Mr. Rochester looked at me. He did

Mr. Rochester looked at me. He did not smile. I am the governess, I replied.
Ah,yes. The governess, the man said. Help me,please.
The man stood up very slowly,and he put hit hand on my shoulder. He walker slowly towards his horse. I helped him. He pulled himself onto the horse.
Thank you. Now go home quickly,the man said. And he rode away.
I walked on to the village and I posted my letter. Then I returned to Thornfield Hall. Bright lights were shining in the big house. I went inside.
A big black-and-white dog walked towards me. It came from the ding-room. I had seen the dog before.
Whose dog is that? I asked a servant.
It's Mr. Rochester's dog, the servant replied. Mr. Rochester has come home. But he has hurt his foot. His horse fell on some ice.
I smiled. The owner of Thornfield Hall had returned! But I did not see Mr. Rochester again that day.
I saw Mr. Rochester the next day. He sent for me in the evening. The put on a clean dress. I brushed my hair care-fully.
Mr. Rochester was in the large sitting-room. He was sitting in a big chair. His right foot was on a small chair. Mrs. Fairfax and Adele were sitting with him.
This is Miss Eyre,sir, Mrs. Fairfax said.
Mr. Rochester looked at me. He did not smile.
Sit by the fire, Miss Eyre, he said. Where have you come from?
From Lowood School, I replied. I was there for eight years.
Eight years! Mr. Rochester said. That is a long time! Who are your parents?
I have no parents, sir, I answered. That are dead.
But where is your home, Miss Eyre? Mr. Rochester asked.
I have no home, sir. I have no family, I said.
Why did you come to Thornfield Hall? Mr. Rochester asked.
I wanted to leave Lowood, sir. I replied. I put an advertisement in a newspaper. Mrs. Fairfax replied to my advertisement.
Yes' I did, Mrs. Fairfax said. Miss Eyre is a good teacher, Mr. Rochester.
Mr.Rochester smiled for the first time.
You are very young , Miss Eyre, he said.
I am eighteen, sir, I replied.
Mr. Rochester smiled again. He did not ask me more questions.
After that evening, I did not see Mr. Rochester for a few days. Then, one night, he sent for me again.
Sit near me, Miss Eyre, he said. Mrs. Fairfax will talk to Adele.
I sat down quietly, but did not speak. The fire was very bright. I saw Mr. Rochester's face clearly. I saw his

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นายเชสเตอร์มองที่ฉัน ได้ไม่ยิ้ม ฉัน governess ที่ผมตอบอา ใช่ Governess ชายคนนั้นกล่าวว่า ช่วยฉัน โปรดชายคนนั้นลุกขึ้นยืนช้ามาก และเขาใส่มือตีบนไหล่ของฉัน วอล์คเกอร์เขาช้าต่อม้าของเขา ฉันช่วยเขา เขาดึงตัวเองลงบนม้าขอบคุณ ตอนนี้ กลับบ้านอย่างรวดเร็ว แต่ชายคนนั้น และเขากำลังไปฉันเดินไปหมู่บ้าน และลงจดหมายของฉัน จากนั้น ฉันกลับไป Thornfield ฮอลล์ แสงสว่างส่องแสงในบ้านใหญ่ ยิ้มอยู่ภายในสุนัขขาวใหญ่เดินเข้าไปหาผม มาจากห้องดิง ฉันได้เห็นสุนัขก่อนสุนัขว่า ถามคนใช้การมันเป็นสุนัขของนายเชสเตอร์ คนรับใช้ตอบ นายเชสเตอร์มาบ้าน แต่เขาได้เจ็บเท้าของเขา ม้าของเขาล้มบนน้ำแข็งบางฉันยิ้ม เจ้าของหอ Thornfield รับ แต่ฉันไม่เห็นนายเชสเตอร์อีกครั้งวันที่ผมเห็นนายเชสเตอร์ในวันถัดไป เขาส่งฉันในตอนเย็น ย้ายบนเครื่องแต่งกายที่สะอาด ผมทาสีผมดูแลเต็มนายเชสเตอร์ในห้องนั่งเล่นที่ใหญ่ขึ้น เขาได้นั่งเก้าอี้ใหญ่ เท้าขวาของเขาอยู่บนเก้าอี้เล็ก นางแฟร์แฟ็กซ์และ Adele นั่งกับเขาโดยนางสาวแอร์ ที่รัก นางแฟร์แฟ็กซ์กล่าวนายเชสเตอร์มองที่ฉัน ได้ไม่ยิ้มนั่ง โดยไฟ นางสาวแอร์ เขากล่าวว่า คุณมาจากไหนจากโรงเรียน Lowood ผมตอบ ผมมีปีแปดแปดปี นายเชสเตอร์กล่าว เป็นเวลานาน พ่อแม่คือใครแล้วไม่มีพ่อแม่ รัก ฉันตอบ ที่จะตายแต่บ้านของคุณ นางสาวแอร์ นายเชสเตอร์ถามฉันมีบ้านไม่มี รัก ครอบครัวไม่มี ฉันกล่าวทำไมไม่มาหอ Thornfield นายเชสเตอร์ถามอยากจะปล่อย Lowood รัก ผมตอบ ใส่ลงโฆษณาในหนังสือพิมพ์ นางแฟร์แฟกซ์ตอบกลับโฆษณาของฉันใช่ของค่ะ นางแฟร์แฟ็กซ์กล่าว แอร์มิสเป็นครูดี นายเชสเตอร์Mr.Rochester ยิ้มครั้งแรกคุณเป็นเด็กมาก นางสาวแอร์ ที่เขากล่าวว่าผมเอททีน รัก ผมตอบนายเชสเตอร์ยิ้มอีกครั้ง เขาก็ไม่ถามคำถามเพิ่มเติมหลังจากคืนนั้น ฉันไม่ได้เห็นนายเชสเตอร์กี่วัน แล้ว คืนหนึ่ง เขาส่งฉันอีกนั่งใกล้ฉัน นางสาวแอร์ เขากล่าวว่า นางแฟร์แฟ็กซ์จะพูดคุยกับ Adeleฉันนั่งลง แต่ไม่ได้พูด ไฟไม่สว่างมาก ฉันเห็นหน้านายเชสเตอร์อย่างชัดเจน ผมเห็นเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นายโรเชสเตอร์มองฉัน เขาไม่ได้ยิ้ม ฉันเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ผมตอบ
อ่าครับ พระพี่เลี้ยง เขากล่าวว่า ช่วยผมด้วย . . .
ผู้ชายยืนขึ้นอย่างช้าๆ เขาใส่ตี มือวางบนไหล่ของฉัน เขาเดินช้าต่อม้าของเขา ฉันช่วยเขา เขาดึงมือตัวเองลงบนม้า .
ขอบคุณค่ะ ตอนนี้กลับบ้านอย่างรวดเร็ว ชายพูด เขาขี่ออกไป .
ผมเดินต่อไปยังหมู่บ้านและฉันโพสต์จดหมายของฉันฉันจะกลับไป thornfield Hall แสงไฟถูกส่องในบ้านหลังใหญ่ ผมเดินเข้าไปข้างใน
ใหญ่ดำสุนัขเดินมาหาฉัน มันมาจากดิง ห้อง ผมเคยเห็นหมามาก่อน
สุนัขนั่นของใคร ? ฉันถามคนรับใช้ .
มันเป็นสุนัขรับใช้ คุณโรเชสเตอร์ , ตอบ นายโรเชสเตอร์ได้กลับบ้าน แต่เขาได้รับบาดเจ็บที่เท้าของเขา ม้าของเขาล้มลงบนน้ำแข็งบาง .
ผมยิ้มเจ้าของ thornfield ฮอลล์ได้กลับ ! แต่ฉันไม่เห็นคุณโรเชสเตอร์อีกวันนั้น .
ผมเห็นคุณโรเชสเตอร์ ในวันถัดไป เขาส่งฉันในตอนเย็น ที่ใส่สะอาด แต่งตัว ผมแปรงผมดูแลอย่างเต็มที่ .
คุณโรเชสเตอร์ในขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่น เขานั่งอยู่ในเก้าอี้ใหญ่ เท้าขวาของเขาบนเก้าอี้เล็ก ๆ คุณนายแฟร์แฟ็กซ์และอะเดลนั่งอยู่กับเค้า
นี่คือคุณแอร์ครับ คุณนายแฟร์พูด .
คุณโรเชสเตอร์ มองที่ฉัน เขาไม่ได้ยิ้ม
โดยไฟนั่งคิดถึงแอร์ , เขากล่าวว่า . คุณไปไหนมา ?
จากโรงเรียน lowood ผมตอบ ผมอยู่ที่นั่นสำหรับแปดปี .
8 ปี ! นายโรเชสเตอร์ กล่าว นั่นคือเวลานาน ! พ่อแม่อยู่ไหน
ผมไม่มีพ่อแม่ครับ ผมตอบ ที่ตายแล้ว .
แต่ที่บ้าน คิดถึงแอร์ ? นายโรเชสเตอร์ถาม .
ผมไม่กลับบ้านครับผมไม่มีครอบครัว ผมบอกให้
ทำไมคุณมา thornfield ฮอลล์ ? นายโรเชสเตอร์ถาม .
ผมจะไป lowood ครับ ผมตอบ ฉันลงโฆษณาในหนังสือพิมพ์ คุณนายแฟร์แฟ็กซ์ตอบกลับโฆษณาของฉัน .
ค่ะ ' ฉัน คุณนายแฟร์แฟ็กซ์ กล่าว คุณแอร์ เป็นครูที่ดี คุณโรเชสเตอร์ .
mr.rochester ยิ้มครั้งแรก
คุณหนุ่มมาก คุณแอร์ , เขากล่าวว่า .
ผม 18 ครับ ผมตอบ
คุณโรเชสเตอร์ยิ้มอีกครั้ง เขาไม่ได้ถามอะไรฉันอีก
หลังจากเย็นวันนั้น ฉันไม่เห็นคุณโรเชสเตอร์ ไม่กี่วัน แล้ว คืนวันหนึ่ง เขาส่งมาให้ผมอีก . . . .
นั่งใกล้ผม คุณแอร์ เขากล่าวว่า คุณนายแฟร์แฟ็กซ์จะคุยกับอเดล .
ผมนั่งลงอย่างเงียบๆ แต่ไม่ได้พูด ไฟสว่างมาก ผมเห็นหน้า คุณโรเชสเตอร์ อย่างชัดเจน ผมเห็นเขา