Scurvy is a disease resulting from

Scurvy is a disease resulting from a deficiency of vitamin C. Humans and certain other animal species require vitamin C in their diets for the synthesis of collagen. In infants, scurvy is sometimes referred to as Barlow's disease, named after Sir Thomas Barlow,[1] a British physician who described it in 1883.[2] However, Barlow's disease may also refer to mitral valve prolapse. Other eponyms for scurvy include Moeller's disease and Cheadle's disease. The chemical name for vitamin C, ascorbic acid, is derived from the Latin name of scurvy, scorbutus, which also provides the adjective scorbutic ("of, characterized by or having to do with scurvy").


A child presenting with a "scorbutic tongue" due to what proved to be a vitamin C deficiency.

Scorbutic gums
Typical symptoms of scurvy are initially fatigue, followed by formation of spots on the skin, spongy gums, and bleeding from the mucous membranes. Spots are most abundant on the thighs and legs, and a person may look pale, feel depressed, and be partially immobilized. As scurvy advances, there can be open, suppurating wounds, loss of teeth, yellow skin, fever, neuropathy and finally death from bleeding.[3]

Treatment is by a vitamin C-rich diet, whereby complete recovery from incipient scurvy takes less than two weeks. Vitamin C is widespread in plant tissues, with particularly high concentrations occurring in capsicum fruit (especially sweet green peppers), cruciferous vegetables (such as kale, broccoli and brussels sprouts), and citrus fruits (especially oranges). Organ meats such as liver contain more vitamin C than muscle meat. Cooking significantly reduces the concentration of vitamin C as does exposure to air, copper, iron, and other transition metal salts.

Scurvy does not occur in most animals as they can synthesize their own vitamin C. However, humans and other higher primates, guinea pigs, most or all bats, and some species of birds and fish lack an enzyme necessary for such synthesis and must obtain vitamin C through their diets.

Historically, Hippocrates (c. 460 BCE–c. 380 BCE) described scurvy, and herbal cures for scurvy have been known in many native cultures since prehistory. Nevertheless, treatment was inconsistent, and scurvy was one of the limiting factors of marine travel, often killing large numbers of the passengers and crew on long-distance voyages.[4] While there is earlier evidence (from the voyages of Vasco da Gama and James Lancaster, for example) that citrus fruit had a curative effect on scurvy, it was a Scottish surgeon in the Royal Navy, James Lind, who first proved it could be treated with citrus fruit in experiments he described in his 1753 book A Treatise of the Scurvy.[5] These experiments in fact represented the world's first clinical trial. Unfortunately no prominence was given to this finding in a book which was long and contradictory. Lind's findings did not conform to the theories of his time, that scurvy was the result of poor digestion and the consumption of preserved meat and moldy water, and as a result had little impact on medical thinking. It would be 40 years before practical seamen and surgeons insisted on issuing lemon juice and effective prevention became widespread.[6] Scurvy remained a problem during expeditions and in wartime until the mid-20th century.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เลือดออกตามไรฟันเป็นโรคที่เกิดจากการขาดวิตามินซีมนุษย์และสัตว์บางชนิดอื่น ๆ ที่จำเป็นต้องใช้วิตามินซีในอาหารของพวกเขาสำหรับการสังเคราะห์คอลลาเจน ในเด็กทารกเลือดออกตามไรฟันบางครั้งจะเรียกว่าเป็นโรคบาร์โลว์ชื่อหลังจากเซอร์โทมัสบาร์โลว์ [1] แพทย์ชาวอังกฤษที่อธิบายไว้ใน 1883 [2] อย่างไรก็ตามโรคบาร์โลว์ยังอาจหมายถึงย้อย mitral วาล์ว eponyms อื่น ๆ สำหรับเลือดออกตามไรฟันรวมถึงโรค Moeller และโรคของเชอร์ริล ชื่อสารเคมีวิตามิน C, วิตามินซีที่ได้มาจากชื่อภาษาละตินของเลือดออกตามไรฟัน scorbutus ซึ่งนอกจากนี้ยังมี scorbutic คำคุณศัพท์ ( "ของลักษณะหรือต้องทำอย่างไรกับเลือดออกตามไรฟัน"). เด็กนำเสนอกับ "ลิ้น scorbutic "เนื่องจากสิ่งที่พิสูจน์ให้เห็นว่าการขาดวิตามินซี. เหงือก scorbutic อาการโดยทั่วไปของเลือดออกตามไรฟันเป็นครั้งแรกเมื่อยล้าตามด้วยการก่อตัวของจุดด่างดำบนผิวหนังเหงือกเป็นรูพรุนและมีเลือดออกจากเยื่อเมือก จุดที่มีความอุดมสมบูรณ์มากที่สุดในต้นขาและขาและบุคคลที่อาจมีลักษณะซีดรู้สึกหดหู่เศร้าและถูกตรึงบางส่วน เป็นความก้าวหน้าเลือดออกตามไรฟันสามารถมีได้เปิดหนองแผลสูญเสียฟันผิวสีเหลืองไข้อักเสบและในที่สุดก็เสียชีวิตจากการมีเลือดออก. [3] การรักษาด้วยวิตามินอาหาร C-ที่อุดมไปด้วยโดยการกู้คืนที่สมบูรณ์จากเลือดออกตามไรฟันเริ่มแรกใช้เวลาน้อยกว่า สองสัปดาห์. วิตามินซีเป็นที่แพร่หลายในเนื้อเยื่อพืชที่มีความเข้มข้นสูงโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกิดขึ้นในผลไม้พริก (โดยเฉพาะพริกหวานสีเขียว), ผักตระกูลกะหล่ำ (เช่นผักคะน้าผักชนิดหนึ่งและกะหล่ำปลี) และผลไม้ส้ม (โดยเฉพาะส้ม) เนื้ออวัยวะเช่นตับมีวิตามินซีมากกว่ากล้ามเนื้อ การปรุงอาหารจะช่วยลดความเข้มข้นของวิตามินซีเช่นเดียวกับการสัมผัสกับอากาศ, ทองแดงเหล็กและเกลือโลหะการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ . เลวไม่ได้เกิดขึ้นในสัตว์มากที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถสังเคราะห์วิตามินซีของตัวเองอย่างไรก็ตามมนุษย์และลิงสูงอื่น ๆ หนูตะเภา ส่วนใหญ่หรือค้างคาวทั้งหมดและบางสายพันธุ์ของนกและปลาขาดเอนไซม์ที่จำเป็นสำหรับการสังเคราะห์ดังกล่าวและจะต้องได้รับวิตามินซีผ่านอาหารของพวกเขา. อดีตฮิปโปเครติส (ค. 460 คริสตศักราช-c. 380 คริสตศักราช) อธิบายเลือดออกตามไรฟันและ cures สมุนไพรสำหรับ เลือดออกตามไรฟันได้รับทราบในวัฒนธรรมพื้นเมืองจำนวนมากตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ตามการรักษาไม่สอดคล้องกันและเลือดออกตามไรฟันเป็นหนึ่งในปัจจัยที่ จำกัด ของการเดินทางทางทะเลมักจะฆ่าจำนวนผู้โดยสารและลูกเรือในการเดินทางที่ยาวไกล. [4] ในขณะที่มีหลักฐานก่อนหน้านี้ (จากการเดินทางของวาสโกดากามาและ เจมส์แลงแคสเตอร์ตัวอย่าง) ว่าผลไม้ที่มีรสเปรี้ยวมีผลการรักษาในเลือดออกตามไรฟันมันเป็นสกอตศัลยแพทย์ในกองทัพเรือเจมส์ลินด์คนแรกที่พิสูจน์แล้วว่ามันจะได้รับการรักษาด้วยผลไม้ส้มในการทดลองเขาอธิบายไว้ใน 1753 หนังสือของเขาที่ตำรา เลว. [5] การทดลองเหล่านี้ในความเป็นจริงเป็นตัวแทนของการทดลองทางคลินิกครั้งแรกของโลก แต่น่าเสียดายที่ไม่มีความโดดเด่นได้รับการค้นพบนี้ในหนังสือซึ่งเป็นเวลานานและขัดแย้ง ผลการวิจัยของลินด์ไม่สอดคล้องกับทฤษฎีของเวลาที่เลือดออกตามไรฟันเป็นผลมาจากการย่อยอาหารดีและการบริโภคเนื้อสัตว์ที่เก็บรักษาไว้และน้ำราและเป็นผลให้มีผลกระทบต่อความคิดทางการแพทย์ มันจะเป็น 40 ปีก่อนที่ลูกเรือในทางปฏิบัติและศัลยแพทย์ยืนยันในการออกน้ำมะนาวและการป้องกันที่มีประสิทธิภาพเริ่มแพร่หลาย. [6] เลวยังคงเป็นปัญหาในระหว่างการเดินทางและในยามสงครามจนถึงช่วงกลางศตวรรษที่ 20