Speaking is one of the most importa

Speaking is one of the most important and essential skills that must be practiced to communicate orally. By speaking, people are able to know what kinds of situations the world. People who have ability in speaking will be better in sending and receiving information or message to another. Speaking is the process of building and sharing meaning through the uses of verbal and non verbal symbol in various contexts.
The mastery of speaking skill is a priority for many second and foreign language learners. Learners often evaluate their success in language learning of English on the basis how well their improvement on speaking the language. In genuine communication, speaking is purpose-driven or it can say that to communicate is to achieve a particular end, expressing a wish or desire to do something; negotiating or solving a particular problem; or maintaining social relationships and friends, etc. Therefore, it can say that speaking as a skill is playing significant role for the learners who studied English especially as a foreign language. Speaking skill is one of the language skills that are very essential to support further oral communication especially in English, but it is the most difficult skill to develop. The environment in Indonesia provides less support or exposure for the learners, because English

is not spoken in the community. Consequently, owing to minimal exposure to the target language and less contact with native speakers, adult EFL learners in general are relatively poor at spoken English, especially regarding fluency, control of idiomatic expressions, and understanding of cultural pragmatics. Few can achieve native like proficiency in oral communication.
According to Kayi (2006) speaking refers to the gap between linguistic expertise and teaching methodology. Linguistic expertise concerns with language structure and language content. Teaching speaking is not like listening, reading, and writing. It needs habit formation because it is a real communication and speaking is a productive skill so it needs practicing as often as possible.
Traditional classroom speaking practice often takes the form of drills in which one person asks a question and another gives an answer. The question and the answer are structured and predictable, and often there is only one correct, predetermined answer. The purpose of asking and answering the question is to demonstrate the ability to ask and answer the question.
In contrast, the purpose of real communication is to accomplish a task, such as conveying a telephone message, obtaining information, or expressing an opinion. In real communication, participants must manage uncertainty about what the other person will say. Authentic communication involves an information gap; each participant has information that the other does not have. In addition, to achieve their purpose, participants may have to clarify their meaning or ask for confirmation of their own understanding.
Foreign language learners learning to acquire the oral proficiency in the target language may have some problems, both internal and external. Internally, they may experience the feeling of anxiety. They may feel reluctant to use the target language as they may be afraid of making mistakes. They may have the feeling of discomfort using the target language as “it deprives them of their normal means of communication” (Nascente, 2001, p.18). Therefore, these matters
become the main tasks for English teachers, and in order to provide the guidance to the teaching speaking of English and moreover to develop competent speakers of English, the teachers of English should consider about the problems that may occur in the process of teaching and learning of English as a foreign language and also the activities that give students opportunities to practice language use more freely.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การพูดเป็นทักษะสำคัญ และจำเป็นที่ต้องฝึกฝนการสื่อสารรับประทานอย่างใดอย่างหนึ่ง ท่านจะไม่สามารถทราบชนิดของสถานการณ์โลก โดยการพูด คนที่มีความสามารถในการพูดจะดีกว่าในการส่ง และรับข้อมูลหรือข้อความอื่น การพูดเป็นกระบวนการสร้าง และแบ่งปันความหมายผ่านการใช้สัญลักษณ์ทางวาจาวาจา และไม่ใช่ในบริบทต่าง ๆเรียนรู้จากทักษะการพูดมีความสำคัญสำหรับผู้เรียนภาษาที่สอง และต่างประเทศจำนวนมาก ผู้เรียนมักจะประเมินความสำเร็จในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษตามหลักเกณฑ์วิธีที่ดีของพวกเขาปรับปรุงในการพูดภาษา ในการสื่อสารของแท้ พูดเป็นโจ๊ก หรือมันสามารถพูดสื่อสารจะบรรลุสุดเฉพาะที่ แสดงความปรารถนา หรือความปรารถนาที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง เจรจาต่อรองหรือการแก้ปัญหาเฉพาะ หรือรักษาความสัมพันธ์ทางสังคมและเพื่อน เป็นต้น ดังนั้น มันสามารถพูดได้ว่าพูดเป็นทักษะเป็นบทบาทสำคัญสำหรับผู้เรียนที่ศึกษาภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทักษะการพูดเป็นทักษะภาษาที่สำคัญมากเพื่อรองรับการพูดสื่อสารโดยเฉพาะภาษาอังกฤษ อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่มันเป็นทักษะที่ยากที่สุดในการพัฒนา สภาพแวดล้อมในอินโดนีเซียให้สนับสนุนหรือแสงน้อยเรียน เนื่องจากภาษาอังกฤษ ไม่พูดในชุมชน ดังนั้น เนื่องจากแสง ไปยังภาษาเป้าหมาย และ น้อยติดต่อกับเจ้าของภาษา EFL ผู้ใหญ่โดยทั่วไปจะค่อนข้างยากจนที่พูดภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความคล่องแคล่ว ควบคุมสำนวน และความเข้าใจของวัฒนธรรมวจนปฏิบัติศาสตร์ ไม่กี่สามารถบรรลุดั้งเดิมเช่นความสามารถในการพูดสื่อสารตาม Kayi (2006) พูดหมายถึงช่องว่างระหว่างความเชี่ยวชาญทางภาษาและวิธีสอน ความกังวลความเชี่ยวชาญทางภาษากับโครงสร้างภาษาและเนื้อหาภาษา การพูดการสอนไม่ได้เช่นการฟัง การอ่าน และเขียน มันต้องสร้างนิสัย เพราะมันเป็นการสื่อสารที่แท้จริง และการพูดเป็นทักษะที่มีประสิทธิภาพดังนั้นมันต้องฝึกบ่อยที่สุดแบบเรียนฝึกพูดมักจะใช้รูปแบบของการฝึกซ้อมซึ่งคนถามคำถาม และคำตอบให้อีก คำถามและคำตอบจะมีโครงสร้าง และการคาดการณ์ และมักจะมีเพียงหนึ่งที่ถูกต้อง คำตอบที่กำหนด วัตถุประสงค์ของการถาม และตอบคำถามจะแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการถาม และตอบคำถามตรงกันข้าม วัตถุประสงค์ของการสื่อสารที่แท้จริงคือการ ทำงาน เช่นการถ่ายทอดข้อความโทรศัพท์ การรับข้อมูล หรือแสดงความเห็น ในการสื่อสารจริง ผู้เข้าร่วมต้องจัดการความไม่แน่นอนเกี่ยวกับสิ่งที่บุคคลอื่นจะพูด การสื่อสารเกี่ยวข้องกับการข้อมูล gap ผู้เข้าร่วมมีข้อมูลที่อื่น ๆ ไม่มี นอกจากนี้ เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของพวกเขา ผู้เข้าร่วมอาจจะต้องชี้แจงความหมายของตน หรือขอให้ยืนยันความเข้าใจของตนเองเรียนภาษาต่างประเทศเรียนรู้การรับภาษาปากในภาษาเป้าหมายอาจมีปัญหาบางอย่าง ทั้งภายใน และภายนอก ภายใน พวกเขาอาจพบความรู้สึกของความวิตกกังวล พวกเขาอาจรู้สึกลังเลที่จะใช้ภาษาเป้าหมายพวกเขาอาจจะกลัวความผิดพลาด พวกเขาอาจมีความรู้สึกสบายในการใช้ภาษาเป้าหมายเป็น "มัน deprives พวกเขาของความปกติของการสื่อสาร" (นาสเซนเต 2001, p.18) ดังนั้น เรื่องเหล่านี้กลายเป็นงานหลัก สำหรับครูสอนภาษาอังกฤษ และ เพื่อให้คำแนะนำการสอนพูดภาษาอังกฤษ และนอกจากนี้ การพัฒนาลำโพงที่มีความสามารถภาษาอังกฤษ ครูภาษาอังกฤษควรพิจารณาเกี่ยวกับปัญหาที่อาจเกิดขึ้นในกระบวนการเรียนการสอน และการเรียนรู้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ และกิจกรรมที่ให้โอกาสนักเรียนฝึกภาษาใช้ได้อย่างอิสระมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พูดเป็นหนึ่งในทักษะที่สำคัญที่สุดและมีความจำเป็นที่จะต้องได้รับการฝึกฝนในการสื่อสารด้วยวาจา โดยการพูดคนมีความสามารถที่จะรู้ว่าสิ่งที่ชนิดของสถานการณ์โลก คนที่มีความสามารถในการพูดจะดีขึ้นในการส่งและรับข้อมูลหรือข้อความไปยังอีก พูดเป็นกระบวนการของอาคารและการแบ่งปันความหมายผ่านการใช้วาจาและไม่มีสัญลักษณ์ทางวาจาในบริบทต่างๆ.
การเรียนรู้ของทักษะการพูดคือสิ่งที่สำคัญสำหรับหลาย ๆ คนเรียนภาษาที่สองและต่างประเทศ ผู้เรียนมักจะประเมินความสำเร็จของพวกเขาในการเรียนรู้ภาษาภาษาอังกฤษบนพื้นฐานที่วิธีการที่ดีในการปรับปรุงของพวกเขาในการพูดภาษา ในการสื่อสารของแท้พูดมีจุดประสงค์ที่ขับเคลื่อนด้วยหรือสามารถพูดได้ว่าในการสื่อสารคือเพื่อให้บรรลุปลายโดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงความปรารถนาหรือความปรารถนาที่จะทำบางสิ่งบางอย่าง; การเจรจาต่อรองหรือการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง หรือรักษาความสัมพันธ์ทางสังคมและเพื่อน ฯลฯ ดังนั้นจึงสามารถพูดได้ว่าการพูดเป็นทักษะที่จะเล่นบทบาทสำคัญสำหรับผู้เรียนที่เรียนภาษาอังกฤษโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นภาษาต่างประเทศ การพูดทักษะการเป็นหนึ่งในทักษะภาษาที่มีความสำคัญมากที่จะสนับสนุนการสื่อสารด้วยวาจาต่อไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาษาอังกฤษ แต่มันเป็นทักษะที่ยากที่สุดในการพัฒนา สภาพแวดล้อมในอินโดนีเซียให้การสนับสนุนน้อยลงหรือการเปิดรับสำหรับผู้เรียนเพราะภาษาอังกฤษ

ไม่ได้พูดในที่ชุมชน ดังนั้นเนื่องจากการสัมผัสน้อยที่สุดเพื่อเป้าหมายของภาษาและการติดต่อน้อยกับเจ้าของภาษาผู้ใหญ่เรียนการสอนภาษาอังกฤษโดยทั่วไปค่อนข้างยากจนในการพูดภาษาอังกฤษโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับความคล่องแคล่วในการควบคุมของสำนวนและความเข้าใจในวัฒนธรรมที่เน้น ไม่กี่สามารถบรรลุพื้นเมืองเช่นความสามารถในการสื่อสารด้วยวาจา.
ตามที่ KAYI (2006) พูดหมายถึงช่องว่างระหว่างความเชี่ยวชาญทางภาษาและวิธีการสอน ความกังวลเกี่ยวกับความเชี่ยวชาญทางภาษาที่มีโครงสร้างภาษาและเนื้อหาภาษา การเรียนการสอนการพูดจะไม่ชอบการฟังการอ่านและการเขียน มันต้องก่อนิสัยเพราะมันเป็นความจริงและการสื่อสารการพูดเป็นทักษะที่มีประสิทธิภาพดังนั้นจึงต้องฝึกบ่อยเท่าที่เป็นไปได้.
สอนในชั้นเรียนการปฏิบัติพูดแบบดั้งเดิมมักจะใช้รูปแบบของการฝึกซ้อมในการที่คนคนหนึ่งถามคำถามและอีกให้คำตอบ คำถามและคำตอบที่มีโครงสร้างและคาดการณ์และมักจะมีเพียงคนเดียวที่ถูกต้องคำตอบที่กำหนดไว้ จุดประสงค์ของการถามและตอบคำถามคือการแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการถามและตอบคำถาม.
ในทางตรงกันข้ามวัตถุประสงค์ของการสื่อสารที่แท้จริงคือการทํางานเช่นการถ่ายทอดข้อความทางโทรศัพท์, การได้รับข้อมูลหรือแสดงความเห็น ในการสื่อสารที่แท้จริงเข้าร่วมจะต้องจัดการไม่แน่นอนเกี่ยวกับสิ่งที่คนอื่นจะบอกว่า การสื่อสารที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับช่องว่างสารสนเทศ ผู้เข้าร่วมแต่ละคนมีข้อมูลว่าอีกไม่ได้ นอกจากนี้เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของพวกเขาอาจจะมีผู้เข้าร่วมประชุมเพื่อชี้แจงความหมายของพวกเขาหรือขอคำยืนยันของความเข้าใจของตัวเอง.
เรียนภาษาต่างประเทศการเรียนรู้ที่จะได้รับความสามารถในช่องปากภาษาเป้าหมายอาจมีปัญหาบางอย่างทั้งภายในและภายนอก ภายในพวกเขาอาจจะได้สัมผัสกับความรู้สึกของความวิตกกังวล พวกเขาอาจจะรู้สึกลังเลที่จะใช้ภาษาเป้าหมายที่พวกเขาอาจจะกลัวการทำผิดพลาด พวกเขาอาจจะมีความรู้สึกของความรู้สึกไม่สบายโดยใช้ภาษาเป้าหมายเป็น "มันพวกเขา deprives ของวิธีการปกติของการสื่อสาร" (Nascente 2001, หน้า 18) ดังนั้นเรื่องเหล่านี้
กลายเป็นงานหลักสำหรับครูผู้สอนภาษาอังกฤษและเพื่อที่จะให้คำแนะนำในการพูดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษและยิ่งไปกว่านั้นการพัฒนาลำโพงอำนาจของอังกฤษ, ครูผู้สอนภาษาอังกฤษควรพิจารณาเกี่ยวกับปัญหาที่อาจเกิดขึ้นในกระบวนการของ การเรียนการสอนและการเรียนรู้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศและยังมีกิจกรรมที่ให้นักศึกษามีโอกาสในการฝึกการใช้ภาษาอย่างอิสระมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การพูดเป็นทักษะที่สำคัญและจำเป็นที่สุดที่ต้องฝึกการสื่อสารแลกเปลี่ยน ด้วยการพูด คนเราจะรู้ว่าสิ่งที่ชนิดของสถานการณ์โลก ผู้ที่มีความสามารถในการพูดจะดีขึ้นในการส่งและรับข้อมูลหรือข้อความอื่น การพูดเป็นกระบวนการของการสร้างและใช้ร่วมกันผ่านการใช้และความหมายของสัญลักษณ์ทางวาจาด้วยวาจาในบริบทต่างๆความสามารถของทักษะการพูดเป็นความสำคัญสำหรับหลายวินาที และต่างประเทศผู้เรียนภาษา ผู้เรียนมักจะประเมินความสำเร็จในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษบนพื้นฐานวิธีการที่ดีพวกเขาปรับปรุงการพูดภาษา ในการสื่อสารอย่างแท้จริง การพูดเพื่อขับเคลื่อนหรือมันสามารถพูดได้ว่าการสื่อสารคือบรรลุจบเฉพาะ แสดงความหวังหรือความปรารถนาที่จะทำบางสิ่ง ; การเจรจาต่อรองหรือการแก้ปัญหาเฉพาะ หรือการรักษาความสัมพันธ์ทางสังคมและเพื่อน ฯลฯ ดังนั้น จึงสามารถกล่าวได้ว่า การพูด เป็นทักษะการเล่นมีบทบาทสำคัญสำหรับผู้เรียนที่ เรียนภาษาอังกฤษโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นภาษาต่างประเทศ ทักษะการพูดเป็นทักษะทางภาษาที่มีความสําคัญมากที่จะสนับสนุนเพิ่มเติมทักษะการสื่อสาร โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ แต่เป็นทักษะที่ยากที่สุดที่จะพัฒนา สิ่งแวดล้อมในอินโดนีเซียให้น้อยลง หรือการสนับสนุนสำหรับผู้เรียน เพราะ ภาษาอังกฤษไม่ใช่พูดในที่ชุมชน จากนั้น เนื่องจากแสงน้อยที่สุด ภาษาเป้าหมาย และติดต่อน้อยกับเจ้าของภาษา ผู้เรียนภาษาอังกฤษในผู้ใหญ่ทั่วไปที่ค่อนข้างยากจน ที่พูดภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะเกี่ยวกับความสามารถ การควบคุมของสำนวนที่มีความหมาย และความเข้าใจของภาษาวัฒนธรรม น้อยสามารถบรรลุพื้นเมืองเช่นความสามารถในการสื่อสารในช่องปากตาม kayi ( 2006 ) การพูด หมายถึง ช่องว่างระหว่างความเชี่ยวชาญทางภาษา และวิธีการสอน ความเชี่ยวชาญทางภาษาที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับโครงสร้างทางภาษาและภาษา สอนการพูดไม่เหมือนการฟัง การอ่าน และการเขียน มันต้องสร้างนิสัยเพราะมันคือการสื่อสารที่แท้จริง และการพูดเป็นทักษะมีประสิทธิภาพ ดังนั้นมันต้องซ้อมบ่อยเท่าที่เป็นไปได้ฝึกการพูดชั้นเรียนแบบดั้งเดิมมักจะใช้รูปแบบของการฝึกซ้อม ซึ่งคนถามคำถามและให้คำตอบ คำถามและคำตอบที่มีโครงสร้างและคาดเดา และมักจะมีเพียงหนึ่งที่ถูกต้องไว้ตอบ วัตถุประสงค์ของการถาม และตอบคำถาม เพื่อแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการถาม และตอบคำถามในทางตรงกันข้ามจุดประสงค์ของการสื่อสารที่แท้จริงคือการบรรลุงาน เช่น การโทรศัพท์ ข้อความ การได้รับข้อมูล หรือแสดงความเห็น ในการสื่อสารได้จริง ผู้เข้าร่วมจะต้องจัดการกับความไม่แน่นอนเกี่ยวกับสิ่งที่คนอื่นจะพูด การสื่อสารที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับข้อมูลช่องว่าง ; ผู้เข้าร่วมแต่ละคนมีข้อมูลที่คนอื่นไม่มี นอกจากนี้ เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของพวกเขา ผู้เข้าร่วมจะต้องชี้แจงความหมายของตนเอง หรือถามเพื่อยืนยันความเข้าใจของตนเองต่างประเทศเรียนภาษาเรียนที่จะได้รับความสามารถในการพูดในภาษาเป้าหมายอาจจะมีปัญหา ทั้งภายในและภายนอก ภายใน พวกเขาอาจพบความรู้สึกของความวิตกกังวล พวกเขาอาจจะรู้สึกลังเลที่จะใช้ภาษาเป้าหมาย ตามที่พวกเขาอาจจะกลัวความผิดพลาด พวกเขาอาจจะมีความรู้สึกไม่สบายที่ใช้ภาษาเป้าหมายเป็น " มัน deprives ของตนหมายถึงปกติของการสื่อสาร " ( p.18 นา ซ็นเต , 2001 ) ดังนั้น เรื่องพวกนี้กลายเป็นภารกิจหลักสำหรับครูภาษาอังกฤษ และเพื่อให้คำแนะนำในการสอนการพูดภาษาอังกฤษ อีกทั้งเพื่อพัฒนาความสามารถของผู้พูด ภาษาอังกฤษ , ครูภาษาอังกฤษ ควรพิจารณาเกี่ยวกับปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นในกระบวนการของการเรียนการสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ และยังมีกิจกรรมที่ให้นักเรียนได้ โอกาสที่จะ ฝึกการใช้ภาษาได้อย่างอิสระมากขึ้น