With consumer trends for natural al

With consumer trends for natural alternatives to chemical preservatives along with changes in legislation, citrus fruit EOs may provide a solution for improving food preservation methods in the food industry. Concerning this subject, citrus fruit EOs and their constituents are recognized as GRAS (Food and Drug Administration, 2005) and their flavors lend themselves to use in food (Fisher & Phillips, 2008).

Citrus fruit EOs are extracted from the peel of fresh fruits by using a cold press system extraction. Through this process, waste products from the orange and mandarin juice industry are recycled, maximizing the use of existing resources and minimizing adverse effects of by-products in the environment. Thus, producers of fruit juices and derivatives offer standardized natural EO products for different purposes: scents for perfumes, preservatives in pharmaceutical or make-up products, or food preservatives and additives. The present study examines the chemical composition of three commercially available citrus fruit EOs and their possible use as antimicrobials against spoiling and pathogenic microorganisms.

Chemical composition of individual EO constituents affects the mode of action and antibacterial activity of the plant extracts (Dorman & Deans, 2000). Moreover, interaction between the different constituents can occur, causing antagonistic, additive and synergistic antimicrobial effects (Burt, 2004, Delgado et al., 2004, Nychas, 1995 and Raybaudi-Massilia et al., 2009). A comparison of the constituents among the EOs, and their amount in each case, may help to understand the key points in the antimicrobial activity of EOs, acting alone or in combination with other food preservation techniques.

In agreement with results obtained by other authors, the chromatographic analysis of orange, lemon and mandarin EOs showed that limonene was the component present in the greatest percentage (Caccioni et al., 1998, Chutia et al., 2009, Fisher and Phillips, 2006, Lota et al., 2001 and Moufida and Marzouk, 2003). Regarding other components, our results diverge from those published by other authors (Caccioni et al., 1998, Carson and Riley, 1995, Lota et al., 2001 and Moufida and Marzouk, 2003) for orange and mandarin EOs. While Caccioni et al. (1998) showed the presence of great amounts of myrcene and linalool in orange EOs depending on the variety of orange cultivar tested, the orange EO studied in this investigation only contained cis-limonene oxide in amounts higher than 1%. In the case of mandarin EO, it is remarkable the great percentage of oxygenated monoterpenes (13.6%) in comparison to EOs of 15 species of mandarins examined by Lota et al. (2001), as well as the presence of some specific constituents, such as cis-limonene oxide, cis-p-mentha-2,8-dien-1-ol, carvone, trans-carveol and (Z)-patchenol, in amounts higher than 1%.

Preliminary results obtained using the filter paper disc agar diffusion technique showed great differences among the antimicrobial activity of the three EOs. In fact, only mandarin EO inhibited the growth of most microorganisms under the treatment conditions assayed. Since limonene was present at very high and similar concentration in the three citrus EOs, the greater antimicrobial activity of mandarin EO might not be attributed to limonene, but it should be related to the presence of other EO constituents. The chemical characterization of the three EOs demonstrated the presence of a significantly higher proportion of oxygenated monoterpenes in mandarin EO, 13.6% in contrast to 5.7 and 5.2% of lemon and orange EOs, respectively. Therefore, oxygenated monoterpenes might be involved in the higher antimicrobial activity of mandarin EO. Regarding this subject, some authors (Burt, 2004 and Carson and Riley, 1995) have demonstrated that oxygenated monoterpenes had a higher antimicrobial activity than did hydrocarbons. Among oxygenated monoterpenes detected in mandarin EO, carvone and limonene oxide were active against a wide spectrum of pathogenic fungi and bacteria tested (Aggarwal et al., 2002). Moreover, carvone has been found to dissipate the pH gradient and membrane potential of cells, which may disturb the metabolic status of cells (Burt, 2004 and Oosterhaven et al., 1995). Nevertheless, the antimicrobial activity of mandarin EO might also be due to the synergistic interaction of other constituents present in smaller amounts.

Attending to these preliminary results, consideration should be given to discarding orange and lemon EOs as a consequence of their poor antimicrobial activity. However, the determination of the MIC and MBC by the tube dilution method revealed a different antimicrobial pattern for the three EOs as a function of the microorganism investigated. Although mandarin EO again showed a greater growth inhibitory activity against Gram-negative bacterial cells, lemon and orange EOs showed significant antimicrobial activity against Gram-positive bacterial cells, being even more effective than mandarin EO in inhibiting the growth of E. faecium and L. monocytogenes, respectively ( Table 3). Thus, the lack of antimicrobial activity of orange and lemon EOs when inoculated in a paper disk on the surface of agar plates might be due to a decreased diffusivity of the specific antimicrobial constituents of these EOs through the agar medium. Moreover, the presence of ethanol when assaying the MIC and MBC, as a solvent, might improve the solubility of the specific antimicrobial constituents of orange and lemon EOs in the liquid growth medium. Therefore, despite the similar plant origin of the citrus fruit EOs assayed, our results demonstrated great differences within the chemical composition of the three EOs and their antimicrobial activity as a function of the treatment conditions.

The application of EOs with antimicrobial effects comparable to synthetic additives is still a proposal under evaluation due to its likely high cost and possible sensory changes of food as a function of the EO dose (Burt, 2004). In the face of this challenge, researchers have proposed the use of smaller doses of EOs in combination with other physical technologies of microbial inactivation. Previous to causing cell inactivation, these technologies might damage cell envelopes facilitating the access of hydrophobic compounds, such as EO constituents, to the cell. The occurrence of sublethal damages in microbial cell envelopes after heat is a very well-known phenomenon (Mackey, 2000 and Mañas and Pagán, 2005). In that regard, results shown in Fig. 1 demonstrated that a mild heat treatment at 54 °C affected the outer and the cytoplasmic membranes of most survivors of the heat treatment. Heat treatment conditions were chosen on the base of previous studies about heat resistance of both microorganisms assayed (Somolinos, Espina et al., 2010 and Somolinos, Garcia et al., 2010). Therefore, the objective was to evaluate the lethal effect of a mild heat treatment in combination with the lowest dose of EO assayed when determining the MIC and MBC (0.2 μl/ml), which is the minimum dose commonly included in most studies (Burt, 2004). These experiments were carried out at pH 7.0 in order to compare the results with those shown by the disk diffusion and tube dilution methods performed also at neutral pH. As shown by Table 3, 0.2 μl/ml of any of the EOs was not sufficient to cause the inhibition or inactivation of L. monocytogenes EDG-e or E. coli O157:H7 after 24 h of incubation at the optimal growth temperature. However, the same EO concentration caused the inactivation of more than 4 and 3 extra log cycles of E. coli O157:H7 and L. monocytogenes EGD-e cells, respectively, when it was present during the heat treatment at 54 °C for 10 min. Thus, the inactivation of 5 log cycles of these pathogenic microorganisms achieved with this combined treatment would match, for instance, the recommendations for controlling the transmission of pathogenic microorganisms in juices proposed by the National Advisory Committee on Microbiological Criteria for Food (1997). Nevertheless, further studies are required in order to evaluate the efficacy of the combined treatment as a function of the treatment medium pH and food composition.

It should be noted that the surviving population with injured membranes after the heat treatment tested was noticeably lower than the final inactivation achieved by the combined treatment with citrus EOs. Either the heat treatment damaged more cells than those detected by the techniques used in this work, or perhaps the temperature (54 °C) of the experiment accelerated or facilitated the diffusion and the action of EO constituents, making them more effective.

From a practical point of view, the dose used in the combined process is low and acceptable in some products, although according to Burt (2004), it could be slightly increased as a function of the matrix composition. However, since the initial microbial concentration in the experiments carried out in this study was significantly higher than that we might find contaminating food products (105–103cfu/ml or lower), it is likely that doses to achieve the same synergistic effect when combining heat and citrus EOs were lower than those assayed.

It is remarkable that the increased efficacy of the combined treatments in comparison to the heat treatment acting alone might represent a reduction in treatment time by approximately 3–9times when trying to inactivate 5 log cycles of E. coli O157:H7 (decimal reduction time at 54 °C: 17 min approx.) or L. monocytogenes EGD-e (decimal reduction time at 54 °C: 5 min approx.) at pH 7.0. On the other hand, since the synergistic lethal effect was obtained immediately after the application of the combined process, longer incubation times would not be needed to make use of the benefits of adding citrus EOs

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีแนวโน้มผู้บริโภคสำหรับธรรมชาติแทนสารกันบูดสารเคมีกับการเปลี่ยนแปลงในกฎหมาย ส้ม EOs อาจให้โซลูชันสำหรับการปรับปรุงวิธีการเก็บรักษาอาหารในอุตสาหกรรมอาหาร เกี่ยวกับเรื่องนี้ ส้ม EOs และ constituents ตนรู้จักเป็นดิกราส์ (อาหารและยา 2005) และรสชาติของพวกเขาให้ยืมตัวเองเพื่อใช้ในอาหาร (Fisher & ไขควง 2008)ส้ม EOs ที่สกัดจากเปลือกของผลไม้โดยการแยกระบบกดน้ำเย็น เสียจากอุตสาหกรรมแมนดารินน้ำส้มจะไม่กลับมาใช้ใหม่ การเพิ่มการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ และลดผลข้างเคียงของสินค้าพลอยได้ในสภาพแวดล้อมที่ผ่านขั้นตอนนี้ ดังนั้น การผลิตน้ำผลไม้และอนุพันธ์มีอีโอผลิตภัณฑ์จากธรรมชาติมาตรฐานประสงค์ต่าง ๆ: กลิ่นน้ำหอม สารกันบูดในผลิตภัณฑ์ยาหรือเครื่องสำอาง หรือสารกันบูดอาหาร และวัตถุเจือปน การศึกษาปัจจุบันตรวจสอบองค์ประกอบทางเคมีของผลไม้ส้มสามใช้ได้ในเชิงพาณิชย์ EOs และสามารถใช้เป็น antimicrobials กับ spoiling และอุบัติจุลินทรีย์วิธีการดำเนินการมีผลกระทบต่อองค์ประกอบทางเคมีของอีโอละ constituents และกิจกรรมต้านเชื้อแบคทีเรียของสารสกัด (Dorman และคณบดีบริการ 2000) นอกจากนี้ โต้ตอบระหว่าง constituents ต่าง ๆ อาจเกิดขึ้น ก่อให้เกิดลักษณะจุลินทรีย์ต่อต้าน สามารถ และพลัง (เบิร์ต 2004, Delgado et al., 2004, Nychas, 1995 และรื่นเริงนี้ Raybaudi et al., 2009) การเปรียบเทียบ constituents กล้องดิจิตอล และจำนวนของพวกเขาในแต่ละกรณี อาจช่วยให้เข้าใจจุดสำคัญในกิจกรรมจุลินทรีย์ของ EOs ทำหน้าที่เพียงอย่างเดียว หรือร่วมกับเทคนิคการเก็บรักษาอาหารIn agreement with results obtained by other authors, the chromatographic analysis of orange, lemon and mandarin EOs showed that limonene was the component present in the greatest percentage (Caccioni et al., 1998, Chutia et al., 2009, Fisher and Phillips, 2006, Lota et al., 2001 and Moufida and Marzouk, 2003). Regarding other components, our results diverge from those published by other authors (Caccioni et al., 1998, Carson and Riley, 1995, Lota et al., 2001 and Moufida and Marzouk, 2003) for orange and mandarin EOs. While Caccioni et al. (1998) showed the presence of great amounts of myrcene and linalool in orange EOs depending on the variety of orange cultivar tested, the orange EO studied in this investigation only contained cis-limonene oxide in amounts higher than 1%. In the case of mandarin EO, it is remarkable the great percentage of oxygenated monoterpenes (13.6%) in comparison to EOs of 15 species of mandarins examined by Lota et al. (2001), as well as the presence of some specific constituents, such as cis-limonene oxide, cis-p-mentha-2,8-dien-1-ol, carvone, trans-carveol and (Z)-patchenol, in amounts higher than 1%.Preliminary results obtained using the filter paper disc agar diffusion technique showed great differences among the antimicrobial activity of the three EOs. In fact, only mandarin EO inhibited the growth of most microorganisms under the treatment conditions assayed. Since limonene was present at very high and similar concentration in the three citrus EOs, the greater antimicrobial activity of mandarin EO might not be attributed to limonene, but it should be related to the presence of other EO constituents. The chemical characterization of the three EOs demonstrated the presence of a significantly higher proportion of oxygenated monoterpenes in mandarin EO, 13.6% in contrast to 5.7 and 5.2% of lemon and orange EOs, respectively. Therefore, oxygenated monoterpenes might be involved in the higher antimicrobial activity of mandarin EO. Regarding this subject, some authors (Burt, 2004 and Carson and Riley, 1995) have demonstrated that oxygenated monoterpenes had a higher antimicrobial activity than did hydrocarbons. Among oxygenated monoterpenes detected in mandarin EO, carvone and limonene oxide were active against a wide spectrum of pathogenic fungi and bacteria tested (Aggarwal et al., 2002). Moreover, carvone has been found to dissipate the pH gradient and membrane potential of cells, which may disturb the metabolic status of cells (Burt, 2004 and Oosterhaven et al., 1995). Nevertheless, the antimicrobial activity of mandarin EO might also be due to the synergistic interaction of other constituents present in smaller amounts.
Attending to these preliminary results, consideration should be given to discarding orange and lemon EOs as a consequence of their poor antimicrobial activity. However, the determination of the MIC and MBC by the tube dilution method revealed a different antimicrobial pattern for the three EOs as a function of the microorganism investigated. Although mandarin EO again showed a greater growth inhibitory activity against Gram-negative bacterial cells, lemon and orange EOs showed significant antimicrobial activity against Gram-positive bacterial cells, being even more effective than mandarin EO in inhibiting the growth of E. faecium and L. monocytogenes, respectively ( Table 3). Thus, the lack of antimicrobial activity of orange and lemon EOs when inoculated in a paper disk on the surface of agar plates might be due to a decreased diffusivity of the specific antimicrobial constituents of these EOs through the agar medium. Moreover, the presence of ethanol when assaying the MIC and MBC, as a solvent, might improve the solubility of the specific antimicrobial constituents of orange and lemon EOs in the liquid growth medium. Therefore, despite the similar plant origin of the citrus fruit EOs assayed, our results demonstrated great differences within the chemical composition of the three EOs and their antimicrobial activity as a function of the treatment conditions.

The application of EOs with antimicrobial effects comparable to synthetic additives is still a proposal under evaluation due to its likely high cost and possible sensory changes of food as a function of the EO dose (Burt, 2004). In the face of this challenge, researchers have proposed the use of smaller doses of EOs in combination with other physical technologies of microbial inactivation. Previous to causing cell inactivation, these technologies might damage cell envelopes facilitating the access of hydrophobic compounds, such as EO constituents, to the cell. The occurrence of sublethal damages in microbial cell envelopes after heat is a very well-known phenomenon (Mackey, 2000 and Mañas and Pagán, 2005). In that regard, results shown in Fig. 1 demonstrated that a mild heat treatment at 54 °C affected the outer and the cytoplasmic membranes of most survivors of the heat treatment. Heat treatment conditions were chosen on the base of previous studies about heat resistance of both microorganisms assayed (Somolinos, Espina et al., 2010 and Somolinos, Garcia et al., 2010). Therefore, the objective was to evaluate the lethal effect of a mild heat treatment in combination with the lowest dose of EO assayed when determining the MIC and MBC (0.2 μl/ml), which is the minimum dose commonly included in most studies (Burt, 2004). These experiments were carried out at pH 7.0 in order to compare the results with those shown by the disk diffusion and tube dilution methods performed also at neutral pH. As shown by Table 3, 0.2 μl/ml of any of the EOs was not sufficient to cause the inhibition or inactivation of L. monocytogenes EDG-e or E. coli O157:H7 after 24 h of incubation at the optimal growth temperature. However, the same EO concentration caused the inactivation of more than 4 and 3 extra log cycles of E. coli O157:H7 and L. monocytogenes EGD-e cells, respectively, when it was present during the heat treatment at 54 °C for 10 min. Thus, the inactivation of 5 log cycles of these pathogenic microorganisms achieved with this combined treatment would match, for instance, the recommendations for controlling the transmission of pathogenic microorganisms in juices proposed by the National Advisory Committee on Microbiological Criteria for Food (1997). Nevertheless, further studies are required in order to evaluate the efficacy of the combined treatment as a function of the treatment medium pH and food composition.

It should be noted that the surviving population with injured membranes after the heat treatment tested was noticeably lower than the final inactivation achieved by the combined treatment with citrus EOs. Either the heat treatment damaged more cells than those detected by the techniques used in this work, or perhaps the temperature (54 °C) of the experiment accelerated or facilitated the diffusion and the action of EO constituents, making them more effective.

From a practical point of view, the dose used in the combined process is low and acceptable in some products, although according to Burt (2004), it could be slightly increased as a function of the matrix composition. However, since the initial microbial concentration in the experiments carried out in this study was significantly higher than that we might find contaminating food products (105–103cfu/ml or lower), it is likely that doses to achieve the same synergistic effect when combining heat and citrus EOs were lower than those assayed.

It is remarkable that the increased efficacy of the combined treatments in comparison to the heat treatment acting alone might represent a reduction in treatment time by approximately 3–9times when trying to inactivate 5 log cycles of E. coli O157:H7 (decimal reduction time at 54 °C: 17 min approx.) or L. monocytogenes EGD-e (decimal reduction time at 54 °C: 5 min approx.) at pH 7.0. On the other hand, since the synergistic lethal effect was obtained immediately after the application of the combined process, longer incubation times would not be needed to make use of the benefits of adding citrus EOs

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวโน้มของผู้บริโภคที่มีทางเลือกจากธรรมชาติเพื่อสารกันบูดสารเคมีพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงในการออกกฎหมายผลไม้ส้ม EOS อาจให้บริการโซลูชั่นสำหรับการปรับปรุงวิธีการเก็บรักษาอาหารในอุตสาหกรรมอาหาร เกี่ยวกับเรื่องนี้ส้มผลไม้ EOS และองค์ประกอบของพวกเขาได้รับการยอมรับว่าเป็น GRAS (อาหารและยา, 2005) และรสชาติของพวกเขายืมตัวที่จะใช้ในอาหาร (ฟิชเชอร์และฟิลลิป, 2008). ส้ม EOS ผลไม้ที่สกัดจากเปลือกของผลไม้สด โดยใช้การสกัดเย็นกดระบบ ผ่านขั้นตอนนี้เสียจากสีส้มและส้มแมนดารินอุตสาหกรรมน้ำผลไม้จะถูกนำกลับมาใช้เพิ่มประสิทธิภาพการใช้ทรัพยากรที่มีอยู่และลดผลกระทบของโดยผลิตภัณฑ์ในสภาพแวดล้อม ดังนั้นผู้ผลิตน้ำผลไม้และอนุพันธ์นำเสนอผลิตภัณฑ์ EO ธรรมชาติที่ได้มาตรฐานเพื่อวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกันกลิ่นน้ำหอมสารกันบูดในยาหรือผลิตภัณฑ์แต่งหน้าหรือสารกันบูดและสารเติมแต่งอาหาร การศึกษาครั้งนี้จะตรวจสอบองค์ประกอบทางเคมีของสามในเชิงพาณิชย์ EOS ส้มผลไม้และการใช้งานที่เป็นไปได้ของพวกเขาเป็นยาต้านจุลชีพกับเสียและจุลินทรีย์ที่ทำให้เกิดโรค. องค์ประกอบทางเคมีขององค์ประกอบ EO แต่ละโหมดของการส่งผลกระทบต่อการดำเนินการและฤทธิ์ต้านแบคทีเรียของสารสกัดจากพืช (Dorman และคณบดี 2000 ) นอกจากนี้ยังมีการปฏิสัมพันธ์ระหว่างองค์ประกอบที่แตกต่างกันสามารถเกิดขึ้นได้ก่อให้เกิดการเป็นปรปักษ์ผลต้านจุลชีพสารเติมแต่งและเสริมฤทธิ์กัน (เบิร์ทปี 2004 เดลกาโด, et al., 2004, Nychas, ปี 1995 และ Raybaudi-เลีย et al., 2009) การเปรียบเทียบองค์ประกอบในหมู่ EOS และปริมาณของพวกเขาในแต่ละกรณีอาจช่วยให้เข้าใจจุดสำคัญในฤทธิ์ต้านจุลชีพของ EOS ทำหน้าที่เพียงอย่างเดียวหรือใช้ร่วมกับเทคนิคการเก็บรักษาอาหารอื่น ๆ . ในข้อตกลงกับผลที่ได้รับโดยผู้เขียนอื่น ๆ การวิเคราะห์สารสีส้ม, EOS มะนาวและส้มแมนดารินพบว่า limonene เป็นองค์ประกอบที่มีอยู่ในอัตราร้อยละที่ยิ่งใหญ่ที่สุด (Caccioni et al., 1998 Chutia et al., 2009, ฟิชเชอร์และฟิลลิป 2006 กลูตาไธ et al., 2001 และ Moufida และ Marzouk 2003) ส่วนประกอบอื่น ๆ เกี่ยวกับผลของเราแตกต่างจากผู้ที่เผยแพร่โดยผู้เขียนอื่น ๆ (Caccioni et al., 1998, คาร์สันและไรลีย์ปี 1995 กลูตาไธ et al., 2001 และ Moufida และ Marzouk 2003) สำหรับสีส้มและส้มแมนดาริน EOS ในขณะที่ Caccioni et al, (1998) แสดงให้เห็นว่าการปรากฏตัวของจำนวนเงินที่ดีของ myrcene และ linalool ใน EOS สีส้มขึ้นอยู่กับความหลากหลายของพันธุ์สีส้มทดสอบ, สีส้ม EO ศึกษาในการตรวจสอบนี้เท่านั้นที่มีอยู่ถูกต้อง-limonene ออกไซด์ในปริมาณที่สูงขึ้นกว่า 1% ในกรณีของ EO แมนดารินก็เป็นที่น่าทึ่งร้อยละที่ดีของ monoterpenes ออกซิเจน (13.6%) เมื่อเทียบกับ EOS 15 สายพันธุ์ของแมนดารินตรวจสอบโดยกลูตาไธ et al, (2001) เช่นเดียวกับการปรากฏตัวขององค์ประกอบบางอย่างเช่นการถูกต้อง-limonene ออกไซด์ถูกต้อง-P-Mentha-2,8-dien-1-เฒ่าคาร์โวน, ทรานส์และ carveol (Z) -patchenol ใน จำนวนเงินที่สูงขึ้นกว่า 1%. ผลการศึกษาเบื้องต้นได้ใช้แผ่นกระดาษกรองเทคนิคแพร่วุ้นแสดงให้เห็นความแตกต่างมากในหมู่ฤทธิ์ต้านจุลชีพในสาม EOS ในความเป็นจริงเพียงแมนดาริน EO ยับยั้งการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์มากที่สุดภายใต้เงื่อนไขการรักษา assayed ตั้งแต่ limonene อยู่ที่ความเข้มข้นที่สูงมากและที่คล้ายกันในสามส้ม EOS, ฤทธิ์ต้านจุลชีพที่มากขึ้นของ EO แมนดารินอาจจะไม่นำมาประกอบกับ limonene แต่มันควรจะเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวขององค์ประกอบ EO อื่น ๆ ลักษณะทางเคมีของสาม EOS แสดงให้เห็นถึงการปรากฏตัวของสัดส่วนที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของ monoterpenes ออกซิเจนใน EO ส้มแมนดาริน, 13.6% ในทางตรงกันข้ามกับ 5.7 และ 5.2% ของ EOS มะนาวและส้มตามลำดับ ดังนั้น monoterpenes ออกซิเจนอาจจะมีส่วนร่วมในกิจกรรมการต้านจุลชีพที่สูงขึ้นของส้มแมนดาริน EO เกี่ยวกับเรื่องนี้ผู้เขียนบางคน (เบิร์ทปี 2004 และคาร์สันและไรลีย์, 1995) แสดงให้เห็นว่า monoterpenes ออกซิเจนมีฤทธิ์ต้านจุลชีพที่สูงกว่าได้ไฮโดรคาร์บอน ท่ามกลาง monoterpenes ออกซิเจนตรวจพบในส้มแมนดาริน EO คาร์โวนและ limonene ออกไซด์มีการใช้งานกับคลื่นความถี่กว้างของเชื้อราและแบคทีเรียที่ทำให้เกิดโรคการทดสอบ (Aggarwal et al., 2002) นอกจากนี้คาร์โวนได้ว่ามีการกระจายการไล่ระดับพีเอชและศักยภาพของเซลล์เมมเบรนซึ่งอาจรบกวนสถานะการเผาผลาญของเซลล์ (เบิร์ทปี 2004 และ Oosterhaven et al., 1995) แต่ฤทธิ์ต้านจุลชีพของ EO แมนดารินอาจจะเกิดจากการทำงานร่วมกันอย่างลงตัวขององค์ประกอบอื่น ๆ ที่อยู่ในขนาดเล็กจำนวนมาก. ผู้เข้าร่วมประชุมเหล่านี้ผลการศึกษาเบื้องต้นการพิจารณาควรจะให้ทิ้งส้มและมะนาว EOS เป็นผลมาจากฤทธิ์ต้านจุลชีพของพวกเขาไม่ดี อย่างไรก็ตามการกำหนดค่า MIC และ MBC โดยวิธีเจือจางหลอดเปิดเผยรูปแบบที่แตกต่างกันสำหรับยาต้านจุลชีพสาม EOS เป็นหน้าที่ของจุลินทรีย์ที่ตรวจสอบ แม้ว่าแมนดาริน EO อีกครั้งพบว่ามีฤทธิ์ยับยั้งการเจริญเติบโตมากขึ้นกับเซลล์ของแบคทีเรียแกรมลบ, มะนาวและส้ม EOS แสดงให้เห็นฤทธิ์ต้านจุลชีพอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับเซลล์ของแบคทีเรียแกรมบวกเป็นประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นกว่าที่แมนดาริน EO ในการยับยั้งการเจริญเติบโตของอี faecium ลิตรและ monocytogenes ตามลำดับ (ตารางที่ 3) ดังนั้นการขาดการออกกำลังต้านจุลชีพของ EOS สีส้มและมะนาวเมื่อเชื้อในดิสก์กระดาษบนพื้นผิวของแผ่นวุ้นอาจจะเกิดจากการแพร่กระจายที่ลดลงขององค์ประกอบยาต้านจุลชีพที่เฉพาะเจาะจงของ EOS เหล่านี้ผ่านสื่อวุ้น นอกจากนี้ยังมีการปรากฏตัวของเอทานอลเมื่อ assaying MIC และ MBC ที่เป็นตัวทำละลายอาจปรับปรุงการละลายของยาต้านจุลชีพองค์ประกอบที่เฉพาะเจาะจงของ EOS สีส้มและมะนาวในสื่อการเจริญเติบโตของของเหลว ดังนั้นแม้จะมาจากพืชที่คล้ายกันของผลไม้ส้ม EOS assayed ผลของเราแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างที่ดีในองค์ประกอบทางเคมีของทั้งสาม EOS และฤทธิ์ต้านจุลชีพของพวกเขาเป็นฟังก์ชั่นของเงื่อนไขการรักษา. การประยุกต์ใช้ EOS ที่มีผลกระทบต่อยาต้านจุลชีพเปรียบได้กับสารสังเคราะห์ ก็ยังคงเป็นข้อเสนอภายใต้การประเมินผลเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงทางประสาทสัมผัสที่มีแนวโน้มที่ค่าใช้จ่ายสูงและเป็นไปได้ของอาหารฟังก์ชั่นของยา EO (เบิร์ต, 2004) ในการเผชิญกับความท้าทายนี้นักวิจัยได้นำเสนอการใช้งานของปริมาณที่มีขนาดเล็กของ EOS ร่วมกับเทคโนโลยีทางกายภาพอื่น ๆ ของการใช้งานของจุลินทรีย์ ก่อนที่จะก่อให้เกิดการใช้งานมือถือเทคโนโลยีเหล่านี้อาจเกิดความเสียหายซองมือถืออำนวยความสะดวกในการเข้าถึงของสารน้ำเช่นองค์ประกอบ EO, เซลล์ การเกิดขึ้นของความเสียหาย sublethal ในซองจดหมายเซลล์จุลินทรีย์หลังจากที่ความร้อนเป็นปรากฏการณ์ที่รู้จักกันดีมาก (แมกกี 2000 และมนัสอิสลามและ 2005) ในเรื่องที่ผลแสดงในรูป 1 แสดงให้เห็นว่าการรักษาความร้อนอ่อนที่ 54 ° C ได้รับผลกระทบด้านนอกและเยื่อหุ้มนิวเคลียสของผู้รอดชีวิตส่วนใหญ่ของการรักษาความร้อน เงื่อนไขการรักษาความร้อนได้รับการแต่งตั้งบนฐานของการศึกษาก่อนหน้านี้เกี่ยวกับความต้านทานความร้อนของเชื้อจุลินทรีย์ทั้ง assayed (Somolinos, Espina et al., 2010 และ Somolinos การ์เซีย et al., 2010) ดังนั้นวัตถุประสงค์เพื่อประเมินผลกระทบที่ร้ายแรงของการรักษาความร้อนอ่อนร่วมกับยาที่ต่ำสุดของ EO assayed เมื่อพิจารณาค่า MIC และ MBC (0.2 ไมโครลิตร / ml) ซึ่งเป็นปริมาณขั้นต่ำรวมกันโดยทั่วไปในการศึกษาส่วนใหญ่ (เบิร์ท 2004) การทดลองนี้ได้ดำเนินการที่ค่า pH 7.0 เพื่อเปรียบเทียบผลกับผู้ที่แสดงให้เห็นโดยการแพร่ดิสก์และวิธีการเจือจางหลอดยังดำเนินการที่ pH เป็นกลาง ที่แสดงโดยตารางที่ 3, 0.2 ไมโครลิตร / ml ใด ๆ ของ EOS ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เกิดการยับยั้งหรือการใช้งานของแอล monocytogenes EDG อีหรือเชื้อ E. coli O157: H7 หลังจาก 24 ชั่วโมงของการบ่มที่อุณหภูมิที่เหมาะสมในการเจริญเติบโต แต่ความเข้มข้นของ EO ที่เกิดจากการใช้งานเดียวกันมากกว่า 4 และ 3 รอบบันทึกพิเศษของเชื้อ E. coli O157: H7 และ L. monocytogenes เซลล์ EGD อีตามลำดับเมื่อมันเป็นอยู่ในระหว่างการรักษาความร้อนที่ 54 องศาเซลเซียสเป็นเวลา 10 นาที ดังนั้นพลังของ 5 รอบล็อกของเชื้อจุลินทรีย์ที่ทำให้เกิดโรคเหล่านี้ประสบความสำเร็จด้วยการรักษารวมกันนี้จะตรงกับตัวอย่างเช่นคำแนะนำในการควบคุมการแพร่กระจายของเชื้อจุลินทรีย์ที่ทำให้เกิดโรคในน้ำผลไม้ที่เสนอโดยคณะกรรมการที่ปรึกษาแห่งชาติเกี่ยวกับเกณฑ์ทางจุลชีววิทยาสำหรับอาหาร (1997) อย่างไรก็ตามการศึกษาต่อไปจะต้องเพื่อที่จะประเมินประสิทธิภาพของการรักษารวมเป็นหน้าที่ของค่า pH กลางการรักษาและองค์ประกอบของอาหาร. มันควรจะสังเกตว่าประชากรมีชีวิตอยู่กับเยื่อที่ได้รับบาดเจ็บหลังการรักษาความร้อนที่ผ่านการทดสอบอย่างเห็นได้ชัดต่ำกว่าสุดท้าย การใช้งานทำได้โดยการรักษารวมกับส้ม EOS ทั้งการรักษาความร้อนเซลล์ที่เสียหายมากขึ้นกว่าที่ตรวจพบโดยเทคนิคที่ใช้ในการทำงานนี้หรืออาจจะเป็นอุณหภูมิ (54 ° C) ของการทดลองเร่งหรืออำนวยความสะดวกในการแพร่กระจายและการกระทำขององค์ประกอบ EO ที่ทำให้พวกเขามีประสิทธิภาพมากขึ้น. จากการปฏิบัติ มุมมองของยาที่ใช้ในกระบวนการรวมอยู่ในระดับต่ำและเป็นที่ยอมรับในผลิตภัณฑ์บางอย่างแม้ว่าตามเบิร์ท (2004) ก็อาจจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อยเป็นหน้าที่ขององค์ประกอบเมทริกซ์ อย่างไรก็ตามเนื่องจากความเข้มข้นของจุลินทรีย์เริ่มต้นในการทดลองดำเนินการในการศึกษาครั้งนี้สูงกว่าที่เราอาจพบการปนเปื้อนผลิตภัณฑ์อาหาร (105-103cfu / ml หรือต่ำกว่า) ก็มีแนวโน้มว่าปริมาณเพื่อให้บรรลุผลเสริมฤทธิ์เดียวกันเมื่อรวมความร้อน และส้ม EOS ต่ำกว่า assayed. มันน่าทึ่งที่มีประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้นของการรักษารวมกันในการเปรียบเทียบกับการรักษาความร้อนเพียงอย่างเดียวอาจจะทำหน้าที่เป็นตัวแทนในการลดเวลาในการรักษาประมาณ 3-9times เมื่อพยายามที่จะยับยั้ง 5 รอบเข้าสู่ระบบของอี coli O157: H7 (เวลาลดทศนิยมที่ 54 ํ C:. 17 นาทีโดยประมาณ) หรือแอล monocytogenes EGD อี (เวลาลดทศนิยมที่ 54 ํ C: ประมาณ 5 นาที.) ที่พีเอช 7.0 ในทางกลับกันเนื่องจากผลเสริมฤทธิ์กันตายได้ทันทีหลังจากการประยุกต์ใช้กระบวนการทำงานร่วมกันอีกต่อไปเวลาฟักตัวจะไม่ถูกต้องจะทำให้การใช้ประโยชน์ของการเพิ่มส้ม EOS

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กับแนวโน้มของผู้บริโภคสำหรับทางเลือกที่ธรรมชาติให้กับสารกันบูดเคมีพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงในกฎหมาย , ผลไม้ส้มกล้อง อาจจะให้บริการโซลูชั่นสำหรับการปรับปรุงวิธีการถนอมอาหารในอุตสาหกรรมอาหาร เกี่ยวกับเรื่องนี้ , ผลไม้ส้ม เและองค์ประกอบของพวกเขาได้รับการยอมรับเป็นรสชาติอาหารและยา2005 ) และรสชาติของพวกเขายืมตัวเองไปใช้ในอาหาร ( ฟิชเชอร์& Phillips , 2551 ) .

ผลไม้ส้มใช้เป็น สารสกัดจากเปลือกของผลไม้สดโดยการบีบเย็นระบบการสกัด ผ่านกระบวนการนี้ ของเสียจากอุตสาหกรรมน้ำผลไม้สีส้มแมนดารินเป็นรีไซเคิล การใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ และลดผลข้างเคียงของผลิตภัณฑ์ในสิ่งแวดล้อม ดังนั้นผู้ผลิตน้ำผลไม้และอนุพันธ์เสนอผลิตภัณฑ์ออธรรมชาติมาตรฐานเพื่อวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกัน : กลิ่นน้ำหอม สารกันบูดในผลิตภัณฑ์ ยา หรือเครื่องสำอาง หรืออาหารที่ใส่สารกันบูดและสารเติมแต่งการศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาองค์ประกอบทางเคมีของผลไม้ส้มกล้องสามใช้ได้ในเชิงพาณิชย์และใช้เป็นไปได้ของพวกเขาเป็นยาต่อต้านการก่อโรคและจุลินทรีย์

องค์ประกอบทางเคมีของแต่ละองค์ประกอบที่มีผลต่อรูปแบบของการกระทำ โอ และฤทธิ์ต้านเชื้อแบคทีเรียของสารสกัดพืช ( Dorman &คณบดี , 2000 ) นอกจากนี้ปฏิสัมพันธ์ระหว่างองค์ประกอบต่างๆสามารถเกิดขึ้นได้ สาเหตุที่เชื้อปฏิปักษ์ , สารเติมแต่งและผลกระทบ ( เบิร์ท , 2004 , เดลกาโด et al . , 2004 , nychas , 2538 และ raybaudi ซิลล่า et al . , 2009 ) การเปรียบเทียบองค์ประกอบของกล้อง และยอดเงินในแต่ละกรณี อาจช่วยให้เข้าใจประเด็นหลักในการต้านจุลชีพของเข้าร่วมกิจกรรม ,การแสดงเพียงอย่างเดียวหรือใช้ร่วมกับเทคนิคการเก็บรักษาอาหารอื่น ๆ .

เห็นด้วยกับผลลัพธ์ที่ได้ โดยผู้เขียนอื่น ๆ การวิเคราะห์ทางโครมาโตกราฟีของส้ม , มะนาวและส้มกล้อง พบว่า ไลโมนีนเป็นองค์ประกอบอยู่ในเปอร์เซ็นต์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ( caccioni et al . , 1998 , chutia et al . , 2009 , ฟิชเชอร์และ Phillips , 2549 โลต้า et al . , 2001 และ moufida อาต กับมาร์ซุก , 2003 )เกี่ยวกับคอมโพเนนต์อื่น ๆ ผลลัพธ์ของเราแตกต่างจากผู้เผยแพร่ โดยผู้เขียนอื่น ๆ ( caccioni et al . , 1998 , คาร์สัน และ ไรลี่ย์ , 1995 , โลต้า et al . , 2001 และ moufida อาต กับมาร์ซุก , 2003 ) และส้มแมนดาริน เ . ในขณะที่ caccioni et al . ( 1998 ) พบการปรากฏตัวของที่ดีและจํานวนไมร์ซีนไลนาลูลสีส้มกล้องขึ้นอยู่กับความหลากหลายของส้มพันธุ์ทดสอบส้มออเรียนในการสืบสวนนี้มี CIS ไลโมนีนออกไซด์ในปริมาณที่สูงกว่า 1% ในกรณีของแมนดาริน โอ มันน่าทึ่งร้อยละที่ดีของออกซิเจนโมโนเทอร์ปีน ( 13.6% ) ในการเปรียบเทียบกับกล้องใน 15 ชนิดของแมนดารินตรวจสอบโดยโลต้า et al . ( 2001 ) , เช่นเดียวกับการปรากฏตัวของเฉพาะบางองค์ประกอบ เช่น CIS cis-p-mentha-2,8-dien-1-ol ไลโมนีนออกไซด์ ,คาร์โวน , trans carveol ( Z ) - patchenol ในปริมาณที่สูงกว่า 1 %

ผลเบื้องต้นที่ได้ใช้ตัวกรองกระดาษแผ่นวุ้นกระจายเทคนิคพบมากความแตกต่างระหว่างกิจกรรมการยับยั้งของ 3 เ . ในความเป็นจริงเพียงภาษาจีนกลาง EO ยับยั้งการเจริญของจุลินทรีย์ส่วนใหญ่ภายใต้การรักษาภาวะซีรั่ม .