Postmodern history, because it is a

Postmodern history, because it is a literary as much as an empirical project, recognises it cannot escape its authorship. In other words, the past is not just re-interpreted according to new evidence but also through self-conscious acts of re-writing as well. Thus it is that history and the past cannot coincide to the extent that the former, whether we like it or not, is principally a narrative about the latter. Arguably there are no original centres of meaning to be found outside the narrative-linguistic. Data in and of itself does not have given meaning. Though empirical and analytical, postmodern history deliberately draws our attention to the conditions under which we create knowledge, in the case of history its nature as a series of forms, or turns perhaps, of a realist literature? In a very real sense the postmodern challenge forces us to face up to the highly complex question of how we know things about the past and what we, as moral beings, do as a result.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติหลังสมัยใหม่ เนื่องจากเป็นวรรณกรรมมากเป็นโครงการประจักษ์ ตระหนักว่า มันไม่สามารถหนีความเสีย ในคำอื่น ๆ อดีตเป็นไม่เพียงการแปลผล ตามหลักฐานใหม่ แต่ ผ่านกิจการประหม่าใหม่เขียนด้วย จึงเป็นประวัติศาสตร์นั้น และอดีตไม่ลงรอยที่อดีต ว่าเราชอบ หรือ ไม่ เป็นหลักเล่าเรื่องเกี่ยวกับหลัง ว่ามีศูนย์ไม่มีต้นฉบับของความหมายที่พบนอกเล่าเรื่องภาษาศาสตร์ ข้อมูลใน และ ของตัวเองไม่ได้ให้ความหมาย แม้ประจักษ์ และวิเคราะห์ ประวัติหลังสมัยใหม่โดยเจตนาดึงดูดความสนใจของเรากับเงื่อนไขที่เราสร้างองค์ความรู้ ในกรณีที่ประวัติลักษณะเป็นชุดของแบบฟอร์ม หรือเปิดที วรรณกรรม realist ในความรู้สึกจริงที่ท้าทายหลังสมัยใหม่บังคับให้หน้าถึง คำถามซับซ้อนมากเรารู้สิ่งผ่านมาและสิ่งที่เรา เป็นสิ่งมีชีวิตทางศีลธรรม ไม่เป็นผล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์หลังสมัยใหม่เพราะมันเป็นวรรณกรรมมากที่สุดเท่าที่เป็นโครงการเชิงประจักษ์จำได้ว่ามันไม่สามารถหนีการประพันธ์ของ ในคำอื่น ๆ ที่ผ่านมาไม่ได้เป็นเพียงการตีความใหม่ตามหลักฐานใหม่ แต่ยังผ่านการกระทำประหม่าของการเขียนใหม่ได้เป็นอย่างดี ดังนั้นมันจึงเป็นที่ประวัติศาสตร์และที่ผ่านมาไม่สามารถตรงเท่าที่อดีตไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่เป็นหลักเกี่ยวกับการเล่าเรื่องหลังที่ เนื้อหาที่มีศูนย์เดิมไม่มีความหมายที่จะพบนอกเล่าเรื่องภาษา ข้อมูลในตัวของมันเองไม่ได้ให้ความหมาย แม้ว่าการทดลองและการวิเคราะห์ประวัติศาสตร์หลังสมัยใหม่จงใจดึงความสนใจของเราภายใต้เงื่อนไขที่เราจะสร้างความรู้ในกรณีของประวัติศาสตร์ธรรมชาติของมันเป็นชุดของรูปแบบหรือจะเปลี่ยนบางทีวรรณกรรมจริงหรือไม่? ในความเป็นจริงความท้าทายหลังสมัยใหม่บังคับให้เราที่จะเผชิญหน้ากับคำถามที่ซับซ้อนมากของวิธีการที่เรารู้ว่าสิ่งที่เกี่ยวกับอดีตที่ผ่านมาและสิ่งที่เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีคุณธรรมทำเป็นผล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติศาสตร์ยุคหลังสมัยใหม่ เพราะมันคือวรรณกรรมมากเป็นโครงการเชิงประจักษ์ , ตระหนักถึงมันไม่สามารถหนีของงานเขียน ในคำอื่น ๆที่ผ่านมา ไม่เพียง แต่จะตีความตามหลักฐานใหม่ แต่ยังผ่านการระแวดระวังตัวใหม่เขียนได้เป็นอย่างดี ดังนั้น มันคือประวัติศาสตร์ และไม่สามารถมาบรรจบในขอบเขตที่อดีต ไม่ว่าเราจะชอบมันหรือไม่เป็นพละเรื่องเล่าเกี่ยวกับหลัง อย่างไม่มีความหมายเดิมของศูนย์ได้นอกเรื่องภาษาศาสตร์ ข้อมูลในตัวของมันเองไม่ได้ให้ความหมาย แม้ว่าเชิงประจักษ์และวิเคราะห์ประวัติศาสตร์ยุคหลังสมัยใหม่จงใจดึงความสนใจของเราภายใต้เงื่อนไขที่เราสร้างความรู้ ในเรื่องของประวัติศาสตร์ธรรมชาติของชุดรูปแบบหรือจะเปลี่ยนบางทีของสัจนิยมวรรณกรรม ? ในความรู้สึกจริงมากในยุคหลังสมัยใหม่ท้าทายบังคับให้เราต้องเผชิญหน้ากับคำถามที่ซับซ้อนมากของวิธีการที่เรารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต และสิ่งที่เราในฐานะมนุษย์ ศีลธรรม ทำผล