population (Department of Health-Ta

population (Department of Health-Taiwan 2008). In Finland,
around 30% of 18,199 patients with schizophrenia repeated
suicide attempts between 1996 and 2003 (Haukka et al.
2008). These latter results indicate that health care providers
caring for patients with schizophrenia need to place a very
high priority on the risk of suicide attempts.
Suicidal risk remains high in both Taiwanese psychiatric
inpatients (Chiou et al. 2006, Lee et al. 2007) and outpatients
after hospital discharge (Thong et al. 2008). Similarly,
45% of 60 Turkish patients with schizophrenia (30 inpatients
and 30 stable outpatients) had a history of suicide attempts
(Evren & Evren 2004). Although the prevalence of psychiatric
disorders in the Netherlands was higher in urban than
rural areas (Peen et al. 2007), patients with schizophrenia in
rural areas of China were reported to have a greater risk of
suicide than those in urban areas (Phillips et al. 2004).
However, evidence indicates that patients in rural areas of
China (Phillips et al. 2004) and Taiwan (Huang et al. 2005)
are at higher risk than urban patients of inadequate health
care services. Similarly, patients with serious mental illness in
the USA who lived far from the health service system had a
greater risk of low health service use than those who lived
close to health services (McCarthy et al. 2007). Thus,
community-based health care providers need to pay more
attention to the issue of suicide attempts in rural patients with
schizophrenia.
Suicide attempts in patients with schizophrenia are significantly
associated with several factors, which may not be easy
for community-based health providers to evaluate. For
example, the major risk factors for suicide in Finland were
risk factors of schizophrenia-related disorders (Haukka et al.
2008), such as short duration of illness, depressive symptoms,
negative symptoms, active hallucinations and delusions
(Barak et al. 2008, Cozman et al. 2009, Hor & Taylor
2010), or higher rate of alcohol and drug abuse (Pinikahana
et al. 2003, Barak et al. 2008). Many community-based
health care providers lack the knowledge and experience to
handle encounters related to mental illness (Pollard 2007) or
deal with patients with addictions (Harrison 2007). The
effectiveness of community-based health care providers in
caring for Taiwanese patients with severe psychosis was
affected by lack of professional knowledge/skills and high
work burden from heavy case loads (Chang et al. 1995,
Huang et al. 2008).
Healthcare providers might evaluate suicide attempts in
patients with schizophrenia by asking simple questions
(Melrose 2009). For example, suicidal risk has been associated
with demographic characteristics such as younger age
and male gender (Limosin et al. 2007, Ran et al. 2007,
Haukka et al. 2008). Other well-known suicide predictors
are previous suicide-attempt behaviours (Simms et al. 2007)
and number of hospitalisations in the previous 36 months
(Potkin et al. 2003). Asking questions about these factors
might be an easy way for community-based health care
providers with high case loads to evaluate risk of suicide
attempts in patients with schizophrenia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประชากร (แผนกสุขภาพไต้หวัน 2008) ในประเทศฟินแลนด์ประมาณ 30% ของผู้ป่วยโรคจิตเภท 18,199 ซ้ำพยายามฆ่าตัวตายระหว่าง 1996 (Haukka et al 2003ปี 2008) ผลเหล่านี้หลังบ่งชี้ว่า สุขภาพผู้ให้บริการดูแลผู้ป่วยโรคจิตเภทจำเป็นต้องทำเป็นมากระดับความสำคัญสูงในความเสี่ยงของการพยายามฆ่าตัวตายอยากฆ่าตัวตายความเสี่ยงยังคงสูงในไต้หวันทั้งจิตแพทย์inpatients (Chiou et al. 2006, Lee et al. 2007) และ outpatientsหลังจากปลดประจำโรงพยาบาล (ทองร้อยเอ็ด al. 2008) ในทำนองเดียวกัน45% 60 ตุรกีป่วยโรคจิตเภท (30 inpatientsและมั่นคง outpatients 30) มีประวัติศาสตร์ความพยายามฆ่าตัวตาย(Evren & Evren 2004) แม้ว่าความชุกของจิตแพทย์โรคในเนเธอร์แลนด์ได้สูงกว่าในเมืองมากกว่าชนบท (Peen et al. 2007), ผู้ป่วยโรคจิตเภทในชนบทของจีนมีรายงานให้มีความเสี่ยงมากกว่าการฆ่าตัวตายในพื้นที่เขตเมือง (ไขควง et al. 2004)อย่างไรก็ตาม หลักฐานหมายถึงผู้ป่วยในชนบทของจีน (ไขควง et al. 2004) และไต้หวัน (หวง et al. 2005)มีความเสี่ยงสูงกว่าผู้ป่วยเมืองสุขภาพไม่เพียงพอบริการดูแล ในทำนองเดียวกัน ผู้ป่วยที่ มีโรคจิตเจ็บป่วยที่ร้ายแรงในสหรัฐอเมริกาที่อยู่ไกลจากระบบบริการสุขภาพมีความความเสี่ยงมากกว่าการใช้บริการสุขภาพต่ำกว่าผู้ที่อาศัยอยู่ปิดบริการสุขภาพ (McCarthy et al. 2007) ดังนั้นชุมชนผู้ให้บริการสุขภาพที่จำเป็นต้องจ่ายเพิ่มเติมพยายามเอาใจใส่ในปัญหาการฆ่าตัวตายในผู้ป่วยที่ชนบทมีโรคจิตเภทความพยายามฆ่าตัวตายในผู้ป่วยโรคจิตเภทเป็นอย่างมากเกี่ยวข้องกับปัจจัยหลายอย่าง ซึ่งอาจไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้ให้บริการสุขภาพชุมชนเพื่อประเมิน สำหรับตัวอย่าง มีปัจจัยเสี่ยงสำคัญของฆ่าตัวตายในประเทศฟินแลนด์ปัจจัยเสี่ยงของโรคที่เกี่ยวข้องกับโรคจิตเภท (Haukka et al2008), เช่นสั้นเจ็บป่วย อาการ depressiveอาการลบ เห็นภาพหลอนที่ใช้งานอยู่ และ delusions(Barak et al. 2008, Cozman et al. 2009 หอ และเทย์เลอร์2010 หรือสูงกว่าอัตราการละเมิดแอลกอฮอล์และยาเสพติด (Pinikahanaร้อยเอ็ด al. 2003, Barak et al. 2008) หลายชุมชนผู้ให้บริการสุขภาพขาดความรู้ และประสบการณ์การจัดการการเผชิญกับโรคจิต (Pollard 2007) หรือจัดการกับผู้ป่วยที่มีสู่การเสพติด (Harrison 2007) ที่ประสิทธิภาพของชุมชนผู้ดูแลสุขภาพในดูแลผู้ป่วยชาวไต้หวันกับหมออย่างรุนแรงได้ได้รับผลกระทบจากการขาดความรู้ทักษะอาชีพ และสูงงานภาระจากหนักกรณีโหลด (ช้างร้อยเอ็ด al. 1995หวง et al. 2008)ผู้ให้บริการสุขภาพอาจประเมินความพยายามฆ่าตัวตายในผู้ป่วยโรคจิตเภทโดยถามคำถามง่าย ๆ(เมลโร 2009) ตัวอย่าง เสี่ยงอยากฆ่าตัวตายมีการเชื่อมโยงกับลักษณะประชากรเช่นอายุน้อยและเพศ (Limosin et al. 2007, Ran et al. 2007Haukka et al. 2008) อื่น ๆ predictors รู้จักฆ่าตัวตายมีพฤติกรรมพยายามฆ่าตัวตายก่อนหน้า (Simms et al. 2007)และตัวเลขของ hospitalisations ใน 36 เดือน(Potkin et al. 2003) ถามคำถามเกี่ยวกับปัจจัยเหล่านี้อาจเป็นวิธีง่ายสำหรับการดูแลสุขภาพชุมชนบริการกรณีสูงโหลดเพื่อประเมินความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายความพยายามในผู้ป่วยโรคจิตเภท

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประชากร (กรมอนามัยไต้หวัน 2008) ในฟินแลนด์ประมาณ 30% ของผู้ป่วยที่มี 18,199 โรคจิตเภทซ้ำพยายามฆ่าตัวตายระหว่างปี1996 และ 2003 (Haukka et al. 2008) เหล่านี้ส่งผลหลังแสดงให้เห็นว่าผู้ให้บริการดูแลสุขภาพการดูแลผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทต้องวางอย่างมีลำดับความสำคัญสูงในความเสี่ยงของการพยายามฆ่าตัวตาย. ความเสี่ยงฆ่าตัวตายยังคงสูงในจิตเวชทั้งชาวไต้หวันผู้ป่วยใน (ชิว et al. 2006 ลี et al. 2007) และ ผู้ป่วยนอกหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล(ทอง et al. 2008) ในทำนองเดียวกัน45% ของผู้ป่วย 60 ตุรกีมีอาการจิตเภท (30 ผู้ป่วยในและผู้ป่วยนอก 30 มีเสถียรภาพ) มีประวัติของการพยายามฆ่าตัวตาย (Evren และ Evren 2004) แม้ว่าความชุกของจิตเวชความผิดปกติในประเทศเนเธอร์แลนด์เป็นที่สูงขึ้นในเมืองกว่าพื้นที่ชนบท(Peen et al. 2007) ผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทในพื้นที่ชนบทของประเทศจีนที่ได้รับรายงานจะมีความเสี่ยงมากขึ้นจากการฆ่าตัวตายกว่าผู้ที่อยู่ในพื้นที่เขตเมือง(ฟิลลิปเอตอัล . 2004). อย่างไรก็ตามหลักฐานแสดงให้เห็นว่าผู้ป่วยในพื้นที่ชนบทของประเทศจีน (ฟิลลิป et al. 2004) และไต้หวัน (Huang et al. 2005) มีความเสี่ยงสูงกว่าผู้ป่วยในเมืองของสุขภาพไม่เพียงพอให้บริการดูแล ในทำนองเดียวกันผู้ป่วยที่มีความเจ็บป่วยทางจิตอย่างรุนแรงในประเทศสหรัฐอเมริกาที่อาศัยอยู่ห่างไกลจากระบบบริการสุขภาพที่มีความเสี่ยงมากขึ้นในการให้บริการสุขภาพการใช้งานที่ต่ำกว่าผู้ที่อาศัยอยู่ใกล้กับบริการสุขภาพ(แมคคาร์ et al. 2007) ดังนั้นชุมชนตามผู้ให้บริการดูแลสุขภาพที่ต้องจ่ายมากขึ้นให้ความสนใจกับปัญหาของการพยายามฆ่าตัวตายในผู้ป่วยในชนบทที่มีอาการจิตเภท. พยายามฆ่าตัวตายในผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทอย่างมีนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องกับปัจจัยหลายประการที่อาจจะไม่ง่ายสำหรับชุมชนตามผู้ให้บริการสุขภาพที่จะประเมินผล สำหรับตัวอย่างเช่นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญสำหรับการฆ่าตัวตายในฟินแลนด์เป็นปัจจัยเสี่ยงของโรคผู้ป่วยโรคจิตเภทที่เกี่ยวข้อง(Haukka et al. 2008) เช่นระยะเวลาสั้น ๆ ของการเจ็บป่วยอาการซึมเศร้าอาการทางลบหลอนที่ใช้งานและความหลงผิด(Barak et al. 2008 , Cozman et al. 2009 แนลและเทย์เลอร์2010) หรืออัตราที่สูงของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และยาเสพติด (Pinikahana et al. 2003 Barak et al. 2008) หลายชุมชนตามผู้ให้บริการดูแลสุขภาพที่ขาดความรู้และประสบการณ์ในการจัดการกับการเผชิญหน้าที่เกี่ยวข้องกับการเจ็บป่วยทางจิต(พอลลาร์ 2007) หรือจัดการกับผู้ป่วยที่มีการเสพติด(แฮร์ริสัน 2007) ประสิทธิภาพของชุมชนตามผู้ให้บริการดูแลสุขภาพในการดูแลผู้ป่วยชาวไต้หวันที่มีอาการทางจิตอย่างรุนแรงได้รับผลกระทบจากการขาดความรู้ทางวิชาชีพ/ ทักษะสูงและภาระการทำงานจากที่โหลดกรณีหนัก(ช้าง et al. 1995 Huang et al. 2008). ผู้ให้บริการด้านการรักษาพยาบาล อาจประเมินพยายามฆ่าตัวตายในผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทโดยการถามคำถามง่ายๆ(เมลโรส 2009) ตัวอย่างเช่นความเสี่ยงฆ่าตัวตายได้รับการเชื่อมโยงกับลักษณะทางประชากรเช่นอายุและเพศชาย(Limosin et al. 2007 วิ่ง et al. 2007 Haukka et al. 2008) พยากรณ์ฆ่าตัวตายที่รู้จักกันดีอื่น ๆที่มีพฤติกรรมฆ่าตัวตายพยายามก่อนหน้า (Simms et al. 2007) และจำนวนโรงพยาบาลใน 36 เดือนที่ผ่านมา(Potkin et al. 2003) ถามคำถามเกี่ยวกับปัจจัยเหล่านี้อาจจะเป็นวิธีที่ง่ายสำหรับชุมชนตามการดูแลสุขภาพผู้ให้บริการกับโหลดกรณีสูงในการประเมินความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายพยายามในผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประชากร ( กรมสุขภาพของไต้หวันปี 2551 ในฟินแลนด์ ,
ประมาณ 30% ของผู้ป่วยจิตเภท
18199 ซ้ำพยายามฆ่าตัวตายระหว่างปี 1996 และปี 2003 ( haukka et al .
2008 ) ผลลัพธ์เหล่านี้บ่งชี้ว่าผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพหลังการดูแลผู้ป่วยจิตเภท

สูงมากต้องวางความสำคัญกับความเสี่ยงของการพยายามฆ่าตัวตาย
เสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายยังคงสูงทั้งในไต้หวันจิตเวช
ผู้ป่วยใน ( เฉียว et al . 2006 , ลี et al . 2007 ) และผู้ป่วยนอก
หลังจากออกจากโรงพยาบาล ( ทอง et al . 2008 ) โดย
45 % ของผู้ป่วยจิตเภท ( 30 60 ตุรกีกับผู้ป่วยในและผู้ป่วยนอก 30
มั่นคง ) มีประวัติพยายามฆ่าตัวตาย
( evren & evren 2004 ) แม้ว่าความชุกของความผิดปกติทางจิต
ในเนเธอร์แลนด์ พบในเมืองมากกว่าชนบท จ้อน
( et al . 2007 )ผู้ป่วยจิตเภทใน
ชนบทจีนมีรายงานว่ามีความเสี่ยงมากขึ้นของ
ฆ่าตัวตายสูงกว่าในเขตเมือง ( Phillips et al . 2004 ) .
แต่หลักฐานที่บ่งชี้ว่า ผู้ป่วยในชนบท
จีน ( Phillips et al . 2004 ) และไต้หวัน ( Huang et al . 2005 )
ที่มีความเสี่ยงสูงกว่าผู้ป่วยที่เมืองของบริการดูแลสุขภาพ
ไม่เพียงพอ และผู้ป่วยทางจิตที่ร้ายแรงใน
ประเทศสหรัฐอเมริกาที่อาศัยอยู่ห่างไกลจากระบบบริการสุขภาพมีความเสี่ยงมากขึ้นของบริการสุขภาพ
ต่ำใช้มากกว่าผู้ที่อาศัยอยู่
ใกล้บริการสุขภาพ ( McCarthy et al . 2007 ) ดังนั้น
ชุมชนผู้ให้บริการการดูแลสุขภาพต้องให้ความสนใจมากขึ้น
เพื่อปัญหาของความพยายามในการฆ่าตัวตายในผู้ป่วยจิตเภทในชนบทด้วย
.
พยายามฆ่าตัวตายในผู้ป่วยจิตเภท
เป็นอย่างมากที่เกี่ยวข้องกับปัจจัยหลายประการ ซึ่งอาจไม่ง่าย
สำหรับชุมชนสุขภาพการประเมิน สำหรับ
ตัวอย่างหลักปัจจัยเสี่ยงฆ่าตัวตายในฟินแลนด์มีปัจจัยความเสี่ยงของโรคที่เกี่ยวข้องกับโรคจิตเภท
( haukka et al .
2008 ) เช่น ระยะเวลาสั้น ๆของการเจ็บป่วย , ซึมเศร้าอาการ
อาการทางลบภาพหลอน ปราดเปรียวและ delusions
( Barak et al . 2008 , cozman et al . 2009โฮร์&เทย์เลอร์
2010 ) หรืออัตราการดื่มแอลกอฮอล์และสารเสพติด ( pinikahana
et al . 2003 , Barak et al . 2008 ) ผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพชุมชน
หลายคนขาดความรู้และประสบการณ์ เพื่อรับมือกับการแข่งขันที่เกี่ยวข้องกับการเจ็บป่วยทางจิต

( Pollard 2007 ) หรือจัดการกับผู้ป่วยเสพติด ( Harrison 2007 )
ประสิทธิผลของการดูแลสุขภาพผู้ให้บริการใน