What is potentiality? Potentiality

What is potentiality? Potentiality is conventionally understood as that which is opposed to actuality. This is an Aristotelian inheritance. By definition, what is potential [dynamis δυναμις] is something that is not-yet actual, but that which over time and through the principle of development has the power to actualize [energia ενεργεια]. Potentiality is therefore a kind of power, with an inertial, directional force whose aim is to manifest itself in actuality. This motif can be found in Hegel’s system. For Hegel, Reason is what is capable of actualizing itself; it is a purposive activity that unfolds its inner potentiality (the “in itself”) into explicit actuality (the “for itself”). Marx overturns Hegel and relocates this power of actualizability from subjective thought (Spirit) to the sensuous material activity of man (labor-power). What unites Hegel and Marx is the idea of potentiality as the substrate for the actual world. Yet, insofar as potentiality precedes actuality, it is something that disappears, becomes annulled in its becoming actual. The idea of development intends to bring potentiality to its end [telos τέλοϛ], to realize the teleology of potentiality to actuality. This is why in the contemporary discourse of development what remains merely potential risks the opprobrium of under-development. Potentiality, on this view, is nothing more than what subsists in the peripheral, substance-less shadow of actuality. Giorgio Agamben offers a radically different account of potentiality. “On Potentiality” is Agamben’s critical effort to go beyond the binary of potential/actual. His theoretical gesture is to give form to an aspect of potentiality that is not reducible to actuality, a potentiality that “conserves itself and saves itself in actuality” (184). He therefore identifies a certain kind of persisting , a living-on of potentiality that remains in and for the actual world.

First, Aristotle. The opposition between potentiality and actuality is an opposition that runs through the history of Western philosophy and science; it is an opposition that can be traced back to at least Aristotle’s distinction between dunamis (δυναμις) and energeia (ενεργεια). In De Anima, Aristotle identifies an aporia in sense-phenomena: Why can there be no sensation without an external object? How is it that we cannot sense sensation in-itself? Aristotle’s response to this aporia is that sensation is not actual, it is potential. Because sensation in-itself is potential, it can only be sensed when it has an external object. From this Aristotelian insight, Agamben specifies a mode of existence of potentiality: potentiality is the “existence of a non-Being, a presence of an absence,” that is to say, a form of privation (179). Potentiality is an existence of a non-Being because to say that something has potential implies that this potentiality exists but that, at the same time, it does not exist as an actual thing. As we shall see, the paradoxical existence of this non-Being will be of great importance for Agamben in developing a different notion of human action and freedom.

In Aristotle’s metaphysics and physics, there are two faculties of potentialities: generic and existing potentiality. An example of generic potentiality is the potential of a child to learn. The kind of potentiality expressed in an architect who is said to have the potential to build or a poet who has the potential to write poems is what is called an existing potentiality. The distinction between the two is that in generic potentiality one suffers an alteration, as in a child who, in the process of learning, needs to become other than itself in order to realize its full potential or, what is the same thing, to be actual. Existing potentiality, on the other hand, implies the idea of possession, a kind of “having,” in which one has the choice of whether or not to bring this knowledge/potentiality into actuality. The architect does not have to build, the poet does not have to write, even if both possess, indeed are defined by, their respective potentialities. Existing potentiality therefore contains the power of negation. Agamben focuses on the second form of potentiality, and derives from it an extended notion of potentiality as not simply a potentiality to do this or that thing (i.e., a capacity), but also as a specific “mode of existence” that can simultaneously mean to not do or not be. In doing so, Agamben isolates an aspect of potentiality that is irreducible to actuality, one that maintains itself precisely as potentiality. Agamben wishes to give analytic priority and philosophical valence to this aspect of potentiality.

What would a potentiality that dwells in non-actuality look like? What form does a potentiality that resists actuality take? Agamben likens it to a shadow [skotos]. Agamben returns to Aristotle’s discussion of sensation, and focuses on his treatment of sight and color. He points out that for Ar

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศักยภาพคืออะไร ศักยภาพตามอัตภาพได้อย่างเข้าใจซึ่งเทียบกับ actuality นี่คือมรดก Aristotelian คำ อะไรมีศักยภาพ [dynamis δυναμις] เป็นสิ่งที่ไม่- ได้ จริง แต่ที่ ตามเวลา และ ตามหลักการของการพัฒนามีอำนาจ actualize [energia ενεργεια] ศักยภาพเป็นดังนั้นชนิดของพลังงาน แรงเฉื่อย ทิศทางการมุ่งหวังจะแสดงตัวเองใน ลายนี้สามารถพบได้ในระบบของ Hegel สำหรับ Hegel เป็นสิ่งที่มีความสามารถในการ actualizing ตัวเอง มันเป็นกิจกรรม purposive ซึ่งศักยภาพภายในตน (การ "ในตัวเอง") ใน actuality ชัดเจน ("ตัวเอง") Marx overturns Hegel และย้ายนี้พลังของ actualizability จากอัตนัยคิด (วิญญาณ) กับกิจกรรมวัสดุอ่อน ๆ คน (ไฟแรง) อะไรทได้ Hegel และมาร์กซ์เป็นความคิดของศักยภาพเป็นพื้นผิวโลกที่แท้จริง ยัง ทำภาพธนบัตรศักยภาพก่อนหน้า actuality มันเป็นสิ่งที่หายไป กลายเป็นโมฆะในความเป็นจริง ความคิดของการพัฒนาตั้งใจที่จะนำศักยภาพไปจุดสิ้นสุด [telos τέλοϛ], ตระหนัก teleology ของศักยภาพการ actuality นี้คือเหตุผลในวาทกรรมร่วมสมัยของการพัฒนาสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความเสี่ยง opprobrium พัฒนาขีด ศักยภาพ ในมุมมองนี้ คืออะไรมากกว่าอะไร subsists เงาต่อพ่วง สารน้อยกว่าของ actuality Giorgio Agamben มีบัญชีแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของศักยภาพ "เปิดศักยภาพ" เป็นความพยายามสำคัญของ Agamben เหนือไบนารีของศักยภาพจริง ท่าทางทฤษฎีของเขาจะให้แบบฟอร์มข้อมูลด้านศักยภาพที่ไม่ reducible กับ actuality ศักยภาพการที่ "ประหยัดตัวเอง และช่วยตัวเองใน" (184) เขาจึงระบุบางชนิดสนอง นั่งเล่นบนของศักยภาพที่อยู่ใน และโลกจริง First, Aristotle. The opposition between potentiality and actuality is an opposition that runs through the history of Western philosophy and science; it is an opposition that can be traced back to at least Aristotle’s distinction between dunamis (δυναμις) and energeia (ενεργεια). In De Anima, Aristotle identifies an aporia in sense-phenomena: Why can there be no sensation without an external object? How is it that we cannot sense sensation in-itself? Aristotle’s response to this aporia is that sensation is not actual, it is potential. Because sensation in-itself is potential, it can only be sensed when it has an external object. From this Aristotelian insight, Agamben specifies a mode of existence of potentiality: potentiality is the “existence of a non-Being, a presence of an absence,” that is to say, a form of privation (179). Potentiality is an existence of a non-Being because to say that something has potential implies that this potentiality exists but that, at the same time, it does not exist as an actual thing. As we shall see, the paradoxical existence of this non-Being will be of great importance for Agamben in developing a different notion of human action and freedom.In Aristotle’s metaphysics and physics, there are two faculties of potentialities: generic and existing potentiality. An example of generic potentiality is the potential of a child to learn. The kind of potentiality expressed in an architect who is said to have the potential to build or a poet who has the potential to write poems is what is called an existing potentiality. The distinction between the two is that in generic potentiality one suffers an alteration, as in a child who, in the process of learning, needs to become other than itself in order to realize its full potential or, what is the same thing, to be actual. Existing potentiality, on the other hand, implies the idea of possession, a kind of “having,” in which one has the choice of whether or not to bring this knowledge/potentiality into actuality. The architect does not have to build, the poet does not have to write, even if both possess, indeed are defined by, their respective potentialities. Existing potentiality therefore contains the power of negation. Agamben focuses on the second form of potentiality, and derives from it an extended notion of potentiality as not simply a potentiality to do this or that thing (i.e., a capacity), but also as a specific “mode of existence” that can simultaneously mean to not do or not be. In doing so, Agamben isolates an aspect of potentiality that is irreducible to actuality, one that maintains itself precisely as potentiality. Agamben wishes to give analytic priority and philosophical valence to this aspect of potentiality.
What would a potentiality that dwells in non-actuality look like? What form does a potentiality that resists actuality take? Agamben likens it to a shadow [skotos]. Agamben returns to Aristotle’s discussion of sensation, and focuses on his treatment of sight and color. He points out that for Ar

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศักยภาพคืออะไร? ศักยภาพเป็นที่เข้าใจกันตามอัตภาพเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับความเป็นจริง นี้เป็นมรดกของอริสโตเติ้ ตามคำนิยามสิ่งที่เป็นศักยภาพ [Dynamis δυναμις] เป็นสิ่งที่เป็นที่ยังไม่เกิดขึ้นจริง แต่ที่ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไปและผ่านการหลักการของการพัฒนามีอำนาจที่จะทำให้เป็นจริง [Energia ενεργεια] ศักยภาพจึงเป็นชนิดของพลังงานที่มีแรงเฉื่อยบังคับทิศทางมีเป้าหมายคือการประจักษ์เองในความเป็นจริง บรรทัดฐานนี้สามารถพบได้ในระบบของ Hegel สำหรับ Hegel เหตุผลคือสิ่งที่มีความสามารถของตัวเอง actualizing; มันเป็นกิจกรรมที่มีจุดมุ่งหมายที่แผ่ออกศักยภาพภายในของ (ที่ "ในตัวเอง") ให้เป็นจริงอย่างชัดเจน (ที่ "สำหรับตัวเอง") มาร์กซ์พลิกคว่ำ Hegel และย้ายอำนาจของ actualizability จากอัตนัยคิด (วิญญาณ) นี้เพื่อกิจกรรมวัสดุที่เกี่ยวกับความรู้สึกของมนุษย์ (แรงงานพลังงาน) unites อะไร Hegel และมาร์กซ์เป็นความคิดของศักยภาพเป็นสารตั้งต้นสำหรับโลกที่เกิดขึ้นจริง แต่เท่าที่ศักยภาพแจ๋วจริงมันเป็นสิ่งที่หายไปจะกลายเป็นโมฆะในการเป็นที่แท้จริงของมัน ความคิดของการพัฒนาตั้งใจที่จะนำศักยภาพที่จะสิ้นสุด [ลอสτέλος] เพื่อให้ตระหนักถึงต้นเหตุของศักยภาพที่จะเป็นจริง นี่คือเหตุผลที่ในวาทกรรมร่วมสมัยของการพัฒนาสิ่งที่ยังคงมีความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นเพียงตำหนิใต้การพัฒนา ศักยภาพในมุมมองนี้เป็นอะไรมากไปกว่าสิ่งที่มีอายุในอุปกรณ์ต่อพ่วงเงาสารน้อยกว่าความเป็นจริง จอร์โจกัมเบนมีบัญชีที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงศักยภาพ "ในศักยภาพ" เป็นความพยายามที่สำคัญของกัมเบนไปไกลกว่าไบนารีที่มีศักยภาพ / ที่เกิดขึ้นจริง ท่าทางทฤษฎีของเขาคือการให้แบบทุกแง่มุมของศักยภาพที่ไม่ได้ให้ออกซิเจนความเป็นจริงที่ว่าศักยภาพ "อนุรักษ์ตัวเองและช่วยตัวเองในความเป็นจริง" (184) ดังนั้นเขาจึงระบุบางชนิดของ persisting ที่อาศัยอยู่ในศักยภาพที่ยังคงอยู่ในโลกและที่เกิดขึ้นจริง. แรกอริสโตเติล ฝ่ายค้านระหว่างศักยภาพและความเป็นจริงเป็นฝ่ายค้านที่ไหลผ่านประวัติศาสตร์ของปรัชญาตะวันตกและวิทยาศาสตร์ที่; มันเป็นความขัดแย้งที่สามารถตรวจสอบกลับไปอย่างน้อยแตกต่างของอริสโตเติลระหว่าง dunamis (δυναμις) และ Energeia (ενεργεια) ในจิตวิญญาณของอริสโตเติลระบุ aporia ในความรู้สึก-ปรากฏการณ์: ทำไมจะมีความรู้สึกโดยไม่ต้องมีวัตถุภายนอกไม่? มันเป็นวิธีการที่เราไม่สามารถรู้สึกได้ถึงความรู้สึกในตัวเอง? การตอบสนองของอริสโตเติลที่จะ aporia นี้ก็คือความรู้สึกที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงก็เป็นสิ่งที่อาจเกิดขึ้น เพราะความรู้สึกในตัวเองเป็นที่มีศักยภาพก็สามารถรู้สึกได้เมื่อมีวัตถุภายนอก จากข้อมูลเชิงลึกอริสโตเติ้นี้กัมเบนระบุโหมดของการดำรงอยู่ของศักยภาพ A: ศักยภาพคือ "การดำรงอยู่ของที่ไม่เป็นที่ปรากฏตัวของการขาด" กล่าวคือรูปแบบของการขาดแคลน (179) ก ศักยภาพเป็นอยู่ของที่ไม่ใช่เป็นเพราะจะบอกว่าบางสิ่งบางอย่างที่อาจเกิดขึ้นได้แสดงให้เห็นว่าศักยภาพนี้มีอยู่ แต่ในเวลาเดียวกันก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ในฐานะที่เราจะได้เห็นการดำรงอยู่ของความขัดแย้งนี้เป็นแบบไม่เป็นจะมีความสำคัญที่ดีสำหรับกัมเบนในการพัฒนาความคิดที่แตกต่างกันของการกระทำของมนุษย์และเสรีภาพ. ในอภิธรรมอริสโตเติลและฟิสิกส์มีสองคณะศักยภาพ: ทั่วไปและศักยภาพที่มีอยู่ ตัวอย่างของศักยภาพทั่วไปที่มีศักยภาพของเด็กที่จะเรียนรู้ ชนิดของศักยภาพในการแสดงความเป็นสถาปนิกที่จะกล่าวว่ามีศักยภาพที่จะสร้างหรือกวีที่มีศักยภาพในการเขียนบทกวีเป็นสิ่งที่เรียกว่าศักยภาพที่มีอยู่ ความแตกต่างระหว่างทั้งสองก็คือว่าในศักยภาพทั่วไปหนึ่งได้รับความทุกข์การเปลี่ยนแปลงในขณะที่เด็กที่อยู่ในกระบวนการของการเรียนรู้ที่ตอบสนองความต้องการที่จะกลายเป็นอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองเพื่อให้ตระหนักถึงศักยภาพอย่างเต็มรูปแบบหรือสิ่งที่เป็นสิ่งเดียวที่จะเป็น ที่จริง ศักยภาพที่มีอยู่ในมืออื่น ๆ ที่แสดงถึงความคิดของการมีไว้ในครอบครอง, ชนิดของ "มี" ซึ่งเป็นหนึ่งในทางเลือกของการมีหรือไม่ที่จะนำความรู้นี้ / ศักยภาพให้เป็นจริงได้ สถาปนิกไม่ได้มีการสร้างกวีไม่ต้องเขียนถึงแม้ว่าทั้งสองมีแน่นอนจะถูกกำหนดโดยศักยภาพของตน ศักยภาพที่มีอยู่จึงมีอำนาจในการปฏิเสธ กัมเบนมุ่งเน้นไปที่รูปแบบที่สองของศักยภาพและเกิดจากความคิดขยายศักยภาพที่จะไม่เพียงศักยภาพที่จะทำนี้หรือสิ่งที่ (เช่นความจุ) แต่ยังเป็น "โหมดของการดำรงอยู่" เฉพาะที่พร้อม ๆ กันอาจจะหมายถึง ที่จะไม่ทำหรือไม่เป็น ในการทำเช่นกัมเบนแยกลักษณะของศักยภาพที่มีอยู่ลดลงไม่ได้จะเป็นจริงหนึ่งที่รักษาตัวเองได้อย่างแม่นยำเป็นศักยภาพ กัมเบนความประสงค์ที่จะให้ความสำคัญกับการวิเคราะห์และ Valence ปรัชญาด้านศักยภาพนี้. อะไรศักยภาพที่สถิตอยู่ในที่ไม่เป็นจริงจะมีลักษณะอย่างไร รูปแบบอะไรศักยภาพที่ต่อต้านความเป็นจริงใช้เวลา? กัมเบน likens มันเงา [skotos] กัมเบนกลับไปที่การอภิปรายของอริสโตเติลความรู้สึกและมุ่งเน้นไปที่การรักษาของเขามองเห็นและสี เขาชี้ให้เห็นว่าสำหรับ AR