A major concern with SFAS No. 14 wa

A major concern with SFAS No. 14 was that discretion with respect to a segment’s
industry definition allowed managers to report more aggregated segment information to
external users than what was reported internally (Ernst & Young 1998). Prior studies (e.g.,
Street et al. 2000; Herrmann and Thomas 2000; Berger and Hann 2003) document a significant
increase in the number of reported segments at the time of SFAS No. 131 adoption.
One interpretation of this finding, and a maintained assumption of this study, is that the
new standard offers relatively less discretion for segment aggregation.9 This interpretation
of the increase in reported segments under SFAS No. 131 suggests that managers used the
discretion afforded under SFAS No. 14 to conceal segments that could have been separately
reported. The mandated segment reporting change therefore allows us to study managers’
disclosure decisions at the segment level by comparing the restated SFAS No. 131 segment
data with the historical SFAS No. 14 data for the lag adoption year.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความกังวลหลักกับ SFAS หมายเลข 14 ถูกที่พิจารณากับเซกเมนต์การรายงานข้อมูลเพิ่มเติมรวมเซ็กเมนต์เพื่ออนุญาตให้คำจำกัดความของอุตสาหกรรมผู้ใช้ภายนอกมากกว่าสิ่งที่เป็นรายงานภายใน (แอนด์หนุ่มปี 1998) ก่อนศึกษา (เช่นถนนร้อยเอ็ด al. 2000 เฮอร์มานน์และ Thomas 2000 เบอร์เกอร์และ Hann 2003) เอกสารเป็นสำคัญเพิ่มหมายเลขของเซ็กเมนต์รายงานเวลายอมรับ SFAS หมายเลข 131ตีหนึ่งของค้นหานี้ อัสสัมชัญยังคงอยู่การศึกษานี้ เป็นที่มาตรฐานใหม่มีค่อนข้างน้อยพิจารณาสำหรับเซ็กเมนต์ aggregation.9 ตีความนี้การเพิ่มในส่วนรายงานภายใต้ SFAS หมายเลข 131 แนะนำว่า ผู้บริหารใช้ในพิจารณาที่นี่ภายใต้ SFAS หมายเลข 14 ปิดบังส่วนที่ไม่ได้รับแยกต่างหากรายงาน เซ็กเมนต์บังคับรายงานการเปลี่ยนแปลงดังนั้นช่วยให้เราสามารถศึกษาการจัดการเปิดเผยการตัดสินใจในระดับเซ็กเมนต์โดยการเปรียบเทียบส่วน SFAS หมายเลข 131 restatedข้อมูลทางประวัติศาสตร์ข้อมูล SFAS หมายเลข 14 ปียอมรับความล่าช้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กังวลสำคัญกับ SFAS ฉบับที่ 14 คือการที่ดุลยพินิจที่เกี่ยวกับส่วนของ
คำนิยามอุตสาหกรรมผู้จัดการได้รับอนุญาตให้รายงานข้อมูลส่วนรวมมากขึ้นเพื่อ
ผู้ใช้ภายนอกกว่าสิ่งที่ได้รับการรายงานภายใน (Ernst & Young 1998) การศึกษาก่อน (เช่น
ถนน, et al. 2000; มานน์และโทมัส 2000; เบอร์เกอร์และ Hann 2003) เอกสารอย่างมีนัยสำคัญ
เพิ่มขึ้นในจำนวนของกลุ่มรายงานในเวลาของ SFAS ฉบับที่ 131 ยอมรับ.
หนึ่งความหมายของการค้นพบนี้และการบำรุงรักษา สมมติฐานของการศึกษาครั้งนี้คือ
มาตรฐานใหม่ให้กับดุลยพินิจค่อนข้างน้อยสำหรับส่วน aggregation.9 การตีความเช่นนี้
การเพิ่มขึ้นในส่วนรายงานภายใต้ SFAS เลขที่ 131 แสดงให้เห็นว่าผู้บริหารใช้
ดุลยพินิจ afforded SFAS ภายใต้ฉบับที่ 14 ที่จะปกปิดส่วนที่อาจมี รับแยก
รายงาน ส่วนการเปลี่ยนแปลงการรายงานในอาณัติจึงช่วยให้เราสามารถเรียนผู้จัดการ
เปิดเผยการตัดสินใจในระดับส่วนโดยการเปรียบเทียบปรับย้อนหลัง SFAS ฉบับที่ 131 ส่วน
ข้อมูลที่มี SFAS ประวัติศาสตร์ฉบับที่ 14 ข้อมูลสำหรับการนำความล่าช้าปี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัญหาหลักกับเกี่ยวกับ หมายเลข 14 ที่ดุลยพินิจด้วยความเคารพของ
ส่วนอุตสาหกรรมความหมายอนุญาตผู้จัดการรายงานเพิ่มเติมรวมข้อมูล

ส่วนผู้ใช้ภายนอกมากกว่าสิ่งที่ถูกรายงานภายใน ( Ernst &หนุ่ม 1998 ) การศึกษาก่อน ( เช่น
ถนน et al . 2000 ; Wolfgang และโทมัส 2000 ; Berger Hann 2003 ) และเอกสารสำคัญ
การเพิ่มจำนวนของรายงาน ส่วนในเวลาของการยอมรับเกี่ยวกับหมายเลข 131 .
ตีความอย่างหนึ่งของการค้นพบนี้และยังคงสมมติฐานของการศึกษานี้ คือว่ามีค่อนข้างน้อยดุลยพินิจ
มาตรฐานใหม่สำหรับส่วนรวม 9 นี้ตีความ
เพิ่มขึ้นของกลุ่มภายใต้การรายงานเกี่ยวกับหมายเลข 131 แสดงให้เห็นว่าผู้บริหารใช้
เจ้าตัวภายใต้ดุลยพินิจเกี่ยวกับไม่14 เพื่อปกปิดส่วนที่อาจจะถูกแยก
รายงาน ส่วนการรายงานการเปลี่ยนแปลงในอาณัติจึงช่วยให้เราสามารถศึกษาผู้จัดการ
เปิดเผยการตัดสินใจในระดับกลุ่ม โดยเปรียบเทียบปรับย้อนหลังเกี่ยวกับหมายเลข 131 ส่วน
ข้อมูลกับเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ครั้งที่ 14 ข้อมูล ความล่าช้าการยอมรับปี .