extremely low level during the soci

extremely low level during the socialist period. However, the ratio thereafter increased rapidly,
reaching about 1/3-1/4 by the end of the socialist period. After 1988 it further increased and reached
its peak (0.7) in 1989/90. Thereafter, it fell to 0.25 in 1991/92, before again rising to 0.6 in 1993/94.
From then on, with wide fluctuations, it averaged around 0.6, meaning that the domestic price was
40% lower than the international price.
To summarize, despite the government’s intention and efforts, the rice market in Myanmar
could not be protected from internationalization. Though the price disparity has been largely
corrected compared to the socialist period or to the early 1990s, the gap still remains large, and the
disparity continues to be the main factor hampering the development of the rice sector in Myanmar.
Furthermore, what made the situation even worse for Myanmar rice farmers was the fact that
they could not receive the already low domestic market price fully, because of the existence of the
government paddy procurement system.
The paddy procurement system was abolished in 1987 but re-introduced, after only one year, in
1988. However, a lowering of the quota to the level of 10-12 baskets per acre (1 basket of paddy
equals 20.9 kg) reduced the farmers’ burden to a large extent. This improvement was possible
because of the reduction in the scale of the rice rationing system; rice came to be provided only to
targeted groups including civil servants. In addition, summer paddy was exempted from the
procurement obligation in order to provide an incentive to farmers to expand summer paddy
cultivation.
Despite the scaling down of the system, however, the paddy procurement system has been a
heavy drag for rice farmers. First, the procurement price has been far below the (domestic) market
price, and the price disparity can be as large as 50-60% (Okamoto 2005). Second, it is possible that
the burden borne by the farmers is even heavier than hinted at by the official statistics. If the yield
per acre is about 60 baskets as is claimed in the official statistics, the burden on farmers will be less
than 20% of total production. But there is a possibility that the official figures are over-reported.7 If
this is the case and the actual yield is only 40-45 baskets per acre, the farmers’ burden would be
more onerous, by as much as 25-30% of production

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระดับที่ต่ำมากในช่วงระยะเวลาสังคมนิยม อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นอัตราการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วถึงประมาณ 1 / 3-1 / 4 โดยสิ้นสุดระยะเวลาสังคมนิยมที่
หลังจากที่ 1988
มันเพิ่มขึ้นอีกและถึงจุดสูงสุด(0.7) ใน 1989-1990 หลังจากนั้นก็ลดลงไป 0.25 1991-1992 ก่อนที่จะเพิ่มขึ้นอีก 0.6 ใน 1993-1994.
ต่อจากนั้นความผันผวนกว้างก็เฉลี่ยประมาณ 0.6 ซึ่งหมายความว่าราคาในประเทศเป็น
40% ต่ำกว่าราคาต่างประเทศ.
เพื่อสรุป
แม้จะมีความตั้งใจของรัฐบาลและความพยายามของตลาดข้าวในพม่าไม่สามารถป้องกันจากสากล แม้ว่าความแตกต่างของราคาส่วนใหญ่ได้รับการแก้ไขเมื่อเทียบกับช่วงสังคมนิยมหรือต้นปี 1990 ช่องว่างยังคงมีขนาดใหญ่และความเหลื่อมล้ำยังคงเป็นปัจจัยหลักที่ขัดขวางการพัฒนาของภาคข้าวในพม่า. นอกจากนี้สิ่งที่ทำให้สถานการณ์ ที่เลวร้ายยิ่งสำหรับพม่าเกษตรกรผู้ปลูกข้าวเป็นความจริงที่ว่าพวกเขาไม่สามารถได้รับราคาที่ตลาดในประเทศที่ต่ำอยู่แล้วอย่างเต็มที่เพราะการดำรงอยู่ของรัฐบาลระบบการจัดซื้อข้าว. ระบบการจัดซื้อข้าวที่ถูกยกเลิกในปี 1987 แต่กลับนำมาใช้หลังจากเพียงหนึ่งปี ใน1988 อย่างไรก็ตามการลดโควต้าให้อยู่ในระดับ 10-12 กระเช้าต่อเอเคอร์ (1 ตะกร้าข้าวเปลือกเท่ากับ20.9 กิโลกรัม) ลดภาระของเกษตรกรในระดับใหญ่ การปรับปรุงนี้เป็นไปได้เพราะการลดขนาดของระบบปันส่วนข้าวนั้น ข้าวมาเป็นที่เดียวที่จะให้กลุ่มเป้าหมายรวมทั้งข้าราชการ นอกจากนี้ข้าวในช่วงฤดูร้อนได้รับการยกเว้นจากภาระผูกพันในการจัดซื้อเพื่อที่จะให้แรงจูงใจให้กับเกษตรกรในช่วงฤดูร้อนที่จะขยายข้าวเพาะปลูก. แม้จะมีการปรับลดลงของระบบ แต่ระบบการจัดซื้อข้าวได้รับการลากหนักสำหรับเกษตรกรผู้ปลูกข้าว ครั้งแรกที่ราคาจัดซื้อจัดจ้างที่ได้รับต่ำกว่า (ในประเทศ) ตลาดราคาและความแตกต่างในราคาที่สามารถเป็นใหญ่เป็น50-60% (Okamoto 2005) ที่สองก็เป็นไปได้ว่าภาระที่แบกรับโดยเกษตรกรจะยิ่งหนักกว่านัยโดยสถิติอย่างเป็นทางการ หากผลผลิตต่อไร่ประมาณ 60 ตะกร้าตามที่อ้างในสถิติอย่างเป็นทางการภาระให้กับเกษตรกรจะน้อยกว่า20% ของการผลิตรวม แต่มีความเป็นไปได้ที่ตัวเลขอย่างเป็นทางการมากกว่า reported.7 หากเป็นกรณีนี้และผลผลิตที่เกิดขึ้นจริงเป็นเพียง40-45 กระเช้าต่อเอเคอร์ภาระของเกษตรกรจะเป็นภาระมากขึ้นโดยเท่า25-30% ของการผลิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระดับต่ำมากในช่วงสังคมนิยม อย่างไรก็ตาม อัตราส่วนหลังจากนั้นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
ถึงประมาณ 1 / 3-1 / 4 โดยการสิ้นสุดของยุคสังคมนิยม หลังจากปี 1988 มันสูงขึ้นถึง
จุดสูงสุด ( 0.7 ) ในปี 1989 / 90 หลังจากนั้นก็ลดลง 0.25 ในปี 1991 / 92 ก่อนที่อีกเพิ่มขึ้น 0.6 ใน 1993 / 94 .
จากนั้น กับความผันผวนที่กว้าง มันเฉลี่ยประมาณ 0.6 ,ความหมายว่า ราคาในประเทศ
40% ต่ำกว่าราคาที่ต่างประเทศ
สรุป แม้จะมีความตั้งใจของรัฐบาลและความพยายาม ตลาดข้าวในพม่า
ไม่สามารถป้องกันจากสากล แต่ความต่างราคาส่วนใหญ่ได้รับ
แก้ไขเมื่อเทียบกับช่วงสังคมนิยม หรือในช่วงต้นทศวรรษ 1990 , ช่องว่างที่ยังคงใหญ่และ
ความต่างที่ยังคงเป็นปัจจัยที่ขัดขวางการพัฒนาของภาคข้าวในพม่า
นอกจากนี้ สิ่งที่ทำให้สถานการณ์แย่ลงสำหรับชาวนาพม่าคือความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ได้รับ
ต่ำแล้ว ราคา ตลาดในประเทศอย่างเต็มที่ เพราะการดำรงอยู่ของรัฐบาลจัดซื้อจัดจ้างระบบนา
.
ระบบจัดซื้อข้าวเปลือกได้ถูกยกเลิกในปี 1987 แต่จะแนะนําหลังจากเพียงหนึ่งปีใน
1988 อย่างไรก็ตาม การลดโควต้าในระดับ 10-12 ตะกร้าต่อเอเคอร์ ( 1 ตะกร้าข้าวเปลือก
เท่ากับ 20.9 กก. ) ลดภาระของเกษตรกรเพื่อขอบเขตขนาดใหญ่ การปรับปรุงนี้เป็นไปได้
เนื่องจากการลดลงในระดับของระบบการปันส่วนข้าว ข้าวก็จะให้เฉพาะ
กลุ่มเป้าหมายรวมทั้งข้าราชการ นอกจากนี้ในฤดูร้อนได้รับการยกเว้นจาก
จัดซื้อหน้าที่เพื่อให้จูงใจให้เกษตรกรขยายการเพาะปลูกข้าว

แม้จะอ่อนตัวลง ฤดูร้อน ของระบบ แต่ระบบการจัดซื้อข้าวเปลือกได้
ลากหนักสำหรับชาวนา แรก ราคาที่จัดซื้อได้ไกลด้านล่าง ( ในประเทศ ) ราคา
, ช่องว่างราคาสามารถมีขนาดใหญ่เป็น 50-60% ( โอคาโมโตะ ปี 2005 )สอง เป็นไปได้ว่า
ภาระ borne โดยเกษตรกรจะหนักกว่าที่ hinted ที่ตามสถิติอย่างเป็นทางการ ถ้าได้ผลผลิตต่อไร่ประมาณ 60
ตะกร้าจะอ้างสิทธิในสถิติอย่างเป็นทางการ ภาระของเกษตรกรจะน้อยกว่า
กว่า 20% ของการผลิตทั้งหมด แต่ก็มีความเป็นไปได้ว่าตัวเลขอย่างเป็นทางการมากกว่า 7 ถ้า
รายงานเป็นกรณีนี้และผลผลิตที่เกิดขึ้นจริงเป็นเพียง 40-45 ตะกร้าต่อเอเคอร์ ภาระของเกษตรกรจะ
หนักมากขึ้น โดยเท่าที่ 25-30% ของการผลิต