Though we do not realize he is doin

Though we do not realize he is doing so until the stanza's last line, Coleridge continues to make use of the lute analogy in the third stanza. Here he compares the variety of thoughts that occur to him, in their seemingly haphazard but actually ordered fashion as he lies on the side of the hill, to the variety of notes that a lute player strikes while playing a melody. In the next short stanza that follows, Coleridge asks himself if nature itself is just the immanent manifestation of God's transcendent creative intelligence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ว่าเราไม่รู้เขาจะทำเช่นนั้นจนบรรทัดสุดท้ายของบท Coleridge ยังคงให้ใช้เปรียบเทียบลูทในบทที่ 3 ที่นี่เขาเปรียบเทียบความหลากหลายของความคิดที่เกิดขึ้นกับเขา ในแฟชั่นของพวกเขาดูเหมือนจะจับจด แต่สั่งจริง ตามเขาอยู่ด้านข้างของเนินเขา ความหลากหลายของโน้ตที่เล่นลูทนัดขณะเล่นทำนองเพลง ในตัวถัดไปสั้นบทที่ Coleridge ถามตัวเองว่าธรรมชาติของตัวเองเพียงแค่ประกาศทายาทของพระเจ้าซึ่งปัญญาความคิดสร้างสรรค์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ตระหนักถึงเขาจะทำเช่นนั้นจนบรรทัดสุดท้ายบทของโคลริดจ์ยังคงทำให้การใช้งานคล้ายคลึงกีตาร์ในสามบาท ที่นี่เขาเปรียบเทียบความหลากหลายของความคิดที่เกิดขึ้นกับเขาในแฟชั่นดูเหมือนจับจด แต่สั่งซื้อจริงของพวกเขาในขณะที่เขาอยู่บนด้านข้างของเนินเขาที่หลากหลายของการบันทึกที่ผู้เล่นพิณนัดในขณะที่เล่นทำนองที่ ในบทสั้นถัดไปที่ตาม Coleridge ถามตัวเองถ้าธรรมชาติของตัวเองเป็นเพียงการรวมตัวกันอยู่ทุกหนทุกแห่งของปัญญาความคิดสร้างสรรค์ของพระเจ้าเหนือธรรมชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้ว่าเราไม่ทราบว่าเขาทำจนเป็นบทหนึ่งบรรทัดสุดท้าย โคลริดจ์ ยังคงใช้ประโยชน์จากพิณคล้ายคลึงในบาทที่สาม ที่นี่เขาเปรียบเทียบความหลากหลายของความคิดที่เกิดขึ้นกับเขาในของพวกเขาดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ แต่ที่จริงสั่งแฟชั่น เขาอยู่ที่ด้านข้างของเนินเขา เพื่อความหลากหลายของบันทึกย่อที่พิณเล่นนัดในขณะที่เล่นเพลง ในหน้าสั้นๆบทหนึ่งต่อไปนี้ โคลริดจ์ถามตัวเองว่าตัวเองเป็นเพียงธรรมชาติซึ่งอยู่ภายในการสำแดงของพระเจ้าอยู่เหนือสร้างสรรค์ปัญญา