In the validation studies for repla

In the validation studies for replacement of in
vivo tests, high quality in vivo data are rather scarce.
Information on inter-laboratory reproducibility is
almost non-existent and reproducibility was not
systematically evaluated (Hoffman and Hartung,
2006). Human data from controlled human patch
tests, that could be used to confirm the classifications,
are usually not available or not existing. That is why
we decided to perform a limited number of human
studies using human patch tests in the field of skin
irritation and phototoxicity.
From the 15 tested chemicals reported to be irritant
in the rabbit only 5 (33.3%) were found irritant for
humans. This result supports an extensive study
published previously by David Basketter (2004),
where about 40% of irritants classified by rabbit
test did not trigger skin irritation when tested in 4h
HPT. In our study, the rabbit test exhibited 100%
sensitivity, but only 50% specificity, meaning that the
rabbit test identifies irritants reliably, however 50%
non-irritants are over predicted (wrongly labelled as
irritants). Consequently, we compared the prediction
of two in vitro EpiDerm assays with both rabbit and
human data. The 15 min test under predicted one of
the human irritant (1-Bromohexane) and classified
two substances as false positive. It is of note, that
1-Bromohexane was classified as irritant in the
human patch test on a basis of almost borderline data;
16 out of 30 test persons responded positively in fully
occlusive conditions. The 60 min protocol on the
other hand did not miss any of the human irritants,
however, provided couple of false positive results.
In summary, the data obtained in 4h HPT should
represent a gold standard to detect acute skin irritation
potential when approaching validation of alternative
methods. Unfortunately, testing protocols for many
endpoints must be optimized to achieve higher
concordance with historical data obtained in animals,
rather than with reliable and existing human data.
The phototoxicity study revealed, that phototoxicity
of bergamot oils is dependent on furocoumarins
content and the solvent (vehicle) used. Using
aqueous dilutions, a clear phototoxic classification
was obtained in both in vitro systems and in vivo
human photopatch test. The aqueous solutions of
BOs revealed in HPPT even higher phototoxicity
than initially expected, while concentrations of
all bergamot oils diluted in sesame oil correlated
well with findings determined by the RHE model.
Consequently, even substances as essential oils of
limited water solubility should be tested in aqueous
dilutions if such applications are foreseen in practice.
Data obtained with the 3D human skin model
EpiDerm proved able to distinguish between nonphototoxic
and phototoxic samples (Jírová et al.,
2005, Jones et al., 2003) and to get a starting point for
the human phototoxicity patch test. Nevertheless, the
extrapolation of in vitro test results to the situation in
man should be performed only to a limited extent and
strictly respecting all ethical principles.
If the protocols for 3D RHE models are optimized,
they might be more useful than the animal tests for
the prediction of the human health hazard. When
approaching validation of alternative methods, not
only the animal data but also relevant human data
should be taken into consideration, as only those
provide a final judgment about the prediction ability
of a new alternative method.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการศึกษาการตรวจสอบสำหรับการทดแทนใน
ร่างกายการทดสอบที่มีคุณภาพสูงในข้อมูลร่างกายค่อนข้างจะหายาก.
ข้อมูลเกี่ยวกับการทำซ้ำระหว่างห้องปฏิบัติการเป็น
เกือบจะไม่มีอยู่และการทำสำเนาไม่ได้
รับการประเมินอย่างเป็นระบบ (ฮอฟแมนและ Hartung,
2006) ข้อมูลของมนุษย์จากแพทช์ของมนุษย์ควบคุม
การทดสอบว่าสามารถนำมาใช้เพื่อยืนยันการจำแนกประเภทที่
มักจะไม่สามารถใช้ได้หรือไม่ที่มีอยู่ นั่นคือเหตุผลที่
เราตัดสินใจที่จะดำเนินการในจำนวนที่ จำกัด ของมนุษย์
การศึกษาโดยใช้การทดสอบแพทช์ของมนุษย์ในด้านของผิว
ระคายเคืองและ phototoxicity.
จาก 15 สารเคมีที่ได้รับการทดสอบต้องไปรายงานตัวระคายเคือง
ในกระต่ายเพียง 5 (33.3%) พบระคายเคืองสำหรับ
มนุษย์ ผลนี้สนับสนุนการศึกษาอย่างกว้างขวาง
เผยแพร่ก่อนหน้านี้โดยเดวิด Basketter (2004)
ที่ประมาณ 40% ของการระคายเคืองจำแนกตามกระต่าย
ทดสอบไม่ได้ก่อให้เกิดการระคายเคืองที่ผิวหนังเมื่อทดสอบใน 4H
HPT ในการศึกษาของเราทดสอบกระต่ายแสดง 100%
ความไว แต่ความจำเพาะ 50% ซึ่งหมายความว่า
การทดสอบการระคายเคืองกระต่ายระบุเชื่อถือได้ แต่ 50%
ระคายเคืองที่ไม่ได้มีมากกว่าที่คาดการณ์ไว้ (ติดป้ายผิดเป็น
ระคายเคือง) ดังนั้นเราเมื่อเทียบกับการคาดการณ์
ของทั้งสองในหลอดทดลองการตรวจ Epiderm กับทั้งกระต่ายและ
ข้อมูลของมนุษย์ 15 นาทีการทดสอบภายใต้การคาดการณ์หนึ่ง
ระคายเคืองของมนุษย์ (1-Bromohexane) และจำแนก
สารทั้งสองเป็นบวกปลอม มันเป็นจดหมายที่
1 Bromohexane ถูกจัดเป็นสารระคายเคืองใน
การทดสอบแพทช์ของมนุษย์บนพื้นฐานของข้อมูลชายแดนเกือบ;
16 จาก 30 คนทดสอบการตอบสนองในเชิงบวกอย่างเต็มที่ใน
เงื่อนไขการอุดตัน โปรโตคอล 60 นาทีบน
มืออื่น ๆ ที่ไม่ได้พลาดใด ๆ ของการระคายเคืองของมนุษย์
แต่ให้คู่ของผลบวกปลอม.
ในการสรุปข้อมูลที่ได้รับใน 4H HPT ควร
เป็นมาตรฐานในการตรวจสอบการระคายเคืองผิวเฉียบพลัน
อาจเกิดขึ้นเมื่อใกล้การตรวจสอบของ ทางเลือก
วิธีการ แต่น่าเสียดายที่การทดสอบโปรโตคอลสำหรับหลาย
endpoints จะต้องเพิ่มประสิทธิภาพเพื่อให้บรรลุสูงขึ้น
สอดคล้องกับข้อมูลทางประวัติศาสตร์ที่ได้รับในสัตว์
มากกว่ากับที่เชื่อถือได้และข้อมูลที่มีอยู่ของมนุษย์.
การศึกษา phototoxicity เปิดเผยว่า phototoxicity
ของน้ำมันมะกรูดจะขึ้นอยู่กับ furocoumarins
เนื้อหาและตัวทำละลาย (รถ ) ที่ใช้ ใช้
เจือจางน้ำจำแนก phototoxic ชัดเจน
ได้ทั้งในระบบในหลอดทดลองและในร่างกาย
ของมนุษย์การทดสอบ photopatch สารละลายของ
BOS เปิดเผยใน HPPT phototoxicity สูงขึ้น
กว่าที่คาดไว้ในตอนแรกในขณะที่ความเข้มข้นของ
น้ำมันมะกรูดทั้งหมดเจือจางในน้ำมันงามีความสัมพันธ์
ที่ดีกับผลการวิจัยที่กำหนดโดยรูปแบบ RHE.
ดังนั้นแม้สารที่เป็นน้ำมันหอมระเหยจาก
การละลายน้ำ จำกัด ควรจะทดสอบใน น้ำ
เจือจางถ้าการใช้งานดังกล่าวจะมองเห็นในทางปฏิบัติ.
ข้อมูลที่ได้มีรูปแบบผิวของมนุษย์ 3D
Epiderm พิสูจน์แล้วว่าสามารถที่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่าง nonphototoxic
ตัวอย่างและ phototoxic (Jírová et al.,
2005 โจนส์ et al., 2003) และจะได้รับจุดเริ่มต้นสำหรับ
การทดสอบแพทช์ phototoxicity มนุษย์ อย่างไรก็ตาม
การคาดการณ์ของในหลอดทดลองผลการทดสอบกับสถานการณ์ใน
คนที่ควรจะดำเนินการเท่านั้นที่จะ จำกัด ขอบเขตและ
อย่างเคร่งครัดเคารพหลักการทางจริยธรรมทั้งหมด.
หากโปรโตคอลสำหรับแบบจำลอง 3 มิติ RHE- สนามจะดีที่สุด
ที่พวกเขาอาจจะมีประโยชน์มากกว่าการทดสอบสัตว์
การคาดการณ์ของอันตรายต่อสุขภาพของมนุษย์ เมื่อ
ใกล้เข้ามาตรวจสอบของวิธีการทางเลือกไม่
เฉพาะข้อมูลสัตว์ แต่ยังข้อมูลของมนุษย์ที่เกี่ยวข้อง
ควรจะนำมาพิจารณาเป็นเพียงผู้
ให้การตัดสินขั้นสุดท้ายเกี่ยวกับความสามารถในการคาดการณ์
ของวิธีทางเลือกใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการตรวจสอบการศึกษาทดแทนในร่างกาย
การทดสอบคุณภาพข้อมูลในร่างกายขาดแคลนค่อนข้าง .
ข้อมูลบนอินเตอร์ ตรวจสอบทางห้องปฏิบัติการ

และแทบไม่มียาไม่ได้มีระบบประเมิน ( ฮอฟแมน และฮาร์เติ้ง
, 2006 ) ข้อมูลจากการทดสอบแพทช์ควบคุมมนุษย์
มนุษย์ ที่อาจจะใช้เพื่อยืนยันเรื่อง
, มักจะไม่สามารถใช้ได้หรือไม่ที่มีอยู่นั่นคือเหตุผลที่
พวกเราตัดสินใจที่จะแสดงจำนวน จำกัด ของการศึกษาของมนุษย์โดยใช้การทดสอบแพทช์
มนุษย์ในฟิลด์ของการระคายเคืองของผิวหนัง และ phototoxicity
.
จาก 15 ทดสอบเคมี รายงานที่จะระคายเคืองในกระต่าย
3 ( 33.3% ) พบระคายเคืองสำหรับ
มนุษย์ ผลที่ได้นี้สนับสนุนการศึกษาที่กว้างขวาง
ตีพิมพ์ก่อนหน้านี้โดยเดวิด basketter ( 2004 ) ,
ที่ประมาณ 40% ของการระคายเคืองตามกระต่าย
ทดสอบไม่ได้กระตุ้นผิวระคายเคืองเมื่อทดสอบใน 4
HPT . ในการศึกษาของเรา กระต่ายทดสอบมีความไว 100%
แต่เพียง 50% เฉพาะเจาะจง หมายความว่า
กระต่ายทดสอบระบุระคายเคืองได้ แต่ 50 %
ไม่ระคายเคืองมากกว่าคาดการณ์ ( ผิด labelled เป็น
irritants ) จากนั้น เราเปรียบเทียบคำทำนาย
2 ในหลอดทดลอง epiderm ) กับทั้งกระต่ายและ
ข้อมูลมนุษย์15 นาทีการทดสอบภายใต้คาดการณ์หนึ่งของมนุษย์ทำให้ระคายเคือง (

1-bromohexane ) และแยกสารทั้งสองชนิดเป็นบวกเท็จ มันเป็นบันทึกที่
1-bromohexane จัดเป็นระคายเคืองใน
ทดสอบแพทช์ของมนุษย์บนพื้นฐานของข้อมูลเกือบชายแดน ;
16 จาก 30 คนทดสอบการตอบรับในอย่างเต็มที่
เงื่อนไขทันตกรรมบดเคี้ยว . 60 นาทีและพิธีสารว่าด้วย
มืออื่น ๆไม่พลาดใด ๆของการระคายเคือง , มนุษย์
แต่ให้คู่ของผลบวกปลอม
สรุปได้ว่า ข้อมูลที่ได้ใน 4 HPT ควร
เป็นตัวแทนของมาตรฐานทองคำเพื่อตรวจสอบศักยภาพระคายเคือง
ผิวเฉียบพลันเมื่อใกล้การตรวจสอบความถูกต้องของวิธีการทางเลือก

แต่น่าเสียดายที่การทดสอบโปรโตคอลหลาย
ผู้ใช้จะต้องปรับเพื่อให้บรรลุสูง
สอดคล้องกับข้อมูลทางประวัติศาสตร์ได้ในสัตว์
มากกว่า มีความน่าเชื่อถือ และข้อมูลที่มีอยู่ในมนุษย์ พบว่า phototoxicity
,
phototoxicity มะกรูดน้ำมันขึ้นอยู่กับ furocoumarins
เนื้อหาและตัวทำละลาย ( ยานพาหนะ ) ที่ใช้ การใช้สารละลายเจือจาง
,
การจำแนกโฟโต้ท็ ซิกชัดเจนได้ทั้งในหลอดทดลองและทดสอบระบบ photopatch มนุษย์สัตว์

ในสารละลายของ hppt

บอสเปิดเผยใน phototoxicity สูงขึ้นกว่าที่คาดไว้ในตอนแรก ในขณะที่ความเข้มข้นของน้ำมันมะกรูด
ทั้งหมดเจือจางในน้ำมันงามีความสัมพันธ์
ดีกับผลตัดสินโดยผู้ถูกแบบ
จากนั้น แม้เป็นสารระเหยของน้ำละลาย
จำกัดควรทดสอบในสารละลายเจือจาง หากโปรแกรมดังกล่าวเล็งเห็น

ในการปฏิบัติข้อมูลกับแบบจำลอง 3 มิติ
epiderm พิสูจน์ผิวมนุษย์สามารถแยกความแตกต่างระหว่างตัวอย่างและ nonphototoxic
โฟโต้ท็ ซิก ( J í rov . kgm et al . ,
2005 Jones et al . , 2003 ) และได้รับจุดเริ่มต้น
มนุษย์ phototoxicity Patch Test อย่างไรก็ตาม
ทำไมในผลการทดสอบหลอดทดลองกับสถานการณ์ใน
ผู้ชายควรดำเนินการเพียงในขอบเขตที่จำกัดและ
อย่างเคร่งครัด เคารพหลักจริยธรรมทั้งหมด .
ถ้าระบบ 3D rhe รุ่นเพิ่มประสิทธิภาพ
พวกเขาอาจจะมีประโยชน์มากกว่าสัตว์การทดสอบ
ทำนายของอันตรายต่อสุขภาพมนุษย์ เมื่อ
ใกล้และวิธีทางเลือก ไม่ใช่แค่สัตว์แต่ยัง

ข้อมูลข้อมูลมนุษย์ที่เกี่ยวข้องควรจะพิจารณาเป็นเพียงผู้
มีคำพิพากษาถึงที่สุดเกี่ยวกับความสามารถในการทำนาย
เป็นวิธีทางเลือกใหม่