Sometimes, Chanyeol feels like his

Sometimes, Chanyeol feels like his life is one very big shoujo manga, A tear-jerking shoujo manga. Probably because of the fact that he’s blind, but aside from that, he’s never experienced any of the ‘ground-breaking’love he’s heard Jongin talk about.

Chanyeol’s just moved into his new apartment and he’s packing his things. There’s nothing much, really. He never puts photos or posters up like Jongin does—then again, Jongin is a different case with his manga poster—since he can’t see them anyway. He’s just taken yet another cap out of his box when he hears his doorbell ring. Weird. He never has any visitors except for his sister, and Jongin of course.

Then he remembers. His life is like a shoujo manga, Right. So maybe he’d finally get to meet his… Kakeru like in Orange? Or was it Strawberry? Or whatever Jongin said—he stands up and slowly makes his way to the door, all the while trying not to trip over the boxes.

When he finally reaches the door, he opens it slowly, peeking out first, calling out a soft “Hello?”

Then he sort of regrets opening it.

“Hello!” The boy clears his throat and tries again, as if not wanting to scare Chanyeol off, voice calmer this time. “Hello.”

Chanyeol pushes his door open fully, head slightly tilted down towards where he thinks the voice is coming from. “Yes?”

“I’m your new neighbour, Baekhyun. It’s… really nice to meet you.” Chanyeol frowns at the hesitancy, but he decides to let it go because he realizes that his neighbour has a really nice voice.

He straightens up and holds out a hand, clearing his throat before speaking. “Hey Baekhyun, I’m Chanyeol, it’s… nice to meet you too.”His own voice cracks as he says his name and he flushes. Baekhyun shakes his hand and they stay silent for a few moments while Chanyeol thanks God for Baekhyun’s ignorance towards his momentary embarrassment. “I have something to give you,” Baekhyun suddenly says, and thrusts his hands out with a box of cookies in between them. Chanyeol reaches out blindly for them until he touches them, hands brushing against Baekhyun’s as he takes the box and oh, he has nice hands too. Baekhyun frowns slightly at that, but quickly takes his leave after saying “I’ll see you around then!” when he feels the atmosphere turn into something awkward.

Chanyeol calls out a “See you around too!” but it gets lost down the corridor as Baekhyun shuts his door, the face of his attractive neighbour still in his mind.

That night, Chanyeols falls asleep to the silence echoing off the white washed walls of his new room, wishing it was Baekhyun’s voice instead.

And Baekhyun wishes he could see more of Chanyeol’s face already.

Zitao has his leg propped up on the coffee table as he flips through the television channels lazily, while Baekhyun frowns over his music sheets.

“So you think he’s attractive?” Zitao asks with that devious grin of his that Baekhyun hates, because it means that he’s never going to live it down and everyone in their group of friends is going to know.

“There’s nothing wrong with finding people attractive, Zitao.”

“It’s been some time for you, Baek.” Baekhyun shrugs noncommittally as he goes back to his composition; it’s never the time for this conversation. He tries playing a few notes on the piano as he sings along, ignoring Zitao who’s turned off the television to plop down beside him.

“You know sooner or later—“

Zitao gets cut off by Baekhyun’s door bell ringing, and Baekhyun mentally thanks whoever who’s on the other side of the door as he gets up to open it.

Until he opens it.

He greets his neighbour after he gets over the initial surprise, trying to cover Chanyeol’s figure with his body and the door just in case Zitao gets curious. Chanyeol’s wearing a different pair of sunglasses from the other day when they first met, and Baekhyun frowns slightly. What time is it?

“Hey Baekhyun, I uh… thought your cookies were really nice the other day. I’m here to ask if you could give me the recipe for it?” And also to hear you speak again, Chanyeol muses to himself.

Baekhyun blinks, because that’d mean that he’d probably have to invite Chanyeol in, and Zitao has this habit of making awfully accurate judgements of people in seconds. He doesn’t really want to hear about what Zitao thinks about Chanyeol right now.

He sighs defeatedly after he fights his interal war and opens his door wider to lead Chanyeol in, mumbling for him to take a seat as he goes into his room to dig out his recipe.

Of course, he doesn’t know that Chanyeol can’t actually bake. Not only because of his disability, even if Jongin was there to help him, he was sure he wouldn’t be able to get along with the appliances well. Plus Jongin would probably be sneaking bits of the food into his mouth instaed of helping him anyway. That brat.

When Baekhyun comes back, crumpled piece of paper in his hand, Chanyeol is talking to Zitao, and Baekhyun takes a deep breath before he walks towards them with a small smile.

“Hey, I found it.” He hands the recipe to Chanyeol, and quickly shows him the way to the door, closing it with a sigh after Chanyeol leaves.

Baekhyun walks back to where Zitao is and picks up his pencil. From his peripheral vision, he sees Zitao open his mouth, and opens his to beat him to it. “Before you say anything, I only think he’s cute. Period.”

“He’s blind.” Zitao says, with an unreadable expression on his face.

Baekhyun blinks and doesn’t reply. Zitao gives up on having the conversation.

For the next few days, Baekhyun’s left to think about what Zitao said and Chanyeol’s wondering if he should go over to Baekhyun’s again… even if he has no reason to.

Baekhyun wonders why Chanyeol would tell Zitao something like that when they’ve just met anyway, he then pushes the thought away, settling for the answer that Zitao always gets what he wants anyway. He snorts at the thought as he puts down his cup of coffee, looking up at the sound of the bells at the door handle ringing. Chanyeol walks in with yet another pair of sunglasses perched on the bridge of his nose, making his way through tables with what looks like ease, and Baekhyun watches intently.

He talks to the barista like he’s known him for ages (he probably has, Baekhyun wouldn’t know) and orders the same drink Baekhyun had ordered. Oh.

He walks over to a table at a corner of the café and Baekhyun knows that this might be a decision that he might come to regret later on, but he starts picking up his things and moves over to the table Chanyeol is at, plopping down opposite him.

Chanyeol’s head immediately turns towards the direction of the noise Baekhyun made when he set his things down and Baekhyun lifts his hand to wave before sighing and dropping it back down.

“Hey Chanyeol.”

That voice sounds familiar—“Baekhyun…?”

They start off with small talk awkwardly, and to others it might almost seem like a normal café date, only that all they had for each other was shallow attraction.

Who would’ve known?

“So you’re telling me… the two of you sat together in a café and you asked him creepy questions just to hear more of his voice?” Jongin sips on his can of Coke as he played with his phone, checking out the latest manga releases.

“It’s not like that—it’s just- ugh.” Chanyeol buries his face in his hands. He also sort of hopes that Jongin would stop taking his cans of Coke and act like Chanyeol doesn’t know it.

He does.

“So what’s it like then? You think he’d make a great voice actor for porn animes then?”

Chanyeol gropes around for the nearest cushion and throws it at where he thinks Jongin’s face is. “Get out.”

He knows he’s missed when he hears Jongin snicker and take another can of Coke later.

-

Then again, it’s also thanks to Jongin that Baekhyun and Chanyeol get to spend time together in a place that doesn’t smell like coffee. Or love, for that matter.

Chanyeol knocks on Baekhyun’s door hesitantly as he struggles to keep Jongin’s dog in place, commands of sit! falling onto deaf ears.

Baekhyun opens the door to Chanyeol standing with a dog beside him, and he doesn’t remember Chanyeol mentioning a pet dog anywhere before in their conversations.

“Yeah?”

“I have to babysit this kid for the day… and I felt like you might want to spend some time out. We can also get to spend some quality time together. I can guarantee that he’ll be a really cute one. When he’s not busy trying to find something to chew on, of course.” Chanyeol doesn’t realize that he’s babbling, and it only takes two beats for him to realize so. He’s only asking Baekhyun to babysit Jongin’s dog with him, it’ll be okay, right? Right.

They make their way to the nearest park in silence, Baekhyun with his hands stuffed into his pockets and Chanyeol being busy with trying to keep his grip on the leash. Like dog, like owner, they say. Chanyeol snorts to himself.

Baekhyun decides to take a rest after a walk, and they sit down on an empty bench, Monggu’s leash secured onto the armrest of the bench.

It’s also in silence that they sit, noiseless save for the rhythmic thumping of Monggu’s tail against the grass and the sounds of nature and Baekhyun finds that silence has never been so loud. He feels like he has so many things to say, yet nothing to say all at once. Maybe he’s falling too fast.

What he doesn’t know is that Chanyeol is also struggling, he doesn’t know what to expect when he slowly reaches out to find Baekhyun’s hand, interlacing their fingers together as they sit.

There they sit, with many unspoken words around them until the sun starts to go down. They walk back home afterwards, bidding each other goodbyes before closing the door, spending yet another night thinking about each other.

Maybe it wasn’t really quality time after all, but he still owes Jongin one for this, Chanyeol thinks.

In between.

Baekhyun really sho

Chanyeol’s just moved into his new apartment and he’s packing his things. There’s nothing much, really. He never puts photos or posters up like Jongin does—then again, Jongin is a different case with his manga poster—since he can’t see them anyway. He’s just taken yet another cap out of his box when he hears his doorbell ring. Weird. He never has any visitors except for his sister, and Jongin of course.

Then he remembers. His life is like a shoujo manga, Right. So maybe he’d finally get to meet his… Kakeru like in Orange? Or was it Strawberry? Or whatever Jongin said—he stands up and slowly makes his way to the door, all the while trying not to trip over the boxes.

When he finally reaches the door, he opens it slowly, peeking out first, calling out a soft “Hello?”

Then he sort of regrets opening it.

“Hello!” The boy clears his throat and tries again, as if not wanting to scare Chanyeol off, voice calmer this time. “Hello.”

Chanyeol pushes his door open fully, head slightly tilted down towards where he thinks the voice is coming from. “Yes?”

“I’m your new neighbour, Baekhyun. It’s… really nice to meet you.” Chanyeol frowns at the hesitancy, but he decides to let it go because he realizes that his neighbour has a really nice voice.

He straightens up and holds out a hand, clearing his throat before speaking. “Hey Baekhyun, I’m Chanyeol, it’s… nice to meet you too.”His own voice cracks as he says his name and he flushes. Baekhyun shakes his hand and they stay silent for a few moments while Chanyeol thanks God for Baekhyun’s ignorance towards his momentary embarrassment. “I have something to give you,” Baekhyun suddenly says, and thrusts his hands out with a box of cookies in between them. Chanyeol reaches out blindly for them until he touches them, hands brushing against Baekhyun’s as he takes the box and oh, he has nice hands too. Baekhyun frowns slightly at that, but quickly takes his leave after saying “I’ll see you around then!” when he feels the atmosphere turn into something awkward.

Chanyeol calls out a “See you around too!” but it gets lost down the corridor as Baekhyun shuts his door, the face of his attractive neighbour still in his mind.

That night, Chanyeols falls asleep to the silence echoing off the white washed walls of his new room, wishing it was Baekhyun’s voice instead.

And Baekhyun wishes he could see more of Chanyeol’s face already.

Zitao has his leg propped up on the coffee table as he flips through the television channels lazily, while Baekhyun frowns over his music sheets.

“So you think he’s attractive?” Zitao asks with that devious grin of his that Baekhyun hates, because it means that he’s never going to live it down and everyone in their group of friends is going to know.

“There’s nothing wrong with finding people attractive, Zitao.”

“It’s been some time for you, Baek.” Baekhyun shrugs noncommittally as he goes back to his composition; it’s never the time for this conversation. He tries playing a few notes on the piano as he sings along, ignoring Zitao who’s turned off the television to plop down beside him.

“You know sooner or later—“

Zitao gets cut off by Baekhyun’s door bell ringing, and Baekhyun mentally thanks whoever who’s on the other side of the door as he gets up to open it.

Until he opens it.

He greets his neighbour after he gets over the initial surprise, trying to cover Chanyeol’s figure with his body and the door just in case Zitao gets curious. Chanyeol’s wearing a different pair of sunglasses from the other day when they first met, and Baekhyun frowns slightly. What time is it?

“Hey Baekhyun, I uh… thought your cookies were really nice the other day. I’m here to ask if you could give me the recipe for it?” And also to hear you speak again, Chanyeol muses to himself.

Baekhyun blinks, because that’d mean that he’d probably have to invite Chanyeol in, and Zitao has this habit of making awfully accurate judgements of people in seconds. He doesn’t really want to hear about what Zitao thinks about Chanyeol right now.

He sighs defeatedly after he fights his interal war and opens his door wider to lead Chanyeol in, mumbling for him to take a seat as he goes into his room to dig out his recipe.

Of course, he doesn’t know that Chanyeol can’t actually bake. Not only because of his disability, even if Jongin was there to help him, he was sure he wouldn’t be able to get along with the appliances well. Plus Jongin would probably be sneaking bits of the food into his mouth instaed of helping him anyway. That brat.

When Baekhyun comes back, crumpled piece of paper in his hand, Chanyeol is talking to Zitao, and Baekhyun takes a deep breath before he walks towards them with a small smile.

“Hey, I found it.” He hands the recipe to Chanyeol, and quickly shows him the way to the door, closing it with a sigh after Chanyeol leaves.

Baekhyun walks back to where Zitao is and picks up his pencil. From his peripheral vision, he sees Zitao open his mouth, and opens his to beat him to it. “Before you say anything, I only think he’s cute. Period.”

“He’s blind.” Zitao says, with an unreadable expression on his face.

Baekhyun blinks and doesn’t reply. Zitao gives up on having the conversation.

For the next few days, Baekhyun’s left to think about what Zitao said and Chanyeol’s wondering if he should go over to Baekhyun’s again… even if he has no reason to.

Baekhyun wonders why Chanyeol would tell Zitao something like that when they’ve just met anyway, he then pushes the thought away, settling for the answer that Zitao always gets what he wants anyway. He snorts at the thought as he puts down his cup of coffee, looking up at the sound of the bells at the door handle ringing. Chanyeol walks in with yet another pair of sunglasses perched on the bridge of his nose, making his way through tables with what looks like ease, and Baekhyun watches intently.

He talks to the barista like he’s known him for ages (he probably has, Baekhyun wouldn’t know) and orders the same drink Baekhyun had ordered. Oh.

He walks over to a table at a corner of the café and Baekhyun knows that this might be a decision that he might come to regret later on, but he starts picking up his things and moves over to the table Chanyeol is at, plopping down opposite him.

Chanyeol’s head immediately turns towards the direction of the noise Baekhyun made when he set his things down and Baekhyun lifts his hand to wave before sighing and dropping it back down.

“Hey Chanyeol.”

That voice sounds familiar—“Baekhyun…?”

They start off with small talk awkwardly, and to others it might almost seem like a normal café date, only that all they had for each other was shallow attraction.

Who would’ve known?

“So you’re telling me… the two of you sat together in a café and you asked him creepy questions just to hear more of his voice?” Jongin sips on his can of Coke as he played with his phone, checking out the latest manga releases.

“It’s not like that—it’s just- ugh.” Chanyeol buries his face in his hands. He also sort of hopes that Jongin would stop taking his cans of Coke and act like Chanyeol doesn’t know it.

He does.

“So what’s it like then? You think he’d make a great voice actor for porn animes then?”

Chanyeol gropes around for the nearest cushion and throws it at where he thinks Jongin’s face is. “Get out.”

He knows he’s missed when he hears Jongin snicker and take another can of Coke later.

Then again, it’s also thanks to Jongin that Baekhyun and Chanyeol get to spend time together in a place that doesn’t smell like coffee. Or love, for that matter.

Chanyeol knocks on Baekhyun’s door hesitantly as he struggles to keep Jongin’s dog in place, commands of sit! falling onto deaf ears.

Baekhyun opens the door to Chanyeol standing with a dog beside him, and he doesn’t remember Chanyeol mentioning a pet dog anywhere before in their conversations.

“Yeah?”

“I have to babysit this kid for the day… and I felt like you might want to spend some time out. We can also get to spend some quality time together. I can guarantee that he’ll be a really cute one. When he’s not busy trying to find something to chew on, of course.” Chanyeol doesn’t realize that he’s babbling, and it only takes two beats for him to realize so. He’s only asking Baekhyun to babysit Jongin’s dog with him, it’ll be okay, right? Right.

They make their way to the nearest park in silence, Baekhyun with his hands stuffed into his pockets and Chanyeol being busy with trying to keep his grip on the leash. Like dog, like owner, they say. Chanyeol snorts to himself.

Baekhyun decides to take a rest after a walk, and they sit down on an empty bench, Monggu’s leash secured onto the armrest of the bench.

It’s also in silence that they sit, noiseless save for the rhythmic thumping of Monggu’s tail against the grass and the sounds of nature and Baekhyun finds that silence has never been so loud. He feels like he has so many things to say, yet nothing to say all at once. Maybe he’s falling too fast.

What he doesn’t know is that Chanyeol is also struggling, he doesn’t know what to expect when he slowly reaches out to find Baekhyun’s hand, interlacing their fingers together as they sit.

There they sit, with many unspoken words around them until the sun starts to go down. They walk back home afterwards, bidding each other goodbyes before closing the door, spending yet another night thinking about each other.

Maybe it wasn’t really quality time after all, but he still owes Jongin one for this, Chanyeol thinks.

In between.

Baekhyun really sho

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บางครั้ง Chanyeol รู้สึกเหมือน การ์ตูน shoujo ใหญ่มากหนึ่ง การ์ตูน shoujo jerking ฉีกขาด คง เพราะความจริงที่ว่า เขาเป็นคนตาบอด แต่ ที่เขามีไม่เคยมีประสบการณ์ใด ๆ ' breaking'love ล่างเขาได้ยิน Jongin พูดของ Chanyeol ย้ายในอพาร์ทเมนท์ของเขา และเขาจะบรรจุสิ่งของเขา ไม่มีอะไรมาก จริง เขาไม่เคยทำให้รูปภาพหรือโปสเตอร์ค่าเหมือนไม่ Jongin — อีก Jongin เป็นกรณีที่แตกต่างกันกับโปสเตอร์การ์ตูนของเขา — เนื่องจากเขาไม่สามารถเห็นหรือ เขาเพียงได้นำหมวกอีกออกจากกล่องของเขาเมื่อเขาได้ยินเขาแหวนกริ่งบ้าน หลุดโลก เขาไม่เคยได้ชมใด ๆ ยกเว้นเขาน้องสาว และ Jongin แน่นอนแล้วเขาจดจำ ชีวิตเป็นเหมือนหนังสือการ์ตูน shoujo ขวา ดังนั้นบางทีเขาจะสุดท้ายได้รับการตอบสนองของเขา... Kakeru ต้องออเร้นจ์ หรือเป็นสตรอเบอร์รี่ หรือเพียง Jongin กล่าวว่า ตัวเขายืนขึ้น และช้าทำให้เขาไปที่ประตู ในขณะพยายามไม่เดินทางไปในกล่องเมื่อเขาถึงประตูสุดท้าย เขาเปิดก็ช้า peeking ออกครั้งแรก เรียกออกตัวนุ่ม "สวัสดี"แล้ว เขาเรียงลำดับของ regrets เปิด"ฮัลโหล" เด็กล้างคอของเขา และพยายามอีกครั้ง ถ้าไม่อยากตกใจ Chanyeol ปิด เสียงน้องครั้งนี้ "ฮัลโหล"นั่นก็ทำให้ Chanyeol ประตูเขาเปิดเต็ม หัวเล็กน้อยยืดลงไปทางที่เขาคิดว่า เสียงมาจากการ "ใช่หรือไม่""ฉันเป็นเพื่อนบ้านของคุณใหม่ Baekhyun ได้ดีจริง ๆ รู้จักคุณ" Chanyeol frowns ที่ hesitancy การ แต่เขาตัดสินใจที่จะให้มันไป เพราะเขาตระหนักดีว่า เพื่อนบ้านของเขามีเสียงดีจริง ๆเขา straightens ขึ้น และเก็บออกมือ ล้างจมูกของเขาก่อนที่จะพูด "เฮ้ Baekhyun ฉัน Chanyeol มันจะดีกับคุณมากเกินไป" เสียงของเขาเองรอยแตก ตามที่เขากล่าวว่า ชื่อของเขา และเขา flushes Baekhyun สั่นมือของเขา และพวกเขาอยู่เงียบสำหรับครู่ในขณะที่ Chanyeol ขอบคุณพระเจ้าสำหรับความไม่รู้ของ Baekhyun ต่อความลำบากใจของเขาจด "มีอะไรให้คุณ Baekhyun ทันทีกล่าวว่า และ thrusts มือของเขาออก ด้วยกล่องคุกกี้ระหว่างพวกเขา Chanyeol ถึงออกอย่างคนตาบอดพวกเขาจนกว่าเขาสัมผัสมือแปรงกับ Baekhyun ของเขาใช้กล่อง และโอ้ เขามีมือดีเกินไป พวกเขา Baekhyun frowns ที่เล็กน้อย แต่จะปล่อยพระองค์หลังว่า "เจอรอบแล้ว" อย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกบรรยากาศเปิดเป็นสิ่งที่ไม่สวยงามChanyeol ผิด "เห็นคุณรอบเกินไป" แต่มันจะหายลงทางเดิน Baekhyun ปิดประตูของเขา ใบหน้าของเพื่อนบ้านที่น่าสนใจของเขายังอยู่ในจิตใจของเขาคืน น้ำตก Chanyeols ที่หลับเพื่อความเงียบที่พักปิดผนังหินสีขาวของห้องพักใหม่ ปรารถนามันเป็นเสียงของ Baekhyun แทนและ Baekhyun ประสงค์ที่เขาได้เห็นใบหน้าของ Chanyeol เพิ่มเติมแล้วZitao ขาเขา propped ขึ้นบนโต๊ะกาแฟเขาพลิกผ่านช่องโทรทัศน์มูม ในขณะที่ Baekhyun frowns ผ่านแผ่นเพลงของเขาได้"ดังนั้นคุณคิดว่า เขาเป็นน่าสนใจ Zitao ถาม ด้วยว่ารอบ ๆ ไร้คดเคี้ยวของเขาที่ Baekhyun เกลียด เพราะมันหมายถึง ว่า เขาจะไม่เคยไปอยู่ลง และทุกคนในกลุ่มเพื่อนของพวกเขาจะไปรู้"ไม่มีอะไรผิดกับการหาคนน่าสนใจ Zitao""จะได้รับเวลาสำหรับคุณ Baek" เทป Baekhyun ซีด noncommittally เป็นเขากลับไปบทประพันธ์ของเขา ไม่มีเวลาสำหรับการสนทนานี้ เขาพยายามเล่นกี่บันทึกเปียโนเขาร้องตาม ละเว้น Zitao ที่ปิดทีวีไป plop ลงข้างเขา"คุณรู้ช้า — "Zitao รับตัด ด้วยกริ่งประตูของ Baekhyun ringing และ Baekhyun ใจขอบคุณใครก็ตามที่เป็นในด้านอื่น ๆ ของประตูเขาได้รับการเปิดจนกระทั่งเขาเปิดมันเขาทักทายเพื่อนบ้านของเขาหลังจากเขาได้รับมากกว่าแปลกใจแรก พยายามที่จะครอบคลุม Chanyeol ของรูปร่างกายของเขาและประตูในกรณีที่ Zitao รับอยากรู้อยากเห็น ของ Chanyeol สวมใส่แว่นตากันแดดคู่แตกต่างจากอื่น ๆ วันเมื่อพวกเขาได้พบครั้งแรก frowns Baekhyun เล็กน้อย กี่โมงแล้ว"เฮ้ Baekhyun ฉันบริการ...คิดว่า คุกกี้ของคุณได้สวยในวันอื่น ๆ ฉันอยู่ที่นี่จะถามถ้า คุณสามารถให้ฉันสูตรมัน" และยัง ได้ยินคุณพูดอีก Chanyeol muses เพื่อตัวเองBaekhyun กะพริบ เนื่องจากที่จะหมายถึง ที่ เขาอาจจะมีการเชิญ Chanyeol ใน และ Zitao มีนิสัยทำ judgements ชะมัดต้องคนในวินาทีนี้ จริง ๆ เขาไม่อยากได้ยินเกี่ยวกับอะไร Zitao คิดเกี่ยวกับ Chanyeol ขณะนี้เขา sighs defeatedly หลังจากที่เขาต่อสู้สงคราม interal ของเขา และเปิดประตูของเขากว้างนำ Chanyeol, mumbling เขาจะนั่ง ตามเขาไปในห้องของเขาควักสูตรของเขาแน่นอน เขาไม่รู้ว่า Chanyeol ไม่จริงอบ ไม่เพียง เพราะเขาพิการ แม้ Jongin อยู่นั่นเพื่อ ช่วยเขา เขาได้แน่ใจว่า เขาจะไม่สามารถได้รับพร้อมทั้งเครื่องใช้ไฟฟ้า บวก Jongin จะคงเป็น sneaking บิตของอาหารเป็น instaed ปากของเขาให้ความช่วยเหลือเขาต่อไป Brat ที่เมื่อ Baekhyun กลับมา หมากยับของกระดาษในมือ Chanyeol พูดคุย Zitao ก Baekhyun จะหายใจลึก ๆ ก่อนเดินต่อให้ดีขนาดเล็ก"Hey พบมัน" เขามือสูตร Chanyeol และอย่างรวดเร็วแสดงเขาไปประตู ปิด ด้วยการแยกกันหลังจากปล่อยให้ ChanyeolBaekhyun เดินกลับไปที่ Zitao และเลือกเขาดินสอ จากวิสัยทัศน์ของเขาต่อพ่วง เขาเห็น Zitao ปริปาก และเปิดเขาชนะเขาให้ "ก่อนที่คุณพูดอะไร เท่านั้นคิดว่า เขาน่ารัก รอบระยะเวลา""เขาเป็นคนตาบอด" Zitao กล่าวว่า กับนิพจน์ที่ไม่สามารถอ่านบนใบหน้าของเขาBaekhyun กะพริบ และไม่ตอบ Zitao ให้ขึ้นบนมีการสนทนาถัดไปไม่กี่วัน ของ Baekhyun ซ้ายคิด Zitao พูด และของ Chanyeol สงสัยว่า ถ้า เขาควรไปมากกว่าของ Baekhyun อีกครั้ง...แม้ว่าเขาไม่มีเหตุผลทำไม Chanyeol จะบอก Zitao สิ่งมหัศจรรย์ Baekhyun เช่นที่เมื่อพวกเขาได้เพียงตามต่อไป เขาแล้วผลักดันความคิด ชำระสำหรับคำตอบที่ Zitao จะได้รับสิ่งที่เขาต้องต่อไป เขา snorts ที่คิดเป็นเขาใส่ลงถ้วยกาแฟ เขาหาที่เสียงระฆังที่ ringing มือจับประตู Chanyeol เดิน ด้วยยังบนดั้งจมูกของเขา แว่นตากันแดดคู่อื่นทำทางของเขาผ่านตารางที่มีลักษณะง่าย และ Baekhyun นาฬิกา intentlyเขาพูดกับ barista เช่นเขาได้รู้จักพระองค์ในวัย (คงมี Baekhyun ไม่ทราบ) และสั่งเครื่องดื่มเหมือนที่ Baekhyun สั่ง โอ้เขาเดินผ่านไปยังตารางที่มุมของคาเฟ่ และ Baekhyun รู้ซึ่งอาจเป็นการตัดสินใจว่าเขาอาจมาเสียใจในภายหลัง แต่เขาเริ่มต้นรับสิ่งของเขา และไปเหนือตารางการ Chanyeol เป็นที่ plopping ลงตรงข้ามกับเขาหัวของ Chanyeol เป็นไปทางทิศทางของเสียง Baekhyun เมื่อเขาตั้งสิ่งของเขาลง และ Baekhyun ยกมือโบกก่อน sighing และปล่อยมันกลับลงทันที"เฮ Chanyeol "เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยคือ "Baekhyun..."พวกเขาเริ่มต้น ด้วยการพูดคุยเล็กเก้ ๆ และอื่นมันอาจเกือบเหมือนร้านกาแฟปกติ เท่าที่พวกเขาทั้งหมดมีกันสถานที่ตื้นใครจะรู้จักหรือไม่"ดังนั้นคุณจะบอก me. ... คุณสองนั่งกันในร้านกาแฟ และคุณถามเขาน่าขนลุกจะได้ยินเสียงของเขามากขึ้น" Jongin sips บนเขาสามารถของโค้กเป็นเล่นกับโทรศัพท์ของเขา เอาท์การ์ตูนรุ่นใหม่"มันไม่เหมือนที่ — เป็นเพียง - ugh " Chanyeol buries ใบหน้าของเขาในมือของเขา เขาเรียงลำดับของความหวังที่ Jongin จะหยุดถ่ายโค้กกระป๋องของเขา และทำหน้าที่เหมือน Chanyeol ไม่รู้เขาไม่"เพื่ออะไรของมันต้องการแล้ว คุณคิดว่า เขาจะทำให้เสียงดีนักแสดงสำหรับ animes โป๊แล้ว"Chanyeol gropes สถานสำหรับเบาะที่ใกล้ที่สุด และพ่นที่ซึ่งเขาคิดว่า เป็นใบหน้าของ Jongin "ไป"เขารู้ว่า เขาจะพลาดเมื่อเขาได้ยิน Jongin snicker และใช้อีกสามารถของโค้กในภายหลัง-อีก ก็ยังขอบคุณ Jongin ที่ Baekhyun และ Chanyeol ได้ใช้เวลาร่วมกันในสถานที่กลิ่นไม่เหมือนกาแฟ หรือความ รัก เรื่องที่Chanyeol knocks ประตูของ Baekhyun hesitantly ขณะที่เขาต่อสู้เพื่อให้สุนัขของ Jongin ในสถานที่ คำสั่งของนั่ง ตกลงหูหนวกBaekhyun เปิดประตูไปยืน Chanyeol กับสุนัขอยู่ข้างเขา และเขาไม่จำ Chanyeol ที่กล่าวถึงสัตว์เลี้ยงสุนัขได้ก่อนในบทสนทนาของพวกเขา"ใช่หรือไม่""ต้อง babysit สั่งวัน... และเหมือนคุณอาจต้องใช้เวลาบางอย่าง นอกจากนี้เรายังสามารถดูใช้เวลาคุณภาพด้วยกัน ฉันสามารถรับประกันว่า เขาจะเป็นคนน่ารักจริง ๆ เมื่อเขาไม่ได้กำลังพยายามค้นหาบางสิ่งบางอย่างเพื่อใน แน่นอน" Chanyeol ไม่ทราบว่า เขาเป็น babbling และใช้เวลาเพียงสองจังหวะให้เขาตระหนักได้ เขาเป็นเพียงถาม Baekhyun babysit สุนัขของ Jongin กับเขา มันจะถูก ขวา ขวาพวกเขาทำทางอุทยานที่ใกล้ที่สุดในความเงียบ Baekhyun ด้วยมือของเขายัดเข้าไปในกระเป๋าของเขาและ Chanyeol ที่กำลังยุ่งอยู่กับการพยายามที่จะให้เขาจับรั้งไว้ เช่นสุนัข เช่นเจ้าของ พวกเขาพูด Chanyeol snorts ตนเองBaekhyun ตัดสินใจที่จะพักผ่อนหลังจากเดินเล่น และพวกเขานั่งลงบนม้านั่งว่างเปล่า บังคับของ Monggu ปลอดภัยบนพนักแขนของม้านั่งตั้งอยู่ในความเงียบที่พวกเขานั่ง เสียงบันทึกสำหรับ thumping จังหวะของหางของ Monggu ให้หญ้าและเสียงของธรรมชาติและค้นหา Baekhyun ว่า เงียบไม่เคยมีเสียงดัง เขารู้สึกเหมือนเขามีหลายสิ่งเพื่อการพูด แต่ไม่ว่ากัน บางทีเขาตกเร็วเกินไปอะไรไม่รู้เป็น Chanyeol ที่มียังดิ้นรน ไม่รู้หรือสิ่งที่คาดหวังเมื่อเขาช้าออกหาของ Baekhyun มือ interlacing กันนิ้วมือของพวกเขาที่พวกเขานั่งมีที่นั่ง คำ unspoken หลายรอบพวกเขาจนกว่าดวงอาทิตย์เริ่มต้นลงไป พวกเขาเดินกลับบ้านหลัง ประมูลซื้อกัน-อำลา-แนะก่อนปิดประตู ค่าใช้จ่าย แต่อีกคืนคิดกันบางทีมันไม่ได้จริง ๆ เวลาคุณภาพหลังจากทั้งหมด แต่เขายังคงค้างชำระ Jongin หนึ่งนี้ Chanyeol คิดในระหว่างการBaekhyun sho จริง ๆ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

บางครั้งชานยอลรู้สึกเหมือนชีวิตของเขาเป็นหนึ่งในมังงะ Shoujo ใหญ่มาก, A Shoujo ฉีกกระตุกมังงะ อาจจะเป็นเพราะความจริงที่ว่าเขาเป็นคนตาบอด แต่นอกเหนือจากที่เขาไม่เคยมีประสบการณ์ใด ๆ ของ 'พื้น breaking'love เขาได้ยินจงอินพูดคุยเกี่ยวกับ. ชานยอลย้ายเพียงแค่เข้าไปในอพาร์ทเม้นใหม่ของเขาและเขาก็บรรจุสิ่งที่เขา ไม่มีอะไรมากจริงๆ เขาไม่เคยทำให้ภาพถ่ายหรือโปสเตอร์ขึ้นเช่นจงอินไม่-แล้วอีกครั้งจงอินเป็นกรณีที่แตกต่างกับมังงะโปสเตอร์นับตั้งแต่ที่เขาไม่สามารถมองเห็นพวกเขาต่อไป เขาเพียง แต่นำฝาครอบอื่นออกจากกล่องของเขาเมื่อเขาได้ยินเสียงออดแหวนของเขา แปลก เขาไม่เคยมีผู้ใดยกเว้นน้องสาวของเขาและจงอินแน่นอน. จากนั้นเขาก็จำได้ ชีวิตของเขาเป็นเหมือนมังงะ Shoujo, ขวา ดังนั้นบางทีในที่สุดเขาก็จะได้รับที่จะตอบสนอง ... Kakeru ของเขาเหมือนในออเรน? หรือมันเป็นสตรอเบอร์รี่? หรืออะไรก็ตามจงอินกล่าวว่าเขายืนขึ้นและค่อยๆทำให้เขาไปที่ประตูทั้งหมดในขณะที่พยายามที่จะไม่เดินทางไปทั่วช่อง. ในที่สุดเมื่อเขามาถึงประตูเขาเปิดมันช้าแอบออกก่อนโทรออกนุ่ม "สวัสดีครับ ? "จากนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจเรียงลำดับของการเปิด." Hello! "เด็กล้างลำคอของเขาและพยายามอีกครั้งเช่นถ้าไม่อยากที่จะทำให้ตกใจชานยอลปิดเสียงสงบในครั้งนี้ "สวัสดีครับ." ชานยอลดันประตูของเขาเปิดเต็มหัวเอียงเล็กน้อยลงไปที่เขาคิดว่าเสียงนั้นมาจาก "ใช่?" "ฉันเพื่อนบ้านใหม่ของคุณแบคฮยอน มัน ... ดีจริงๆที่ได้พบคุณ. "ขมวดคิ้วชานยอลที่ลังเล แต่เขาตัดสินใจที่จะปล่อยให้มันไปเพราะเขารู้ดีว่าเพื่อนบ้านของเขามีความเสียงที่ดีจริงๆ. เขายืดออกและถือมือล้างลำคอของเขาก่อนที่จะพูด "เฮ้แบคฮยอนผมชานยอลก็ ... มีความสุขที่ได้พบคุณมากเกินไป." รอยแตกเสียงของตัวเองของเขาในขณะที่เขากล่าวว่าชื่อของเขาและเขาวูบวาบ แบคฮยอนจับมือและพวกเขาอยู่เงียบสักครู่ในขณะที่ชานยอลขอบคุณพระเจ้าสำหรับความไม่รู้แบคฮยอนที่มีต่อความลำบากใจของเขาชั่วขณะ "ผมมีบางสิ่งบางอย่างที่จะให้คุณ" อยู่ ๆ ก็แบคฮยอนกล่าวและยัดมือของเขาออกมาพร้อมกับกล่องคุกกี้ในระหว่างพวกเขา ชานยอลเอื้อมมือออกสุ่มสี่สุ่มห้าสำหรับพวกเขาจนกว่าเขาจะสัมผัสพวกเขามือแปรงกับแบคฮยอนในขณะที่เขาใช้เวลากล่องและโอ้เขามีมือดีเกินไป แบคฮยอนขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ว่า แต่อย่างรวดเร็วใช้เวลาการลาของเขาหลังจากที่พูดว่า "ฉันจะเห็นคุณรอบแล้ว!" เมื่อเขารู้สึกว่าบรรยากาศกลายเป็นบางสิ่งบางอย่างที่น่าอึดอัดใจ. ชานยอลเรียกร้องให้ออกมา "ดูคุณไปรอบ ๆ ด้วย!" แต่มันสูญหายลง ทางเดินเป็นแบคฮยอนปิดประตูของเขาใบหน้าของเพื่อนบ้านที่น่าสนใจของเขายังคงอยู่ในใจของเขา. คืนนั้น Chanyeols หลับเงียบสะท้อนออกสีขาวล้างผนังของห้องใหม่ของเขาที่คิดว่ามันเป็นเสียงแบคฮยอนแทน. และแบคฮยอนมีความประสงค์ที่จะทำได้ ดูรายละเอียดเพิ่มเติมของใบหน้าของชานยอลอยู่แล้ว. Zitao มีขาของเขา propped ขึ้นบนโต๊ะกาแฟในขณะที่เขาพลิกผ่านช่องทางโทรทัศน์อย่างเฉื่อยชาในขณะที่แบคฮยอนขมวดคิ้วมากกว่าแผ่นเพลงของเขา. "ดังนั้นคุณคิดว่าเขาน่าสนใจ?" Zitao ถามด้วยรอยยิ้มจริงใจของเขา ที่แบคฮยอนเกลียดเพราะมันหมายความว่าเขาไม่เคยไปอาศัยอยู่มันลงและทุกคนในกลุ่มของพวกเขาจากเพื่อนที่เป็นไปได้ที่จะรู้ว่า. "มีอะไรผิดปกติกับการหาคนที่มีเสน่ห์, Zitao เป็น." "มันเป็นเวลาที่คุณบาง Baek." แบคฮยอนยักไหล่ noncommittally ในขณะที่เขาเดินกลับไปที่องค์ประกอบของเขา มันไม่เคยมีเวลาสำหรับการสนทนานี้ เขาพยายามเล่นบันทึกไม่กี่บนเปียโนในขณะที่เขาร้องเพลงพร้อมไม่สนใจ Zitao ที่ปิดโทรทัศน์ป๋อมลงข้างเขา. "คุณรู้ว่าไม่ช้าก็เร็ว later-" Zitao ได้รับการตัดออกจากเสียงระฆังประตูแบคฮยอนและแบคฮยอนจิตใจขอบคุณใครก็ตาม คนที่อยู่ในด้านอื่น ๆ ของประตูในขณะที่เขาได้รับการขึ้นที่จะเปิดมัน. จนกว่าเขาจะเปิดมัน. เขาทักทายเพื่อนบ้านของเขาหลังจากที่เขาได้รับมากกว่าความประหลาดใจครั้งแรกพยายามที่จะครอบคลุมรูปชานยอลกับร่างกายของเขาและประตูในกรณี Zitao รับอยากรู้อยากเห็น . ชานยอลสวมคู่ที่แตกต่างกันของแว่นตากันแดดจากวันอื่น ๆ เมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรกและแบคฮยอนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เวลามันคืออะไร? "เฮ้แบคฮยอนผมเอ่อ ... คิดว่าคุกกี้ของคุณได้ดีจริงๆในวันอื่น ๆ นี่ฉันจะถามว่าคุณจะให้ฉันสูตรสำหรับมันได้หรือไม่ "และยังจะได้ยินคุณพูดอีกครั้งชานยอลแรงบันดาลใจให้กับตัวเอง. แบคฮยอนกระพริบเพราะนั่นจะหมายความว่าเขาอาจจะต้องเชิญชานยอลในและ Zitao มีนิสัยของการตัดสินที่ถูกต้องอย่างมากของผู้คนในวินาทีนี้ เขาไม่ต้องการที่จะได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่คิดเกี่ยวกับ Zitao ชานยอลในขณะนี้. เขาถอนหายใจ defeatedly หลังจากที่เขาต่อสู้สงคราม Interal ของเขาและเขาเปิดประตูกว้างขึ้นเพื่อนำไปสู่ชานยอลในพึมพำสำหรับเขาที่จะนั่งในขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องของเขาไป ขุดออกสูตรของเขา. แน่นอนเขาไม่ได้รู้ว่าชานยอลจะไม่ได้อบ ไม่เพียงเพราะความพิการของเขาแม้ว่าจงอินอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยให้เขาเขาก็แน่ใจว่าเขาจะไม่สามารถที่จะได้รับพร้อมกับเครื่องใช้ไฟฟ้าได้เป็นอย่างดี พลัสจงอินอาจจะมีการแอบเศษอาหารเข้าไปในปากของเขา instaed ของการช่วยให้เขาอยู่แล้ว เด็กเหลือขอที่. เมื่อแบคฮยอนกลับมาชิ้นยู่ยี่ของกระดาษในมือของเขาชานยอลจะพูดคุยกับ Zitao และแบคฮยอนใช้เวลาหายใจลึก ๆ ก่อนที่เขาจะเดินต่อพวกเขาด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ . "เฮ้ผมพบว่ามัน." เขามือสูตร ชานยอลไปได้อย่างรวดเร็วและเขาแสดงให้เห็นถึงวิธีการที่ประตูปิดกับถอนหายใจหลังจากที่ชานยอลออก. แบคฮยอนเดินกลับไปที่ Zitao และหยิบดินสอของเขา จากวิสัยทัศน์ต่อพ่วงของเขาที่เขาเห็น Zitao เปิดปากของเขาและเปิดของเขาที่จะเอาชนะเขาไป "ก่อนที่คุณจะพูดอะไรผมคิดว่าเขาน่ารัก ระยะเวลา. "" เขาเป็นคนตาบอด. "Zitao กล่าวว่ามีการแสดงออกที่ไม่สามารถอ่านได้บนใบหน้าของเขา. แบคฮยอนกะพริบและไม่ได้ตอบกลับ Zitao ให้ขึ้นที่จะมีการสนทนา. ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าแบคฮยอนซ้ายที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ Zitao กล่าวและสงสัยชานยอลถ้าเขาควรจะไปไปแบคฮยอนอีกครั้ง ... แม้ว่าเขามีเหตุผลที่จะ. แบคฮยอนสงสัยว่าทำไมชานยอลจะบอกอะไรบางอย่าง Zitao เช่นเดียวกับที่เมื่อพวกเขาได้พบกันเพียงแค่อยู่แล้วเขาก็ผลักดันความคิดออกไปปักหลักสำหรับคำตอบที่ Zitao มักจะได้รับสิ่งที่เขาต้องการอยู่แล้ว เขาพยักหน้าที่คิดว่าในขณะที่เขาทำให้ลงถ้วยกาแฟของเขาเงยหน้าขึ้นมองเสียงของระฆังที่จับประตูเสียงเรียกเข้า ชานยอลเดินเข้ามาพร้อมกับยังแว่นกันแดดอีกที่เกาะอยู่บนสะพานจมูกของเขาทำให้ทางของเขาผ่านตารางที่มีสิ่งที่ดูเหมือนง่ายดายและแบคฮยอนนาฬิกาตั้งใจ. เขาพูดกับบาริสต้าเหมือนเขาเป็นที่รู้จักกันเขาสำหรับทุกเพศทุกวัย (เขาอาจจะมีแบคฮยอน จะไม่ทราบ) และสั่งเครื่องดื่มเดียวกันแบคฮยอนได้สั่ง โอ้. เขาเดินไปที่โต๊ะที่มุมของคาเฟ่และแบคฮยอนรู้ว่านี้อาจจะมีการตัดสินใจว่าเขาอาจจะมาเสียใจในภายหลัง แต่เขาเริ่มหยิบขึ้นมาและสิ่งที่จะย้ายไปยังตารางชานยอลเป็นของเขาที่ plopping ลงตรงข้ามเขา. หัวชานยอลทันทีหันไปในทิศทางของเสียงแบคฮยอนทำเมื่อเขากำหนดสิ่งที่เขาลงและยกแบคฮยอนมือของเขากับคลื่นก่อนที่จะถอนหายใจและวางมันกลับลง. "เฮ้ชานยอล." เสียงที่เสียง familiar- "แบคฮยอน ... ? "พวกเขาเริ่มต้นด้วยการพูดคุยเล็กอย่างเชื่องช้าและคนอื่นๆ มันเกือบจะอาจจะดูเหมือนเป็นวันที่คาเฟ่ปกติเพียง แต่ที่สิ่งที่พวกเขามีให้กับคนอื่น ๆ ที่น่าสนใจเป็นตื้น. ใครจะได้รู้จัก?" ดังนั้นที่คุณบอกฉันเป็น ... คุณสองคนนั่งอยู่ด้วยกันในคาเฟ่และที่คุณถามเขาคำถามที่น่าขนลุกเพียงแค่ได้ยินมากขึ้นจากเสียงของเขา? "จงอินจิบบนกระป๋องโค้กของเขาในขณะที่เขาเล่นกับโทรศัพท์ของเขา, การตรวจสอบออกรุ่นล่าสุดมังงะ." มันไม่เหมือน that- มัน just- ฮึ. "ชานยอลซบใบหน้าของเขาในมือของเขา นอกจากนี้เขายังเรียงลำดับของหวังว่าจงอินจะหยุดการกระป๋องโค้กของเขาและการกระทำเช่นชานยอลก็ไม่ทราบ. เขาไม่. "ดังนั้นสิ่งที่มันเช่นนั้น? คุณคิดว่าเขาต้องการให้นักแสดงเสียงที่ดีสำหรับหนังโป๊เพียบแล้ว? "ชานยอลคลำรอบสำหรับเบาะที่ใกล้ที่สุดและโยนมันที่ที่เขาคิดว่าใบหน้าจงอินคือ "รับออก." เขารู้ว่าเขาพลาดเมื่อเขาได้ยินจงอินหัวเราะในใจและใช้กระป๋องโค้กอีกในภายหลัง. - จากนั้นอีกครั้งก็ยังขอบคุณจงอินที่แบคฮยอนและชานยอลจะได้รับการใช้เวลาร่วมกันในสถานที่ที่ไม่ได้กลิ่นเหมือนกาแฟ . หรือความรักสำหรับเรื่องที่. ชานยอลเคาะประตูของแบคฮยอนลังเลในขณะที่เขาต้องดิ้นรนเพื่อให้สุนัขจงอินในสถานที่คำสั่งนั่ง! ล้มลงบนหูหนวก. แบคฮยอนเปิดประตูไปสู่ชานยอลที่ยืนอยู่กับสุนัขข้างเขาและเขาจำไม่ได้ว่าชานยอลกล่าวถึงสัตว์เลี้ยงสุนัขที่ไหนมาก่อนในการสนทนาของพวกเขา. "ใช่?" "ผมต้องช่วยดูแลเด็กในวันนี้ ... และผมก็รู้สึกเหมือนคุณอาจต้องการที่จะใช้เวลาบางส่วนออก นอกจากนี้เรายังจะได้รับที่จะใช้เวลาที่มีคุณภาพร่วมกัน ผมสามารถรับประกันได้ว่าเขาจะเป็นหนึ่งที่น่ารักจริงๆ เมื่อเขาไม่ได้ยุ่งพยายามที่จะหาสิ่งที่จะเคี้ยวแน่นอน. "ชานยอลไม่ได้รู้ว่าเขาพูดพล่ามและจะใช้เวลาเพียงสองเต้นสำหรับเขาที่จะตระหนักถึงดังนั้น เขาเพียง แต่ขอให้แบคฮยอนที่จะเลี้ยงสุนัขจงอินกับเขามันจะโอเคใช่มั้ย? ที่ถูกต้อง. พวกเขาเดินไปที่สวนสาธารณะที่ใกล้ที่สุดอยู่ในความเงียบ, แบคฮยอนด้วยมือของเขายัดลงในกระเป๋าและชานยอลเป็นยุ่งอยู่กับการพยายามที่จะให้การยึดเกาะของเขาในการข่มของเขา เช่นเดียวกับสุนัขเช่นเจ้าของพวกเขากล่าวว่า ชานยอลพยักหน้าให้กับตัวเอง. แบคฮยอนตัดสินใจที่จะใช้เวลาที่เหลือหลังจากการเดินและพวกเขานั่งลงบนม้านั่งที่ว่างเปล่าจูง Monggu ของการรักษาความปลอดภัยบนที่เท้าแขนของม้านั่ง. นอกจากนี้ยังอยู่ในความเงียบที่พวกเขานั่งไม่มีเสียงบันทึกการเต้นเป็นจังหวะของ Monggu ของ หางกับหญ้าและเสียงของธรรมชาติและแบคฮยอนพบว่าเงียบไม่เคยดังมาก เขารู้สึกเหมือนเขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะบอกว่ายังไม่มีอะไรจะพูดทั้งหมดในครั้งเดียว บางทีเขาอาจจะมีการลดลงเร็วเกินไป. สิ่งที่เขาไม่ทราบก็คือว่าชานยอลยังดิ้นรนเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่คาดหวังว่าเมื่อเขาค่อย ๆ เอื้อมมือออกไปหามือแบคฮยอนของพัวพันมือของพวกเขาร่วมกันเป็นที่พวกเขานั่ง. มีพวกเขานั่งอยู่ด้วย คำพูดไม่ได้พูดหลาย ๆ รอบตัวพวกเขาจนกว่าดวงอาทิตย์จะเริ่มต้นที่จะไปลง พวกเขาเดินกลับบ้านหลังจากนั้นการเสนอราคาลาแต่ละอื่น ๆ ก่อนที่จะปิดประตูการใช้จ่ายคืนยังคิดเกี่ยวกับแต่ละอื่น ๆ อีก. บางทีมันอาจจะไม่ได้คุณภาพจริงๆหลังจากที่ทุกเวลา แต่เขาก็ยังเป็นหนี้จงอินหนึ่งนี้คิดว่าชานยอล. ในระหว่างที่แบคฮยอนจริงๆ sho

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บางครั้ง ชานยอลรู้สึกเหมือนชีวิตของเขาเป็นหนึ่งใหญ่มากโชวโจมังงะ น้ำตาสะบัดโชโจมังงะ อาจเป็นเพราะความจริงที่ว่าเขาเป็นคนตาบอด แต่นอกเหนือจากนั้น เขาไม่เคยมีประสบการณ์ใด ๆของ ' ground-breaking'love เขาได้ยินจงอินพูด ชานยอลอยู่

เพิ่งย้ายเข้าอพาร์ทเมนต์ใหม่ของเขา และเขากำลังเก็บของของเขาอย่าง ไม่มีอะไรมากหรอกเขาไม่เคยทำให้ภาพถ่ายหรือโปสเตอร์เหมือนจงอินไม่ได้อีกแล้ว จงอินเป็นกรณีแตกต่างกับโปสเตอร์การ์ตูนของเขาเนื่องจากเขาไม่สามารถเห็นอยู่ดี เขาก็แค่ถ่ายอีกหมวกจากกล่องของเขา เมื่อเขาได้ยินเสียงกระดิ่งประตูของเขา แปลก เขาไม่เคยมีใครนอกจากน้องสาวของเขา และจงอินแน่นอน

แล้วเขาก็จำได้ ชีวิตของเขาเป็นเหมือนการ์ตูนเด็กผู้หญิงเลยนะดังนั้นเขาอาจจะได้เจอคาเครุ . . . เหมือนในสีส้ม หรือมันคือสตอเบอร์รี่ หรืออะไรก็ตามที่จงอินพูด เขาลุกขึ้นยืน และค่อยๆ ทำให้ทางของเขาไปยังประตูทั้งหมดในขณะที่พยายามที่จะไม่สะดุดกล่อง

เมื่อในที่สุดเขาก็มาถึงประตูที่เขาจะเปิดมันอย่างช้าๆ แอบออกมาก่อน เรียกนุ่ม " ฮัลโหล "

แล้วเขาก็เสียใจเปิดนะ

" สวัสดี" เด็กหนุ่มกระแอมของเขาและพยายามอีกครั้ง ราวกับว่าไม่อยากจะทำให้ชานยอลออก เสียงที่เงียบสงบนี้ " สวัสดีค่ะ "

ชานยอลผลักประตูเปิดเต็มที่ หัวเอียงเล็กน้อย ลง ไป ในที่ที่เขาคิดว่าเป็นเสียงที่มาจาก " ครับ ? ? ? ? ? ? "

" ฉันเพื่อนบ้านใหม่ของคุณแพคฮยอน . มัน . . . . . . . . ดีใจที่ได้พบคุณ " ชานยอลที่ความลังเลขมวดคิ้ว ,แต่เขาตัดสินใจปล่อยไปเพราะเขาตระหนักว่าตนมี เสียง ดี จริง ๆ

เขา straightens ขึ้นและถือมือ ล้างลำคอของเขาก่อนที่จะพูด " เฮ้ แบคฮยอน ผมชานยอล มัน . . . . . . . . ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน " แตกเสียงของเขาเองขณะที่เขาพูดชื่อของเขาและเขาฟลัชแบคฮยอนสั่นมือของเขาและเขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่ชานยอลขอบคุณพระเจ้าแพคฮยอนไม่รู้ต่อความอายชั่วขณะของเขา " ฉันมีอะไรจะให้คุณ " แพคฮยอนก็พูด และสอดใส่มือของเขาออก พร้อมกับกล่องของคุกกี้ระหว่างพวกเขา ชานยอลยืนสุ่มสี่สุ่มห้าสำหรับพวกเขาจนกว่าเขาสัมผัสมันมือของแบคฮยอน เขาใช้แปรงกับกล่อง และเขามีมือที่สวยด้วย แบคฮยอนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่อย่างรวดเร็วจะทิ้งหลังจากพูดว่า " แล้วเจอกัน ! ! ! " เมื่อเขารู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่อึดอัด

ชานยอลเรียก " แล้วเจอกันนะ ! " แต่มันหลุดลงทางเดินเป็นแบคฮยอนปิดประตูของเขาใบหน้าของตนมีเสน่ห์ของเขายังคงอยู่ในใจของเขา . . . . . .

คืนนั้น chanyeols หลับสู่ความเงียบ สะท้อนออกขาวล้างผนังของห้องใหม่ของเขา ขอให้มันเป็นแบคฮยอนเป็นเสียงแทน

และ แบคฮยอนปรารถนาที่เขาสามารถเห็นใบหน้าของชานยอลแล้ว

zitao มีขาของเขา propped ขึ้นบน โต๊ะกาแฟที่เขาพลิกผ่านสถานีโทรทัศน์ซม ,ในขณะที่แบคฮยอนขมวดคิ้วมากกว่าแผ่นเพลง

" คุณคิดว่าเขามีเสน่ห์ " zitao ถามพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาที่แบคฮยอนไม่ชอบ เพราะนั่นหมายความว่าเขาไม่ต้องอยู่มันลง และทุกคนในกลุ่มเพื่อนจะรู้

" มีอะไรผิดปกติกับการค้นหาผู้คนมีเสน่ห์ , zitao "

" มันบาง เวลา คุณ เบค ." แบคฮยอน shrugs อย่างไม่แสดงความคิดเห็นตามเขากลับไปที่การประพันธ์ของเขา มันไม่เคยมีเวลาสำหรับเรื่องนี้ เขาพยายามเล่นไม่กี่โน้ตบนเปียโนที่เขาร้องตาม ไม่สนใจ zitao ใครปิดโทรทัศน์ให้ป๋อมลงข้างๆเขา

" คุณรู้ไม่ช้าก็เร็ว - "

zitao ถูกตัดขาดโดยแบคฮยอนก็กริ่งประตูดังขอบคุณใครก็ตามที่แบคฮยอนทางจิตใจและอีกด้านหนึ่งของประตูที่เขาได้รับมาเปิด

จนกว่าเขาจะเปิดมัน

เขาทักทายเพื่อนบ้านของเขาหลังจากที่เขาได้รับประหลาดใจมากกว่าที่เริ่มต้น พยายามที่จะครอบคลุมร่างของชานยอลกับร่างกายของเขา และประตู เผื่อว่า zitao ได้รับรู้ ชานยอล เขาสวมแว่นกันแดดที่แตกต่างจากวันอื่นเมื่อพวกเขาพบกันครั้งแรกและ แพคฮยอนขมวดคิ้วเล็กน้อย มันคือเวลาอะไร ?

" เฮ้ แบคฮยอน ผมเอ่อ . . . . . . . นึกว่าคุกกี้ของคุณดีจริงๆ เมื่อวันก่อน ฉันมาที่นี่เพื่อถามถ้าคุณสามารถให้ฉันสูตรสำหรับมันได้หรือไม่ " และยังได้ยินคุณพูดอีกครั้ง ชานยอล Muses เอง

แพคฮยอนกระพริบตา เพราะนั่นจะหมายถึงว่า เขาอาจจะต้องเชิญชานยอลใน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.