One must now consider why some stud

One must now consider why some studies have failed
to find effects of caffeine on alertness. For example,
Svensson et al. (1980) found no effect of 100 mg of caffeine
on the mood state of 23 volunteers. Similarly,
Swift and Tiplady (1988) found no effect of 200 mg of
caffeine on the mood of elderly volunteers. This lack of
effect could possibly reflect sample size or other details
of the methodology. Lieberman (1992) suggests that
beneficial effects of caffeine on alertness are most easily
demonstrated when circadian alertness is low and mood
is measured in the context of doing demanding performance
tasks. Rusted (1999) also suggests that mood
effects occur after changes in performance, and this may
account for the absence of effects in certain studies.
Another possible explanation of the failure to find
positive mood changes in certain studies is that they are
masked by increases in negative mood. Indeed, a number
of results suggest that caffeine may increase anxiety
and these are reviewed below.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้หนึ่งต้องพิจารณาถึงเหตุบางการศึกษาล้มเหลวในการค้นหาผลของคาเฟอีนเตรียมพร้อม ตัวอย่างSvensson et al. (1980) พบไม่มีผลของคาเฟอีน 100 มก.สภาพอารมณ์ของอาสาสมัคร 23 ในทำนองเดียวกันSwift และ Tiplady (1988) พบผลไม่ของ 200 มก.คาเฟอีนในอารมณ์ของผู้สูงอายุอาสาสมัคร การขาดผลอาจจะสะท้อนถึงขนาดตัวอย่างหรือรายละเอียดอื่น ๆของวิธีการ แนะนำที่ Lieberman (1992)ผลประโยชน์ของคาเฟอีนเตรียมพร้อมจะง่ายที่สุดแสดงให้เห็นว่าเมื่อเตรียมพร้อม circadian จะต่ำและอารมณ์วัดในบริบทของการทำที่ต้องการประสิทธิภาพการทำงานงาน Rusted (1999) ยังชี้ให้เห็นอารมณ์ที่ผลที่เกิดขึ้นหลังการเปลี่ยนแปลงในประสิทธิภาพการทำงาน และนี้อาจบัญชีสำหรับการขาดงานในบางการศึกษาอธิบายอีกเป็นไปได้ของความล้มเหลวในการค้นหาเปลี่ยนแปลงอารมณ์ในบางการศึกษาไม่ว่า จะเป็นบวกสวมหน้ากาก โดยเพิ่มอารมณ์ลบ จำนวนจริงผลแนะนำว่า คาเฟอีนอาจเพิ่มความวิตกกังวลและเหล่านี้จะดูด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งในขณะนี้จะต้องพิจารณาว่าทำไมการศึกษาบางส่วนได้ล้มเหลวที่จะหาผลกระทบของคาเฟอีนในการเตรียมพร้อม
ยกตัวอย่างเช่น
Svensson et al, (1980) พบว่าไม่มีผลกระทบ 100
มิลลิกรัมของคาเฟอีนอยู่กับสภาพอารมณ์ของ23 อาสาสมัคร ในทำนองเดียวกันอย่างรวดเร็วและ Tiplady (1988) พบว่าไม่มีผลกระทบของ 200 mg ของคาเฟอีนอยู่กับอารมณ์ของอาสาสมัครผู้สูงอายุ ขาดการนี้ผลกระทบที่อาจจะสะท้อนให้เห็นขนาดของกลุ่มตัวอย่างหรือรายละเอียดอื่น ๆ ของวิธีการ ลีเบอร์แมน (1992) แสดงให้เห็นว่าผลประโยชน์ของคาเฟอีนในการเตรียมพร้อมจะง่ายที่สุดแสดงให้เห็นถึงความตื่นตัวเมื่อเป็นกลางอยู่ในระดับต่ำและอารมณ์เป็นวัดในบริบทของการทำผลการดำเนินงานที่เรียกร้องงาน สนิม (1999) นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของผลกระทบที่เกิดขึ้นหลังจากการเปลี่ยนแปลงในการปฏิบัติงานและอาจบัญชีสำหรับกรณีที่ไม่มีผลกระทบในการศึกษาบางอย่าง. อีกคำอธิบายที่เป็นไปได้ของความล้มเหลวที่จะหาการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ในเชิงบวกในการศึกษาบางอย่างที่พวกเขาจะถูกหลอกลวงโดยการเพิ่มขึ้นของอารมณ์เชิงลบ อันที่จริงมีจำนวนของผลการวิจัยแนะนำว่าคาเฟอีนอาจเพิ่มความวิตกกังวลและสิ่งเหล่านี้จะมีการทบทวนด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งต้องพิจารณาว่าทำไมบางการศึกษาล้มเหลว
เพื่อหาผลของคาเฟอีนต่อความตื่นตัว ตัวอย่างเช่น
วสัน et al . ( 1980 ) พบว่าไม่มีผล 100 มิลลิกรัมของคาเฟอีน
บนสภาพอารมณ์ของ 23 อาสาสมัคร โดย
อย่างรวดเร็วและ tiplady ( 1988 ) พบว่าไม่มีผล 200 mg ของคาเฟอีนต่อ
อารมณ์ของผู้สูงอายุ อาสาสมัคร นี้ไม่มีผล อาจสะท้อนถึงตัวอย่างหรือ
รายละเอียดอื่น ๆขององค์กรธุรกิจ ลีเบอร์แมน ( 1992 ) แสดงให้เห็นว่า
ประโยชน์ผลของคาเฟอีนต่อความตื่นตัวมากที่สุดได้อย่างง่ายดาย
) เมื่อเป็นกลางความตื่นตัวต่ำและอารมณ์
เป็นวัดในบริบทของการทำให้การปฏิบัติงาน

สนิม ( 1999 ) ยังแสดงให้เห็นว่าอารมณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากการเปลี่ยนแปลงในผลการปฏิบัติงาน และนี้อาจบัญชีสำหรับการขาด

ผลในบางวิชาอีกคำอธิบายที่เป็นไปได้ของความล้มเหลวในการค้นหา
อารมณ์เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีในการศึกษาบางอย่างที่พวกเขามี
หลอกลวงโดยเพิ่มอารมณ์เชิงลบ แน่นอน ตัวเลข
ผลชี้ให้เห็นว่าคาเฟอีนอาจเพิ่มความกังวล
และเหล่านี้ดูด้านล่าง