The Thai greeting referred to as th

The Thai greeting referred to as the wai (Thai: ไหว้, pronounced [wâːj]) consists of a slight bow, with the palms pressed together in a prayer-like fashion. It has its origin in the Indic Añjali Mudrā, like the Indian namasté and the Cambodian sampeah.[1] The higher the hands are held in relation to the face and the lower the bow, the more respect or reverence the giver of the wai is showing. The wai is traditionally observed upon formally entering a house. After the visit is over, the visitor asks for permission to leave and repeats the salutation made upon entering.[1] The wai is also common as a way to express gratitude or to apologise.

The word often spoken with the wai as a greeting or farewell is sawatdi (RTGS for สวัสดี, pronounced [sàwàtdiː], sometimes romanized as sawasdee). This verbal greeting is usually followed by kha when spoken by a female and by khrap when spoken by a male person (see note on Thai polite particles). The word sawatdi was coined in the mid-1930s by Phraya Upakit Silapasan of Chulalongkorn University.[2] Derived from the Sanskrit svasti (meaning "well-being"), it had previously been used in Thai only as a formulaic opening to inscriptions. The strongly nationalist government of Plaek Pibulsonggram in the early 1940s promoted its use amongst the government bureaucracy as well as the wider populace as part of a wider set of cultural edicts to modernise Thailand.

Waiing remains to this day an extremely important part of social behavior among Thais, who are very sensitive to their self-perceived standing in society. Foreign tourists and other visitors unaccustomed to the intricacies of Thai language and culture should not wai someone younger than them except in return for their wai. However, one should always return a wai that is offered as a sign of respect. Corporate wais, such as those performed by convenience store cashiers, can generally be 'returned' with a smile or a nod.

If one is waiied while carrying goods, or for any reason that makes returning it difficult, one should still show their respect by making a physical effort to return it as best as possible under the circumstances.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อวยพรไทยเรียกว่าหวาย (ไทย: การไหว้ การออกเสียง [wâːj]) ประกอบ ด้วยต้นปาล์มที่กดในละหมาดเหมือนกันโบว์เล็กน้อย การ มีกำเนิดใน Añjali Mudrā ดิก namasté อินเดียและ sampeah กัมพูชา [1] สูงกว่ามือมีขึ้นเกี่ยวกับหน้าและล่างโบว์ เคารพเพิ่มเติม หรือแสดงความเคารพ giver ของหวาย หวายซึ่งได้รับการตรวจสอบพอเข้าบ้านอย่างเป็นกิจจะลักษณะ หลังจากชมกว่า ผู้เข้าชมขออนุญาตปล่อย และทำซ้ำเมื่อป้อนการทักทาย [1] หวายก็ทั่วไปเป็นวิธีทรง หรือ apologiseคำที่มักพูดกับหวายเป็นอวยพรอำลาเป็นสวัสดี (RTGS สำหรับสวัสดี การออกเสียง [sàwàtdiː], บางครั้ง romanized เป็นสวัสดี) ทักทายด้วยวาจานี้มักจะตาม ด้วยข่าเมื่อพูด โดยหญิง และ khrap เมื่อพูด โดยบุคคลชาย (ดูหมายเหตุบนอนุภาคไทยสุภาพ) สวัสดีคำถูกจังหวะในช่วงกลาง 1930 โดยพระยา Upakit Silapasan จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย [2] มาส่งภาษาสันสกฤต (ความหมาย "สุขภาพ"), ทีก่อนหน้านี้มาใช้ในไทยเปิด formulaic เพื่อจารึกเท่านั้น รัฐบาลชาตินิยมขอ Pibulsonggram ปรีดีในช่วงทศวรรษ 1940 โดยส่งเสริมการใช้หมู่ข้าราชการรัฐบาลตลอดจนประชาชนกว้างเป็นส่วนหนึ่งของชุดกว้างขวัฒนธรรมจะ modernise ประเทศไทยWaiing นี้ยังคง เป็นส่วนสำคัญมากของสังคมพฤติกรรมคน มีความสำคัญมากในการยืนการรับรู้ตนเองในสังคม นักท่องเที่ยวต่างประเทศและผู้เข้าชมอื่น ๆ unaccustomed เพื่อ intricacies ของภาษาไทยและวัฒนธรรมควรไม่ไหว้คนที่อายุน้อยกว่านั้นยกเว้นเพื่อแลกกับความไว อย่างไรก็ตาม หนึ่งควรกลับมาเป็นหวายที่มีให้เป็นสัญลักษณ์ของความเคารพ บริษัท wais เช่นที่ดำเนินการ โดยพนักงานเก็บเงินที่ร้านสะดวกซื้อ สามารถโดยทั่วไป 'หาย' ด้วยการยิ้มหรือพยักหน้าหากเป็น waiied ใน ขณะที่การถือครองสินค้า หรือเหตุผลใด ๆ ที่ทำให้ความยาก หนึ่งยังควรแสดงความเคารพของพวกเขา โดยการทำให้ความพยายามทางกายภาพกลับอย่างดีที่สุดภายใต้สถานการณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อวยพรคนไทยเรียกว่าไหว้ (ไทย: ไหว้เด่นชัด [WAJ]) ประกอบด้วยโบว์เล็กน้อยกับฝ่ามือกดเข้าด้วยกันในแฟชั่นอธิษฐานเหมือน มันมีของต้นกำเนิดในภาษาสันสกฤต Anjali mudra เช่น Namaste อินเดียและ sampeah กัมพูชา. [1] สูงกว่ามือที่จะมีขึ้นในความสัมพันธ์กับใบหน้าและต่ำกว่าคันธนูที่เคารพมากขึ้นหรือแสดงความเคารพผู้ให้ไหวคือ การแสดง ไหวเป็นที่สังเกตประเพณีอย่างเป็นทางการเมื่อเข้าบ้าน หลังจากที่มีการเข้าชมมากกว่าผู้เข้าชมจะขออนุญาตที่จะออกและซ้ำคำทักทายที่ทำเมื่อเข้า. [1] ไหวก็เป็นธรรมดาเป็นวิธีที่จะแสดงความขอบคุณหรือขอโทษ. คำพูดมักจะมีไว้เป็นคำทักทายหรือ อำลาเป็น sawatdi (RTGS สำหรับสวัสดีเด่นชัด [sàwàtdiː] romanized บางครั้งสวัสดี) อวยพรนี้ด้วยวาจาตามปกติโดยคาเมื่อพูดโดยหญิงและครับเมื่อพูดโดยบุคคลชาย (ดูหมายเหตุอนุภาคสุภาพภาษาไทย) sawatdi คำประกาศเกียรติคุณในกลางปี ​​1930 โดยพระยา Upakit Silapasan แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. [2] ที่ได้มาจากภาษาสันสกฤตวัสดิวัตน์ (หมายถึง "ความเป็นอยู่") ก็เคยถูกนำมาใช้ในไทยเป็นเพียงการเปิด formulaic จารึก รัฐบาลชาตินิยมอย่างรุนแรงของแปลกพิบูลสงครามในช่วงต้นปี 1940 การส่งเสริมการใช้งานในหมู่ราชการของรัฐบาลเช่นเดียวกับประชาชนในวงกว้างเป็นส่วนหนึ่งของชุดกว้างของวัฒนธรรมสิตที่จะปฏิรูปประเทศไทย. Waiing ยังคงไปในวันนี้เป็นส่วนสำคัญอย่างยิ่งของพฤติกรรมทางสังคมในหมู่ คนไทยที่มีความสำคัญมากที่จะยืนด้วยตัวเองที่รับรู้ในสังคม นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติและผู้เข้าชมอื่น ๆ ที่ไม่คุ้นเคยกับความซับซ้อนของภาษาและวัฒนธรรมไทยไม่ควรไหว้คนที่อายุน้อยกว่าพวกเขายกเว้นในการตอบแทนสำหรับการไหวของพวกเขา แต่หนึ่งควรกลับไหวที่จะนำเสนอเป็นสัญญาณของการเคารพเป็น WAIS องค์กรเช่นผู้ที่ดำเนินการโดยร้านสะดวกซื้อพนักงานเก็บเงินโดยทั่วไปจะสามารถ 'กลับ' ด้วยรอยยิ้มหรือพยักหน้า. หากมี waiied ในขณะที่ขนสินค้าหรือเหตุผลที่ทำให้การกลับมาว่ามันยากที่หนึ่งยังคงควรแสดงความเคารพของพวกเขาใด ๆ โดยการ ทำให้ความพยายามทางกายภาพเพื่อส่งกลับมาให้ดีที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ภายใต้สถานการณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทักทาย ภาษาไทย เรียกว่า ไว ( ไทย : ไหว้ ออกเสียง [ W âː J ] ) ประกอบด้วยก้มตัวเล็กน้อย กับฝ่ามือกดเข้าด้วยกันในคำอธิษฐาน เช่น แฟชั่น มันมีที่มาของมันในอินเดียเป็นเมือง mudr จาลีอุบาสก เหมือนอินเดีย Namaste ) และ sampeah กัมพูชา [ 1 ] ขึ้นมือ จะจัดขึ้นในความสัมพันธ์กับใบหน้า และลดคันธนูเคารพมากหรือเคารพผู้ให้ของหวายคือแสดง การไหว้เป็นประเพณีที่พบบนอย่างเป็นทางการเข้าสู่บ้าน หลังจากชมจบแล้ว ผู้เข้าชมจะถามเพื่อขออนุญาตไปและทำซ้ำคำแสดงทำให้เมื่อเข้าสู่ [ 1 ] หวายยังเป็นทั่วไปเป็นวิธีการแสดงความขอบคุณ หรือ ขอโทษ นะ

คำที่มักพูดกับการไหว้เป็นการทักทายหรือบอกลาเป็นสวัสดี ( rtgs สำหรับสวัสดีออกเสียงว่า [ S ล่าสุด W ล่าสุด TDI ː ] บางครั้ง Romanized เป็นสวัสดี ) ทักทายด้วยวาจานี้มักจะตามด้วยข่า เมื่อพูดโดยหญิงและครับ เมื่อพูดโดยบุคคลชาย ( ดูหมายเหตุในไทยสุภาพอนุภาค )คำว่าสวัสดีใน mid-1930s ตั้งขึ้นโดยพระยา upakit silapasan จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย [ 2 ] มาจากภาษาสันสกฤต สวัสดิวัฒน์ ( ความหมาย " อยู่ดีกินดี " ) มันเคยถูกใช้ในไทย เป็นเพียงการเปิดเชิงใช้สูตรต้องจารึกชาตินิยมอย่างยิ่งรัฐบาลแปลก พิบูลสงคราม ในยุคก่อนการส่งเสริมการใช้ในระบบราชการของรัฐบาล ตลอดจนประชาชนที่กว้างขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของชุดของวัฒนธรรมกว้างต้องทำให้ทันสมัยประเทศไทย

waiing ยังคงอยู่เพื่อวันนี้ เป็นส่วนสําคัญมากของสังคม พฤติกรรมของคนไทย ซึ่งมีความไวต่อตนเอง ในการยืน สังคมนักท่องเที่ยวต่างชาติและนักท่องเที่ยวอื่น ๆไม่คุ้นเคยกับความซับซ้อนของภาษาและวัฒนธรรมไทยไม่ควรไหว้คนที่อายุน้อยกว่าพวกเขายกเว้นในคืนไว ของพวกเขา แต่หนึ่งควรนำหวายที่เสนอ เป็นสัญลักษณ์ของการเคารพ เวส์ขององค์กร เช่น แสดงโดย ร้านสะดวกซื้อแคชเชียร์ สามารถโดยทั่วไปจะ ' กลับมา ' ด้วยรอยยิ้ม

หรือพยักหน้าถ้าเป็น waiied ในขณะที่แบกสินค้า หรือด้วยเหตุผลใดก็ตามที่ทำให้กลับมายาก ควรแสดงความเคารพด้วยการความพยายามทางกายภาพที่จะคืนมันเป็นดีที่สุดที่เป็นไปได้ภายใต้สถานการณ์