2.1. The selection of taxa for a bi

2.1. The selection of taxa for a biodiversity indicator
The biodiversity of even a small area is far too complicated to be
comprehensively measured (Duelli and Obrist, 2003). Measuring
biodiversity requires not only identification of the explanatorily salient
dimensions of diversity (i.e., to define variety or differentiation among
systems in order to determine which system is more diverse) but also
a measurement of biological systems (i.e., the biodiversity level) and
given the constraints on time, resources, and information available
(Maclaurin and Sterelny, 2008), this task is neither practical or feasible.
Thus, suitable indicators have to be found to measure biodiversity
instead (Duelli and Obrist, 2003).
Among biodiversity indicators, species diversity (species richness
and species abundance) is the most commonly accepted indicator in
terms of measurement and valuation (Pearce et al., 2002) and iswidely
applied to measure biodiversity by economists (Eppink and van den
Bergh, 2007; Juutinen and Mönkkönen, 2004; Smith et al., 2008). This
indicator is relatively simple (Begon et al., 1996; Magurran, 1988), has
a good discriminant ability (Magurran, 1988), and is the most available

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.1 การเลือกของแท็กซ่าสำหรับตัวบ่งชี้ความหลากหลายทางชีวภาพที่หลากหลายทางชีวภาพของแม้แต่พื้นที่ขนาดเล็กอยู่ไกลซับซ้อนเกินไปที่จะวัดกว้าง(Duelli และ Obrist, 2003) การวัดความหลากหลายทางชีวภาพต้องไม่เพียง แต่บัตรประจำตัวของเด่น explanatorily มิติของความหลากหลาย (เช่นการกำหนดความหลากหลายหรือความแตกต่างในหมู่ระบบเพื่อตรวจสอบว่าระบบมีความหลากหลายมากขึ้น) แต่ยังวัดของระบบชีวภาพ (เช่นระดับความหลากหลายทางชีวภาพ) และได้รับข้อ จำกัด ในเวลาทรัพยากรและข้อมูลที่มีอยู่(Maclaurin และ Sterelny 2008) งานนี้ไม่เป็นจริงหรือเป็นไปได้. ดังนั้นตัวชี้วัดที่เหมาะสมจะต้องมีการพบในการวัดความหลากหลายทางชีวภาพแทน (Duelli และ Obrist, 2003). ในบรรดาตัวชี้วัดความหลากหลายทางชีวภาพชนิด ความหลากหลาย (ความร่ำรวยชนิดและความอุดมสมบูรณ์ชนิด) เป็นตัวบ่งชี้ส่วนใหญ่ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปในแง่ของการวัดและการประเมินมูลค่าและ iswidely (เพียร์ซ, et al, 2002). นำไปใช้ในการวัดความหลากหลายทางชีวภาพโดยนักเศรษฐศาสตร์ (Eppink แล้วแวนเบิร์ก2007; Juutinen และMönkkönen 2004 ; สมิ ธ , et al, 2008). นี้บ่งชี้ที่ค่อนข้างง่าย (Begon et al, 1996;. Magurran, 1988) มีความสามารถในการจำแนกที่ดี(Magurran 1988) และเป็นที่มีอยู่มากที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2.1 . การเลือกและสำหรับตัวบ่งชี้ทางชีวภาพ
ความหลากหลายทางชีวภาพของแม้มีขนาดเล็ก พื้นที่อยู่ไกลซับซ้อนเกินไปที่จะ
วัดกว้าง ( duelli และ obrist , 2003 ) วัด
ความหลากหลายทางชีวภาพต้องไม่เพียง แต่การกำหนดขนาด explanatorily เด่น
หลากหลาย ( เช่น การกำหนดความหลากหลายหรือความแตกต่างระหว่าง
ระบบเพื่อตรวจสอบระบบที่หลากหลายมากขึ้น ) แต่ยัง
การวัดของระบบชีวภาพ ( เช่น ความหลากหลายทางชีวภาพ ระดับ )
ให้ข้อจำกัดของเวลา ทรัพยากร และข้อมูลที่มีอยู่
( แมคลอริน และ sterelny 2008 ) งานนี้ไม่เป็นประโยชน์หรือเป็นไปได้ .
ดังนั้นตัวชี้วัดที่เหมาะสมต้อง พบเพื่อวัดความหลากหลายทางชีวภาพ
แทน ( duelli และ obrist
, 2003 )ของตัวบ่งชี้ทางชีวภาพ ความหลากหลายของชนิด ( species richness
และสายพันธุ์ความอุดมสมบูรณ์ ) มากที่สุดในแง่ของการยอมรับตัวบ่งชี้
การวัดและการประเมินผล ( เพียร์ซ et al . , 2002 ) และ iswidely
ประยุกต์เพื่อวัดความหลากหลายทางชีวภาพ โดยนักเศรษฐศาสตร์และ แวนเดนเบิร์ก ( eppink
, 2007 ; juutinen และ M ö nkk ö nen , 2004 ; Smith et al . , 2008 ) ตัวบ่งชี้นี้
ค่อนข้างง่าย ( begon et al . , 1996 ; magurran ,1988 ) ได้จำแนกความสามารถ
ดี ( magurran , 1988 ) และพร้อมใช้งานที่สุด