This article critically examines ho

This article critically examines how programs for the prevention and control of dengue fever have been conducted in the absence of an integrated approach, and considers the social and ecological factors influencing their effectiveness. Despite recognition of dengue fever as the most important arboviral disease affecting humans, and in spite of a greater emphasis on community-based control approaches, the burden placed on the communities, countries, and regions affected by this disease continues to rise. In considering historical experience in the Americas and the Asia-Pacific region, as well as the global forces that are exerting new pressures, the important elements of successful control programs are identified as community ownership, partnership with government, leadership, scalability, and control of immature mosquitoes. The key barriers to the exchange of knowledge and the transdisciplinary cooperation necessary for sustainable dengue control are rooted in differences in values among policy-makers, citizens, and scientists and are repeatedly expressed in technical, economic, cultural, geographic, and political dimensions. Through consideration of case studies in Cuba, Guatemala, Singapore, Thailand, Indonesia, and Vietnam, the limitations of control approaches that fail to take into account the complexities of ecological and social systems are presented. Bridges to effective control are identified as the basis for adaptability, both of control programs to the mosquito vector’s changing behavior and of education programs to public, regional and local particularities, as well as transdisciplinarity, community empowerment, the ability to scale local experiences up to the macro-level, and the capacity to learn from experience to achieve sustainability.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทความนี้ถึงตรวจสอบว่าได้ดำเนินโปรแกรมสำหรับป้องกันและควบคุมโรคไข้เลือดออกของวิธีการรวม และพิจารณาปัจจัยทางสังคม และระบบนิเวศที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพการ แม้ มีการรับรู้ของไข้ เป็นโรค arboviral สำคัญที่ส่งผลกระทบต่อมนุษย์ และแม้ ว่าเน้นวิธีควบคุมชุมชนมากกว่า ภาระงานที่อยู่ ในชุมชน ประเทศ ภูมิภาคที่รับผลกระทบจากโรคนี้ยังคงสูงขึ้น ในการพิจารณาการท่องเที่ยวในทวีปอเมริกา และภูมิภาคเอเชีย-แปซิฟิก เป็นกองกลางที่มีพยายามความดันใหม่ มีระบุองค์ประกอบสำคัญของโปรแกรมควบคุมสำเร็จเป็นเจ้าของชุมชน ร่วมมือกับรัฐบาล ผู้นำ ขนาด และการควบคุมยุง immature อุปสรรคสำคัญเพื่อแลกเปลี่ยนความรู้และความร่วมมือ transdisciplinary จำเป็นสำหรับการควบคุมไข้เลือดออกอย่างยั่งยืนเป็นรากในความแตกต่างในค่า policy-makers ประชาชน และนักวิทยาศาสตร์ และซ้ำ ๆ จะแสดงมิติทางเทคนิค ทางเศรษฐกิจ วัฒนธรรม ภูมิศาสตร์ และการเมือง ข้อจำกัดของวิธีการควบคุมที่ไม่ได้คำนึงถึงความซับซ้อนของระบบสังคม และระบบนิเวศ จะนำเสนอผ่านการพิจารณาของกรณีศึกษา ในคิวบา กัวเตมาลา สิงคโปร์ ไทย อินโดนีเซีย เวียดนาม ระบุสะพานการควบคุมที่มีประสิทธิภาพเป็นพื้นฐานสำหรับหลากหลาย โปรแกรมควบคุมพฤติกรรมการเปลี่ยนแปลงของเวกเตอร์ยุง และศึกษาโปรแกรม particularities สาธารณะ ภูมิภาค และท้องถิ่น รวมทั้ง transdisciplinarity ชุมชนอำนาจ ความสามารถในการปรับประสบการณ์ท้องถิ่นดับ และความสามารถในการเรียนรู้จากประสบการณ์เพื่อให้เกิดความยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทความนี้จะตรวจสอบอย่างยิ่งวิธีการที่โปรแกรมสำหรับการป้องกันและควบคุมโรคไข้เลือดออกมีการดำเนินการในกรณีที่ไม่มีวิธีการแบบบูรณาการและพิจารณาปัจจัยทางสังคมและระบบนิเวศที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพของพวกเขา แม้จะมีการรับรู้ของโรคไข้เลือดออกเป็นโรคที่สำคัญที่สุด arboviral มีผลกระทบต่อมนุษย์และทั้งๆที่มีความสำคัญมากขึ้นในการควบคุมวิธีการชุมชนตามภาระที่วางอยู่บนชุมชนประเทศและภูมิภาครับผลกระทบจากโรคนี้ยังคงเพิ่มขึ้น ในการพิจารณาประสบการณ์ในอดีตในทวีปอเมริกาและภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกเช่นเดียวกับกองกำลังของโลกที่มีการพยายามแรงกดดันใหม่ในองค์ประกอบที่สำคัญของโปรแกรมควบคุมที่ประสบความสำเร็จได้รับการระบุว่าเป็นเจ้าของชุมชนความร่วมมือกับรัฐบาลเป็นผู้นำการขยายขีดความสามารถและการควบคุม ยุงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ปัญหาและอุปสรรคที่สำคัญในการแลกเปลี่ยนความรู้และความร่วมมือ transdisciplinary ที่จำเป็นสำหรับการควบคุมโรคไข้เลือดออกอย่างยั่งยืนมีรากในความแตกต่างในค่านิยมในหมู่ผู้กำหนดนโยบายประชาชนและนักวิทยาศาสตร์และนักแสดงซ้ำแล้วซ้ำอีกในทางเทคนิคเศรษฐกิจวัฒนธรรมทางภูมิศาสตร์และมิติทางการเมือง ผ่านการพิจารณาของกรณีศึกษาในคิวบา, กัวเตมาลา, สิงคโปร์, ไทย, อินโดนีเซียและเวียดนามมีข้อ จำกัด ของวิธีการควบคุมที่ไม่ได้คำนึงถึงความซับซ้อนของระบบนิเวศและสังคมจะถูกนำเสนอ สะพานในการควบคุมที่มีประสิทธิภาพจะมีการระบุเป็นพื้นฐานสำหรับการปรับตัวทั้งสองโปรแกรมการควบคุมพฤติกรรมการเปลี่ยนแปลงยุงพาหะและของโปรแกรมการศึกษาให้กับประชาชน, ลักษณะเฉพาะภูมิภาคและระดับท้องถิ่นเช่นเดียวกับ Transdisciplinarity เพิ่มขีดความสามารถของชุมชนความสามารถในระดับประสบการณ์ในท้องถิ่นถึง ระดับมหภาคและความสามารถในการเรียนรู้จากประสบการณ์เพื่อให้บรรลุการพัฒนาอย่างยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความนี้วิเคราะห์วิธีการตรวจสอบโปรแกรมสำหรับการป้องกันและควบคุมโรคไข้เลือดออก มีการดำเนินการในการขาดของการสอนแบบบูรณาการ และคำนึงถึงสังคมและระบบนิเวศ ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพของพวกเขา แม้จะมีการรับรู้ของโรคไข้เลือดออกที่สำคัญที่สุด arboviral โรคที่มีผลต่อมนุษย์และทั้งๆที่มีการเน้นในชุมชนโดยวิธีการควบคุมภาระที่อยู่ในชุมชน ประเทศ และภูมิภาคที่ได้รับผลกระทบจากโรคนี้ที่ยังคงเพิ่มสูงขึ้น ในการพิจารณาประสบการณ์ทางประวัติศาสตร์อเมริกาและภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก รวมทั้งทั่วโลกกําลังที่พยายามดันใหม่องค์ประกอบที่สำคัญของโปรแกรมควบคุมที่ประสบความสำเร็จตามที่ระบุความเป็นเจ้าของชุมชน ร่วมมือกับรัฐบาล , ภาวะผู้นำ , scalability , และควบคุมเด็ก ยุง อุปสรรคสำคัญในการแลกเปลี่ยนความรู้และความร่วมมืออย่างยั่งยืน transdisciplinary ที่จําเป็นสําหรับควบคุมไข้เลือดออก คือรากฐานของความแตกต่างในค่าระหว่างจัด ประชาชนและนักวิทยาศาสตร์ และซ้ำ ๆแสดงออกในด้าน เศรษฐกิจ วัฒนธรรม ภูมิศาสตร์ และมิติทางการเมือง โดยพิจารณาจากกรณีศึกษาในคิวบา กัวเตมาลา สิงคโปร์ ไทย อินโดนีเซีย และเวียดนาม ข้อจำกัดของการควบคุมวิธีการที่ล้มเหลวที่จะเข้าบัญชีความซับซ้อนของระบบนิเวศและสังคมได้แก่สะพานในการควบคุมที่มีประสิทธิภาพระบุเป็นพื้นฐานสำหรับการปรับตัวทั้งของโปรแกรมควบคุมยุงเวกเตอร์เปลี่ยนพฤติกรรมและโปรแกรมการศึกษาสาธารณะ ลักษณะเฉพาะของภูมิภาคและท้องถิ่น ตลอดจน transdisciplinarity การได้รับการเสริมสร้างพลังอำนาจชุมชน ความสามารถในระดับประสบการณ์ท้องถิ่นถึงระดับมหภาคและความสามารถที่จะเรียนรู้จากประสบการณ์เพื่อให้เกิดความยั่งยืน