The celesta was invented in 1886 by

The celesta was invented in 1886 by Parisian harmonium builder Auguste Mustel. His father, Victor Mustel, had developed the forerunner of the celesta, the typophone or the dulcitone, in 1860. This consisted of struck tuning forks instead of metal plates, but it wasn't loud enough to use in an orchestra.

Pyotr Tchaikovsky is usually cited as the first major composer to use this instrument in a work for full symphony orchestra. He first used it in his symphonic poem The Voyevoda, Op. posth. 78, premiered in November 1891.[1] The following year, he used the celesta in passages in his ballet The Nutcracker (Op. 71, 1892), most notably in the Dance of the Sugar Plum Fairy, which also appears in the derived Nutcracker Suite, Op. 71a. However, Ernest Chausson preceded Tchaikovsky by employing the celesta in December 1888 in his incidental music, written for a small orchestra, for La tempête (a French translation by Maurice Bouchor of Shakespeare's The Tempest).[2]

The celesta is also notably used in Gustav Mahler's Symphony No. 6, particularly in the 1st, 2nd and 4th movements, in his Symphony No.8 and Das Lied von der Erde. Karol Szymanowski featured it in his Symphony No. 3. Gustav Holst employed the instrument in his 1918 orchestral work The Planets, particularly in the final movement, Neptune, the Mystic. It also features prominently in Béla Bartók's 1936 Music for Strings, Percussion and Celesta. George Gershwin included a celesta solo in the score to An American in Paris. Ferde Grofe also wrote an extended cadenza for the instrument in the third movement of his Grand Canyon Suite. Dmitri Shostakovich included parts for celesta in seven out of his fifteen symphonies, with a notable use in the fourth symphony's coda.

20th Century American composer Morton Feldman used the celesta in many of his large-scale pieces such as Crippled Symmetry and For Philip Guston, and it figured in much of his orchestral music and other pieces as well.

The celesta is used in many 20th century opera scores, including Puccini's Tosca (1900),[citation needed] Ravel's L'heure espagnole (1911),[citation needed] Strauss's Ariadne auf Naxos (1912),[citation needed] and Die Frau ohne Schatten (1918),[citation needed] while "an excellent example of its beauty when well employed", is the Silver Rose scene in his Der Rosenkavalier (1911),[3] Busoni's Arlecchino (1917) and Doktor Faust (1925),[citation needed] Orff's second to last movement, Ave formosissima of Carmina Burana[4] (1936) and in Der Mond (1939),[citation needed] Menotti's Amelia Goes to the Ball (1937),[citation needed] Britten's The Turn of the Screw (1954) and A Midsummer Night's Dream (1960),[citation needed] Susa's Transformations (1973),[citation needed] and Philip Glass' Akhnaten (1984).[citation needed]

The keyboard glockenspiel part in Mozart's The Magic Flute is nowadays often played by a celesta.[5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Celesta ถูกคิดค้นอิศวร โดยสร้าง harmonium รู้สึกเซฟ Mustel บิดาของเขา วิคเตอร์ Mustel มีพัฒนาคิว celesta ตัว typophone หรือ dulcitone ใน 1860 นี้ประกอบด้วยหลง tuning ส้อมแทนแผ่นโลหะ แต่มันไม่ได้ดังพอที่จะใช้ในวงการมักมีอ้าง Pyotr Tchaikovsky เป็นผู้ประพันธ์หลักแรกใช้เครื่องมือนี้ในงานวงดนตรีซิมโฟนี่เต็ม เขาต้องใช้ในเขา symphonic poem Voyevoda, Op. posth 78 ฉายรอบปฐมทัศน์ใน 1891 พฤศจิกายน [1] ปีต่อ เขาใช้ celesta ในทางเดินในบัลเลต์เขาเดอะนัทแครกเกอร์ (Op. 71 ค.ศ. 1892), ส่วนใหญ่ในการเต้นรำของนางฟ้าของพลัมที่ น้ำตาลที่ปรากฏในห้องนัทแครกเกอร์ได้รับ Op. 71a อย่างไรก็ตาม เออร์เนสต์ Chausson หน้า Tchaikovsky โดยใช้ celesta ที่ใน 1888 ธันวาคมในเพลงผาดเผิน ๆ ของเขา การเป็นวงดนตรีขนาดเล็ก สำหรับ tempête ลา (เป็นภาษาฝรั่งเศสแปล โดยมอริ Bouchor ของความวุ่นวายของเชกสเปียร์) [2]The celesta is also notably used in Gustav Mahler's Symphony No. 6, particularly in the 1st, 2nd and 4th movements, in his Symphony No.8 and Das Lied von der Erde. Karol Szymanowski featured it in his Symphony No. 3. Gustav Holst employed the instrument in his 1918 orchestral work The Planets, particularly in the final movement, Neptune, the Mystic. It also features prominently in Béla Bartók's 1936 Music for Strings, Percussion and Celesta. George Gershwin included a celesta solo in the score to An American in Paris. Ferde Grofe also wrote an extended cadenza for the instrument in the third movement of his Grand Canyon Suite. Dmitri Shostakovich included parts for celesta in seven out of his fifteen symphonies, with a notable use in the fourth symphony's coda.20th Century American composer Morton Feldman used the celesta in many of his large-scale pieces such as Crippled Symmetry and For Philip Guston, and it figured in much of his orchestral music and other pieces as well.The celesta is used in many 20th century opera scores, including Puccini's Tosca (1900),[citation needed] Ravel's L'heure espagnole (1911),[citation needed] Strauss's Ariadne auf Naxos (1912),[citation needed] and Die Frau ohne Schatten (1918),[citation needed] while "an excellent example of its beauty when well employed", is the Silver Rose scene in his Der Rosenkavalier (1911),[3] Busoni's Arlecchino (1917) and Doktor Faust (1925),[citation needed] Orff's second to last movement, Ave formosissima of Carmina Burana[4] (1936) and in Der Mond (1939),[citation needed] Menotti's Amelia Goes to the Ball (1937),[citation needed] Britten's The Turn of the Screw (1954) and A Midsummer Night's Dream (1960),[citation needed] Susa's Transformations (1973),[citation needed] and Philip Glass' Akhnaten (1984).[citation needed]The keyboard glockenspiel part in Mozart's The Magic Flute is nowadays often played by a celesta.[5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

celesta ถูกประดิษฐ์ขึ้นในปี 1886 โดยผู้สร้างออร์แกนปารีสออ Mustel พ่อของเขาวิคเตอร์ Mustel ได้พัฒนาบรรพบุรุษของ celesta ที่ typophone หรือ dulcitone ในปี 1860 นี้ประกอบด้วยส้อมเสียงหลงแทนแผ่นโลหะ แต่มันก็ไม่ดังพอที่จะใช้ในวงออเคสตรา. Pyotr ไชคอฟสกีเป็น อ้างมักจะเป็นนักแต่งเพลงครั้งแรกที่สำคัญในการใช้เครื่องมือนี้ในการทำงานสำหรับวงดนตรีซิมโฟนีเต็มรูปแบบ ครั้งแรกที่เขาใช้มันในบทกวีไพเราะของเขา Voyevoda แย้มยิ้ม posth 78, การฉายรอบปฐมทัศน์ในเดือนพฤศจิกายน 1891 [1] ต่อปีเขาใช้ celesta ในทางเดินของเขาในบัลเล่ต์นัทแคร็กเกอร์ (Op. 71, 1892) ที่โดดเด่นที่สุดในการเต้นรำของ Sugar Plum Fairy ซึ่งยังปรากฏอยู่ในที่ได้มา สวีทแคร็กเกอร์แย้มยิ้ม 71A อย่างไรก็ตามเออร์เนส Chausson นำไชคอฟสกีโดยการ celesta ในธันวาคม 1888 ในเพลงอื่น ๆ ของเขาที่เขียนขึ้นสำหรับวงดนตรีขนาดเล็กสำหรับ La tempête (ภาษาฝรั่งเศสแปลโดยมอริซ Bouchor ของพายุเช็คสเปียร์). [2] celesta ยังใช้สะดุดตาใน ซิมโฟนีออกุสตาฟมาห์เลอร์ฉบับที่ 6 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่ 1 การเคลื่อนไหวที่ 2 และ 4 ใน 8 ซิมโฟนีของเขาและดาโกหกฟอนเด Erde Karol Szymanowski ให้ความสำคัญในซิมโฟนีหมายเลข 3 ของเขากุสตาฟโฮลส์ลูกจ้างเครื่องมือในการทำงานดนตรีของเขาดาวเคราะห์ 1918 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเคลื่อนไหวสุดท้ายเนปจูนลึกลับ นอกจากนี้ยังมีเด่นชัดในเบลาบาร์ต็อกของ 1936 เพลงสตริงและกระทบ Celesta จอร์จเกิร์ชวินรวมเดี่ยว celesta คะแนนเพื่อชาวอเมริกันในปารีส Ferde Grofe ยังเขียน cadenza ที่เพิ่มขึ้นสำหรับเครื่องมือในการเคลื่อนไหวที่สามของห้องแกรนแคนยอนของเขา ตัวอ่อนรวมถึงชิ้นส่วนสำหรับ celesta ในเจ็ดสิบห้าซิมโฟนีของเขาที่มีการใช้งานที่โดดเด่นในตอนจบซิมโฟนีสี่. ศตวรรษที่ 20 นักแต่งเพลงชาวอเมริกันมอร์ตันเฟลด์แมนใช้ celesta ในหลายชิ้นขนาดใหญ่ของเขาเช่นคนพิการสมมาตรและสำหรับฟิลิป Guston, และมันคิดมากในวงดนตรีเพลงของเขาและชิ้นส่วนอื่น ๆ เช่นกัน. celesta ถูกนำมาใช้ในหลายคะแนนโอเปร่าศตวรรษที่ 20 รวมทั้งปุชชินีทอสก้า (1900) [อ้างจำเป็น] L'Ravel ของ Heure espagnole (1911) [อ้างจำเป็น] สเตราส์เอเรียดเน auf เน (1912) [อ้างจำเป็น] และ Die Frau ohne Schatten (1918) [อ้างจำเป็น] ขณะที่ "ตัวอย่างที่ดีของความงามของมันเมื่อการจ้างงานที่ดี" เป็นฉากที่โรสเงินในฟอนเดอร์ Rosenkavalier ของเขา (1911) [3] Busoni ของ Arlecchino (1917) และ Doktor เฟาสต์ (1925) [อ้างจำเป็น] Orff ที่สองของการเคลื่อนไหวที่ผ่านมา Ave formosissima ของ Carmina บูรณะ [4] (1936) และเดอร์ Mond (1939) [อ้างจำเป็น] Menotti ของ Amelia ไปบอล (1937) [อ้างจำเป็น] บริทเต็เปิดของสกรู (1954) และความฝันของคืนกลางฤดูร้อน (1960) [อ้างจำเป็น] แปลงซูซาของ (1973) [อ้างจำเป็น] และฟิลิปแก้ว Akhnaten (1984). [อ้างจำเป็น] แป้นพิมพ์ชนิดหนึ่งมีส่วนร่วมในเพลงของโมสาร์ทขลุ่ยวิเศษเป็นในปัจจุบันมักจะเล่นโดย celesta ได้. [5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ถูกคิดค้นขึ้นในปี 1886 โดย Celesta สร้างตระเวนไพรปารีส ออกุส mustel . บิดาของเขา วิคเตอร์ mustel ได้พัฒนาผู้เบิกทางของเชเลสต้า , typophone หรือ dulcitone ใน 1860 นี้ประกอบด้วยหลงส้อมเสียงแทนแผ่นโลหะ แต่ก็ไม่ดังพอที่จะใช้ออเคสตร้า .

ปีเตอร์ ไชคอฟสกีมักจะอ้างเป็นครั้งแรก สาขานักแต่งเพลงที่ใช้เครื่องมือนี้ในการทำงานสำหรับวงดุริยางค์เต็ม ครั้งแรกที่เขาใช้มันในของเขาไพเราะบทกวี voyevoda , Op posth . 78 , premiered ในพฤศจิกายน 1891 . [ 1 ] ในปีถัดมา เขาใช้ เชเลสต้า ในหัวข้อการเต้นบัลเลต์ของเขา Nutcracker ( Op 71 1892 ) ส่วนใหญ่ยวดในการเต้นรำของชูการ์พลัมนางฟ้าซึ่งยังปรากฏในที่ได้มา Nutcracker Suite , Op 71A อย่างไรก็ตาม เนสท์ chausson นำหน้าไชคอฟสกีโดยอาศัย Celesta ธันวาคม 2431 ในเพลงโดยบังเอิญของเขาที่เขียนขึ้นสำหรับวงออเคสตร้าขนาดเล็กสำหรับลาชั่วคราวê TE ( แปลภาษาฝรั่งเศสโดย Maurice bouchor ของเช็คสเปียร์พายุ ) [ 2 ]

ยังเชเลสต้าโดยเฉพาะใช้ในของกุสตาฟ มาห์เลอร์ซิมโฟนีหมายเลข 6 , โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน 1 วัน2 และการเคลื่อนไหวที่ 4 ใน 8 ซิมโฟนีของเขาและ Das โกหกฟอน der Erde . แคโรล szymanowski เด่นในของเขาซิมโฟนีหมายเลข 3 กุสตาฟโฮลส์ที่ใช้เครื่องดนตรีใน 2461 วงดนตรีงานดาวเคราะห์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเคลื่อนไหวครั้งสุดท้าย , ดาวเนปจูน , จอมเวทย์ นอกจากนี้ยังมีคุณสมบัติเด่นชัดใน B é la บาร์ทó K 1936 เพลงสำหรับเครื่องสาย และกระทบ Celesta .จอร์จเกิร์ชวินรวม Celesta เดี่ยวในคะแนนอเมริกันในปารีส ferde grofe ยังเขียนขยาย Cadenza สำหรับเครื่องมือที่ใช้ในการเคลื่อนไหวของ ห้องแกรนด์ แคนยอน เขาสาม ดิมิทรีชอสตาโกวิชรวมชิ้นส่วนสำหรับ Celesta ในเจ็ดของซิมโฟนี่สิบห้าของเขา ด้วยการใช้เด่นในหางสี่ซิมโฟนี .