Can hipsters save the world? It’s e

Can hipsters save the world?
It’s easy to mock the beards, tattoos and fixed-wheel bicycles of east London, but its ‘flat white economy’ is here to stay. Ed Cumming on the revolution that’s changing Britain

Cereal Killer is a café on Brick Lane in east London that serves breakfast cereal. It opened last December to a fusillade of indignant fury. What kind of fool would pay £3 for a bowl of something when they could go to a supermarket and buy two boxes for the same price? A reporter for Channel 4 asked the café’s owners, bearded Irish twins Gary and Alan Keely, whether it was sensitive to open such a ridiculous restaurant in Tower Hamlets, one of the poorest boroughs in the country.
More than anything else, however, the new café was seen as the latest high-water mark of hipsterism, a sign that the specialisation of leisure pursuits in east London had gone too far. Twenty-first-century hipsterism can be hard to define, but you know it when you see it. Beards, plaid, tattoos, thick glasses, fixed-gear bicycles, artisanal breads (artisanal anything, really), Apple products, cold-pressed juices… these are some of the outward signs. But a new book by the economist Douglas McWilliams, The Flat White Economy, suggests that hipsters, and the ecosystem surrounding them, represent the future of British prosperity. Not only are they greener and more ethical than the rest of us, but the industries in which they work are driving our economy. We mock them at our peril.
At the last census 150,000 people in London were reported to be working in the flat white economy
Perhaps fittingly the book has had a choppier passage to publication than your average pop-economics number. The chairman of the Centre for Economic and Business Research (Cebr), and a free-market conservative who has advised George Osborne, McWilliams was in the news last week when he announced that he was taking a sabbatical in the wake of allegations that he smoked crack cocaine at a house in Hornsey. It was unfortunate timing, a fortnight before the book’s release.
Named after the favourite drink of the fixed-gear generation, the flat white economy is a portmanteau phrase for an “amazing phenomenon that has surreptitiously changed the whole nature of London – and to some extent the UK economy”. From Cebr’s offices in Old Street, McWilliams had a front-row view of the changes during the past decade. What was once a hub for artists and bohemians has become the European centre for a creative, internet-driven new wing of the economy. With the reputation of the financial services in tatters and more traditional industries continuing their decline, this new source of growth has appeared just when the country needed it. To walk from Old Street roundabout to Shoreditch High Street is to see an extraordinary mix of open-plan offices and galleries, Asian restaurants with fat queues outside and cafés that will mend your bicycle, sprinkled with shark-eyed estate agents and a few resilient kebab shops. It breeds resentment and satire – none more prescient than Charlie Brooker’s Nathan Barley, a decade old this year – precisely because it is dynamic and interesting.

The flat white economy is driven by online retail and marketing but it comprises many different businesses: McWilliams argues that it is mainly defined by the types of people it employs. At the consumer end this leads to cafés and niche shops, such as the shipping-container Boxpark in Shoreditch. The new trendsetters don’t have as much money as their “loadsamoney” forebears from the financial services in the 80s and 90s, and as a consequence their spending patterns are driven by novelty rather than cost. “They can’t price their styles out of the market, so to keep ahead their styles have to keep changing,” McWilliams told me, when I spoke to him before last week’s allegations. “They also drink an awful lot of coffee.” (The stats bear him out. Since 2007, coffee sales have risen by 50% while sales of champagne have fallen by a quarter.)
Neither do they have much space. “They share flats and often share bedrooms,” he said. “They don’t have space for cups and saucers and dining rooms, so it makes more sense to head out to a café for breakfast. They save on ownership and travel light. They wear skinny jeans instead of suits. They have one or two expensive electronic products, but on the whole they are less materialistic than their parents’ generation. They buy bicycles rather than Porsches.”
Britain’s online fashion businesses are worth more than $10bn. New York and California don’t come close
Chris Morton, Lyst
And they work, most likely, in a job powered by the internet. In the two years to March 2014, 32,000 businesses were created in a single Old Street postcode – EC1V. It is an extraordinary figure, even if some of them are just lone wolves with a MacBook. At the last census 150,000 people in London were reported to be working in the flat white economy, although McWilliams thinks that this may be closer to 200,000 now. The majority work in a tiny area around the Old Street roundabout. At its peak, the City of London employed 390,000. McWilliams’s book says that in 2012 the flat white economy contributed 7.6% of the UK’s GDP. By 2025, he estimates, it will be 15.8% and will be the largest single business sector in the UK.
“It’s said that Britain has not been good at creating technology: the Facebooks, the Googles, the Amazons,” McWilliams tells me. “But what people don’t realise is that Britain has been very good at using the technology. In online retail and marketing, this country leads the rest of the world. These are areas where creativity yields real value. I wonder if part of the reason British companies don’t become Facebook is because British people are too polite to become billionaires.
“You’d have thought that America, which is where catalogue shopping took off and population density is much lower, would be a good place for this kind of business, but it hasn’t happened. I don’t really have a good theory for why that is – perhaps in Britain we are trusting. One of the reasons people are apprehensive about shopping online is a fear that their card details will be stolen, but we have quite a low level of fraud.”
The future is hip: Chris Morton, internet entrepreneur and founder of Lyst.
Facebook Twitter Pinterest
The future is hip: Chris Morton, internet entrepreneur and founder of Lyst.
Entrepreneur Chris Morton, 32, has a different explanation. With a neat Tom Ford beard and a smooth mid-Atlantic burr (he was born in Oxford, but spent some of his childhood on the east coast of America), he would make a good poster boy for British entrepreneurs. After reading natural sciences at Cambridge he worked in venture capital before founding Lyst in 2010. The site offers a personalised shopping experience, using data to help users generate their own digital shopfronts from the possible millions of items on the market. In a world where more or less everything is a click away, Lyst aims to help shoppers sift the chaff.
Advertisement

“In Britain the department stores were slow to catch on to the internet, much slower than their American equivalents,” he told me. “That void created space for new companies, like Asos and the Net a Porter group, to spring up. People don’t realise it, but Britain’s online fashion businesses have been worth more than $10bn. New York and the Bay Area in California don’t come close to that.” Lyst has expanded quickly, from 20 employees to 80 in the past year alone, and occupied four different spaces.
“East London is the best place in the world to start a business like ours. All of our offices have been within a two-minute walk of each other. We started in Hoxton Street and then moved to a place off Curtain Road, and then to opposite Shoreditch High Street. Finally, last year, we moved to the White Cube gallery in Hoxton Square.”
Between 2000 and 2012, White Cube was a focal point of the Young British Artists movement – where the Damien Hirsts and Tracey Emins would meet and exhibit. It feels appropriate that the space has now become a home for the new iteration of Shoreditch, where the medium is pixels rather than paint.
“When we first came there were few other companies here,” Morton added. “It was cheap – the rent was just £3 per square foot – but it was also fun. There were bars to hang out in and whenever you left the office you would bump into somebody else starting a different business, but with similar problems. You could share tips about what kind of cloud computing to use or whatever. Those ad hoc meetings are incredibly important in this industry. Since we arrived an ecosystem has grown up that acquires its own momentum.”

Long-time east Londoners on Hackney hipsters: 'They need a humour injection'
The unfiltered voices of long-time Hackney locals are notably absent amid endless articles on the area’s latest gastropub or gelateria. Rosie Spinks’ Three Course Story project set out to redress the balance
Read more
There are problems with the speed of growth. Rent in new offices is now £60 per square foot. No wonder the artists have gone elsewhere to starve in their garrets. Given the difficulty of getting funding and income in the early years of a tech start-up, and the possibilities the internet allows for working remotely, you might think that the industry would be more dispersed. But Morton said the opposite is happening. It is more important than ever to have everyone in the same space.
“Many of our employees live in Bethnal Green and Dalston and Islington, so it’s easy for them to cycle in. Developers and data scientists might be working for banks in the City. They can look down from their tower offices and see Shoreditch and think, ‘Why am I up here being part of the corporate machine, when I could be down there helping to change the world?’ To start a business you also need access to venture capital an

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สีสันสามารถช่วยโลก ซึ่งง่ายต่อการซ่อมเบียด รอยสัก และจักรยานล้อลอนดอนตะวันออก แต่ของ 'แบนขาวเศรษฐกิจ' อยู่ที่นี่อยู่ Ed Cumming ในการปฏิวัติที่จะเปลี่ยนแปลงราชอาณาจักรนักฆ่าจากธัญพืชเป็นคาเฟ่บนอิฐเลนในลอนดอนตะวันออกรองรับอาหารเช้าธัญพืช มันเปิดธันวาคมล่าสุดกับ fusillade ของความโกรธไม่พอใจ อะไรโง่จะจ่าย £3 ชามของบางสิ่งบางอย่างเมื่อพวกเขาสามารถไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต และซื้อสองกล่องราคา ผู้สื่อข่าวช่อง 4 ถามเจ้าของคาเฟ่ bearded ไอริชคู่ Gary และ Alan Keely ไม่ว่าจะมีความไวต่อการเปิดร้านไร้สาระในทาวเวอร์แฮมเล็ตส์ boroughs จนที่สุดประเทศหนึ่งยิ่งกว่าสิ่งอื่น ไร คาเฟ่ใหม่ถูกเห็นเป็นหมายน้ำ–สูงของ hipsterism เครื่องหมายที่ได้ของเข้าชั้นในลอนดอนตะวันออกหายไปไหนไกล ล่าสุด Hipsterism ยี่สิบศตวรรษแรกสามารถยากที่จะกำหนด แต่คุณรู้ว่าเมื่อคุณดู เบียด plaid รอยสัก แว่น ตาหนา ฟิกซ์เกียร์จักรยาน ขนมปังทุก ๆ (ทุก ๆ สิ่ง จริง ๆ), ผลิตภัณฑ์แอปเปิ้ล กดน้ำเย็นน้ำผลไม้...เหล่านี้คือบางส่วนของสัญญาณขาออก แต่หนังสือใหม่ โดยนักเศรษฐศาสตร์ McWilliams ดักลาส เดอะแบนขาวเศรษฐกิจ แนะนำที่ สีสัน และระบบนิเวศโดยรอบ นั้นหมายถึงอนาคตของอังกฤษเจริญ ไม่มีพวกเขา greener และด้านจริยธรรมเพิ่มมากขึ้นกว่าเหลือของเรา แต่อุตสาหกรรมงานขับเศรษฐกิจ เราซ่อมได้ที่มังกรของเราที่สุดท้าย สำนึก 150, 000 คนในลอนดอนได้รายงานจะทำงานในเศรษฐกิจแบนสีขาวบางที fittingly หนังสือได้มีเส้นทาง choppier การพิมพ์มากกว่าจำนวนของคุณป๊อปเศรษฐศาสตร์เฉลี่ย ประธานศูนย์เศรษฐกิจ และธุรกิจวิจัย (Cebr), และอนุรักษนิยมตลาดฟรีที่ได้แนะนำให้จอร์จออสบอร์น McWilliams ได้ข่าวสัปดาห์เมื่อเขาประกาศว่า เขาคือการเป็น sabbatical ในการปลุกของอย่างว่า เขาควันโคเคนแตกที่บ้านใน Hornsey โชคร้ายกำหนดเวลา สั้น ๆ ก่อนที่จะปล่อยของหนังสือได้ชื่อหลังหวานอร่อยรุ่นเกียร์- เศรษฐกิจแบนสีขาวมีกระเป๋าวลีสำหรับการ "ตื่นตาตื่นใจปรากฏการณ์ที่มีการเปลี่ยนแปลง surreptitiously ธรรมชาติทั้งหมด ของ ลอนดอน – และบางขอบเขต UK เศรษฐกิจ" จากสำนักงานของ Cebr เก่าถนน McWilliams มีมุมแถวหน้าของการเปลี่ยนแปลงในช่วงทศวรรษที่ สิ่งเคยฮับสำหรับศิลปินและ bohemians ได้กลายเป็น ศูนย์การสร้างสรรค์ อินเทอร์เน็ตขับเคลื่อนใหม่ปีกของเศรษฐกิจยุโรป มีชื่อเสียงของบริการทางการเงินในอุตสาหกรรมดั้งเดิมของพวกเขาลดลงอย่างต่อเนื่องและ tatters แหล่งใหม่นี้เจริญเติบโตมีปรากฏเพียงเมื่อประเทศต้องการมัน เดินจากถนนเก่าวงเวียนไป Shoreditch ถนนจะเห็นการผสมผสานพิเศษเปิดสำนักงาน และเก็บ ร้านเอเชียกับคิวไขมันนอกคาเฟ่ที่จะซ่อมจักรยานของคุณ โรย ด้วยตาฉลามตัวแทนอสังหาริมทรัพย์และร้านสะเต๊ะยืดหยุ่นกี่ ขยายพันธุ์ขุ่นและเสียดสี – ไม่มี prescient ยิ่งกว่านาธานบรุ๊คชาข้าวบาร์เลย์ ทศวรรษเก่าปีนี้เนื่องจากเป็นไดนามิก และน่าสนใจขาวแบนเศรษฐกิจถูกควบคุม โดยออนไลน์ขายปลีกและการตลาด แต่มันประกอบด้วยธุรกิจต่าง ๆ: McWilliams จนว่า จะส่วนใหญ่ถูกกำหนด โดยชนิดของคนที่มันใช้ ที่สุดผู้บริโภค นี้นำไปสู่โพรงและคาเฟ่ร้าน เช่น Boxpark-ตู้คอนเทนเนอร์ใน Shoreditch Trendsetters ใหม่ไม่มีเงินมากที่สุดเป็น forebears ของ "loadsamoney" จากบริการทางการเงิน 80s และ 90s และผล การขับเคลื่อนรูปแบบการใช้ ด้วยนวัตกรรมมากกว่าต้นทุน "พวกเขาไม่สามารถราคาลักษณะของพวกเขาออกจากตลาด เพื่อให้ข้างหน้าลักษณะของพวกเขาต้องการให้เปลี่ยน McWilliams บอก เมื่อฉันพูดกับเขาก่อนสัปดาห์สุดท้ายของข้อ "พวกเขายังดื่มกาแฟจำนวนมากแวะ" (สถิติหมีเขาออก ตั้งแต่ 2007 กาแฟขายได้เกิดขึ้น 50% ในขณะที่ขายแชมเปญได้ลดลงจากไตรมาส)ไม่มีพื้นที่มากขึ้น "พวกเขาร่วมแฟลต และมักใช้ห้องนอน เขากล่าวว่า "ไม่มีพื้นที่สำหรับถ้วย และ saucers และ ห้องรับประทานอาหาร จึงทำให้รู้สึกมากขึ้นจะหัวออกไปร้านกาแฟสำหรับอาหารเช้า พวกเขาบันทึกในความเป็นเจ้าของ และเที่ยว พวกเขาสวมใส่กางเกงยีนส์ผอมแทนชุด มีหนึ่ง หรือสองแพงผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ แต่ในทั้ง เป็นรูปธรรมน้อยกว่ารุ่นพ่อแม่ของพวกเขา พวกเขาซื้อจักรยานมากกว่า Porsches "ธุรกิจแฟชั่นออนไลน์ของสหราชอาณาจักรมีมูลค่ามากกว่า $10bn อย่ามาปิดนิวยอร์กและแคลิฟอร์เนียChris Morton, LystAnd they work, most likely, in a job powered by the internet. In the two years to March 2014, 32,000 businesses were created in a single Old Street postcode – EC1V. It is an extraordinary figure, even if some of them are just lone wolves with a MacBook. At the last census 150,000 people in London were reported to be working in the flat white economy, although McWilliams thinks that this may be closer to 200,000 now. The majority work in a tiny area around the Old Street roundabout. At its peak, the City of London employed 390,000. McWilliams’s book says that in 2012 the flat white economy contributed 7.6% of the UK’s GDP. By 2025, he estimates, it will be 15.8% and will be the largest single business sector in the UK.“It’s said that Britain has not been good at creating technology: the Facebooks, the Googles, the Amazons,” McWilliams tells me. “But what people don’t realise is that Britain has been very good at using the technology. In online retail and marketing, this country leads the rest of the world. These are areas where creativity yields real value. I wonder if part of the reason British companies don’t become Facebook is because British people are too polite to become billionaires.“You’d have thought that America, which is where catalogue shopping took off and population density is much lower, would be a good place for this kind of business, but it hasn’t happened. I don’t really have a good theory for why that is – perhaps in Britain we are trusting. One of the reasons people are apprehensive about shopping online is a fear that their card details will be stolen, but we have quite a low level of fraud.”The future is hip: Chris Morton, internet entrepreneur and founder of Lyst.Facebook Twitter PinterestThe future is hip: Chris Morton, internet entrepreneur and founder of Lyst.Entrepreneur Chris Morton, 32, has a different explanation. With a neat Tom Ford beard and a smooth mid-Atlantic burr (he was born in Oxford, but spent some of his childhood on the east coast of America), he would make a good poster boy for British entrepreneurs. After reading natural sciences at Cambridge he worked in venture capital before founding Lyst in 2010. The site offers a personalised shopping experience, using data to help users generate their own digital shopfronts from the possible millions of items on the market. In a world where more or less everything is a click away, Lyst aims to help shoppers sift the chaff.Advertisement“In Britain the department stores were slow to catch on to the internet, much slower than their American equivalents,” he told me. “That void created space for new companies, like Asos and the Net a Porter group, to spring up. People don’t realise it, but Britain’s online fashion businesses have been worth more than $10bn. New York and the Bay Area in California don’t come close to that.” Lyst has expanded quickly, from 20 employees to 80 in the past year alone, and occupied four different spaces.“East London is the best place in the world to start a business like ours. All of our offices have been within a two-minute walk of each other. We started in Hoxton Street and then moved to a place off Curtain Road, and then to opposite Shoreditch High Street. Finally, last year, we moved to the White Cube gallery in Hoxton Square.”Between 2000 and 2012, White Cube was a focal point of the Young British Artists movement – where the Damien Hirsts and Tracey Emins would meet and exhibit. It feels appropriate that the space has now become a home for the new iteration of Shoreditch, where the medium is pixels rather than paint.“When we first came there were few other companies here,” Morton added. “It was cheap – the rent was just £3 per square foot – but it was also fun. There were bars to hang out in and whenever you left the office you would bump into somebody else starting a different business, but with similar problems. You could share tips about what kind of cloud computing to use or whatever. Those ad hoc meetings are incredibly important in this industry. Since we arrived an ecosystem has grown up that acquires its own momentum.”
Long-time east Londoners on Hackney hipsters: 'They need a humour injection'
The unfiltered voices of long-time Hackney locals are notably absent amid endless articles on the area’s latest gastropub or gelateria. Rosie Spinks’ Three Course Story project set out to redress the balance
Read more
There are problems with the speed of growth. Rent in new offices is now £60 per square foot. No wonder the artists have gone elsewhere to starve in their garrets. Given the difficulty of getting funding and income in the early years of a tech start-up, and the possibilities the internet allows for working remotely, you might think that the industry would be more dispersed. But Morton said the opposite is happening. It is more important than ever to have everyone in the same space.
“Many of our employees live in Bethnal Green and Dalston and Islington, so it’s easy for them to cycle in. Developers and data scientists might be working for banks in the City. They can look down from their tower offices and see Shoreditch and think, ‘Why am I up here being part of the corporate machine, when I could be down there helping to change the world?’ To start a business you also need access to venture capital an

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

hipsters สามารถบันทึกโลก
มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเยาะเย้ยเครา, รอยสักและจักรยานคงล้อของลอนดอนตะวันออก แต่เศรษฐกิจแบนสีขาว 'ที่จะอยู่ที่นี่ เอ็ดคัมมิงในการปฏิวัติที่มีการเปลี่ยนแปลงของสหราชอาณาจักรเป็นนักฆ่าธัญพืชคาเฟ่ถมถนนในลอนดอนตะวันออกที่ให้บริการอาหารเช้าซีเรียล มันเปิดเมื่อเดือนธันวาคมที่จะระดมยิงโกรธไม่พอใจ ชนิดของคนโง่จะจ่าย£ 3 ชามของบางสิ่งบางอย่างที่พวกเขาจะไปซูเปอร์มาร์เก็ตและซื้อสองกล่องในราคาเดียวกันได้หรือไม่ ผู้สื่อข่าว 4 ช่องทางถามเจ้าของคาเฟ่ของฝาแฝดชาวไอริชเคราแกรี่และอลันคีลี่ย์ไม่ว่าจะเป็นความละเอียดอ่อนที่จะเปิดเช่นร้านอาหารที่ไร้สาระในทาวเวอร์ซึ่งเป็นหนึ่งในเมืองที่ยากจนที่สุดในประเทศ. มากกว่าสิ่งอื่น แต่ใหม่ คาเฟ่ถูกมองว่าเป็นเครื่องหมายน้ำสูงล่าสุด hipsterism สัญญาณที่เชี่ยวชาญในการแสวงหาความบันเทิงในลอนดอนตะวันออกได้ไปไกลเกินไป hipsterism ยี่สิบศตวรรษแรกอาจจะยากที่จะกำหนด แต่คุณจะรู้ว่าเมื่อคุณเห็นมัน เครา, ลายสก๊อต, รอยสัก, แว่นตาหนาจักรยานเกียร์คงที่, ขนมปังศิลปะ (ศิลปะอะไรจริงๆ), ผลิตภัณฑ์แอปเปิ้ลน้ำผลไม้เย็นกด ... เหล่านี้คือบางส่วนของสัญญาณออกไปด้านนอก แต่หนังสือเล่มใหม่โดยนักเศรษฐศาสตร์ดักลาส McWilliams, เศรษฐกิจสีขาวแบน, แสดงให้เห็นว่า hipsters และระบบนิเวศรอบพวกเขาเป็นตัวแทนของความเจริญรุ่งเรืองในอนาคตของอังกฤษ ไม่เพียง แต่พวกเขาเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมและจริยธรรมมากกว่าส่วนที่เหลือของเรา แต่อุตสาหกรรมที่พวกเขากำลังขับรถทำงานเศรษฐกิจของเรา เราเยาะเย้ยพวกเขาที่อันตรายของเรา. ในการสำรวจสำมะโนประชากรครั้งสุดท้าย 150,000 คนในกรุงลอนดอนได้รับรายงานว่าจะทำงานในเศรษฐกิจแบนสีขาวบางทีกระเสียนหนังสือเล่มนี้ได้มีทาง choppier สิ่งพิมพ์กว่าจำนวนป๊อปเศรษฐศาสตร์เฉลี่ยของคุณ ประธานของศูนย์เศรษฐกิจและธุรกิจการวิจัย (CEBR) และตลาดเสรีอนุรักษ์นิยมที่ได้ให้คำปรึกษาจอร์จออสบอร์ McWilliams เป็นข่าวเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาก็ประกาศว่าเขาได้รับการเพิ่มพูนในการปลุกของข้อกล่าวหาว่าเขาสูบบุหรี่ โคเคนแตกที่บ้านใน Hornsey . มันเป็นช่วงเวลาที่โชคร้ายสัปดาห์ก่อนที่จะปล่อยของหนังสือเล่มนี้ตั้งชื่อตามเครื่องดื่มที่ชื่นชอบของคนรุ่นคงที่เกียร์เศรษฐกิจแบนสีขาวเป็นวลีกระเป๋าหิ้วสำหรับ "ปรากฏการณ์ที่น่าทึ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างซ่อนเร้นธรรมชาติทั้งหมดของกรุงลอนดอน - และบาง ขอบเขตเศรษฐกิจสหราชอาณาจักร " จากสำนักงาน CEBR ใน Old Street, McWilliams มีมุมมองที่แถวหน้าของการเปลี่ยนแปลงในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นศูนย์กลางสำหรับศิลปินและเมี่ยได้กลายเป็นศูนย์ยุโรปเพื่อสร้างสรรค์, ปีกใหม่อินเทอร์เน็ตขับเคลื่อนของเศรษฐกิจ ด้วยชื่อเสียงของบริการทางการเงินในผ้าขี้ริ้วและอุตสาหกรรมแบบดั้งเดิมมากขึ้นอย่างต่อเนื่องของพวกเขาลดลงนี้แหล่งใหม่ของการเจริญเติบโตได้ปรากฏเพียงเมื่อประเทศที่จำเป็นต้องใช้มัน ที่จะเดินจากเก่าวงเวียนถนนทช์ถนนที่จะเห็นการผสมผสานพิเศษของสำนักงานแบบเปิดโล่งและแกลเลอรี่ร้านอาหารเอเชียที่มีคิวไขมันนอกและคาเฟ่ที่จะซ่อมจักรยานของคุณโรยด้วยตัวแทนฉลามตาและเคบับไม่กี่ยืดหยุ่น ร้านค้า มันสายพันธุ์ไม่พอใจและเสียดสี - ไม่มีเพิ่มเติมทิพยเนตรกว่าชาร์ลีบรุ๊คเคนาข้าวบาร์เลย์ทศวรรษที่ผ่านมาในปีนี้ - อย่างแม่นยำเพราะมันเป็นแบบไดนามิกและที่น่าสนใจ. เศรษฐกิจแบนสีขาวคือการขับเคลื่อนด้วยการค้าปลีกและการตลาดออนไลน์ แต่มันประกอบด้วยธุรกิจที่แตกต่างกัน: McWilliams ระบุว่า มันจะถูกกำหนดโดยส่วนใหญ่ประเภทของคนพนักงาน ที่ผู้บริโภคท้ายนี้นำไปสู่คาเฟ่และร้านค้าเฉพาะเช่นการจัดส่งสินค้าภาชนะ Boxpark ทช์ เทรนด์ใหม่ที่ไม่ได้มีเงินมากที่สุดเท่าที่ "loadsamoney" ปู่ย่าตายายของพวกเขาจากการให้บริการทางการเงินในยุค 80 และยุค 90 และเป็นผลให้รูปแบบการใช้จ่ายของพวกเขาถูกผลักดันด้วยความแปลกใหม่มากกว่าค่าใช้จ่าย "พวกเขาไม่สามารถราคารูปแบบของพวกเขาออกจากตลาดเพื่อที่จะให้หน้ารูปแบบของพวกเขาจะต้องให้เปลี่ยน" McWilliams บอกฉันเมื่อฉันพูดกับเขาก่อนที่จะรับทราบข้อกล่าวหาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว "พวกเขายังดื่มมากอันยิ่งใหญ่ของกาแฟ." (สถิติแบกเขาออก. ตั้งแต่ปี 2007 ยอดขายกาแฟได้เพิ่มขึ้น 50% ขณะที่ยอดขายของแชมเปญได้ลดลงโดยไตรมาส.) ทั้งที่พวกเขามีพื้นที่มาก "พวกเขามีส่วนร่วมแฟลตห้องนอนและมักจะใช้ร่วมกัน" เขากล่าว "พวกเขาไม่ได้มีพื้นที่สำหรับถ้วยและจานรองและห้องรับประทานอาหารจึงทำให้รู้สึกมากขึ้นที่จะมุ่งหน้าออกไปคาเฟ่สำหรับอาหารเช้า พวกเขาประหยัดกับความเป็นเจ้าของและแสงเดินทาง พวกเขาสวมใส่กางเกงยีนส์ผอมแทนชุด พวกเขามีหนึ่งหรือสองผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ราคาแพง แต่เมื่อทั้งพวกเขามีความเป็นรูปธรรมน้อยกว่ารุ่นพ่อแม่ของพวกเขา พวกเขาซื้อจักรยานมากกว่า Porsches. " ธุรกิจแฟชั่นออนไลน์ของสหราชอาณาจักรที่มีมูลค่ามากกว่า $ 10bn นิวยอร์กและแคลิฟอร์เนียไม่ได้มาใกล้คริสมอร์ตัน Lyst และพวกเขาทำงานได้มากที่สุดในงานโดยใช้พลังงานจากอินเทอร์เน็ต ในช่วงสองปีที่ผ่านมาถึงเดือนมีนาคม 2014 32,000 ธุรกิจที่ถูกสร้างขึ้นในครั้งเดียวรหัสไปรษณีย์ถนนเก่า - EC1V มันเป็นตัวเลขที่ไม่ธรรมดาแม้ว่าบางส่วนของพวกเขาเป็นเพียงคนเดียวที่มีหมาป่า MacBook ในการสำรวจสำมะโนประชากรที่ผ่านมา 150,000 คนในกรุงลอนดอนได้รับรายงานว่าจะทำงานในระบบเศรษฐกิจสีขาวแบนแม้ว่า McWilliams คิดว่าเรื่องนี้อาจจะใกล้ชิดกับ 200,000 ในขณะนี้ งานส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ รอบวงเวียนถนนเก่า ที่จุดสูงสุดของเมืองลอนดอนลูกจ้าง 390,000 หนังสือ McWilliams กล่าวว่าในปี 2012 เศรษฐกิจแบนสีขาวส่วนร่วม 7.6% ของ GDP ของสหราชอาณาจักร ในปี 2025 เขาคาดการณ์ก็จะเป็น 15.8% และจะเป็นภาคธุรกิจเดียวที่ใหญ่ที่สุดในสหราชอาณาจักร. "ก็กล่าวว่าอังกฤษยังไม่ได้รับการที่ดีในการสร้างเทคโนโลยี: Facebooks, ของ Google, แอมะซอน" McWilliams บอกฉัน "แต่สิ่งที่ผู้คนไม่ตระหนักคือว่าสหราชอาณาจักรได้รับที่ดีมากในการใช้เทคโนโลยี ในการค้าปลีกและการตลาดออนไลน์, ประเทศนี้นำไปสู่ส่วนอื่น ๆ ของโลก เหล่านี้เป็นพื้นที่ที่มีความคิดสร้างสรรค์ผลตอบแทนถัวเฉลี่ยมูลค่าที่แท้จริง ฉันสงสัยว่าส่วนหนึ่งของเหตุผล บริษัท อังกฤษไม่ได้กลายเป็น Facebook เป็นเพราะคนอังกฤษมีความสุภาพเกินไปที่จะกลายเป็นมหาเศรษฐี. "คุณจะมีความคิดว่าอเมริกาซึ่งเป็นที่ช้อปปิ้งแคตตาล็อกเอาออกและความหนาแน่นของประชากรที่ต่ำกว่ามากจะเป็น สถานที่ที่ดีสำหรับธุรกิจประเภทนี้ แต่มันไม่ได้เกิดขึ้น ฉันไม่ได้จริงๆมีทฤษฎีที่ดีสำหรับเหตุผลที่เป็น - บางทีในสหราชอาณาจักรที่เราจะไว้วางใจ หนึ่งในเหตุผลที่ผู้คนมีความวิตกเกี่ยวกับการช้อปปิ้งออนไลน์คือความกลัวว่ารายละเอียดบัตรเครดิตของตนจะถูกขโมย แต่เรามีค่อนข้างระดับต่ำของการทุจริต ". ในอนาคตคือสะโพก: คริสมอร์ตันผู้ประกอบการอินเทอร์เน็ตและผู้ก่อตั้ง Lyst. Facebook Twitter Pinterest อนาคตคือสะโพก:. คริสมอร์ตันผู้ประกอบการอินเทอร์เน็ตและผู้ก่อตั้ง Lyst ผู้ประกอบการที่คริสมอร์ตัน, 32, มีคำอธิบายที่แตกต่างกัน ด้วยเคราทอมฟอร์ดเรียบร้อยและเสี้ยนกลางมหาสมุทรแอตแลนติกเรียบ (เขาเกิดในฟอร์ด แต่ใช้เวลาบางส่วนของวัยเด็กของเขาบนชายฝั่งตะวันออกของอเมริกา) เขาจะทำให้โปสเตอร์เด็กที่ดีสำหรับผู้ประกอบการชาวอังกฤษ หลังจากที่ได้อ่านวิทยาศาสตร์ธรรมชาติที่เคมบริดจ์เขาทำงานใน บริษัท ร่วมทุนก่อนที่จะก่อตั้งในปี 2010 Lyst เว็บไซต์ที่นำเสนอประสบการณ์การช็อปปิ้งส่วนบุคคลโดยใช้ข้อมูลที่จะช่วยให้ผู้ใช้สร้าง shopfronts ดิจิตอลของพวกเขาเองจากคนนับล้านเป็นไปได้ของรายการในตลาด ในโลกที่ทุกอย่างมากหรือน้อยเป็นคลิกไปที่ Lyst มีจุดมุ่งหมายเพื่อช่วยให้ผู้ซื้อลอดแกลบ. โฆษณา"ในสหราชอาณาจักรห้างสรรพสินค้าได้ช้าที่จะจับในอินเทอร์เน็ตที่ช้ากว่าเทียบเท่าอเมริกันของพวกเขา" เขาบอกฉัน "นั่นเป็นโมฆะพื้นที่ที่สร้างขึ้นสำหรับ บริษัท ใหม่เช่น Asos และกลุ่มพอร์เตอร์สุทธิที่จะกระโดดขึ้น คนไม่ได้ตระหนักถึงมัน แต่ธุรกิจแฟชั่นออนไลน์ของสหราชอาณาจักรได้รับมูลค่ากว่า $ 10bn นิวยอร์กและบริเวณอ่าวในรัฐแคลิฟอร์เนียไม่ได้มาใกล้กับที่. "Lyst มีการขยายตัวได้อย่างรวดเร็วจาก 20 คนเป็น 80 ในปีที่ผ่านมาคนเดียวและครอบครองพื้นที่สี่ที่แตกต่างกัน. "อีสต์ลอนดอนเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในโลกที่จะ เริ่มต้นธุรกิจของเราเหมือนกัน ทั้งหมดของสำนักงานของเราได้รับใช้เวลาเดินเพียงสองนาทีของแต่ละอื่น ๆ เราเริ่มต้นใน Hoxton ถนนจากนั้นก็ย้ายไปยังสถานที่ถนนผ้าม่านและหลังจากนั้นจะตรงข้ามทช์ High Street . สุดท้ายปีที่แล้วเราย้ายไปอยู่ที่แกลเลอรี่ Cube ขาวใน Hoxton สแควร์ " ระหว่างปี 2000 และปี 2012 Cube สีขาวเป็นจุดโฟกัสของการเคลื่อนไหวของศิลปินหนุ่มชาวอังกฤษ - กรณีที่ดาเมียน Hirsts และ Tracey Emins จะตอบสนองและจัดแสดง มันให้ความรู้สึกที่เหมาะสมว่าพื้นที่ที่ได้ตอนนี้กลายเป็นบ้านใหม่ของการซ้ำทช์ที่กลางพิกเซลมากกว่าสี. "เมื่อเราแรกที่เข้ามามีไม่กี่ บริษัท อื่น ๆ ที่นี่" มอร์ตันเพิ่ม "มันเป็นราคาถูก - เช่านั้นเป็นเพียง? 3 ต่อตารางฟุต - แต่มันก็ยังสนุก มีบาร์ที่กำลังจะออกไปเที่ยวและเมื่อใดก็ตามที่คุณออกจากห้องทำงานที่คุณจะเจอคนอื่นเริ่มต้นธุรกิจที่แตกต่างกัน แต่มีปัญหาที่คล้ายกัน คุณสามารถแบ่งปันเคล็ดลับเกี่ยวกับชนิดของคอมพิวเตอร์เมฆที่จะใช้หรืออะไรก็ตาม การประชุมเฉพาะกิจเหล่านี้เป็นสิ่งสำคัญอย่างเหลือเชื่อในอุตสาหกรรมนี้ ตั้งแต่เรามาถึงระบบนิเวศที่มีการเติบโตขึ้นที่ได้รับแรงผลักดันของตัวเอง ". ทางทิศตะวันออกเป็นเวลานานลอนดอนในรถแท๊กซี่ hipsters: 'พวกเขาจำเป็นต้องฉีดอารมณ์ขัน' เสียงที่ไม่ได้กรองของเวลานานชาวบ้านเช่าเป็นที่สะดุดตาขาดท่ามกลางบทความที่ไม่มีที่สิ้นสุดในพื้นที่ล่าสุด โตรผับหรือ Gelateria โครงการโรซี่ Spinks 'สามเรื่องราวหลักสูตรกำหนดไว้ในการแก้ไขความสมดุลอ่านเพิ่มเติมมีปัญหากับความเร็วของการเจริญเติบโตที่มี ให้เช่าสำนักงานใหม่ในตอนนี้ก็คือ£ 60 ต่อตารางฟุต ไม่น่าแปลกใจศิลปินได้ไปที่อื่น ๆ ที่จะอดอาหารใน garrets ของพวกเขา ได้รับความยากลำบากในการได้รับการสนับสนุนเงินทุนและรายได้ในปีแรก ๆ ของเทคโนโลยีที่เริ่มต้นขึ้นและความเป็นไปได้ทางอินเทอร์เน็ตที่ช่วยให้การทำงานจากระยะไกลคุณอาจคิดว่าอุตสาหกรรมที่จะได้รับการแพร่ระบาดมากขึ้น แต่มอร์ตันกล่าวว่าตรงข้ามที่เกิดขึ้น มันเป็นสิ่งสำคัญมากขึ้นกว่าเดิมที่จะมีทุกคนในพื้นที่เดียวกัน. "หลายคนของพนักงานของเราอาศัยอยู่ในเบ็ ธ นัลกรีนและคาลและอิสลิงตันดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขาในรอบ. นักพัฒนาและนักวิทยาศาสตร์ข้อมูลที่อาจจะมีการทำงานให้กับธนาคารในเมือง พวกเขาสามารถมองลงมาจากสำนักงานหอของพวกเขาและดูทช์และคิดว่า 'ทำไมฉันถึงที่นี่เป็นส่วนหนึ่งของเครื่องขององค์กรเมื่อฉันอาจจะลงไปที่นั่นเพื่อช่วยเปลี่ยนโลก? ในการเริ่มต้นธุรกิจของคุณยังจำเป็นต้องเข้าถึงการร่วมทุน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮิปปี้สามารถบันทึกโลก ?
มันง่ายที่จะเยาะเย้ยเครา , รอยสักและซ่อมล้อจักรยานลอนดอนตะวันออก แต่เศรษฐกิจ ' ขาวแบน ' อยู่ที่นี่อยู่ เอ็ด Cumming ในการปฏิวัติที่เปลี่ยนแปลงอังกฤษ

ธัญพืชนักฆ่าเป็นเพียงคาเฟ่ในเลนอิฐในอีสต์ลอนดอน ที่ให้บริการ อาหารเช้าซีเรียล มันเปิดในเดือนธันวาคมปีที่แล้วมีการระดมยิงของไม่พอใจโกรธ .สิ่งที่ประเภทของคนโง่จะจ่ายลดลง 3 ชามของบางอย่างเมื่อพวกเขาสามารถไปซุปเปอร์มาเก็ต ซื้อ 2 กล่อง ราคาเดียวกัน ผู้สื่อข่าวถามว่า ช่องที่ 4 เจ้าของคาเฟ่ , ไอริชและเคราฝาแฝดแกรี่อลันคีลี่ ไม่ว่าจะเป็นความไร้สาระ เปิดร้านอาหาร ใน ลอนดอน หนึ่งในเมืองที่ยากจนที่สุดในประเทศ
มากกว่าสิ่งอื่นใด อย่างไรก็ตามโดยร้านใหม่ที่เห็นเป็นเครื่องหมายของ hipsterism ล่าสุดน้ำสูง เป็นสัญญาณว่า ความเชี่ยวชาญของสันทนาการงานอดิเรกในลอนดอนตะวันออกมีมากเกินไปแล้ว ยี่สิบศตวรรษแรก hipsterism สามารถยากที่จะกำหนด แต่คุณรู้เมื่อคุณเห็นมัน หนวด , ลายสก๊อต , รอยสัก , หนาแว่นตาจักรยานเกียร์คงที่ , ขนมปัง artisanal ( artisanal อะไรจริงๆ ) , ผลิตภัณฑ์แอปเปิ้ลสกัดจากผลไม้ . . . . . . . เหล่านี้คือบางส่วนของสัญญาณออกไปด้านนอก แต่หนังสือเล่มใหม่โดยนักเศรษฐศาสตร์ดักลาส McWilliams เศรษฐกิจสีขาวเรียบ บ่งบอกว่าเดิ้น และระบบนิเวศโดยรอบพวกเขาเป็นตัวแทนของอนาคตของชาวอังกฤษเจริญรุ่งเรือง ไม่เพียง แต่พวกเขามีสีเขียวและจริยธรรมมากกว่าพวกเราที่เหลือ แต่อุตสาหกรรมที่พวกเขาทำงานทำให้เศรษฐกิจของเรา เราหัวเราะเยาะพวกเขาที่อันตรายของเรา .
ในการสำรวจสำมะโนประชากรครั้งสุดท้าย 150 , 000 คน ในลอนดอน รายงานว่าได้ทำงานใน
เศรษฐกิจแบนสีขาวบางทีกระเสียนหนังสือมี choppier ทางสิ่งพิมพ์กว่าค่าเฉลี่ยของคุณป๊อป เศรษฐศาสตร์ จำนวน ประธานของศูนย์วิจัยเศรษฐกิจและธุรกิจ ( ของอังกฤษ ) และอนุลักษณ์ตลาดเสรีที่ได้แนะนำให้จอร์จ ออสบอร์นMcWilliams เป็นข่าวสัปดาห์สุดท้ายเมื่อเขาประกาศว่า เขากำลังพักผ่อนในการปลุกของข้อกล่าวหาว่าเขาสูบโคเคนที่บ้านใน Hornsey . มันเป็นโชคร้ายที่เวลาเก็บก่อนหนังสือออก
ชื่อหลังจากที่ดื่มเครื่องดื่มแก้วโปรดของเกียร์รุ่นเศรษฐกิจแบนสีขาวเป็นกระเป๋าขนาดใหญ่ด้วยประโยค " ปรากฏการณ์ที่น่าทึ่งที่ได้ surreptitiously เปลี่ยนแปลงธรรมชาติทั้งหมดของลอนดอน–และมีขอบเขตเศรษฐกิจ UK " จากสำนักงานของอังกฤษในถนนเก่า , McWilliams มีแถวด้านหน้ามุมมองของการเปลี่ยนแปลงในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นฮับสำหรับศิลปินและหินกรวดมนได้กลายเป็นศูนย์ยุโรปเพื่อการสร้างสรรค์อินเทอร์เน็ตขับเคลื่อนปีกใหม่ของเศรษฐกิจ ด้วยชื่อเสียงของบริษัทที่ให้บริการทางการเงินและอุตสาหกรรมแบบดั้งเดิมมากขึ้นผ้าขี้ริ้วลดลงอย่างต่อเนื่อง ซึ่งแหล่งที่มาของการเจริญเติบโตใหม่มีปรากฏแค่ในยามที่ประเทศต้องการมัน เดินจากถนนสายเก่าอ้อมไปชอร์ดิทช์ถนนสูงที่จะเห็นการผสมพิเศษของสำนักงานเปิดแผนและแกลเลอรี่ร้านอาหารเอเชีย กับไขมันและคิวนอกคาเฟ่ s ที่จะซ่อมจักรยานของคุณเต็มไปด้วยฉลามตาเดียวตัวแทนขายอสังหาริมทรัพย์และไม่ยืดหยุ่น Kebab ร้าน มันทำให้เกิดความไม่พอใจและเสียดสี–ไม่มี prescient มากกว่าชาร์ลีบรุ๊คเคอร์นาธานข้าวบาร์เลย์ ทศวรรษเก่าในปีนี้ ( เพราะมันเป็นแบบไดนามิกและน่าสนใจ

เศรษฐกิจแบนสีขาวถูกขับเคลื่อนโดยออนไลน์ค้าปลีกและการตลาดแต่มันประกอบด้วยธุรกิจที่แตกต่างกันมาก : McWilliams แย้งว่า มันเป็นหลักที่กำหนดโดยชนิดของคนมันใช้ . ในตอนท้ายของผู้บริโภคไปสู่คาเฟ่และช่องร้านค้า เช่น ตู้คอนเทนเนอร์ boxpark ในชอร์ดิทช์ .ส่วนเทรนด์ใหม่ไม่มีเงินมากที่สุดเท่าที่พวกเขา " loadsamoney " forebears จากบริการทางการเงินใน 80s และ 90s และเป็นผลมาจากรูปแบบการใช้จ่ายของพวกเขาจะขับเคลื่อนด้วยนวัตกรรมมากกว่าต้นทุน " พวกเขาไม่ได้ราคา รูปแบบของพวกเขาออกจากตลาด ดังนั้นเพื่อรักษาหน้ารูปแบบของพวกเขาต้องเปลี่ยน " McWilliams บอก เมื่อฉันพูดกับเขาก่อน เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว