The International Whaling Commissio

The International Whaling Commission was established in 1946 to manage dwindling stocks of whales.
Quotas were set to limit the number of whales that could be killed each year for commercial use, but these
were often ignored and whale numbers continued to decrease. In 1975, the Convention on International
Trade in Endangered Species of wild Flora and Fauna (CITES) gave full protection to several species includ
ing the blue, grey, humpback and right whales. International pressure on the IWC continued and in 1986 it
finally put a limit on commercial whaling.
9
This is achieved by issuing scientific research permits, as killing whales for research is not
forbidden. The stated aim of the Japanese research programme is to establish sustainable whaling in the
Antarctic Ocean. Both Japan and South Korea are also permitted to trade, within their own countries, whale
meat from animals killed as an incidental result of other fishing. 10 Also, in an attempt to control
hunting, individual whales are logged on a DNA register so that they can be identified.
The value of "lethal sampling", that is, the practice of killing whales in order to study them, is a highly contentious issue. 11 On the other hand, opponents say this information is not strictly necessary,
and moreover, there are better ways to get it. The selling of whale meat from the lethal sampling to fish markets is purportedly to help fund the research. 12 El Now there is evidence to support their views.
A team of scientists, led by Professor Scott Baker, have used DNA to analyse samples of sushi from restaurants in Los Angeles and Seoul. 13 The results of the study were handed over to local and
national authorities and have since resulted in criminal proceedings against the Los Angeles restaurant.
The researchers used DNA sequencing to identify the species of whale and then used DNA profiling —
the same technique used to identify human individuals in criminal forensics — to identify the source of the meat. 14 11. In addition, some of the meat purchased in Seoul came from Antarctic minke whales, a
species which is not local to South Korea and must have therefore also been traded illegally.
Although Japanese authorities keep a DNA register of each whale destined to be sold commercially,
this information is not available for monitoring purposes. 15 As the authors state, "The illegal
trade of products from protected species of whales, presumably taken under a national permit for scientif
ic research, is a timely reminder of the need for independent, transparent and robust monitoring of any
future whaling".

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ค่าคอมมิชชั่น Whaling นานาชาติก่อตั้งขึ้นในปี 1946 เพื่อจัดการหุ้นที่ลดลงของปลาวาฬ กำหนดโควต้าการจำกัดจำนวนของวาฬที่อาจถูกฆ่าตายในแต่ละปีสำหรับใช้ในเชิงพาณิชย์ แต่เหล่านี้ มักจะถูกละเว้น และปลาวาฬจำนวนลงอย่างต่อเนื่อง ในปี 1975 การประชุมเกี่ยวกับนานาชาติ ได้แก่การค้าสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ของพืชและสัตว์ (CITES) ให้ป้องกันหลายพันธุ์ป่าing สีฟ้า สีเทา หลังค่อม และปลาวาฬขวา นานาชาติดัน IWC อย่างต่อเนื่อง และ ในปี 1986 ที่มัน ในที่สุด กำหนดขีดจำกัดการล่าปลาวาฬเพื่อการพาณิชย์ 9 นี่คือความสำเร็จ โดยการออกใบอนุญาตการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ฆ่าปลาวาฬเพื่อการวิจัยไม่ ต้องห้าม ระบุจุดมุ่งหมายของโปรแกรมวิจัยญี่ปุ่นคือการ สร้างการล่าปลาวาฬอย่างยั่งยืนในการ โอเชียนตาร์ ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้ได้รับอนุญาตเพื่อการค้า ภายในประเทศของตนเอง ปลาวาฬ เนื้อจากสัตว์ถูกฆ่าเป็นการผลเสียของการประมงอื่น ๆ 10 ในความพยายามที่จะควบคุม ปลาวาฬล่าสัตว์ แต่ละเข้าสู่ระบบลงทะเบียนดีเอ็นเอเพื่อที่จะสามารถระบุ ค่าของ "ตายสุ่ม" ที่ ในการฆ่าปลาวาฬเพื่อศึกษาพวกเขา เป็นปัญหาโต้เถียงสูง 11 คง ฝ่ายตรงข้ามบอกว่า ข้อมูลนี้ไม่จำเป็น และนอกจากนี้ มีวิธีที่ดีกว่าจะได้รับมัน ขายเนื้อวาฬจากสุ่มตัวอย่างปลาตลาดตายเป็นจำนวนมากจึงให้ ทุนวิจัย เอ 12 ตอนนี้มีหลักฐานสนับสนุนความคิดเห็น ทีมนักวิทยาศาสตร์ นำ โดยศาสตราจารย์สกอตต์เบเกอร์ ดีเอ็นเอใช้ในการวิเคราะห์ตัวอย่างซูชิจากร้านอาหารใน Los Angeles และโซล 13 ผลของการศึกษาที่มอบให้กับท้องถิ่น และ หน่วยงานแห่งชาติ และมีผลตั้งแต่ในดำเนินคดีอาญาต่อร้านอาหารลอสแอนเจลิ นักวิจัยใช้ลำดับดีเอ็นเอในการระบุสายพันธุ์ของปลาวาฬ และใช้ดีเอ็นเอรวบ — เทคนิคเดียวกันที่ใช้ในการระบุบุคคลบุคคลในทางอาญานิติ — ระบุแหล่งที่มาของเนื้อสัตว์ 14 11 นอกจากนี้ บางส่วนของเนื้อสัตว์ที่ซื้อในโซลมาจากแอนตาร์กติกวาฬมิงค์ การ สายพันธุ์ซึ่งไม่อยู่ในเกาหลีใต้ และต้องซื้อได้ดังนั้นยังถูกขายอย่างผิดกฎหมาย แม้ว่าเจ้าหน้าที่ญี่ปุ่นให้ทะเบียนดีเอ็นเอของแต่ละเวลที่กำหนดเพื่อจำหน่ายในเชิงพาณิชย์ ไม่มีข้อมูลนี้สำหรับการตรวจสอบวัตถุประสงค์ 15 เป็นผู้สร้างรัฐ "ผิดกฎหมาย การค้าผลิตภัณฑ์จากปลาวาฬ เวบถ่ายภายใต้ใบอนุญาตแห่งชาติสำหรับ scientif พันธุ์ป้องกันวิจัย ic จะเตือนทันเวลาความต้องการอิสระ โปร่งใส และมีประสิทธิภาพการตรวจสอบใด ๆ ในอนาคตการล่าปลาวาฬ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำนักงานคณะกรรมการกำกับการล่าปลาวาฬนานาชาติที่ก่อตั้งขึ้นในปี 1946 ในการจัดการลดน้อยลงหุ้นของปลาวาฬ.
โควต้าถูกตั้งค่าการ จำกัด จำนวนของปลาวาฬที่อาจจะถูกฆ่าตายในแต่ละปีสำหรับการใช้งานในเชิงพาณิชย์ แต่เหล่านี้
มักจะถูกละเลยและหมายเลขวาฬยังคงลดลง ในปี 1975 การประชุมระหว่างประเทศ
การค้าสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ของสัตว์ป่าพืชและสัตว์ (CITES) ให้การป้องกันแบบเต็มไปยังหลายชนิด includ
ไอเอ็นจีวาฬสีน้ำเงิน, สีเทา, หลังค่อมและสิทธิในการ นานาชาติกดดันใน IWC อย่างต่อเนื่องและในปี 1986 มัน
ที่สุดทำให้วงเงินในล่าวาฬเชิงพาณิชย์.
9
นี้จะทำได้โดยการออกใบอนุญาตการวิจัยทางวิทยาศาสตร์เช่นการฆ่าวาฬเพื่อการวิจัยไม่ได้
ต้องห้าม โดยมีจุดมุ่งหมายที่กำหนดไว้ในโครงการวิจัยญี่ปุ่นคือการสร้างการล่าปลาวาฬอย่างยั่งยืนใน
มหาสมุทรแอนตาร์กติก ทั้งญี่ปุ่นและเกาหลีใต้นอกจากนี้ยังได้รับอนุญาตเพื่อการค้าภายในประเทศของตนเองปลาวาฬ
เนื้อจากสัตว์ที่ถูกฆ่าตายเป็นผลที่เกิดขึ้นของการประมงอื่น ๆ 10 นอกจากนี้ในความพยายามที่จะควบคุมการ
ล่าปลาวาฬของแต่ละบุคคลได้เข้าสู่ระบบลงทะเบียนดีเอ็นเอเพื่อให้พวกเขาสามารถระบุได้.
ค่าของ "การสุ่มตัวอย่างตาย" ซึ่งก็คือการปฏิบัติของการฆ่าวาฬเพื่อการศึกษาของพวกเขาเป็นอย่างมาก ประเด็นที่ถกเถียงกัน 11 ในทางตรงกันข้ามฝ่ายตรงข้ามกล่าวว่าข้อมูลนี้ไม่จำเป็นอย่างเคร่งครัด
และนอกจากนี้ยังมีวิธีที่ดีกว่าที่จะได้รับมัน ในการขายของเนื้อวาฬจากการสุ่มตัวอย่างตายไปยังตลาดปลาเป็นต้นฉบับที่จะช่วยให้กองทุนวิจัย 12 El ขณะนี้มีหลักฐานที่จะสนับสนุนมุมมองของพวกเขา.
ทีมนักวิทยาศาสตร์นำโดยศาสตราจารย์สกอตต์เบเกอร์ได้ใช้ในการวิเคราะห์ดีเอ็นเอตัวอย่างซูชิจากร้านอาหารใน Los Angeles และโซล 13 ผลการศึกษาได้รับการส่งมอบให้กับท้องถิ่นและ
หน่วยงานระดับชาติและมีผลในการดำเนินคดีอาญาต่อร้านอาหาร Los Angeles ตั้งแต่.
นักวิจัยได้ใช้ลำดับดีเอ็นเอเพื่อระบุชนิดของวาฬและนำไปใช้โปรไฟล์ดีเอ็นเอ -
เทคนิคเดียวกับที่ใช้ในการระบุ บุคคลมนุษยชนในการพิสูจน์หลักฐานทางอาญา - ระบุแหล่งที่มาของเนื้อ 14 11. นอกจากนี้บางส่วนของเนื้อสัตว์ที่ซื้อในกรุงโซลมาจากวาฬมิงค์แอนตาร์กติกเป็น
สายพันธุ์ที่ไม่ได้อยู่ในท้องถิ่นเพื่อเกาหลีใต้และจะต้องได้รับการดังนั้นจึงยังมีการซื้อขายผิดกฎหมาย.
แม้ว่าทางการญี่ปุ่นให้ลงทะเบียนดีเอ็นเอของแต่ละปลาวาฬลิขิตมาให้เป็น ขายในเชิงพาณิชย์,
ข้อมูลนี้ไม่สามารถใช้ได้สำหรับวัตถุประสงค์ในการตรวจสอบ 15 ในฐานะที่เป็นรัฐผู้เขียน "ผิดกฎหมาย
การค้าของผลิตภัณฑ์จากสัตว์คุ้มครองของปลาวาฬคงจะดำเนินการภายใต้ใบอนุญาตระดับชาติสำหรับ scientif
วิจัย IC, เป็นตัวเตือนทันเวลาของความจำเป็นในการที่เป็นอิสระโปร่งใสและมีประสิทธิภาพการตรวจสอบใด ๆ
การล่าปลาวาฬในอนาคต"