ISSTH – Book 4 – Chapter 597Previou

ISSTH – Book 4 – Chapter 597

Previous Chapter Next Chapter
Chapter 597: I’ll Make You Proud, Sir

“With the Soul Divergence Incantation, you can cultivate an undying soul. Unfortunately, the difficulty level is too high for you…. However, this coffin can help you to cultivate the art. With it, even should great calamity arise, you… can continue to live!”

He only spoke a few sentences, but even that left Ke Yunhai gasping for breath. His face was pale, and the white nodes of light flying around him grew more dense. They circulated around his body, making it look almost like a glowing halo surrounded him.

He looked kindly at Meng Hao, his gaze filled with doting kindness and the reluctance to part. And love…. He feared the child he left behind might be bullied, might be lonely or taciturn.

Meng Hao bit his lip as he kneeled wordlessly in front of Ke Yunhai, tears flowing.

“There’s no need to cry,” said Ke Yunhai. “If men cry too much in our day and age, then their Dao becomes unstable. Come here, kid….” He raised a shaky hand, and Meng Hao, tears dripping, walked forward to stand in front of him.

Ke Yunhai’s hand, covered with so many wrinkles, gently patted Meng Hao’s head.

“You’ve grown up….”

“Dad….” Meng Hao looked at the pervasive death aura, and withered Ke Yunhai, and his heart felt as if it were tearing into pieces. His body trembled as his heart suddenly filled with the intense sensation that his father was about to leave him.

He… had long since taken Ke Yunhai to be his own father.

“Everyone dies eventually, that is something we can’t change. Lord Li returned the mandate to the masses. I am a Paragon of the First Heaven, I must respect that decision….”

“Why?” murmured Meng Hao, the tears pouring down. “Why do you have to respect it!? We Cultivators practice cultivation to gain eternal life, don’t we? What’s the point in abandoning eternal life?!”

Ke Yunhai was silent for a moment before raising his head. His gaze seemed to penetrate out of the Immortal’s cave to some distant place in the future. The death knell outside had reached the sixty-ninth toll. The sound of it echoed out endlessly.

“We Cultivators don’t just practice cultivation to gain eternal life. No, we pursue the Dao…. For those who strive after the Dao, life is a morning and death is an evening. For those who seek the Dao, when evening comes, of what use is longing…?” Ke Yunhai lowered his head to look at Meng Hao.

“Death and life are not important to me. Without Lord Li, your father would have long since died countless times over…. I do not fear death. The only thing I am uneasy about… is you….” Ke Yunhai tousled Meng Hao’s hair. He was already running very low on energy, but his eyes were filled with kindness, and an increasingly strong doting indulgence.

“I should have perished many years ago,” he continued. “But I was worried about you, so I put things off until today. If it were possible, I would accompany you a bit further, just like in the Demon Immortal Pagoda, me in the lead, you following… off into the distance.” He smiled, but his face was pale. More and more white nodes floated around him, making his smile seem somewhat distant.

“Dad….” said Meng Hao, pulling at Ke Yunhai’s hand.

“All of your brothers and sisters have already gone. Now that I’m leaving, you won’t have any relatives left in the world…. I hope that in the future… you will learn to be a bit more sensible.” As Ke Yunhai gazed at Meng Hao, the kindness in his eyes grew stronger, as did the reluctance to part. It was exactly as he said; what he was concerned most about in his life, was the child who kneeled in front of him now.

If there were even a little bit of hope to buy more time, he would seize it, and watch Ke Jiusi truly grow up.

Meng Hao wasn’t able to give voice to what he was feeling deep in his heart. He felt stabs of pain, as if his world were falling apart. It was as if there were a vortex inside of him, sucking in all of his thoughts.

He could only clasp Ke Yunhai’s hand tightly with his own. He could only cry. He opened his mouth, but no words came out, not even one.

“Don’t be sad. Your brothers and sisters are waiting for me. I’m their father too. I need to spend some time with them, also…. Jiusi, daddy hopes that one day, when I’m in the underworld, you’ll make me proud….”

Outside, the bells had tolled eighty-nine times. Ke Yunhai’s body was now completely surrounded by spinning white nodes of light. The hand that Meng Hao held began to grow faint. The only thing that was clear now, was Ke Yunhai’s kind smile.

His eyes had begun to fade. During the last ten tolls of the death knell, they would lose all of their brightness. They would transform into countless dots of light that would then vanish into the air.

Meng Hao’s heart felt as if it were being torn into pieces. His body quivered as he attempted to hold tight to Ke Yunhai’s disappearing hand.

“Dad……..”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ISSTH –หนังสือเล่มที่ 4 – บท 597บทก่อนหน้านี้บทต่อไปบท 597: ฉันจะทำให้คุณภาคภูมิใจ ที่รัก"พร้อมปลุกเสก Divergence ของวิญญาณ คุณสามารถปลูกฝังจิตวิญญาณที่เป็นอมตะ อับ ระดับความยากสูงเกินไปสำหรับคุณ... อย่างไรก็ตาม โลงศพนี้สามารถช่วยให้คุณปลูกฝังศิลปะ กับมัน แม้ควรภาวนาดีเกิด คุณ...สามารถดำเนินชีวิต! "เขาพูดไม่กี่ประโยคเท่านั้น แต่ก็เหลือหยุนไห่ Ke gasping สำหรับลมหายใจ ใบหน้าของเขาซีด และโหนขาวแสงบินรอบเขาเติบโตหนาแน่นมากขึ้น จะหมุนเวียนไปรอบร่างกายของเขา ทำให้มีลักษณะเกือบจะเหมือนรัศมีเรืองแสงล้อมรอบเขาดูโปรดที่เมงเฮา สายตาของเขาเต็มไป ด้วยความเมตตาหลงใหลได้ปลื้มและกระอักกระอ่วนใจในส่วนหนึ่ง และรัก... เขากลัวเด็กเขาทิ้งอาจจะรังแก อาจจะเหงา หรือขรึมอย่างประหลาดเมงเฮาบิตริมฝีปากของเขาเขา kneeled wordlessly หน้าของหยุนไห่ Ke น้ำตาไหล"ไม่จำเป็นต้องร้องไห้ กล่าวว่า หยุนไห่ Ke "ถ้าผู้ชายร้องไห้มากเกินไปในวันและอายุของเรา แล้วดาวของพวกเขาจะไม่เสถียร มาที่นี่ เด็ก..." เขายกมือสั่น และเมงเฮา น้ำตาหยด เดินไปข้างหน้าให้ขาหน้าเขาKe หยุนไห่มือ มีริ้วรอยมากมาย เบา ๆ โรคกลัวหัวเมงเฮา"คุณได้เติบโตขึ้น... ""พ่อ..." เฮา เมงมองออร่าตายแพร่หลาย และเหี่ยวหยุนไห่ Ke และหัวใจของเขารู้สึกว่ามันถูกฉีกขาดเป็นชิ้น ร่างกายของเขา trembled เป็นหัวใจของเขาก็เต็มไป ด้วยความรู้สึกรุนแรงที่พ่อของเขาจะ ออกจากเขาHe… had long since taken Ke Yunhai to be his own father.“Everyone dies eventually, that is something we can’t change. Lord Li returned the mandate to the masses. I am a Paragon of the First Heaven, I must respect that decision….”“Why?” murmured Meng Hao, the tears pouring down. “Why do you have to respect it!? We Cultivators practice cultivation to gain eternal life, don’t we? What’s the point in abandoning eternal life?!”Ke Yunhai was silent for a moment before raising his head. His gaze seemed to penetrate out of the Immortal’s cave to some distant place in the future. The death knell outside had reached the sixty-ninth toll. The sound of it echoed out endlessly.“We Cultivators don’t just practice cultivation to gain eternal life. No, we pursue the Dao…. For those who strive after the Dao, life is a morning and death is an evening. For those who seek the Dao, when evening comes, of what use is longing…?” Ke Yunhai lowered his head to look at Meng Hao.“Death and life are not important to me. Without Lord Li, your father would have long since died countless times over…. I do not fear death. The only thing I am uneasy about… is you….” Ke Yunhai tousled Meng Hao’s hair. He was already running very low on energy, but his eyes were filled with kindness, and an increasingly strong doting indulgence.“I should have perished many years ago,” he continued. “But I was worried about you, so I put things off until today. If it were possible, I would accompany you a bit further, just like in the Demon Immortal Pagoda, me in the lead, you following… off into the distance.” He smiled, but his face was pale. More and more white nodes floated around him, making his smile seem somewhat distant.“Dad….” said Meng Hao, pulling at Ke Yunhai’s hand.“All of your brothers and sisters have already gone. Now that I’m leaving, you won’t have any relatives left in the world…. I hope that in the future… you will learn to be a bit more sensible.” As Ke Yunhai gazed at Meng Hao, the kindness in his eyes grew stronger, as did the reluctance to part. It was exactly as he said; what he was concerned most about in his life, was the child who kneeled in front of him now.If there were even a little bit of hope to buy more time, he would seize it, and watch Ke Jiusi truly grow up.Meng Hao wasn’t able to give voice to what he was feeling deep in his heart. He felt stabs of pain, as if his world were falling apart. It was as if there were a vortex inside of him, sucking in all of his thoughts.He could only clasp Ke Yunhai’s hand tightly with his own. He could only cry. He opened his mouth, but no words came out, not even one.“Don’t be sad. Your brothers and sisters are waiting for me. I’m their father too. I need to spend some time with them, also…. Jiusi, daddy hopes that one day, when I’m in the underworld, you’ll make me proud….”
Outside, the bells had tolled eighty-nine times. Ke Yunhai’s body was now completely surrounded by spinning white nodes of light. The hand that Meng Hao held began to grow faint. The only thing that was clear now, was Ke Yunhai’s kind smile.

His eyes had begun to fade. During the last ten tolls of the death knell, they would lose all of their brightness. They would transform into countless dots of light that would then vanish into the air.

Meng Hao’s heart felt as if it were being torn into pieces. His body quivered as he attempted to hold tight to Ke Yunhai’s disappearing hand.

“Dad……..”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เล่ม 4 บทที่คุณ issth ––ก่อนหน้าบทบทถัดไปตอนที่ 597 : ผมจะทำให้แม่ภูมิใจครับ" ด้วยจิตวิญญาณ divergence คาถา คุณสามารถปลูกฝังวิญญาณอมตะ . แต่ระดับความยากสูงเกินไปสำหรับคุณ . . . . . . . อย่างไรก็ตาม โลงศพนี้สามารถช่วยคุณในการสร้างศิลปะ กับมันก็ควรจะดีภัยพิบัติเกิดขึ้น คุณ . . . . . . . จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ! "เขาพูดเพียงไม่กี่ประโยค แต่ที่เหลือเค่อหยุนไห่หายใจหอบ ใบหน้าของเขาซีดขาวและจุดของแสงที่บินรอบ ๆตัวเขาเริ่มหนาแน่นมากขึ้น พวกเขาสร้างขึ้นรอบ ๆตัวของเขา ทำให้มันดูคล้ายรัศมีเรืองแสงล้อมรอบเขาเขาดูอ่อนโยนที่เมิงเฮา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความทุ่มเทและไม่เต็มใจที่จะเป็นส่วนหนึ่ง และความรัก . . . . . . . เค้ากลัวเด็กที่เขาทิ้งไว้ข้างหลังอาจจะกลั่นแกล้ง จะเหงา หรือเงียบขรึมเมิ่งเฮ่ากัดริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาคุกเข่าแต่หน้าเค่อหยุนไห่ น้ำตาไหล" ไม่ต้องร้อง " เค่อหยุนไห่ " ถ้าผู้ชายร้องไห้มากเกินไป ในวันและอายุของเรา แล้วดาวของพวกเขากลายเป็นไม่เสถียร มานี่ ไอ้หนู . . . . . . . " เขายก มือสั่น และ เมิ่งฮ่าว น้ำตาหยด เดินออกมายืนตรงหน้าเขาเคอหยวนไห่มือเหี่ยวย่นมาก ค่อยๆ ตบหัว เมิ่งฮ่าว" พี่โต . . . . . . . "" พ่อ . . . . . . . " เมิ่งฮ่าวมองกลิ่นอายความตายแพร่หลายและเหี่ยวไปเค่อหยุนไห่ และหัวใจของเขาก็รู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่รุนแรงที่พ่อของเขากำลังจะทิ้งเขาเขา . . . . . . . เคยถ่ายเค่อหยุนไห่เป็นพ่อของตัวเอง" ทุกคนตายในที่สุด ว่าเป็นสิ่งที่เราเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ใต้เท้าหลี่กลับอาณัติเพื่อฝูง ฉันเป็นพารากอนแห่งสวรรค์แรก ผมต้องเคารพการตัดสินใจนั้น . . . . . . . "" ทำไม ? " บ่น เมิ่งฮ่าว น้ำตาจะไหลลงมา " ทำไมคุณต้องเคารพมัน ? เราปลูกการปลูกการปฏิบัติที่จะได้รับชีวิตนิรันดร์ , เราไม่ ? อะไรคือจุดสำคัญในการทิ้งชีวิตนิรันดร์ ! "เค่อหยุนไห่ก็เงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนที่จะเพิ่มหัว สายตาของเขาดูเหมือนจะเจาะออกมาจากถ้ำของอมตะบางสถานที่ไกลในอนาคต ความตายลางร้ายภายนอกได้ถึงหกสิบเก้า โทร . เสียงมันดังก้องออกไปไม่รู้จบ" เราไม่เพียง แต่การปฏิบัติการเพาะปลูกเพื่อจะได้ชีวิตนิรันดร์ ไม่ เราติดตามดาว . . . . . . . สำหรับผู้ที่มุ่งมั่นหลังดาว ชีวิตและความตายเป็นเช้าเย็น สำหรับผู้ที่แสวงหาธรรมะเมื่อตอนเย็นมา ใช้อะไรคิด . . . . . . . ? " เค่อหยุนไห่ก้มหัวมองเมิ่งเฮ่า" ความตายและชีวิตไม่ได้สำคัญกับผม โดยพระเจ้าหลี่ พ่อเธอคงยาวตั้งแต่ตายนับไม่ถ้วนครั้ง . . . . . . . ผมไม่กลัวตาย สิ่งเดียวที่ผมไม่สบายใจ . . . . . . . คุณ . . . . . . . " เค่อหยุนไห่ญาติโกโหติกาของเมิ่งเฮ่าของผม เขากำลังวิ่งน้อยมากกับพลังงาน แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเมตตา และมีที่แข็งแกร่งมากขึ้นและปล่อยตัว" ฉันน่าจะตายไปเมื่อหลายปีก่อน " เขากล่าว " แต่ฉันเป็นห่วงคุณ , ดังนั้นฉันใส่สิ่งที่ปิดจนถึงวันนี้ ถ้าเป็นไปได้ ผมจะเป็นเพื่อนคุณอีกนิด เหมือนกับปีศาจอมตะเจดีย์ ผมรอคอยคุณต่อไปนี้ . . . . . . . ไปไกล " เขายิ้ม แต่ใบหน้าของเขาซีด และขาวขึ้นโหนดลอยไปรอบๆทำให้รอยยิ้มของเขาดูเหมือนจะค่อนข้างไกล" พ่อ . . . . . . . " พูดเมิงเฮา ดึงที่เค่อหยุนไห่มือ" ทั้งหมดของพี่ชายและพี่สาวมีแล้ว ตอนนี้ผมจะไปแล้ว เธอไม่มีญาติเหลืออยู่ในโลก . . . . . . . ฉันหวังว่าในอนาคต . . . . . . . คุณจะได้เรียนรู้ที่จะมีสติมากขึ้น . " เค่อหยุนไห่จ้องมองเมงเฮาใจดีในสายตาของเขาเติบโตแข็งแกร่ง ตามอย่างไม่เต็มใจที่จะเป็นส่วนหนึ่ง มันเป็นอย่างที่เขาพูด สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดเกี่ยวกับชีวิตของเขาเป็นเด็กที่คุกเข่าต่อหน้าเขาในตอนนี้หากมีแม้เพียงเล็กน้อยของความหวังที่จะซื้อเวลามากขึ้น เขาก็จะคว้ามันและดูเก๋ jiusi อย่างแท้จริงที่เติบโตขึ้นเมิ่งฮ่าวไม่สามารถให้เสียงไปยังสิ่งที่เขารู้สึกลึกๆในจิตใจของเขา เขารู้สึกว่าแทงเจ็บ เหมือนโลกกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ มันเหมือนมีหลุมอากาศอยู่ภายในเขา ดูด ในความคิดของเขาเขาได้แต่จับมือของเค่อหยุนไห่มือแน่นด้วยตัวของเขาเอง เขาทำได้แค่ร้องไห้ เขาอ้าปากพูด แต่ไม่พูดออกมา แม้แต่คนเดียว" อย่าเศร้าไปเลย พี่ชายและพี่สาวกำลังรอผมอยู่ ฉันเป็นพ่อของพวกเขาด้วย ฉันต้องการที่จะใช้เวลาบางอย่างกับพวกเขาด้วย . . . jiusi พ่อหวังว่า วันหนึ่ง เมื่อฉันอยู่ในนรก คุณจะทำให้ฉันภูมิใจ . . . . . . . "ข้างนอก , ระฆังมี tolled eighty-nine ครั้ง ร่างของเค่อหยุนไห่ถูกล้อมโดยปั่นสีขาวจุดของแสง มือที่เมงเฮาจัดเริ่มเติบโตเป็นลม สิ่งเดียวที่ชัดเจนแล้ว คือ เคอหยวนไห่ใจดียิ้มดวงตาของเขาก็เริ่มที่จะจางหาย ในช่วงสิบครั้งสุดท้ายของความตาย ลางร้าย พวกเขาจะสูญเสียทั้งหมดของความสว่างของ พวกเขาจะกลายเป็นจุดของแสงนับไม่ถ้วนจะหายไปในอากาศหัวใจของเมิ่งเฮ่ารู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ร่างกายของเขาชี