I got up, went across the room and

I got up, went across the room and stood in front of Mr Nowell. 'I'm afraid of my mother,' I began. 'I'm afraid because she's a witch and she can kill people.'

The room was quiet. Mr Nowell said nothing, but his brown eyes were kind.

'My mother and her friends are at Malkin Tower,' I told him. 'They want to go to Lancaster Castle and kill the guards. They're going to bring Old Demdike and Alizon home again.'

Mr Nowell got up and left the room. After some time, he came back with two of his friends. They all sat down at the table.

'Jennet, I want you to tell me again about your mother and her friends.'

'They want to kill the guards at Lancaster Castle and bring Old Demdike home to Malkin

Tower,' I said. Then I began to cry.

'Don't cry,' Mr Nowell said kindly. 'We can help you, but we must talk to your brother first.

James!' he called. 'Tell me about your mother. Is she a witch?'

'She's a witch. We're all witches,' James began. 'Old Demdike's a witch. One night, she went to the church at Newchurch and got some teeth from dead bodies there.

The Devil talked to her and she brought the teeth to Malkin Tower.

They're under the ground by our door!'

'Old Demdike's a witch; we know that,' Mr Nowell said. 'Tell us about your mother.'

'Mother's a witch,' James said. 'She killed Mr Robinson, from Barley village. She made a clay picture, and then she broke it, and Mr Robinson died a week later.' James smiled at Mr Nowell. He liked Mr Nowell because Mr Nowell didn't shout at him. 'And I'm a witch, too! I can kill people!'

'No, James!' I cried. 'You're not a witch! You don't kill people!'

'Yes, I do,' James said angrily. His face went red. 'My dog, Dandy, is the Devil and he killed a man for me. I wanted a shirt and Mr Duckworth was going to give me one of

his old shirts. But in the end, he didn't give it to me and I was very angry. I nearly killed Mr Duckworth! But I called Dandy, and he killed Mr Duckworth for me!'

I began to cry. My brother was a witch, too! All my family were witches!

'Don't cry, Jennet,' Mr Nowell said. 'Someone must take care of you. You can stay here at Read Hall with me.'

When Mr Nowell's men brought my mother to Read Hall, she said nothing at first.

'Tell us about the pictures of clay,' Mr Nowell said. 'My men found pictures of clay at Malkin Tower.'

My mother said nothing.

'Your mother, Old Demdike, is a witch. Your daughter is a witch,' Mr Nowell said.

'Your son killed Mr Duckworth because of a shirt. Now, tell us about the clay pictures.'

My mother said nothing.

'James told us about Mr Robinson of Barley,' Mr Nowell said. 'Did you kill him?'

Suddenly, my mother's face went red and she began to shout at James. 'A good son, you are! You told this rich man about Jack Robinson of Barley. Well, you told the truth. I killed him! I made a clay picture, and then I broke it, and a week later he died. I killed him because I hated him.'

She stopped and looked at me. I wanted to run away but Mr Nowell's servant stood in front of the door. Then my mother laughed. 'Jennet Device, witch's daughter! You hate us, I know that. Well, it doesn't matter because you're right: you are different. You're my daughter, but you're not the daughter of my husband. Your father was a rich man, but he never gave me money. A witch's child, he called you. And when you were born, he never came near me again. Jack Robinson learnt the truth about your father. He told the villagers of Barley and they called me a bad woman, but they didn't call your father a bad man!

Nobody in Barley gave me food again, because of Jack Robinson. I hated him, and so I killed him!'

The room was very quiet and my mother laughed again.

My hands felt cold and my face was hot, but I didn't cry. When Mr Device died, I cried for days. But he was not my father. I looked at my mother, at her dirty hair and her ugly face, at her angry eyes. I hated her then, and I hated her for many years.

TRUTH AND LIES

On the twenty seventh day of April, the guards took my mother and James to Lancaster Castle, and my life at Read Hall began. Suddenly, it was spring. The sky was blue and

there were beautiful flowers on the hills. From Read Hall, Pendle Hill looked different: it looked smaller, and it was not so important in my life. Sometimes I walked along Sabden Brook to Sabden, and then to Newchurch, and I felt happy to be near Pendle Hill again. But I never visited Malkin Tower again.

Spring changed into summer, and in August I went to Lancaster with Mr Nowell. Lancaster was thirty miles from Read Hall, and I got very tired because I sat on a horse for hours. It was a big, noisy town. I never saw so many people before in my life and I felt afraid.

The trial of the witches of Pendle began at Lancaster Castle on the eighteenth day of August, and the judge was an important man from London. Judge Bromley listened to many people on that day, because there were a lot of witches from Lancashire in the prison. Old Demdike was not there because sh

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมลุกขึ้นเดินไปทั่วห้องและยืนอยู่ตรงหน้าของนาย Nowell 'ฉันกลัวแม่ของฉัน' ฉันเริ่ม 'ฉันกลัวเพราะเธอเป็นแม่มดและเธอสามารถฆ่าคน. ห้องพักเป็นที่เงียบสงบ นาย Nowell กล่าวว่าไม่มีอะไร แต่ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเป็นชนิด. 'แม่ของเธอและเพื่อน ๆ ของฉันอยู่ที่กาทาวเวอร์' ผมบอกเขาว่า 'พวกเขาต้องการที่จะไปปราสาทแลงคาสเตอร์และฆ่ายาม พวกเขากำลังจะนำเก่า Demdike และ Alizon บ้านอีกครั้ง. นาย Nowell ลุกขึ้นและเดินออกจากห้อง หลังจากที่บางครั้งเขากลับมาพร้อมกับเพื่อนของเขาสอง พวกเขาทุกคนนั่งลงที่โต๊ะ. 'Jennet ฉันต้องการให้คุณจะบอกฉันอีกครั้งเกี่ยวกับแม่และเพื่อน ๆ ของเธอของคุณ.' 'พวกเขาต้องการที่จะฆ่ายามที่ปราสาทแลงคาสเตอร์และนำกลับบ้านเก่าไป Demdike กาทาวเวอร์' ผมบอกว่า จากนั้นผมก็เริ่มที่จะร้องไห้. 'อย่าร้องไห้' นาย Nowell กล่าวกรุณา 'เราสามารถช่วยคุณ แต่เราต้องพูดคุยกับพี่ชายของคุณครั้งแรก. เจมส์' เขาโทรมา. 'บอกฉันเกี่ยวกับแม่ของคุณ เธอเป็นแม่มด? ' ' เธอเป็นแม่มด เราแม่มด 'เจมส์เริ่ม 'เก่า Demdike เป็นแม่มด คืนหนึ่งเธอเดินไปที่คริสตจักรที่ Newchurch และมีฟันจากศพมี. ปีศาจพูดคุยกับเธอและเธอนำฟันที่จะกาทาวเวอร์. พวกเขาอยู่ภายใต้พื้นดินโดยประตูของเรา! 'เก่า Demdike ของแม่มด; เรารู้ว่า 'นาย Nowell กล่าวว่า 'บอกเราเกี่ยวกับแม่ของคุณ.' 'แม่แม่มด' เจมส์กล่าวว่า 'เธอฆ่านายโรบินสันจากหมู่บ้านข้าวบาร์เลย์ เธอทำให้ภาพดินและจากนั้นเธอยากจนมันและนายโรบินสันเสียชีวิตในสัปดาห์ต่อมา. เจมส์ยิ้มนาย Nowell เขาชอบนาย Nowell เพราะนาย Nowell ไม่ได้ตะโกนใส่เขา 'และฉันแม่มดเกินไป! ฉันจะฆ่าคน! ' ' ไม่มีเจมส์ ' ฉันร้องไห้. 'คุณไม่แม่มด! คุณไม่ได้ฆ่าคน! ' ' ใช่ฉันทำ 'เจมส์กล่าวว่าด้วยความโกรธ ใบหน้าของเขาไปสีแดง 'สุนัขของฉัน, สำรวยเป็นปีศาจและเขาฆ่าชายคนหนึ่งสำหรับฉัน ผมอยากเสื้อและนาย Duckworth กำลังจะให้ฉันหนึ่งของเสื้อเก่าของเขา แต่ในท้ายที่สุดเขาไม่ได้ให้มันกับผมและผมก็โกรธมาก ฉันเกือบจะฆ่านาย Duckworth! แต่ผมเรียกว่าสำรวยและเขาเป็นคนฆ่านาย Duckworth สำหรับฉัน! ' ผมเริ่มที่จะร้องไห้ พี่ชายของฉันเป็นแม่มดด้วย! ทุกคนในครอบครัวของฉันเป็นแม่มด! 'อย่าร้องไห้ Jennet' นาย Nowell กล่าวว่า 'ใครบางคนต้องดูแลคุณ คุณสามารถเข้าพักที่นี่ที่อ่านฮอลล์กับฉัน. ' เมื่อคนนาย Nowell พาแม่ของฉันจะอ่านฮอลล์ที่เธอบอกว่าไม่มีอะไรในตอนแรก. ' บอกเราเกี่ยวกับภาพของดิน 'นาย Nowell กล่าวว่า 'คนของฉันพบภาพของดินที่กาทาวเวอร์.' แม่ของฉันกล่าวว่าไม่มีอะไร. 'คุณแม่เก่า Demdike เป็นแม่มด ลูกสาวของคุณเป็นแม่มด 'นาย Nowell กล่าว. ' ลูกชายของคุณฆ่านาย Duckworth เพราะเสื้อ ตอนนี้บอกเราเกี่ยวกับภาพดิน. ' แม่ของฉันกล่าวว่าไม่มีอะไร. ' เจมส์บอกเราเกี่ยวกับนายโรบินสันจากข้าวบาร์เลย์ 'นาย Nowell กล่าวว่า 'คุณไม่ฆ่าเขา? " ทันใดนั้นใบหน้าของแม่ของฉันไปสีแดงและเธอเริ่มร้องที่เจมส์ 'บุตรชายที่ดีที่คุณอยู่! คุณบอกว่าคนรวยนี้เกี่ยวกับแจ็คโรบินสันข้าวบาร์เลย์ ดีที่คุณบอกความจริง ผมฆ่าเขา! ฉันทำภาพดินและจากนั้นฉันยากจนมันและสัปดาห์ต่อมาเขาเสียชีวิต ผมฆ่าเขาเพราะผมเกลียดเขา. ' เธอหยุดและมองมาที่ฉัน ผมอยากจะวิ่งหนี แต่คนรับใช้นาย Nowell ยืนอยู่หน้าประตู จากนั้นแม่ของฉันหัวเราะ 'อุปกรณ์ Jennet ลูกสาวของแม่มด! คุณเกลียดเราผมรู้ว่า ดีมันไม่สำคัญเพราะคุณขวา: คุณมีความแตกต่างกัน คุณลูกสาวของฉัน แต่คุณไม่ใช่บุตรสาวของสามีของฉัน คุณพ่อของคุณเป็นคนที่อุดมไปด้วย แต่เขาไม่เคยให้เงินฉัน เด็กแม่มดเขาเรียกคุณ และเมื่อคุณเกิดมาเขาไม่เคยเข้ามาใกล้ฉันอีกครั้ง แจ็คโรบินสันได้เรียนรู้จริงเกี่ยวกับคุณพ่อของคุณ เขาบอกว่าชาวบ้านข้าวบาร์เลย์และพวกเขาเรียกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่ดี แต่พวกเขาไม่ได้โทรหาคุณพ่อของคุณเป็นคนที่ไม่ดี! ไม่มีใครในข้าวบาร์เลย์ให้ฉันอาหารอีกครั้งเพราะของแจ็คโรบินสัน ฉันเกลียดเขาและดังนั้นฉันฆ่าเขา! ' ห้องพักเป็นที่เงียบสงบมากและแม่ของฉันหัวเราะอีกครั้ง. มือของฉันรู้สึกหนาวเย็นและใบหน้าของฉันเป็นร้อน แต่ฉันไม่ได้ร้องไห้ เมื่อนายอุปกรณ์ตายฉันร้องไห้วัน แต่เขาก็ไม่ได้เป็นพ่อของฉัน ผมมองไปที่แม่ของฉันที่ผมสกปรกของเธอและใบหน้าน่าเกลียดเธอตาเธอโกรธ ฉันเกลียดเธอแล้วและฉันเกลียดเธอมานานหลายปี. ความจริงและโกหกในวันที่ยี่สิบเจ็ดของเดือนเมษายนยามเอาแม่และเจมส์แลงคาสเตอร์ปราสาทของฉันและชีวิตของฉันที่ฮอลล์เริ่มอ่าน ทันใดนั้นมันเป็นฤดูใบไม้ผลิ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและมีดอกไม้ที่สวยงามบนเนินเขา จากการอ่านฮอลล์ Pendle ฮิลล์มองที่แตกต่างกัน: มันดูมีขนาดเล็กและมันก็ไม่ให้ความสำคัญในชีวิตของฉัน บางครั้งผมก็เดินไปตามลำธารเพื่อ Sabden Sabden และหลังจากนั้นจะ Newchurch และฉันรู้สึกมีความสุขที่จะอยู่ใกล้ Pendle ฮิลล์อีกครั้ง แต่ฉันไม่เคยไปเยี่ยมกาทาวเวอร์อีกครั้ง. ฤดูใบไม้ผลิการเปลี่ยนแปลงเข้าสู่ฤดูร้อนและในเดือนสิงหาคมผมไปแลงคาสเตอร์กับนาย Nowell แลงแคสเตอร์สามสิบไมล์จากอ่าน Hall และผมเบื่อมากเพราะผมนั่งอยู่บนม้าชั่วโมง มันเป็นใหญ่ในเมืองที่มีเสียงดัง ฉันไม่เคยเห็นผู้คนจำนวนมากมาก่อนในชีวิตของฉันและฉันรู้สึกกลัว. การทดลองของแม่มดของ Pendle เริ่มที่ปราสาทแลงแคสเตอร์ในวันที่สิบแปดของเดือนสิงหาคมและผู้พิพากษาเป็นคนสำคัญจากกรุงลอนดอน ผู้พิพากษา Bromley ฟังกับคนจำนวนมากในวันนั้นเพราะมีจำนวนมากของแม่มดจากแลงคาเชียร์ในคุก เก่า Demdike ไม่ได้เพราะมีการดวลจุดโทษ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมลุกขึ้นแล้วเดินข้ามห้องไปยืนอยู่ต่อหน้านายโนเวล’ ฉันกลัวว่าแม่ของฉัน ฉันเริ่ม . . . ผมเกรงว่า เพราะเธอเป็นแม่มด เธอสามารถฆ่าคน 'ห้องก็เงียบ นายโนเวลล์กล่าวว่าไม่มีอะไร แต่ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเป็นแบบไหน' แม่และเพื่อนของเธอได้ในมัลคิน ทาวเวอร์ ' ' ฉันบอกเขา พวกเขาต้องการไปปราสาท Lancaster และฆ่ายาม พวกเขากำลังนำ demdike เก่าและ alizon บ้านอีกครั้ง .นายโนเวลก็ลุกขึ้นและออกจากห้องไป หลังจากนั้น เขาก็กลับมาพร้อมกับสองของเพื่อนของเขา พวกเขาทั้งหมดจึงนั่งลงที่โต๊ะ' เจน ฉันต้องการให้คุณบอกฉันอีกครั้งเกี่ยวกับแม่และเพื่อนของเธอ .' พวกเขาต้องการฆ่ายามที่ปราสาทแลงคาสเตอร์และนำกลับบ้าน demdike เก่ามัลคินหอคอย , ' ฉันกล่าวว่า แล้วฉันก็เริ่มร้องไห้' อย่าร้องไห้ โนเวลล์กล่าวว่า ' ' นายละม่อม เราสามารถช่วยคุณได้ แต่เราต้องคุยกับน้องก่อนเจมส์ ! เขาเรียก . . . บอกฉันเกี่ยวกับแม่ของคุณ เธอเป็นแม่มด ?" เธอก็เป็นแม่มด เราเป็นแม่มด ' เจมส์ ' , เริ่ม เก่า demdike เป็นแม่มด คืนหนึ่ง เธอเดินไปที่โบสถ์นิวเชิร์ช และมีฟันของศพนั้นปีศาจคุยกับเธอและเธอนำฟันไปมัลคิน ทาวเวอร์มันอยู่ใต้ดิน โดยประตูของเรา !' เก่า demdike เป็นแม่มด เราทราบว่า ' นาย ' โนเวลล์กล่าว บอกเราเกี่ยวกับแม่ของคุณ . . ." แม่เป็นแม่มด , ' ' เจมส์ กล่าว เธอฆ่านาย โรบินสัน จากข้าวบาร์เลย์ที่หมู่บ้าน เธอทำให้ดินรูปภาพ แล้วเธอทำมันแตก และนายโรบินสัน เสียชีวิตในสัปดาห์ต่อมา " เจมส์ยิ้มให้นายโนเวลล์ . เขาชอบนายโนเวลเพราะนายโนเวลไม่ได้ตะโกนใส่เขา และฉันก็เป็นแม่มดเหมือนกัน ฉันสามารถฆ่าคน !' เจมส์ ' ! ฉันร้องไห้ . . . คุณไม่ใช่แม่มด ! คุณไม่ฆ่าคน !' ใช่ ' เจมส์กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าของเขาก็แดง . . . สุนัข , สวยหรูของฉัน เป็นปีศาจและเขาฆ่าคนเพื่อฉัน ผมอยากได้เสื้อ และ นาย ดักเวิร์ทจะขอเสื้อเก่าของเขา แต่สุดท้ายแล้ว เขาไม่ได้ให้ฉันและฉันก็โกรธมาก ฉันเกือบจะฆ่านาย ดักเวิร์ท ! แต่ผมเรียกคนเจ้าชู้ เขาฆ่านาย ดักเวิร์ทสำหรับฉันฉันเริ่มที่จะร้องไห้ พี่ชายของฉันเป็นแม่มดด้วย ครอบครัวของฉันเป็นแม่มด !' อย่าร้องไห้ เจน ' ' นายโนเวลล์กล่าว ต้องมีใครสักคนที่ดูแลคุณ คุณสามารถพักที่นี่ได้อ่านฮอลล์กับผม’เมื่อนายโนเวลคนพาแม่ไปอ่านหอ เธอบอกว่าไม่มีอะไรที่แรกบอกเราเกี่ยวกับภาพดิน ' ' นายโนเวลล์กล่าว คนของฉันเจอภาพของดินที่มัลคิน ทาวเวอร์’แม่บอกว่าไม่มีอะไร' แม่ เก่า demdike เป็นแม่มด ลูกสาวคุณเป็นแม่มด ' นายโนเวลล์กล่าว' ลูกชายคุณฆ่านาย ดักเวิร์ธ เพราะเสื้อ ตอนนี้ บอกเราเกี่ยวกับดินภาพ’แม่บอกว่าไม่มีอะไร' เจมส์บอกเราเกี่ยวกับนายโรบินสันของข้าวบาร์เลย์ , ' ' นายโนเวลล์กล่าว คุณฆ่าเขา ?จู่ๆ ใบหน้าของแม่ก็สีแดง เธอเริ่มตะโกนใส่หน้าเจมส์’ เป็นลูกที่ดี คุณ ! คุณบอกคนรวยนี้เกี่ยวกับแจ็ค โรบินสันของข้าวบาร์เลย์ เอ่อ คุณพูดความจริง ฉันฆ่าเขา ผมทำดินรูป แล้วผมมันแตก และสัปดาห์ต่อมาเขาก็ตาย ฉันฆ่าเขาเพราะฉันเกลียดเขาเธอหยุดแล้วมองมาที่ผม ฉันก็อยากจะหนีไป แต่นายโนเวลคนรับใช้ที่ยืนอยู่หน้าประตู แล้วแม่ก็หัวเราะ . . . เจนอุปกรณ์ , ลูกสาวของแม่มด ! คุณเกลียดพวกเรา ฉันรู้ มันไม่สำคัญหรอก เพราะคุณพูดถูก คุณที่แตกต่างกัน เธอเป็นลูกสาวของฉัน แต่เธอไม่ใช่ลูกสาวของสามีของฉัน พ่อของคุณเป็นคนรวย แต่เขาไม่เคยให้เงินฉัน ลูกของแม่มด เขาเรียกคุณ เมื่อคุณเกิดมา เขาไม่เคยมาใกล้ฉันอีก แจ็ค โรบินสันได้เรียนรู้ความจริงเกี่ยวกับพ่อของเธอ เขาบอกให้ชาวบ้านของข้าวบาร์เลย์และพวกเขาเรียกฉันว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่พวกเขาไม่ได้เรียกพ่อของคุณเป็นคนเลว !ไม่มีใครในข้าวบาร์เลย์ให้ฉันอาหารอีก เพราะแจ็ค โรบินสัน ฉันเกลียดเขา ฉันฆ่าเขา !ห้องเงียบมาก และแม่ก็หัวเราะอีกครั้งมือของฉันรู้สึกเย็นและใบหน้าของฉันก็ร้อน แต่ฉันก็ไม่ร้องไห้ เมื่อนายอุปกรณ์ตาย ผมร้องไห้ทั้งวัน แต่เขาไม่ใช่พ่อฉัน ผมมองแม่ที่ผมสกปรก และน่าเกลียด เธอที่ตาโกรธของเธอ ผมเกลียดเธอแล้ว ฉันเกลียดหล่อนมานานหลายปีความจริงและการโกหกวันที่ 20 วันที่ 7 เมษายน ทหารพาแม่ และ เจมส์ แลงคาสเตอร์ ปราสาท และชีวิตที่ฮอลล์อ่านเริ่มต้น ก็มันเป็นฤดูใบไม้ผลิ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้ามีดอกไม้ที่สวยงามบนเนินเขา จากห้องโถงอ่าน , pendle เนินเขามองที่แตกต่างกัน : มันดูเล็กลง และมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญในชีวิต บางครั้งผมเดินตามลำธารไป sabden sabden แล้วนิวเชิร์ช และผมรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ pendle ฮิลอีก แต่ผมไม่เคยเข้ามัลคินหออีกครั้งเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ผลิฤดูร้อนและในวันที่ฉันไปแลงคาสเตอร์กับนายโนเวลล์ . แลงคาสเตอร์ 30 ไมล์จากหออ่าน และผมก็ต้องเหนื่อยเพราะฉันนั่งอยู่บนม้าสำหรับชั่วโมง มันใหญ่รุ่งเมือง ผมไม่เคยเห็นคนเยอะขนาดนี้มาก่อนในชีวิตของฉัน และฉันก็รู้สึกกลัวการทดลองของแม่มดแห่ง pendle เริ่มต้นขึ้นที่ปราสาทแลงคาสเตอร์ในวันที่ 18 สิงหาคม และผู้พิพากษาเป็นสำคัญ จากลอนดอน ผู้พิพากษา Bromley ฟังหลายคนในวันนั้นเพราะมีมากของแม่มดจากคลีฟแลนด์ในคุก เก่า demdike ไม่ได้อยู่ที่นั่นเพราะโช