The model for historical intelligib

The model for historical intelligibility, in short, is literary narrative. We
who hear and read stories are good at telling whether a plot makes
sense, hangs together, or whether the story remains unfinished. If the
same models of what makes sense and what counts as a story
characterize both literary and historical narratives, then distinguishing
between them need not seem an urgent theoretical matter. Similarly,
theorists have come to insist on the importance in non-literary texts –
whether Freud’s accounts of his psychoanalytic cases or works of
philosophical argument – of rhetorical devices such as metaphor, which
have been thought crucial to literature but have often been considered
purely ornamental in other sorts of discourses. In showing how
rhetorical figures shape thought in other discourses as well, theorists
demonstrate a powerful literariness at work in supposedly non-literary
texts, thus complicating the distinction between the literary and the
non-literary.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบจำลองสำหรับ intelligibility ประวัติศาสตร์ สั้น ๆ จะเล่าเรื่องวรรณกรรม เราที่ฟัง และอ่านเรื่องราวดีที่บอกว่า ทำแผนความรู้สึก แฮงค์กัน หรือว่าเรื่องราวที่ยัง ถ้าการสิ่งที่ทำให้ความรู้สึกและสิ่งที่นับเป็นเรื่องแบบเดียวกันลักษณะ narratives ทั้งวรรณคดี และประวัติศาสตร์ แยกแล้วระหว่างนั้นต้องไม่ดูเหมือนเรื่องทฤษฎีการด่วน ในทำนองเดียวกันtheorists มายืนยันในความสำคัญในข้อความที่ไม่ใช่วรรณกรรม –ว่าบัญชีของ Freud psychoanalytic กรณีหรืองานของเขาอาร์กิวเมนต์ปรัชญา – อุปกรณ์ rhetorical เช่นเทียบ ซึ่งมีการคิดการประกอบการ แต่มักจะได้รับการพิจารณาหมดจดประดับในอื่น ๆ ทุกประการ ในการแสดงวิธีรูปร่างตัวเลข rhetorical คิดในประการอื่น ๆ เช่น theoristsสาธิต literariness มีประสิทธิภาพในการทำงานในคาดคะเนไม่วรรณกรรมข้อความ complicating ดังนั้น ความแตกต่างระหว่างการวรรณกรรมและไม่ใช่วรรณกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบสำหรับความเข้าใจประวัติศาสตร์ในระยะสั้นคือการเล่าเรื่องวรรณกรรม เรา
ที่ได้ยินและอ่านเรื่องราวมีดีที่บอกว่าพล็อตที่ทำให้
ความรู้สึก, แฮงค์ด้วยกันหรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยังไม่สมบูรณ์ ถ้า
รุ่นเดียวกันของสิ่งที่ทำให้ความรู้สึกและสิ่งที่นับเป็นเรื่อง
ลักษณะเรื่องเล่าทั้งวรรณกรรมและประวัติศาสตร์แล้วแยกความแตกต่าง
ระหว่างพวกเขาไม่จำเป็นต้องดูเหมือนเรื่องทฤษฎีเร่งด่วน ในทำนองเดียวกัน
นักทฤษฎีได้มายืนยันในความสำคัญในตำราที่ไม่ใช่วรรณกรรม -
ไม่ว่าจะเป็นบัญชีของฟรอยด์ในกรณีที่จิตของเขาหรือการทำงานของ
อาร์กิวเมนต์ปรัชญา - อุปกรณ์โวหารเช่นอุปมาซึ่ง
ได้รับการคิดว่าสิ่งสำคัญในการวรรณกรรม แต่มักจะได้รับการพิจารณา
ประดับอย่างหมดจด ในทุกประเภทอื่น ๆ ของวาทกรรม แสดงให้เห็นว่าใน
เชิงโวหารรูปร่างตัวเลขคิดในวาทกรรมอื่น ๆ เช่นทฤษฎี
แสดงให้เห็นถึงการเป็นแบบวรรณคดีที่มีประสิทธิภาพในการทำงานในการคาดคะเนที่ไม่ใช่วรรณกรรม
ตำราจึงแทรกซ้อนความแตกต่างระหว่างวรรณกรรมและ
ที่ไม่ใช่วรรณกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แบบจำลองสำหรับการเข้าใจประวัติศาสตร์ ในสั้น เป็นวรรณกรรมเรื่อง เรา
ที่ได้ยินและอ่านเรื่องราวที่ดีที่บอกได้ว่า จุดที่ทำให้
รู้สึกแฮงค์ด้วยกัน หรือ ว่าเรื่องยังไม่เสร็จสิ้น ถ้า
แบบเดียวกันของสิ่งที่ควรจะเป็นและสิ่งที่ถือว่าเป็นลักษณะของวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ ทั้งเรื่อง

) แล้วแยกระหว่างพวกเขาไม่ต้องดูเรื่องทฤษฎี ด่วน โดย
ทฤษฎีมายืนยันในความสำคัญไม่ใช่วรรณกรรม–
ว่าฟรอยด์บัญชีกรณีจิตวิเคราะห์ของเขา หรือผลงาน
–อาร์กิวเมนต์ปรัชญาของอุปกรณ์ เช่น อุปมาโวหารซึ่ง
ได้รับคิดว่าสําคัญวรรณกรรม แต่มักจะมีการพิจารณา
หมดจดประดับในประเภทอื่น ๆของวาทกรรม .ในแสดงให้เห็นว่าตัวเลขการคิดในรูป

ทฤษฎีวาทกรรมอื่นๆ ด้วยเช่นกัน แสดงให้เห็นถึงประสิทธิภาพในการทำงาน literariness คาดคะเนไม่ใช่วรรณกรรม
ข้อความจึงแทรกซ้อนความแตกต่างระหว่างวรรณกรรมและ
ไม่ใช่วรรณกรรม