Indefinable AlchemyI still feel the

Indefinable Alchemy

I still feel the indefinable alchemy of our first meeting. He was seated beside me at a dinner for a visiting professor. Darkly handsome in a black velvet dinner jacket, I guessed him to be an elegant older man of thirty five.

“So you are the new kid on the block,” he said with a heavy spanish accent.

“Yes, I feel quite uncomfortable being here. I don’t know anyone and they are all talking medicine,” I replied.

He smiled in a benevolent sort of way. “I’m Jairo Padilla, so now you know someone and we can talk about anything you wish.”

I remember being amazed that a surgeon could know so much about art and literature. We talked only with each other and as the speeches began, we were aware that neither of us had touched our food.

Thirty years later, I picked him up from a medical conference being held in Tucson. He limped slightly and was dressed impeccably in a jacket much too warm for the climate and carrying his well worn leather pocket book.

“I remember you and Aaron were the only two men in the whole city of Moose Jaw who carried a purse,” I said.

He smiled that familiar grin and climbed into the car beside me.

“Yes, I think your husband and I were a bit too exotic for Moose Jaw. Too different. But you moved on and I stayed,” he replied.

The sunset that night put us in a wonderful mood or it might have been the twenty five year old scotch that he brought as a gift. We sat out on the verandah as the heat lessened and our reminiscing warmed up.

“When I went to Moose Jaw, I was twenty-four and so naïve. You were my role model, Jairo, with your house full of books and music. I still remember, when I was volunteering at the hospital, you would invite me to your office to listen to a new tape from Brazil or give me a book you thought I should read,” I said.

Jairo smiled his lazy smile. “You were such a little sponge.”

“Remember when we belonged to the foreign film society? That was such an eye opener for me. I appreciated the discussions we had after, otherwise I wouldn’t have understood many of the films. I remember all the literature that you thought I should read. I was so impressed that your father knew Pablo Neruda. I never understood why someone, as cultured and sophisticated as you are, would chose to live a lifetime in a backwater town,” I said.

“I felt that I didn’t have many options. After the coup in Chile, I had to leave because my family was political and it was dangerous to stay. Canada let me in and gave me a work permit so that I could complete my residency. When I finished, the hospital offered me a teaching position. There weren’t many opportunities for me with my poor English. Even when you arrived ten years later, students were still complaining they couldn’t understand me. I’ll never forget hearing about the time you got into a hot argument with Dr. Ingles about that,” he said with a laugh.

“People can be such assholes. Ingles was telling everyone at the bar that his precious son was having problems in your class because he couldn’t understand you. I said the university was lucky to have someone so bright and cultured.” I said, with a touch of heat in my voice.

“That’s what I always loved about you Alice, your passion and your sense of fairness.”

The lights from the city shone in the distance but the darkness enveloped us. The candles had long burnt out and we were indolent. We talked about the other people we had known and left behind.

“Why do you think we have kept contact all these years?” I asked

“Psychologically we need a vis-à-vis and there was always a strong attraction. Maybe because we weren’t lovers but always wondered if we could be.”

“That’s the first time I’ve ever heard a word put to those feelings. It feels good to acknowledge that we had feelings for each other. We did have feelings, didn’t we?” I asked.

“Oh, yes. Yes, we did. But we were married to other people, remember? And we knew the consequences wouldn’t be pretty,” he answered. “I remember dancing with you at the party just before you and Aaron moved. People noticed but I didn’t care. I was also a little drunk and sad that you were leaving.”

“How could they not notice? Shit! It was the tango! Only you knew how to tango and all I did was hang on. We were the only ones dancing. It was the ‘Last Tango in MooseJaw!”

We laughed so hard that there were tears rolling down our cheeks. Jairo refilled our glasses.

“Why didn’t you go to live in France after Aaron died?” he asked, out of the blue.

“It was late fall and cold when we went to visit my godfather in France. Aaron was well enough in the beginning to take walks. The leaves were falling off the trees and everything seemed unbearably beautiful but tragic. I have a picture of Aaron and Robert, my godfather, standing together smiling. Each one was wearing a hat, Aaron to cover the fact that he was bald from the radiation and Robert because he was a bald old man. They were standing arm in arm holding canes for support. It was a bitter sweet time for all of us.”

“How old was Aaron when he was diagnosed, I don’t remember?” Jairo asked.

“Thirty- nine. After the second week of our visit with Robert, Aaron became paralyzed from the waist down. Robert called his physician who came to the house. He told him what Aaron already knew, that the cancer has metastasized to his spinal column. When Aaron went to bed that night, Robert came to talk to me. He wanted to know what I was going to do after Aaron died. Robert was old and crusty but he was kind and generous too. He wanted me to bring the kids to France and live there with him at the villa until I figured out what I wanted to do. Aaron thought I should do it. The kids spoke some French and I had good friends in France who were in a position to help me.”

“So how did you get home?” asked Jairo.

“We had one hellish time trying to convince Air France to take us. We couldn’t avoid telling them he was paralyzed because we needed a special wheelchair to get him down the aisle. Robert had influential friends and fortunately D.D. Duncan, the famous photographer came to our aid and convinced them.”

“Why was it such a problem for Air France? Aaron was stable,” said Jairo.

“We were flying out of Cannes to catch the international flight in Paris. Cannes was a small airport then without sky walks. In those days, people boarded by walking up the stairs to the plane. Getting Aaron on the plane was the problem. They had a miniature lift that took his wheelchair up to the door of the plane and then he had to be physically lifted to another wheelchair that would fit down the aisle. It was so upsetting that I can’t even remember how we got him in his seat. Everyone was gawking at us.”

Jairo said nothing. He shifted in his chair, his eyes looking into the still darkness.

“We managed. Aaron wasn’t in any pain,” I said.

“Was he catheterized?” asked Jairo.

“Yes but we didn’t have a bag. I don’t remember why. We had a small bottle that I would ferry back to the W.C., empty and bring back to him. We did all this under cover of a blanket. I remember Aaron joking about it. He told me not to mix it up with any of the wine carafes.”

“He always had an offbeat sense of humour. I really miss him,” said Jairo sadly, “What happened when you got home?”

“It wasn’t as difficult in New York. I remember wheeling Aaron up the ramp to where our friends were waiting. It was a relief to be home. They didn’t bring the children but we had to face them when we drove into the garage. When they were lifting Aaron up the stairs to the house, Morgan said to me, ‘Mommy, I don’t want Daddy to die.’ It broke my heart. Do you remember Jairo when I called you that night? I knew you wouldn’t lie to me. I needed your calm assessment. I needed the truth,” I said.

“Yes. There are so many different progressions with a melanoma that I didn’t know what to say. Since the cancer had already attacked the spinal column, I knew it could go to the brain. I knew you were going to have some difficult times ahead but I didn’t know then that Aaron would refuse to be hospitalized and you would be the caretaker. How long did you look after him?” Jairo asked.

“Four months. I never regretted it. They say doctors make bad patients but he never complained. He taught me how to do the catheter and give him injections. He prepared me, as best he could, for the seizures you told me about.”

Jairo shook his head, understanding the horror of those seizures for both Aaron and me.

“Well I didn’t mean to be maudlin. There were good times too. We listened to music, I read to him and we talked for hours. He appreciated all your calls and so did I,” I said, touching his hand.

“Once when I was lifting him from the wheelchair onto the toilette, I dropped him. I tried several times to get him off the floor. There was shit everywhere and we were sweating profusely from the exertion. He started to laugh and then I saw the humour in it. We both just sat there amongst the filth and the exasperation and roared. Tears were rolling down our eyes and we couldn’t speak. Then I started to cry. I was disgusted to think that I was crying for myself.”

We sat in the darkness, silent and thinking about the atrocities of sickness and dying.

“Jairo, I’ve never told that story to anyone. I’m sorry,” I said

“Don’t be sorry, I’m honoured,” he replied, “but why didn’t you go to France to live?”

“Fate I guess. By the first week in February, Aaron got much worse. I was thankful that he had no pain but what you warned me about eventually happened.”

“You mean it reached his brain?” asked Jairo.

“Yes, he became disoriented, pulled out his catheter and was banging his head on the bed. I gave him an injection and called for an ambulance. Everyone was asleep in the house and I was determined to keep the children from seeing their father in that craze

Indefinable Alchemy

I still feel the indefinable alchemy of our first meeting. He was seated beside me at a dinner for a visiting professor. Darkly handsome in a black velvet dinner jacket, I guessed him to be an elegant older man of thirty five.

“So you are the new kid on the block,” he said with a heavy spanish accent.

“Yes, I feel quite uncomfortable being here. I don’t know anyone and they are all talking medicine,” I replied.

He smiled in a benevolent sort of way. “I’m Jairo Padilla, so now you know someone and we can talk about anything you wish.”

I remember being amazed that a surgeon could know so much about art and literature. We talked only with each other and as the speeches began, we were aware that neither of us had touched our food.

Thirty years later, I picked him up from a medical conference being held in Tucson. He limped slightly and was dressed impeccably in a jacket much too warm for the climate and carrying his well worn leather pocket book.

“I remember you and Aaron were the only two men in the whole city of Moose Jaw who carried a purse,” I said.

He smiled that familiar grin and climbed into the car beside me.

“Yes, I think your husband and I were a bit too exotic for Moose Jaw. Too different. But you moved on and I stayed,” he replied.

The sunset that night put us in a wonderful mood or it might have been the twenty five year old scotch that he brought as a gift. We sat out on the verandah as the heat lessened and our reminiscing warmed up.

“When I went to Moose Jaw, I was twenty-four and so naïve. You were my role model, Jairo, with your house full of books and music. I still remember, when I was volunteering at the hospital, you would invite me to your office to listen to a new tape from Brazil or give me a book you thought I should read,” I said.

Jairo smiled his lazy smile. “You were such a little sponge.”

“Remember when we belonged to the foreign film society? That was such an eye opener for me. I appreciated the discussions we had after, otherwise I wouldn’t have understood many of the films. I remember all the literature that you thought I should read. I was so impressed that your father knew Pablo Neruda. I never understood why someone, as cultured and sophisticated as you are, would chose to live a lifetime in a backwater town,” I said.

“I felt that I didn’t have many options. After the coup in Chile, I had to leave because my family was political and it was dangerous to stay. Canada let me in and gave me a work permit so that I could complete my residency. When I finished, the hospital offered me a teaching position. There weren’t many opportunities for me with my poor English. Even when you arrived ten years later, students were still complaining they couldn’t understand me. I’ll never forget hearing about the time you got into a hot argument with Dr. Ingles about that,” he said with a laugh.

“People can be such assholes. Ingles was telling everyone at the bar that his precious son was having problems in your class because he couldn’t understand you. I said the university was lucky to have someone so bright and cultured.” I said, with a touch of heat in my voice.

“That’s what I always loved about you Alice, your passion and your sense of fairness.”

The lights from the city shone in the distance but the darkness enveloped us. The candles had long burnt out and we were indolent. We talked about the other people we had known and left behind.

“Why do you think we have kept contact all these years?” I asked

“Psychologically we need a vis-à-vis and there was always a strong attraction. Maybe because we weren’t lovers but always wondered if we could be.”

“That’s the first time I’ve ever heard a word put to those feelings. It feels good to acknowledge that we had feelings for each other. We did have feelings, didn’t we?” I asked.

“Oh, yes. Yes, we did. But we were married to other people, remember? And we knew the consequences wouldn’t be pretty,” he answered. “I remember dancing with you at the party just before you and Aaron moved. People noticed but I didn’t care. I was also a little drunk and sad that you were leaving.”

“How could they not notice? Shit! It was the tango! Only you knew how to tango and all I did was hang on. We were the only ones dancing. It was the ‘Last Tango in MooseJaw!”

We laughed so hard that there were tears rolling down our cheeks. Jairo refilled our glasses.

“Why didn’t you go to live in France after Aaron died?” he asked, out of the blue.

“It was late fall and cold when we went to visit my godfather in France. Aaron was well enough in the beginning to take walks. The leaves were falling off the trees and everything seemed unbearably beautiful but tragic. I have a picture of Aaron and Robert, my godfather, standing together smiling. Each one was wearing a hat, Aaron to cover the fact that he was bald from the radiation and Robert because he was a bald old man. They were standing arm in arm holding canes for support. It was a bitter sweet time for all of us.”

“How old was Aaron when he was diagnosed, I don’t remember?” Jairo asked.

“Thirty- nine. After the second week of our visit with Robert, Aaron became paralyzed from the waist down. Robert called his physician who came to the house. He told him what Aaron already knew, that the cancer has metastasized to his spinal column. When Aaron went to bed that night, Robert came to talk to me. He wanted to know what I was going to do after Aaron died. Robert was old and crusty but he was kind and generous too. He wanted me to bring the kids to France and live there with him at the villa until I figured out what I wanted to do. Aaron thought I should do it. The kids spoke some French and I had good friends in France who were in a position to help me.”

“So how did you get home?” asked Jairo.

“We had one hellish time trying to convince Air France to take us. We couldn’t avoid telling them he was paralyzed because we needed a special wheelchair to get him down the aisle. Robert had influential friends and fortunately D.D. Duncan, the famous photographer came to our aid and convinced them.”

“Why was it such a problem for Air France? Aaron was stable,” said Jairo.

“We were flying out of Cannes to catch the international flight in Paris. Cannes was a small airport then without sky walks. In those days, people boarded by walking up the stairs to the plane. Getting Aaron on the plane was the problem. They had a miniature lift that took his wheelchair up to the door of the plane and then he had to be physically lifted to another wheelchair that would fit down the aisle. It was so upsetting that I can’t even remember how we got him in his seat. Everyone was gawking at us.”

Jairo said nothing. He shifted in his chair, his eyes looking into the still darkness.

“We managed. Aaron wasn’t in any pain,” I said.

“Was he catheterized?” asked Jairo.

“Yes but we didn’t have a bag. I don’t remember why. We had a small bottle that I would ferry back to the W.C., empty and bring back to him. We did all this under cover of a blanket. I remember Aaron joking about it. He told me not to mix it up with any of the wine carafes.”

“He always had an offbeat sense of humour. I really miss him,” said Jairo sadly, “What happened when you got home?”

“It wasn’t as difficult in New York. I remember wheeling Aaron up the ramp to where our friends were waiting. It was a relief to be home. They didn’t bring the children but we had to face them when we drove into the garage. When they were lifting Aaron up the stairs to the house, Morgan said to me, ‘Mommy, I don’t want Daddy to die.’ It broke my heart. Do you remember Jairo when I called you that night? I knew you wouldn’t lie to me. I needed your calm assessment. I needed the truth,” I said.

“Yes. There are so many different progressions with a melanoma that I didn’t know what to say. Since the cancer had already attacked the spinal column, I knew it could go to the brain. I knew you were going to have some difficult times ahead but I didn’t know then that Aaron would refuse to be hospitalized and you would be the caretaker. How long did you look after him?” Jairo asked.

“Four months. I never regretted it. They say doctors make bad patients but he never complained. He taught me how to do the catheter and give him injections. He prepared me, as best he could, for the seizures you told me about.”

Jairo shook his head, understanding the horror of those seizures for both Aaron and me.

“Well I didn’t mean to be maudlin. There were good times too. We listened to music, I read to him and we talked for hours. He appreciated all your calls and so did I,” I said, touching his hand.

“Once when I was lifting him from the wheelchair onto the toilette, I dropped him. I tried several times to get him off the floor. There was shit everywhere and we were sweating profusely from the exertion. He started to laugh and then I saw the humour in it. We both just sat there amongst the filth and the exasperation and roared. Tears were rolling down our eyes and we couldn’t speak. Then I started to cry. I was disgusted to think that I was crying for myself.”

We sat in the darkness, silent and thinking about the atrocities of sickness and dying.

“Jairo, I’ve never told that story to anyone. I’m sorry,” I said

“Don’t be sorry, I’m honoured,” he replied, “but why didn’t you go to France to live?”

“Fate I guess. By the first week in February, Aaron got much worse. I was thankful that he had no pain but what you warned me about eventually happened.”

“You mean it reached his brain?” asked Jairo.

“Yes, he became disoriented, pulled out his catheter and was banging his head on the bed. I gave him an injection and called for an ambulance. Everyone was asleep in the house and I was determined to keep the children from seeing their father in that craze

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ขลังเคร่งเครียดนอกจากนี้ผมยังรู้สึกขลังเคร่งเครียดของการประชุมครั้งแรกของเรา เขาได้นั่งข้างฉันที่เป็นอาหารสำหรับศาสตราจารย์ มืด ๆ หล่อในเสื้อเย็นเป็นกำมะหยี่สีดำ ฉันเดาเขาคนเก่าสวยงามของสามสิบห้า"ดังนั้นคุณเป็นเด็กใหม่ในบล็อค เขากล่าว ด้วยสำเนียงสเปนเป็นหนัก "ใช่ ฉันรู้สึกค่อนข้างอึดอัดอยู่ที่นี่ ไม่รู้ใคร และพวกเขากำลังทั้งหมดพูดยา ผมตอบยิ้มในการเรียงลำดับวิธีกลาย "ฉัน Jairo Padilla ตอนนี้คุณรู้คน และเราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่คุณต้องการ" ผมจำได้ว่า เป็นที่ประหลาดใจว่า หมอไม่ทราบมากเกี่ยวกับศิลปะและวรรณกรรม เราพูดคุย ด้วยกัน และเป็นการกล่าวสุนทรพจน์เริ่ม เราได้ตระหนักว่า เราไม่ได้สัมผัสอาหารสามสิบปีต่อมา ฉันเลือกเขาขึ้นจากการประชุมทางการแพทย์ในทูซอน เขา limped เล็กน้อย และถูกสวมใส่มั่นในเสื้อที่มากเกินไปอบอุ่นสำหรับสภาพภูมิอากาศและการแบกหนังสือกระเป๋าหนังอย่างดีสวมใส่ของเขา"ผมจำได้ว่า คุณและแอรอนได้เพียงสองคนในทั้งเมืองของมูซขากรรไกรที่ทำใส่ตัว ฉันกล่าวเขายิ้มรอบ ๆ ไร้ที่คุ้นเคย และปีนเข้าไปในรถข้างฉัน "ใช่ ฉันคิดว่า สามีของคุณและมีบิตแปลกใหม่เกินไปสำหรับขากรรไกรมู ต่างกันเกินไป แต่คุณย้ายในและฉันอยู่ เขาตอบอาทิตย์คืนทำให้เราอารมณ์ดี ขึ้นก็อาจได้รับ scotch ยี่สิบห้าปีเก่าที่เขามาเป็นของขวัญ เรานั่งออกชานเรือนเป็นความร้อนน้อย และของ reminiscing warmed ขึ้น "เมื่อผมไปกรามมูซ ผมขำน่ายี่สิบสี่ และอื่น ๆ คุณมีบทบาทรูปแบบของฉัน Jairo กับบ้านของคุณเต็มไปด้วยหนังสือและดนตรี ฉันยังจำได้ เมื่อฉันเป็นอาสาสมัครในโรงพยาบาล คุณจะเชิญผมไปฟังเทปใหม่จากบราซิล หรือให้ฉันคุณคิดว่า ควรอ่าน หนังสือ"ผมพูดJairo ยิ้มยิ้มขี้เกียจ "คุณได้เช่นฟองน้ำเล็กน้อย" "จำไว้ว่า เมื่อเราเป็นสมาชิกสมาคมภาพยนตร์ต่างประเทศ ที่เป็นเช่นที่ตาเปิดสำหรับฉัน ผมชื่นชมการสนทนาที่เราได้หลังจาก มิฉะนั้น จะไม่มีใช่ภาพยนตร์มากมาย ผมจำได้ว่า วรรณคดีทั้งหมดที่คุณคิดว่า ควรอ่าน ผมประทับใจที่คุณพ่อรู้ว่าปาโบลเนรูดา ฉันไม่เข้าใจทำไมคน อ่าง และซับซ้อนจะได้ จะเลือกอยู่ที่อายุการใช้งานในเมืองนี่, "ผมพูด"ฉันรู้สึกว่า ไม่มีตัวเลือกมากขึ้น หลังจากรัฐประหารในประเทศชิลี ผมไปเนื่องจากครอบครัวถูกทางการเมือง และเป็นอันตรายแก่การ แคนาดาให้ฉัน และให้ฉันงานอนุญาตให้ฉันสามารถทำซี่ของฉัน เมื่อกินเสร็จแล้ว โรงพยาบาลเสนอผมมาสอน ไม่มีโอกาสมากมายสำหรับฉันกับภาษาอังกฤษไม่ดี แม้มาถึง 10 ปี นักเรียนถูกยังคงบ่นไม่เข้าใจถึงฉัน ฉันจะไม่ลืมฟังเกี่ยวกับเวลาที่คุณได้รับเป็นอาร์กิวเมนต์พร้อมกับดร. Ingles ว่า เขากล่าวพร้อมหัวเราะ"คนได้ assholes ดังกล่าว Ingles บอกทุกคนที่บาร์ว่า บุตรมีค่ามีปัญหาในชั้นเรียนของคุณเนื่องจากเขาไม่เข้าใจคุณ ฉันกล่าวมหาวิทยาลัยยังโชคดีที่มีคนให้สว่าง และอ่าง" ฉันกล่าว ด้วยการสัมผัสความร้อนในเสียงของฉัน"ที่เป็นสิ่งฉันเสมอรักคุณอลิซ ความรักของคุณและความรู้สึกของการยุติธรรม"ไฟจากเมือง shone ในระยะห่าง แต่ความมืดขัดเรา จึงมีเผาเทียนออก และเราถูก indolent เราพูดคุยเกี่ยวกับบุคคลอื่นที่เรารู้จักกัน และทิ้ง"ทำไมคุณคิดว่า เรามีเก็บไว้ติดต่อปีนี้" ถาม"Psychologically เราจำเป็นต้องเป็นวิ-à-vis และมักจะมีสถานที่ท่องเที่ยวที่แข็งแกร่ง บางที เพราะเราไม่ได้รักเสมอแต่ สงสัยว่า ถ้า เราอาจจะ" "เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยได้ยินคำนำความรู้สึกเหล่านั้น มันรู้สึกดีที่จะยอมรับว่า เรามีความรู้สึกกัน เราไม่ได้มีความรู้สึก ไม่ได้เรา" ถาม"โอ้ ใช่ ใช่ เราไม่ แต่เราได้แต่งงานกับคนอื่น จำ และเรารู้ว่า ผลจะไม่สวย เขาตอบ "ผมจำได้ว่า เต้นรำกับคุณที่พรรคก่อนคุณ และ Aaron ย้าย สังเกตเห็นผู้คน แต่ฉันไม่สนใจ ผมยังเมาเล็กน้อย และเศร้าที่คุณออกจากกัน""วิธีอาจจะไม่สังเกตหรือไม่ ขี้ มันเป็นแทงโก้ เพียงคุณรู้ว่าแทงโก้ และทั้งหมดที่ฉันได้อยู่หาง คนเดียวที่เต้นรำได้ มันเป็นการ ' แทงโก้สุดท้ายใน MooseJaw ! "เราหัวเราะดังนั้นฮาร์ดดิสก์ที่มีน้ำตาไหลลงแก้มของเรา Jairo เติมแก้วของเรา"ทำไมไม่ไปอยู่ในฝรั่งเศสหลังจากการเสียชีวิตของอาโรนไหม" เขาถาม พ.ศ."มันเป็นปลายฤดูใบไม้ร่วงและเย็นเมื่อเราไปเยี่ยมชมของฉันชอบชวนหาเรื่องในฝรั่งเศส แอรอนไม่ดีพอในการเริ่มต้นจะเดิน ใบไม้ตกต้นไม้ และทุกอย่างดูเหมือนสวย แต่อนาถระอุ รูปภาพของอาโรนและโรเบิร์ต ฉันชอบชวนหาเรื่อง ยืนยิ้มกันแล้ว แต่ละคนสวมหมวก แอรอนจะครอบคลุมข้อเท็จจริงที่ว่า เขาหัวโล้นจากรังสีและโรเบิร์ต เพราะพระองค์ทรงชราหัวล้าน พวกแขนยืนแขนที่ถืออ้อยสำหรับการสนับสนุน ได้เวลาว่าความขมเป็นหวานของเรา" "อายุ Aaron เมื่อเขามีการวินิจฉัย จำไม่ได้" Jairo ที่ถาม"สามสิบเก้า หลังจากสัปดาห์สองของเรากับโรเบิร์ต แอรอนกลายเป็นอัมพาตจากพุงลง โรเบิร์ตเรียกว่าแพทย์ของเขาที่มาบ้าน เขาบอกว่า แอรอนแล้วรู้ ว่า มะเร็งมี metastasized ให้สันหลังของเขา เมื่ออาโรนเข้านอนคืนนั้น โรเบิร์ตมาพูดกับฉัน เขาอยากรู้อะไรที่ฉันกำลังจะทำหลังจากการเสียชีวิตของอาโรน โรเบิร์ตได้เก่า และ crusty แต่กำลังดี และกว้างขวางเกินไป เขาอยากให้ฉันนำเด็กไปฝรั่งเศส และอยู่ที่นั่นกับเขาวิลล่าจนฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันอยากทำ อาโรคิดว่า ควรทำมัน เด็กพูดภาษาฝรั่งเศสบาง และฉันมีเพื่อนที่ดีในฝรั่งเศสที่อยู่ในตำแหน่งจะช่วยให้ฉัน" “So how did you get home?” asked Jairo.“We had one hellish time trying to convince Air France to take us. We couldn’t avoid telling them he was paralyzed because we needed a special wheelchair to get him down the aisle. Robert had influential friends and fortunately D.D. Duncan, the famous photographer came to our aid and convinced them.”“Why was it such a problem for Air France? Aaron was stable,” said Jairo.“We were flying out of Cannes to catch the international flight in Paris. Cannes was a small airport then without sky walks. In those days, people boarded by walking up the stairs to the plane. Getting Aaron on the plane was the problem. They had a miniature lift that took his wheelchair up to the door of the plane and then he had to be physically lifted to another wheelchair that would fit down the aisle. It was so upsetting that I can’t even remember how we got him in his seat. Everyone was gawking at us.” Jairo said nothing. He shifted in his chair, his eyes looking into the still darkness.“We managed. Aaron wasn’t in any pain,” I said.“Was he catheterized?” asked Jairo.“Yes but we didn’t have a bag. I don’t remember why. We had a small bottle that I would ferry back to the W.C., empty and bring back to him. We did all this under cover of a blanket. I remember Aaron joking about it. He told me not to mix it up with any of the wine carafes.”“He always had an offbeat sense of humour. I really miss him,” said Jairo sadly, “What happened when you got home?”“It wasn’t as difficult in New York. I remember wheeling Aaron up the ramp to where our friends were waiting. It was a relief to be home. They didn’t bring the children but we had to face them when we drove into the garage. When they were lifting Aaron up the stairs to the house, Morgan said to me, ‘Mommy, I don’t want Daddy to die.’ It broke my heart. Do you remember Jairo when I called you that night? I knew you wouldn’t lie to me. I needed your calm assessment. I needed the truth,” I said.“Yes. There are so many different progressions with a melanoma that I didn’t know what to say. Since the cancer had already attacked the spinal column, I knew it could go to the brain. I knew you were going to have some difficult times ahead but I didn’t know then that Aaron would refuse to be hospitalized and you would be the caretaker. How long did you look after him?” Jairo asked.“Four months. I never regretted it. They say doctors make bad patients but he never complained. He taught me how to do the catheter and give him injections. He prepared me, as best he could, for the seizures you told me about.”Jairo shook his head, understanding the horror of those seizures for both Aaron and me.“Well I didn’t mean to be maudlin. There were good times too. We listened to music, I read to him and we talked for hours. He appreciated all your calls and so did I,” I said, touching his hand.“Once when I was lifting him from the wheelchair onto the toilette, I dropped him. I tried several times to get him off the floor. There was shit everywhere and we were sweating profusely from the exertion. He started to laugh and then I saw the humour in it. We both just sat there amongst the filth and the exasperation and roared. Tears were rolling down our eyes and we couldn’t speak. Then I started to cry. I was disgusted to think that I was crying for myself.” We sat in the darkness, silent and thinking about the atrocities of sickness and dying. “Jairo, I’ve never told that story to anyone. I’m sorry,” I said“Don’t be sorry, I’m honoured,” he replied, “but why didn’t you go to France to live?” “Fate I guess. By the first week in February, Aaron got much worse. I was thankful that he had no pain but what you warned me about eventually happened.” “You mean it reached his brain?” asked Jairo.“Yes, he became disoriented, pulled out his catheter and was banging his head on the bed. I gave him an injection and called for an ambulance. Everyone was asleep in the house and I was determined to keep the children from seeing their father in that craze

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ซึ่งให้คำนิยามไม่ได้ขลัง

ผมยังรู้สึกถึงความขลังคลุมเครือของการประชุมครั้งแรกของเรา เขานั่งอยู่ข้างผมในอาหารค่ำสำหรับศาสตราจารย์ . มืด ๆหล่อเสื้อกำมะหยี่เย็นสีดำ ผมเดาว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ที่สง่างามของสามสิบห้า . .

" คุณเป็นเด็กใหม่ในบล็อก , " เขากล่าวกับสเปนหนักเน้น

" ใช่ ผมรู้สึกค่อนข้างอึดอัดที่จะอยู่ที่นี้ฉันไม่รู้จักใคร และพวกเขาทั้งหมดพูดยา " ผมตอบ ยิ้ม

เขาเป็นคนใจดีนะ " ผมกำลังไจ พาดิลลา ดังนั้นตอนนี้คุณรู้ว่าใครและเราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่คุณต้องการ . "

ฉันจำเป็นประหลาดใจว่า ศัลยแพทย์อาจรู้มากเกี่ยวกับศิลปะและวรรณกรรม เราได้พูดคุยกับแต่ละอื่น ๆและเป็นสุนทรพจน์เริ่มเรารู้ว่าเราสองคนแตะอาหารของเรา

สามสิบปีต่อมา ผมอุ้มมันขึ้นจากทางการแพทย์ การประชุมถูกจัดขึ้นในทูซอน เขา limped เล็กน้อยและแต่งตัวไม่มีที่ติในแจ็คเก็ตมากเกินไปที่อบอุ่นสำหรับสภาพภูมิอากาศและแบกใส่กระเป๋าหนังหนังสือของเขาดี

" ผมจำคุณกับแอรอน เป็นแค่ 2 คนในเมืองทั้งหมดของ Moose Jaw ที่แบกกระเป๋า , " ผมกล่าว .

เขายิ้มยิงฟันและปีนลงคุ้นเคย รถข้างๆผม

" ใช่ฉันคิดว่าสามีของคุณและฉันเป็นบิตเกินไปแปลกใหม่สำหรับ Moose Jaw . ที่แตกต่างกันด้วย แต่คุณย้ายในและฉันอยู่ " เขาตอบ

พระอาทิตย์ตก คืนนั้นทำให้เราอยู่ในอารมณ์ที่ยอดเยี่ยมหรืออาจจะเป็นเหล้าเก่ายี่สิบห้าปี ที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญ เรานั่งอยู่บนระเบียงเพราะความร้อนจืดจางและ reminiscing อุ่นขึ้น

" เมื่อฉันไป moose ขากรรไกรผม 24 แล้วนา ไตได้ เธอเป็นแบบอย่างของฉัน ไจ มีบ้านเต็มของหนังสือและดนตรี ผมยังจำได้ ตอนที่ผมเป็นอาสาสมัครในโรงพยาบาล คุณจะชวนฉันไปที่สำนักงานของคุณฟังเทปใหม่จากบราซิล หรือมอบหนังสือให้คุณคิดว่าฉันควรอ่านฉัน " ฉันพูด เขาขี้เกียจ

ไจยิ้มยิ้ม " คุณได้เช่น ฟองน้ำน้อย

"" จำตอนที่เราเป็นของภาพยนตร์ต่างประเทศสังคม ? เป็นผู้เปิดตาให้ฉัน ผมชื่นชมในการสนทนาที่เราได้หลังจาก ไม่งั้นผมคงไม่ต้องทำความเข้าใจมากของภาพยนตร์ จำได้ว่าเป็นวรรณกรรมที่คุณคิดว่าฉันควรอ่าน ผมประทับใจมากที่คุณพ่อรู้ว่า Pablo Neruda ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมบางคนที่เลี้ยงและซับซ้อน อย่างที่คุณเป็นจะเลือกที่จะใช้ชีวิตชีวิตในเมืองนิ่ง " ฉันบอกว่า . . .

" ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้มีตัวเลือกมากมาย หลังรัฐประหารในชิลี , ฉันต้องไปเพราะครอบครัวของฉัน คือ การเมือง และมันอันตรายมากที่จะอยู่ แคนาดาให้ฉันและให้ฉันอนุญาตทํางานเพื่อให้ฉันสามารถให้ที่อยู่ของฉัน เมื่อฉันเสร็จ ทางโรงพยาบาลเสนอตำแหน่งให้ผมสอนไม่ค่อยมีโอกาสสำหรับฉันกับภาษาอังกฤษของฉันไม่ดี แม้เมื่อคุณมาถึงสิบปีต่อมา คนยังบ่นว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าใจฉัน ฉันจะไม่มีวันลืมได้ยินเกี่ยวกับเวลาที่คุณได้รับเป็นอาร์กิวเมนต์อุ่นกับ ดร. Ingles เกี่ยวกับว่า " เขากล่าวพร้อมกับหัวเราะ

" คนได้เช่นไอ้ควายภาษาอังกฤษบอกทุกคนในบาร์ว่า ลูกชายของเขามีปัญหาในชั้นเรียน เพราะเขาไม่สามารถเข้าใจ ฉันบอกว่ามหาวิทยาลัยเป็นโชคดีที่มีคนฉลาดและเพาะเลี้ยง " ฉันพูด พร้อมสัมผัสกับความร้อนในเสียงของฉัน

" นั่นคือสิ่งที่ฉันชอบเกี่ยวกับคุณ อลิซ ตัณหาของคุณและความรู้สึกของความเป็นธรรม "

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.