Index fossils (also known as guide

Index fossils (also known as guide fossils, indicator fossils or zone fossils) are fossils used to define and identify geologic periods (or faunal stages). They work on the premise that, although different sediments may look different depending on the conditions under which they were laid down, they may include the remains of the same species of fossil. If the species concerned were short-lived (in geological terms, lasting a few hundred thousand years), then it is certain that the sediments in question were deposited within that narrow time period. The shorter the lifespan of a species, the more precisely different sediments can be correlated, and so rapidly evolving types of fossils are particularly valuable. The best index fossils are common, easy-to-identify at species level, and have a broad distribution—otherwise the likelihood of finding and recognizing one in the two sediments is minor.[1]

Ammonites fit these demands well, and are the best-known fossils that have been widely used for this. Other important groups that provide index fossils are the corals, graptolites, brachiopods, trilobites, and echinoids (sea urchins). Conodonts may be identified by experts using light microscopy such that they can be used to index a given sample with good resolution. Fossilized teeth of mammals have also been used.

Geologists use both large fossils (called macrofossils) and microscopic fossils (called microfossils) for this process, known as biostratigraphy. Macrofossils have the advantage of being easy to see in the field, but they are rarer, and microfossils are very commonly used by oil prospectors and other industries interested in mineral resources when accurate knowledge of the age of the rocks being looked at is needed.

The series of deposits that spans the occurrence of a particular index fossil, is often referred to as that fossil's zone, enabling to relate different faunas through time. An example would be to say that Mesolenellus hyperborea occurs in the late Nevadella-zone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซากดึกดำบรรพ์ดัชนี (หรือที่เรียกว่าซากดึกดำบรรพ์คู่มือ ซากดึกดำบรรพ์บ่งชี้ หรือซากดึกดำบรรพ์โซน) เป็นซากดึกดำบรรพ์ที่ใช้ในการกำหนด และระบุระยะเวลาธรณีวิทยา (หรือขั้น faunal) พวกเขาทำงานเกี่ยวกับว่า แม้ว่าตะกอนต่าง ๆ อาจดูแตกต่างกันตามเงื่อนไขที่พวกเขาถูกวางลง พวกเขาอาจรวมถึงการยังคงอยู่ของซากดึกดำบรรพ์ชนิดเดียวกัน ถ้าพันธุ์ที่เกี่ยวข้องได้ช่วงสั้น ๆ (ในธรณีวิทยา ยาวนานกี่แสนปี), จากนั้นได้แน่นอนว่า ตะกอนในคำถามที่ฝากภายในเวลาที่แคบ ที่สั้นกว่าอายุการใช้ของชนิด สามารถ correlated ตะกอนต่าง ๆ ได้แม่นยำมาก และการพัฒนาอย่างรวดเร็วดังนั้นชนิดของซากดึกดำบรรพ์มีประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งการ ซากดึกดำบรรพ์ดัชนีดีที่สุดทั่วไป ง่ายต่อการระบุระดับสายพันธุ์ และมีการกระจายกว้างเช่นมิฉะนั้น โอกาสค้นหา และจดจำในตะกอนสองเป็นรอง [1]โมนพอดีกับความต้องการเหล่านี้อย่างดี และมีซากดึกดำบรรพ์รู้จักที่ได้ถูกใช้สำหรับการนี้ กลุ่มที่สำคัญอื่น ๆ ที่มีซากดึกดำบรรพ์ดัชนีอยู่ปะการัง graptolites, brachiopods, trilobites และ echinoids (ซี urchins) Conodonts อาจระบุ โดยผู้เชี่ยวชาญใช้ microscopy แสงเช่นที่พวกเขาสามารถใช้ดัชนีตัวอย่างให้ มีความละเอียดดี ใช้ฟัน fossilized ของการเลี้ยงลูกด้วยนมยังนักธรณีวิทยาใช้ซากดึกดำบรรพ์ขนาดใหญ่ (เรียกว่า macrofossils) และซากดึกดำบรรพ์ด้วยกล้องจุลทรรศน์ (เรียกว่า microfossils) กระบวนการนี้ เรียกว่า biostratigraphy Macrofossils ได้เปรียบเป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นในฟิลด์ แต่จะยาก และ microfossils มากใช้งาน โดย prospectors น้ำมันและอุตสาหกรรมอื่น ๆ สนใจในทรัพยากรแร่เมื่อจำเป็นต้องรู้อายุของหินที่ถูกมองมักได้อ้างถึงชุดของฝากที่ครอบคลุมการเกิดขึ้นของดัชนีที่เฉพาะฟอสซิล เป็นซากดึกดำบรรพ์ที่โซน เปิดใช้งานเพื่อเชื่อมโยงกับ faunas แตกต่างกันผ่านเวลา ตัวอย่างจะพูดว่า Mesolenellus hyperborea เกิดขึ้นในช่วงปลาย Nevadella โซน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟอสซิลดัชนี (หรือเรียกว่าฟอสซิลคู่มือฟอสซิลบ่งชี้หรือฟอสซิลโซน) จะฟอสซิลใช้ในการกำหนดและระบุระยะเวลาทางธรณีวิทยา (หรือ faunal ขั้นตอน) พวกเขาทำงานบนสมมติฐานที่ว่าแม้ว่าตะกอนที่แตกต่างกันอาจมีลักษณะที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมที่พวกเขาถูกวางลงที่พวกเขาอาจรวมถึงซากของสปีชีส์เดียวกันของฟอสซิล ถ้าสายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องเป็นช่วงสั้น ๆ (ในแง่ทางธรณีวิทยาที่ยั่งยืนไม่กี่แสนปี) แล้วมันเป็นบางอย่างที่ตะกอนในคำถามที่ถูกฝากไว้ภายในระยะเวลาที่แคบ ที่สั้นกว่าอายุการใช้งานของสายพันธุ์ที่ตะกอนอย่างแม่นยำมากขึ้นที่แตกต่างกันสามารถมีความสัมพันธ์และเพื่อการพัฒนาอย่างรวดเร็วประเภทฟอสซิลที่มีคุณค่าโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ที่ดีที่สุดของฟอสซิลดัชนีอยู่ร่วมกันง่ายต่อการระบุในระดับสายพันธุ์และมีการกระจายอย่างอื่นในวงกว้างโอกาสในการหาและตระหนักถึงหนึ่งในสองตะกอนเป็นผู้เยาว์. [1] โมนพอดีกับความต้องการเหล่านี้อย่างดีและเป็นที่ดีที่สุด ฟอสซิลที่รู้จักกันที่มีการใช้กันอย่างแพร่หลายสำหรับนี้ กลุ่มอื่น ๆ ที่สำคัญที่ให้ฟอสซิลดัชนีมีแนวปะการังที่ graptolites, brachiopods, trilobites และ echinoids (เม่นทะเล) conodonts อาจมีการระบุโดยผู้เชี่ยวชาญโดยใช้กล้องจุลทรรศน์เช่นที่พวกเขาสามารถนำมาใช้เพื่อสร้างดัชนีตัวอย่างได้รับกับความละเอียดที่ดี ฟอสซิลฟันของสัตว์ก็ยังคงถูกนำมาใช้. นักธรณีวิทยาใช้ฟอสซิลขนาดใหญ่ทั้งสอง (เรียกว่า macrofossils) และฟอสซิลกล้องจุลทรรศน์ (เรียกว่า microfossils) สำหรับกระบวนการนี้รู้จักกันในชื่อ biostratigraphy Macrofossils มีข้อได้เปรียบของการเป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นในสนาม แต่พวกเขาจะหายากและ microfossils เป็นที่นิยมใช้มากโดยแร่น้ำมันและอุตสาหกรรมอื่น ๆ ที่สนใจในทรัพยากรแร่เมื่อความรู้ที่ถูกต้องของอายุของหินที่ถูกมองที่เป็นสิ่งจำเป็น. ชุดของเงินฝากที่ครอบคลุมการเกิดฟอสซิลดัชนีโดยเฉพาะอย่างยิ่งมักจะถูกเรียกว่าโซนฟอสซิลที่ช่วยให้การสร้างความสัมพันธ์ที่แตกต่างกัน faunas ผ่านช่วงเวลาที่ ตัวอย่างจะเป็นที่จะบอกว่า Hyperborea Mesolenellus เกิดขึ้นในช่วงปลาย Nevadella โซน