Which is where he found himself now

Which is where he found himself now, thinking over his hiding place. He knew it was the most simple, but it also meant if Kuro got one whiff of him, he could find him easily. When the Eve heard their bedroom door open, he felt the breath in his throat hitch, as he pressed a hand to his mouth, watching the doors to the closet with anticipation. Kuro glanced around, and looked at all the places Mahiru could’ve of hid in his room, and when he noticed the closet, he smirked. Of course the teen would choose the simplest place, but Kuro wanted to tease him a little longer before his revenge.



“Ma-Hi-Ru?” Kuro called out in his lazy tone, glancing around the room. Mahiru heard Kuro fumbling around the room, checking other hiding spaces before he heard footsteps right around the beginning of the closet. Mahiru tensed up, and waited for the doors to open, but after a minute, they never did. “I guess he’s not here….hmmm….”


Mahiru blinked as he listened to Kuro stepping away from the closet, and the door to their bedroom door closing. He couldn’t believe his luck. Waiting five minutes, Mahiru slowly opened the closet door, and quietly climbed out, making sure Kuro wasn’t around. When he was completely out, Mahiru slowly closed the doors, and went to make his way towards the door, but a sigh caught his attention. Swallowing hard, Mahiru turned around, and looked on the closet, and saw Kuro lying down on it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซึ่งเป็นที่เขาพบตัวเองตอนนี้ คิดผ่านสถานที่หลบซ่อนของเขา เขารู้ว่า มันง่ายที่สุด แต่มันยังหมายถึง ถ้าบอร์กมีกลิ่นหนึ่งของเขา เขาสามารถหาเขาได้อย่างง่ายดาย เมื่อวันได้ยินเสียงประตูห้องนอนของพวกเขาเปิด เขารู้สึกลมหายใจผูกปมคอของเขา ในขณะที่เขากดมือ ปากชมประตูสู่ตู้เสื้อผ้ากับความคาดหวัง คุ glanced รอบ และดูที่ทั้งหมด mahiru ฮาร์ดคอร์อาจได้ของเขาซ่อน ในห้องของเขา และ เมื่อเขาสังเกตเห็นตู้เสื้อผ้า smirked แน่นอนวัยรุ่นจะเลือกสถานที่ที่ง่าย แต่บอร์กอยากแซวเขาอีกเล็กน้อยก่อนที่จะแก้แค้นของเขา"Ma-สวัสดี-Ru" คุโรเรียกว่าออกในโทนของเขาขี้เกียจ สวยรอบห้อง Mahiru ฮาร์ดคอร์ได้ยินบอร์กเด็ดรอบห้อง ตรวจสอบบริเวณที่มีพื้นที่หลบซ่อนก่อนที่เขาได้ยินเสียงก้าวสำคัญของตู้เสื้อผ้า Mahiru ฮาร์ดคอร์ tensed ค่า และรอประตูเปิด แต่หลังจากหนึ่งนาที พวกเขาไม่ได้ "ผมคิดว่า เขาไม่ใช่ที่นี่...อืม..."Mahiru ฮาร์ดคอร์คันนั้นกะพริบเป็นเขาฟังบอร์กก้าวออกไปจากตู้เสื้อผ้า และประตูไปที่ประตูห้องนอนของพวกเขาปิด เขาไม่เชื่อว่าโชคของเขา รอห้านาที mahiru ฮาร์ดคอร์ค่อย ๆ เปิดประตูตู้เสื้อผ้า และเงียบ ๆ ปีน ให้แน่ใจว่า บอร์กไม่รอบ เมื่อเขาทั้งหมดออก mahiru ฮาร์ดคอร์อย่างช้า ๆ ปิดประตู และไปทำให้เขาไปสู่ประตู แต่แยกกันที่จับความสนใจของเขา กลืนยาก mahiru ฮาร์ดคอร์หัน และมองในตู้เสื้อผ้า และเห็นคุนอนลงบนมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซึ่งเป็นที่ที่เขาพบว่าตัวเองตอนนี้คิดมากกว่าสถานที่หลบซ่อนของเขา เขารู้ว่ามันเป็นที่ง่ายที่สุด แต่มันยังหมายถึงถ้ามีหนึ่ง Kuro กระพือของเขาที่เขาจะได้พบเขาได้อย่างง่ายดาย เมื่อวันส่งท้ายได้ยินประตูห้องนอนของพวกเขาเปิดเขารู้สึกว่าลมหายใจในการผูกปมลำคอของเขาในขณะที่เขากดมือไปที่ปากของเขาดูประตูตู้เสื้อผ้าด้วยความคาดหวัง Kuro ชำเลืองมองไปรอบ ๆ และมองไปที่ทุกสถานที่ที่จะได้ Mahiru ของซ่อนตัวอยู่ในห้องของเขาและเมื่อเขาสังเกตเห็นตู้เสื้อผ้าเขา smirked แน่นอนวัยรุ่นจะเลือกสถานที่ที่ง่าย แต่ Kuro อยากจะแซวเขาอีกหน่อยก่อนที่จะแก้แค้น.



"Ma-Hi-RU?" Kuro เรียกว่าออกมาในโทนขี้เกียจของเขาวินาศภัยไปรอบ ๆ ห้อง Mahiru ได้ยิน Kuro อึกอักไปรอบ ๆ ห้องตรวจสอบพื้นที่หลบซ่อนตัวอื่น ๆ ก่อนที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าขวารอบจุดเริ่มต้นของตู้เสื้อผ้า Mahiru เกร็งขึ้นและรอคอยสำหรับประตูที่จะเปิด แต่หลังจากนาทีที่พวกเขาไม่เคยทำ "ผมคิดว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ... .hmmm ... ."


Mahiru กระพริบตาในขณะที่เขาฟัง Kuro ก้าวออกไปจากตู้และประตูที่จะปิดประตูห้องนอนของพวกเขา เขาไม่สามารถเชื่อว่าโชคของเขา รอห้านาที Mahiru ช้าเปิดประตูตู้เสื้อผ้าและเงียบปีนออกให้แน่ใจว่า Kuro ไม่ได้รอบ เมื่อเขาได้อย่างสมบูรณ์ออก Mahiru ช้าปิดประตูและเดินเพื่อให้วิธีการของเขาไปที่ประตู แต่ถอนหายใจที่จับความสนใจของเขา กลืนยาก Mahiru หันไปรอบ ๆ และมองในตู้เสื้อผ้าและเห็น Kuro นอนลงกับมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซึ่งเขาพบว่าตัวเองตอนนี้คิดที่ซ่อนของมัน เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ธรรมดามาก แต่มันยังหมายความว่าถ้าคุโระ มีกลิ่นของเขา เขาอาจจะหาเขาเจอได้อย่างง่ายดาย เมื่ออีฟได้ยินเสียงประตูห้องนอนของพวกเขาเปิด เขารู้สึกว่าลมหายใจในคอขึ้นมา เขาบีบมือเพื่อปากของเขา ดูประตูตู้เสื้อผ้าด้วยความคาดหวัง คุโระมองไปรอบ ๆและมองทุกที่ที่ mahiru น่าจะของซ่อนอยู่ในห้องของเขา และเมื่อเขาสังเกตเห็นตู้เสื้อผ้า เขาแสยะยิ้ม แน่นอน วัยรุ่นจะเลือกสถานที่ที่ง่ายที่สุด แต่คุโระอยากแกล้งเขาอีกเล็กน้อยก่อนจะแก้แค้น" แม่หวัดดีรู " คุโระเรียกออกมาในโทนที่ขี้เกียจ , glancing รอบห้อง mahiru ได้ยินคุโระอึกอักรอบ ๆห้อง การตรวจสอบอื่น ๆซ่อนเป็นก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงคนเดินอยู่รอบจุดเริ่มต้นของตู้เสื้อผ้า mahiru เกร็ง และเฝ้ารอให้ประตูเปิด แต่หลังจากนาทีที่พวกเขาไม่เคยทำ " ฉันว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ . . . . . . . อืม . . . . . . . . . . . . "mahiru กระพริบตาเขาฟังคุโระ ก้าวออกมาจากตู้เสื้อผ้า และประตูของเขา ประตูห้องนอนปิด เขาไม่สามารถเชื่อว่าโชคของเขา รอ 5 นาที mahiru ค่อยๆเปิดประตูตู้ แล้วค่อยๆปีนออกไป ทำให้แน่ใจว่า คุโระ ไม่อยู่ เมื่อเขาต้องออก mahiru ค่อยๆปิดประตู และไปทำให้ทางของเขาไปยังประตู แต่พอจับความสนใจของเขา กลืนลำบาก mahiru หันไปรอบ ๆและดูในตู้ เห็นคุโระนอนบนมัน