The largest drought-affected areas

The largest drought-affected areas of Asia include eastern
India and adjoining areas of Nepal, with more than
17 million ha of rainfed rice area (Huke and Huke, 1997). In
India, the severe drought of 2002 caused a 22% drop in rice
production as compared to 2001 (Bhandari et al., 2007). Other
major area frequently damaged by drought is northern Thailand
and Laos, with roughly 3 million ha of drought-prone rainfed
rice. The average annual yield loss due to drought in northeast
Thailand has been estimated between 13 and 35% (Jongdee
et al., 1997; Khanthasuvon et al., 1998). Although rice
production in China is mostly irrigated, the increasing scarcity
of water for irrigation is a major concern (Yuanhua et al., 2003,
NDRC, 2005) and drought is emerging as a major constraint to
rice production (Lin and Shen, 1996). In drought-prone areas,
drought risk reduces productivity even in non-drought years
because farmers avoid investing in fertilizer when they fear
crop loss (Pandey et al., 2000). The development of droughttolerant
cultivars is thus an important element in reducing risk
and increasing productivity in rainfed areas

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นที่ได้รับผลกระทบภัยแล้งที่ใหญ่ที่สุดของเอเชียได้แก่ภาคตะวันออกอินเดียและเนปาล พื้นที่ติด มีมากขึ้นกว่า17 ล้านฮา ของพื้นที่ปลูกข้าว rainfed (Huke และ Huke, 1997) ในอินเดีย ภัยแล้งรุนแรงของ 2002 เกิดลดลง 22% ในข้าวผลิตเมื่อเทียบกับปี 2001 (บันดารี et al., 2007) อื่น ๆพื้นที่หลักที่มักเสียหายจากภัยแล้งคือ ภาคเหนือลาว มีประมาณ 3 ล้านฮา ของ rainfed เสี่ยงภัยแล้งข้าว เฉลี่ยรายปีผลผลิตเสียหายเนื่องจากภัยแล้งในภาคอีสานประเทศไทยมีการประเมินระหว่าง 13 และ 35% (Jongdeeและ al., 1997 Khanthasuvon และ al., 1998) ถึงแม้ว่าข้าวส่วนใหญ่ผลิตในจีนเป็นชลประทาน ขาดแคลนเพิ่มขึ้นน้ำสำหรับการชลประทานจะต้องคำนึงถึงหลัก (กดและ al., 2003NDRC, 2005) และภัยแล้งจะเกิดขึ้นเป็นข้อจำกัดหลักการผลิตข้าว (Lin และ Shen, 1996) ในพื้นที่เสี่ยงภัยแล้งความเสี่ยงภัยแล้งลดผลผลิตในปีที่แล้งไม่เนื่องจากเกษตรกรหลีกเลี่ยงการลงทุนในปุ๋ยเมื่อความกลัวตัดขาดทุน (Pandey และ al., 2000) การพัฒนาของ droughttolerantพันธุ์เป็นองค์ประกอบสำคัญในการลดความเสี่ยงและเพิ่มผลผลิตในพื้นที่ rainfed

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบภัยแล้งในภูมิภาคเอเชียตะวันออกรวมถึงอินเดียและพื้นที่ที่อยู่ติดกันของเนปาลที่มีมากกว่า
17 ล้านไร่ของพื้นที่ข้าวน้ำฝน (Huke และ Huke, 1997) ในอินเดีย, ภัยแล้งปี 2002 เกิดจากการลดลง 22% ข้าวการผลิตเมื่อเทียบกับ2001 (บันดารี et al., 2007) อื่น ๆในพื้นที่ที่สำคัญได้รับความเสียหายจากภัยแล้งบ่อยคือภาคเหนือของประเทศไทยและลาวมีประมาณ 3 ล้านไร่ของน้ำฝนแล้งมีแนวโน้มข้าว การสูญเสียผลตอบแทนเฉลี่ยต่อปีเนื่องจากภัยแล้งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยได้รับการประเมินระหว่าง 13 และ 35% (Jongdee et al, 1997;.. Khanthasuvon, et al, 1998) แม้ว่าข้าวผลิตในประเทศจีนเป็นชลประทานส่วนใหญ่ขาดแคลนเพิ่มขึ้นของน้ำเพื่อการชลประทานเป็นความกังวลหลัก(Yuanhua et al., 2003 NDRC, 2005) และความแห้งแล้งที่เกิดขึ้นเป็นข้อ จำกัด ที่สำคัญในการผลิตข้าว(หลินและเชน 1996) . ในพื้นที่ภัยแล้งได้ง่ายมีความเสี่ยงลดภัยแล้งผลผลิตแม้ในปีที่ผ่านมาที่ไม่แล้งเพราะเกษตรกรหลีกเลี่ยงการลงทุนในปุ๋ยเมื่อพวกเขากลัวการสูญเสียพืช(Pandey et al., 2000) การพัฒนา droughttolerant พันธุ์จึงเป็นองค์ประกอบที่สำคัญในการลดความเสี่ยงและเพิ่มผลผลิตในพื้นที่น้ำฝน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ใหญ่ที่สุดของเอเชีย รวมพื้นที่ประสบภัยแล้งภาคตะวันออก
อินเดียและพื้นที่ที่อยู่ติดกันของเนปาลที่มีมากกว่า
17 ล้านไร่ พื้นที่ปลูกข้าว ( huke และ huke , 1997 ) ใน
อินเดีย ความแห้งแล้งรุนแรงของ 2002 ทำให้ลดลงร้อยละ 22 ในการผลิตข้าว
เมื่อเทียบกับปี 2544 ( พยักเพยิด et al . , 2007 ) อื่น ๆหลัก พื้นที่เสียหายจากภัยแล้งบ่อย

คือ ภาคเหนือของไทยและลาวที่มีประมาณ 3 ล้านไร่ ที่มีภัยแล้งน้ำฝน
ข้าว เฉลี่ยทั้งปีผลผลิตเสียหายเนื่องจากภัยแล้งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ประเทศไทยได้รับประมาณระหว่าง 13 และ 35 % ( จงดี
et al . , 1997 ; khanthasuvon et al . , 1998 ) แม้ว่าการผลิตข้าว
ในประเทศจีนเป็นส่วนใหญ่ชลประทานเพิ่มขึ้น
, ความขาดแคลนน้ำเพื่อการชลประทานเป็นหลักปัญหา ( yuanhua et al . , 2003 โดย
,2005 ) และภัยแล้งที่เกิดขึ้นเป็นข้อจำกัดในการผลิตข้าว

( หลินและ Shen , 1996 ) ในพื้นที่เสี่ยงภัยแล้ง , ความเสี่ยงภัยแล้งลดผลผลิตใน

เพราะภัยแล้งปีไม่ใช่เกษตรกรหลีกเลี่ยงการลงทุนใส่ปุ๋ยเมื่อพวกเขาสูญเสียความกลัว
พืช ( เดย์ et al . , 2000 ) การพัฒนา droughttolerant
พันธุ์จึงเป็นองค์ประกอบที่สำคัญในการลดความเสี่ยง
และการเพิ่มผลผลิตในพื้นที่นาน้ำฝน