The creative potential of cultural

The creative potential of cultural itineraries
In the range of products designed to establish a partnership between tourism and the cultural sector, itineraries connected to cultural heritage are considered an effective means of generating positive externalities, and they have therefore gained a central role in local tourism development policies (OECD, 2009).
Although often criticized for their idealistic nature and their lack of concreteness in design and implementation, cultural itineraries represent a possible mixture between tradition and innovation, a connection between local culture and external influences.
But above all, their capacity to adapt themselves to the local resources of a region, and in doing so, to express their inner creativity, can promote the diffusion of innovative processes and products, and therefore increase local competitive advantage.
Cultural itineraries indeed, can act as a container for those patrimonial and structural attributes of a region that can contribute to the tourist-cultural offer.
They can enhance cultural heritage, establish relationships between communities, regions and external actors, communicate and diffuse values and common inspirations, and export competences and knowledge, or savoir faire.
The combination of cultural itineraries and tourist creativity could strengthen the local brand (Gallucci, 2007), encouraging the improvement of territorial space and the creation new networks.
The debate on the value of cultural itineraries is exciting and open on many fronts.
There are basically two elements to be considered: the cultural heritage and the tourist activities which can be developed around it.
The ability of cultural itineraries to bring these two elements together can generate significant benefits for economic and territorial development (Pardellas, 2006).
The contribution of cultural itineraries to the growth of a region and its community can be significant, provided that they are planned carefully to maximise competitive advantage and at the same time to improve and regenerate cultural resources rather than degrading them (Torres Bernier, 2006; Lopez Fernandez, 2006).
In such planning activity the definition of the theme has a particular importance; it embraces the philosophy of the network and the linking of distant cultural realities, of small places often without tourist infrastructures, with the double target of rebuilding a local identity and favouring the attraction of touristic flows (Meneghello & Furlan, 2008).
This approach seems to be particularly suited to areas which are not only underdeveloped from a tourist point of view, but also for which increased cohesion and shared aims and identities can stimulate positive economic results and stimulate general growth of weak areas (Briedenhann & Wickens, 2004; Orbasli & Woodward, 2008).
Such development is supported and favoured by some specific features of itineraries and cultural routes that Puczkó and Rátz (2007) summarize in the following terms: first, Itineraries and cultural routes can be realized with relative low investments; second, they can diversify and extend tourism demand in time and space; third, they can contribute to the employment, for touristic purposes, of unexploited and unexpressed resources; and fourth, they can contribute to develop new demand for specific types of tourism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศักยภาพความคิดสร้างสรรค์ของวัฒนธรรมตารางในช่วงของผลิตภัณฑ์ที่ออกแบบมาเพื่อสร้างความร่วมมือระหว่างการท่องเที่ยวและภาควัฒนธรรม ตารางที่เชื่อมโยงกับมรดกทางวัฒนธรรมถือเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพสร้าง externalities บวก แล้วพวกเขาจึงได้รับบทบาทเป็นกลางในนโยบายการพัฒนาภาค (OECD, 2009) แม้ว่ามักจะวิพากษ์วิจารณ์ธรรมชาติอุดมการณ์ของพวกเขาและการขาดของ concreteness ในแบบ วัฒนธรรมตารางแสดงส่วนผสมระหว่างประเพณีและนวัตกรรม การเชื่อมต่อระหว่างวัฒนธรรมท้องถิ่นและอิทธิพลภายนอกได้ แต่เหนือสิ่งอื่นใด ความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับทรัพยากรท้องถิ่น ของภูมิภาค และทำเช่นนั้น การแสดงของพวกเขาภายในความคิดสร้างสรรค์ สามารถส่งเสริมแพร่กระบวนการนวัตกรรมและผลิตภัณฑ์ และเพิ่มเครื่องเปรียบตารางวัฒนธรรมจริง สามารถทำหน้าที่เป็นภาชนะสำหรับแอตทริบิวต์เหล่านั้น patrimonial และโครงสร้างของพื้นที่ที่สามารถนำเสนอแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม พวกเขาสามารถเพิ่มมรดกทางวัฒนธรรม สร้างความสัมพันธ์ระหว่างชุมชน ภูมิภาค และนัก แสดงภายนอก สื่อสาร และกระจายค่าและโลดแล่นทั่วไป และส่งออก competences และความรู้ หรือ savoir ภาคอีสาน ตารางทางวัฒนธรรมและความคิดสร้างสรรค์ของนักท่องเที่ยวสามารถเสริมสร้างแบรนด์ท้องถิ่น (Gallucci, 2007), ส่งเสริมการปรับปรุงดินแดนและเครือข่ายสร้างใหม่ได้การอภิปรายกับค่าของตารางวัฒนธรรมได้เปิดแผนมาก และน่าตื่นเต้น โดยทั่วไปมีองค์ประกอบที่ 2 การพิจารณา: มรดกทางวัฒนธรรมและกิจกรรมท่องเที่ยวซึ่งสามารถพัฒนารอบ ๆ ความสามารถของวัฒนธรรมตารางการนำองค์ประกอบเหล่านี้สองสามารถสร้างประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจ และดินแดน (Pardellas, 2006) สัดส่วนของตารางวัฒนธรรมการเจริญเติบโตของภูมิภาคและชุมชนของตนสามารถสำคัญ โดยที่พวกเขามีการวางแผนอย่างรอบคอบเพื่อเพิ่มประโยชน์จากการแข่งขันและ ในเวลาเดียวกันเพื่อปรับปรุง และสร้างวัฒนธรรมทรัพยากรแทนที่ลดให้ (ทอร์เรส Bernier, 2006 โลเปซเฟอร์นานเด 2006) เช่นกิจกรรมการวางแผนการกำหนดชุดรูปแบบมีสำคัญเฉพาะ ได้นำปรัชญาของเครือข่ายและการเชื่อมโยงของไกลจริงวัฒนธรรม สถานที่ขนาดเล็กมักจะไม่มีโครงสร้างพื้นฐานการท่องเที่ยว กับเป้าหมายคู่ฟื้นฟูเอกลักษณ์ท้องถิ่น และ favouring สถานที่ท่องเที่ยวของการท่องเที่ยวกระแส (Meneghello & Furlan, 2008) วิธีนี้น่าจะเหมาะอย่างยิ่งกับพื้นที่ซึ่งไม่ใช่เฉพาะจากมุมมองของจุดท่องเที่ยวธรรมชาติ แต่ยัง ซึ่งเพิ่มสามัคคี และร่วมกัน จุดมุ่งหมายและรหัสประจำตัวสามารถกระตุ้นผลบวกทางเศรษฐกิจ และกระตุ้นการเจริญเติบโตทั่วไปอ่อนแอ (Briedenhann & Wickens, 2004 Orbasli & วูดวาร์ด 2008) Such development is supported and favoured by some specific features of itineraries and cultural routes that Puczkó and Rátz (2007) summarize in the following terms: first, Itineraries and cultural routes can be realized with relative low investments; second, they can diversify and extend tourism demand in time and space; third, they can contribute to the employment, for touristic purposes, of unexploited and unexpressed resources; and fourth, they can contribute to develop new demand for specific types of tourism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศักยภาพความคิดสร้างสรรค์ของเส้นทางวัฒนธรรม
ในช่วงของผลิตภัณฑ์ที่ออกแบบมาเพื่อสร้างความร่วมมือระหว่างการท่องเที่ยวและภาควัฒนธรรม, เส้นทางที่เชื่อมต่อกับมรดกทางวัฒนธรรมที่ได้รับการพิจารณาวิธีที่มีประสิทธิภาพในการสร้างสภาพแวดล้อมที่เป็นบวกและพวกเขาได้รับจึงมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาท่องเที่ยวในท้องถิ่น นโยบาย (OECD 2009).
แม้ว่ามักจะวิพากษ์วิจารณ์ธรรมชาติอุดมคติของพวกเขาและพวกเขาขาดความเป็นรูปธรรมในการออกแบบและการดำเนินงานเส้นทางตัวแทนทางวัฒนธรรมที่มีส่วนผสมเป็นไปได้ระหว่างประเพณีและนวัตกรรม, การเชื่อมต่อระหว่างวัฒนธรรมท้องถิ่นและอิทธิพลภายนอก.
แต่เหนือสิ่งอื่นกำลังการผลิตของพวกเขา ที่จะปรับตัวเข้ากับทรัพยากรในท้องถิ่นภูมิภาคและในการทำเช่นนั้นจะแสดงความคิดสร้างสรรค์ภายในของพวกเขาสามารถส่งเสริมการแพร่กระจายของกระบวนการและผลิตภัณฑ์ที่เป็นนวัตกรรมใหม่และดังนั้นจึงเพิ่มความสามารถในการแข่งขันในท้องถิ่น.
เส้นทางวัฒนธรรมจริงสามารถทำหน้าที่เป็นภาชนะสำหรับผู้ที่ คุณลักษณะมรดกและโครงสร้างของพื้นที่ที่สามารถนำไปสู่ข้อเสนอที่ท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม.
พวกเขาสามารถเพิ่มมรดกทางวัฒนธรรมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างชุมชนภูมิภาคและนักแสดงภายนอกการสื่อสารและการกระจายค่าและแรงบันดาลใจร่วมกันและความสามารถการส่งออกและความรู้หรือไม่รู้ไม่ชี้ Savoir .
การรวมกันของเส้นทางวัฒนธรรมและความคิดสร้างสรรค์ที่ท่องเที่ยวที่สามารถสร้างความแข็งแกร่งให้กับแบรนด์ท้องถิ่น (Gallucci 2007) ส่งเสริมการพัฒนาของพื้นที่ดินแดนและการสร้างเครือข่ายใหม่.
การอภิปรายเกี่ยวกับคุณค่าของเส้นทางทางวัฒนธรรมที่น่าตื่นเต้นและเปิดให้บริการในหลายด้าน.
มี โดยทั่วไปมีสององค์ประกอบที่จะต้องพิจารณา. มรดกทางวัฒนธรรมและกิจกรรมการท่องเที่ยวที่สามารถได้รับการพัฒนารอบ
ความสามารถของเส้นทางทางวัฒนธรรมที่จะนำทั้งสององค์ประกอบด้วยกันสามารถสร้างผลประโยชน์ที่สำคัญสำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจและดินแดน (Pardellas 2006).
การมีส่วนร่วมของ เส้นทางวัฒนธรรมการเจริญเติบโตของภูมิภาคและชุมชนของตนอย่างมีนัยสำคัญระบุว่าพวกเขามีการวางแผนอย่างรอบคอบเพื่อเพิ่มความได้เปรียบในการแข่งขันและในเวลาเดียวกันในการปรับปรุงและทรัพยากรทางวัฒนธรรมงอกใหม่มากกว่าการย่อยสลายพวกเขา (ตอร์เรเนียร์ 2006 เฟอร์นันเดซ, 2006).
ในกิจกรรมการวางแผนเช่นความหมายของรูปแบบที่มีความสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันโอบกอดปรัชญาของเครือข่ายและการเชื่อมโยงของความเป็นจริงทางวัฒนธรรมที่ห่างไกลของสถานที่เล็ก ๆ มักจะไม่มีโครงสร้างพื้นฐานที่ท่องเที่ยวที่มีเป้าหมายที่สองของการสร้างอัตลักษณ์ของท้องถิ่นและสถานที่ท่องเที่ยวที่นิยมของกระแสการท่องเที่ยว (Meneghello และ Furlan, 2008).
วิธีนี้ดูเหมือนว่า ที่จะเหมาะสมโดยเฉพาะอย่างยิ่งไปยังพื้นที่ซึ่งไม่เพียงด้อยพัฒนาจากจุดท่องเที่ยวในมุมมองของ แต่ยังเพิ่มการทำงานร่วมกันและมีจุดมุ่งหมายร่วมกันและตัวตนที่สามารถกระตุ้นผลทางเศรษฐกิจในเชิงบวกและกระตุ้นการเจริญเติบโตโดยทั่วไปของพื้นที่ที่อ่อนแอ (Briedenhann และ Wickens 2004; & Orbasli . วู้ดเวิร์ด 2008)
การพัฒนาดังกล่าวได้รับการสนับสนุนและได้รับการสนับสนุนโดยคุณลักษณะเฉพาะบางส่วนของเส้นทางและเส้นทางวัฒนธรรมที่Puczkóและ Ratz (2007) สรุปในคำต่อไปนี้: แรกเส้นทางและเส้นทางวัฒนธรรมที่สามารถรับรู้กับการลงทุนที่ต่ำเมื่อเทียบ; ที่สองที่พวกเขาสามารถกระจายและขยายความต้องการของการท่องเที่ยวในเวลาและสถานที่; ที่สามพวกเขาสามารถนำไปสู่การจ้างงานเพื่อวัตถุประสงค์ในการท่องเที่ยวของทรัพยากรและไม่ได้แสดงออกมาไม; และสี่พวกเขาสามารถมีส่วนร่วมในการพัฒนาความต้องการใหม่ชนิดที่เฉพาะเจาะจงของการท่องเที่ยว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,เราต้องต่อสู้กับ gyeongmo
เปลี่ยนต่อ คิม ,