ได้รับการจำลองแบบที่พวกเขาเริ่มที่จะผูกกับ acetyl รับโคลีน (p75NR) ที่สถานีชุมทางประสาทและกล้ามเนื้อ ไวรัสแล้วเดินทางผ่านเซลล์ประสาทซอนผ่านการขนส่งถอยหลังเข้าคลองโปรตีน P ที่มีปฏิสัมพันธ์กับ dynein ซึ่งเป็นโปรตีนที่อยู่ในพลาสซึมของเซลล์ประสาท เมื่อไวรัสถึงเซลล์ร่างกายมันเดินทางอย่างรวดเร็วไปยังระบบประสาทส่วนกลาง (CNS) จำลองในมอเตอร์เซลล์และในที่สุดก็เอื้อมมือไป brain.After สมองที่ติดเชื้อไวรัสเดินทาง centrifugally กับระบบประสาทและระบบประสาทในที่สุดการโยกย้าย เพื่อต่อมน้ำลายที่มีความพร้อมที่จะถูกส่งไปยังโฮสต์ต่อไป.
ส่ง
บทความหลัก: ส่งพิษสุนัขบ้า
ทุกชนิดเลือดอุ่นรวมทั้งมนุษย์อาจจะติดเชื้อไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าและพัฒนาอาการ นกมีการติดเชื้อครั้งแรกเทียมกับโรคพิษสุนัขบ้าในปี 1884; แต่นกที่ติดเชื้อส่วนใหญ่จะไม่มีอาการหากไม่ได้ทั้งหมดและกู้คืน. [22] นกชนิดอื่น ๆ ได้รับทราบเพื่อพัฒนาภูมิคุ้มกันโรคพิษสุนัขบ้าเป็นสัญญาณของการติดเชื้อหลังจากกินเลี้ยงลูกด้วยนมที่ติดเชื้อพิษสุนัขบ้า.
ไวรัสยังได้รับการปรับที่จะเติบโตใน เซลล์ของ poikilothermic ("เลือดเย็น") สัตว์ที่มีกระดูกสันหลัง สัตว์ส่วนใหญ่สามารถติดเชื้อจากไวรัสและสามารถส่งผ่านโรคสู่คน ค้างคาวที่ติดเชื้อลิงแรคคูนสุนัขจิ้งจอกสกั๊งค์วัวหมาป่าหมาป่าสุนัขพังพอน (สีเหลืองตามปกติพังพอน) และแมวนำเสนอความเสี่ยงมากที่สุดต่อมนุษย์.
โรคพิษสุนัขบ้ายังอาจแพร่กระจายผ่านการสัมผัสกับสัตว์เลี้ยงในฟาร์มที่ติดเชื้อในประเทศกราวด์วีเซิล หมีแรคคูนและอื่น ๆ ที่ carnivorans ป่า หนูขนาดเล็กเช่นกระรอกแฮมสเตอร์หนูตะเภาเจอร์บิลแกมหนูและหนูและ lagomorphs เช่นกระต่ายและกระต่ายแทบไม่เคยพบว่ามีการติดเชื้อพิษสุนัขบ้าและไม่ได้เป็นที่รู้จักกันในการส่งโรคพิษสุนัขบ้าให้กับมนุษย์ หนูพันธุ์เวอร์จิเนียทน แต่ไม่ภูมิคุ้มกันเพื่อป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า.
ไวรัสมักจะมีอยู่ในเส้นประสาทและน้ำลายของสัตว์ที่มีอาการบ้า เส้นทางของการติดเชื้อเป็นปกติ แต่ไม่เสมอไปโดยการกัด ในหลายกรณีสัตว์ที่ติดเชื้อเป็นเชิงรุกล้ำอาจโจมตีโดยไม่มีการยั่วยุและแสดงพฤติกรรมวิสัยอย่างอื่น นี่คือตัวอย่างของเชื้อโรคไวรัสการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของเจ้าภาพในการอำนวยความสะดวกในการส่งของให้กับครอบครัวอื่น ๆ .
ส่ง betw
โรคพิษสุนัขบ้าเป็นโรคไวรัสที่เป็นสาเหตุของการอักเสบเฉียบพลันของสมองในคนและสัตว์อื่น ๆ เลือดอุ่น อาการเริ่มแรกสามารถมีไข้และรู้สึกเสียวซ่าที่เว็บไซต์ของการสัมผัส อาการเหล่านี้จะตามมาด้วยหนึ่งหรือมากกว่าของอาการต่อไปนี้: การเคลื่อนไหวรุนแรงที่ไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นความกลัวของน้ำไม่สามารถที่จะย้ายส่วนของร่างกาย, ความสับสนและการสูญเสียสติ เมื่อปรากฏอาการมันเกือบตลอดเวลาส่งผลให้เกิดการเสียชีวิต ช่วงเวลาระหว่างการทำสัญญาโรคและการเริ่มต้นของอาการที่มักจะ 1-3 เดือน แต่ช่วงเวลานี้จะแตกต่างจากที่น้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์ให้มากขึ้นกว่าหนึ่งปี เวลาจะขึ้นอยู่กับระยะทางที่ไวรัสจะต้องเดินทางไปถึงระบบประสาทส่วนกลาง.
โรคพิษสุนัขบ้าเกิดจากการ lyssaviruses รวมถึงไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าและ lyssavirus ค้างคาวออสเตรเลีย โรคพิษสุนัขบ้าจะถูกกระจายไปเมื่อรอยขีดข่วนจากสัตว์ที่ติดเชื้อกัดหรือสัตว์หรือมนุษย์อีก น้ำลายจากสัตว์ที่ติดเชื้อยังสามารถส่งผ่านโรคพิษสุนัขบ้าถ้าน้ำลายเข้ามาติดต่อกับปากจมูกหรือตา โดยรวมสุนัขเป็นสัตว์ที่พบมากที่สุดที่เกี่ยวข้องกับ มากกว่า 99% ของผู้ป่วยโรคพิษสุนัขบ้าในประเทศที่สุนัขทั่วไปมีโรคที่เกิดจากการถูกสุนัขกัด ในอเมริกากัดค้างคาวเป็นแหล่งที่พบมากที่สุดของการติดเชื้อพิษสุนัขบ้าในมนุษย์และน้อยกว่า 5% ของกรณีมาจากสุนัข หนูไม่ค่อยมีการติดเชื้อมากกับโรคพิษสุนัขบ้า ไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าเดินทางไปยังสมองโดยทำตามระบบประสาทส่วนปลาย โรคสามารถได้รับการวินิจฉัยหลังจากที่เริ่มต้นของอาการ.
การควบคุมสัตว์และโปรแกรมการฉีดวัคซีนได้ลดลงความเสี่ยงของโรคพิษสุนัขบ้าจากสุนัขในหลายภูมิภาคของโลก ภูมิคุ้มกันคนก่อนที่จะมีการเปิดเป็นที่แนะนำสำหรับผู้ที่มีความเสี่ยงสูง กลุ่มที่มีความเสี่ยงสูงรวมถึงผู้ที่ทำงานกับค้างคาวหรือที่ใช้ระยะเวลานานในพื้นที่ของโลกที่โรคพิษสุนัขบ้าเป็นเรื่องธรรมดา ในผู้ที่ได้รับการสัมผัสกับโรคพิษสุนัขบ้า, วัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าและบางครั้งอิมมูโนโรคพิษสุนัขบ้ามีประสิทธิภาพในการป้องกันโรคในกรณีที่บุคคลนั้นได้รับการรักษาก่อนที่จะเริ่มมีอาการโรคพิษสุนัขบ้า ซักผ้ากัดและรอยขีดข่วนเป็นเวลา 15 นาทีด้วยสบู่และน้ำโพวิโดนไอโอดีนหรือผงซักฟอกอาจลดจำนวนของอนุภาคไวรัสและอาจจะค่อนข้างมีประสิทธิภาพในการป้องกันการแพร่กระจาย มีเพียงไม่กี่คนที่จะมีชีวิตรอดหลังจากการติดเชื้อพิษสุนัขบ้าแสดงอาการและนี่คือที่กว้างขวางกับการรักษาที่รู้จักกันเป็นโพรโทคอลวอกี.
ทำให้เกิดโรคพิษสุนัขบ้าประมาณ 26,000 ไป 55,000 เสียชีวิตทั่วโลกต่อปี กว่า 95% ของการเสียชีวิตเหล่านี้เกิดขึ้นในเอเชียและแอฟริกา โรคพิษสุนัขบ้ามีอยู่ในกว่า 150 ประเทศและในทุกทวีปแอนตาร์กติกา แต่ กว่า 3 พันล้านคนอาศัยอยู่ในภูมิภาคของโลกที่เกิดขึ้นโรคพิษสุนัขบ้า หลายประเทศรวมทั้งออสเตรเลีย, แคนาดา, ญี่ปุ่น, มาเลเซีย, สหรัฐอเมริกาและยุโรปตะวันตกไม่ได้มีการป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าในหมู่สุนัข หลายประเทศเกาะเล็ก ๆ ที่ไม่ได้มีการป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าที่ทุกคน.
อาการและอาการแสดง
ช่วงเวลาระหว่างการติดเชื้อและอาการคล้ายไข้หวัดใหญ่ครั้งแรกโดยทั่วไปจะมี 2 ถึง 12 สัปดาห์ในมนุษย์ ระยะเวลาฟักตัวสั้นที่สุดเท่าที่สี่วันและยาวกว่าหกปีที่ได้รับการรับรองขึ้นอยู่กับตำแหน่งและความรุนแรงของแผลที่ปนเปื้อนและปริมาณของเชื้อไวรัสที่นำมาใช้ อาการและอาการแสดงเร็ว ๆ นี้อาจขยายไปยังอัมพาตเล็กน้อยหรือบางส่วนความวิตกกังวลนอนไม่หลับความสับสนปั่นป่วนพฤติกรรมที่ผิดปกติหวาดระแวงหวาดกลัวและหลอนความคืบหน้าในการเพ้อ บุคคลที่อาจมีพิษสุนัขบ้า.
ตายมักจะเกิดขึ้น 2 ถึง 10 วันหลังจากที่อาการแรก การอยู่รอดเป็นเรื่องยากที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นอาการได้นำเสนอถึงแม้จะมีการบริหารงานของการดูแลที่เหมาะสมและเข้มข้น Jeanna กีสที่ในปี 2004 เป็นผู้ป่วยรายแรกได้รับการรักษากับโปรโตคอลมิลวอกีกลายเป็นคนแรกที่เคยบันทึกไว้จะมีชีวิตรอดโรคพิษสุนัขบ้าโดยไม่ได้รับการป้องกันโรคหลังการสัมผัสที่ประสบความสำเร็จ ความตั้งใจที่จะรักษาได้ตั้งแต่การวิเคราะห์พบโปรโตคอลนี้มีอัตราการอยู่รอดของประมาณ 8%.
พิษสุนัขบ้า
พิษสุนัขบ้า ("ความกลัวของน้ำ") เป็นชื่อประวัติศาสตร์สำหรับโรคพิษสุนัขบ้า มันหมายถึงชุดของอาการในขั้นตอนต่อมาของการติดเชื้อในคนที่มีความยากลำบากในการกลืนแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวเมื่อนำเสนอด้วยของเหลวที่จะดื่มและไม่สามารถดับความกระหายของเขาหรือเธอ เลี้ยงลูกด้วยนมใด ๆ ที่ติดเชื้อไวรัสอาจแสดงให้เห็นถึงพิษสุนัขบ้า.
การผลิตน้ำลายเพิ่มขึ้นอย่างมากและพยายามที่จะดื่มหรือแม้กระทั่งความตั้งใจหรือข้อเสนอแนะของการดื่มอาจก่อให้เกิดความเจ็บปวดเลือดตาแทบกระเด็นกระตุกของกล้ามเนื้อในลำคอและกล่องเสียง นี้สามารถนำมาประกอบกับความจริงที่ว่าคูณไวรัสและ assimilates ในต่อมน้ำลายของสัตว์ที่ติดเชื้อเพื่อวัตถุประสงค์ในการส่งต่อผ่านกัดและความสามารถของสัตว์ที่ติดเชื้อในการส่งไวรัสจะลดอย่างมีนัยสำคัญถ้าเขาสามารถกลืนน้ำลายของเขาด้วย / โดยไม่มีแหล่งภายนอกของน้ำ.
พิษสุนัขบ้ามักจะเกี่ยวข้องกับโรคพิษสุนัขบ้าโกรธที่มีผลต่อ 80% ของคนที่ติดเชื้อ ส่วนที่เหลืออีก 20% อาจพบรูปแบบที่เป็นอัมพาตของโรคพิษสุนัขบ้าที่ถูกทำเครื่องหมายโดยกล้ามเนื้ออ่อนแอ, สูญเสียความรู้สึกและเป็นอัมพาต รูปแบบของการป้องกันโรคพิษสุนัขบ้านี้มักจะไม่ก่อให้เกิดความหวาดกลัวของน้ำ.
ก่อให้เกิด
โรคพิษสุนัขบ้าที่เกิดจากจำนวนของ lyssaviruses ได้แก่ :. ไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าและ lyssavirus ค้างคาวออสเตรเลีย
ไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าเป็นชนิดพันธุ์ของพืชและสัตว์ Lyssavirus ในครอบครัว Rhabdoviridae, สั่ง Mononegavirales Lyssaviruses สมมาตรมีขดลวดที่มีความยาวประมาณ 180 นาโนเมตรและข้ามส่วนของประมาณ 75 นาโนเมตร ไวรัสเหล่านี้จะถูกห่อหุ้มและมีจีโนมอาร์เอ็นเอเดียวติดอยู่กับความรู้สึกเชิงลบ ข้อมูลทางพันธุกรรมจะเต็มไปเป็นที่ซับซ้อน ribonucleoprotein อาร์เอ็นเอที่ถูกผูกไว้อย่างแน่นหนาโดยนิวคลีโอไวรัส จีโนมอาร์เอ็นเอของไวรัสเข้ารหัสห้ายีนที่มีการสั่งซื้อเป็นป่าสงวนสูง: นิวคลีโอ (N) phosphoprotein (P) โปรตีนเมทริกซ์ (M), ไกลโคโปรตีน (G) และอาร์เอ็นเอไวรัสโพลิเมอร์ (L).
เมื่อภายในกล้ามเนื้อหรือ เซลล์ประสาทไวรัสผ่านการจำลองแบบ แหลม trimeric ด้านนอกของเยื่อหุ้มเซลล์ของไวรัสโต้ตอบกับตัวรับของเซลล์ที่เฉพาะเจาะจงอย่างใดอย่างหนึ่งที่มีแนวโน้มมากที่สุดเป็นตัวรับ acetylcholine, acetyl บดทับเมมเบรนของเซลล์ในขบวนที่รู้จักกันเป็น pinocytosis และช่วยให้การเข้ามาของไวรัสในเซลล์โดยวิธีการ endosome ไวรัสแล้วใช้สภาพแวดล้อมที่เป็นกรดซึ่งเป็นสิ่งที่จำเป็นที่ endosome และผูกกับเมมเบรนของพร้อมกันปล่อยห้าโปรตีนและเส้นใยเดี่ยว RNA เข้าไปในพลาสซึม.
โปรตีน L แล้ว transcribes ห้าเส้น mRNA และสาระในเชิงบวกของอาร์เอ็นเอจาก สาระเชิงลบเดิมโดยใช้อาร์เอ็นเอนิวคลีโอพลาสซึมฟรี เหล่านี้ห้าเส้น mRNA จะแปลแล้วเป็นโปรตีนที่สอดคล้องกันของพวกเขา (P, L, N, G และโปรตีน M) ที่ไรโบโซมอิสระในพลาสซึม โปรตีนบางอย่างจำเป็นต้องปรับเปลี่ยนการโพสต์ translative ตัวอย่างเช่นโปรตีน G เดินทางผ่าน endoplasmic reticulum หยาบที่ผ่านการพับต่อไปและจะถูกส่งจากนั้นไปที่กอลไจอุปกรณ์ที่กลุ่มน้ำตาลจะถูกเพิ่มลงไป (glycosylation).
ในกรณีที่มีโปรตีนเพียงพอโพลิเมอร์ไวรัสจะ เริ่มต้นในการสังเคราะห์เชิงลบเส้นใหม่ของอาร์เอ็นเอจากแม่ของอาร์เอ็นเอสาระในเชิงบวก เส้นเชิงลบเหล่านี้จะมีรูปแบบคอมเพล็กซ์ N, P, L และโปรตีน M และจากนั้นเดินทางไปยังเยื่อหุ้มชั้นของเซลล์ที่มีโปรตีน G ฝังตัวเองในเมมเบรน โปรตีน G แล้วขดลวดรอบที่ซับซ้อน NPLM ของโปรตีนการบางส่วนของเยื่อหุ้มเซลล์โฮสต์กับมันซึ่งจะในรูปแบบซองด้านนอกใหม่ของอนุภาคไวรัส ไวรัสตาแล้วจากเซลล์.
จากจุดของรายการไวรัสเป็นประสาทการเดินทางได้อย่างรวดเร็วไปตามเซลล์ประสาทในระบบประสาทส่วนกลาง ไวรัสมักจะติดเชื้อครั้งแรกเซลล์กล้ามเนื้อใกล้กับที่ตั้งของการติดเชื้อที่พวกเขาจะสามารถที่จะทำซ้ำโดยไม่ต้องถูก 'สังเกตเห็นโดยระบบภูมิคุ้มกันของโฮสต์ เมื่อไวรัสเพียงพอที่ได้รับการจำลองแบบที่พวกเขาเริ่มที่จะผูกกับ acetyl รับโคลีน (p75NR) ที่สถานีชุมทางประสาทและกล้ามเนื้อ ไวรัสแล้วเดินทางผ่านเซลล์ประสาทซอนผ่านการขนส่งถอยหลังเข้าคลองโปรตีน P ที่มีปฏิสัมพันธ์กับ dynein ซึ่งเป็นโปรตีนที่อยู่ในพลาสซึมของเซลล์ประสาท เมื่อไวรัสถึงเซลล์ร่างกายมันเดินทางอย่างรวดเร็วไปยังระบบประสาทส่วนกลาง (CNS) จำลองในมอเตอร์เซลล์และในที่สุดก็เอื้อมมือไป brain.After สมองที่ติดเชื้อไวรัสเดินทาง centrifugally กับระบบประสาทและระบบประสาทในที่สุดการโยกย้าย เพื่อต่อมน้ำลายที่มีความพร้อมที่จะถูกส่งไปยังโฮสต์ต่อไป.
ส่ง
บทความหลัก: ส่งพิษสุนัขบ้า
ทุกชนิดเลือดอุ่นรวมทั้งมนุษย์อาจจะติดเชื้อไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าและพัฒนาอาการ นกมีการติดเชื้อครั้งแรกเทียมกับโรคพิษสุนัขบ้าในปี 1884; แต่นกที่ติดเชื้อส่วนใหญ่จะไม่มีอาการหากไม่ได้ทั้งหมดและกู้คืน. [22] นกชนิดอื่น ๆ ได้รับทราบเพื่อพัฒนาภูมิคุ้มกันโรคพิษสุนัขบ้าเป็นสัญญาณของการติดเชื้อหลังจากกินเลี้ยงลูกด้วยนมที่ติดเชื้อพิษสุนัขบ้า.
ไวรัสยังได้รับการปรับที่จะเติบโตใน เซลล์ของ poikilothermic ("เลือดเย็น") สัตว์ที่มีกระดูกสันหลัง สัตว์ส่วนใหญ่สามารถติดเชื้อจากไวรัสและสามารถส่งผ่านโรคสู่คน ค้างคาวที่ติดเชื้อลิงแรคคูนสุนัขจิ้งจอกสกั๊งค์วัวหมาป่าหมาป่าสุนัขพังพอน (สีเหลืองตามปกติพังพอน) และแมวนำเสนอความเสี่ยงมากที่สุดต่อมนุษย์.
โรคพิษสุนัขบ้ายังอาจแพร่กระจายผ่านการสัมผัสกับสัตว์เลี้ยงในฟาร์มที่ติดเชื้อในประเทศกราวด์วีเซิล หมีแรคคูนและอื่น ๆ ที่ carnivorans ป่า หนูขนาดเล็กเช่นกระรอกแฮมสเตอร์หนูตะเภาเจอร์บิลแกมหนูและหนูและ lagomorphs เช่นกระต่ายและกระต่ายแทบไม่เคยพบว่ามีการติดเชื้อพิษสุนัขบ้าและไม่ได้เป็นที่รู้จักกันในการส่งโรคพิษสุนัขบ้าให้กับมนุษย์ หนูพันธุ์เวอร์จิเนียทน แต่ไม่ภูมิคุ้มกันเพื่อป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า.
ไวรัสมักจะมีอยู่ในเส้นประสาทและน้ำลายของสัตว์ที่มีอาการบ้า เส้นทางของการติดเชื้อเป็นปกติ แต่ไม่เสมอไปโดยการกัด ในหลายกรณีสัตว์ที่ติดเชื้อเป็นเชิงรุกล้ำอาจโจมตีโดยไม่มีการยั่วยุและแสดงพฤติกรรมวิสัยอย่างอื่น นี่คือตัวอย่างของเชื้อโรคไวรัสการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของเจ้าภาพในการอำนวยความสะดวกในการส่งของให้กับครอบครัวอื่น ๆ .
ส่ง betw
การแปล กรุณารอสักครู่..
โรคพิษสุนัขบ้า
เป็นโรคไวรัสที่เป็นสาเหตุของการอักเสบเฉียบพลันของสมองมนุษย์และอบอุ่น blooded สัตว์ อาการอาจรวมถึงอาการไข้และรู้สึกเสียวซ่า ใน เว็บไซต์ ของแสง อาการเหล่านี้จะตามด้วยหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งอาการต่อไปนี้ : การเคลื่อนไหว ความตื่นเต้นที่ควบคุมความรุนแรง ความน่ากลัวของน้ำ ไม่สามารถที่จะขยับส่วนของร่างกาย , ความสับสนและหมดสติได้เมื่อปรากฏอาการมันเกือบตลอดเวลาผลในความตาย ระยะเวลาระหว่างการเกร็งและอาการเริ่มต้นของโรคมักจะมีหนึ่งถึงสามเดือน แต่ช่วงเวลานี้จะแตกต่างจากน้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์กว่าหนึ่งปี เวลาจะขึ้นอยู่กับระยะทางที่ไวรัสจะต้องเดินทางไปถึงระบบประสาทส่วนกลาง
โรคพิษสุนัขบ้าเกิดจาก lyssaviruses รวมถึง :ไวรัสโรคพิษสุนัขบ้า และ lyssavirus ค้างคาวออสเตรเลีย การกระจายเมื่อมีสัตว์ที่ติดเชื้อรอยขีดข่วนหรือกัดสัตว์อื่นหรือมนุษย์ น้ำลายจากสัตว์ที่ติดเชื้อสามารถแพร่โรคพิษสุนัขบ้าถ้าน้ำลายสัมผัสกับปาก จมูก หรือตา สุนัขทั้งหมดที่พบมากที่สุดของสัตว์ที่เกี่ยวข้องกว่า 99% ของผู้ป่วยโรคพิษสุนัขบ้าในประเทศที่สุนัขมักมีโรคที่เกิดจากสุนัขกัด ในทวีปอเมริกา , ค้างคาวกัด เป็นแหล่งที่พบมากที่สุดของโรคพิษสุนัขบ้าติดเชื้อในมนุษย์ และน้อยกว่า 5% ของรายจากสุนัข หนูจะไม่ค่อยติดเชื้อพิษสุนัขบ้า เชื้อพิษสุนัขบ้าส่งไปยังสมองตามเส้นประสาทที่ต่อพ่วงโรคนี้สามารถวินิจฉัยหลังจากการเริ่มต้นของอาการ
โปรแกรมควบคุมสัตว์และการฉีดวัคซีนลดลงความเสี่ยงของโรคพิษสุนัขบ้าจากสุนัขในหลายภูมิภาคของโลก นั้นคนก่อนที่พวกเขาสัมผัสแนะนำสำหรับผู้ที่มีความเสี่ยงสูงกลุ่มเสี่ยงรวมถึงคนที่ทำงานกับค้างคาวหรือที่ใช้ระยะเวลานานในพื้นที่ของโลกที่ป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าอยู่ทั่วไป ในคนที่ได้รับสัมผัสโรคพิษสุนัขบ้า , โรคพิษสุนัขบ้า ฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า และบางครั้งินมีประสิทธิภาพในการป้องกันโรค ถ้าคนที่ได้รับการรักษาก่อนที่จะเริ่มต้นของอาการโรคพิษสุนัขบ้ากัดและรอยขีดข่วน เป็นเวลา 15 นาที ล้างด้วยสบู่และน้ำ โพวิโดนไอโอดีน หรือผงซักฟอกอาจลดจำนวนอนุภาคของไวรัส และอาจจะเกิดประสิทธิภาพในการป้องกันการส่งผ่าน มีเพียงไม่กี่คนที่ได้รอดพ้นจากการติดเชื้อพิษสุนัขบ้า หลังแสดงอาการ และนี้คือการรักษาอย่างละเอียด เรียกว่า โปรโตคอล มิลวอกี
โรคพิษสุนัขบ้าสาเหตุเกี่ยวกับ 26000 ไป 55 ,000 การเสียชีวิตทั่วโลกต่อปี มากกว่า 95% ของการเสียชีวิตเหล่านี้เกิดขึ้นในเอเชียและแอฟริกา โรคพิษสุนัขบ้าเป็นปัจจุบันในมากกว่า 150 ประเทศ และทุกทวีป แต่แอนตาร์คติค มากกว่า 3 พันล้านคนอาศัยอยู่ในภูมิภาคของโลกที่การเกิดขึ้น หลายประเทศ ได้แก่ ออสเตรเลีย แคนาดา ญี่ปุ่น มาเลเซีย สหรัฐอเมริกา และยุโรปตะวันตกไม่ได้มีโรคพิษสุนัขบ้าในสุนัขประเทศเกาะขนาดเล็กหลายไม่ติดเชื้อเลย
ช่วงระหว่างสัญญาณและอาการติดเชื้อไข้หวัดอาการเป็นปกติเหมือนแรก 2 ถึง 12 สัปดาห์ในมนุษย์ บ่มระยะเวลาสั้นที่สุดเท่าที่สี่วันนานกว่า 6 ปี ได้รับเอกสาร ขึ้นอยู่กับตำแหน่งและความรุนแรงของการปนเปื้อนบาดแผล และปริมาณไวรัสแนะนำสัญญาณและอาการของโรคนี้ อาจขยายตัวเล็กน้อย หรืออัมพาตบางส่วน กังวล นอนไม่หลับ สับสน ปั่นป่วน พฤติกรรม หวาดระแวง หวาดกลัว และภาพหลอนผิดปกติอยู่ จะสับสน บุคคลอาจมีโรคพิษสุนัขบ้า .
ความตายมักจะเกิดขึ้น 2 ถึง 10 วัน หลังจากที่อาการแรก การอยู่รอดมีน้อย เมื่ออาการได้นำเสนอ แม้กับการดูแลที่เหมาะสมและการดูแลที่เข้มข้นjeanna จีส ที่ในปี 2004 เป็นคนไข้ที่ได้รับการรักษาด้วยโปรโตคอลมิลวอกี , เป็นคนแรกที่เคยบันทึกไว้ที่รอดชีวิตมาได้โดยไม่ได้รับการรักษาที่ประสบความสำเร็จการโพสต์ . ความตั้งใจที่จะรักษา การวิเคราะห์ได้พบตั้งแต่โปรโตคอลนี้มีอัตรารอดประมาณ 8 %
.
โรคพิษสุนัขบ้าโรคพิษสุนัขบ้า ( " กลัวน้ำ " ) เป็นชื่อทางประวัติศาสตร์สำหรับโรคพิษสุนัขบ้า
เป็นโรคไวรัสที่เป็นสาเหตุของการอักเสบเฉียบพลันของสมองมนุษย์และอบอุ่น blooded สัตว์ อาการอาจรวมถึงอาการไข้และรู้สึกเสียวซ่า ใน เว็บไซต์ ของแสง อาการเหล่านี้จะตามด้วยหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งอาการต่อไปนี้ : การเคลื่อนไหว ความตื่นเต้นที่ควบคุมความรุนแรง ความน่ากลัวของน้ำ ไม่สามารถที่จะขยับส่วนของร่างกาย , ความสับสนและหมดสติได้เมื่อปรากฏอาการมันเกือบตลอดเวลาผลในความตาย ระยะเวลาระหว่างการเกร็งและอาการเริ่มต้นของโรคมักจะมีหนึ่งถึงสามเดือน แต่ช่วงเวลานี้จะแตกต่างจากน้อยกว่าหนึ่งสัปดาห์กว่าหนึ่งปี เวลาจะขึ้นอยู่กับระยะทางที่ไวรัสจะต้องเดินทางไปถึงระบบประสาทส่วนกลาง
โรคพิษสุนัขบ้าเกิดจาก lyssaviruses รวมถึง :ไวรัสโรคพิษสุนัขบ้า และ lyssavirus ค้างคาวออสเตรเลีย การกระจายเมื่อมีสัตว์ที่ติดเชื้อรอยขีดข่วนหรือกัดสัตว์อื่นหรือมนุษย์ น้ำลายจากสัตว์ที่ติดเชื้อสามารถแพร่โรคพิษสุนัขบ้าถ้าน้ำลายสัมผัสกับปาก จมูก หรือตา สุนัขทั้งหมดที่พบมากที่สุดของสัตว์ที่เกี่ยวข้องกว่า 99% ของผู้ป่วยโรคพิษสุนัขบ้าในประเทศที่สุนัขมักมีโรคที่เกิดจากสุนัขกัด ในทวีปอเมริกา , ค้างคาวกัด เป็นแหล่งที่พบมากที่สุดของโรคพิษสุนัขบ้าติดเชื้อในมนุษย์ และน้อยกว่า 5% ของรายจากสุนัข หนูจะไม่ค่อยติดเชื้อพิษสุนัขบ้า เชื้อพิษสุนัขบ้าส่งไปยังสมองตามเส้นประสาทที่ต่อพ่วงโรคนี้สามารถวินิจฉัยหลังจากการเริ่มต้นของอาการ
โปรแกรมควบคุมสัตว์และการฉีดวัคซีนลดลงความเสี่ยงของโรคพิษสุนัขบ้าจากสุนัขในหลายภูมิภาคของโลก นั้นคนก่อนที่พวกเขาสัมผัสแนะนำสำหรับผู้ที่มีความเสี่ยงสูงกลุ่มเสี่ยงรวมถึงคนที่ทำงานกับค้างคาวหรือที่ใช้ระยะเวลานานในพื้นที่ของโลกที่ป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าอยู่ทั่วไป ในคนที่ได้รับสัมผัสโรคพิษสุนัขบ้า , โรคพิษสุนัขบ้า ฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า และบางครั้งินมีประสิทธิภาพในการป้องกันโรค ถ้าคนที่ได้รับการรักษาก่อนที่จะเริ่มต้นของอาการโรคพิษสุนัขบ้ากัดและรอยขีดข่วน เป็นเวลา 15 นาที ล้างด้วยสบู่และน้ำ โพวิโดนไอโอดีน หรือผงซักฟอกอาจลดจำนวนอนุภาคของไวรัส และอาจจะเกิดประสิทธิภาพในการป้องกันการส่งผ่าน มีเพียงไม่กี่คนที่ได้รอดพ้นจากการติดเชื้อพิษสุนัขบ้า หลังแสดงอาการ และนี้คือการรักษาอย่างละเอียด เรียกว่า โปรโตคอล มิลวอกี
โรคพิษสุนัขบ้าสาเหตุเกี่ยวกับ 26000 ไป 55 ,000 การเสียชีวิตทั่วโลกต่อปี มากกว่า 95% ของการเสียชีวิตเหล่านี้เกิดขึ้นในเอเชียและแอฟริกา โรคพิษสุนัขบ้าเป็นปัจจุบันในมากกว่า 150 ประเทศ และทุกทวีป แต่แอนตาร์คติค มากกว่า 3 พันล้านคนอาศัยอยู่ในภูมิภาคของโลกที่การเกิดขึ้น หลายประเทศ ได้แก่ ออสเตรเลีย แคนาดา ญี่ปุ่น มาเลเซีย สหรัฐอเมริกา และยุโรปตะวันตกไม่ได้มีโรคพิษสุนัขบ้าในสุนัขประเทศเกาะขนาดเล็กหลายไม่ติดเชื้อเลย
ช่วงระหว่างสัญญาณและอาการติดเชื้อไข้หวัดอาการเป็นปกติเหมือนแรก 2 ถึง 12 สัปดาห์ในมนุษย์ บ่มระยะเวลาสั้นที่สุดเท่าที่สี่วันนานกว่า 6 ปี ได้รับเอกสาร ขึ้นอยู่กับตำแหน่งและความรุนแรงของการปนเปื้อนบาดแผล และปริมาณไวรัสแนะนำสัญญาณและอาการของโรคนี้ อาจขยายตัวเล็กน้อย หรืออัมพาตบางส่วน กังวล นอนไม่หลับ สับสน ปั่นป่วน พฤติกรรม หวาดระแวง หวาดกลัว และภาพหลอนผิดปกติอยู่ จะสับสน บุคคลอาจมีโรคพิษสุนัขบ้า .
ความตายมักจะเกิดขึ้น 2 ถึง 10 วัน หลังจากที่อาการแรก การอยู่รอดมีน้อย เมื่ออาการได้นำเสนอ แม้กับการดูแลที่เหมาะสมและการดูแลที่เข้มข้นjeanna จีส ที่ในปี 2004 เป็นคนไข้ที่ได้รับการรักษาด้วยโปรโตคอลมิลวอกี , เป็นคนแรกที่เคยบันทึกไว้ที่รอดชีวิตมาได้โดยไม่ได้รับการรักษาที่ประสบความสำเร็จการโพสต์ . ความตั้งใจที่จะรักษา การวิเคราะห์ได้พบตั้งแต่โปรโตคอลนี้มีอัตรารอดประมาณ 8 %
.
โรคพิษสุนัขบ้าโรคพิษสุนัขบ้า ( " กลัวน้ำ " ) เป็นชื่อทางประวัติศาสตร์สำหรับโรคพิษสุนัขบ้า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Can you send your photo to me?
- Never get bored!
- The investigation of retronasal liking d
- most of the mice had grown fat and unwel
- เด็กเสริบ
- วิชาสังคม
- อย่าคิดมากเป็นห่วงนะ
- I never think anything wrong fr them but
- คุณก็เอาไปใช้กับเขา
- สาขา
- ฉันถึงห้องแล้วนะฉันอยากไปเที่ยวกับคุณอยู
- Out today
- very unbeatyful
- i won it in chess
- including also the Loy krathong festival
- ฉัน เป็น กำ ลัง ใจ ให้ คุณ นะ
- คุณเรียนด้านไหนมา
- no one wanna sing Mr. Min's song?
- take into
- Baby I'm preying on you tonightHunt you
- Pull
- Subject :
- แดฮยอนฟังเพลง
- I came to Doctor
