The first time I had Yum Woon Sen I

The first time I had Yum Woon Sen I cried, and it wasn’t from tears of joy.

It was my first week in Bangkok, and I was eating at a random restaurant maybe on the third floor of CentralWorld, one of the huge malls in Bangkok. I had just met my boss, but hadn’t started work, and the two other Thai friends I knew from my UNC-Chapel Hill days were working that day, so I was exploring downtown Bangkok on my own.

As I sat in the mall restaurant alone at a table, I peered out the glass window at the hordes of Thais and foreigners ambling confidently with friends or family, carrying shopping bags, knowing exactly where they were going. It was one of those moments where I was surrounded by people, but felt so alone.

I had looked at the menu full of glistening pictures of Thai food, and the one with the clear glass noodles, colorful veggies and crushed peanuts jumped out at me—but no one was there to tell me how crazy spicy Yum Woon Sen could be. Especially for a farang (foriegn) tongue that wasn’t used to ped mak mak (very spicy) yet.

It was pretty common those first few weeks in Thailand for me to be scarfing down delicious food with tears streaming down my cheeks, and a huge smile on my face because even though my mouth and sinuses couldn’t handle the spice yet, it just tasted so good I couldn’t stop eating.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ครั้งแรกที่ผมมียำวุ้นเส้นข้า และมันไม่ได้มาจากน้ำตาแห่งความสุขมันเป็นสัปดาห์แรกในกรุงเทพมหานคร และผมได้รับประทานอาหารแบบสุ่มบางทีบนชั้น 2 ของเซ็นทรัลเวิลด์ ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ในกรุงเทพฯ อย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันเพียงแค่ได้พบเจ้านายของฉัน แต่ไม่ได้เริ่มทำงาน และสองอื่น ๆ ไทยเพื่อนผมรู้จากฮิลล UNC ของฉันทำงานวันที่ ดังนั้นฉันถูกสำรวจกรุงเทพฯ ด้วยตัวเองขณะที่ฉันนั่งคนเดียวที่โต๊ะอาหารมอลล์ ฉัน peered ออกไปนอกหน้าต่างกระจกที่ทวยราษฎร์ชาวไทยและชาวต่างชาติ ambling มั่นใจกับเพื่อนหรือครอบครัว พกถุงช้อปปิ้ง รู้ว่าที่พวกเขาไป มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันอยู่ท่ามกลางท่าน แต่รู้สึกเพียงอย่างเดียวดังนั้นอย่างใดอย่างหนึ่งผมได้มองที่เมนูของใส ๆ รูปภาพอาหารไทย และหนึ่งกับแก้วใสเส้น ก๋วยเตี๋ยว ผักที่มีสีสัน และบดถั่วลิสงกระโดดที่ฉัน — แต่ไม่มีการบอกวิธีบ้าเผ็ดยำวุ้นเส้นอาจจะได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับลิ้น (ต่างประเทศ) ฝรั่งที่ไม่ได้ใช้ mak mak เป็ด (เผ็ดมาก) ยังได้พบรักที่ช่วงสัปดาห์แรก ๆ ในประเทศไทยจะได้ scarfing ลงอาหารอร่อยน้ำตาแก้ม และใหญ่ยิ้มบนใบหน้าเนื่องจากแม้ว่าปากและรูจมูกของฉันไม่สามารถจับเครื่องเทศได้ มันเพียงลิ้มรสดีฉันไม่สามารถหยุดรับประทาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งแรกที่ผมได้มียำ Woon Sen ฉันร้องไห้และมันก็ไม่ได้มาจากน้ำตาแห่งความสุข. มันเป็นสัปดาห์แรกของฉันในกรุงเทพฯและผมกินที่ร้านอาหารสุ่มอาจจะอยู่บนชั้นสามของเซ็นทรัลเวิลด์ซึ่งเป็นหนึ่งในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ในเขตกรุงเทพมหานคร ฉันได้พบเพียงแค่เจ้านายของฉัน แต่ไม่ได้เริ่มทำงานและสองเพื่อนคนไทยอื่น ๆ ที่ฉันรู้จากของฉันวัน UNC-Chapel Hill กำลังทำงานในวันนั้นดังนั้นผมจึงได้รับการสำรวจใจกลางกรุงเทพฯของฉันเอง. ขณะที่ผมนั่งในห้างสรรพสินค้า ร้านอาหารเพียงอย่างเดียวที่โต๊ะผม peered ออกไปนอกหน้าต่างกระจกที่พยุหะของคนไทยและชาวต่างชาติ ambling มั่นใจกับเพื่อนหรือครอบครัวถือถุงช้อปปิ้งที่รู้ว่าพวกเขากำลังจะไป มันเป็นหนึ่งในช่วงเวลาเหล่านั้นที่ผมถูกล้อมรอบด้วยคน แต่รู้สึกเพียงอย่างเดียว. ผมได้มองไปที่เมนูเต็มรูปแบบของวาววับภาพของอาหารไทยและเป็นหนึ่งเดียวกับก๋วยเตี๋ยวกระจกใส, ผักที่มีสีสันและถั่วลิสงบดกระโดดออกมาที่ผม -but ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อบอกฉันว่าบ้ายำรสเผ็ด Woon Sen อาจจะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับฝรั่ง (นามชาวต่างชาติ) ลิ้นที่ไม่ได้ใช้ในการ ped หมากหมาก (เผ็ดมาก) ยัง. มันเป็นเรื่องธรรมดาสวยเหล่านั้นไม่กี่สัปดาห์แรกในประเทศไทยสำหรับผมที่จะได้รับการลง scarfing อาหารอร่อยกับน้ำตาไหลลงแก้มของฉันและ รอยยิ้มขนาดใหญ่บนใบหน้าของฉันเพราะแม้ว่าปากและรูจมูกของฉันไม่สามารถจัดการกับเครื่องเทศ ๆ ก็แค่ลิ้มรสดีดังนั้นฉันไม่สามารถหยุดการรับประทานอาหาร