to substantial declines in the book

to substantial declines in the book value of aggregate bank equity, a result consistent with a reduction in earnings for the sector as a whole. Unlike the previous studies, however, den Haan et al. (2007) are concerned with the underlying cause of interest rate changes and rely on an identified vector auto regression to isolate changes in interest rates that are uncorrelated with current and lagged macroeconomic conditions. Under their identification assumptions, these interest rate innovations can be interpreted as “exogenous” monetary policy shocks, though this interpretation is not without controversy.

Derivatives are always constructed with prevailing market rates. Contracting a swap receiving the fixed rate will imply receiving the current fixed rate for the selected maturity. Contracting a swap receiving the variable rate will imply receiving the current rate for the selected short maturity of the variable rate. Therefore, derivatives influence both the nature of interest rates and the level of interest rates paid or received, hence the earnings (P&L) as well. Both impacts have to be assessed carefully before entering into a derivative transaction.

Although the advantage of using derivatives to hedge is universally recognized, increased use of these instruments has caused concerns to regulators. Most studies focus on the role of derivatives, but could not prove if they are used more for the purpose of hedging or in speculative purposes. Particular attention is paid to derivatives as risk generating tools and triggers of systemic risk. There are also a number of studies have focused on the relationship between the use of derivatives and banks' exposure to interest rate risk. The conclusions are mixed. Sinkey and Carter (1994), Tufano and Headley (1994) and Gunther and Siems (1995) demonstrated a significant negative relationship between the gap extent of exposure to interest rate and the amount of derivatives used by banks. These works issue the idea that with the increased use of derivatives by banks increases the exposure to interest rate risk. In agreement with this conclusion is also Hirtle that in 1997 studies a sample of 139 banks and shows that while the increased holding of derivatives increases the exposure to interest rate risk. Other authors, such as Minton, Stulz and Williamson (2009) conclude that the use of derivatives by banks for the purpose of hedging is limited due to adverse selection and moral hazard.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การลดลงที่สำคัญในมูลค่าหุ้นธนาคารรวม ผลที่สอดคล้องกับการลดลงในกำไรสำหรับภาคทั้งหมด ซึ่งแตกต่างจากการศึกษาก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตาม den เครื่อง et al. (2007) จะเกี่ยวข้องกับสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงอัตราดอกเบี้ย และพึ่งการถดถอยอัตโนมัติเวกเตอร์ระบุเพื่อแยกการเปลี่ยนแปลงในอัตราดอกเบี้ยที่ uncorrelated กับปัจจุบัน และ lagged สภาพเศรษฐกิจมหภาค ภายใต้สมมติฐานของรหัส นวัตกรรมเหล่านี้อัตราดอกเบี้ยสามารถตีความตามแรงกระแทก "ภายนอก" นโยบายการเงิน แม้ว่าการตีความนี้ก็ไม่ได้ทะเลาะวิวาทตราสารอนุพันธ์มีเสมอสร้าง ด้วยอัตราแลกเปลี่ยนในตลาด ทำสัญญา swap รับอัตราคงจะบ่งบอกได้รับอัตราถาวรปัจจุบันครบกำหนดเลือก ทำสัญญา swap ได้รับค่าตัวแปรจะบ่งบอกได้รับอัตราปัจจุบันอายุสั้นเลือกอัตราผันแปร ดังนั้น อนุพันธ์อิทธิพลทั้งสองลักษณะของอัตราดอกเบี้ย และระดับอัตราดอกเบี้ยจ่าย หรือได้ รับ ดังนั้นกำไร (P & L) เช่น ผลกระทบทั้งสองต้องได้รับการประเมินอย่างรอบคอบก่อนการทำธุรกรรมอนุพันธ์แม้ว่าประโยชน์ของการใช้อนุพันธ์เพื่อป้องกันความเสี่ยงเป็นที่ยอมรับระดับสากล ใช้เพิ่มขึ้นของเครื่องมือเหล่านี้ได้ก่อให้เกิดความกังวลกับหน่วยงานกำกับดูแล ศึกษาส่วนใหญ่มุ่งเน้นบทบาทของตราสารอนุพันธ์ แต่สามารถพิสูจน์ถ้าพวกเขาจะใช้มากขึ้น เพื่อป้องกันความเสี่ยง หรือการเก็งกำไร ความสนใจเฉพาะชำระให้อนุพันธ์เป็นการสร้างเครื่องมือและปัจจัยของความเสี่ยงที่ระบบความเสี่ยง ยังมีจำนวนของการศึกษามุ่งเน้นความสัมพันธ์ระหว่างการใช้อนุพันธ์และของธนาคารอัตราดอกเบี้ยเสี่ยง ข้อสรุปที่ผสม Sinkey และคาร์เตอร์ (1994), Tufano และ Headley (1994) และ Gunther และ Siems (1995) แสดงให้เห็นความสัมพันธ์เชิงลบอย่างมีนัยสำคัญระหว่างขอบช่องว่างของอัตราดอกเบี้ยและจำนวนเงินของอนุพันธ์ที่ใช้ โดยธนาคาร ผลงานเหล่านี้ออกความคิดที่ว่า มีการเพิ่มใช้อนุพันธ์ โดยเพิ่มธนาคารรับความเสี่ยงจากอัตราดอกเบี้ย ข้อตกลงข้อสรุปนี้ยังเป็น Hirtle ที่ศึกษาตัวอย่างของธนาคาร 139 และแสดงว่าการถือครองเพิ่มขึ้นของตราสารอนุพันธ์เพิ่มความเสี่ยงให้ความเสี่ยงจากอัตราดอกเบี้ย ในปี 1997 เขียน เช่น Minton, Stulz และวิลเลียมสัน (2009) สรุปว่า ใช้อนุพันธ์ธนาคารเพื่อป้องกันความเสี่ยงถูกจำกัดเนื่องจากตัวเลือกที่ไม่พึงประสงค์และอันตรายคุณธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จะลดลงอย่างมากในมูลค่าตามบัญชีของผู้ถือหุ้นของธนาคารรวมผลสอดคล้องกับการลดลงของรายได้สำหรับภาคโดยรวม ซึ่งแตกต่างจากการศึกษาก่อนหน้า แต่แล้ว Haan, et al (2007) มีความกังวลเกี่ยวกับสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงของอัตราดอกเบี้ยและพึ่งพาระบุถดถอยเวกเตอร์อัตโนมัติเพื่อแยกการเปลี่ยนแปลงอัตราดอกเบี้ยที่มี uncorrelated กับเงื่อนไขทางเศรษฐกิจมหภาคในปัจจุบันและรั้งท้าย ภายใต้สมมติฐานประจำตัวนวัตกรรมอัตราดอกเบี้ยเหล่านี้สามารถตีความได้ว่า "ภายนอก" กระแทกนโยบายการเงิน แต่การตีความนี้ไม่ได้โดยไม่มีความขัดแย้ง. สัญญาซื้อขายล่วงหน้าถูกสร้างขึ้นเสมอกับตลาดอัตราแลกเปลี่ยน ทำสัญญาแลกเปลี่ยนได้รับอัตราดอกเบี้ยคงที่จะบ่งบอกถึงการได้รับอัตราดอกเบี้ยคงที่ปัจจุบันครบกําหนดที่เลือก ทำสัญญาแลกเปลี่ยนได้รับอัตราตัวแปรจะบ่งบอกถึงการได้รับอัตราปัจจุบันสำหรับระยะเวลาสั้น ๆ ที่เลือกของอัตราตัวแปร ดังนั้นสัญญาซื้อขายล่วงหน้าที่มีอิทธิพลต่อทั้งธรรมชาติของอัตราดอกเบี้ยและระดับของอัตราดอกเบี้ยที่จ่ายหรือได้รับจึงกำไร (P & L) ได้เป็นอย่างดี ส่งผลกระทบต่อทั้งสองต้องได้รับการประเมินอย่างรอบคอบก่อนที่จะเข้าสู่การทำธุรกรรมอนุพันธ์. แม้ว่าประโยชน์ของการใช้สัญญาซื้อขายล่วงหน้าเพื่อป้องกันความเสี่ยงได้รับการยอมรับในระดับสากล, การใช้งานที่เพิ่มขึ้นของตราสารเหล่านี้ได้ก่อให้เกิดความกังวลในการกำกับดูแล การศึกษาส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่บทบาทของสัญญาซื้อขายล่วงหน้า แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าหากมีการใช้มากขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในการป้องกันความเสี่ยงหรือเพื่อการเก็งกำไร ความสนใจเป็นพิเศษคือจ่ายให้กับสัญญาซื้อขายล่วงหน้าเป็นเครื่องมือที่ก่อให้เกิดความเสี่ยงและการก่อให้เกิดความเสี่ยงอย่างเป็นระบบ นอกจากนี้ยังมีจำนวนของการศึกษาได้มุ่งเน้นไปที่ความสัมพันธ์ระหว่างการใช้สัญญาซื้อขายล่วงหน้าและธนาคารมีความเสี่ยงจากอัตราดอกเบี้ย ข้อสรุปที่จะผสม Sinkey และคาร์เตอร์ (1994), Tufano และเฮดลีย์ (1994) และกุนเธอร์และ Siems (1995) แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์เชิงลบอย่างมีนัยสำคัญระหว่างช่องว่างขอบเขตของการสัมผัสกับอัตราดอกเบี้ยและปริมาณของสัญญาซื้อขายล่วงหน้าที่ใช้โดยธนาคาร ผลงานเหล่านี้ออกความคิดที่ว่ามีการใช้ที่เพิ่มขึ้นของสัญญาซื้อขายล่วงหน้าโดยธนาคารเพิ่มการสัมผัสกับความเสี่ยงจากอัตราดอกเบี้ย ในข้อตกลงกับข้อสรุปนี้ยังเป็น Hirtle ว่าในปี 1997 การศึกษากลุ่มตัวอย่าง 139 ธนาคารและแสดงให้เห็นว่าในขณะที่การถือครองสัญญาซื้อขายล่วงหน้าที่เพิ่มขึ้นของการเพิ่มขึ้นของการสัมผัสกับความเสี่ยงจากอัตราดอกเบี้ย ผู้เขียนอื่น ๆ เช่นมินตัน, STULZ และวิลเลียมสัน (2009) สรุปได้ว่าการใช้งานของสัญญาซื้อขายล่วงหน้าโดยธนาคารเพื่อวัตถุประสงค์ในการป้องกันความเสี่ยงที่มี จำกัด เนื่องจากตัวเลือกที่เลวร้ายและอันตรายคุณธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยังคงลดลงในมูลค่ารวมของหุ้นธนาคาร ผลที่สอดคล้องกับการลดลงในรายได้สำหรับภาคธุรกิจโดยรวม ซึ่งแตกต่างจากการศึกษาก่อนหน้านี้ , อย่างไรก็ตาม , the ฮาน et al . ( 2007 ) ที่เกี่ยวข้องกับสาเหตุของการเปลี่ยนแปลงอัตราดอกเบี้ย และอาศัยการระบุ Vector Auto Regression เพื่อแยกการเปลี่ยนแปลงในอัตราดอกเบี้ยที่ uncorrelated กับปัจจุบันและในอดีตเงื่อนไขทางเศรษฐกิจมหภาค . ภายใต้สมมติฐานของการนวัตกรรมอัตราดอกเบี้ยเหล่านี้สามารถถูกตีความว่าเป็น " ประ " นโยบายการเงินกระแทก แต่การตีความนี้โดยไม่มีข้อโต้แย้งและมักจะสร้างด้วยออกตลาดอัตรา สัญญาแลกเปลี่ยนอัตราดอกเบี้ยคงที่จะบ่งบอกถึงการได้รับในปัจจุบันอัตราคงที่สำหรับระยะเวลาที่เลือก สัญญาแลกเปลี่ยนได้รับอัตราตัวแปรจะบ่งบอกถึงการได้รับอัตราปัจจุบันที่เลือกสั้นวุฒิภาวะของตัวแปรอัตรา ดังนั้น สำหรับอิทธิพลทั้งธรรมชาติของอัตราดอกเบี้ยและระดับของอัตราดอกเบี้ยที่จ่ายหรือได้รับ ดังนั้นกำไร ( P & L ) ได้เป็นอย่างดี ทั้งผลกระทบต้องได้รับการประเมินอย่างรอบคอบก่อนที่จะป้อนเข้าไปในธุรกรรมอนุพันธ์ .แต่ประโยชน์ของการใช้อนุพันธ์เพื่อป้องกันความเสี่ยงจากทุกมุมโลกได้รับการยอมรับ , การใช้ที่เพิ่มขึ้นของเครื่องมือเหล่านี้ได้ก่อให้เกิดความกังวลเพื่อควบคุม . การศึกษาส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่บทบาทของอนุพันธ์ แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่า ถ้า พวกเขาจะใช้สำหรับวัตถุประสงค์ของการป้องกันความเสี่ยง หรือการเก็ง ความสนใจเป็นพิเศษคือจ่ายให้อนุพันธ์เป็นเครื่องมือสร้างความเสี่ยง และก่อให้เกิดความเสี่ยงของระบบ นอกจากนี้ยังมีจำนวนของการศึกษาที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างการใช้อนุพันธ์และธนาคารความเสี่ยงอัตราดอกเบี้ย สรุปจะผสม และ sinkey คาร์เตอร์ ( 1994 ) และ tufano เฮดลีย์ ( 2537 ) และ กุนเธอร์ และ ซิมส์ ( 1995 ) แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างขอบเขตของการสัมผัสกับช่องว่างอัตราดอกเบี้ยและปริมาณของอนุพันธ์ที่ใช้โดยธนาคาร ผลงานเหล่านี้ ปัญหาที่ว่าด้วยการใช้ที่เพิ่มขึ้นของตราสารอนุพันธ์ โดยธนาคารจะเพิ่มความเสี่ยงของอัตราดอกเบี้ย เห็นด้วยกับข้อสรุปนี้ยัง hirtle ที่ในปี 1997 ศึกษาตัวอย่างของพวกธนาคาร และแสดงให้เห็นว่าในขณะที่ถือตราสารอนุพันธ์เพิ่มขึ้นเพิ่มความเสี่ยงของอัตราดอกเบี้ย ผู้เขียนอื่น ๆเช่น มินตัน , และ stulz วิลเลียมสัน ( 2552 ) สรุปได้ว่า การใช้อนุพันธ์เพื่อป้องกันความเสี่ยง โดยธนาคารจะถูก จำกัด เนื่องจากการเลือกที่ไม่พึงประสงค์และอันตรายทางศีลธรรม