3. Data3.1. Measuring the crisisOur

3. Data
3.1. Measuring the crisis

Our basic sample is 25 emerging markets: Argentina, Brazil, Chile, China, Colombia, the Czech Republic, Greece, Hong Kong, Hungary, India, Indonesia, Israel, Korea, Malaysia, Mexico, Philippines, Poland, Portugal, Russia, Singapore, Thailand, Turkey, Taiwan, South Africa, and Venezuela. The list includes six countries from Latin America, four from Eastern Europe, ten from Asia, plus Greece and Portugal in Europe, Turkey and Israel in the Middle East, and South Africa. There is no universally accepted definition of the “emerging markets” involved in the Asian crisis, but our sample of 25 includes almost all the countries regarded as “emerging” by the International Finance Corporation, The Economist, J.P. Morgan, Goldman Sachs, and Flemings Research. This is the set of developing countries with relatively large financial markets and relatively open capital accounts.

According to the IFC (Emerging Markets Factbook 1997, p. 334), at the end of 1996 there was completely free entry and exit of capital (with regard to listed stocks) in 12 of our countries: Argentina, Brazil, the Czech Republic, Greece, Hungary, Malaysia, Mexico, Poland, Portugal, Russia, South Africa, and Turkey. There was also “relatively free entry” and free exit in Chile, Korea, Thailand, and Venezuela. There was “relatively free entry” and “some restrictions” on exit in Indonesia. Formally, there was free entry and exit only for special classes of shares in China and the Philippines, although the anecdotal evidence suggests that these capital controls have only really been effective in China. Only authorized investors were allowed into Colombia and India, but free exit was allowed. The tightest market access, according to the IFC measure, was in Taiwan, where only authorized investors were allowed in and there were “some restrictions” on the repatriation of income and capital. The IFC did not classify Hong Kong, Israel, and Singapore.

We follow the literature on the Asian crisis by regarding the extent of the nominal exchange rate depreciation as the key variable to be explained. Specifically, our most important dependent variable is the change in the nominal exchange rate from the end of 1996 to January 1999. We take the end of 1996 as the starting point and measure the change in purchasing power over the next two years of currencies relative to the U.S. dollar. If the exchange rate depreciates from 2,500 to 10,000 to the dollar (as with the Indonesian rupiah), it has lost three-quarters of its purchasing power (i.e. four times as many rupiah are needed to buy one dollar). Alternatively, its purchasing power now is one-quarter of its former level and this country would score 0.25 in our index of change in purchasing power.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. ข้อมูล3.1. การวัดภาวะวิกฤตตัวอย่างพื้นฐานของเรามี 25 ประเทศ: อาร์เจนตินา บราซิล ชิลี จีน โคลัมเบีย สาธารณรัฐเช็ก กรีซ Hong Kong ฮังการี อินเดีย อินโดนีเซีย อิสราเอล เกาหลี มาเลเซีย เม็กซิโก ฟิลิปปินส์ โปแลนด์ โปรตุเกส รัสเซีย สิงคโปร์ ไทย ตุรกี ไต้หวัน ไทย และเวเนซุเอลา รายการมี 6 ประเทศจากละติน สี่จากยุโรปตะวันออก สิบจากกรีซ และโปรตุเกสรวม ทั้ง เอเชีย ยุโรป ตุรกี และอิสราเอลในตะวันออกกลาง และแอฟริกาใต้ มีไม่มีนิยามที่ยอมรับระดับสากลของ "ตลาดเกิดใหม่" เกี่ยวข้องกับวิกฤตเอเชีย แต่ของเราตัวอย่าง 25 มีเกือบทุกประเทศที่ถือว่าเป็นการ "เกิดใหม่" โดยการ บรรษัทการเงินระหว่างประเทศ เศรษฐศาสตร์ เจพีมอร์แกน โกลด์แมนแซคส์ และงาน วิจัยของเฟลมมิง นี่คือ ชุดของประเทศกำลังพัฒนาที่มีตลาดการเงินค่อนข้างมาก และค่อนข้างเปิดบัญชีทุนตามที่บรรษัท (เกิดตลาด Factbook 1997, p. 334), ปลายปี 1996 มีฟรีและออกทุน (เกี่ยวกับหุ้นอยู่) ใน 12 ประเทศของเรา: อาร์เจนตินา บราซิล สาธารณรัฐเช็ก กรีซ ฮังการี มาเลเซีย เม็กซิโก โปแลนด์ โปรตุเกส รัสเซีย แอฟริกาใต้ และตุรกี มี "การปลอด" และออกฟรีในประเทศชิลี ประเทศเกาหลี ไทย และเวเนซุเอลา มี "รายการค่อนข้างฟรี" และ "ข้อจำกัดบางอย่าง" ออกในอินโดนีเซีย รับ ได้ฟรีและออกสำหรับชั้นเรียนพิเศษในจีนและฟิลิปปินส์ แม้ว่าหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่า ควบคุมทุนเหล่านี้เท่านั้นจริง ๆ มีประสิทธิภาพในประเทศจีน ลงทุนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตในโคลอมเบียและอินเดีย แต่ได้รับอนุญาตให้ออกฟรี การเข้าถึงตลาดแคบ ตามวัด IFC ถูกในไต้หวัน ที่นักลงทุนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตใน และมี "ข้อจำกัดบางประการ" ในการส่งกลับกำไรและทุน ไอเอฟซีได้จัดประเภท Hong Kong อิสราเอล และสิงคโปร์เราทำตามวรรณคดีบนวิกฤตเอเชียโดยของค่าเสื่อมราคาอัตราแลกเปลี่ยนที่กำหนดเป็นตัวแปรสำคัญสามารถอธิบายได้ โดยเฉพาะ ตัวแปรขึ้นอยู่กับเราสำคัญที่สุดคือ การเปลี่ยนแปลงในอัตราแลกเปลี่ยนกำหนดปลายปี 1996 ถึง 1999 มกราคม เราใช้จุดสิ้นสุดของปี 1996 เป็นจุดเริ่มต้น และวัดการเปลี่ยนแปลงในอำนาจซื้อมากกว่าสองปีถัดไปของสกุลเงินที่สัมพันธ์กับเงินดอลลาร์สหรัฐ ถ้าอัตราแลกเปลี่ยน depreciates จาก 2,500 10,000 ดอลลาร์ (เช่นเดียวกับรูเปียห์อินโดนีเซีย) มันมีการสูญเสียมูลค่าของอำนาจซื้อ (เช่นสี่ครั้งเป็นหลายรูต้องซื้อดอลลาร์หนึ่ง) อีกวิธีหนึ่งคือ กำลังซื้อของตอนนี้เป็นไตรมาสที่หนึ่งของระดับอดีตและประเทศนี้ต้องคะแนน 0.25 ในดัชนีของเราการเปลี่ยนแปลงในอำนาจซื้อ