Hide Wiki Loves Monuments: Photogra

Hide
Wiki Loves Monuments: Photograph a monument, help Wikipedia and win!
Font
From Wikipedia, the free encyclopedia
"Fount" redirects here. For the basin, see baptismal font.
This article is about the traditional meaning of "font". For the electronic data file, see Computer font. For other uses, see Font (disambiguation).
In metal typesetting, a font is a particular size, weight and style of a typeface. Each font was a matched set of type, one piece (called a "sort") for each glyph, and a typeface comprised a range of fonts that shared an overall design.

In modern usage, with the advent of digital typography, "font" is frequently synonymous with "typeface", although the two terms do not necessarily mean the same thing. In particular, the use of "vector" or "outline" fonts means that different sizes of a typeface can be dynamically generated from one design. Each style may still be in a separate "font file"—for instance, the typeface "Bulmer" may include the fonts "Bulmer roman", "Bulmer italic", "Bulmer bold" and "Bulmer extended"—but the term "font" might be applied either to one of these alone or to the whole typeface.

File:Friedlaender.webmsd.webm
Israeli typographer Henri Friedlaender examines Hadassah Hebrew typeface sketches. The sequence was shot in his study in Motza Illit (near Jerusalem) in 1978.
Contents [hide]
1 Etymology
2 Metal type
3 Font characteristics
3.1 Weight
3.2 Slope
3.3 Width
3.4 Optical size
3.5 Metrics
3.6 Serifs
3.7 Character variants
4 Subsetting
5 See also
6 References
7 Sources
Etymology[edit]
Look up font in Wiktionary, the free dictionary.
The word font (traditionally spelled fount in British English, but in any case pronounced /fɒnt/) derives from Middle French fonte "[something that has been] melted; a casting".[1] The term refers to the process of casting metal type at a type foundry.

Metal type[edit]
In a manual printing (letterpress) house the word "font" would refer to a complete set of metal type that would be used to typeset an entire page. Unlike a digital typeface it would not include a single definition of each character, but commonly used characters (such as vowels and periods) would have more physical type-pieces included. A font when bought new would often be sold as (for example in a Roman alphabet) 12pt 14A 34a, meaning that it would be a size 12-point font containing 14 uppercase "A"s, and 34 lowercase "A"s. Given the name upper and lowercase because of which case the metal type was located in, otherwise known as majuscule and minuscule. The rest of the characters would be provided in quantities appropriate for the distribution of letters in that language. Some metal type characters required in typesetting, such as dashes, spaces and line-height spacers, were not part of a specific font, but were generic pieces which could be used with any font.[2] Line spacing is still often called "leading", because the strips used for line spacing were made of lead (rather than the harder alloy used for other pieces). The reason for this spacing strip being made from "lead" was because lead was a softer metal than the traditional forged metal type pieces (which was part lead, antimony and tin) and would compress more easily when "locked-up" in the printing "chase" (i.e. a carrier for holding all the type together).

In the 1880s–90s, "hot lead" typesetting was invented, in which type was cast as it was set, either piece by piece (as in the Monotype technology) or in entire lines of type at one time (as in the Linotype technology).

Font characteristics[edit]
In addition to the character height, when using the mechanical sense of the term, there are several characteristics which may distinguish fonts, though they would also depend on the script(s) that the typeface supports. In European alphabetic scripts, i.e. Latin, Cyrillic and Greek, the main such properties are the stroke width, called weight, the style or angle and the character width.

The regular or standard font is sometimes labeled roman, both to distinguish it from bold or thin and from italic or oblique. The keyword for the default, regular case is often omitted for variants and never repeated, otherwise it would be Bulmer regular italic, Bulmer bold regular and even Bulmer regular regular. Roman can also refer to the language coverage of a font, acting as a shorthand for "Western European".

Different fonts of the same typeface may be used in the same work for various degrees of readability and emphasis, or in a specific design to make it be of more visual interest.

Weight[edit]
The weight of a particular font is the thickness of the character outlines relative to their height.

Helvetica Neue weights
A typeface may come in fonts of many weights, from ultra-light to extra-bold or black; four to six weights are not unusual, and a few typefaces have as many as a dozen. Many typefaces for office, web and non-professional use come with just a normal and a bold weight which are linked together. If no bold weight is provided, many renderers (browsers, word processors, graphic and DTP programs) support faking a bolder font by rendering the outline a second time at an offset, or just smearing it slightly at a diagonal angle.

The base weight differs among typefaces; that means one normal font may appear bolder than some other normal font. For example, fonts intended to be used in posters are often quite bold by default while fonts for long runs of text are rather light. Therefore, weight designations in font names may differ in regard to the actual absolute stroke weight or density of glyphs in the font.

Attempts to systematize a range of weights led to a numerical classification first used by Adrian Frutiger with the Univers typeface: 35 Extra Light, 45 Light, 55 Medium or Regular, 65 Bold, 75 Extra Bold, 85 Extra Bold, 95 Ultra Bold or Black. Deviants of these were the "6 series" (italics), e.g. 46 Light Italics etc., the "7 series" (condensed versions), e.g. 57 Medium Condensed etc., and the "8 series" (condensed italics), e.g. 68 Bold Condensed Italics. From this brief numerical system it is easier to determine exactly what a font's characteristics are, for instance "Helvetica 67" (HE67) translates to "Helvetica Bold Condensed".

The TrueType font format introduced a scale from 100 through 900, which is also used in CSS and OpenType, where 400 is regular (roman or plain). The first algorithmic description of fonts was perhaps made by Donald Knuth in his Metafont and TeX system of programs.

There are many names used to describe the weight of a font in its name, differing among type foundries and designers, but their relative order is usually fixed, something like this:

Hairline
Thin
Ultra-light
Extra-light
Light
Book
Normal / regular / plain
Medium
Demi-bold / semi-bold
Bold
Extra-bold / extra
Heavy
Black
Extra-black
Ultra-black / ultra
The terms normal, regular and plain, sometimes also book, are being used for the standard weight font of a typeface. Where both appear and differ, book is often lighter than regular, but in some typefaces it is bolder.

Before the arrival of computers, each weight had to be drawn manually. As a result, many older multi-weight families such as Gill Sans and Monotype Grotesque have considerable differences in styles from light to extra-bold. Since the 1980s, it has become increasingly common to use automation to construct a range of weights as points along a trend, so-called multiple master font design. This means that many modern digital fonts such as Myriad and TheSans are offered in a large range of weights which offer a smooth and continuous transition from one weight to the next, although some digital fonts are created with extensive manual corrections.[3]

As digital font design allows more variants to be created faster, an increasingly common development in professional font design is the use of so-called grades: slightly different weights intended for different types of paper and ink, or printing in a different region with different ambient temperature and humidity.[4][5] For example, a thin design printed on book paper and a thicker design printed on high-gloss magazine paper may come out looking identical, since in the former case the ink will soak and spread out more. Grades are typically offered with characters having the same width on all grades, so that a change of printing materials does not affect copyfit.[6] Grades are especially common on serif fonts with their finer details.

Slope[edit]
In European typefaces, especially roman ones, a slanted style is used to emphasise important words. This is called italic type or oblique type. These designs normally slant to the right in left-to-right scripts. Oblique styles are often called italic, but differ from 'true italic' styles.

Italic styles are more flowing than the normal typeface, approaching a more handwritten, cursive style, possibly using ligatures more commonly or gaining swashes. Although rarely encountered, a typographic face may be accompanied by a matching calligraphic face (cursive, script), giving an exaggeratedly italic style.

Cyrillic italics
In many sans-serif and some serif typefaces, especially in those with strokes of even thickness the characters of the italic fonts are only slanted, which is often done algorithmically, without otherwise changing their appearance. Such oblique fonts are not true italics, because lower-case letter-shapes do not change, but are often marketed as such. Fonts normally do not include both oblique and italic styles: the designer chooses to supply one or the other.

Since italic styles clearly look different to regular (roman) styles, it is possible to have "upright italic" designs that take a more cursive form but remain upright; Computer Modern is an example of a font that offers this style. In Latin-script countries, upright italics are rare but are sometimes used in mathematics or in complex documents where a section of text already in italics needs a

In modern usage, with the advent of digital typography, "font" is frequently synonymous with "typeface", although the two terms do not necessarily mean the same thing. In particular, the use of "vector" or "outline" fonts means that different sizes of a typeface can be dynamically generated from one design. Each style may still be in a separate "font file"—for instance, the typeface "Bulmer" may include the fonts "Bulmer roman", "Bulmer italic", "Bulmer bold" and "Bulmer extended"—but the term "font" might be applied either to one of these alone or to the whole typeface.

File:Friedlaender.webmsd.webm
Israeli typographer Henri Friedlaender examines Hadassah Hebrew typeface sketches. The sequence was shot in his study in Motza Illit (near Jerusalem) in 1978.
Contents [hide] 
1 Etymology
2 Metal type
3 Font characteristics
3.1 Weight
3.2 Slope
3.3 Width
3.4 Optical size
3.5 Metrics
3.6 Serifs
3.7 Character variants
4 Subsetting
5 See also
6 References
7 Sources
Etymology[edit]
 Look up font in Wiktionary, the free dictionary.
The word font (traditionally spelled fount in British English, but in any case pronounced /fɒnt/) derives from Middle French fonte "[something that has been] melted; a casting".[1] The term refers to the process of casting metal type at a type foundry.

Metal type[edit]
In a manual printing (letterpress) house the word "font" would refer to a complete set of metal type that would be used to typeset an entire page. Unlike a digital typeface it would not include a single definition of each character, but commonly used characters (such as vowels and periods) would have more physical type-pieces included. A font when bought new would often be sold as (for example in a Roman alphabet) 12pt 14A 34a, meaning that it would be a size 12-point font containing 14 uppercase "A"s, and 34 lowercase "A"s. Given the name upper and lowercase because of which case the metal type was located in, otherwise known as majuscule and minuscule. The rest of the characters would be provided in quantities appropriate for the distribution of letters in that language. Some metal type characters required in typesetting, such as dashes, spaces and line-height spacers, were not part of a specific font, but were generic pieces which could be used with any font.[2] Line spacing is still often called "leading", because the strips used for line spacing were made of lead (rather than the harder alloy used for other pieces). The reason for this spacing strip being made from "lead" was because lead was a softer metal than the traditional forged metal type pieces (which was part lead, antimony and tin) and would compress more easily when "locked-up" in the printing "chase" (i.e. a carrier for holding all the type together).

In the 1880s–90s, "hot lead" typesetting was invented, in which type was cast as it was set, either piece by piece (as in the Monotype technology) or in entire lines of type at one time (as in the Linotype technology).

Font characteristics[edit]
In addition to the character height, when using the mechanical sense of the term, there are several characteristics which may distinguish fonts, though they would also depend on the script(s) that the typeface supports. In European alphabetic scripts, i.e. Latin, Cyrillic and Greek, the main such properties are the stroke width, called weight, the style or angle and the character width.

The regular or standard font is sometimes labeled roman, both to distinguish it from bold or thin and from italic or oblique. The keyword for the default, regular case is often omitted for variants and never repeated, otherwise it would be Bulmer regular italic, Bulmer bold regular and even Bulmer regular regular. Roman can also refer to the language coverage of a font, acting as a shorthand for "Western European".

Different fonts of the same typeface may be used in the same work for various degrees of readability and emphasis, or in a specific design to make it be of more visual interest.

Weight[edit]
The weight of a particular font is the thickness of the character outlines relative to their height.

Helvetica Neue weights
A typeface may come in fonts of many weights, from ultra-light to extra-bold or black; four to six weights are not unusual, and a few typefaces have as many as a dozen. Many typefaces for office, web and non-professional use come with just a normal and a bold weight which are linked together. If no bold weight is provided, many renderers (browsers, word processors, graphic and DTP programs) support faking a bolder font by rendering the outline a second time at an offset, or just smearing it slightly at a diagonal angle.

The base weight differs among typefaces; that means one normal font may appear bolder than some other normal font. For example, fonts intended to be used in posters are often quite bold by default while fonts for long runs of text are rather light. Therefore, weight designations in font names may differ in regard to the actual absolute stroke weight or density of glyphs in the font.

Attempts to systematize a range of weights led to a numerical classification first used by Adrian Frutiger with the Univers typeface: 35 Extra Light, 45 Light, 55 Medium or Regular, 65 Bold, 75 Extra Bold, 85 Extra Bold, 95 Ultra Bold or Black. Deviants of these were the "6 series" (italics), e.g. 46 Light Italics etc., the "7 series" (condensed versions), e.g. 57 Medium Condensed etc., and the "8 series" (condensed italics), e.g. 68 Bold Condensed Italics. From this brief numerical system it is easier to determine exactly what a font's characteristics are, for instance "Helvetica 67" (HE67) translates to "Helvetica Bold Condensed".

The TrueType font format introduced a scale from 100 through 900, which is also used in CSS and OpenType, where 400 is regular (roman or plain). The first algorithmic description of fonts was perhaps made by Donald Knuth in his Metafont and TeX system of programs.

There are many names used to describe the weight of a font in its name, differing among type foundries and designers, but their relative order is usually fixed, something like this:

Hairline
Thin
Ultra-light
Extra-light
Light
Book
Normal / regular / plain
Medium
Demi-bold / semi-bold
Bold
Extra-bold / extra
Heavy
Black
Extra-black
Ultra-black / ultra
The terms normal, regular and plain, sometimes also book, are being used for the standard weight font of a typeface. Where both appear and differ, book is often lighter than regular, but in some typefaces it is bolder.

Before the arrival of computers, each weight had to be drawn manually. As a result, many older multi-weight families such as Gill Sans and Monotype Grotesque have considerable differences in styles from light to extra-bold. Since the 1980s, it has become increasingly common to use automation to construct a range of weights as points along a trend, so-called multiple master font design. This means that many modern digital fonts such as Myriad and TheSans are offered in a large range of weights which offer a smooth and continuous transition from one weight to the next, although some digital fonts are created with extensive manual corrections.[3]

As digital font design allows more variants to be created faster, an increasingly common development in professional font design is the use of so-called grades: slightly different weights intended for different types of paper and ink, or printing in a different region with different ambient temperature and humidity.[4][5] For example, a thin design printed on book paper and a thicker design printed on high-gloss magazine paper may come out looking identical, since in the former case the ink will soak and spread out more. Grades are typically offered with characters having the same width on all grades, so that a change of printing materials does not affect copyfit.[6] Grades are especially common on serif fonts with their finer details.

Slope[edit]
In European typefaces, especially roman ones, a slanted style is used to emphasise important words. This is called italic type or oblique type. These designs normally slant to the right in left-to-right scripts. Oblique styles are often called italic, but differ from 'true italic' styles.

Italic styles are more flowing than the normal typeface, approaching a more handwritten, cursive style, possibly using ligatures more commonly or gaining swashes. Although rarely encountered, a typographic face may be accompanied by a matching calligraphic face (cursive, script), giving an exaggeratedly italic style.

Cyrillic italics
In many sans-serif and some serif typefaces, especially in those with strokes of even thickness the characters of the italic fonts are only slanted, which is often done algorithmically, without otherwise changing their appearance. Such oblique fonts are not true italics, because lower-case letter-shapes do not change, but are often marketed as such. Fonts normally do not include both oblique and italic styles: the designer chooses to supply one or the other.

Since italic styles clearly look different to regular (roman) styles, it is possible to have "upright italic" designs that take a more cursive form but remain upright; Computer Modern is an example of a font that offers this style. In Latin-script countries, upright italics are rare but are sometimes used in mathematics or in complex documents where a section of text already in italics needs a

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ซ่อน วิกิรักอนุสาวรีย์: ถ่ายรูปอนุสาวรีย์ ช่วยวิกิพีเดีย และชนะแบบอักษรจากวิกิพีเดีย สารานุกรมฟรี"Fount" เปลี่ยนเส้นทางที่นี่ สำหรับอ่าง ดู baptismal อักษรบทความนี้จะเกี่ยวกับความหมายดั้งเดิมของ "แบบอักษร" แฟ้มข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ ดูแบบอักษรของคอมพิวเตอร์ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ ดูอักษร (แก้ความกำกวม)ใน typesetting โลหะ อักษรมีเฉพาะขนาด น้ำหนัก และลักษณะของแบบตัวพิมพ์เป็น อักษรแต่ละชนิด ชิ้นหนึ่ง (เรียกว่า "เรียง") สำหรับแต่ละสัญลักษณ์ ชุดจับคู่ และแบบตัวพิมพ์ประกอบด้วยชุดของแบบอักษรที่ใช้ร่วมกันแบบโดยรวมในการใช้งานทันสมัย มีมายพิมพ์ดิจิตอล "อักษร" อย่างบ่อย "แบบตัวพิมพ์" ถึงแม้ว่าเงื่อนไขสองไม่จำเป็นต้องหมายถึง สิ่งเดียวกัน โดยเฉพาะ ใช้แบบอักษร "เวกเตอร์" หรือ "เค้า" หมายความ ว่า ขนาดแตกต่างกันของแบบตัวพิมพ์แบบไดนามิกสร้างจากการออกแบบหนึ่ง แต่ละรูปแบบยังอาจแยกต่างหาก "แฟ้มแบบอักษร" — ตัวอย่าง แบบตัวพิมพ์ "Bulmer" อาจมีอักษร "Bulmer โรมัน" "Bulmer เอียง" "Bulmer ตัวหนา" และ "ขยาย Bulmer" — แต่อาจใช้คำว่า "แบบอักษร" จะหนึ่งคนเดียว หรือแบบตัวพิมพ์ทั้งหมดได้File:Friedlaender.webmsd.webmอิสราเอล typographer Henri Friedlaender ตรวจสอบร่างแบบตัวพิมพ์ภาษาฮิบรู Hadassah ลำดับที่ถูกยิงในการศึกษาของเขาใน Motza Illit (ใกล้เยรูซาเล็ม) ในปี 1978เนื้อหา [ซ่อน] ศัพทมูลวิทยา 1ชนิดโลหะ 2ลักษณะ 33.1 น้ำหนัก3.2 ความชัน3.3 กว้าง3.4 ขนาดแสง3.5 การวัด3.6 ไม่มี serif3.7 ตัวแปรอักขระจัด 45 ดู6 อ้างอิง7 แหล่งศัพทมูลวิทยา [แก้ไข] หาตัวอักษรในวิกิพจนานุกรม พจนานุกรมฟรีอักษรคำ (สะกด fount ในภาษาอังกฤษแบบอังกฤษดั้งเดิม แต่ในกรณีใดๆ ออกเสียง /fɒnt/) มาจากกลางฝรั่งเศส fonte " [สิ่งที่ได้รับ] หลอม การหล่อ" [1] คำว่าหมายถึงกระบวนการหล่อโลหะชนิดที่โรงหล่อชนิดชนิดโลหะ [แก้ไข]ในบ้าน (letterpress) พิมพ์ด้วยตนเอง คำว่า "แบบอักษร" จะหมายถึงชุดของชนิดโลหะที่จะใช้ typeset ทั้งหน้า ซึ่งแตกต่างจากแบบตัวพิมพ์ดิจิตอล มันจะไม่มีการกำหนดคำนิยามของอักขระแต่ละตัว แต่ตัวอักษรที่ใช้ทั่วไป (เช่นสระและรอบระยะเวลา) จะมีขึ้นจริงชนิดชิ้นรวม แบบอักษรเมื่อซื้อใหม่จะมักจะขายเป็น (ตัวอย่างในหนังสือ) 12pt 14A 34a หมายความ ว่า มันจะเป็นแบบอักษร 12 จุดขนาดประกอบด้วย 14 s "A" และ 34 s "A" กำหนดชื่อบนและเล็กเนื่องจากการชนิดโลหะตั้งอยู่ หรือที่เรียกว่า majuscule และ minuscule ตัวเหลือจะให้ในปริมาณที่เหมาะสมสำหรับการกระจายของตัวอักษรในภาษานั้น ๆ ตัวอักษรบางชนิดโลหะต้องใน typesetting เช่นเส้นประ ช่องว่างและความสูง-spacers ส่วนของแบบอักษรที่ระบุไม่ถูก แต่มีชิ้นส่วนทั่วไปที่สามารถใช้กับแบบอักษรใด ๆ [2] ระยะห่างบรรทัดยังมักจะถูกเรียกว่า "นำ" เนื่องจากทำแถบที่ใช้สำหรับบรรทัดระยะห่างของเป้าหมาย (แทนสัมฤทธิ์หนักที่ใช้สำหรับชิ้นส่วนอื่น ๆ) เหตุผลสำหรับแถบระยะห่างนี้จะทำจาก "ลูกค้าเป้าหมาย" ได้เนื่องจากนำ โลหะนุ่มกว่าที่ปลอมชิ้นชนิดโลหะ (ซึ่งลูกค้าเป้าหมายส่วน พลวง และดีบุก) และจะบีบได้ง่ายขึ้นเมื่อ "ล็อกสาย" ในการพิมพ์ "ไล่ล่า" (เช่นการขนส่งสำหรับเก็บทุกประเภทเข้าด้วยกัน)ในปัจจุบัน – 90s, typesetting "ฮ็อต" คิดค้น ซึ่งชนิดที่หล่อได้ก็ตั้ง ทั้งสองชิ้น โดยชิ้นส่วน (ในเทคโนโลยี Monotype) หรือ ในบรรทัดทั้งหมดของชนิดในครั้งเดียว (ในเทคโนโลยี Linotype)ลักษณะแบบอักษร [แก้ไข]นอกจากอักขระสูง เมื่อใช้ความคำกล มีหลายลักษณะซึ่งอาจแยกแยะอักษร แม้ว่าจะยังขึ้นอยู่กับสคริปต์ที่แบบตัวพิมพ์สนับสนุนการ ในยุโรปสคริปต์ตัวอักษร เช่นละติน ซิริลลิก และ กรีก หลักคุณสมบัติดังกล่าวได้ความกว้างเส้น น้ำหนัก ลักษณะ หรือมุม และความกว้างอักขระอักษรปกติ หรือมาตรฐานบางครั้งจะติดป้ายโรมัน ทั้งความแตกต่าง จากบาง หรือตัวหนา และตัวเอียงหรือเอียง คำสำคัญสำหรับการเริ่มต้น กรณีปกติมักละสำหรับตัวแปร และไม่เคยซ้ำ มิฉะนั้น มันจะเอียงปกติ Bulmer, Bulmer หนาปกติ และแม้ Bulmer ปกติปกติ โรมันอาจหมายถึงความครอบคลุมภาษาของแบบอักษร ทำหน้าที่เป็นตัวย่อสำหรับ "ยุโรปตะวันตก"แบบอักษรที่แตกต่างกันของแบบตัวพิมพ์เดียวกันอาจใช้ ในองศาต่าง ๆ อ่านและเน้นงานเดียวกัน หรือออกแบบเฉพาะเพื่อให้มีของน่าสนใจเพิ่มเติมน้ำหนัก [แก้ไข]น้ำหนักของแบบอักษรบางแบบเป็นความหนาของเค้าร่างของอักขระที่สัมพันธ์กับความสูงน้ำหนักเฮลเวติกานิวโอเปอร์แบบตัวพิมพ์อาจมาในแบบอักษรของน้ำหนักมาก จากแสงพิเศษหนาพิเศษ หรือ ดำ น้ำหนัก 4-6 ไม่ผิดปกติ และ typefaces ไม่ได้เป็นโหล Typefaces มากสำหรับสำนักงาน เว็บ และใช้งานไม่ใช่มืออาชีพมาพร้อมกับห้องปกติและน้ำหนักตัวหนาที่เชื่อมโยงกัน ถ้าให้น้ำหนักไม่หนา renderers (เบราว์เซอร์ word โปรเซสเซอร์ กราฟิก และโปรแกรม DTP) สนับสนุน faking อักษร bolder โดยแสดงเค้าร่างเป็นครั้งที่สองที่ออฟเซต เพียงทามันเล็กน้อยที่มุมที่เส้นทแยงมุมน้ำหนักพื้นฐานแตก typefaces นั่นหมายความว่า แบบอักษรปกติหนึ่งอาจปรากฏ bolder กว่าอักษรอื่นที่ปกติ ตัวอย่าง แบบอักษรไว้ใช้ในโปสเตอร์มักค่อนข้างหนาตามค่าเริ่มต้นในขณะที่แบบอักษรสำหรับค่อนข้างนานจนข้อความเป็นแสง ดังนั้น บอกน้ำหนักในอักษรอาจแตกต่างเรื่องน้ำหนักจังหวะจริงสัมบูรณ์หรือความหนาแน่นของอักขระในแบบอักษรพยายามประมวลช่วงน้ำหนักนำไปใช้ครั้งแรก โดยเอเดรียนที่ Frutiger กับแบบตัวพิมพ์ Univers ประเภทตัวเลข: 35 เสริมแสง แสง 45, 55 ปานกลาง หรือ ปกติ ตัวหนา 65, 75 เสริมหนา 85 เพิ่มตัวหนา ตัวหนาพิเศษ 95 หรือสีดำ Deviants เหล่านี้มี "ชุด 6" (ตัวเอียง), เช่น 46 ไฟเอียงฯลฯ "ชุด 7" (บีบรุ่น), เช่น 57 กลางบีบฯลฯ และ "ชุด 8" (บีบตัวเอียง), เช่น 68 หนาบีบตัวเอียง จากระบบตัวเลขโดยย่อนี้ จึงง่ายต่อการตรวจสอบว่าอะไรลักษณะแบบอักษร ตัวอย่าง "เฮลเวติกา (HE67) 67" แปล "เฮลเวติกาหนาบีบ"แบบอักษร TrueType แนะนำมาตราส่วนแบบ 100 ผ่าน 900 ซึ่งใช้ใน CSS และ OpenType ปกติ 400 (โรมัน หรือธรรมดา) คำอธิบาย algorithmic แรกของแบบอักษรอาจทำ โดยโดนัลด์ Knuth ในระบบของเขา Metafont และเท็กซ์ของโปรแกรมมีหลายชื่อที่ใช้เพื่ออธิบายน้ำหนักของแบบอักษรในชื่อ แตกต่างกันระหว่างชนิดแหล่งผลิตและนักออกแบบ แต่ลำดับญาติของพวกเขาเป็นปกติ คง สิ่งเช่นนี้:บางบางแสงเป็นพิเศษแสงนอกแสงจองปกติ/ ปกติ / ธรรมดาขนาดกลางตัว หนาสี / กึ่งหนาตัวหนาหนาพิเศษ / พิเศษหนักสีดำExtra-blackสีดำพิเศษ / อุลตร้ามีการใช้เงื่อนไขปกติ ปกติ และ ธรรมดา หนังสือบางครั้งยัง สำหรับแบบอักษรมาตรฐานน้ำหนักของแบบตัวพิมพ์เป็น ที่ทั้งสองปรากฏขึ้น และแตกต่าง กัน หนังสือเป็นมักจะเบากว่าปกติ แต่ใน typefaces บาง ก็ bolderก่อนการมาถึงของเครื่องคอมพิวเตอร์ น้ำหนักแต่ละมีการวาดด้วยตนเอง ดัง น้ำหนักหลายครอบครัวเก่าหลาย Sans เหงือกและ Monotype ประหลาดมีมากความแตกต่างในลักษณะจากแสงให้เป็นตัวหนาพิเศษ ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1980 มันได้กลายเป็นมากขึ้นไปใช้ทำงานอัตโนมัติเพื่อสร้างช่วงของน้ำหนักเป็นจุดตามแนวโน้ม เรียกว่าออกแบบอักษรหลักหลาย ซึ่งหมายความ ว่า แบบอักษรดิจิตอลทันสมัยมากให้และ TheSans ด้าม มีขนาดใหญ่น้ำหนักซึ่งมีเปลี่ยนอย่างต่อเนื่อง และราบรื่นจากน้ำหนักหนึ่งไป ถึงแม้ว่าแบบอักษรบางแบบดิจิทัลสร้างขึ้น ด้วยการแก้ไขด้วยตนเองอย่างละเอียด [3]As digital font design allows more variants to be created faster, an increasingly common development in professional font design is the use of so-called grades: slightly different weights intended for different types of paper and ink, or printing in a different region with different ambient temperature and humidity.[4][5] For example, a thin design printed on book paper and a thicker design printed on high-gloss magazine paper may come out looking identical, since in the former case the ink will soak and spread out more. Grades are typically offered with characters having the same width on all grades, so that a change of printing materials does not affect copyfit.[6] Grades are especially common on serif fonts with their finer details.Slope[edit]In European typefaces, especially roman ones, a slanted style is used to emphasise important words. This is called italic type or oblique type. These designs normally slant to the right in left-to-right scripts. Oblique styles are often called italic, but differ from 'true italic' styles.Italic styles are more flowing than the normal typeface, approaching a more handwritten, cursive style, possibly using ligatures more commonly or gaining swashes. Although rarely encountered, a typographic face may be accompanied by a matching calligraphic face (cursive, script), giving an exaggeratedly italic style.Cyrillic italicsหลายนอยซานส์-serif และบาง typefaces serif โดยเฉพาะอย่างยิ่งในที่มีจังหวะของความหนาแม้ อักขระของแบบอักษรตัวเอียงมีเฉพาะเอียง ซึ่งมักจะทำ algorithmically โดยไม่ต้องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น อักษร oblique ดังกล่าวไม่ได้เอียงจริง จดหมายร่างเล็กไม่เปลี่ยนแปลง แต่มักจะทำตลาดเช่น แบบอักษรปกติรวมทั้ง oblique และเอียง: แบบเลือกที่จะจัดหาหนึ่งหรืออื่น ๆเนื่องจากลักษณะเอียงชัดเจนดูแตกต่างกับลักษณะปกติ (โรมัน) จำเป็นต้องมีการออกแบบ "ตรงตัวเอียง" ที่ใช้แบบที่เขียนขึ้น แต่ยังคงตรง คอมพิวเตอร์สมัยใหม่คือ ตัวอย่างของแบบอักษรที่มีลักษณะนี้ ในสคริปต์ภาษาละตินประเทศ เอียงตรงหายาก แต่บางครั้งใช้ ในวิชาคณิตศาสตร์ หรือเอกสารที่ซับซ้อนที่ส่วนของข้อความแล้วเอนต้องการ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ซ่อนวิกิพีเดีย Loves อนุสาวรีย์: ถ่ายภาพอนุสาวรีย์ช่วยวิกิพีเดียและชนะ! อักษรจากวิกิพีเดีย"Fount" นี่นำไปสู่ สำหรับลุ่มน้ำให้ดูทวิภาค. บทความนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับความหมายดั้งเดิมของ "ตัวอักษร" สำหรับแฟ้มข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ให้ดูที่ตัวอักษรคอมพิวเตอร์ สำหรับความหมายอื่นดูตัวอักษร (disambiguation). ในการเรียงพิมพ์โลหะตัวอักษรมีขนาดโดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำหนักและรูปแบบของแบบอักษร ตัวอักษรแต่ละชุดจับคู่ของชนิดหนึ่งชิ้น (ที่เรียกว่า "การจัดเรียง") สำหรับสัญลักษณ์ในแต่ละครั้งและแบบอักษรประกอบด้วยช่วงของแบบอักษรที่ใช้ร่วมกันการออกแบบโดยรวม. ในการใช้งานที่ทันสมัยกับการถือกำเนิดของการพิมพ์ดิจิตอล "ตัวอักษร" ที่พบบ่อยคือตรงกันกับ "แบบอักษร" แม้ว่าทั้งสองแง่ไม่จำเป็นต้องหมายถึงสิ่งเดียวกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้ "เวกเตอร์" หรือ "ร่าง" แบบอักษรหมายความว่าขนาดของตัวอักษรที่แตกต่างกันสามารถสร้างแบบไดนามิกจากหนึ่งในการออกแบบ แต่ละรูปแบบอาจจะยังคงอยู่ในที่แยกจากกัน "แฟ้มแบบอักษร" เช่นเผื่อ, แบบอักษร "บัลเมอร์" อาจรวมถึงแบบอักษร "โรมันบัลเมอร์", "บัลเมอร์ตัวเอียง", "บัลเมอร์ที่เป็นตัวหนา" และ "ขยายบัลเมอร์" -but คำว่า "ตัวอักษร "อาจจะถูกนำมาใช้อย่างใดอย่างหนึ่งให้เป็นหนึ่งในเหล่านี้คนเดียวหรืออักษรทั้ง. ไฟล์: Friedlaender.webmsd.webm อิสราเอลผ้าขี้ริ้วอองรี Friedlaender ตรวจสอบ Hadassah อักษรภาษาฮิบรูสเก็ตช์ ลำดับที่ถูกยิงในการศึกษาของเขาใน Motza Illit (ใกล้กรุงเยรูซาเล็ม) ในปี 1978 [ซ่อน] 1 นิรุกติศาสตร์2 ประเภทโลหะ3 ลักษณะตัวอักษร3.1 น้ำหนัก3.2 ลาด3.3 ความกว้าง3.4 ออฟติคอลขนาด3.5 ตัวชี้วัดที่3.6 serifs 3.7 ตัวละครสายพันธุ์4 Subsetting 5 ดูเพิ่มเติม6 7 แหล่งที่มานิรุกติศาสตร์[แก้ไข] เงยหน้าขึ้นมองตัวอักษรในวิกิพจนานุกรมพจนานุกรมฟรี. ตัวอักษรคำว่า (ตามธรรมเนียมสะกดน้ำพุในอังกฤษ แต่ในกรณีใด ๆ ที่เด่นชัด / fɒnt /) มาจากภาษาฝรั่งเศสกลาง fonte "[สิ่งที่ได้รับ] ละลาย; หล่อ ". [1] คำว่าหมายถึงกระบวนการของการหล่อประเภทโลหะที่หล่อชนิด. ประเภทโลหะ [แก้ไข] ในการพิมพ์ด้วยตนเอง (หนังสือ) บ้านคำว่า" ตัวอักษร "จะหมายถึงชุดที่สมบูรณ์ของโลหะ ชนิดที่จะใช้ในการเรียงพิมพ์ทั้งหน้า ซึ่งแตกต่างจากอักษรดิจิตอลมันจะไม่รวมถึงความหมายเดียวของตัวละครแต่ละตัว แต่ตัวละครที่ใช้กันทั่วไป (เช่นสระและระยะเวลา) จะมีกายมากขึ้นประเภทชิ้นรวม อักษรเมื่อซื้อใหม่มักจะขายเป็น (ตัวอย่างเช่นในอักษรโรมัน) 12 พอยต์ 14A 34A ซึ่งหมายความว่ามันจะเป็นขนาดตัวอักษร 12 จุดที่มี 14 ตัวพิมพ์ใหญ่ "A" s และ 34 ตัวพิมพ์เล็ก "A" s ชื่อบนและตัวพิมพ์เล็กเพราะกรณีที่ประเภทโลหะตั้งอยู่ในหรือที่เรียกว่าโตและจิ๋ว ส่วนที่เหลือของตัวละครจะได้รับการจัดให้อยู่ในปริมาณที่เหมาะสมสำหรับการกระจายของตัวอักษรในภาษาที่ บางตัวละครประเภทโลหะที่จำเป็นในการเรียงพิมพ์เช่นขีดกลางช่องว่างและ spacers line-height, ไม่เป็นส่วนหนึ่งของตัวอักษรที่เฉพาะเจาะจง แต่ชิ้นทั่วไปซึ่งสามารถนำมาใช้กับตัวอักษรใด ๆ . [2] ระยะห่างสายยังคงมักจะเรียกว่า "ชั้นนำ "เพราะแถบที่ใช้สำหรับระยะห่างระหว่างบรรทัดที่ทำจากตะกั่ว (มากกว่าโลหะผสมยากที่ใช้สำหรับชิ้นอื่น ๆ ) เหตุผลสำหรับแถบระยะห่างนี้ถูกทำมาจาก "นำ" เป็นเพราะตะกั่วเป็นโลหะนุ่มกว่าชิ้นประเภทโลหะปลอมแปลงแบบดั้งเดิม (ซึ่งนำไปสู่การมีส่วนร่วมพลวงและดีบุก) และจะบีบอัดได้อย่างง่ายดายมากขึ้นเมื่อ "ล็อคขึ้น" ในการพิมพ์ "ไล่ล่า" (คือผู้ให้บริการสำหรับการถือครองทุกชนิดด้วยกัน). ในยุค 1880-90s, "นำร้อน" เรียงพิมพ์ถูกคิดค้นในประเภทก็เป็นมันเป็นชุดทั้งชิ้นโดยชิ้น (ในขณะที่เทคโนโลยี Monotype) หรือในสายทั้งหมดของประเภทที่ครั้งหนึ่ง (ในขณะที่เทคโนโลยีการพิมพ์หิน). ลักษณะตัวอักษร [แก้ไข] นอกเหนือจากความสูงของตัวอักษรเมื่อใช้ความรู้สึกทางกลของคำที่มีหลายลักษณะซึ่งอาจแตกต่างแบบอักษรแม้ว่าพวกเขาจะ นอกจากนี้ยังขึ้นอยู่กับสคริปต์ (s) ที่สนับสนุนแบบอักษร ในสคริปต์ตัวอักษรยุโรปเช่นละตินริลลิกและกรีกคุณสมบัติเช่นหลักคือความกว้างของโรคหลอดเลือดสมองที่เรียกว่าน้ำหนักลักษณะหรือมุมและความกว้างของตัวละคร. อักษรปกติหรือมาตรฐานจะมีป้ายบางครั้งโรมันทั้งสองจะแตกต่างจากตัวหนาหรือ บางและจากตัวเอียงหรือเอียง คำหลักสำหรับการเริ่มต้นกรณีปกติมักถูกมองข้ามสำหรับสายพันธุ์และไม่เคยซ้ำมิฉะนั้นมันจะเป็นบัลเมอร์ประจำตัวเอียงตัวหนาบัลเมอร์ปกติและแม้บัลเมอร์ปกติปกติ โรมันยังสามารถดูรายงานข่าวภาษาของตัวอักษรที่ทำหน้าที่เป็นชวเลขสำหรับ "ยุโรปตะวันตก". แบบอักษรที่แตกต่างกันของตัวอักษรเดียวกันอาจนำมาใช้ในการทำงานเหมือนกันสำหรับองศาต่างๆของการอ่านและเน้นหรือในการออกแบบที่เฉพาะเจาะจงที่จะทำให้ มันเป็นที่สนใจของภาพมากขึ้น. น้ำหนัก [แก้ไข] น้ำหนักของตัวอักษรโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือความหนาของตัวละครแสดงเทียบกับความสูงของพวกเขา. น้ำหนัก Helvetica Neue แบบอักษรอาจจะมาในแบบอักษรของน้ำหนักจำนวนมากจากเบาไปพิเศษตัวหนา หรือสีดำ; 05:56 น้ำหนักไม่ได้ผิดปกติและแบบอักษรไม่กี่มีมากถึงหนึ่งโหล หลายรูปแบบอักษรสำหรับสำนักงานเว็บและการใช้งานที่ไม่ใช่มืออาชีพมาพร้อมกับเพียงปกติและน้ำหนักตัวหนาที่มีการเชื่อมโยงกัน ถ้าไม่มีน้ำหนักตัวหนามีให้ renderers จำนวนมาก (เบราว์เซอร์โปรแกรมประมวลผลคำโปรแกรมกราฟิกและ DTP) สนับสนุนแกล้งทำแบบอักษรที่โดดเด่นยิ่งขึ้นโดยการแสดงผลร่างเป็นครั้งที่สองที่ชดเชยหรือเพียงแค่ทาเล็กน้อยที่มุมทแยง. น้ำหนักฐานแตกต่าง หมู่อักษร; นั่นหมายความว่าหนึ่งตัวอักษรปกติอาจปรากฏโดดเด่นยิ่งกว่าบางตัวอักษรปกติอื่น ๆ ตัวอย่างเช่นแบบอักษรที่มีวัตถุประสงค์ที่จะใช้ในการโพสต์มักจะค่อนข้างหนาโดยเริ่มต้นในขณะที่แบบอักษรสำหรับการทำงานยาวของข้อความจะค่อนข้างเบา . ดังนั้นการกำหนดน้ำหนักในชื่อของตัวอักษรอาจแตกต่างกันในเรื่องน้ำหนักจังหวะที่แน่นอนที่เกิดขึ้นจริงหรือความหนาแน่นของร่ายมนตร์อยู่ในตัวอักษรความพยายามที่จะจัดระบบช่วงของน้ำหนักนำไปสู่การจำแนกตัวเลขใช้ครั้งแรกโดยเอเดรียFrutiger กับอักษร Univers: 35 แสงเป็นพิเศษ 45 แสง 55 ขนาดกลางหรือปกติ 65 ตัวหนาพิเศษ 75 ตัวหนาพิเศษ 85 หนา 95 อัลตร้าหนาหรือสีดำ ผิดปรกติเหล่านี้เป็น "6 ซีรีส์" (ตัวเอียง) เช่น 46 ตัวเอนแสง ฯลฯ "ชุดที่ 7" (รุ่นย่อ) เช่น 57 กลางข้น ฯลฯ และ "ชุดที่ 8" (ย่อตัวเอียง) เช่น 68 ตัวหนาตัวเอนย่อ จากระบบตัวเลขสั้น ๆ นี้มันเป็นเรื่องง่ายที่จะตรวจสอบว่าสิ่งที่ลักษณะของตัวอักษรเป็นตัวอย่าง "Helvetica 67" (HE67) แปลว่า "Helvetica หนาย่อ." รูปแบบอักษร TrueType แนะนำขนาด 100 ผ่าน 900 ซึ่งยังใช้ ใน CSS และ OpenType ที่ 400 เป็นปกติ (โรมันหรือเปล่า) คำอธิบายขั้นตอนแรกของแบบอักษรที่ถูกสร้างขึ้นมาอาจจะโดยโดนัลด์ Knuth ใน Metafont ของเขาและระบบเท็กซ์ของโปรแกรม. มีหลายชื่อที่ใช้ในการอธิบายน้ำหนักของตัวอักษรในชื่อที่แตกต่างกันในหมู่หล่อชนิดและนักออกแบบที่มี แต่คำสั่งญาติของพวกเขามักจะ คงที่บางอย่างเช่นนี้Hairline บางเบาพิเศษแสงแสงหนังสือปกติ/ ปกติ / ธรรมดาขนาดกลางDemi-หนา / กึ่งหนาหนาพิเศษหนา/ พิเศษหนักสีดำพิเศษสีดำอัลตร้าสีดำ/ อัลตร้าเงื่อนไขปกติปกติและธรรมดาบางครั้งหนังสือมีการใช้ตัวอักษรที่มีน้ำหนักมาตรฐานของแบบอักษร ในกรณีที่ทั้งสองปรากฏขึ้นและแตกต่างกันมักจะเป็นหนังสือที่มีน้ำหนักเบากว่าปกติ แต่ในรูปแบบอักษรบางคนก็เป็นโดดเด่นยิ่งขึ้น. ก่อนที่จะมาถึงของคอมพิวเตอร์แต่ละคนมีน้ำหนักที่จะวาดด้วยตนเอง เป็นผลให้หลายครอบครัวที่มีอายุมากกว่าหลายน้ำหนักเช่น Gill Sans Monotype พิสดารและมีความแตกต่างอย่างมากในรูปแบบจากแสงหนาพิเศษ ตั้งแต่ปี 1980 มันได้กลายเป็นกันมากขึ้นในการใช้ระบบอัตโนมัติที่จะสร้างช่วงของน้ำหนักเป็นจุดตามแนวโน้มหนึ่งที่เรียกว่าหลายต้นแบบการออกแบบตัวอักษร ซึ่งหมายความว่าอักษรดิจิตอลที่ทันสมัยเช่นมากมายและ TheSans มีให้บริการในช่วงที่มีขนาดใหญ่ของน้ำหนักที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างราบรื่นและต่อเนื่องจากน้ำหนักต่อไปแม้จะมีบางตัวอักษรดิจิตอลถูกสร้างขึ้นด้วยการแก้ไขคู่มือกว้างขวาง. [3] ในฐานะที่เป็นดิจิตอล การออกแบบตัวอักษรช่วยให้สายพันธุ์อื่น ๆ อีกมากมายที่จะสร้างได้เร็วขึ้นการพัฒนาร่วมกันมากขึ้นในการออกแบบตัวอักษรที่เป็นมืออาชีพคือการใช้เกรดที่เรียกว่า: น้ำหนักแตกต่างกันเล็กน้อยไว้สำหรับชนิดที่แตกต่างกันของกระดาษและหมึกหรือการพิมพ์ในภูมิภาคที่แตกต่างกับอุณหภูมิที่แตกต่างกันและ ความชื้น. [4] [5] ตัวอย่างเช่นการออกแบบที่บางพิมพ์บนกระดาษหนังสือและการออกแบบที่หนาพิมพ์บนกระดาษนิตยสารมันวาวสูงอาจจะออกมามองที่เหมือนกันตั้งแต่ในอดีตกรณีที่หมึกจะแช่และกระจายออกไปมากขึ้น เกรดที่นำเสนอโดยปกติจะมีตัวละครที่มีความกว้างเท่ากันในทุกเกรดเพื่อให้การเปลี่ยนแปลงของวัสดุการพิมพ์ที่ไม่ส่งผลกระทบต่อ copyfit. [6] เกรดเป็นเรื่องปกติโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแบบอักษร serif กับรายละเอียดปลีกย่อยของพวกเขา. ลาด [แก้ไข] ในรูปแบบอักษรยุโรปโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนโรมันสไตล์เป๋ถูกนำมาใช้เพื่อเน้นคำที่สำคัญ นี้เรียกว่าตัวเอียงหรือประเภทเฉียง การออกแบบเหล่านี้ปกติจะเอียงไปทางขวาซ้ายไปขวาสคริปต์ รูปแบบเฉียงมักจะเรียกว่าตัวเอียง แต่แตกต่างจาก 'ความจริงตัวเอียง' รูปแบบ. รูปแบบตัวเอียงมีมากขึ้นกว่าที่ไหลอักษรปกติใกล้มากขึ้นที่เขียนด้วยลายมือสไตล์กันไปอาจจะใช้หนังสติ๊กมากกว่าปกติหรือดึงดูด swashes แม้ว่าจะพบได้น้อยมากใบหน้าพิมพ์อาจจะมาพร้อมกับการจับคู่ใบหน้าช้อย (เล่นหางสคริปต์) ทำให้รูปแบบตัวเอียงตีโพยตีพาย. ตัวเอนริลลิกในหลายซอง-serif และ serif ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ที่มีจังหวะของแม้แต่ความหนาตัวละครของ อักษรตัวเอียงจะเป๋เท่านั้นซึ่งมักจะทำอัลกอริทึมโดยไม่ต้องมีการเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่นลักษณะของพวกเขา แบบอักษรเอียงดังกล่าวจะไม่เอียงจริงเพราะกรณีที่ต่ำกว่าตัวอักษรรูปร่างไม่เปลี่ยน แต่จะวางตลาดมักจะเป็นเช่นนี้ แบบอักษรปกติไม่รวมทั้งรูปแบบเอียงและตัวเอียง:. ออกแบบเลือกที่จะจัดหาหนึ่งหรืออื่น ๆเนื่องจากรูปแบบตัวเอียงอย่างชัดเจนมีลักษณะที่แตกต่างกันไปตามปกติ (โรมัน) รูปแบบที่มันเป็นไปได้ที่จะมี "ตรงตัวเอียง" การออกแบบที่ใช้รูปแบบกันไปมากขึ้น แต่ยังคงเที่ยงธรรม คอมพิวเตอร์ที่ทันสมัยเป็นตัวอย่างของตัวอักษรที่มีรูปแบบนี้หนึ่ง ในประเทศแถบละตินสคริปต์ตัวเอียงตรงที่หายาก แต่บางครั้งใช้ในวิชาคณิตศาสตร์หรือเอกสารที่ซับซ้อนที่ส่วนของข้อความที่มีอยู่แล้วในตัวเอียงต้องการได้

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

รักซ่อน music อนุสาวรีย์ : ถ่ายภาพอนุสาวรีย์ช่วยวิกิพีเดียและชนะ !
.

" จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี น้ำพุ " การเปลี่ยนเส้นทางที่นี่ ในอ่าง , เห็นอ่างศีลจุ่ม .
เป็นบทความเกี่ยวกับ ความหมายดั้งเดิมของ " ตัวอักษร " สำหรับข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ไฟล์ เห็นตัวอักษรคอมพิวเตอร์ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ , เห็นตัวอักษร ( disambiguation ) .
ในการเรียงพิมพ์โลหะ , ตัวอักษรมีขนาดเฉพาะน้ำหนักและลักษณะของตัวอักษร . แต่ละตัวอักษรเป็นคู่ชุดแบบชิ้นเดียว ( เรียกว่า " จัดการ " ) สำหรับแต่ละสัญลักษณ์และตัวอักษรประกอบด้วยช่วงของแบบอักษรที่ใช้ออกแบบโดยรวม

ในการใช้งานที่ทันสมัย กับการมาถึงของดิจิตอลการพิมพ์ " font " มักพ้องกับ " ตัวอักษร " แม้ว่าสองแง่ ไม่ได้หมายถึงสิ่งเดียวกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้ " ฟรี " หรือ " ร่าง " แบบอักษรหมายความว่าขนาดของแบบอักษรที่สามารถสร้างแบบไดนามิกจากการออกแบบ แต่ละรูปแบบอาจยังอยู่ใน " ตัวอักษรแยกไฟล์ " ตัวอย่างเช่น ตัวอักษร " บัลเมอร์ " อาจรวมถึงแบบอักษร " บัลเมอร์โรมัน " , " บัลเมอร์ตัวเอียง " , " บัลเมอร์ตัวหนา " และ " บัลเมอร์ขยาย " แต่คำว่า " font " อาจจะใช้ทั้งหนึ่งเหล่านี้เพียงอย่างเดียวหรือทั้ง ตัวอักษร

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.