ฉันรักแปลFor a story all about bein

ฉันรักแปลFor a story all about being afraid of the dark, the scariest thing in Graham Greene’s “The End of the Party” may just be his lexicon of light.

Greene may be best known for novels such as The Power and the Glory or his screenplay for The Third Man. Though a short, early, and lesser-known work, his 1929 “The End of the Party” still displays the craft that made him a giant of 20th-century English literature. Here, what is most masterful is the way Greene develops a subtle but eerie language of light to illuminate the enveloping and ineffable terror of his story’s dark. The effect is a chilling chiaroscuro in words.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันรักแปลFor เรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับการกลัวความมืด สิ่งน่ากลัวที่สุดใน Graham Greene "การสิ้นสุดของการปาร์ตี้อาจเพียงเป็นพจนานุกรมของเขาแสงGreene อาจจะรู้จักกันดีสำหรับนวนิยายเช่นพลัง และความรุ่งเรือง หรือเบสสำหรับคนสามของเขา แต่ สั้น ต้น และเป็นที่รู้จักทำงาน เขา 1929 "การสิ้นสุดของการปาร์ตี้ยังคงแสดงงานฝีมือที่ทำให้เขายักษ์ของวรรณคดีอังกฤษศตวรรษที่ 20 ที่นี่ ปรับใช้ภายใต้สุดคือ Greene พัฒนาความลึกซึ้งทาง แต่มืดของภาษาน่าขนลุกของแสงที่จะส่องสว่างเหมือน ๆ และ ineffable ความหวาดกลัวของเรื่องราวของเขา ผลคือ chiaroscuro มีหนาวในคำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันรักแปลสำหรับเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับการกลัวความมืดเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในเกรแฮมกรีน "จุดจบของพรรค" ก็อาจจะเป็นศัพท์ของแสง.

กรีนอาจจะรู้จักกันดีที่สุดสำหรับนวนิยายเช่นอำนาจและบารมีหรือ บทภาพยนตร์ของเขาสำหรับชายคนที่สาม แม้ว่าจะเป็นระยะสั้นทำงานในช่วงต้นและไม่ค่อยมีคนรู้จักเขา 1929 "จุดจบของพรรค" ยังคงแสดงฝีมือที่ทำให้เขายักษ์ใหญ่ของวรรณคดีอังกฤษในศตวรรษที่ 20 นี่คือสิ่งที่เก่งที่สุดคือวิธีการที่กรีนพัฒนาภาษาบอบบาง แต่ที่น่าขนลุกของแสงเพื่อเพิ่มความสว่างห่อและความหวาดกลัวเกินกว่าจะพรรณนาเรื่องราวของเขามืด ผลที่ได้คือ chiaroscuro หนาวในคำพูด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันรักแปลสำหรับเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับ กลัวความมืด สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ " เกรแฮม กรีน จุดสิ้นสุดของพรรค " อาจเป็นศัพท์เฉพาะของแสงกรีนอาจจะรู้จักกันดีที่สุดสำหรับนวนิยาย เช่น อำนาจและบารมี หรือบทภาพยนตร์ของเขาสำหรับบุคคลที่สาม แม้ว่าในระยะสั้นๆ ก่อน และรู้จักน้อยกว่างานของเขา , 1929 " จุดสิ้นสุดของพรรค " ยังแสดงฝีมือที่ทำให้เขาเป็นยักษ์ของวรรณคดีอังกฤษศตวรรษที่ 20 ที่นี่ อะไรเก่งที่สุดคือวิธีกรีนพัฒนาสีสัน แต่ภาษาประหลาดของแสงเพื่อให้แสงสว่างห่อหุ้มและความหวาดกลัวสุดของเรื่องมืด ผลคือ รำพึงหนาวในคำพูด