The main sectors that drive Cambodi

The main sectors that drive Cambodia’s economic growth are Agriculture (including Fisheries and
Forestry), Industry and Service. Each sector’s share of GDP is 28%, 28.6% and 38.3%, respectively
(NIS, 2008). The Strategic National Development Plan (SNDP) places the agricultural sector as the
central focus of Cambodian development for the next decade, and it is believed that agriculture sector
will be a major contributing factor to inclusive growth (CDRI, 2012). The agricultural sector
currently employs 59% of Cambodia’s total labor force (NIS, 2008).
The industry that generates the most money in Cambodia is Textile, Wearing Apparel and
Footwear (CDRI, 2007). However, the garments produced in Cambodia are created from raw materials
supplied from outside of Cambodia, including fabrics. The Royal Government of Cambodia
(RGC) believes that once the agricultural sector is developed, Cambodia can produce the raw materials
(the agro-industrials) to supply to industry, particularly cotton and rubber. Therefore, the
growth of agriculture will contribute to the growth of the industrial sector.
Paddy rice is the central livelihood of rural people. More than 50% of Cambodian workers are
employed in the agriculture sector, the majority of whom work in the cultivation and harvesting of
paddy rice. Cambodia’s 2008 general census (NIS, 2008) showed that more than 80% of Cambodians
live in rural area and are engaged in subsistence farming. Approximately 47% of them own less
than one hectare of land and have an average of five household members; more than one-fourth of
erd
Special Contribution on EFA and ESD Rsearch article
IJERD – International Journal of Environmental and Rural Development (2012) 3-2
ⒸISERD
29
all households in Cambodia are headed by females (NIS, 2009). The majority of paddy fields are
rain fed; therefore, the planting index of rice in Cambodia is around 1.2 per year (MoE, 2005).
Cambodia’s rice yield is low at around two tons per hectare compared to approximately three tons
per hectare in Vietnam and Thailand (Yu and Fan, 2011).
Agricultural activities in Cambodia are not sophisticated and require only low levels of skills
and training. Farmers have an average of seven years of education (NIS, 2009). With this level of
education, it is hard for agricultural experts to share knowledge and skills about how to use hightech
equipment to improve agricultural practices. Since many farmers are still using traditional
methods and tools to cultivate their land, Cambodian farmers are highly sensitive to environmental
changes, especially drought.
Frequently, Cambodia experiences floods, drought, windstorms, insect outbreaks, underground
water salinisation and seawater intrusion (MoE, 2005). Since the country is heavily dependent
on the agriculture sector, these natural hazards have severe effects on the livelihoods of the
80% of Cambodians who live in rural areas (MoE, 2005, NCDM, 2008, Geres-Cambodia, 2009,
MoE and UNDP Cambodia, 2011). On a national scale, flood and drought caused crises in three
consecutive years from 2000 to 2002. Flooding in 2000 was considered the most severe in four
decades and was followed by flooding of a similar intensity in 2001, while in 2002 both flood and
drought hit the country (Chan and Sarthi, 2002).
Due to the negative effects of natural calamities caused by climate change on the agricultural
industry, achievement of the Millennium Development Goals in Cambodia may be hindered, especially
the elimination of poverty and hunger. The United Nations World Food Program (WFP,
2003) identified provinces along the Mekong River as areas prone to flooding and flash flooding,
and found that more than 80% of famers are living in drought-prone areas in Cambodia. This is of
great concern as the irrigation scheme is very limited in Cambodia. Assessments from government
institutions show that flooding did similar damage to drought (Fig. 1) (MoE, 2006). The Economy
and Environment Program for Southeast Asia’s (EEPSEA) Framework to Assess Climate Change
Vulnerability demonstrated that Cambodia is highly vulnerable to climate change; not because of
exposure but because of its low adaptive capacity (Yusuf and Francisco, 2010).
Fig. 1 Flood and drought damages on rice fields in Cambodia 1982-2007
Source: Am, 2010
Shocks, including natural disasters, are regarded as the driving force that pushes vulnerable
people into extreme poverty, especially those who have few assets or savings (World Bank, 2006).
A case study by the Analyzing Development Issues (ADI) Team found that the severe floods and
drought in Cambodia that occurred in 2000/01 and 2004/05 contributed to crop failure and that
people exploited common pool resources (Ang et al., 2007). Droughts have impact when they occur
during the three stages of rice production activities: planting (June-July), growing (AugustSeptember)
and harvesting (October-November) period. At a national level, the National Adaptation
Programme of Action (NAPA) has been developed to mitigate the impact of climate change,
which includes a proposal for an irrigation scheme and a flood prevention dike (MoE, 2006). NAPA
states that the Agriculture and Water resource sectors are the highest priority in both short- and
long-term strategies.
IJERD – International Journal of Environmental and Rural Development (2012) 3-2
ⒸISERD
30
This paper investigates the impacts of climate change on farmers in the Kampong Speu (KPS)
province, specifically the dynamic impacts on households. It argues that the natural hazards faced
by households in this province are the major factors in preventing people from escaping poverty
and that integrated policy intervention is necessary to address climate change impacts.
METHODOLOGY
Vulnerability framework
Vulnerability is defined differently in different disciplines. In this study, we adopt the Intergovernmental
Panel on Climate Change’s (IPCC) definition: “The degree to which a system is susceptible
to, and unable to cope with, adverse effects of climate change, including climate variability
and extremes. Vulnerability is a function of the character, magnitude, and rate of climate change
and variation to which a system is exposed, its sensitivity, and its adaptive capacity” (McCarthy et
al., 2001, p. 995).
Exposure to environmental hazards, especially flood and drought, has been well studied in
many countries where agriculture is dominant. Methods employed to understand the nature of these
climate-induced disasters vary from author to author. Liverman’s (1990) study on vulnerability of
farmers to drought in Mexico, for example, suggests that using diverse quantitative data makes it
possible to identify the places and people who are prone to drought. National Committee for Disaster
Management (NCDM) (2003) identified where drought and flooding occurred through examining
the affected areas, rice dependency and food security based on rice production in Cambodia.
Vulnerability is conceptualized by many scholars (Adger, 2006, Eriksen and O'Brien, 2007,
Smit et al., 1996, Smith et al., 2000, Smit and Wandel, 2006). It can be best understood as an interaction
between exposure, sensitivity and adaptive capacity. At any point in time, the greater the
exposure (of people, agricultural systems and businesses), the higher the vulnerability. Vulnerability,
however, is reduced when the sensitivity of the system(s) is lower. Sensitivity decreases or increases
over time due to the adaptation measures taken following the disaster(s). If exposure and
sensitivity remain constant from household to household, adaptive capacity of individual households
will be highly associated with their vulnerabilities.
This study adopts the approach to measuring household economic vulnerability posited and
elaborated in Chaudhuri’s (2003) study of household vulnerability. Household vulnerability as expected
poverty is defined as the probability that households will move into poverty given certain
environmental shocks, current poverty status and household characteristics of respondents. While
poverty reflects the current state of deprivation, vulnerability reflects what a household’s future
prospects are (Elbers and Jan, 2003). Thus, a household’s consumption or income can be regressed
on household characteristics and shocks in order to obtain the estimated coefficients to be used for
further prediction of the household’s future poverty. In this regard, households with high predicted
poverty are considered vulnerable. Unlike Chaudhuri (2003), who analysed households’ monthly
per capita consumption expenditure, this study analyses households’ monthly income to measure
the household vulnerability index due to the lack of expenditure data.
Technically, the household vulnerability index is derived from the difference between the expected
log per capita income and the minimum log per capita income threshold, with households
having per capita incomes lower than the minimum per capita income defined as vulnerable (poor).
The expected log per capita income is estimated using the three-step feasible generalised least
squares (FGLS) method.
The predictors of log per capita income used in the analysis include: droughts in the past 12
years (dummy); windstorms in the past 12 years (dummy); floods in the past 12 years (dummy);
household size; level of education; possession of motored vehicle (dummy); access to credit
(dummy); presence of disabled persons in the households (dummy); and the dependency of livelihood
on agriculture (dummy).
IJERD – International Journal of Environmental and Rural Development (2012) 3-2
ⒸISERD
31
Survey design
The total land area of the KPS province is approximately 653,396 hectares divided into eight districts
and 87 communes. The household survey samples were selected from six communes in six
districts within two geographical areas: highland areas (two districts) and the lowland area (four
districts). Three natural disasters were considered: flash

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาคหลักที่ไดรฟ์เติบโตทางเศรษฐกิจของกัมพูชาคือ เกษตรกรรม (รวมประมง และป่าไม้), อุตสาหกรรมและบริการ แต่ละภาคส่วนแบ่งของ GDP เป็นการ 28%, 28.6% และ 38.3% ตามลำดับ(นิส 2008) ภาคการเกษตรเป็นสถานยุทธศาสตร์ชาติพัฒนาแผน (SNDP)โฟกัสกลางของกัมพูชาในทศวรรษถัดไป และเชื่อว่าภาคการเกษตรจะเป็นปัจจัยร่วมที่สำคัญการเจริญเติบโตรวม (CDRI, 2012) ภาคการเกษตรขณะนี้มี 59% ของกำลังแรงงานทั้งหมดของกัมพูชา (นิส 2008)อุตสาหกรรมที่สร้างเงินได้มากที่สุดในกัมพูชาคือ สิ่งทอ เครื่องแต่งกาย และรองเท้า (CDRI, 2007) อย่างไรก็ตาม สร้างเสื้อผ้าที่ผลิตในกัมพูชาจากวัตถุดิบมาจากนอกประเทศกัมพูชา รวมทั้งผ้า รัฐบาลของประเทศกัมพูชา(RGC) เชื่อว่า เมื่อพัฒนาภาคการเกษตร กัมพูชาสามารถผลิตวัตถุดิบวัสดุ(เกษตร-industrials) เพื่อจ่ายให้กับอุตสาหกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ้าฝ้ายและยาง ดังนั้น การเจริญเติบโตของการเกษตรจะสนับสนุนการเจริญเติบโตของภาคอุตสาหกรรมแพดดี้ไรซ์กลางดำรงชีวิตของคนชนบทได้ มากกว่า 50% ของแรงงานกัมพูชาจ้างงานในภาคเกษตร ส่วนใหญ่ของผู้ที่ทำงานในการเพาะปลูกและเก็บเกี่ยวนาข้าว ของกัมพูชา 2008 ทั่วบ้าน (นิส 2008) พบว่ากว่า 80% ของชาวกัมพูชาอาศัยอยู่ในชนบท และร่วมในการเลี้ยงชีพ ประมาณ 47% ของพวกเขาเป็นเจ้าของน้อยกว่า hectare หนึ่งของแผ่นดิน และมีค่าเฉลี่ยของสมาชิกในครัวเรือน 5 มากกว่าหนึ่งส่วนสี่ของerdส่วนพิเศษในบทความของ EFA และ ESD RsearchIJERD – สมุดนานาชาติของการพัฒนาชนบท และสิ่งแวดล้อม (2012) 3-2ⒸISERD29ครัวเรือนทั้งหมดในกัมพูชามุ่งหน้าฉัน (นิส 2009) ส่วนใหญ่ของฝนเลี้ยง ดังนั้น ดัชนีการปลูกข้าวในกัมพูชาคือ ประมาณ 1.2 ต่อปี (หมอ 2005)ผลผลิตข้าวของกัมพูชาอยู่ในระดับต่ำที่ประมาณ 2 ตันต่อ hectare เมื่อเทียบกับประมาณ 3 ตันต่อ hectare ในเวียดนามและไทย (ยูและพัดลม 2011)กิจกรรมทางการเกษตรในประเทศกัมพูชาไม่มีความซับซ้อน และต้องการทักษะเฉพาะต่ำระดับและฝึกอบรม เกษตรกรได้โดยเฉลี่ย 7 ปีการศึกษา (นิส 2009) ด้วยนี้การศึกษา มันเป็นความยากสำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านการเกษตรเพื่อแบ่งปันความรู้และทักษะเกี่ยวกับวิธีการใช้ hightechอุปกรณ์เพื่อปรับปรุงแนวทางปฏิบัติทางการเกษตร เนื่องจากเกษตรกรจำนวนมากยังคงใช้แบบดั้งเดิมวิธีการและเครื่องมือในการเพาะปลูกที่ดิน เกษตรกรกัมพูชามีสูงความไวต่อสิ่งแวดล้อมเปลี่ยนแปลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งภัยแล้งบ่อย กัมพูชาประสบน้ำท่วม ภัยแล้ง windstorms แมลง ระบาด ใต้ดินน้ำ salinisation และทะเลบุกรุก (หมอ 2005) เนื่องจากประเทศมีมากขึ้นในภาคการเกษตร ภัยธรรมชาติเหล่านี้มีผลรุนแรงในวิถีชีวิตของการ80% ของชาวกัมพูชาที่อาศัยอยู่ในชนบท (หมอ ปี 2005, NCDM, 2008, Geres-กัมพูชา ปี 2009หมอทาง UNDP กัมพูชา 2011) ในระดับชาติ น้ำท่วมและภัยแล้งทำให้เกิดวิกฤตใน 3ปีติดต่อกันจาก 2000 ถึง 2002 น้ำท่วมในปี 2000 ถือเป็นรุนแรงที่สุดในสี่ทศวรรษที่ผ่านมา และด้วยน้ำท่วมความรุนแรงเหมือนในปีค.ศ. 2001 ในขณะที่ในปี 2002 ทั้งน้ำท่วม และภัยแล้งตีประเทศ (จันทร์และ Sarthi, 2002)เนื่องจากการกระทบของ calamities ธรรมชาติที่เกิดจากสภาพภูมิอากาศที่เปลี่ยนแปลงในการเกษตรอุตสาหกรรม ความสำเร็จของเป้าหมายการพัฒนามิลเลนเนียมในกัมพูชาอาจเป็นผู้ที่ขัดขวาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการขจัดความยากจนและความหิว โปรแกรมอาหารโลกของสหประชาชาติ (WFP2003) ระบุจังหวัดริมแม่น้ำโขงเป็นพื้นที่เสี่ยงน้ำท่วมและอุทกภัยแฟลชและพบว่า กว่า 80% ของ famers อาศัยอยู่ในพื้นที่เสี่ยงภัยแล้งในประเทศกัมพูชา นี้เป็นความดีที่เกี่ยวข้องกับชลประทานมีจำกัดมากในกัมพูชา ประเมินผลจากรัฐบาลสถาบันแสดงว่า น้ำท่วมทำความเสียหายคล้ายกับภัยแล้ง (Fig. 1) (หมอ 2006) เศรษฐกิจโปรแกรมสภาพแวดล้อมในเอเชียตะวันออกเฉียงของ (EEPSEA) และกรอบการประเมินการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศความเสี่ยงแสดงว่ากัมพูชาสูงเสี่ยงต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ไม่เนื่องจากของแสงแต่เนื่อง จากความต่ำปรับกำลังการผลิต (ยูซุฟและ Francisco, 2010)Fig. 1 น้ำท่วมและภัยแล้งความเสียหายในนาข้าวในกัมพูชา 1982-2007ที่มา: อัม 2010ถือเป็นแรงขับที่ผลักดันเสี่ยงโช้ค รวมถึงภัยธรรมชาติคนในความยากจนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีสินทรัพย์น้อยหรือออมทรัพย์ (ธนาคารโลก 2006)กรณีศึกษา โดยทีมงานวิเคราะห์พัฒนาปัญหา (อาดิ) พบว่าน้ำท่วมอย่างรุนแรง และภัยแล้งในประเทศกัมพูชาที่เกิดขึ้นในปี 2004/05 และ 2000/01 ส่วนตัดความล้มเหลวและที่คนสามารถทรัพยากรทั่วไป (อ่างทอง et al., 2007) Droughts มีผลกระทบเกิดขึ้นในระหว่างสามขั้นตอนของกิจกรรมการผลิตข้าว: ปลูก (เดือนมิถุนายนกรกฎาคม) การเติบโต (AugustSeptember)และเก็บเกี่ยวระยะเวลา (เดือนตุลาคมพฤศจิกายน) ในระดับชาติ ปรับตัวแห่งชาติได้รับการพัฒนาหลักสูตรของการกระทำ (แน) เพื่อบรรเทาผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศซึ่งรวมถึงข้อเสนอโครงร่างการชลประทานและเขื่อนหลี่ป้องกันน้ำท่วม (หมอ 2006) แนปาระบุว่า ภาคทรัพยากรน้ำและการเกษตรมีความสำคัญสูงสุดในทั้งระยะสั้น และกลยุทธ์ระยะยาว IJERD – สมุดนานาชาติของการพัฒนาชนบท และสิ่งแวดล้อม (2012) 3-2ⒸISERD30กระดาษนี้ตรวจสอบผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในเกษตรกรในกำปงสปือกำปอง (KPS)จังหวัด แบบไดนามิกโดยเฉพาะผลกระทบต่อครัวเรือน จนที่ ประสบภัยธรรมชาติโดยครัวเรือนในจังหวัดนี้เป็นปัจจัยที่สำคัญในการป้องกันไม่ให้คนหลบหนีความยากจนและว่าการแทรกแซงนโยบายรวมต้องอยู่สภาพภูมิอากาศเปลี่ยนแปลงผลกระทบวิธีการที่กรอบช่องโหว่ช่องโหว่ถูกกำหนดแตกต่างกันในสาขาวิชาต่าง ๆ ในการศึกษานี้ เรานำมาใช้ Intergovernmentalแผงในสภาพของ (IPCC) คำจำกัดความ: "ระดับที่ระบบจะไวต่อและสามารถรับมือกับ กระทบของสภาพภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง รวมถึงสำหรับความผันผวนของสภาพภูมิอากาศและที่สุด ความเสี่ยงเป็นฟังก์ชันของอักขระ ขนาด และอัตราการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและเปลี่ยนแปลงเพื่อ ที่ระบบจะถูกเปิดเผย ความไวของ และกำลังการผลิตที่เหมาะสม " (McCarthy ร้อยเอ็ดal., 2001, p. 995)สัมผัสกับสิ่งแวดล้อมอันตราย น้ำท่วมและภัยแล้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งได้รับการศึกษาดีในหลายประเทศที่การเกษตรเป็นหลัก วิธีการจะเข้าใจธรรมชาติเหล่านี้ภัยที่เกิดจากสภาพภูมิอากาศแตกต่างจากผู้เขียนเขียน ศึกษาของ Liverman (1990) ความเสี่ยงของเกษตรกรกับภัยแล้งในประเทศเม็กซิโก ตัวอย่าง แนะนำที่ ใช้ข้อมูลเชิงปริมาณที่หลากหลายให้สามารถระบุสถานและผู้ที่มีแนวโน้มที่ภัยแล้ง คณะกรรมการภัยพิบัติแห่งชาติการจัดการ (NCDM) (2003) ระบุที่เกิดภัยแล้งและน้ำท่วมผ่านการตรวจสอบพื้นที่ได้รับผลกระทบ ข้าวอ้างอิงและความปลอดภัยอาหารที่ใช้ในการผลิตข้าวในประเทศกัมพูชาช่องโหว่เป็น conceptualized โดยนักวิชาการ (Adger ปี 2006, Eriksen และโอไบรอัน 2007Smit et al., 1996, Smith et al., 2000, Smit และ Wandel, 2006) มันสามารถเป็นส่วนเข้าใจว่าเป็นการโต้ตอบระหว่างการเปิดรับแสง ความไว และกำลังที่เหมาะสม ตลอดเวลา ยิ่งการเปิดเผย (คน ระบบเกษตร และธุรกิจ) เสี่ยงสูง ช่องโหว่อย่างไรก็ตาม จะลดลงเมื่อระดับความลับของ system(s) ต่ำกว่า ความไวลดลงหรือเพิ่มขึ้นช่วงเวลาเนื่องจากการปรับมาตรการดำเนินการดังต่อไปนี้ disaster(s) ถ้าเปิดรับแสง และความไวคงจากครัวเรือนการผลิตในครัวเรือน ปรับให้เหมาะสมของแต่ละครัวเรือนจะเชื่อมโยงกับปัญหาของพวกเขาสูงวิธีการวัดปัญหาเศรษฐกิจในครัวเรือน posited adopts ศึกษา และelaborated ของ Chaudhuri ช่องโหว่ในครัวเรือน (2003) ศึกษาใน ช่องโหว่ในครัวเรือนตามที่คาดหวังความยากจนถูกกำหนดให้เป็นความน่าเป็นที่ครอบครัวจะย้ายเข้าไปในความยากจนให้บางแรงกระแทกด้านสิ่งแวดล้อม สภาพความยากจน และลักษณะครัวเรือนของผู้ตอบ ในขณะที่ความยากจนสะท้อนให้เห็นถึงสถานะปัจจุบันของมา ช่องโหว่สะท้อนอะไรในครัวเรือนในอนาคตแนวโน้มจะ (Elbers และมกราคม 2003) ดังนั้น การใช้หรือรายได้ของครัวเรือนสามารถเป็น regressedลักษณะครัวเรือนและแรงกระแทกเพื่อให้ได้ค่าสัมประสิทธิ์โดยประมาณที่จะใช้สำหรับต่อไปทายผลของความยากจนในอนาคตของครัวเรือน ในการนี้ การคาดการณ์ของครัวเรือนที่ มีสูงความยากจนกำลังเสี่ยง ต่างจาก Chaudhuri (2003), ที่ analysed ของครัวเรือนต่อเดือนต่อเศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึงใช้จ่าย ศึกษาวิเคราะห์รายได้ต่อเดือนของครัวเรือนในการวัดดัชนีช่องโหว่ในครัวเรือนเนื่องจากขาดข้อมูลรายจ่ายเทคนิค มีช่องโหว่ที่ครัวเรือนดัชนีมาจากความแตกต่างระหว่างการคาดบันทึกรายได้ต่อหัวและล็อกน้อยที่สุดต่อเศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึงรายได้จำกัด มีครัวเรือนเศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึงมีรายได้ต่ำกว่ารายได้ต่อหัวต่ำสุดกำหนดเป็นเสี่ยง (คนจน)ประเมินบันทึกคาดต่อรายได้เศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึงใช้น้อย generalised เป็นไปได้ 3 ขั้นตอนสี่เหลี่ยม (FGLS) วิธีการPredictors ของล็อกต่อรายได้เศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึงใช้ในการวิเคราะห์รวม: droughts ในอดีต 12ปี (หุ่น); windstorms ผ่านมา 12 ปี (หุ่น); สถานการณ์น้ำท่วมผ่านมา 12 ปี (หุ่น);ขนาดครัวเรือน ระดับการศึกษา ครอบครองรถ motored (หุ่น); เข้าถึงสินเชื่อ(หุ่น); ของคนพิการในครอบครัว (หุ่น); และเชื่อมโยงกันของการดำรงชีวิตในเกษตร (หุ่น) IJERD – สมุดนานาชาติของการพัฒนาชนบท และสิ่งแวดล้อม (2012) 3-2ⒸISERD31สำรวจออกแบบประมาณ 653,396 เฮคเตอร์แบ่งออกเป็น 8 อำเภอมีพื้นที่ทั้งหมดของจังหวัด KPSและเทศบาลใน 87 เลือกตัวอย่างแบบสำรวจครัวเรือนจากเทศบาลใน 6 ใน 6เขตภายในสองพื้นที่ทางภูมิศาสตร์: พื้นที่ราบสูง (เขต 2) และพื้นที่ราบ (4เขต) ภัยธรรมชาติสามได้ถือ: แฟลช

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาคหลักที่ผลักดันการเติบโตทางเศรษฐกิจของกัมพูชาเป็นเกษตร
(รวมถึงการประมงและป่าไม้) อุตสาหกรรมและบริการ หุ้นภาคแต่ละของ GDP เป็น 28%, 28.6% และ 38.3% ตามลำดับ
(NIS 2008) แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาประเทศ (SNDP)
สถานที่ภาคเกษตรเป็นศูนย์กลางของการพัฒนากัมพูชาสำหรับทศวรรษหน้าและเป็นที่เชื่อกันว่าภาคเกษตรจะเป็นปัจจัยที่เอื้อต่อการเจริญเติบโตที่สำคัญในการรวม
(CDRI 2012) ภาคเกษตรปัจจุบันมีพนักงาน 59% ของกำลังแรงงานรวมของกัมพูชา (NIS 2008). อุตสาหกรรมที่สร้างรายได้มากที่สุดในประเทศกัมพูชาคือสิ่งทอเครื่องแต่งกายและรองเท้า (CDRI 2007) แต่เสื้อผ้าที่ผลิตในประเทศกัมพูชาจะถูกสร้างขึ้นจากวัตถุดิบที่จัดมาจากด้านนอกของกัมพูชารวมถึงเนื้อผ้า รัฐบาลกัมพูชา(RGC) เชื่อว่าเมื่อภาคการเกษตรมีการพัฒนากัมพูชาสามารถผลิตวัตถุดิบ(คนอุตสาหกรรมเกษตร) ในการจัดหาให้กับอุตสาหกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งผ้าฝ้ายและยาง ดังนั้นการเจริญเติบโตของภาคเกษตรจะส่งผลให้การเจริญเติบโตของภาคอุตสาหกรรม. ข้าวเป็นข้าวกลางของการทำมาหากินของผู้คนในชนบท กว่า 50% ของแรงงานกัมพูชามีการจ้างงานในภาคเกษตรส่วนใหญ่ของผู้ที่ทำงานในการเพาะปลูกและการเก็บเกี่ยวของข้าว กัมพูชา 2008 การสำรวจสำมะโนประชากรทั่วไป (NIS 2008) พบว่ากว่า 80% ของชาวกัมพูชาที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทและมีส่วนร่วมในการดำรงชีวิตการเกษตร ประมาณ 47% ของพวกเขาเป็นเจ้าของน้อยกว่าหนึ่งเฮกตาร์ของที่ดินและมีค่าเฉลี่ยของห้าสมาชิกครัวเรือน; กว่าหนึ่งในสี่ของERD สมทบพิเศษเกี่ยวกับการศึกษาเพื่อปวงชนและ ESD Rsearch บทความIJERD - วารสารนานาชาติของสิ่งแวดล้อมและการพัฒนาชนบท (2012) 3-2 ⒸISERD 29 ครัวเรือนทั้งหมดในกัมพูชาจะนำโดยหญิง (NIS 2009) ส่วนใหญ่ของนาข้าวที่มีฝนเลี้ยง; ดังนั้นดัชนีการปลูกข้าวในประเทศกัมพูชาอยู่ที่ประมาณ 1.2 ต่อปี (กระทรวงศึกษาธิการ, 2005). ผลผลิตข้าวกัมพูชาอยู่ในระดับต่ำที่ประมาณสองตันต่อเฮกตาร์เมื่อเทียบกับประมาณสามตันต่อเฮกตาร์ในประเทศเวียดนามและประเทศไทย (Yu และพัดลม, 2011) กิจกรรมการเกษตรในประเทศกัมพูชาไม่ได้มีความซับซ้อนและต้องอยู่ในระดับต่ำเพียงทักษะและการฝึกอบรม เกษตรกรมีค่าเฉลี่ยเจ็ดปีของการศึกษา (NIS 2009) ที่มีระดับของการศึกษาก็เป็นเรื่องยากสำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านการเกษตรเพื่อแบ่งปันความรู้และทักษะเกี่ยวกับวิธีการใช้ไฮเทคอุปกรณ์ในการปรับปรุงการปฏิบัติทางการเกษตร เนื่องจากเกษตรกรจำนวนมากยังคงใช้แบบดั้งเดิมวิธีการและเครื่องมือที่จะปลูกฝังที่ดินของพวกเขาเกษตรกรกัมพูชาเป็นอย่างสูงที่มีความไวต่อสิ่งแวดล้อมการเปลี่ยนแปลงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฤดูแล้ง. ที่พบบ่อย, ประสบการณ์กัมพูชาน้ำท่วมภัยแล้งพายุระบาดแมลงใต้ดินsalinisation น้ำและการบุกรุกน้ำทะเล (กระทรวงศึกษาธิการ 2005 ) เนื่องจากประเทศที่มีมากขึ้นในภาคเกษตรเหล่านี้ภัยธรรมชาติมีผลกระทบอย่างรุนแรงต่อการดำรงชีวิตของ80% ของชาวกัมพูชาที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบท (กระทรวงศึกษาธิการ 2005 NCDM 2008 Geres-กัมพูชาปี 2009 กระทรวงศึกษาธิการและ UNDP กัมพูชา 2011) ในระดับชาติน้ำท่วมและความแห้งแล้งที่เกิดวิกฤตในสามปีติดต่อกันจากปี 2000 ถึงปี 2002 น้ำท่วมในปี 2000 ได้รับการยอมรับมากที่สุดอย่างรุนแรงในสี่ทศวรรษที่ผ่านมาและตามมาด้วยน้ำท่วมรุนแรงที่คล้ายกันในปี2001 ขณะที่ในปี 2002 ทั้งน้ำท่วมและภัยแล้งตีประเทศ (จันและ Sarthi, 2002). เนื่องจากผลกระทบของภัยพิบัติทางธรรมชาติที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในภาคเกษตรอุตสาหกรรมความสำเร็จของเป้าหมายการพัฒนาสหัสวรรษในประเทศกัมพูชาอาจถูกขัดขวางโดยเฉพาะอย่างยิ่งการกำจัดความยากจนและความหิวโหย สหประชาชาติโครงการอาหารโลก (WFP, 2003) ระบุจังหวัดริมแม่น้ำโขงเป็นพื้นที่น้ำท่วมและน้ำท่วมแฟลชและพบว่ากว่า80% ของเกษตรกรที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ภัยแล้งได้ง่ายในประเทศกัมพูชา นี้เป็นความกังวลมากเป็นโครงการชลประทานจะถูก จำกัด มากในประเทศกัมพูชา การประเมินผลจากภาครัฐสถาบันการศึกษาแสดงให้เห็นว่าน้ำท่วมได้สร้างความเสียหายคล้ายกับภัยแล้ง (รูปที่ 1). (กระทรวงศึกษาธิการ, 2006) เศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อมสำหรับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (EEPSEA) แม่บทเพื่อประเมินการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศช่องโหว่แสดงให้เห็นว่ากัมพูชาเป็นอย่างสูงที่เสี่ยงต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ไม่ใช่เพราะการสัมผัส แต่เป็นเพราะการปรับตัวของกำลังการผลิตที่ต่ำ (ยูซุฟและฟรานซิส 2010). รูป 1 น้ำท่วมและความเสียหายจากภัยแล้งในนาข้าวในประเทศกัมพูชา 1982-2007 ที่มา: Am 2010 Shocks รวมทั้งภัยพิบัติทางธรรมชาติได้รับการยกย่องเป็นแรงผลักดันที่ผลักดันความเสี่ยงที่คนในความยากจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีสินทรัพย์น้อยหรือเงินฝากออมทรัพย์(เวิลด์แบงก์ 2006). กรณีศึกษาโดยการวิเคราะห์ปัญหาการพัฒนา (ADI) ทีมพบว่าน้ำท่วมที่รุนแรงและภัยแล้งในประเทศกัมพูชาที่เกิดขึ้นใน2000/01 และ 2004/05 ส่วนร่วมกับความล้มเหลวในการเพาะปลูกและคนที่ใช้ประโยชน์ทรัพยากรน้ำร่วมกัน(อ่างทอง et al, 2007) ภัยแล้งมีผลกระทบเมื่อพวกเขาเกิดขึ้นในช่วงสามขั้นตอนของกิจกรรมการผลิตข้าว: การเพาะปลูก (เดือนมิถุนายนถึงกรกฎาคม) เพิ่มขึ้น (AugustSeptember) และการเก็บเกี่ยว (ตุลาคมพฤศจิกายน) ระยะเวลา ในระดับชาติ, การปรับตัวแห่งชาติแผนปฏิบัติการ(NAPA) ได้รับการพัฒนาขึ้นเพื่อลดผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศซึ่งรวมถึงข้อเสนอสำหรับโครงการชลประทานและเขื่อนป้องกันน้ำท่วม(กระทรวงศึกษาธิการ, 2006) NAPA ระบุว่าภาคเกษตรและทรัพยากรน้ำที่มีความสำคัญสูงสุดทั้งในระยะสั้นและกลยุทธ์ในระยะยาว. IJERD - วารสารนานาชาติของสิ่งแวดล้อมและการพัฒนาชนบท (2012) 3-2 ⒸISERD 30 กระดาษนี้ศึกษาผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศบน เกษตรกรในกำปงสปือ (KPS) จังหวัดโดยเฉพาะผลกระทบแบบไดนามิกในครัวเรือน มันระบุว่าภัยธรรมชาติที่ต้องเผชิญโดยผู้ประกอบการในจังหวัดนี้เป็นปัจจัยที่สำคัญในการป้องกันไม่ให้คนจากการหลบหนีความยากจนและการแทรกแซงนโยบายบูรณาการที่มีความจำเป็นเพื่อแก้ไขผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ. ระเบียบวิธีกรอบช่องโหว่ช่องโหว่ที่ถูกกำหนดให้แตกต่างกันในสาขาวิชาที่แตกต่างกัน ในการศึกษาครั้งนี้เรานำมาใช้ระหว่างรัฐบาลแผงเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของ (IPCC) ความหมาย: "ระดับที่ระบบมีความอ่อนไหวต่อไปและไม่สามารถที่จะรับมือกับผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศรวมทั้งความแปรปรวนของสภาพภูมิอากาศและสุดขั้ว ช่องโหว่เป็นฟังก์ชั่นของตัวละครที่มีขนาดและอัตราการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและการเปลี่ยนแปลงที่ระบบจะสัมผัสความไวและความสามารถในการปรับตัวของมัน "(แมคคาร์ et al., 2001, น. 995). การสัมผัสกับอันตรายต่อสิ่งแวดล้อม, โดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำท่วมและภัยแล้งได้รับการศึกษาดีในหลายประเทศที่ทำการเกษตรเป็นที่โดดเด่น วิธีการที่ใช้ในการเข้าใจธรรมชาติของเหล่านี้ภัยพิบัติทางสภาพภูมิอากาศที่เกิดขึ้นแตกต่างจากผู้เขียนในการเขียน Liverman ของ (1990) การศึกษาเกี่ยวกับความเปราะบางของเกษตรกรภัยแล้งในเม็กซิโกเช่นแสดงให้เห็นว่าการใช้ข้อมูลเชิงปริมาณที่มีความหลากหลายทำให้มันเป็นไปได้ที่จะระบุสถานที่และผู้คนที่มีแนวโน้มที่จะแล้ง คณะกรรมการแห่งชาติเพื่อรับมือกับภัยพิบัติการจัดการ (NCDM) (2003) ระบุที่ภัยแล้งและน้ำท่วมที่เกิดขึ้นผ่านการตรวจสอบพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบการพึ่งพาข้าวและความมั่นคงด้านอาหารขึ้นอยู่กับการผลิตข้าวในประเทศกัมพูชา. ช่องโหว่เป็นแนวความคิดจากนักวิชาการหลายคน (Adger 2006 อีริกสันและ O ' ไบรอัน, 2007 Smit et al., 1996 สมิ ธ et al., 2000 Smit และ Wandel 2006) มันสามารถเข้าใจได้ดีที่สุดเป็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างการเปิดรับความไวและความสามารถในการปรับตัว ที่จุดในเวลาใด ๆ มากขึ้นการสัมผัส(จากคนระบบการเกษตรและธุรกิจ) ที่สูงกว่าช่องโหว่ ช่องโหว่แต่จะลดลงเมื่อความไวของระบบ (s) จะต่ำกว่า ความไวลดลงหรือเพิ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปอันเนื่องมาจากมาตรการปรับตัวที่นำมาต่อไปนี้ภัยพิบัติ (s) หากการเปิดรับและความไวแสงคงที่จากการใช้ในครัวเรือนที่ใช้ในครัวเรือน, ความสามารถในการปรับตัวของผู้ประกอบการแต่ละรายจะเกี่ยวข้องอย่างมากกับช่องโหว่ของพวกเขา. การศึกษาครั้งนี้ adopts วิธีการวัดความเปราะบางทางเศรษฐกิจครัวเรือน posited และเนื้อหาในChaudhuri ของ (2003) การศึกษาของช่องโหว่ในครัวเรือน ช่องโหว่ตามที่คาดไว้ใช้ในครัวเรือนยากจนถูกกำหนดให้เป็นโอกาสที่ผู้ประกอบการจะย้ายเข้าไปอยู่ในความยากจนได้รับบางอย่างกระแทกสิ่งแวดล้อมสถานะความยากจนในปัจจุบันและในลักษณะที่ใช้ในครัวเรือนของผู้ตอบแบบสอบถาม ในขณะที่ความยากจนสะท้อนให้เห็นถึงสถานะปัจจุบันของการกีดกันช่องโหว่สะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่ใช้ในครัวเรือนในอนาคตของกลุ่มเป้าหมายที่มี(Elbers และ ม.ค. 2003) ดังนั้นการบริโภคในครัวเรือนหรือรายได้สามารถถดถอยในลักษณะครัวเรือนและแรงกระแทกเพื่อให้ได้ค่าสัมประสิทธิ์โดยประมาณที่จะใช้สำหรับการคาดการณ์ต่อไปในอนาคตของความยากจนของครัวเรือน ในการนี้ผู้ประกอบการที่มีการคาดการณ์สูงความยากจนได้รับการพิจารณาความเสี่ยง ซึ่งแตกต่างจาก Chaudhuri (2003) ที่วิเคราะห์ครัวเรือนรายเดือนต่อหัวค่าใช้จ่ายในการบริโภคการศึกษาครั้งนี้วิเคราะห์ครัวเรือนรายได้ต่อเดือนในการวัดดัชนีช่องโหว่ในครัวเรือนเนื่องจากการขาดข้อมูลค่าใช้จ่าย. เทคนิคดัชนีช่องโหว่ของใช้ในครัวเรือนที่ได้มาจากความแตกต่างระหว่าง คาดว่าจะเข้าสู่ระบบรายได้ต่อหัวและบันทึกขั้นต่ำต่อเกณฑ์รายได้ประชากรที่มีผู้ประกอบการที่มีรายได้ต่อหัวต่ำกว่าขั้นต่ำของรายได้ต่อหัวที่กำหนดไว้เป็นความเสี่ยง(แย่). ล็อกคาดว่ารายได้ต่อหัวอยู่ที่ประมาณโดยใช้สามขั้นตอนเป็นไปได้ทั่วไปอย่างน้อย. สี่เหลี่ยม (FGLS) วิธีการพยากรณ์ของบันทึกรายได้ต่อหัวใช้ในการวิเคราะห์ได้แก่ ภัยแล้งในรอบ 12 ปีที่ผ่านมา (หุ่น); พายุในรอบ 12 ปีที่ผ่านมา (หุ่น); น้ำท่วมที่ผ่านมา 12 ปี (จำลอง) ขนาดครัวเรือน; ระดับการศึกษา; ครอบครองรถขับ (จำลอง); การเข้าถึงสินเชื่อ(จำลอง); การปรากฏตัวของคนพิการในครัวเรือน (จำลอง); และการพึ่งพาของการดำรงชีวิตกับการเกษตร (จำลอง). IJERD - วารสารนานาชาติของสิ่งแวดล้อมและการพัฒนาชนบท (2012) 3-2 ⒸISERD 31 สำรวจออกแบบพื้นที่ทั้งหมดของจังหวัด KPS จะอยู่ที่ประมาณ 653,396 เฮคเตอร์แบ่งออกเป็นแปดหัวเมืองและ87 communes . สำรวจกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในครัวเรือนได้รับการคัดเลือกจากหก communes ในหกอำเภอภายในสองพื้นที่ทางภูมิศาสตร์: พื้นที่สูง (สองอำเภอ) และพื้นที่ลุ่ม (สี่อำเภอ) สามภัยพิบัติทางธรรมชาติได้รับการพิจารณาแฟลช

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาคหลักที่ผลักดันการเติบโตทางเศรษฐกิจของกัมพูชา รวมทั้งการประมงและการเกษตร
คณะวนศาสตร์ อุตสาหกรรม และบริการ ในแต่ละภาคก็ใช้ของ GDP เป็นร้อยละ 28 28.6 % และ 8.3 ตามลำดับ
( N , 2008 ) แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแห่งชาติ ( ไทใหญ่ รัฐฉาน ) สถานที่ ภาคการเกษตร โดยเน้นการพัฒนากัมพูชา
กลางในทศวรรษหน้า และเชื่อกันว่า
ภาคการเกษตรจะเป็นปัจจัยหลักในการเติบโตโดยรวม ( cdri , 2012 ) ภาคเกษตรกรรม
ในปัจจุบันใช้ 59% ของกัมพูชาทั้งหมด แรงงาน ( NIS , 2008 ) .
อุตสาหกรรมที่สร้างรายได้มากที่สุดในกัมพูชาคือ สิ่งทอ เสื้อผ้า และรองเท้า (
cdri , 2007 ) อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าที่ผลิตในกัมพูชาที่สร้างจากวัตถุดิบ
มาจากนอกกัมพูชา รวมผ้ากัมพูชา
( rgc ) เชื่อว่าเมื่อภาคการเกษตรคือการพัฒนากัมพูชาสามารถผลิตวัตถุดิบ
( เกษตรอุตสาหกรรม ) ให้กับอุตสาหกรรม โดยเฉพาะฝ้ายและยาง ดังนั้น การเจริญเติบโตของการเกษตร
จะสนับสนุนการเติบโตของภาคอุตสาหกรรม .
นาข้าวเป็นวิถีชีวิตภาคกลางของประชาชนในชนบทมากกว่า 50% ของแรงงานกัมพูชาคือ
ที่ใช้ในภาคเกษตรกรรม ส่วนใหญ่ของคนที่ทำงานในการเพาะปลูกและเก็บเกี่ยวของ
ข้าวเปลือก โดยทั่วไปการสำรวจสำมะโนประชากรของกัมพูชา ( NIS , 2008 ) พบว่ามากกว่า 80% ของกัมพูชา
อาศัยอยู่ในชนบท และเป็นธุระในความเป็นอยู่ การเพาะปลูก ประมาณ 47% ของพวกเขาเองน้อย
กว่าหนึ่งเฮคเตอร์ของที่ดิน และมีสมาชิกในครัวเรือนเฉลี่ย 5 ; มากกว่าหนึ่งในสี่ของ

พิเศษผลงานบน ERD EFA และ ESD Rsearch บทความ
ijerd –วารสารสิ่งแวดล้อมและการพัฒนาชนบท ( 2012 ) 3-2 iserd


Ⓒ 29 ทุกครัวเรือนในกัมพูชา เป็นหัวหน้า โดยเพศหญิง ( NIS 2009 ) ส่วนใหญ่ของนาข้าวเป็น
ฝนตกเลี้ยง ดังนั้นการปลูกข้าวในกัมพูชาเป็นดัชนีประมาณ 1.2 ต่อปี ( กระทรวงศึกษาธิการ , 2548 ) .
ผลผลิตข้าวเขมรต่ำที่ประมาณสองตันต่อเฮกตาร์เมื่อเทียบกับประมาณ 3 ตันต่อเฮกแตร์
ในเวียดนาม และไทย ( ยูและแฟน , 2011 ) .
กิจกรรมการเกษตรในกัมพูชา จะไม่ซับซ้อน และต้องใช้เพียงระดับต่ำ ของทักษะ
และการฝึกอบรม ผลผลิตที่ได้เฉลี่ยเจ็ดปีของการศึกษาคือ2009 ) กับระดับของ
การศึกษานี้ มันเป็นเรื่องยากสำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านการเกษตรเพื่อแบ่งปันความรู้และทักษะเกี่ยวกับการใช้อุปกรณ์ไฮเทค
ปรับปรุงการเกษตร เนื่องจากเกษตรกรจำนวนมากยังคงใช้วิธีการดั้งเดิมและปลูกในที่ดินของพวกเขา
เครื่องมือ , กัมพูชา เกษตรกรที่มีความไวสูงเพื่อสิ่งแวดล้อม

การเปลี่ยนแปลงโดยเฉพาะอย่างยิ่งแล้ง บ่อย กัมพูชาประสบการณ์น้ำท่วม ภัยแล้ง