The statue of the Happy Prince stoo

The statue of the Happy Prince stood high above the city. It was covered all over within the leaves of gold. For the eyes it had two blue jewels, and there was a large red jewel on the top of his sword.

Everyone thought that it was very beautiful.

“Why can’t you be like the Happy Prince?” mothers said to their little boys when they cried.

“I’m glad there is someone in the world that is happy,” sad men said as they looked at the statue.

One night a little swallow flew over the city. All the other swallows had flown to Egypt on their long wings but he had stayed behind. He arrived at the city at night. “Where can I stay?” he said. “I hope there is some place where I can stay tonight.”

Then he saw the statue.

“I’ll stay there,” he said. “It’s high up, with plenty of fresh air.” He came down just between the feet of the Happy Prince.
“I have a golden bedroom!” he said, as he looked round and prepared to go to sleep. Just as he put his head under his wing, a large drop of water fell on him.

He looked up. “That’s a very strange thing!” he said. “There isn’t a cloud in the sky, and the stars are clear and bright; but it’s raining!”

Then another drop fell.

“What is the use of a statue if it can’t keep the rain off?” he said. “I must find some other place.” And he decided to fly away. But before he had opened his wings a third drop fell. He looked up and saw- Ah! What did he see?

The eyes of the Happy Prince were filled with tears. Tears were running down his golden face: the face was so beautiful in the moonlight that the swallow felt very sorry for him.

“Who are you?” asked the swallow.

“I’m the Happy Prince.”

“Then why are you weeping? You have made me quite wet with your tears.”

“When I was alive,” said the Prince, “and had a heart like any other man, I didn’t know what tears were. I never wept because I lived in a palace into which sadness was never allowed to come. In the daytime I played with my friends in the garden, and in the evening I danced in the great hall. There was a high wall round the garden, and I never asked what lay on the other side, because everything on my side was so beautiful. So I was called the Happy Prince; and I was happy – if pleasure is the same as happiness. I was pleased with the little world in which I lived. Now I am dead, and they have set me up here so high that I can see all the ugliness and unhappiness of my city. My heart now is made of lead. But even that leaden heart can feel; and I weep.”

“Oh,” said the swallow to himself, “he isn’t all made of gold: he is only gold on the outside.”

“Far away,” said the Happy Prince in a low voice, “far away from here there is a poor house in a little street. One of the windows is open, and through the window I can see a woman seated at a table. Her face is very thin and she has rough, red hands. She is a needlewoman: she is making a dress for one of the queen’s ladies to wear at a dance in the palace. Her little boy is lying over a bed in the corner of the room. He is very ill. He is asking for fruit. She has nothing to give him except water from the river: so he is crying. Swallow, swallow, little swallow, will you take her the red jewel from the top of my sword? My feet are fixed and I can’t move.”

“My friends are fixed waiting for me in Egypt,” said the swallow.

“Swallow, swallow, little swallow,” said the prince. “Won’t you stay with me for one night and do this for me? The boy is crying and his mother is so sad.”

“I don’t like boys,” answered the swallow, “last summer two boys threw stones at me when I was flying over the river.”

But the Happy Prince looked so sad: the little swallow was sorry for him. “It’s very cold here,” he said; “but I will stay with you for one night and do what you ask.”

“Thank you, little swallow,” said the prince.

So the swallow took the great red jewel from the prince’s sword and flew away with it over the roofs of the town.

He passed by the church and heard the sound of singing; he passed by the palace and heard the sound of dancing. A beautiful girl came to a window with her lover: “How wonderful the stars are,” he said to her; “and how wonderful is the power of love!”

“I hope my dress will be ready for the great dance next week,” she said; “but the needlewomen are so lazy.”

He passed over the river and over the business part of the town. At last he came to the poor little house and looked in. The boy was lying restlessly on the bed and the mother had fallen asleep: he kept the red jewel near the woman’s hand. Then he flew round the bed beating down the air on to the boy’s face with his wings.

“Oh,” said the boy, “my face doesn’t feel so hot. I think I’m getting better.” And he fell asleep.

Then he flew back to the Happy Prince and told him what he had done. “It’s strange,” he said, “I feel quite warm now, although it’s so cold.”

“That’s because you have done a good thing,” said the prince. The little swallow fell asleep.

When day came the swallow flew down to the river and had a bath. A learned man saw him. “What a curious thing!” he said: “a swallow in winter! That is very unusual. I must make a note of it!”

“I’ll go to Egypt tonight,” thought the swallow, and he felt very happy as he flew over all the great buildings in the town.

When the moon rose, he flew back to the Happy Prince. “Is there anything you want me to do for you in Egypt?” he said, “I’m just starting to fly there.”

“Swallow, swallow, little swallow,” said the prince, “Won’t you stay with me for one more night?”

“My friends are waiting for me in Egypt,” answered the swallow.

“Swallow, swallow, little swallow,” said the prince, “far away across the city I see a young man sitting at a table covered with papers. At his side there are some dead flowers. His hair is brown and he has a large dreamy eyes. He is trying to finish the story that he is writing, but he is too cold to write anymore. There is no fire in the room, and he is weak with hunger.”

“I’ll stay with you for one more night,” said the swallow, which was really very kind. “Shall I take another red jewel to him?” asked the sparrow.

“I have no other red jewel,” said the prince. “My eyes are all that I have left. They are beautiful blue stones brought from India a thousand years ago. Take one of them to him. He will sell it to the jeweler and buy wood for his fire, and finish his story.”

“Take out your eye, dear Prince?” said the swallow, “I can’t do that!” And he began to weep.

“Swallow, swallow, little swallow,” said the prince, “do as I order you!”

So the swallow took out the prince’s eye and flew away to the room where the young man lived at the top of the house. It was easy to get in because there was a hole in the roof. The young man was sitting with his head in his hands, so he did not hear the bird’s wings. When he looked up, he found a beautiful blue jewel lying on the dead flowers.

“Someone likes my stories!” he cried. “This has come from someone who has read my books and thinks them good. Now I can finish writing my story!” He looked quite happy.

On the next day the swallow flew down to the river and watched the seamen pulling big boxes and bags out of the ships with ropes. They shouted to each other as each one came up. “I’m going to Egypt!” cried the swallow; but no one listened to him.

When the moon came up he flew back to the Happy Prince. “I have come to say goodbye to you,” he said.

“Swallow, swallow, little swallow,” said the prince, “won’t you stay one more night with me?”

“It is winter,” answered the swallow, “It’s getting very cod, and snow will come. In Egypt the sun is warm and the trees are green. Dear prince, I must leave you; but I will never forget you.”

“A little girl is standing there in the square below. She is selling boxes of matches. She has let her matches fall in the water and they are all spoiled. Her father will beat her if she doesn’t take money home, and she is crying. Take out my other eye and give it to her, and her father won’t beat her,” said the Prince.

“I’ll stay with you for one more night,” said the swallow, “but I can’t take out your other eye. You would be quite blind then: you wouldn’t be able to see!”

“Swallow, swallow, little swallow,” said the prince, “Do as I order you!”

So he took out the prince’s other eye and flew down with it. He flew past the match girl and put the jewel in her hand.

“What a beautiful piece of glass!” cried the little girl; and she ran home laughing.

Then the swallow flew back to the prince. “You are blind now,” he said, “so I’ll stay with you always.”

“No,” said the poor prince, “you must go away to Egypt.”

“I’ll stay with you always,” said the swallow, and he slept at the prince’s feet.

All the next day he stayed with the prince, and he told him stories of what he had seen in strange lands.

“Dear little swallow,” said the prince, “you tell me about strange and wonderful things, but the suffering of men and women is stranger than anything. Fly over my city, little swallow, and tell me what you see there.”

So the swallow flew over the great city and saw the rich eating and drinking in their beautiful houses, while the beggars were sitting at the gate. He flew into the dark lanes and saw the white faces of hungry children looking out with sad eyes at the black streets. Two little boys were lying under a bridge — lying in each other’s arms to try to keep themselves warm. “How hungry we are!” they said. “You mustn’t lie here,” shouted the watchman, and they wandered out into the rain.

Then he flew back and told the prince what he had seen.

“I’m covered with fine gold,” said the prince. “You must take it off, leaf by leaf, and give it to my poor people.”

The swallow pulled off leaf after leaf, till the Happy Prince looked dim and grey. He took leaf afte

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปปั้นของเจ้ามีความสุขอยู่เหนือเมือง มันได้ครอบคลุมทั่วภายในใบทอง สำหรับตา นั้นมีพลอยสองสีฟ้า และมีเครื่องหมายสีแดงตัวใหญ่บนดาบทุกคนคิดว่า มันสวยงามมาก"ทำไมคุณไม่เหมือนเจ้าชายมีความสุขได้อย่างไร" แม่พูดกับเด็กชายตัวเล็ก ๆ ของพวกเขาเมื่อพวกเขาร้อง"ฉันดีใจที่มีคนในโลกที่มีความสุข คนเศร้าว่า พวกเขามองที่รูปปั้นคืนหนึ่งสวอลโล่น้อยบินผ่านเมือง ทั้งหมดอื่น ๆ swallows ได้บินสู่อียิปต์บนปีกของพวกเขายาว แต่เขาสะสมอยู่เบื้องหลัง เขามาที่เมืองในยามค่ำคืน "ที่ฉันพัก" เขากล่าวว่า "ฉันหวังว่า จะมีบางสถานที่ที่สามารถเข้าพักคืนนี้"จากนั้น เขาเห็นรูปปั้น"ห้องมี เขากล่าวว่า "ได้สูงขึ้น มีอากาศบริสุทธิ์" เขามาลงเพียงระหว่างเท้าของเจ้ามีความสุข"มีห้องนอนทอง" เขากล่าวว่า เป็นเขาดูกลม และเตรียมไปนอน เหมือนเขาผงะภายใต้ปีกของเขา ตกน้ำหยดขนาดใหญ่บนเขาเขามองขึ้น "ที่เป็นสิ่งแปลกมาก" เขากล่าวว่า "ไม่มีเมฆในท้องฟ้า และดาวมีความชัดเจน และสด ใส แต่ฝน"แล้ว หล่นอื่นลดลงอะไรคือการใช้รูปปั้นถ้าจะไม่ให้ฝนปิด "เขากล่าวว่า "ฉันต้องหาอื่น" และเขาตัดสินใจที่จะบินหนี แต่ก่อนเขามีเปิด ปีกที่สามปล่อยลดลงมือ เขามองขึ้น และเห็น - Ah เขาไม่เห็นอะไรสายตาของเจ้ามีความสุขเต็มไป ด้วยน้ำตา น้ำตาได้ไหลลงหน้าทอง: ใบหน้าไม่สวยในแสงจันทร์ว่า ที่สวอลโล่รู้สึกเสียใจมากที่เขา"คุณเป็นใคร" ถามสวอลโล่"ฉันเป็นเจ้าชายมีความสุข""แล้วทำไมคุณร้องไห้ คุณทำให้ฉันค่อนข้างเปียก ด้วยน้ำตาของคุณ ""เมื่อมีชีวิตอยู่ กล่าวว่า เจ้าชาย, " และมีหัวใจเหมือนคนอื่น ๆ ฉันไม่ทราบว่าน้ำตาไม่ ฉันไม่เคยร้องไห้เนื่องจากในวังซึ่งความโศกเศร้าไม่เคยได้มา ผมเล่นกับเพื่อนในสวนในเวลากลางวัน และในตอนเย็น ฉันเต้นในห้องโถงเอก มีกำแพงสูงรอบสวน และไม่เคยถามอะไรวางบนอีกด้านหนึ่ง เพราะทุกด้านของฉันสวยงามมาก ฉันถูกเรียกว่าเจ้าชายมีความสุข และผมมีความสุข – ถ้าความสุขเป็นความสุข ผมพอใจกับโลกเล็ก ๆ ที่ฉันอาศัยอยู่ ตอนนี้ ผมตาย และพวกเขาได้ตั้งฉันสูงเพื่อที่ฉันสามารถดูน่าเกลียดและทุกข์ของฉันทั้งหมดที่นี่ หัวใจของฉันตอนนี้ที่ทำของลูกค้าเป้าหมาย แต่สามารถ รู้สึกได้ที่ห้อง leaden และฉันร้อง""โอ้ กล่าวว่า สวอลโล่ตนเอง, " เขาไม่ได้ทั้งหมดทำจากทอง: เป็นทองเฉพาะด้านนอก ""ห่างไกล กล่าวว่า เจ้ามีความสุขในเสียงต่ำ "ห่างไกลจากที่นี่ มีบ้านยากจนในถนนน้อย หนึ่งในหน้าต่างที่เปิดอยู่ และผ่านทางหน้าต่าง สามารถเห็นผู้หญิงนั่งในตาราง ใบหน้าของเธอมีมาก และเธอมีมือหยาบ สีแดง เธอเป็นแบบ needlewoman: เธอคือการทำให้เครื่องแต่งกายสำหรับสุภาพสตรีการสวมใส่ที่เต้นรำในวัง ชายของเธอจะนอนบนเตียงมุมห้อง เขามีอาการป่วยมาก เขาจะขอผลไม้ เธอมีอะไรจะให้เขายกเว้นน้ำจากแม่น้ำ: เพื่อเขาจะร้องไห้ สวอลโล่ สวอลโล่ สวอ ลโล่น้อย คุณจะเอาเธอมณีแดงจากดาบของฉัน คงที่เท้าของฉัน และฉันไม่สามารถย้าย""เพื่อนของฉันคงรอฉันในอียิปต์ ว่า สวอลโล่"สวอลโล่ สวอลโล่ สวอ ลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชาย "ไม่คุณอยู่กับฉันในคืนหนึ่ง และทำให้ฉัน เด็กจะร้องไห้ และแม่ของเขาเป็นดังนั้นเศร้า""ฉันไม่ชอบเด็กผู้ชาย ตอบสวอลโล่ "สุดท้ายร้อนชายสองคนโยนหินที่ฉันเมื่อฉันได้บินอยู่เหนือน้ำ"แต่เจ้าชายมีความสุขดูเศร้ามาก: สวอลโล่น้อยได้ขอเขา "ก็เย็นเจี๊ยบนี่ เขากล่าวว่า "แต่ฉันจะอยู่กับคุณราตรี และทำสิ่งที่คุณถาม""ขอบคุณ สวอลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชายดังนั้นสวอลโล่เอาอัญมณีสีแดงดีจากดาบของเจ้าชาย และบินไปกับมันมากกว่าหลังคาเมืองเขาเดินผ่านคริสตจักร และได้ยินเสียงร้องเพลง เขาเดินผ่านวัง และได้ยินเสียงเต้นรำ สาวสวยมาถึงหน้าต่างกับคนรักของเธอ: "วิธีที่ยอดเยี่ยมดาวใจ เขากล่าวกับเธอ; "และพลังของความรักเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยม""ฉันหวังว่า ฉันแต่งตัวจะเต้นดีสัปดาห์หน้า เธอกล่าวว่า "แต่ needlewomen มีดังนั้นขี้เกียจ"เขาผ่าน เหนือน้ำ และส่วนธุรกิจของเมือง ในที่สุดเขามาบ้านน้อยไม่ดี และดู เด็กนอน restlessly และมารดาได้ตกลงหลับ: เขาเก็บอัญมณีสีแดงใกล้มือของผู้หญิง แล้ว เขาบินรอบเตียงตีลงอากาศเข้าสู่ใบหน้าของเด็กผู้ชายมีปีก"โอ้ กล่าวว่า เด็กผู้ชาย "หน้าของฉันไม่รู้สึกร้อนมาก ฉันคิดว่า ฉันได้รับดีขึ้น" และเขาตกหลับแล้วเขาเพื่อเจ้าชายมีความสุขกลับ และบอกสิ่งที่เขาได้กระทำ "ก็แปลก เขากล่าวว่า "รู้สึกอบอุ่นมากตอนนี้ แม้ว่ามันจะเย็นดังนั้น""นั่นเป็น เพราะคุณได้ทำสิ่งที่ดี กล่าวว่า เจ้าชาย สวอลโล่น้อยตกสลีเมื่อวันมา สวอลโล่บินลงแม่น้ำ และมีน้ำ ผู้รอบรู้เห็นเขา "สิ่งอยากรู้อยากเห็นสิ่ง" ที่เขากล่าวว่า: "สวอลโล่ที่ในฤดูหนาว ที่มีมากผิดปกติ ฉันต้องสังเกตมัน""จะไปอียิปต์คืนนี้ คิดว่า สวอลโล่ และเขารู้สึกมีความสุขมากเขาบินผ่านอาคารโรงแรมทั้งหมดในเมืองเมื่อดวงจันทร์กุหลาบ เขาบินไปเจ้าชายมีความสุข "มีอะไรที่คุณต้องการให้ฉันทำในอียิปต์สำหรับคุณ" เขากล่าวว่า "ฉันกำลังเพิ่งเริ่มต้นมีบิน""สวอลโล่ สวอลโล่ สวอ ลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชาย "ไม่คุณ อยู่กับฉันกลางคืนมากขึ้น ""เพื่อนของฉันจะรอฉันในอียิปต์ ตอบสวอลโล่"สวอลโล่ สวอลโล่ สวอ ลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชาย "ไกลทั่วเมือง เห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ที่ตารางครอบคลุมกับเอกสาร ที่ด้านข้างของเขา มีดอกไม้บางคนตาย ผมของเขาเป็นสีน้ำตาล และมีตาความฝันใหญ่ เขาพยายามจบเรื่องราวที่เขาเขียนเป็น แต่คงจะเย็นเกินไปเขียนอีกต่อไป มีไม่มีไฟในห้อง และกำลังอ่อนแอ ด้วยความหิว""ฉันจะอยู่กับคุณ 1 คืนเพิ่มเติม กล่าวว่า สวอลโล่ ที่ดีจริง ๆ "ฉันจะแดงอัญมณีอื่นกับเขา" ถามสแปร์โรว์"มีไม่อื่นเครื่องหมายสีแดง กล่าวว่า เจ้าชาย "ตาของฉันได้ทั้งหมดที่ฉันมีซ้าย พวกเขามีหินสีฟ้าสวยงามที่นำมาจากอินเดียพันปี ใช้ของคุณกับเขา เขาจะขายอัญมณีที่ซื้อไม้สำหรับไฟของเขา และจบเรื่องราวของเขา""จะออกจากตาของคุณ รักเจ้าหรือไม่" ว่า สวอลโล่ "ไม่สามารถทำเช่นนั้น" และเขาเริ่มร้อง"สวอลโล่ สวอลโล่ สวอ ลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชาย "ทำ ตามใบสั่งคุณ "ดังนั้นสวอลโล่เอาออกตาของเจ้าชาย และบินไปห้องที่ชายหนุ่มอยู่ด้านบนของบ้าน จะได้รับเนื่องจากมีรูในหลังคาได้ ชายหนุ่มนั่งกับศีรษะของเขาในมือของเขา เพื่อเขาไม่ได้ยินปีกของนก เมื่อเขามองขึ้น เขาพบอัญมณีสีน้ำเงินสวยงามนอนอยู่บนดอกไม้ตาย"คนชอบเรื่องราวของฉัน" เขาก็ร้อง "นี้มาจากคนที่ได้อ่านหนังสือของฉัน และคิดดี ตอนนี้ ผมสามารถเสร็จสิ้นการเขียนเรื่องของฉัน" เขาดูมีความสุขมากในวันถัดไป สวอลโล่บินไปยังแม่น้ำ และเฝ้าดูชาวดึงกล่องใหญ่และกระเป๋าออกมาพร้อมกับเชือก พวกเขาตะโกนกันว่าแต่ละคนขึ้นมา "ฉันจะไปอียิปต์" ร้องสวอลโล่ แต่ไม่มีใครฟังเขาเมื่อดวงจันทร์มา เขาบินไปเจ้าชายมีความสุข "ฉันมาเพื่อบอกลาคุณ เขากล่าวว่า"สวอลโล่ สวอลโล่ สวอ ลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชาย "ไม่คุณพักคืนหนึ่งเพิ่มเติมกับ ฉัน ""จะเป็นฤดูหนาว ตอบสวอลโล่ "ได้รับ cod มาก และหิมะจะมา ในอียิปต์ อาทิตย์เป็นอบอุ่น และต้นไม้เป็นสีเขียว เจ้าชายรัก ต้องฝากคุณ แต่ฉันจะไม่ลืมคุณ""สาวน้อยยืนมีในตารางด้านล่าง เธอคือขายกล่องตรงกัน เธอได้ให้ตรงกับของเธอตกอยู่ในน้ำ และพวกเขากำลังทั้งหมดเสีย พ่อของเธอจะชนะเธอถ้าเธอไม่มีเงินบ้าน และเธอจะร้องไห้ ใช้ตาและให้ให้พ่อของเธอ และเธอจะชนะเธอ อื่น ๆ ของฉัน"กล่าวว่า เจ้าชาย"ฉันจะอยู่กับคุณ 1 คืนเพิ่มเติม ว่า สวอลโล่ "แต่ฉันไม่สามารถที่จะออกจากตาของคุณ คุณจะตาบอดมากแล้ว: คุณไม่สามารถดู! ""สวอลโล่ สวอลโล่ สวอ ลโล่น้อย กล่าวว่า เจ้าชาย "ทำ ตามใบสั่งคุณ "เพื่อให้เขาเอาออก เจ้าของตาอื่น ๆ และบินลงด้วย เขาบินผ่านมาสาวตรง และใส่เครื่องหมายในมือของเธอ"สิ่งสวยงามชิ้นแก้ว" ร้องสาวน้อย และเธอวิ่งบ้านหัวเราะแล้ว สวอลโล่บินไปเจ้าชาย "คุณก็ตาบอด เขากล่าวว่า "ดังนั้นฉันจะอยู่กับคุณเสมอ"กล่าวว่า เจ้าชายยากจน "คุณต้องไปสู่อียิปต์" "ไม่"ฉันจะอยู่กับคุณเสมอ ว่า สวอลโล่ และเขานอนที่เท้าของเจ้าชายทุกวันที่เขาอยู่กับเจ้าชาย และเขาบอกเขาเรื่องราวของเขาได้เห็นในดินแดนแปลก"รักน้อยสวอลโล่ กล่าวว่า เจ้าชาย "คุณบอกฉันเกี่ยวกับแปลก และมหัศจรรย์สิ่ง แต่ทุกข์ของผู้ชาย และผู้หญิงเป็นคนแปลกหน้าออก บินผ่านเมืองของฉัน สวอลโล่น้อย และบอกสิ่งที่คุณเห็นมี"ดังนั้นสวอลโล่มากกว่าเมือง และเห็นคนรวยกิน และดื่มในบ้านของพวกเขาสวยงาม ในขณะ beggars นั่งที่ประตู เขาเป็นถนนหนทางมืด และเห็นใบหน้าสีขาวของเด็กหิวมอง ด้วยสายตาเศร้าที่ถนนดำ สองเด็กชายตัวเล็ก ๆ อยู่ใต้สะพานซึ่งนอนอยู่บนแขนของผู้อื่นเพื่อให้ตัวเองอุ่น "การหิวเรามี" เขากล่าว "คุณจะอยู่ที่นี่ ตะโกน watchman และพวกเขาได้เดินไปมาออกมาเป็นฝนแล้วเขาบินกลับ และบอกว่า เจ้าสิ่งที่เขาได้เห็น"ผมกำลังบังทองดี กล่าวว่า เจ้าชาย "คุณต้องเอามันออก ใบโดยใบไม้ และให้คนดีของฉัน"สวอลโล่ที่ดึงออกใบหลังใบ จนเจ้าชายมีความสุขดูมิติ และสีเทา เขาเอาใบ afte