Spacecraft Will Reach Pluto in July

Spacecraft Will Reach Pluto in July, Revealing Last Face in Solar System
After almost a decade in flight, New Horizons is approaching the enigmatic dwarf planet. What it will find there is anybody’s guess.

By Nadia Drake

Small, cold, and absurdly far away, Pluto has always been selfish with its secrets. Since its discovery in 1930, the dwarf planet has revolved beyond reach, its frosty surface a blurred mystery that even the most powerful telescopes can’t bring into focus. We know about Pluto. But we don’t really know it.

That will change on July 14, when NASA’s New Horizons spacecraft is scheduled to fly within 8,000 miles of the frozen dwarf. It’s a risky maneuver, but if all goes well, the fleeting close encounter will unveil the last of the classical solar system’s unexplored worlds. We’ll finally get to meet the former ninth planet face-to-face—to really see its surface and that of its largest moon, Charon. Scientists have some guesses about what they might find, but the only thing they can say for sure is that Pluto promises to be a surprise. (Read more on Nadia Drake’s blog at National Geographic, No Place Like Home.)

“The Pluto we imagined will just go away like smoke,” says Alan Stern, New Horizons’ principal investigator.

The X-Files

It wouldn’t be the first time Pluto has confounded expectations. In 2006, the year New Horizons was launched, Pluto vanished from the list of planets and reappeared as a “dwarf planet.” That, of course, had more to do with astronomers on Earth than any celestial sleight of hand, but the truth is, Pluto has been a tough world to crack since before it was discovered. (See what scientists say about Pluto’s status as a planet.)

As early as the 1840s, a tricky calculus foretold the existence of a planet beyond the orbit of Neptune. Calculations based on Neptune’s mass suggested that the ice giant’s orbit, and that of its neighbor Uranus, didn’t quite fit the predictions of planetary motion. So some astronomers reasoned that at least one large, undiscovered world at the edge of the solar system must be jostling the ice giants and causing them to trace errant paths around the sun.

By the turn of the century, the hunt for that missing planet had gathered momentum: Whoever found it would earn the shiny distinction of discovering the first new planet in more than 50 years. Calling the rogue world “Planet X,” Boston aristocrat Percival Lowell—perhaps best known for claiming to have spotted irrigation canals on the surface of Mars—vigorously took up the search. Lowell had built his own observatory in Flagstaff, Arizona, and in 1905 it became the epicenter of the search for Planet X, with Lowell calculating and recalculating its probable position and borrowing equipment for the hunt. But Lowell died in 1916, without knowing that Planet X really existed.

Fast-forward to 1930. Late one February afternoon, 24-year-old Clyde Tombaugh was parked in his spot at Lowell Observatory. A transplant from the farm fields of Kansas, Tombaugh had been assigned the task of searching for Lowell’s elusive planet. He had no formal training in astronomy but had developed a skill for building telescopes, sometimes from old car parts and other improbable items.

He was also something of a perfectionist. “When I planted the kafir corn and milo maize,” he wrote in his 1980 memoir, “the rows across the field had to be straight as an arrow or I was unhappy. Later, every planet-suspect, no matter how faint, had to be checked out ... It was the most tedious work I’d ever done.”

Tombaugh spent about a year searching for the missing world, using an instrument called a blink comparator. The noisy machine let viewers flip back and forth between long exposures of the sky, often containing hundreds of thousands of stars, taken several days apart. Anything that traveled a significant distance during that time—a planet or an asteroid, for example—would appear to move as the images flipped.

On that late afternoon—it was February 18—Tombaugh was manning the comparator and squinting at thousands of stars, evaluating each one by eye. Suddenly, in photos taken six days apart in January, he spied a small speck of light that didn’t stay put. In one image, it was to the left of two bright stars. In the next, it had jumped a few millimeters to the right of those stars. Tombaugh flipped back and forth between the images and watched the spot leaping in and out of its original position. He grabbed a ruler and measured the precise difference in the spot’s position. Then he found another photo of the sky, taken earlier in January, and searched for the same spot. Finally, he used a hand-magnifier to confirm the potential planet’s presence in one more set of photos, taken by a different camera. After 45 minutes, Tombaugh was convinced.

1930 Kansas farmer Clyde Tombaugh built this telescope in 1928 using the crankshaft of his father’s 1910 Buick and some discarded farm equipment. His drawings of Mars and Jupiter led to a job at Lowell Observatory. There, two years later, he discovered Pluto.PHOTOGRAPH BY BETTMANN/CORBISPicture of Clyde Tombaugh, finder of Pluto
He had found Planet X.

“You look at the spot that is Pluto, and it’s a pretty dinky little spot,” says Will Grundy, a New Horizons team member who works at Lowell Observatory. “You really had to stare at these things. How he didn’t just go blind, I don’t know.”

After weeks of follow-up observations, Lowell Observatory announced Tombaugh’s find on March 13, which happened to coincide with the 75th anniversary of Lowell’s birth.

But almost immediately, astronomers knew something was wrong. The jumping point of light was much too faint to be Planet X. Even the best telescopes of the day couldn’t resolve the planet’s disk, which meant the object was small—much too small to account for the meanderings of the ice giants.

“They were expecting something brighter than that, something bigger than that,” says Owen Gingerich, an emeritus astronomer and historian at the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics. “But they assumed, nevertheless, that it was probably Earth size. So, much smaller than Uranus and Neptune, but a respectable sort of planet.”

Indeed, the world’s size has never deterred its fans. Right away, Lowell Observatory had to figure out what to name the new planet. Hundreds of letters poured in. “Minerva” was an early front-runner. Lowell’s widow, Constance, who’d held up the search for Planet X while battling the observatory for Lowell’s fortune after his death, suggested “Percival” and “Lowell”—and then, abandoning humility altogether, “Constance.”

Across the ocean, an 11-year-old English girl named Venetia Burney casually proposed the name “Pluto,” after the Roman god of the underworld. It seemed an appropriately dark name for a planet on the dusky fringe, and it followed the mythological naming convention. Conveniently, the word also contained Percival Lowell’s initials. And so on May 1, Lowell Observatory announced that Planet X would be named Pluto.

But with its peculiar, tilted orbit and confoundingly small size, the world remained an enigma. Over the years the estimated mass of Tombaugh’s planet continued to shrink and shrink ... and shrink, until it finally shrank itself out of planethood altogether and was rechristened a dwarf planet in 2006.

By observing Pluto’s interaction with its satellite Charon, scientists now know Pluto’s mass is a mere two-thousandths that of Earth. Discovered in 1978, Charon is almost half the size of Pluto—so big the two actually form a binary system. They revolve around a point in the space between them, a double-dwarf planet churning away in the center of an astoundingly complex system containing at least four more moons.

Scientists suspect there may be yet more moons around Pluto, some perhaps sharing or swapping orbits and maybe chaotically rotating instead of gracefully pirouetting. (Read “Pluto’s Moons Dance to a Random Beat.”)

“I would not be surprised at being surprised by finding something really pathologically weird like that,” says Alex Parker, a postdoc on the New Horizons team.

By the late 1980s, NASA’s Voyager 2 spacecraft had swept through the realm of the giant planets and revealed the real mass of Neptune. When that number, which is the equivalent of about 17 Earths, is plugged into those old equations used to predict the existence of a ninth planet, everything works as expected. Uranus traces a predictable, boring path around the sun. There never was another large planet tugging at its orbit. But if not for the faulty math, and one man’s prodigious patience, we could have waited decades to discover the little world that really is out there.

Violent Birth

No longer a planet and no longer a misfit, Pluto isn’t even one of a kind anymore. It’s one of thousands of worlds populating the Kuiper belt—a vast debris ring beyond Neptune that’s home to countless comets and icy dwarfs. Long ago erased from Earth, fingerprints from the early ages of the solar system are still pressed into these 4.6-billion-year-old chunks, waiting to be matched with theories describing the solar system’s turbulent early years.

The Kuiper belt’s architecture points to a violent rearrangement of the giant planets early on, a great migration that sent small bodies flying and turned the solar system into an overgrown shooting gallery. Scientists are hoping to use the craters dotting Pluto’s and Charon’s surfaces to take a survey of the Kuiper belt population and reconstruct how it has changed over time. Although tricky to make, those measurements are essential for reconciling ideas about how the migration of the giant planets sculpted the early solar system. “We think the Kuiper belt was a lot more massive early on,” Stern says.

What we learn from the dwarf planet could also give scientists a peek at the processes that shaped an early

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยานอวกาศจะถึงดาวพลูโตในเดือนกรกฎาคม เปิดเผยใบหน้าล่าสุดในระบบสุริยะหลังจากเกือบทศวรรษในเที่ยวบิน ฮอลิซันส์ใหม่เป็นกำลังดาวเคราะห์แคระลึกลับ สิ่งที่มันจะพบมีการเดาของใครโดยนาเดียเดรกขนาดเล็ก เย็น และ absurdly ห่าง ดาวพลูโตเสมอแล้วเห็นแก่ตัวกับความลับของ ตั้งแต่ค้นพบใน 1930 ดาวเคราะห์แคระมี revolved เกินถึง ผิวหนาวความลึกลับที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด telescopes ไม่ชัด ไม่คมชัด เรารู้เกี่ยวกับดาวพลูโต แต่เราไม่ทราบจริง ๆ ก็ที่จะเปลี่ยนแปลงในที่ 14 กรกฎาคม เมื่อยานอวกาศใหม่ฮอลิซันส์ของนาซามีกำหนดบินภายใน 8000 ไมล์แคระแช่แข็ง มันเป็นวิธีที่มีความเสี่ยง แต่ถ้าพบทั้งหมดไปดี การหายวับไปปิดจะเปิดตัวล่าสุดของคลาสสิกระบบสุริยะของโลก unexplored สุดท้ายเราจะได้รับการย้าย 9 โลกเผชิญ--หน้าซึ่งจะเห็นพื้นผิวของมันและที่ของดวงจันทร์ที่ใหญ่ที่สุด คารอน นักวิทยาศาสตร์ได้เดาว่าสิ่งที่พวกเขาอาจพบ แต่เป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถบอกได้แน่ว่า ดาวพลูโตสัญญาต้อง ประหลาดใจ (อ่านเพิ่มเติมในบล็อกนาเดียเดรกที่ชาติทางภูมิศาสตร์ ไม่มีตำแหน่งเช่นหน้าแรกด้วย)"ดาวพลูโตเราจินตนาการก็จะไปเก็บเช่นควัน กล่าวว่า Alan สเติร์น เอกชนหลักใหม่ของฮอลิซันส์แฟ้ม Xมันจะไม่เป็นครั้งแรกที่ดาวพลูโตมี confounded ความคาดหวัง ในปี 2006 ฮอลิซันส์ใหม่ของปีถูกเปิด ศาสดาจากรายชื่อของดาวเคราะห์ดาวพลูโต และ reappeared เป็นเป็น "ดาวเคราะห์แคระ" ที่ แน่นอน มีมากขึ้น มีนักดาราศาสตร์บนโลกกว่าทุกคนกล แต่ความจริงก็ คือ ดาวพลูโตแล้วโลกจะแตกตั้งแต่ก่อนเป็นการค้นพบยาก (ดูนักวิทยาศาสตร์ที่พูดเกี่ยวกับสถานะของดาวพลูโตเป็นดาวเคราะห์)ก่อนที่ 1840s แคลคูลัสหากินพยากรณ์ไว้ล่วงหน้าการดำรงอยู่ของดาวเคราะห์นอกเหนือจากวงโคจรของดาวเนปจูน คำนวณตามมวลของดาวเนปจูนแนะนำว่า วงโคจรของยักษ์น้ำแข็ง และที่อยู่ของเพื่อนบ้านของดาวยูเรนัส ไม่ได้ค่อนข้างพอดีคาดคะเนของการเคลื่อนไหวของดาวเคราะห์ ดาราดังบาง reasoned ต้องปรับยักษ์น้ำแข็ง และก่อให้เกิดการติดตามเส้นทางพเนจรรอบที่น้อยมาก ไม่เคยค้นพบโลกที่ขอบของระบบสุริยะโดยเปิดศตวรรษ การล่าสัตว์สำหรับดาวเคราะห์ที่ไม่มีรวบรวมโมเมนตัม: ใครพบจะได้รับแตกเงาของการค้นพบดาวเคราะห์ใหม่ครั้งแรกในกว่า 50 ปี เรียกอันธพาลโลก "ดาวเคราะห์ X บอสตันอริสโตแครทวัล — บางทีรู้จักกันดีในชื่อด่างคลองชลประทานบนพื้นผิวของดาวอังคาร — ดั่งเอาค่าการค้นหา Lowell ได้สร้างหอดูดาวของเขาเองในแฟลกสตาฟ Arizona และปีพ.ศ. 2448 สมัย นั้นกลายเป็นจุดศูนย์กลางของการค้นหาดาวเคราะห์ X, Lowell คำนวณ และคำนวณตำแหน่งดำรง และยืมอุปกรณ์สำหรับการล่าสัตว์ แต่ Lowell ตายใน 1916 โดยไม่ทราบที่จริง ๆ อยู่ดาวเคราะห์ XFast-forward to 1930. Late one February afternoon, 24-year-old Clyde Tombaugh was parked in his spot at Lowell Observatory. A transplant from the farm fields of Kansas, Tombaugh had been assigned the task of searching for Lowell’s elusive planet. He had no formal training in astronomy but had developed a skill for building telescopes, sometimes from old car parts and other improbable items.He was also something of a perfectionist. “When I planted the kafir corn and milo maize,” he wrote in his 1980 memoir, “the rows across the field had to be straight as an arrow or I was unhappy. Later, every planet-suspect, no matter how faint, had to be checked out ... It was the most tedious work I’d ever done.”Tombaugh spent about a year searching for the missing world, using an instrument called a blink comparator. The noisy machine let viewers flip back and forth between long exposures of the sky, often containing hundreds of thousands of stars, taken several days apart. Anything that traveled a significant distance during that time—a planet or an asteroid, for example—would appear to move as the images flipped.ในบ่ายที่ — ก็ 18 กุมภาพันธ์ — ธุระที่ comparator และ squinting ที่พันดาว ประเมินทีละตาทอมบอ ทันใดนั้น ในถ่ายแยกหกมกราคมวัน เขา spied speck เล็ก ๆ ของแสงที่ไม่พักวาง ในรูปหนึ่ง มันเป็นของสองดาวสดใส ใน มันได้ไปกี่มิลลิเมตรทางด้านขวาของดาวเหล่านั้น ทอมบอพลิกไปมาระหว่างภาพ และดูจุดกระโจนออกตำแหน่งเดิม เขาคว้าไม้บรรทัด มาวัดความแตกต่างชัดเจนในตำแหน่งของจุด แล้ว เขายังพบอีกภาพของท้องฟ้า มาก่อนหน้าในเดือนมกราคม และค้นหาจุดเดียวกัน สุดท้าย เขาใช้มือแว่นขยายเพื่อยืนยันสถานะของโลกอาจเกิดขึ้นในหนึ่งชุดขึ้นไปถ่าย จากกล้องที่แตกต่างกัน หลังจาก 45 นาที ทอมบอได้ convincedชาวแคนซัส 1930 ไคลด์ทอมบอสร้างกล้องโทรทรรศน์นี้ 1928 ใช้ crankshaft Buick 1910 บิดาและบางอุปกรณ์ฟาร์มถูกละทิ้ง ภาพวาดของดาวอังคารและดาวพฤหัสนำงานที่หอดูดาว มี สองปีต่อมา เขาค้นพบ Pluto.PHOTOGRAPH โดย BETTMANN/CORBISPicture ของไคลด์ทอมบอ หาของดาวพลูโตเขาได้พบดาวเคราะห์ X"คุณดูจุดที่ดาวพลูโต และมันเป็นจุดเล็ก ๆ สวยแด้งกี้ กล่าวว่า จะ Grundy สมาชิกทีมฮอลิซันส์ใหม่ที่ทำงานที่หอดูดาว "จริง ๆ ก็ต้องมองสิ่งเหล่านี้ ว่าเขาไม่ได้เพียงแค่ไปตาบอด ฉันไม่รู้"หลังจากสัปดาห์สังเกตติดตามผล หอประกาศหาของทอมบอบน 13 มีนาคม ซึ่งเกิดขึ้นร่วมกับการครบรอบปีที่ 75 ของ Lowell เกิดแต่เกือบจะทันที นักดาราศาสตร์รู้สิ่งถูกผิด จุดไฟกระโดดมากเกินไปลมดาวเคราะห์ X จะได้ แม้ telescopes สุดวันไม่แก้ไขดิสก์ของโลก ซึ่งหมายถึง วัตถุมีขนาดเล็กโดยมากเล็กเกินไปบัญชี meanderings ของยักษ์น้ำแข็งได้"พวกเขาถูกคาดหวังว่าสิ่งที่ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่ใหญ่กว่าที่ กล่าวว่า Owen Gingerich การ emeritus นักดาราศาสตร์และนักประวัติศาสตร์ที่ศูนย์ฟิสิกส์ดาราศาสตร์ฮาร์วาร์ดสมิธโซเนียน "แต่พวกเขา ถือ อย่างไรก็ตาม ก็คงโลกขนาดนี้ ดังนั้น มากขนาดเล็กกว่าดาวยูเรนัสและดาวเนปจูน ตัวอย่างเรียงลำดับของดาวเคราะห์ "แต่แน่นอน ขนาดของโลกได้เคย deterred แฟน ๆ ของ ทันที หอดูดาวก็จะคิดได้ว่าการตั้งชื่อดาวเคราะห์ใหม่ หลายร้อยตัวค่ะ "มิเนอร์ว่า" poured เป็น front-runner เป็นต้น แนะนำแม่ม่ายของ Lowell คอนสแตนซ์ ซึ่งได้จัดขึ้นการค้นหาดาวเคราะห์ X ขณะต่อสู้หอดูดาวในฟอร์จูนของ Lowell หลังความตายของเขา "Percival" และ "Lowell" — แล้ว ทิ้งบททั้งหมด "คอนสแตนซ์"Across the ocean, an 11-year-old English girl named Venetia Burney casually proposed the name “Pluto,” after the Roman god of the underworld. It seemed an appropriately dark name for a planet on the dusky fringe, and it followed the mythological naming convention. Conveniently, the word also contained Percival Lowell’s initials. And so on May 1, Lowell Observatory announced that Planet X would be named Pluto.But with its peculiar, tilted orbit and confoundingly small size, the world remained an enigma. Over the years the estimated mass of Tombaugh’s planet continued to shrink and shrink ... and shrink, until it finally shrank itself out of planethood altogether and was rechristened a dwarf planet in 2006.By observing Pluto’s interaction with its satellite Charon, scientists now know Pluto’s mass is a mere two-thousandths that of Earth. Discovered in 1978, Charon is almost half the size of Pluto—so big the two actually form a binary system. They revolve around a point in the space between them, a double-dwarf planet churning away in the center of an astoundingly complex system containing at least four more moons.Scientists suspect there may be yet more moons around Pluto, some perhaps sharing or swapping orbits and maybe chaotically rotating instead of gracefully pirouetting. (Read “Pluto’s Moons Dance to a Random Beat.”)“I would not be surprised at being surprised by finding something really pathologically weird like that,” says Alex Parker, a postdoc on the New Horizons team.By the late 1980s, NASA’s Voyager 2 spacecraft had swept through the realm of the giant planets and revealed the real mass of Neptune. When that number, which is the equivalent of about 17 Earths, is plugged into those old equations used to predict the existence of a ninth planet, everything works as expected. Uranus traces a predictable, boring path around the sun. There never was another large planet tugging at its orbit. But if not for the faulty math, and one man’s prodigious patience, we could have waited decades to discover the little world that really is out there.Violent BirthNo longer a planet and no longer a misfit, Pluto isn’t even one of a kind anymore. It’s one of thousands of worlds populating the Kuiper belt—a vast debris ring beyond Neptune that’s home to countless comets and icy dwarfs. Long ago erased from Earth, fingerprints from the early ages of the solar system are still pressed into these 4.6-billion-year-old chunks, waiting to be matched with theories describing the solar system’s turbulent early years.The Kuiper belt’s architecture points to a violent rearrangement of the giant planets early on, a great migration that sent small bodies flying and turned the solar system into an overgrown shooting gallery. Scientists are hoping to use the craters dotting Pluto’s and Charon’s surfaces to take a survey of the Kuiper belt population and reconstruct how it has changed over time. Although tricky to make, those measurements are essential for reconciling ideas about how the migration of the giant planets sculpted the early solar system. “We think the Kuiper belt was a lot more massive early on,” Stern says.
What we learn from the dwarf planet could also give scientists a peek at the processes that shaped an early

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เมื่อฉันได้ปลูกข้าวโพดและข้าวโพด คาเฟอร์ ไมโล , " เขาเขียนไว้ในบันทึกของเขาในปี 1980 " แถวข้ามเขตต้องตรงไปตรงมา หรือ ผมไม่มีความสุข ต่อมาทุกดวงสงสัยไม่ว่า จะเป็นลม ต้องตรวจสอบ . . . . . . . มันน่าเบื่อที่สุดงานที่ผมเคยทำ . . . "

ทอมบอใช้เวลาประมาณ 1 ปี การค้นหาผู้สูญหายโลก โดยใช้เครื่องมือที่เรียกว่ากระพริบตาเปรียบเทียบยานอวกาศจะถึงดาวพลูโตในเดือนกรกฎาคม เผยให้เห็นใบหน้าสุดท้ายในระบบสุริยะ
หลังจากเกือบทศวรรษที่ผ่านมาในเที่ยวบินขอบเขตใหม่อยู่ใกล้ดาวเคราะห์แคระ ดูลึกลับ แล้วจะพบว่า มีว่าใคร

โดยนาเดียเป็ด

เล็ก เย็น และช่างห่างไกล พลูโตได้เสมอเห็นแก่ตัวกับความลับของ ตั้งแต่การค้นพบในปี 1930 , ดาวเคราะห์แคระได้โคจรเกินเอื้อมของพื้นผิวมักเบลอลึกลับที่แม้แต่กล้องโทรทรรศน์ที่มีประสิทธิภาพที่สุดไม่สามารถนำลงในโฟกัส เรารู้เกี่ยวกับดาวพลูโต แต่เราไม่ค่อยรู้

จะเปลี่ยนแปลงเมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม เมื่อยานอวกาศของนาซ่าขอบฟ้าใหม่มีกำหนดบินภายใน 8 , 000 ไมล์แข็งคนแคระ เป็นแผนที่เสี่ยง แต่ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดีเผชิญหน้าปิดชั่วคราว จะเปิดตัวสุดท้ายของคลาสสิกของระบบสุริยะรวจโลก ในที่สุดเราก็จะได้พบกับอดีตเก้าโลกหน้าจริงๆเห็นผิวที่ใหญ่ที่สุดของดวงจันทร์ คารอน นักวิทยาศาสตร์ได้มีการคาดเดาเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาอาจจะพบได้ แต่สิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถพูดได้ว่าเป็นสัญญาที่พลูโตจะเซอร์ไพรส์( อ่านเพิ่มเติมเรื่องนาเดีย Drake บล็อกที่ National Geographic , สถานที่ที่ไม่เหมือนบ้าน . . )

" พลูโตที่เราคิดว่าจะหายไปเหมือนควัน , กล่าวว่า " อลัน สเติร์น ( ผู้อำนวยการคนใหม่ , ' นัก

ไฟล์

มันคงไม่ใช่ครั้งแรกพลูโตได้อับอาย ความคาดหวัง ในปี 2549 ซึ่งเป็นปีที่ขอบฟ้าใหม่เปิดตัว , ดาวพลูโต หายไปจากรายชื่อของดาวเคราะห์และกลับมาเป็น " ดาวเคราะห์แคระ" คือว่า มีอะไรกับดาราบนโลกกว่ากลอุบายสวรรค์ของมือ แต่ความจริงคือ ดาวพลูโต มีโลกที่กร้าวร้าวตั้งแต่มันถูกค้นพบ ( เห็นสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์บอกว่าเรื่องพลูโตออกจากการเป็นดาวเคราะห์ )

เร็ว 1840 , แคลคูลัสหากินถึงการดำรงอยู่ของดาวเคราะห์นอกวงโคจรของดาวเนปจูนการคำนวณขึ้นอยู่กับมวลของดาวเนปจูนโคจรพบว่าน้ำแข็งยักษ์ และมีเพื่อนบ้านมฤตยู , ไม่ได้ค่อนข้างพอดีกับการคาดการณ์ของการเคลื่อนที่ของดาวเคราะห์ . ดังนั้นบางนักดาราศาสตร์ให้เหตุผลว่าอย่างน้อยหนึ่งขนาดใหญ่ , ค้นพบโลกที่ขอบของระบบสุริยะต้องดันน้ำแข็งยักษ์และทำให้พวกเขาติดตามเส้นทางที่ท่องเที่ยวไปทั่วรอบดวงอาทิตย์ .

โดยหันของศตวรรษที่ล่าดาวเคราะห์ที่หายไปได้รวบรวมโมเมนตัม : ใครก็ตามที่เจอมัน จะได้รับความแตกต่างเป็นเงาของการค้นพบดาวเคราะห์ดวงใหม่ครั้งแรกในรอบกว่า 50 ปี โทรหลอกลวงโลก " Planet X " บอสตันผู้ดีเพอร์ซิวาล โลเวลอาจจะรู้จักกันดีที่สุดสำหรับที่อ้างว่าได้เห็นคลองชลประทานบนพื้นผิวของดาวอังคารอย่างจริงจังรับการค้นหาทรงสร้างหอดูดาวโลเวลล์ของเขาเองในสตาฟ อริโซน่า และในปี 1905 กลายเป็นศูนย์กลางของการค้นหาดาวเคราะห์เอ็กซ์ กับ โลเวล การคำนวณและ recalculating ตำแหน่งที่น่าจะเป็นและอุปกรณ์การกู้ยืมเพื่อการล่า แต่ตอนนี้เสียชีวิตในปี 1916 โดยที่ไม่รู้ว่า Planet X มีตัวตนจริงๆ

ส่งเร็วถึง 1930 ปลายเดือนกุมภาพันธ์ บ่ายอายุ 24 ปี ไคลด์ ทอมบอ จอดในจุดที่หอดูดาวโลเวลล์ . ปลูกจากฟาร์มสาขาแคนซัส ทอมบอได้รับมอบหมายงานในการค้นหาของโลเวลล์เปรียวดาวเคราะห์ เขาไม่มีการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการในทางดาราศาสตร์ แต่ได้พัฒนาทักษะการสร้างกล้องโทรทรรศน์ บางครั้งจากอะไหล่รถยนต์เก่าและรายการที่ไม่น่าจะเป็นไปได้อื่น ๆ .

เขาเป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบ .