Background and objective: Depressio

Background and objective: Depression is one of the common conditions among inpatients of psychiatric ward, Srinagarind Hospital. Movement therapy is one of the treatment option for relieving stress and relaxation. The objective of this study was to determine the effect of movement therapy on depression severity among psychiatric patients.

Methods: This is a quasi-experimental research. Psychiatric inpatients with depression at Srinagarind Hospital, Khon Kaen University were randomly assigned to either a intervention or a control group. The therapy group received movement therapy for 30 minutes daily and the control group received usual care without movement therapy for a week. Demographic data were collected and the KKU–DI was assessed before and after participating the therapy. The outcome was the improvement in severity of the KKU-DI scores after the intervention. Descriptive statistics were used to analyze the outcome.

Results: Fifty patients with depression participated in the study; 25 for each group. The majority of both groups were women (64%, 64%). The mean ages of the intervention and the control groups were 35.5±14.2 and 30.8±11.8 years. Based on the KKU-DI scores prior the therapy, most of the patients in the intervention group and the control group had severe depression (60% and 48%). After the movement therapy, the proportion of the patients in the intervention group had the KKU-DI scores decreased statistically significant more than the control group (60% and 24%, p

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นหลังและวัตถุประสงค์: ภาวะซึมเศร้าเป็นเงื่อนไขทั่วไปใน inpatients ของผู้ป่วยจิตเวช โรงพยาบาลศรีนครินทร์ เคลื่อนไหวบำบัดเป็นหนึ่งในตัวเลือกการรักษาสำหรับความเครียดและผ่อนคลาย วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้เป็นการ ตรวจสอบผลของการเคลื่อนไหวบำบัดความรุนแรงของภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยจิตเวชวิธีการ: เป็นการวิจัยเชิงทดลองเสมือน Inpatients จิตเวชกับภาวะซึมเศร้าโรงพยาบาลศรีนครินทร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่นถูกสุ่มกำหนดให้มีการแทรกแซงหรือกลุ่มควบคุม กลุ่มบำบัดได้รับการเคลื่อนไหวบำบัด 30 นาทีทุกวัน และกลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ โดยไม่มีการเคลื่อนไหวบำบัดสัปดาห์ มีการรวบรวมข้อมูลประชากร และมหาวิทยาลัยขอนแก่น – DI ถูกประเมินก่อน และ หลังเข้าร่วมการรักษา ผลที่ได้รับการปรับปรุงในความรุนแรงของ DI มหาวิทยาลัยขอนแก่นคะแนนหลังการแทรกแซง สถิติเชิงพรรณนาที่ใช้ในการวิเคราะห์ผลผลลัพธ์: 50 ผู้ป่วยซึมเศร้าที่เข้าร่วมในการศึกษา 25 สำหรับแต่ละกลุ่ม ส่วนใหญ่ทั้งสองกลุ่มมีผู้หญิง (64%, 64%) 35.5±14.2 และ 30.8±11.8 ปีอายุเฉลี่ยของกลุ่มควบคุมและแทรกแซงได้ อิงจากมหาวิทยาลัยขอนแก่น-DI คะแนนก่อนรักษาด้วย ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยในกลุ่มควบคุมและกลุ่มผู้มีภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง (60% และ 48%) หลังจากรักษาด้วยการเคลื่อนไหว สัดส่วนของผู้ป่วยในกลุ่มผู้มีมหาวิทยาลัยขอนแก่น-DI คะแนนลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติมากกว่ากลุ่มควบคุม (60% และ 24%, p < 0.05,95%CI10.5, 61.5), ระบุการปรับปรุงที่ดีขึ้นในอาการซึมเศร้าสรุป: ผลที่แสดงให้เห็นประโยชน์ของโปรแกรมการฝึกอบรมการเคลื่อนไหวบนคะแนนภาวะซึมเศร้า โปรแกรมนี้อาจมีประโยชน์สำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเป็นมาและวัตถุประสงค์: อาการซึมเศร้าเป็นหนึ่งในเงื่อนไขที่พบในหมู่ผู้ป่วยในของแผนกจิตเวชโรงพยาบาลศรีนครินทร์ การรักษาด้วยการเคลื่อนไหวเป็นหนึ่งในตัวเลือกการรักษาสำหรับการบรรเทาความเครียดและผ่อนคลาย วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการรักษาด้วยการเคลื่อนไหวอยู่กับความรุนแรงภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยจิตเวช. วิธีการ: นี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง ผู้ป่วยจิตเวชที่มีภาวะซึมเศร้าที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์มหาวิทยาลัยขอนแก่นถูกสุ่มให้ได้ทั้งการแทรกแซงหรือกลุ่มควบคุม กลุ่มบำบัดการเคลื่อนไหวที่ได้รับสำหรับ 30 นาทีทุกวันและกลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติโดยไม่ต้องรักษาด้วยการเคลื่อนไหวเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ข้อมูลประชากรที่ถูกเก็บรวบรวมและ KKU-di ได้รับการประเมินก่อนและหลังเข้าร่วมโครงการบำบัด ผลก็คือการปรับปรุงในความรุนแรงของคะแนน KKU-di หลังจากการแทรกแซง สถิติเชิงพรรณนาถูกนำมาใช้ในการวิเคราะห์ผล. ผล: ผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้าห้าสิบร่วมในการศึกษา; 25 สำหรับแต่ละกลุ่ม ส่วนใหญ่ของทั้งสองกลุ่มเป็นผู้หญิง (64%, 64%) อายุเฉลี่ยของการแทรกแซงและกลุ่มควบคุมเป็น 35.5 ± 14.2 และ 30.8 ± 11.8 ปี ขึ้นอยู่กับคะแนน KKU-di ก่อนการรักษาส่วนใหญ่ของผู้ป่วยในกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมมีภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง (60% และ 48%) หลังจากการรักษาด้วยการเคลื่อนไหวสัดส่วนของผู้ป่วยในกลุ่มแทรกแซงมีคะแนน KKU-di ลดลงอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นกว่ากลุ่มควบคุม (60% และ 24%, p <0.05,95% CI10.5 61.5) ระบุ การปรับปรุงที่ดีขึ้นในอาการซึมเศร้า. สรุป: ผลที่ได้แสดงให้เห็นถึงประโยชน์ของโปรแกรมการฝึกอบรมการเคลื่อนไหวคะแนนภาวะซึมเศร้า โปรแกรมนี้อาจจะมีประโยชน์สำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเป็นมาและวัตถุประสงค์ : ภาวะซึมเศร้าเป็นหนึ่งในเงื่อนไขทั่วไปของผู้ป่วยใน ของโรงพยาบาล จิตเวช โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ขบวนการบำบัดเป็นหนึ่งในตัวเลือกการรักษาสำหรับการบรรเทาความเครียดและผ่อนคลาย การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการเคลื่อนไหวการความรุนแรงของภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยจิตเวชวิธีนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง . ผู้ป่วยในจิตเวชที่มีภาวะซึมเศร้า ณโรงพยาบาลศรีนครินทร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น มีวัตถุประสงค์เพื่อให้มีการแทรกแซงหรือกลุ่มควบคุม กลุ่มบำบัดได้รับขบวนการบำบัด 30 นาทีทุกวัน และกลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ โดยไม่มีขบวนการบำบัดสำหรับสัปดาห์ ข้อมูล ศึกษา และ มข. และ ดิ ประเมินก่อนและหลังการรักษา ผลคือการปรับปรุงในระดับความรุนแรงของ kku-di คะแนนหลังการทดลอง สถิติที่ใช้วิเคราะห์ผลผลลัพธ์ : 50 ผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้า มีส่วนร่วมในการศึกษา ; 25 กลุ่ม ส่วนใหญ่ของกลุ่มผู้หญิงร้อยละ 64 64 % ) ค่าเฉลี่ยอายุของการ ทดลองและกลุ่มควบคุมเท่ากับ 35.5 ± 14.2 30.8 ±ถึงต้นปี ตาม kku-di คะแนนก่อนการรักษา ผู้ป่วยส่วนใหญ่ในกลุ่ม และกลุ่มควบคุมมีภาวะซึมเศร้ารุนแรง ( ร้อยละ 60 และร้อยละ 48 ) หลังจากการเคลื่อนไหวบำบัด , สัดส่วนของผู้ป่วย ในกลุ่มมี kku-di คะแนนลดลงมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( 60 % และ 25 % , P < 0.05,95 % ci10.5 61.5 , ) แสดงการปรับปรุงที่ดีในโรคซึมเศร้า อาการสรุป : ผลการศึกษาพบประโยชน์ของการฝึกการเคลื่อนไหวของคะแนนภาวะซึมเศร้า โปรแกรมนี้อาจจะมีประโยชน์สำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้า